Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
31-12-2012
31 december Boer Pol
De buren zijn met vakantie en voor ze vertrokken hebben ze ons gevraagd of we regelmatig eens naar hun geitjes konden kijken om te zien of ze nog van alles genoeg hebben. Veel hebben die beestjes niet nodig, beetje hooi, beetje vast voer, water en af en toe een knuffel J Vandaag ging Josee mee naar de andere kant van het hek met de camera in de hand. Er kwam zowaar een foto uit van boer Pol in actie. Later op de dag gaan we ons in het feestgedruis storten en daar zullen waarschijnlijk geen toonbare beelden uit voortkomen, daarom hou ik het maar bij deze enigszins beschaafde opname.
Ik ben vanavond opnieuw gaan constateren dat onze eigenste kerststal nog steeds in het donker staat. Toen ben ik - omdat ik toch onderweg was - eerst enkele Duvels gaan nuttigen met de maten ( vaste prik op zondag avond ) en daarna heb ik enkele decameters meer noordoost een ander foto-onderwerp van de dag gekozen. ( Hahaha Sinds ik aan geocaching doe ga ik echt in coördinaten denken wordt dit een obsessie? ) Sedert enige tijd ( mei 2000 om precies te zijn ) hebben wij in Lichtaart namelijk een standbeeld van een herder die symbool staat voor het noeste leven van de Kempische bevolking in vroegere eeuwen en de onstaansgeschiedenis van ons dorp. Zoals meestal heb ik nu ook mijn huiswerk weer gemaakt en na wat googelen kwam ik tot de volgende samenvatting. Volgens de legende strooide Sint-Pieter het dorpje op de heide uit met de woorden : "Ligt daar !". Meer wetenschappelijk gefundeerd menen taalkundigen dat het "Licht" komt van "lift" of "left" wat "links" betekent of van "luft" wat kan wijzen op een "luchtige" en zandige bodem... Ik geloof het allemaal wel. Maar goed, aangetrokken door dit mysterieuze spel van licht uit de aarde, buigt Wannes neer... De Wannes van Lichtert, een creatie van Tom Frantzen, is het symbool van die vele Kempense mensen, die de schrale zandgronden van onze gehuchten hebben ontgonnen.
Een kerststal op 29 december, beter kan je het gezegde vijgen na Pasen niet illustreren vermoed ik. Tussen de 366 fotos die deze blog rijk zal zijn binnen enkele dagen moest er toch echt wel minstens een zitten die met de kerstsfeer te maken heeft en dan is het enigszins voor de hand liggend dat je een van de kerststallen, waar onze streek zo rijk aan is, gaat fotograferen. Deze avond toog ik dus, zodra het donker was, goedgemutst, te voet, gewapend met camera en statief naar het kerkplein in ons eigen Lichtaart. Een of andere snoodaard had tot mijn grote frustratie evenwel de stekker er uit gehaald het hele tafereel lag er zeer onverlicht bij. Knarsetandend terug naar huis dan maar, toch maar de wagen genomen om naar Kasterlee te rijden waar de elektriciteit gelukkig wel overvloedig aanwezig was.
De drie oudsten zijn ondertussen de tandenwissel al voorbij en voor hen wordt het nu tijd om aan suiker vermijden, tandenpoetsen en regelmatige tandartsbezoeken te gaan doen om, eventueel middels een beugel of vergelijkbare konstruktie, zich voor de rest van het leven te verzekeren van een perfecte eetkamer. De drie jongsten evenwel - het is alsof ze het afgesproken hebben - zijn samen hun melktandjes aan het kwijtspelen. Dat geeft mij natuurlijk de gelegenheid om in het jaarboek Kleinkinderen 2012, dat ik uiteraard ook deze keer weer ga maken rond de jaarwisseling, aandacht te besteden aan het fenomeen en binnen enkele jaren, bij gelegenheid van een huwelijk of zo, zal hier zeker ooit wel naar gerefereerd worden. Jefke vond het helemaal niet erg om te poseren met de voorkant bovenaan helemaal leeg, ik meen zelfs dat er enige fierheid te bespeuren valt bij het tonen van een van de nu nutteloos geworden uitgevallen bijtertjes.
