Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
28-10-2012
28 oktober Pompoenregatta
De week na de pompoenmarkt en de weging van de dikste pompoen vinden traditiegetrouw de Kastelse pompoenregatta plaats. De grootste joekels worden uitgehold, vaarklaar gemaakt en het plaatselijke pompoengenootschap organiseert ieder jaar weer een uniek evenement op de watermolen-aftakking van de Nete. De allergrootste exemplaren werden dit jaar geprepareerd als duozitter en wij mochten het meemaken dat onze eigen burgemeester één van de vaartuigen kwam bevolken. Hij won de race weliswaar niet, maar hij bleef wel droog en dat is ook al een prestatie. Zon pompoen is uiteraard niet het meest stabiele vaartuig en enkele keren zagen wij dat deelnemers met pompoen en al kopje onder gingen. Laten we hopen dat de ongelukkigen die dat overkwam de schade konden beperken tot een nat pak en dat de toch wel frisse temperatuur niet voor verder lichamelijk onheil heeft gezorgd. De alcoholische versnaperingen om de inwendige mens op te warmen waren in ieder geval ruimschoots aanwezig.
Voortaan kan ik dus drie hobbys combineren. Fietsen en fotograferen, dat ging al perfect samen, maar nu komt daar dus het geocachen bij. Op deze foto zie je dat ik mijn cachemobiel geparkeerd heb tegen een bouwsel waarvan ik uit de omschrijving en de coördinaten wist dat er een cache verborgen is. Ik zal maar meteen vertellen dat ik m bij dit bezoek niet gevonden heb. Hoewel ik vandaag elders wél enkele keren succesvol was, bleek deze net iets te moeilijk. De omstandigheden zaten ook niet echt mee, er waren nog al wat muggels. ( Als je Harry Potter gezien of gelezen hebt begrijp je wat dat betekent. Muggels zijn mensen die helemaal niks van toveren afweten en die dan ook helemaal niet begrijpen wat er gebeurt ) Je hoort immers zo discreet mogelijk te zijn en de cache niet bloot te stellen aan oningewijden die uit pure nieuwsgierigheid of vernielzucht de fun zouden kunnen bederven voor al wie na je komt. Ik heb dus niet zo intensief kunnen zoeken als ik wel zou willen, maar ik kom hier snel weer terug, het is maar enkele minuten fietsen van thuis.
De kastanjeboleet is een eetbare paddenstoel. Hij wordt wel eens verward met het eekhoorntjesbrood, maar dat kan geen probleem zijn, die is ook eetbaar namelijk. Ze zijn beide makkelijk herkenbaar en er is nauwelijks gevaar voor fatale vergissingen staat er in alle paddenstoelen voor dummies handleidingen. Ik heb dan ook vele jaren geleden ooit geprobeerd de ingredienten voor een heerlijk paddenstoelen gerecht te plukken en te bereiden voor het vrouwtje en mezelf, maar het moet zijn dat, ofwel het vrouwtje een tot dan verborgen allergie had voor die soort, ofwel dat er stiekem toch een andere varieteit, bvb. een heksenboleet of een bittere boleet tussen gesukkeld was die toevallig dan op haar bord geserveerd is. Feit is dat het vrouwtje in het ziekenhuis beland is en dat ik zelf het gerecht overheerlijk vond zonder schadelijke gevolgen. Ik heb nog vaak kastanjeboleten ( of eekhoorntjesbrood ) gegeten nadien, het vrouwtje nooit meer. Deze knaap is het eetbare stadium ook al lang voorbij volgens mij. Dat wil niet zeggen dat ie niet meer fotografeerbaar was. Met de hoekzoeker er op en op de buik liggend kon ik toch er een kikkerperspectiefopname van maken die ik zelf best okee vind.
We zijn vandaag met Jack gaan geocachen. Het was een nieuwe ervaring, een mij tot nu toe totaal onbekend fenomeen, en omdat ik vermoed dat er nog wel wat lieden zullen zijn die zich afvragen wat dit nu weer is, even een korte uitleg die ik letterlijk van de Belgische geocaching-site geplukt heb. Iemand verstopt ergens een waterdichte doos, met daarin een logboek en optioneel een aantal voorwerpen. Met een hand-GPS, al voor een paar honderd euro verkrijgbaar, bepaalt hij de precieze coördinaten van de schuilplaats. Vervolgens publiceert hij die op het internet. Andere mensen lezen op de Geocache-website die coördinaten en kunnen dan op zoek gaan naar de "cache" (schat). Vinden ze hem, dan schrijven ze hun bevindingen over de tocht neer in het logboek en mogen ze uit de doos een voorwerp nemen, maar ze moeten er ook weer één bijplaatsen. Zo verandert de inhoud van de schat voortdurend. Het plezierige aan geocaching is dat diegene die de schat verstopte u laat kennis maken met mooie plaatsen, natuurgebieden, bezienswaardigheden, enz., die u anders misschien nooit zou ontdekken. Tot daar een beknopte uitleg, om meer er over te vernemen kun je best eens googelen of Youtuben. ( klik op de link in de marge hiernaast ) Bijgaande foto is gemaakt na de vondst van een premium cache ( schat ). Jack zet zijn naam in het logboek en bij gebrek aan een schrijftafel is er niets beters dan een bevriende vrouwenrug om als steun te gebruiken. Wat mezelf betreft: ik heb er een hobby bij !!!
