Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
22-10-2012
22 oktober Libel
De kombinatie van de maandagse computerles voor Josee en zulk prachtig herfstweer moest resulteren in een rondje Hageven de paarse wandeling werd het, best pittig. Hoewel de variatie van onderwerpen behoorlijk rijk was wilde ik toch weer een libel tonen vandaag. Libellen zijn trouwens echt niet meer zo voor de hand liggend als onderwerp in deze tijd van het jaar, maar het was dan ook een uitzonderlijk mooie dag. De reden voor mijn keus is dat dit een goed voorbeeld is van hoe extreem klein de scherptediepte kan zijn bij macro opnames. Nu is deze foto wel niet met de macrolens gemaakt maar met de tele 300, maar eigenlijk maakt dat nauwelijks verschil. Deze libel streek neer op een houten hek en ze bleef zitten toen ik steeds maar dichterbij kwam, dus kon ik lekker experimenteren met mijn diafragma en zo positie kiezen dat de mooi gespreide vleugels precies in dat streepje scherpte terecht kwamen. De overgang naar onscherp voor- en achteraan is vrij abrubt en tussenin is het scherptegebied mooi gedefinieerd door de structuur van het hout. Interessant genoeg vond ik. Wie alsnog zin heeft in meer variatie kan op mijn facebook-pagina terecht, daar zal ik enige andere vruchten van de foto-oogst plaatsen.
Ieder jaar rond deze tijd zijn wij enthousiaste bezoekers van de pompoenmarkt in Kasterlee. Zoals meestal, als er in Kasterlee iets te doen is, verleenden de weergoden weer voor de volle 100% hun medewerking vandaag en het was er dan ook gezellig druk, en dat is een understatement. Naast de traditionele kaas-, vleeswaren-, uiteraard pompoengerelateerde- en andere dranken-, snuisterijen en kledij-, folklore- en oude ambachten kraampjes waren er ook de entertainment-, eet- en info standjes. Daartussen laveerden in dichte drommen duizenden ons bekende en onbekende Kasterlee-bezoekers. Nadat wij bij de weging van de zwaarste pompoen gezien hadden dat de ranglijst aangevoerd werd door een joekel van 592 kg. werden wij aangenaam verrast door deze live optredende echte muzikanten. Na een leven en een carriere in de muziek vinden wij dat we redelijk goed geplaatst zijn om te oordelen of iets echt dan wel fake is en werden wij aangenaam verrast door deze Boerkes van Beerse. Computergestuurde electronica hoef je niet te zoeken in hun optreden, maar enthousiasme en authenticiteit des te meer. We hebben dan ook een hele tijd staan te genieten van muziekjes die bij volgende generaties in de vergeethoek dreigen te geraken maar die bij dit traditioneel Kempisch gebeuren de perfecte soundtrack waren.
Al sedert jaren zien wij in enkele weiden in de Smallebroeken een aantal shetland ponies grazen. Als de kleinkids komen logeren gaan we meestal bewust die kant op wandelen want die zijn er echt helemaal weg van. Maar ook als ik alleen op pad ga is het altijd uitkijken waar ze zijn. Meestal verblijven ze namelijk in een achterliggende weide en het private toegangspad er naar toe is met een draad afgesloten. Braaf als ik ben respecteer ik dat natuurlijk. Maar soms lopen de dieren ook in de weide pal langs de wandelroute die wij volgen. Vijftien telde ik er daar vandaag. Ze zijn erg aardig en sociaal en ik kon het natuurlijk weer niet laten even kontakt te zoeken, er wat rustige onzin tegen te vertellen en uiteraard er enkele fotos van te maken. Deze merrie kent me al goed en komt ook telkens even goede dag zeggen als ik langs kom. Dat het een merrie is weet ik wel zeker omdat ik ze enkele jaren geleden eens fotografeerde toen ze drachtig was en toen kon ik even praten met een jonge dame die de dochter bleek te zijn van de eigenaar. Ik had bij deze gelegenheid een hoekzoeker op de EOS gemonteerd en zo komt het dat ik, van uit dit lage standpunt, zonder mijn rug of knieën te erg te belasten, de indruk kon wekken dat dit een net iets groter paard is hoewel het beestje in werkelijkheid echt nog geen meter hoog is.
