Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
02-08-2012
02 augustus Uitstapje met de huifkar.
Schoonzoon Koen heeft van jongsaf een fascinatie voor de boerenstiel. Hij heeft daar naast zijn reguliere job bij Solvay een uit de hand gelopen hobby aan over gehouden. Enkele koeien, schapen, geiten, poezen en honden lopen er op zijn erf en met zijn Brabantse boerenpaarden heeft ie een bijzondere band. Roos is ondertussen 16 jaar en die wordt niet meer zo vaak ingezet, maar Sofie en Klaartje vormen een beresterk stel en regelmatig organiseert ie huifkartochten waarbij twee pk. ruim voldoende zijn om een flink aantal passagiers en pic-nic gerei naar de mooiste plekjes van het Wuustwezelse platteland te voeren.
Bij gelegenheid van het bezoek van neefje Kenny en diens gezinnetje waren Josee en ik ook van de partij om weer eens te genieten van zo'n bijzonder onthaastende tocht. Koen en oudste zoon Nicolas op de bok, een schitterend tweespan voor de kar en rustig door de natuur tsjokken er zijn minder prettige manieren om een donderdag namiddag door te brengen, er zijn ook minder leuke onderwerpen om te fotograferen...
Voorlopig weer de laatste echt zomerse dag vertelde onze nationale Sabine, dus hebben we maar alles laten vallen en met de jongste vier, die op vakantie zijn in Lichtaart, zijn we naar de waterkant getrokken. De Melle is gelegen op het grondgebied van Turnhout, naast de autosnelweg naar Eindhoven. Deze put werd begin de jaren 70 gegraven voor de aanleg van de E-34. Het ganse domein De Melle neemt ongeveer 49 ha in beslag waarvan ongeveer 25 ha water is. De zandwinningplas is al lange tijd bekend bij de lokale hengelaars, maar werd pas in 1994 openbaar vis- en recreatiewater. Intussen wordt alles in goede banen geleid door een lokaal domeinreglement. Er is een hengelzone voorzien met vissteigers en het water is vlot toegankelijk. We hadden tijdens onze fietstochten die grote plas al enkele keren opgemerkt en we hadden er zelfs al eens fotos gemaakt van watervogels, bij die gelegenheid hadden we ook gezien dat er aan watersport gedaan werd - duiken en zeilen - en hoewel er officieel een zwemverbod is, waren er toen best wat verkoeling zoekende Kempenaars in het water. Liever dan met die vier bengels tussen de duizenden toeristen te gaan verloren lopen in een of ander recreatiedomein gingen wij dus vandaag ook maar eens de illegaliteit in. We waren er niet alleen... En of ze zich geamuzeerd hebben, pake Pol en oma ook trouwens.
In Lichtaart weet iedereen het Hofke van Bayot wel te vinden. Vandaag fietste ik er langs en bij de overmijdelijke foto wil ik graag de info van het bord dat de gemeente Kasterlee er plaatste overnemen.
We schrijven donderdag 20 augustus 1914. Den Grooten Oorlog was net begonnen. Een groep Duitse Ulanen had de telegraaf vernield in het station van Lichtaart en zich daarna op deze plaats in hinderlaag gelegd. Een zestal Belgische gidsen te paard ging er achteraan. Vooraan stapte de 21-jarige soldaat Nestor Bayot uit Lens Saint Gervais ( Prov. Luik ). Plots kwam hij oog in oog te staan met de vijand. Hij schoot twee keer maar werd zelf in het hoofd getroffen en stortte van zijn paard dat rechtsomkeer maakte en samen met de medesoldaten ongedeerd kon ontsnappen. De volgende zaterdag werd de moedige Bayot aan de kerk van Lichtaart begraven. In 1919 lieten zijn ouders zijn stoffelijk overschot overbrengen naar zijn geboortedorp.
Nog datzelfde jaar werd op 17 augustus deze plaats in het bos in een prachtig versierd rouwperkje herschapen en brachten de inwoners van Lichtaart hulde aan de gesneuvelde oorlogsheld. Tot vandaag is deze plek met het eenvoudig kruis een herinnering aan Nestor Bayot en een gelegenheid om even te bidden of te mijmeren over de zin of onzin van oorlog.