Ik was enkele dagen geleden al eens aan de Nete in Kasterlee om de vistrap te gaan bekijken en de foto die ik vandaag wil tonen had ik toen ook al gemaakt. De Kleine Nete was door de overvloedige regenval Grote Nete geworden . Maar thuis gekomen merkte ik toch enkele mankementen op. Josee verklaart me stapelgek omdat ik vandaag redelijk vroeg met de fiets terug naar Kasterlee ben geweest om dezelfde foto opnieuw te maken, deze keer met wat meer zorg en aandacht voor de dingen die volgens mij beter konden. Ik vond nu eenmaal dat de Nete zich niet zo vaak in deze gedaante vertoont en dat ik van de erg hoge waterstand moest profiteren om enkele fotos te schieten die anders zijn. Grijp het moment he PS. Er zijn trouwens nog wel enkele andere redenen waarom Josee mij soms stapelgek verklaart, maar das een ander verhaal.
Er kwamen nog al wat dramatische luchten voorbij in de loop van de dag. En we hebben het ook niet droog gehouden tijdens onze omzwerving doorheen de Lommelse omgeving vandaag. Maar zoals blijkt uit deze opname waren de weergoden nog redelijk goed gezind toen ik zo rond twee uur vanmiddag een kijkje ging nemen naar de nieuwe locatie van de Leyssensmolen in Kattenbos. Hier staat ie inderdaad een stuk mooier in het landschap dan vroeger langs die drukke doorgaande weg. Het groot onderhoud heeft m ook goed gedaan zag ik. Enkele van zijn moderne jongere broertjes, die voor energie zorgen in het nieuwe kristal-park, zou je, als de vergroting het toelaat, in de verte moeten kunnen zien. Meer afstand nemen om de verhouding tussen de oud en nieuw middels iets meer zoomvermogen wat meer binnen de perken te krijgen was helaas onmogelijk met een hagelnieuwe twee meter hoge afsluiting achter ons Dat er op deze plek ook al meteen een geocache verstopt was vond ik natuurlijk lekker meegenomen, om maar niet toe te geven dat dit eigenlijk de hoofdreden was waarom ik hier verzeilde.
We hebben met vier van de kleinkinderen een korte wandeling gemaakt in het park van het kasteel van Renesse in Oostmalle. Deze dode woudreus hebben ze een tweede leven gegund als gastheer voor een hele verzameling paddenstoelen die het dood hout maar wat graag als voeding gebruiken. Ik weet niet of ik dit terecht elfenbankjes noem, want volgens de info die ik bij elkaar kon googelen zijn die 5 tot 8 cm groot en niet dikker dan twee millimeter. Dan lijken deze exemplaren toch van een ander kaliber. Onze eigen elfjes Marie-Leen, Julie en Hannelore lagen helemaal niet wakker van die vraag en wilden, toen ik het voorstelde, meteen op de foto op deze locatie. Pieter die ook mee liep in dit prachtige domein wilde wel bij de meiden gaan staan met een man in de buurt zijn ze toch veiliger in het grote bos !!!
Ik ben vandaag een kijkje gaan nemen aan de nieuwe vistrap in Kasterlee. Een vistrap is een passage waarlangs vissen stroomopwaarts kunnen zwemmen. Om het visbestand op peil te houden, moeten ze stroomopwaarts kunnen zwemmen, op zoek naar paaiplaatsen. In de vorige eeuw werden op de Kleine Nete heel wat waterstuwen geplaatst om de stroming van de rechtgetrokken rivier te beperken. Maar die stuwen bleken voor de vissen onoverkomelijke hindernissen. Daarom realiseerden het provinciebestuur en het agentschap voor natuur en bos (ANB) tussen de watermolen van Retie en de stuw in Grobbendonk een hele reeks vistrappen. Aan Hinnekensbergen in Kasterlee, achter de watermolen van Houtum, begonnen arbeiders deze zomer aan de bouw van een korte bekkentrap met twintig opeenvolgende drempels. Vissen kunnen zo van in de kom achter de watermolen van Houtum verder de rivier op zwemmen. Deze vistrap is voorlopig de laatste schakel in de oplossing van vismigratieknelpunten' op de Kleine Nete. Er zouden nu zo'n twintig vissoorten rondzwemmen. Op dagen zoals vandaag met extreem hoge waterstand en het enorme debiet, durf ik er evenwel aan twijfelen of de vispopulatie veel baat heeft bij de nieuwe verbinding, ik wil ze wel eens tegen die stroming in zien zwemmen. Gelukkig is de Nete niet altijd zo ontstuimig.
