Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
28-10-2012
28 oktober Pompoenregatta
De week na de pompoenmarkt en de weging van de dikste pompoen vinden traditiegetrouw de Kastelse pompoenregatta plaats. De grootste joekels worden uitgehold, vaarklaar gemaakt en het plaatselijke pompoengenootschap organiseert ieder jaar weer een uniek evenement op de watermolen-aftakking van de Nete. De allergrootste exemplaren werden dit jaar geprepareerd als duozitter en wij mochten het meemaken dat onze eigen burgemeester één van de vaartuigen kwam bevolken. Hij won de race weliswaar niet, maar hij bleef wel droog en dat is ook al een prestatie. Zon pompoen is uiteraard niet het meest stabiele vaartuig en enkele keren zagen wij dat deelnemers met pompoen en al kopje onder gingen. Laten we hopen dat de ongelukkigen die dat overkwam de schade konden beperken tot een nat pak en dat de toch wel frisse temperatuur niet voor verder lichamelijk onheil heeft gezorgd. De alcoholische versnaperingen om de inwendige mens op te warmen waren in ieder geval ruimschoots aanwezig.
Voortaan kan ik dus drie hobbys combineren. Fietsen en fotograferen, dat ging al perfect samen, maar nu komt daar dus het geocachen bij. Op deze foto zie je dat ik mijn cachemobiel geparkeerd heb tegen een bouwsel waarvan ik uit de omschrijving en de coördinaten wist dat er een cache verborgen is. Ik zal maar meteen vertellen dat ik m bij dit bezoek niet gevonden heb. Hoewel ik vandaag elders wél enkele keren succesvol was, bleek deze net iets te moeilijk. De omstandigheden zaten ook niet echt mee, er waren nog al wat muggels. ( Als je Harry Potter gezien of gelezen hebt begrijp je wat dat betekent. Muggels zijn mensen die helemaal niks van toveren afweten en die dan ook helemaal niet begrijpen wat er gebeurt ) Je hoort immers zo discreet mogelijk te zijn en de cache niet bloot te stellen aan oningewijden die uit pure nieuwsgierigheid of vernielzucht de fun zouden kunnen bederven voor al wie na je komt. Ik heb dus niet zo intensief kunnen zoeken als ik wel zou willen, maar ik kom hier snel weer terug, het is maar enkele minuten fietsen van thuis.
De kastanjeboleet is een eetbare paddenstoel. Hij wordt wel eens verward met het eekhoorntjesbrood, maar dat kan geen probleem zijn, die is ook eetbaar namelijk. Ze zijn beide makkelijk herkenbaar en er is nauwelijks gevaar voor fatale vergissingen staat er in alle paddenstoelen voor dummies handleidingen. Ik heb dan ook vele jaren geleden ooit geprobeerd de ingredienten voor een heerlijk paddenstoelen gerecht te plukken en te bereiden voor het vrouwtje en mezelf, maar het moet zijn dat, ofwel het vrouwtje een tot dan verborgen allergie had voor die soort, ofwel dat er stiekem toch een andere varieteit, bvb. een heksenboleet of een bittere boleet tussen gesukkeld was die toevallig dan op haar bord geserveerd is. Feit is dat het vrouwtje in het ziekenhuis beland is en dat ik zelf het gerecht overheerlijk vond zonder schadelijke gevolgen. Ik heb nog vaak kastanjeboleten ( of eekhoorntjesbrood ) gegeten nadien, het vrouwtje nooit meer. Deze knaap is het eetbare stadium ook al lang voorbij volgens mij. Dat wil niet zeggen dat ie niet meer fotografeerbaar was. Met de hoekzoeker er op en op de buik liggend kon ik toch er een kikkerperspectiefopname van maken die ik zelf best okee vind.