Okee, ik zal wel een oude zak aan het worden zijn, maar ik erger me steeds meer aan de rotzooi die je overal vindt. Afval hoort niet in de natuur. Wij hebben vroeger geleerd dat als je iets gebruikte, dat je het opruimde en dat je een verpakking, of het nu van snoepgoed is, van drank of van wat dan ook, niet zo maar wegkiepert maar wat je tegenwoordig overal ziet rondslingeren tart elke verbeelding. Bierblikken, al dan niet stukgegooide flessen, plastic-rommel, papier, hamburger- en andere fastfood-piepschuimdozen, lege sigarettenpakjes, peuken, kondooms met en zonder inhoud het lijkt wel of wij een generatie hebben groot gebracht die er van overtuigd is dat het vanzelfsprekend is dat anderen achter hen zullen komen om alles op te ruimen, dat als er geen juridisch waterdicht bewijs is dat ze iets weggegooid hebben dat ze dat dan ook niet gedaan hebben en dat als ze toevallig geen vuilnisbak vinden in de buurt dat het hun recht is om hun rotzooi zo maar weg te gooien, en als er al een bak staat dan is er naast ook al goed genoeg. Dat ze alleen maar rechten hebben en geen plichten. Het is blijkbaar stoer om te tonen dat je schijt hebt aan regels. Respect? Ho maar !!!
En dan mag je niet eens een opmerking maken dat het ook anders kan, want als je niet ophoudt je neus in andermans zaken te steken zullen ze je wel eens in elkaar timmeren met zn zessen Zucht, ik word oud, te oud om ze alle zes een ram voor hun kop te verkopen.
Maar gesteld dat je dat alsnog zou doen en ongeschonden uit het avontuur komt, mag je er zeker van zijn dat binnen de kortste keren hun papa en mama voor de deur staan om hun beklag te maken dat je hun onschuldige engeltjes hebt aangevallen
Fly-in op het vliegveldje van Balen Keiheuvel vandaag. Ik had de aankondiging in de krant gelezen en wilde best wel eens gaan kijken of daar geen leuke plaatjes te schieten waren. Hoewel ik mezelf niet tot het legioen van de vliegtuigspotters reken ben ik zoals de meeste jongens toch wel geïnteresseerd in alles wat met luchtvaart te maken heeft.
Er was nogal wat volk op het evenement afgekomen en het moet gezegd: het was de moeite waard. Landende en opstijgende toestellen, veel old-timers, helicopters, zweefvliegers, randanimatie, de mogelijkheid om luchtdopen te maken je kwam ogen te kort.
Deze tweedekker - ik meen dat het een Tiger Moth is -, in Amerikaanse army kleuren, maar met Belgische immatriculatie, kon een tijdlang de aandacht van veel aanwezige fotografen vasthouden, je zag nog al wat teletoeters de lucht in wijzen ( ook de mijne ) en ik meen dat ik hem er mooi op gezet heb.
28 juli. Onze zoon Michael, Mike voor de vrienden, trouwde vandaag met zijn Sofie. Een warm nestje hadden ze al gebouwd en daar fladderden ook al 2 jonkies in rond, maar na meer dan tien jaar samenwonen vonden ze dat ze het allemaal maar eens officieel en legaal moesten maken. Ik heb honderden fotos geschoten bij deze gelegenheid. Het was moeilijk kiezen maar het meest pakkende moment vond ik de kus tijdens de openingsdans op het avondfeest.
Deze voormiddag moest ik voor mijn zes maandelijkse controle naar de oogarts in Turnhout. Met zulk mooi weer doe je dat met de fiets natuurlijk. Nadat ik weer te horen gekregen had dat alles status quo gebleven is en weer een voorschrift voor dezelfde oogdruppeltjes op zak hebbend ging ik uiteraard op fotojacht voor ik weer naar Lichtaart fietste. Ik maakte een rondje begijnhof fotos en toen ik richting zeshoek reed langs het gerechtshof kreeg ik opeens het idee een foto die ik eerder al eens gemaakt had in winterse omstandigheden en geplaatst op deze blog ( zie 16 februari ), nog eens te herdoen maar deze keer in een juli versie. Hier is dus nog eens het kasteel van de hertogen van Brabant - het gerechtsgebouw - zonder sneeuw en ijs maar met mooie spiegeling in de gracht.