We mochten van een bijzonder prachtige herfstdag genieten, deze 19de oktober. Onverwacht werd het nog erg druk, we hadden al gepland deze avond naar het eindelijk-met-pensioen-feest van onze boekhouder Guy te gaan, - jawel, dezelfde G.V. die zo in het nieuws kwam met de affaire rond de ex-beste doelman ter wereld, Jean Marie, en toen kwam er deze morgen een telefoontje dat gezien dit lekkere weertje er gewandeld zou worden met de bewoners van het rusthuis in Lommel en of de vrijwilligers zich nog eens wilden inzetten ja natuurlijk. Dus moest ik al vroeg voor mij is alles voor de middag vroeg er even uit om zelf van een portie extra-beweging te genieten in de vorm van een korte wandeling in onze mooie groene omgeving. Nu ja, echt groen mag je het nu toch ook niet meer noemen, getuige daarvan is dit kleurenpalet in de berm dat ik zo maar kon vastleggen.
Onze wagen had een groot onderhoud nodig en was van af gisteravond in de garage. Nauwelijks was ie weg of we kregen een telefoontje dat onze jongste kleindochter Hannelore in het ziekenhuis van St. Antonius Zoersel opgenomen was met een virale infectie. Tja, dan zou de motor een alternatief kunnen zijn om even op bezoek te gaan, maar Josee is daar niet zon fervente fan van en zij kwam zelf met het voorstel om er dan maar naar toe te fietsen vandaag. Vaak, en zeker als de weersomstandigheden zo twijfelachtig zijn, moet ik tot vervelens toe zeuren om eens een rondje mee te gaan fietsen maar bij deze gelegenheid was de motivatie dus duidelijk net iets groter. We zijn als gedopeerde Armstrongs in één ruk 27 km. ver tot voor de deur van het ziekenhuis gereden en toen we daar een tijdje in de kinderafdeling verbleven hadden, en gerustgesteld waren dat het allemaal niet zo erg was moesten we ook weer naar huis. Dat ging iets minder vlot, maar gelukkig heb ik ervaring zat in het vinden van aanleghavens om iets te nuttigen
Een dag of drie geleden haalde ik al eens terloops aan dat de echte herfstpracht toch wel langer op zich laat wachten als andere jaren. Maar als je het bos intrekt en je weet je plekje goed te kiezen als fotograaf, dan zijn er toch al posities te vinden, waar je al goed aan je trekken komt qua kleurenrijkdom. Op de Kempense heuvelrug zag ik dit tafereel. Langs de holle weg waren er toch al voldoende bruine, rode, gele en andere warme tinten te ontwaren tussen het groen om te stellen dat de natuur er begint uit te zien zoals je dat in dit seizoen verwacht.
We zijn deze namiddag naar de sauna geweest. Het hoeft niet gezegd dat we er enorm van genoten hebben en dat we nogal wat liters zweet gelaten hebben. Het enorme vochtverlies vraagt natuurlijk om kompensatie nadien. En als je dan vanuit Hezemeer Eindhout terug naar Lichtaart rijdt hoef je niet noodzakelijk via de ring van Geel, je kunt ook door het centrum, waarvan we al wel vermoedden dat we er op de markt enige horeca gelegenheden zouden vinden die onze nood konden lenigen. Rond half acht, midden in het bij fotografen bekende blauwe uurtje, konden we het ondanks de grote dorst toch niet laten eerst de camera die we overal mee naar toe sleuren op statief te zetten om de vrolijk uitnodigende lichtjes en de speelse fonteintjes te vereeuwigen. Het moest wel snel gaan en meer dan één Duvel en een plat waterke hebben ze niet aan ons kunnen verkopen in taverne de Post want het voetbal op TV wilden we ook niet missen he. Gewonnen gelukkig had ik nog Duvel in de koelkast. Voor de liefhebbers: f 8 2 sec. Iso 200
Het verbale wapengekletter is verstild, de strijd gestreden, de teerlingen geworpen. De lijsttrekkers, -duwers en andere kandidaat mandatarissen hadden ons weer allemaal een gouden toekomst en een betere gemeente voorgespiegeld, gesteld dat je op de goeien zou stemmen natuurlijk, en wij kiezers hebben tenminste één dag de indruk gehad dat we de gang van zaken in dit landje konden beïnvloeden. Wij hebben onze burgerplicht - met de nadruk op plicht- weer eens vervuld en nu is het woord en de daad aan de verkozenen. Er zullen weer wat postjes worden verdeeld, ambitieuze plannen voorgesteld, dure studies om die te verantwoorden worden besteld bij bevriende firmas, er zal weer geld te kort zijn in nationale, provinciale en gemeentelijke budgetten en wij zullen daar met zijn allen sowieso voor moeten opdraaien. Dat zal ons al dan niet terecht verkocht worden als zijnde goed bestuur. Kortom, het normale politieke leven herneemt zijn gang, soms met andere acteurs soms met dezelfde ploeg inhoudelijk zal er wel niet zoveel veranderen. Als er dan toch iemand zo snel mogelijk in gang zou moeten schieten, dan zou ik durven voorstellen dat de gemeentewerklieden die landschapsvervuiling waar we alom tegen aan moeten kijken zo snel mogelijk opruimen. Of beter nog, laat de dames en heren die daar afgebeeld zijn met hun gladste glimlach dat zelf eens doen. Het is verdorie al van gisteren drie uur s namiddags geleden dat de stembureaus gesloten zijn en nu hangt dat daar nog altijd lelijk te wezen.