We zijn vandaag met Jack gaan geocachen. Het was een nieuwe ervaring, een mij tot nu toe totaal onbekend fenomeen, en omdat ik vermoed dat er nog wel wat lieden zullen zijn die zich afvragen wat dit nu weer is, even een korte uitleg die ik letterlijk van de Belgische geocaching-site geplukt heb. Iemand verstopt ergens een waterdichte doos, met daarin een logboek en optioneel een aantal voorwerpen. Met een hand-GPS, al voor een paar honderd euro verkrijgbaar, bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats. Vervolgens publiceert hij die op het internet. Andere mensen lezen op de Geocache-website die coördinaten en kunnen dan op zoek gaan naar de "cache" (schat). Vinden ze hem, dan schrijven ze hun bevindingen over de tocht neer in het logboek en mogen ze uit de doos een voorwerp nemen, maar ze moeten er ook weer één bijplaatsen. Zo verandert de inhoud van de schat voortdurend. Het plezierige aan geocaching is dat diegene die de schat verstopte u laat kennis maken met mooie plaatsen, natuurgebieden, bezienswaardigheden, enz., die u anders misschien nooit zou ontdekken. Tot daar een beknopte uitleg, om meer er over te vernemen kun je best eens googelen of Youtuben. ( klik op de link in de marge hiernaast ) Bijgaande foto is gemaakt na de vondst van een premium cache ( schat ). Jack zet zijn naam in het logboek en bij gebrek aan een schrijftafel is er niets beters dan een bevriende vrouwenrug om als steun te gebruiken. Wat mezelf betreft: ik heb er een hobby bij !!!
Vijf en veertig jaar geleden waren wij de schrik van moeders met tienerdochters. We speelden in een bandje en konden toen niet vermoeden dat er vriendschappen aan het ontstaan waren die een halve eeuw later nog steeds standhouden. We hebben al menige reunie gedaan ondertussen, al vier keer kwam daar ook een heus reunie-optreden van, de laatste keer, ondertussen weer 2 jaar geleden, zelfs voor dik 1500 enthousiaste fans, en voor de zeldzame keer dat we weer eens samen konden zijn hebben we meteen weer plannen gesmeed voor de toekomst. Misschien komt er wel weer een vijfde concert. Eddy is herstellend van de operatie, de chemo en krijgt de laatste bestralingen, de dokters zeggen dat de ziekte quasi overwonnen is en hij gaat in december weer naar Gambia, waar ie al 10 jaar een horeca zaak uitbaat, Jack moest toevallig voor zijn werk in Europa zijn, vliegt zondag weer terug naar Omaha en de drie overige heerschappen zitten vanaf nu al uit te kijken naar de zomer van 2013. Never too old to rock and roll !!! Vandaag hebben we alvast lekker gegeten, gezellig herinneringen opgehaald, enkele pinten geconsumeerd en morgen gaan we samen geocachen .
Onze vriend Jack uit Omaha USA is even in het land en hij verblijft tot zondag in Leuven. Tijd dus om samen met hem eens toeristje te spelen in onze studentenstad. Mede door het nog steeds voortdurende heerlijk nazomerweer werd het een bijzonder fijne hernieuwde kennismaking. We zijn hier veel te lang niet geweest en dan te bedenken dat Josee en ikzelf, beiden gepensionneerd nu, gratis met de bus rijden en dat de bus naar Leuven pal voor onze voordeur stopt! Zoals alle toeristen hebben we de bezienswaardigheden uitgebreid bezocht en gefotografeerd. Jack heeft ons ondertussen intensief deelgenoot gemaakt van zijn grote hobby: geocashing, waarover later zeker meer. Ik sluit me volledig aan bij het oordeel van onze Amerikaanse vriend om te stellen dat het stadhuis misschien wel het mooiste oude gebouw is dat ie ooit gezien had. Nu hebben ze in de States natuurlijk weinig echt oude gebouwen, maar zon uitspraak maakt de keus voor de foto van de dag wel zeer voor de hand liggend. Het werd al diep in het bekende blauwe uurtje toen ik besloot er poging tot nachtopname aan te besteden. Ik had geen statief bij, maar met de nodige steun, op een vuilnisbak nota bene, kon ik toch met een sluitertijd van één seconde een quasi onbewogen foto maken. De schimmen van voorbij wandelende andere nachtelijke passanten storen mij niet eens.