Ik ben vandaag weer eens de macro-toer opgegaan. Gewoon in de eigen tuin is er voldoende inspiratie te vinden als je in de wereld van het kleine wilt duiken. Het waaide een klein beetje en dat maakt het focussen er niet gemakkelijker op. Met de macrolens op de body komt het echt op millimeters aan om je onderwerp er scherp op te krijgen. Dit spinnetje was met poten en al zeker veel kleiner dan 1 centimeter en daarenboven bewoog het net nog in alle richtingen door de lichte bries, maar als je maar genoeg opnames maakt is er altijd wel een bij die voldoende scherp is. Deze opname lijkt me niet verkeerd, de vele ogen, de harige poten, de stekels, het web ruim voldoende interessante dingen voor de nieuwsgierige fotograaf. Deze vorm van fotografie is echt verslavend hoor
Deze morgen is Pake Bert voorgoed ingeslapen. De schoonvader van onze dochter Ilse was al een tijd ziek. De gevolgen van het werken in de asbest-fabriek waren ook voor hem fataal. Veertig jaar na datum kreeg ie alsnog longvlieskanker, de dokters konden ons van bij de diagnose eigenlijk al maar weinig hoop geven. De machteloosheid tegen die vorm van de vreselijke ziekte zijn immers genoegzaam gekend. Zes maanden was het verdict en dat klopte ongeveer. Hij heeft gevochten en dank zij de steeds groter wordende dosissen morfine heeft ie nauwelijks pijn gehad. Hij is langzaam uitgedoofd. Ik heb nog een foto mogen maken van de opgebaarde Bert, maar liever dan die vandaag te plaatsen wil ik een foto uit 2009 laten zien. Bert zoals ie was, levenslustig en vrolijk, met pret-twinkeltjes in zijn ogen telkens hij de kleinkinderen zag zo wil ik me hem herinneren als ik deze blog nog eens nalees binnen enkele jaren.
We waren vandaag op bezoek bij Theo en Ellygoreth. Het moet gezegd, die hebben een erg mooie tuin met bloemen en alles dr op en dr an. Als je bloemen zegt dan zeg je bij dit weer uiteraard ook vaak vlinders en jawel hoor, ik kon enkele keren op jacht. Dit is niet de eerste vlinder die op deze paginas belandt en misschien ook niet de laatste, ik heb namelijk enkele goede vrienden die erg met macro-fotografie bezig zijn en die me konstant verbazen met schitterend gedetailleerde beelden van de meest uiteenlopende wriemelende, fladderende, zoemende en kruipende mini-beestjes. Dan kun je niet achter blijven he. Zoals bij de fladderaar die ik eerder deze maand liet zien had ik ook nu niet de macro- maar de telelens er op zitten en dat is, althans voor deze sub-groep in de macrowereld, ook best een prima bruikbaar ding. Ik heb op het net een beetje gegoogeld en ik meen gevonden te hebben dat dit een heivlinder ( hipparchia semele ) zou kunnen zijn, uit de familie van de satyrinae, de zandoogjes. Wie het beter weet mag me altijd corrigeren. Hallo vlinderofielen !?!?!
Heerlijk fietsweertje vandaag, dus moest ik er wel op uit trekken. Het was al veel te lang geleden dat ik nog eens een stevige dagtocht gemaakt had. Lommel was ook nu weer de bestemming en langs het kanaal dienen zich regelmatig fotomogelijkheden aan. Zo zag ik in de buurt van Sas 5 een iets oudere visser langs de waterkant. De lijn was strak gespannen en de hengel flink gebogen. Daar hing een kanjer aan. Uiteraard nam ik de tijd om dat van achter mijn fototoestel beter te bekijken. Regelmatig vierde hij de lijn en haalde hij de vangst weer wat dichterbij. En die vangst was best uit de kluiten gewassen kon ik zien. Het bleek een snoek te zijn van toch wel 60 à 70 centimeter. Ik zat klaar om het bovenhalen vast te leggen. Ontgoocheling ik had gehoopt op een in het zonlicht bengelende vis voor een mooi plaatje. Maar hij werd uit het water gehaald met een schepnet. Niks spectaculairs, niks mooi plaatje. Eenmaal de vis op het droge moest de haak verwijderd worden. Dat gaf mij de gelegenheid alvast een eerste shot te maken van visser en vangst. Toen de man daarmee klaar was stond ik klaar om een opname te maken van een fier poserende visser, maar zonder iets te zeggen kieperde hij de snoek terug in het kanaal, die zwom meteen weg en onze visser hing opnieuw zijn hengel in het water hopend dat ie nog eens zou bijten vermoed ik. Ik zal nooit iets begrijpen van vissers.
