Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
26-08-2012
26 augustus Fotografen
Fandag van FC De Kempen vandaag. Een van de leden van onze fotoclub, Swake G., is ook zeer geëngageerd in de jeugdwerking van de plaatselijke voetbaltrots FC De Kempen. Dat hij dan ook de fotografie klussen rond de club voor zijn rekening neemt is bijna vanzelfsprekend. Samen met medeclublid Gert M. zouden ze bij deze gelegenheid de elftallen fotograferen en de tribune leek hen een zeer geschikte plaats. Ik wilde graag het randgebeuren vastleggen maar vanaf de overdekte staanplaatsen aan de overkant van het terrein hield ik met een half oog toch ook de activiteit de collegas in de gaten. Toen ze tussen twee opnames door even naast elkaar gingen zitten om hun werk te bekijken had ik net de 300 mm. tele-lens er op staan met de 1,4x extender en dat was precies genoeg om een mooi beeld te schieten van deze fotografen aan het werk.
Ik ben behoorlijk gebeten door het macro-virus de laatste tijd. De wereld van het kleine fotograferen werkt echt verslavend. Het is ook een makkelijke oplossing als je graag fotografeert en even niet veel tijd hebt om er op uit te trekken om op fotojacht te gaan. Je zet de gepaste lens op je toestel en in de eigen tuin zijn er genoeg beestjes, bloemekes, kruiden, vlinders en weet ik wat nog allemaal om als onderwerp te dienen. In de vergroting zie je details waar je al die jaren het bestaan niet eens van vermoedde. Deze kruisspin had haar web geweven in de laurierstruiken en doordat het toch behoorlijk waaide deze namiddag was het niet zo makkelijk scherpstellen, dat web wilde maar niet stil blijven hangen namelijk. Nu is dat een punt dat bij macrofotografie nogal nauw luistert, met de geringe scherptediepte van macrolenzen moet je echt heel precies er op zitten. Maar na een aantal pogingen had ik m er toch goed opstaan.
Ilse, Koen en de 4 kids hebben vannacht bij ons geslapen. Ze waren niet zomaar met de auto, de bus, de trein, neen zelfs niet met de fiets, zij waren met paard en wagen gekomen. We hadden het er al eerder over, de liefde voor dieren en alles wat met het boerenleven te maken heeft is de leidraad in de activiteiten van dochterlief en gezinnetje. Eerder deze maand maakten we al eens een huifkartocht door de Wuustwezelse natuur en nu kwamen ze met twee pk en een tot woonwagen omgebouwde werfkeet naar Lichtaart afgezakt. Ze deden er twee dagen over, een echt bed en douche hadden wij te bieden en nu gaan ze weer twee dagen terug richting Wuustwezel. Het eerste deel van de trip heb ik met de fiets meegedaan, ik moet meteen stellen dat ik nog nooit zo langzaam langs het mij zeer bekende traject gefietst heb, maar uiteraard was het mij er in de eerste plaats om te doen het gebeuren te fotograferen. In de Rooblokken, mooi landelijk weggetje dat een stuk langs de spoorlijn Tielen Herentals loopt, kon ik twee manieren van reizen in één plaat vatten, een snelle en een onthaastende
We doen al enkele jaren aan vrijwilligerswerk in rusthuis Hoevezavel in Lommel. Toen Leentje, de moeder van Josee daar verbleef hebben wij vaak met verbazing en bewondering gekeken naar de inzet van allen die het vaste personeel komen bijstaan waar nodig. Na het overlijden van Leentje hebben wij besloten ook vrijwilliger te worden en het minste wat je er van kunt zeggen is dat het erg lonend is. Je krijgt er iets voor terug. Warmte, collegialiteit, menselijkheid Er zijn klussen zat waarvoor het budget van zon tehuis niet over de nodige middelen beschikt om betaald personeel in dienst te nemen, en daar springen wij dan bij, soms is dat in de entertainende richting, als het etenstijd is zijn er ook altijd handen te kort, fotoklusjes neem ik uiteraard maar wat graag voor mijn rekening, maar vaste prik is de wekelijkse wandeling. Deze week was het kermis in Lommel en de groep kandidaten om daar naar toe te trekken was te groot om in een keer te begeleiden, dus nadat we maandag al de eerste 35 rolstoelen van de Heeserbergen naar het dorp ( excuseer, je hoort stad te zeggen ) duwden, deden we dat vandaag nog eens over met de 20 patienten die maandag niet mee konden. Ik zette even mijn passagier opzij om enkele fotos te maken. Er zal er ook wel weer een van in het krantje komen neem ik aan, en dat het vrouwtje achteraan in het groepje meeloopt was bij de keuze van het onderwerp voor vandaag geen toeval natuurlijk .