Rond de kerst is het traditiegetrouw tijd voor de familiefeesten. Omdat dochterlief Ilse een echt kerstkindje is geboren op 25 december proberen wij ook steeds weer op die dag samen te komen om te vieren. Dit jaar moet onze zoon Michael evenwel werken met de Kerst en dus moesten wij wel een andere datum kiezen om ook hem en zijn gezinnetje aan de feesttafel te kunnen krijgen. Tien volwassenen en zes kleinkinderen konden dus op deze drie en twintigste december uitgebreid genieten van omas kookkunst en de gezelligheid werd zoals dat hoort op een dag als deze nog flink verhoogd toen ook de cadeautjes werden uitgedeeld. Na afloop van het feest bleven wij achter met een woonkamer vol inpakpapier, lege glazen en andere after-dinner troep en mede door het feit dat de kleinkinderen ook blijven logeren hebben wij het opruimen maar tot morgen uitgesteld.
Deze voormiddag zag het weer er nog redelijk aanvaardbaar uit. Ik had bij het opstarten van de PC deze morgen gezien op de buienradar dat het tot een uur of twaalf wel droog zou blijven in onze regio. Daarom wilde ik zo snel mogelijk de fiets op om even een frisse neus halen en de rook uit mijn hoofd weg te blazen. Een rondje Rielen, Corsendonk, Kasterlee zou wel volstaan om weer gewoon helder te kunnen nadenken en alle naweeën van de excessen van gisteren te kunnen vergeten hoopte ik. Helaas de regen kwam iets vroeger dan ik verwachtte, noodgedwongen ben ik daarom ook vroeger dan gepland weer naar huis gemoeten, nat geworden... Toch was de tocht niet helemaal tevergeefs want ondertussen had ik toch al enkele keren mijn fototoestel op interessante onderwerpen kunnen richten. Ik vond bijvoorbeeld deze opname van de Schaepershoeve ( 16de eeuw ) interessant genoeg om de charmes van de Kempen nog een beetje extra onder de aandacht te brengen.
Het vrouwtje is naar een balletvoorstelling in Antwerpen samen met kleindochter Julie en haar mama. Ik ben hier alleen achtergebleven om te wachten op het einde van de wereld Gelukkig had ik nog een paar magnums Duvel in huis en ik zou het zonde vinden die ongebruikt te laten ten onder gaan in de apocalyps. Ik ga er dus uitgebreid van genieten nu het nog kan. Als morgen zou blijken dat de Mayas alsnog ongelijk hadden, zal ik wel even met de kater moeten leven, maar dat gaat over en in de drankenhandel hebben ze nog Duvel. Stel evenwel dat het alsnog gaat gebeuren dan heb ik voor mezelf vandaag een kans gescoord. Ik heb namelijk een Travel Bug opgepikt met geocachen een spaceship uit Star Wars nog wel. Samen met Obi Wan Kanobi ga ik de zieltogende aarde achter me laten op zoek naar andere leefbare planeten in de galactische republiek.
Aan de parking waar je de wagen kunt achterlaten als je wilt gaan genieten van de natuurpracht van de Hoge Mouw in Kasterlee staat dit bord. Het staat er al heeeel lang als je het ons vraagt en dat zie je niet alleen aan de verroeste bevestigings-klinknagels maar ook aan het vreemde taalgebruik. Zo vernemen we dat U welkom is onder bepaalde omstandigheden. Natuurlijk heeft wij dit met veel interesse geleest en daarom vindt wij dat dit best eens het onderwerp mogen zijn van onze dagelijkse blog. Wij hoopt dat de lezer niet zult struikelen over ons eigenaardige gebruik van de werkwoordvormen. Er zijn echt geen slechte wil in het spel, wij was alleen maar een beetje geïnspireerd door wat wij ziet en wij werd daar een beetje melig van. J PS. De spellingscontrole van ons tekstverwerkingsprogramma ontdekte hierin maar een taalfout nl. het woord heeeel
Ik betrap er mezelf op dat ik ondanks vele verkennende experimenten in alle mogelijke richtingen van de fotografie toch weer meer en meer landschappen ga fotograferen. Dat heeft uiteraard te maken met mijn geocache-zoektochten die me dagelijks naar fijne plekjes leiden, het is tenslotte een van de basisprincipes van de zich wereldwijd nog steeds snel verspreidende hobby: medemensen laten kennismaken met interessante plaatsen door er een cache te verstoppen. Nu ken ik de meeste van die leuke locaties vlak bij huis al wel en fotos heb ik er meestal ook al gemaakt. Landschapsfotografie was, vermoed ik, het raakpunt dat mij er toe aanzette het fotograferen iets anders te gaan bekijken dan puur amateuristisch. Maar als je ergens komt in andere omstandigheden kijk je ook vaak met andere ogen. Vandaag zocht ik in het natuurgebied Snepkensvijver enkele gegevens die ik nodig had om een multicache op te lossen en dit plaatje bood zich zo maar aan toen ik even opkeek.