We hebben er lang op moeten wachten en we vroegen ons eigenlijk al af of het dit jaar überhaupt nog zou zomeren, maar, jawel hoor, dit was een bijzonder fijne zomerse zondag. Okee, misschien nog geen hoogzomer, maar als ze dit programma even in de weercomputer kunnen laten verder lopen daarboven, zijn we dik tevreden. We hebben enthousiast de fietsen uit hun slaaptoestand gehaald en we zijn naar de ballon-happening gereden in Olen. Geen ballons in de namiddag, dat is iets voor later in de avond, maar er was toch voldoende te beleven om naar onderwerpen zoekende fotografen ruim aan hun trekken te laten komen. We hebben een hele tijd zeer geboeid staan te kijken naar het Europees Kampioenschap Hondenfrisbee 2012. We stonden er bij wijze van spreken met onze neus op, dus had ik het volle zoomvermogen van de 70-300 niet echt nodig, maar de snelheid van die lens was dan weer lekker meegenomen om de exploten van baasjes en honden bij elk shot weer loeischerp vast te leggen. Wat een fijne lens, daar ben ik erg blij mee.
Dwars door Kasterlee. De loopwedstrijd krijgt langzaam aan de allure van een semiklassieker en ook deze keer was onze Michael een van de deelnemers. Dit jaar koos ie voor de tien kilometer. Hij werd knap 3de op die afstand en uiteraard waren wij ter plekke om dat alles in plaatjes te verpakken. Als je net zon prestatie achter de rug hebt, diep gegaan bent, het uiterste uit je lijf geperst, dan krijg je meteen na de aankomst ook nog eens een microfoon onder je neus geduwd en moet je helemaal buiten adem het relaas doen van het wedstrijdverloop Of de lopers dat leuk vinden is nog maar zeer de vraag. Ik stel me zo voor dat ik eerst een beetje zou willen uithijgen, en een Duvelke drinken. Maar ja, ik ben geen loper he...
Ik heb Josee moeten beloven dat ik vanavond maar één Duvel zou drinken Gelukkig had ik nog enkele flessen van anderhalve liter staan. Ik heb er daar dus maar een van gekraakt, heb me in mijn favoriete zetel laten zakken en heb rustig van het heerlijke vocht gesnoept.Tussendoor heb ik ook nog de camera op statief gezet en met de zelfontspanner een aantal fotos gemaakt. Het duurde wel even voor ik alle instellingen goed had en ik moest elke keer dat glas weer vol doen natuurlijk. Het eigenaardige is dat, nu ik er dus maar één op heb, ik me best een beetje tipsy voel en meestal heb ik dat niet na twee, drie of vier Conclusie: hoe minder ge drinkt, hoe zatter Dit verhaal klinkt niet echt geloofwaardig he, het is dan ook volkomen uit mijn duim gezogen natuurlijk, maar geef toe, het was een goed excuus om die grote fles te kraken he schatje .
Lommel leeft. Het evenement besteedt ook elk jaar aandacht aan de derde leeftijd en vandaag kwam een keure artiesten hun beste beentje voorzetten in de loop van de namiddag. Het moet zijn dat onze oudjes op een goed blaadje staan bij de weergoden want het bleef warempel zeer tegen de voorspellingen in de ganse middag zonnig en droog. Ook wij, als vrijwilliger met de rolstoelen onderweg, hadden een bijzonder déjà-vue gevoel want tijdens onze muzikale carrière hebben wij vaak samen met Nicole en Hugo op het podium gestaan en nu mochten wij het al fotograferend van uit het publiek meemaken. Toch een apart gevoel.