De kombinatie van de maandagse computerles voor Josee en zulk prachtig herfstweer moest resulteren in een rondje Hageven de paarse wandeling werd het, best pittig. Hoewel de variatie van onderwerpen behoorlijk rijk was wilde ik toch weer een libel tonen vandaag. Libellen zijn trouwens echt niet meer zo voor de hand liggend als onderwerp in deze tijd van het jaar, maar het was dan ook een uitzonderlijk mooie dag. De reden voor mijn keus is dat dit een goed voorbeeld is van hoe extreem klein de scherptediepte kan zijn bij macro opnames. Nu is deze foto wel niet met de macrolens gemaakt maar met de tele 300, maar eigenlijk maakt dat nauwelijks verschil. Deze libel streek neer op een houten hek en ze bleef zitten toen ik steeds maar dichterbij kwam, dus kon ik lekker experimenteren met mijn diafragma en zo positie kiezen dat de mooi gespreide vleugels precies in dat streepje scherpte terecht kwamen. De overgang naar onscherp voor- en achteraan is vrij abrubt en tussenin is het scherptegebied mooi gedefinieerd door de structuur van het hout. Interessant genoeg vond ik. Wie alsnog zin heeft in meer variatie kan op mijn facebook-pagina terecht, daar zal ik enige andere vruchten van de foto-oogst plaatsen.
Ieder jaar rond deze tijd zijn wij enthousiaste bezoekers van de pompoenmarkt in Kasterlee. Zoals meestal, als er in Kasterlee iets te doen is, verleenden de weergoden weer voor de volle 100% hun medewerking vandaag en het was er dan ook gezellig druk, en dat is een understatement. Naast de traditionele kaas-, vleeswaren-, uiteraard pompoengerelateerde- en andere dranken-, snuisterijen en kledij-, folklore- en oude ambachten kraampjes waren er ook de entertainment-, eet- en info standjes. Daartussen laveerden in dichte drommen duizenden ons bekende en onbekende Kasterlee-bezoekers. Nadat wij bij de weging van de zwaarste pompoen gezien hadden dat de ranglijst aangevoerd werd door een joekel van 592 kg. werden wij aangenaam verrast door deze live optredende echte muzikanten. Na een leven en een carriere in de muziek vinden wij dat we redelijk goed geplaatst zijn om te oordelen of iets echt dan wel fake is en werden wij aangenaam verrast door deze Boerkes van Beerse. Computergestuurde electronica hoef je niet te zoeken in hun optreden, maar enthousiasme en authenticiteit des te meer. We hebben dan ook een hele tijd staan te genieten van muziekjes die bij volgende generaties in de vergeethoek dreigen te geraken maar die bij dit traditioneel Kempisch gebeuren de perfecte soundtrack waren.
Al sedert jaren zien wij in enkele weiden in de Smallebroeken een aantal shetland ponies grazen. Als de kleinkids komen logeren gaan we meestal bewust die kant op wandelen want die zijn er echt helemaal weg van. Maar ook als ik alleen op pad ga is het altijd uitkijken waar ze zijn. Meestal verblijven ze namelijk in een achterliggende weide en het private toegangspad er naar toe is met een draad afgesloten. Braaf als ik ben respecteer ik dat natuurlijk. Maar soms lopen de dieren ook in de weide pal langs de wandelroute die wij volgen. Vijftien telde ik er daar vandaag. Ze zijn erg aardig en sociaal en ik kon het natuurlijk weer niet laten even kontakt te zoeken, er wat rustige onzin tegen te vertellen en uiteraard er enkele fotos van te maken. Deze merrie kent me al goed en komt ook telkens even goede dag zeggen als ik langs kom. Dat het een merrie is weet ik wel zeker omdat ik ze enkele jaren geleden eens fotografeerde toen ze drachtig was en toen kon ik even praten met een jonge dame die de dochter bleek te zijn van de eigenaar. Ik had bij deze gelegenheid een hoekzoeker op de EOS gemonteerd en zo komt het dat ik, van uit dit lage standpunt, zonder mijn rug of knieën te erg te belasten, de indruk kon wekken dat dit een net iets groter paard is hoewel het beestje in werkelijkheid echt nog geen meter hoog is.