Regelmatig wordt er op de omas en opas beroep gedaan om in te springen als de papas en mamas het beroepshalve weer eens te druk hebben. Dochterlief zit in het onderwijs en moest op een ouderavond van haar school aanwezig zijn en echtgenoot Koen zou ook wat later thuiskomen van het werk, dus moesten wij deze middag naar Wuustwezel om de kids van school te halen. Daarmee waren wij evenwel nog niet klaar, want de ene moest dan gaan dansen om kwart voor zes, de andere wilde gaan turnen om half zeven, dan moest de eerste weer gehaald worden om kwart voor zeven en toen we daar met de wagen stonden te wachten zag ik hoe mooi de fontein in de vijver verlicht was. Dan denk ik meteen aan fotograferen natuurlijk. Camera, statief, gelukkig had ik ( toevallig? ) alles in de wagen Toen ik het beste standpunt ging zoeken kon ik het gemeentehuis ook nog mee nemen in de kompositie. Zo had ik onverwacht nog eens de gelegenheid aan nachtfotografie te doen, het was weer een tijdje geleden.
Een van de natuurgebieden waar ik dit jaar het vaakst ben gaan rondkijken is zonder twijfel het Hageven. Gewoonlijk vat ik mijn wandelingen aan vanuit het bezoekerscentrum De Wulp maar omdat er een earthcache te loggen was heb ik vandaag maar eens een andere invalshoek gekozen. Ik reed voorbij de Grote Hei richting Nederlandse grens, de weg werd steeds smaller, tot ik uiteindelijk de wagen moest achterlaten op het punt waar een mooie maar redelijk vochtige wandeling begon. Maar goed, niet alleen in zomerse ideale omstandigheden moet je de natuur naar waarde weten te schatten toch? Het werd dus puur genieten ondanks de miezerige nattigheid. Zo ongeveer op de grens maakte ik deze foto van de Dommel. Enige persoonlijke betrokkenheid kan ik bij deze niet ontkennen. De Dommel ontspringt in Peer en daar kwam deze jongen ook ter wereld, alweer veeeeele jaren geleden.
In deze tijd van het jaar liggen de velden waarop gespeeld wordt er vaak slecht bij en dus is het ook logisch dat als er een zondag zonder kompetitiewedstrijd op de kalender staat, de voetbalhonger van het jonge geweld gestild moet worden zonder de grasmat nog meer te beschadigen. De U8 van Herentals hadden deze middag de sporthal van het BLOSO ter beschikking om onderling een indoor matchke te spelen en daar wilde ik graag bij zijn natuurlijk. Ik had de 50 mm lichtsterke lens er op gezet om me te verplichten zonder zoom-mogelijkheid te leren kijken, ik wilde namelijk wel eens uittesten of ik in die omstandigheden zonder flash kon. Ik merkte meteen dat de ISO-waarde flink omhoog moest om toch een voldoende korte sluitertijd te kunnen hanteren. De bijhorende ruis, tja daar moest ik dan maar mee leven Jefke speelde bij de blauwe hesjes en toen hij na een lange spurt langs de lijn erg scherp voor zette kon de gele verdediger niet anders dan de bal in eigen doel verwerken. Zelfs al is het maar een oefenwedstrijdje, dan zijn die mannekes op zon moment toch intens gelukkig. Dat heb ik in deze opname gevangen meen ik.