Vijf en veertig jaar geleden waren wij de schrik van moeders met tienerdochters. We speelden in een bandje en konden toen niet vermoeden dat er vriendschappen aan het ontstaan waren die een halve eeuw later nog steeds standhouden. We hebben al menige reunie gedaan ondertussen, al vier keer kwam daar ook een heus reunie-optreden van, de laatste keer, ondertussen weer 2 jaar geleden, zelfs voor dik 1500 enthousiaste fans, en voor de zeldzame keer dat we weer eens samen konden zijn hebben we meteen weer plannen gesmeed voor de toekomst. Misschien komt er wel weer een vijfde concert. Eddy is herstellend van de operatie, de chemo en krijgt de laatste bestralingen, de dokters zeggen dat de ziekte quasi overwonnen is en hij gaat in december weer naar Gambia, waar ie al 10 jaar een horeca zaak uitbaat, Jack moest toevallig voor zijn werk in Europa zijn, vliegt zondag weer terug naar Omaha en de drie overige heerschappen zitten vanaf nu al uit te kijken naar de zomer van 2013. Never too old to rock and roll !!! Vandaag hebben we alvast lekker gegeten, gezellig herinneringen opgehaald, enkele pinten geconsumeerd en morgen gaan we samen geocachen .
Onze vriend Jack uit Omaha USA is even in het land en hij verblijft tot zondag in Leuven. Tijd dus om samen met hem eens toeristje te spelen in onze studentenstad. Mede door het nog steeds voortdurende heerlijk nazomerweer werd het een bijzonder fijne hernieuwde kennismaking. We zijn hier veel te lang niet geweest en dan te bedenken dat Josee en ikzelf, beiden gepensionneerd nu, gratis met de bus rijden en dat de bus naar Leuven pal voor onze voordeur stopt! Zoals alle toeristen hebben we de bezienswaardigheden uitgebreid bezocht en gefotografeerd. Jack heeft ons ondertussen intensief deelgenoot gemaakt van zijn grote hobby: geocashing, waarover later zeker meer. Ik sluit me volledig aan bij het oordeel van onze Amerikaanse vriend om te stellen dat het stadhuis misschien wel het mooiste oude gebouw is dat ie ooit gezien had. Nu hebben ze in de States natuurlijk weinig echt oude gebouwen, maar zon uitspraak maakt de keus voor de foto van de dag wel zeer voor de hand liggend. Het werd al diep in het bekende blauwe uurtje toen ik besloot er poging tot nachtopname aan te besteden. Ik had geen statief bij, maar met de nodige steun, op een vuilnisbak nota bene, kon ik toch met een sluitertijd van één seconde een quasi onbewogen foto maken. De schimmen van voorbij wandelende andere nachtelijke passanten storen mij niet eens.
De kombinatie van de maandagse computerles voor Josee en zulk prachtig herfstweer moest resulteren in een rondje Hageven de paarse wandeling werd het, best pittig. Hoewel de variatie van onderwerpen behoorlijk rijk was wilde ik toch weer een libel tonen vandaag. Libellen zijn trouwens echt niet meer zo voor de hand liggend als onderwerp in deze tijd van het jaar, maar het was dan ook een uitzonderlijk mooie dag. De reden voor mijn keus is dat dit een goed voorbeeld is van hoe extreem klein de scherptediepte kan zijn bij macro opnames. Nu is deze foto wel niet met de macrolens gemaakt maar met de tele 300, maar eigenlijk maakt dat nauwelijks verschil. Deze libel streek neer op een houten hek en ze bleef zitten toen ik steeds maar dichterbij kwam, dus kon ik lekker experimenteren met mijn diafragma en zo positie kiezen dat de mooi gespreide vleugels precies in dat streepje scherpte terecht kwamen. De overgang naar onscherp voor- en achteraan is vrij abrubt en tussenin is het scherptegebied mooi gedefinieerd door de structuur van het hout. Interessant genoeg vond ik. Wie alsnog zin heeft in meer variatie kan op mijn facebook-pagina terecht, daar zal ik enige andere vruchten van de foto-oogst plaatsen.
