Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
18-11-2012
18 november Mist
We hadden het druk vandaag. Deze middag zouden we gaan eten in het scholeke in Wuustwezel, kwestie van de onderwijsinstelling enige steun te geven om de steeds maar minder wordende vanwege de regering toegekende subsidiëring te kompenseren. En dan moesten we ook nog gaan mosselen eten in Lommel deze avond om de voetbalclub van neefje Kenny te sponsoren. Een mens zou er niet meteen impulsen in vinden om aan vermageren te denken Toen we van de ene eet-activiteit naar de andere reden en bijna in Lommel waren zagen wij de mist als het ware neer vallen over het Kristal-park, het gloednieuw bouwrijp gemaakte industrieterrein waar voorlopig het uitzicht in alle richtingen nog onbelemmerd is. Ik wilde graag wat mist fotos maken, had geen statief meegebracht, en terwijl ik daar doende was, leunend tegen een paal om de sluitertijd niet al te kort te moeten houden, zag ik ineens een fietser met hond uit de mist te voorschijn komen. Veranderen van onderwerp dus en uit de losse hand snel enkele keren afdrukken okee hij is niet 100% scherp, maar de sfeer is wel precies wat ik zocht.
In Kasterlee kent iedereen wel de Witte Molen, en dan bedoelen we niet alleen de horeca-zaak. En Keeses Molen langs de invalsweg vanuit Geel, daar kun je ook niet naast kijken. Meteen er even bijvertellen dat die binnenkort gedemonteerd wordt om een grote revisie te krijgen waarna ie weer in al zijn glorie op zijn plaats zal komen. Maar de Zwarte Molen daar hebben er nog niet zo velen ooit van gehoord. Toch staat er in de bossen ten noorden van het dorp een ruine van een bouwwerk dat ooit zo genoemd werd. Mijn oog was er vorig jaar tijdens het fietsen al eens op gevallen en toen had ik er al fotos van gemaakt, en vandaag ben ik er weer geweest omdat - je raadt het al er enkele meters vandaan een geocache-ke verborgen zat. Cache gevonden, foto gemaakt en naar huis. Ik bedacht dan dat dit wel een geschikte foto zou zijn voor de blog en meteen herinnerde ik me dat ik daar vorig jaar al een bewerking van gemaakt had. Enkele dagen te laat dus om nog een gepaste meerwaarde te zijn voor halloween-griezeltoestanden vind ik m toch geschikt om mijn passage van vandaag te illustreren.
Dit zou het vervolg kunnen zijn op het onderwerp van gisteren. Ik kwam toevallig door Peer vandaag, mijn geboortedorp, en de herinneringen gierden me langs alle kanten voorbij. In het gehucht Deust hebben ze een half millenium geleden ooit een kapel gebouwd ter ere van de maagd Maria en uit mijn jeugd kan ik me de verplichte bedevaart daar naartoe op Paasmaandag nog levendig voor de geest halen. Het vee werd er gezegend en men kwam er ook bidden voor een goed lief alsof Maria kon helpen bij het van straat geraken Ik kon het niet laten even te stoppen om een foto te maken en zo zag ik dat de zeven linden waar de deken ooit naar refereerde in zijn sermoen als zijnde symboliek voor de zeven weeën in Peer vereren ze O.L.V. van zeven weeën die staan er nog steeds, hoewel er enkele toch hun beste tijd gehad hebben meen ik. Nog een herinnering heb ik aan de plek: enkele bochten verder ben ik in 1968 met mijn eerste motorfiets ooit het bos in geknald met onherstelbare schade voor machine en blutsen en builen voor de piloot tot gevolg Terug thuis gekomen zag ik op de Geocache-kaart dat er verdorie een multicache ligt. Moet ik snel toch nog eens terug naar mijn roots.