De Aa. Voor de meesten is die naam hooguit een begrip dat wel eens in kruiswoordraadsels opduikt. Voor de Kempenaar is het één van de vele elementen die van onze streek een stille schoonheid maken. Het vrouwtje was met de vriendinnen vandaag een dagje naar Brussel. Ze vertrokken al erg vroeg deze morgen en hadden een gevuld programma met een geleide Marollen-wandeling en enkele cullinaire tussenstops. Zo kwam het dat ik een hele dag kon doen wat ik het leukste vind: fietsen, fotograferen en cachen. ( Er zijn nog wel enkele activiteiten die ik in dit rijtje zou willen plaatsen, maar die horen niet in een blog met de klassificatie voor allen ) Ik ben dan ook de ganse dag door de wijde omgeving gaan zwerven en langs de Aa, op een fietspad dat het Gewad heet, maakte ik een opname die toont dat ook in dit seizoen de landschappelijke pracht helemaal overeind blijft.
Wij zijn fervente wandelaars. Wij gaan dan ook regelmatig naar interessante regios in den vreemde om allerlei nieuwe horizonten te verkennen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat wij al het moois dat onze eigen streek te bieden heeft niet weten te smaken. Niet zo ver van huis willen we wel eens vertoeven in de buurt van de Molse meren en de Blauwe Kei in Lommel. Zo wandelden we vandaag tussen de plassen van De Maat, den Diel en de Rauwse Put en met het fototoestel in aanslag genoten we van de natuur, de vergezichten, de watervogels en vooral van de rust. We hadden onze planning goed voor elkaar want kort na de middag kwam de nattigheid die voorspeld was eerst aarzelend maar dan steeds intenser naar beneden maar toen hadden we onze tocht er al op zitten en we waren sowieso al van plan om daarna naar de kerstmarkt in rusthuis Hoevezavel te gaan. Ik had trouwens mijn toestel inmiddels ook weer vol mooie plaatjes. Op deze foto lijkt het er op dat ze de stop uit de giga-badkuip hebben gehaald en dat de plas aan het leeglopen is in werkelijkheid is de waterspiegel van de er naast liggende put net iets lager en is dit gewoon een soort overloop.
Ergens tussen Gierle en Beerse brachten mijn fietsomzwervingen me vandaag langs dit kapelletje. Alweer een kapelletje hoor ik U zuchten tja, er staan er nog al wat in het Vlaamse landschap. Wat me naast de frisgroene begroeing in deze laat-herfsttijden opviel was het opschrift: Uit dank voor behouden thuiskomst uit de oorlog 1807 1814. Iemand heeft dus in de tijd van Napoleon hier dit aandenken neergezet uit dankbaarheid omdat ie heelhuids uit de strijd is teruggekomen. Aan welke kant ie gevochten heeft weten we niet, en of ie dat vrijwillig deed is ook al een onbekend gegeven. Wat me in dit plaatje evenwel stoort is het modern Nederlands taalgebruik dat je niet meteen verwacht bij iemand die in 1814 vermoedelijk midden twintig jaar of ouder was. En het lettertype lijkt me ook niet meteen uit het begin van de 19-de eeuw te stammen. Het kan natuurlijk zijn dat restaurateurs verwaarloosd hebben het authentieke karakter te bewaren, wat ik dan weer jammer vind. Maar goed, los van de anachonismen vond ik het toch de moeite om er voor te stoppen . Ook al omdat er een cacheke bij verstopt was he.
Je gaat naar de drankenhandel en koopt een kersverse, onaangeroerde, veelbelovende, heerlijke krat Duvel. Regelmatig maak je thuis een flesje open en je geniet van elke van de zeven liter en twee en negentig centiliter hemels vocht dat je in huis hebt gehaald. Dan komt het moment dat je en geloof me, dat gebeurt onverwacht en sneller dan je denkt ontdekt dat je aan het laatste flesje begint. Bij deze wilde ik eigenlijk alleen maar vertellen dat ik, zeer tot mijn ontsteltenis, deze avond moest vaststellen dat ik geen Duvel meer in huis had . Goede herinneringen blijven, zegt men en daarom heb ik deze krat dan ook maar eens op de foto gezet ik had m ook drama, of paniek kunnen noemen, maar uiteindelijk ging ik voor de bovenstaande titel. Morgen is de drankenhandel weer open