Wars van de politieke actualiteit was er in huize Schrijvers een gebeurtenis die veel belangrijker is dan de politieke debatten omtrent wie nu onze nieuwe burgemeester wordt. Het vrouwtje bereikte vandaag de kaap waarop ze officieel van een welverdiend pensioen mag gaan genieten en gratis met de bus mag rijden. 65!!! Na het vervullen van onze stemplicht vonden wij dat we dit maar met een herfstwandeling moesten vieren. Een beetje frisjes buiten, maar fijn wandelweer. In het bos zijn er weliswaar links en rechts al wel enige afgevallen bladeren en sporadisch spot je ook al wel enkele verkleuringen maar wat uitbundige herfstpracht betreft bleven we toch nog behoorlijk op onze honger zitten. De herfstplaatjes komen later nog dus. De parallel die ik wel al wil trekken is dat ook bij het vrouwtje er ondanks die 65 nog nauwelijks sprake is van herfst. Ze blijft maar rondhuppelen als een jonge hinde en je associeert haar eerder met lente, hoog-zomer of laten we zeggen augustus dan met deze oktober-november-tijden. De houten kop die ik zelf morgen zonder twijfel zal hebben na het etentje met bijhorend drankgebruik bij de plaatselijke chinees wandel ik er dan wel af in het Hageven als onze feestelinge weer in de computerles zit.
Het is weer al pompoen wat je hoort en ziet dezer dagen in groot Kasterlee. Onze bijnaam is niet voor niks de pompoenpapeters We hadden al het pompoenschieten vorige week, volgende week is er de pompoenmarkt met de weging van de zwaarste pompoen, en ik durf veel er op verwedden dat die weer in de buurt van de 500 kg. zwaar zal zijn ( waar ze in andere zelfverklaarde pompoenregios te nauwernood aan 200 of 300 kg. raken ), de week daar op volgen de jaarlijkse pompoenregatta, en zo gaat dat maar door, in de cafés hoor je niet anders dan het grote pompoenenlied en de pompoensoep komt me ondertussen de oren uit. Nu hebben de kabouters ook al een groot Kastels fenomeen warempel nog een pompoenhuisje gebouwd op het pleintje voor de plaatselijke bib
We hebben het niet droog gehouden vandaag. Een beetje tegen beter weten in was ik deze middag toch op pad gegaan en ik heb mogen ondervinden dat de buienradar vaak accurate voorspellingen doet. Hij had me gewaarschuwd had dat er enkele witte en blauwe vlekken richting Kempen kwamen, maar het enige gevolg dat ik er aan gegeven had was dat ik gelukkig mijn regenjasje naast de camera in de fietstas gestopt had. Voor de hemelsluizen opengingen had ik dit plaatje al geschoten. Ik hou wel van spiegelingen. Op de website Zoom.nl heb ik zelfs ooit een groep opgestart rond dat thema. De manier waarop ik dit flatgebouw tot leven zag komen in het kanaalwater intrigeerde me en uiteindelijk heb ik het gebouw zelf maar van de foto afgeknipt en dan de foto onderste boven gedraaid. Het heeft ook wel iets impressionistisch op deze manier vind ik.