De samenscholing van lokale koeien die wij zagen toen we in de vooravond nog een fikse wandeling maakten langs de Smallebroeken gaf ons meteen de inspiratie om daar de foto van de dag te schieten. Ik probeerde de fotoshoot een beetje te organiseren, mooi oplijnen, in de lens kijken, smile je kent dat maar je zult altijd zien, als je een groepsfoto wilt maken, dat er altijd wel enkele dwarsliggers zijn in dit geval letterlijk. Koeien verschillen niet van mensen op dat gebied blijkbaar. De dames bekeken ons en wij bekeken hen en achteraf zijn we best tevreden met het resultaat, temeer omdat er zoveel meer te zien is in de plaat. Het groene, rustige, landelijke karakter van de mooie regio waarin wij mogen wonen komt hier helemaal tot zijn recht in de achtergrond en dan is er nog die interessante typische lage-landen-lucht Het avondlicht is ook een element waarvan elke fotograaf je zal vertellen dat het zoveel mooier is dan het harde licht overdag.
Vorige zaterdag tijdens de macro-dag in de Appelzak in Nederland zag en fotografeerde ik massas beestjes en soorten, maar om deze rode libel te spotten moest ik vanmiddag even langs de Snepkensvijver, vlak bij huis. Let's talk about sex baby... Een rode libel die het doet met een groen-bruine dan denk je aan Multi-culturele toestanden in het insectenrijk, maar enig opzoekwerk leerde me dat dit wel degelijk het rode mannetje en het net iets minder vurig gekleurde vrouwtje van de bloedrode heidelibel zijn. Toen ik toch aan het kurieuzeneuze-opzoeken was wilde ik ook nog even weten hoe ze tot die vreemde houding komen. Een zogenaamd paringswiel zien we hier In de Wikipedia vond ik: Het mannetje brengt vooraf zijn sperma van zijn staartuiteinde naar zijn abdomen. Vervolgens grijpt hij een vrouwtje achter haar ogen, die vervolgens haar lichaam krult zodat zij met haar staartuiteinde het zaad kan opnemen. Het koppeltje kan uren in die positie blijven en rondvliegen.. De houding lijkt me niet zo opwindend, omtrent het tijdsgebruik kan ik alleen maar jaloers zijn
Lang geleden was de kermis in het dorp een gebeurtenis waar je naar toe leefde. Al van bij de opbouw, de dagen er voor, ging je nieuwsgierig een kijkje nemen om alvast te weten welke attracties er dat jaar weer zouden zijn. De rups was een van die dingen zonder dewelke een kermis niet echt een kermis was. Verliefde stelletjes en op versierpad zijnde jongelui konden de mogelijkheden meer dan appreciëren. Als je er in slaagde een meisje mee in de rups te nemen had je al half gewonnen. Door de middelpuntvliedende kracht werd je sowieso tegen elkaar aangedrukt en als het zeil dan er overheen ging en de omstaanders niet meer konden zien wat daar onder gebeurde olala
De kermis is er nog steeds, maar het wordt helaas toch ieder jaar een beetje minder. Er is immers elke week overal zoveel te doen dat het unieke van de kermis, waar je naar toe spaarde, helemaal wegvalt. Wij, laten we ons gemakshalve de oudere jongeren noemen, weten nog hoe het was en hoe het waarschijnlijk nooit meer worden zal.
Mag het verwondering baren dat, ieder jaar als wij met de bejaarden van het rusthuis naar de Lommelse kermis gaan, zij, na het bezoek aan café De Kroon ( spreek uit: de krowen ) en de traditionele smoutebollen, enthousiast de rups als favoriet vervolg zien. En inderdaad, ook anno 2012 gaat dat zeil nog steeds dicht, en als het weer opengaat hebben ze - en de begeleiders ook - de grootste lol. Wij stellen geen vragen