Dit moet wel een van de oudste huisjes van Lichtaart zijn. In het gehucht Hoebenschot staat dit boerderijtje dat me elke keer weer opzadelt met een zoals het vroeger was-gevoel, en in één ruk denk ik er dan meestal ook bij: en toen was het goed . Als niet hier geboren en getogen inwoner van dit dorp ( wij wonen hier pas 39 jaar ) weet ik eigenlijk niet wie hier woont. Ik zie als ik hier voorbij gefietst kom wel eens een glimp van een oud vrouwtje door het raam of achter in de tuin. Ze doet me een beetje aan mijn grootmoeder denken, die had ook altijd zon blauwe boerenschort aan en ze liep ook zon beetje voorover gebogen. Ik zou ze eigenlijk best eens willen fotograferen aan haar voordeur, terwijl ze boontjes dopt of zo, of een of andere oude ambacht uitoefent, maar ik had nog niet de gelegenheid het haar te vragen. Das een foto die nog in de wachtkamer zit dus. Voorlopig zullen we het moeten doen met het huisje alleen.
Strikt genomen hoort deze foto bij de uitstap van gisteren, maar het was al voorbij middernacht toen ik het statief vlak bij het begin- en eindpunt van de Glow-route neerzette om het Van Abbe museum te fotograferen. Met recht vind ik dan ook dat ik deze opname op vandaag, 14 november, mag plaatsen. Het bezoek aan Eindhoven was trouwens een voltreffer wat mij betreft, een gezellige wandeling met vrienden, mooie lichtcreaties mogen bewonderen, tussendoor toch ook enkele keren achter de Canon gekropen - het resultaat van die ijver heb ik ondertussen via Facebook het digitale universum ingestuurd - en uiteraard hebben we de Eindhovense horeca ook een beetje gesponsord. Redenen om hier snel weer eens naar toe te komen hebben we ook gespot, het onderwerp van deze foto van de dag bijvoorbeeld.
We zijn deze avond het evenement Glow in Eindhoven eens gaan bekijken. Toen we er aan kwamen waren er meteen al enkele interessante opwarmers in het Glow-café bij de start van de route. De designer van dit soort meubelen vond het helemaal niet erg dat wij even in zijn creaties gingen plaatsnemen, integendeel, hij stelde zelfs voor een foto van ons bezoekersgroepje te maken. Nu geef ik mijn camera niet graag af aan iemand die ik niet goed ken, maar deze man leek ons toch voldoende betrouwbaar. Jammer dat ik door het opzet van deze blog maar één foto per dag wil plaatsen, want ik heb er nog wel enkele die het bekijken meer dan waard zijn iets voor facebook dan maar.
Deze tak van de Schrijvers-familie doet het op het ogenblik zonder viervoetige, kwispelstaartende, blaffende, beste vriend van de mens. Dat is op zich hoogst eigenaardig, want in de loop der jaren waren wij eigenlijk op enkele korte hondenloze periodes na altijd wel in het gezelschap van diverse merken van woefkes. Zo kenden we, verzorgden we, hielden wij van, en leefden wij samen met, achtereenvolgens: Tipsy, Ché, Cash, Lady, Mirza, Joep, Fons, Juul en Tessa. Maar toen die laatste de grote reis naar de hondenhemel ondernam vonden wij dat we, met ons pensioen in aantocht, beter even de mogelijkheid moesten hebben om, zonder verplichting om voor huisdieren te zorgen, in alle vrijheid er regelmatig enkele dagen tussen uit te knijpen. Het knaagt nog vaak en ik sluit niet uit dat we binnenkort toch weer een vriendje of vriendinnetje in huis halen, maar voorlopig doen we het dus zonder. Des te leuker is het dan als kennissen ons vragen of we hun hondjes eens willen komen fotograferen. Onze reputatie als hobbyfotograaf is ondertussen flink verspreid bij vrienden en kennissen merken we. Deze twee beauties waren best op hun hoede voor die vreemde meneer en wilden aanvankelijk niet zo maar uit vrije wil pozeren, maar na wat geruststellend geflodder en wat speelse toestanden tijdens een korte wandeling kregen we ze uiteindelijk toch goed voor de lens. O ja ze heten Sam en Goris . Humor !!!