Zoals je ziet hebben niet alle kabouters een puntmuts op het hoofd, en in een paddenstoel wonen ze ook al niet allemaal. Het kabouterhuisje in het kabouterbos in Kasterlee ligt er in deze tijd van het jaar verlaten bij. De kinderen die hier tijdens de vrije dagen zo vrolijk kwetteren zitten nu op de schoolbanken en de kabouters genieten van een welverdiende vakantie veronderstel ik. Wij, oudere jongeren, om het maar eens in Koot en Bie terminologie te zeggen, hebben tijd zat om van dit prachtige herfstweer te genieten en toen wij tijdens een grote wandeling voorbij het huisje kwamen heb ik dan zelf maar even voor kabouter gespeeld en de camera in de handen van Josee geduwd.
De Nete, meer bepaald de Kleine Nete is onze thuisrivier, het is niet de eerste keer en het zal zonder twijfel ook niet de laatste keer zijn dat ik ze fotografeer. Dit is een opname vanaf de brug op de ring van Herentals.Duizenden automobilisten razen hier dagelijks overheen zonder ook maar te merken dat het een brug is, laat staan een rivier er onder en 99,5% van hen ziet dit tafereel nooit. Als je met de fiets rustig over de parallelweg rijdt en je neemt de tijd om te genieten van al het schoons dat de omgeving te bieden heeft, je stopt dan aan de brug en omdat het tegen de avond aan loopt en de lage herfstzon pal achter je zorgt voor zulk mooi licht, dan kan je het toch niet laten de camera uit de fietstas te halen
Josee wilde vandaag wel mee toen ik mijn stalen ros uit de garage haalde en dus hebben we met zijn tweeën een gezellig retourtje Turnhout gefietst. Dat je wat tijd moet uittrekken om te winkelen, daar moet je mee leven als het vrouwtje er bij is, maar het feit dat er in de fietstassen sowieso weinig plaats is geeft dan weer een redelijk veilig gevoel en lekker gegeten hebben we ook J Het interessantste deel van de tocht vond ik wel onze kennismaking met de nieuwe fietsbrug over het kanaal Dessel-Schoten. Op 3 oktober werd ze ingefietst en dus was het hoog tijd dat wij ze ook eens gingen bekijken. Het is een elegante stalen boogbrug geworden, 46 m lang en ze verbindt eigenlijk drie belangrijke fietsroutes, nl. het Bels Lijntje richting Tilburg, de fiets-o-strade langs het kanaal en het fietsknooppuntennetwerk richting Herentals. Ook de nieuwe woonzones ten noorden van de stad worden zo op een fietsvriendelijke manier verbonden met het centrum. Ik kan het allemaal alleen maar toejuichen. Ik heb de brug langs alle kanten gefotografeerd en de keuze van een foto van de dag was niet makkelijk. Uiteindelijk is het deze opname geworden. Op mijn facebook pagina staan nog enkele andere invalshoeken.
Het jaarlijks fotosalon van onze club zal doorgaan eind oktober, begin november. Het wordt dus hoogtijd om mijn selectie presentatieklaar te maken. De vergadering tijdens dewelke er een en ander geregeld werd qua kaders en passe-partouts heb ik gemist omdat wij even met vakantie waren en dus reed ik vandaag maar zelf naar de groothandel in het Limburgse Kinrooi, waar je al dat soort attributen vinden kan. Ook al rijdend hou ik uiteraard konstant de omgeving in de gaten en als ik een fotografeerbare locatie opmerk sla ik dat op in mijn achterhoofd, ofwel, als ik niet in tijdnood zit, stop ik toch gewoon en maak meteen gebruik van de gelegenheid. Tussen Bree en Molenbeersel, langs een binnenweggetje, een beetje verscholen in het groen, stond dit kapelletje het laatste beetje herfstzon te plukken. De sfeer en de rust van de plek, het ingetogen licht en het feit dat ik eigenlijk dringend moest plassen waren voldoende argumenten om de wagen even aan de kant te zetten en na gedane dringende behoefte, camera en statief op een goede plek neer te poten om dit plaatje te schieten. De instellingen: 25 mm - f 7,1 - ISO 100 - 1/10 sec. Ik heb thuis alsnog een beetje met de niveaus gespeeld in Photoshop, ik geef het toe.