We mochten van een bijzonder prachtige herfstdag genieten, deze 19de oktober. Onverwacht werd het nog erg druk, we hadden al gepland deze avond naar het eindelijk-met-pensioen-feest van onze boekhouder Guy te gaan, - jawel, dezelfde G.V. die zo in het nieuws kwam met de affaire rond de ex-beste doelman ter wereld, Jean Marie, en toen kwam er deze morgen een telefoontje dat gezien dit lekkere weertje er gewandeld zou worden met de bewoners van het rusthuis in Lommel en of de vrijwilligers zich nog eens wilden inzetten ja natuurlijk. Dus moest ik al vroeg voor mij is alles voor de middag vroeg er even uit om zelf van een portie extra-beweging te genieten in de vorm van een korte wandeling in onze mooie groene omgeving. Nu ja, echt groen mag je het nu toch ook niet meer noemen, getuige daarvan is dit kleurenpalet in de berm dat ik zo maar kon vastleggen.
Onze wagen had een groot onderhoud nodig en was van af gisteravond in de garage. Nauwelijks was ie weg of we kregen een telefoontje dat onze jongste kleindochter Hannelore in het ziekenhuis van St. Antonius Zoersel opgenomen was met een virale infectie. Tja, dan zou de motor een alternatief kunnen zijn om even op bezoek te gaan, maar Josee is daar niet zon fervente fan van en zij kwam zelf met het voorstel om er dan maar naar toe te fietsen vandaag. Vaak, en zeker als de weersomstandigheden zo twijfelachtig zijn, moet ik tot vervelens toe zeuren om eens een rondje mee te gaan fietsen maar bij deze gelegenheid was de motivatie dus duidelijk net iets groter. We zijn als gedopeerde Armstrongs in één ruk 27 km. ver tot voor de deur van het ziekenhuis gereden en toen we daar een tijdje in de kinderafdeling verbleven hadden, en gerustgesteld waren dat het allemaal niet zo erg was moesten we ook weer naar huis. Dat ging iets minder vlot, maar gelukkig heb ik ervaring zat in het vinden van aanleghavens om iets te nuttigen
Een dag of drie geleden haalde ik al eens terloops aan dat de echte herfstpracht toch wel langer op zich laat wachten als andere jaren. Maar als je het bos intrekt en je weet je plekje goed te kiezen als fotograaf, dan zijn er toch al posities te vinden, waar je al goed aan je trekken komt qua kleurenrijkdom. Op de Kempense heuvelrug zag ik dit tafereel. Langs de holle weg waren er toch al voldoende bruine, rode, gele en andere warme tinten te ontwaren tussen het groen om te stellen dat de natuur er begint uit te zien zoals je dat in dit seizoen verwacht.