Pieter kwam opgewonden het huis ingelopen: Pake Pol, Pake Pol wij hebben een kikker gezien in de tuin!!! Waar dan? We hebben hem vastgezet . Tja, dan moet je wel van achter de PC vandaan komen. In de gauwte nam ik de camera maar mee naar buiten moest nog even terug naar binnen om de macro lens er op te zetten en toen ik achter in de hof kwam zag ik dat ze een klein kikkertje gevangen hadden. Ik heb het diertje zijn vrijheid terug gegeven. Eerst zette ik hem voorzichtig op de loopplank van het speelkasteel. Doodsbang bleef ie stil zitten, dat gaf mij natuurlijk de gelegenheid om enkele close ups te maken. Toen ik hem daarna in het gras zette was ie nog steeds te beduusd om er meteen van door te gaan, dus heb ik nog maar eens een vuile voorkant gehaald om wat opnames in natuurlijke omgeving te maken. Maar al snel had ie begrepen dat hij vrij was en met enkele grote sprongen was ie weg, op weg naar andere avonturen
Vakantie, dus gebeurt het regelmatig dat de kleinkids te gast zijn in huize Schrijvers. Als de Wuustwezelse kolonie neerstrijkt dan willen de Herentalsenaars er ook bij zijn en omgekeerd. Ze hebben echt wel een fijne familieband. De rust in huis is een tijdlang ver zoek, maar we krijgen er een hoop jeugdig enthousiasme voor in de plaats. In deze regenachtige tijden is het anders geen sinecure om ze op een verantwoorde wijze bezig te houden, je kunt ze toch niet de ganse dag voor de TV neerplanten en als de gezelschapsspelletjes, de dansjes ( voor de meisjes ) en het in-door verstoppertje spelen hun aantrekkingskracht hebben verloren, dan ben je wat blij als het in de vooravond toch wat opklaart en het weer een beetje vriendelijker wordt. Hoera, we kunnen naar buiten !!! Om deze groepsfoto te maken had ik gezien het gevorderde uur en het weinige licht wel al de opzet-flash nodig, maar dat geeft het geheel ook weer een speciaal effect.
Wij vermoeden dat onze huismerels bezig zijn aan het grootbrengen van hun tweede gezinnetje van deze jaargang. De lekkere hapjes die mama en papa merel de ganse dag verzamelen in de tuin en die ze dan in ijltempo naar het nest brengen zijn duidelijk niet meer bedoeld voor de jongen die wij al eerder zagen fladderen. Er zullen dus wel nieuwe hongerige bekjes zijn. Niet toevallig zat ik vanmiddag voor het raam, met de camera in aanslag, uit te proberen of ik door het vensterglas scherp kon focussen op de bloemen met druppels. Tezelfdertijd hield ik het gefladder van onze gevleugelde medebewoners in de gaten. Regelmatig verschalkte mevrouw merel een of andere prooi zoals deze sappige regenworm. Na deze vangst bleef ze even stil zitten en gaf ze mij gelegenheid goed scherp te stellen en raak te schieten.
We hebben vandaag een toeristisch rondje Zeeuwse eilanden gemaakt. Tholen, Schouwen-Duiveland, Walcheren, Noord- en Zuid-Beveland wat een verademing als je dat vergelijkt met onze volgebouwde Belgische kust. De Zeelandbrug was een van de mogelijke onderwerpen die ik op mijn verlanglijstje had staan om te fotograferen. Laat het nu net even regenen toen wij van Zierikzee uit de brug opreden een fijn standpunt zoeken aan die kant zagen we niet zitten. Het leek er op dat er aan de overkant in de verte opklaringen op til waren trouwens en nadat we wat gegeten hadden en koffie gedronken werd het warempel droog. ( De zon zou ons vergezellen voor de rest van de dag. ) In de buurt van Colijnsplaat, aan de Zuidkant vonden we een plekje langs een van de dijkweggetjes van waaruit we de opnames konden maken waarmee we thuis deze panoramabewerking konden samenstellen.
Ik had eigenlijk weinig zin om er op uit te trekken vandaag, het weer was ook niet van dien aard om me er toe aan te zetten enige achtergebleven vermoeidheid van de toch wel intense belevenissen van de laatste dagen vermoed ik. Dan ga je maar wat achter de PC zitten, fotos bewerken, wat orde in je bestanden brengen en zo kom je de luie zaterdag wel door. In de loop der jaren heb je nogal wat bestanden, back-ups en back-ups van back-ups op CDs en DVDs gezet en meestal heb je die dingen ondertussen ook al op externe harde schijven gezet en dan ga je aan het opruimen Uiteraard had ik ook al wel eens fotos gezien van de mooie kleurtjes en effecten die de lichtinval op die schijven kan neerleggen en omdat ik de dagelijkse foto nog moest maken was het voor de hand liggend dat ik nu ook maar eens zou proberen zo iets te doen. Enkele redelijk intakte schijven op de tafel schikken, wat fotos van uit verschillende invalshoeken en met belichting uit diverse kanten, enkele twijfels omtrent de uiteindelijke keuze en dan nog een sumiere bewerking ik vind het bijna abstrakte resultaat wel mooi.