Je zult maar een muis zijn en dit super aanvalsbeesd op je af zien duiken dat is zo ongeveer de bedenking die ik maakte toen ik door de zoeker van de Eos keek en de big bird recht op me af zag komen. Met de 300 mm wijd open leek het alsof ie mijn neus er af ging halen. Dit was dan ook de laatste van de reeks kontinue opnames die ik maakte tijdens de roofvogelshow aan de Wedelse molen in Kleine Brogel. Toen ik de vinger van de ontspanknop haalde en de situatie wat meer overzichtelijk kon beoordelen zag ik dat ie enkele meters voor me in het gras geland was en daar zijn prooi gegrepen had.
Laat een kind een paddenstoel tekenen en je zult zien dat ie rood is met witte stippen. Dit maar om te stellen dat de vliegenzwam echt wel symbool staat voor de soort. ( Ik kan trouwens nog altijd niet goed leven met die tussen-n die ons door de nieuwe spelling wordt opgelegd, ik vind paddestoel zonder n nog altijd beter klinken. )
Of ie nu giftig is of niet, ik heb het nog nooit uitgeprobeerd en ook omtrent de veronderstelde hallucinogene eigenschappen moet ik het antwoord schuldig blijven. Er schijnt een handel in te bestaan Als er zoals ieder jaar voor ons huis in de buurt van onze huisberk weer tal van exemplaren verschijnen zal ik de laatste zijn om te gaan experimenteren met eventuele werkzame stoffen. Lieden die ze willen komen oogsten voor persoonlijk gebruik zal ik niks in de weg leggen, maar zelf fotografeer ik ze liever.
Ook in
Turnhout regende het vanavond. Bij dit miezerweer zag de verlichting van de
watertoren er nog net een beetje aantrekkelijker uit voor de hobbyfotograaf en
dus kon ik niet anders dan even stoppen toen ik van Merksplas kwam. Wagen langs
de kant, camera en statief uit de koffer en het vrouwtje was zo lief een
paraplu boven mijn spullen te houden terwijl ik mijn ding deed.
Veiligheidshalve heb ik drie opnames gemaakt met telkens verschillende
belichtingen met in mijn achterhoofd het idee dat ik ze nog altijd kon
samenvoegen tot een HDR als het nodig zou blijken. F 7,1 ISO 200 en als
sluitertijden 2 sec. 3,2 sec. en 5 sec. De middelste was eigenlijk helemaal
goed maar toch heb ik thuis Dynamic Photo maar geopend op de PC. De HDR die ik
zo in elkaar kon knutselen vond ik net nog dat tikkeltje meer pit hebben.
Jaarlijks
vrijwilligersfeest in het rusthuis in Lommel. Uiteraard waren wij present. We
genoten met volle teugen van de receptie met bubbels, het breugeliaans buffet,
de drank, de gezelligheid en de dankwoorden van de directie en verantwoordelijken die
ons weer maar eens herhaalden hoe onmisbaar wij allemaal wel zijn. Na het feest
werd een andere jaarlijkse traditie in ere gehouden: wij trokken met de
vrienden naar café De Kroon. Als er in de Limburgse Noorderkempen één café is
dat je hoort te kennen en ooit bezocht te hebben, wegens authentiek, gezellig,
en Bourgondisch dan is het wel De Kroon ( Lommelse uitspraak: De Krowen ).Op een gewone doorsnee donderdagavond waren
er rond kwart over elf 56 klanten, we hebben ze geteld de krisis is nog
niet tot daar doorgedrongen blijkbaar. Schoonbroer Swa staat tussen de vrienden
Tiest en Gerard en het allerbelangrijkste vond ik dat Tiest even mijn Duvel
wilde vasthouden en vrijwaren voor alle mogelijke misbruiken terwijl ik de foto
maakte.
De
weersomstandigheden waren niet echt uitnodigend om het huis uit te gaan
vandaag. Ik heb dan ook zo wat de ganse dag achter de PC gezeten en ik ben al
een flink eind op weg met het in elkaar knutselen van het fotoalbum over onze
Azoren vakantie. Als tegengewicht kan dat tellen, de charmante kleurtjes van
Terceira doen ook bij het nagenieten evenveel plezier. Toen ik dus aan een foto
van de dag begon te denken, was het niet meer dan logisch dat ik bij gebrek aan
buitenbeelden maar aan iets kleurigs ging denken. De tandenborstels van de
kleinkids staan vaak werkloos in onze badkamer, maar bij deze gelegenheid
bedacht ik toch een manier om er iets nuttigs mee te doen. Bij alle grijzigheid
van dit rotweer vond ik deze vrolijke muur van kindvriendelijke poetswerktuigen
best de moeite van het fotograferen waard.