We zijn deze namiddag naar de sauna geweest. Het hoeft niet gezegd dat we er enorm van genoten hebben en dat we nogal wat liters zweet gelaten hebben. Het enorme vochtverlies vraagt natuurlijk om kompensatie nadien. En als je dan vanuit Hezemeer Eindhout terug naar Lichtaart rijdt hoef je niet noodzakelijk via de ring van Geel, je kunt ook door het centrum, waarvan we al wel vermoedden dat we er op de markt enige horeca gelegenheden zouden vinden die onze nood konden lenigen. Rond half acht, midden in het bij fotografen bekende blauwe uurtje, konden we het ondanks de grote dorst toch niet laten eerst de camera die we overal mee naar toe sleuren op statief te zetten om de vrolijk uitnodigende lichtjes en de speelse fonteintjes te vereeuwigen. Het moest wel snel gaan en meer dan één Duvel en een plat waterke hebben ze niet aan ons kunnen verkopen in taverne de Post want het voetbal op TV wilden we ook niet missen he. Gewonnen gelukkig had ik nog Duvel in de koelkast. Voor de liefhebbers: f 8 2 sec. Iso 200
Het verbale wapengekletter is verstild, de strijd gestreden, de teerlingen geworpen. De lijsttrekkers, -duwers en andere kandidaat mandatarissen hadden ons weer allemaal een gouden toekomst en een betere gemeente voorgespiegeld, gesteld dat je op de goeien zou stemmen natuurlijk, en wij kiezers hebben tenminste één dag de indruk gehad dat we de gang van zaken in dit landje konden beïnvloeden. Wij hebben onze burgerplicht - met de nadruk op plicht- weer eens vervuld en nu is het woord en de daad aan de verkozenen. Er zullen weer wat postjes worden verdeeld, ambitieuze plannen voorgesteld, dure studies om die te verantwoorden worden besteld bij bevriende firmas, er zal weer geld te kort zijn in nationale, provinciale en gemeentelijke budgetten en wij zullen daar met zijn allen sowieso voor moeten opdraaien. Dat zal ons al dan niet terecht verkocht worden als zijnde goed bestuur. Kortom, het normale politieke leven herneemt zijn gang, soms met andere acteurs soms met dezelfde ploeg inhoudelijk zal er wel niet zoveel veranderen. Als er dan toch iemand zo snel mogelijk in gang zou moeten schieten, dan zou ik durven voorstellen dat de gemeentewerklieden die landschapsvervuiling waar we alom tegen aan moeten kijken zo snel mogelijk opruimen. Of beter nog, laat de dames en heren die daar afgebeeld zijn met hun gladste glimlach dat zelf eens doen. Het is verdorie al van gisteren drie uur s namiddags geleden dat de stembureaus gesloten zijn en nu hangt dat daar nog altijd lelijk te wezen.
Wars van de politieke actualiteit was er in huize Schrijvers een gebeurtenis die veel belangrijker is dan de politieke debatten omtrent wie nu onze nieuwe burgemeester wordt. Het vrouwtje bereikte vandaag de kaap waarop ze officieel van een welverdiend pensioen mag gaan genieten en gratis met de bus mag rijden. 65!!! Na het vervullen van onze stemplicht vonden wij dat we dit maar met een herfstwandeling moesten vieren. Een beetje frisjes buiten, maar fijn wandelweer. In het bos zijn er weliswaar links en rechts al wel enige afgevallen bladeren en sporadisch spot je ook al wel enkele verkleuringen maar wat uitbundige herfstpracht betreft bleven we toch nog behoorlijk op onze honger zitten. De herfstplaatjes komen later nog dus. De parallel die ik wel al wil trekken is dat ook bij het vrouwtje er ondanks die 65 nog nauwelijks sprake is van herfst. Ze blijft maar rondhuppelen als een jonge hinde en je associeert haar eerder met lente, hoog-zomer of laten we zeggen augustus dan met deze oktober-november-tijden. De houten kop die ik zelf morgen zonder twijfel zal hebben na het etentje met bijhorend drankgebruik bij de plaatselijke chinees wandel ik er dan wel af in het Hageven als onze feestelinge weer in de computerles zit.
Het is weer al pompoen wat je hoort en ziet dezer dagen in groot Kasterlee. Onze bijnaam is niet voor niks de pompoenpapeters We hadden al het pompoenschieten vorige week, volgende week is er de pompoenmarkt met de weging van de zwaarste pompoen, en ik durf veel er op verwedden dat die weer in de buurt van de 500 kg. zwaar zal zijn ( waar ze in andere zelfverklaarde pompoenregios te nauwernood aan 200 of 300 kg. raken ), de week daar op volgen de jaarlijkse pompoenregatta, en zo gaat dat maar door, in de cafés hoor je niet anders dan het grote pompoenenlied en de pompoensoep komt me ondertussen de oren uit. Nu hebben de kabouters ook al een groot Kastels fenomeen warempel nog een pompoenhuisje gebouwd op het pleintje voor de plaatselijke bib
We hebben het niet droog gehouden vandaag. Een beetje tegen beter weten in was ik deze middag toch op pad gegaan en ik heb mogen ondervinden dat de buienradar vaak accurate voorspellingen doet. Hij had me gewaarschuwd had dat er enkele witte en blauwe vlekken richting Kempen kwamen, maar het enige gevolg dat ik er aan gegeven had was dat ik gelukkig mijn regenjasje naast de camera in de fietstas gestopt had. Voor de hemelsluizen opengingen had ik dit plaatje al geschoten. Ik hou wel van spiegelingen. Op de website Zoom.nl heb ik zelfs ooit een groep opgestart rond dat thema. De manier waarop ik dit flatgebouw tot leven zag komen in het kanaalwater intrigeerde me en uiteindelijk heb ik het gebouw zelf maar van de foto afgeknipt en dan de foto onderste boven gedraaid. Het heeft ook wel iets impressionistisch op deze manier vind ik.
Zoals je ziet hebben niet alle kabouters een puntmuts op het hoofd, en in een paddenstoel wonen ze ook al niet allemaal. Het kabouterhuisje in het kabouterbos in Kasterlee ligt er in deze tijd van het jaar verlaten bij. De kinderen die hier tijdens de vrije dagen zo vrolijk kwetteren zitten nu op de schoolbanken en de kabouters genieten van een welverdiende vakantie veronderstel ik. Wij, oudere jongeren, om het maar eens in Koot en Bie terminologie te zeggen, hebben tijd zat om van dit prachtige herfstweer te genieten en toen wij tijdens een grote wandeling voorbij het huisje kwamen heb ik dan zelf maar even voor kabouter gespeeld en de camera in de handen van Josee geduwd.
De Nete, meer bepaald de Kleine Nete is onze thuisrivier, het is niet de eerste keer en het zal zonder twijfel ook niet de laatste keer zijn dat ik ze fotografeer. Dit is een opname vanaf de brug op de ring van Herentals.Duizenden automobilisten razen hier dagelijks overheen zonder ook maar te merken dat het een brug is, laat staan een rivier er onder en 99,5% van hen ziet dit tafereel nooit. Als je met de fiets rustig over de parallelweg rijdt en je neemt de tijd om te genieten van al het schoons dat de omgeving te bieden heeft, je stopt dan aan de brug en omdat het tegen de avond aan loopt en de lage herfstzon pal achter je zorgt voor zulk mooi licht, dan kan je het toch niet laten de camera uit de fietstas te halen
Josee wilde vandaag wel mee toen ik mijn stalen ros uit de garage haalde en dus hebben we met zijn tweeën een gezellig retourtje Turnhout gefietst. Dat je wat tijd moet uittrekken om te winkelen, daar moet je mee leven als het vrouwtje er bij is, maar het feit dat er in de fietstassen sowieso weinig plaats is geeft dan weer een redelijk veilig gevoel en lekker gegeten hebben we ook J Het interessantste deel van de tocht vond ik wel onze kennismaking met de nieuwe fietsbrug over het kanaal Dessel-Schoten. Op 3 oktober werd ze ingefietst en dus was het hoog tijd dat wij ze ook eens gingen bekijken. Het is een elegante stalen boogbrug geworden, 46 m lang en ze verbindt eigenlijk drie belangrijke fietsroutes, nl. het Bels Lijntje richting Tilburg, de fiets-o-strade langs het kanaal en het fietsknooppuntennetwerk richting Herentals. Ook de nieuwe woonzones ten noorden van de stad worden zo op een fietsvriendelijke manier verbonden met het centrum. Ik kan het allemaal alleen maar toejuichen. Ik heb de brug langs alle kanten gefotografeerd en de keuze van een foto van de dag was niet makkelijk. Uiteindelijk is het deze opname geworden. Op mijn facebook pagina staan nog enkele andere invalshoeken.
