Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
14-07-2012
14 juli CD's
Ik had eigenlijk weinig zin om er op uit te trekken vandaag, het weer was ook niet van dien aard om me er toe aan te zetten enige achtergebleven vermoeidheid van de toch wel intense belevenissen van de laatste dagen vermoed ik. Dan ga je maar wat achter de PC zitten, fotos bewerken, wat orde in je bestanden brengen en zo kom je de luie zaterdag wel door. In de loop der jaren heb je nogal wat bestanden, back-ups en back-ups van back-ups op CDs en DVDs gezet en meestal heb je die dingen ondertussen ook al op externe harde schijven gezet en dan ga je aan het opruimen Uiteraard had ik ook al wel eens fotos gezien van de mooie kleurtjes en effecten die de lichtinval op die schijven kan neerleggen en omdat ik de dagelijkse foto nog moest maken was het voor de hand liggend dat ik nu ook maar eens zou proberen zo iets te doen. Enkele redelijk intakte schijven op de tafel schikken, wat fotos van uit verschillende invalshoeken en met belichting uit diverse kanten, enkele twijfels omtrent de uiteindelijke keuze en dan nog een sumiere bewerking ik vind het bijna abstrakte resultaat wel mooi.
Dit behoorlijk uit de kluiten gewassen bad-eendje bevolkt in haar eentje ( hebt U de woordspeling? ) de vijver in het hagelnieuwe door de stad Lommel aangelegde Barrierpark in de deelgemeente Barrier ( de creativiteit bij het bedenken van originele namen slaat ons weer met verstomming ). Langs het kanaal hebben ze een piekfijne groenzone ingericht met speeltuin, speelweide, parkeergelegenheid en een vijver die veel kleiner lijkt dan ie is door dat er zon giga eend in rond dobbert. Je kunt er niet naast kijken als je van uit de Kolonie over de kanaalbrug de oude Luikersteenweg op rijdt en dat ik m vroeg of laat zou fotograferen was dus ook redelijk voorspelbaar... dat het op een vrijdag de dertiende zou gebeuren hoeft verder niks te betekenen.
We zijn terug thuis ondertussen. Het eerste stuk van onze terugreis was een toetje dat er best wezen mocht. Via Meran, en dan door het Passeiertal reden we over de Timmelsjoch Oostenrijk in. Als er één bergpas is waar je onwillekeurig ontzag voor krijgt als je hem hebt gereden dan is het wel deze. Lang, hoog, een imposant decor, schitterende uitzichten, vlotte bochtenkombinaties afgewisseld met scherpe haarspelden en de weersomstandigheden kunnen er erg onvriendelijk zijn. Nu was het de ganse rit best aangenaam weer maar toch was het koud daarboven en zoals je op de foto ziet, zaten we bijna met ons hoofd in de wolken. Voor de gelegenheid had Guy even de camera van me overgenomen zodat ik zelf ook eens in beeld kon komen. De 700 verplichte autoweg kilometers hebben we noodgedwongen er weer bij moeten nemen, in tegenstelling tot de heenrit hebben we het wel droog gehouden nu...
Via de
Ofenpas naar Livigno, een retourtje Bernina en dan achtereenvolgens de Aprica,
de Gavia en de Stelvio het doel van deze reis toch en dan weer naar
Schlanders er schoven nogal wat heerlijke kilometers, bochten, en bergpassen
onder de wielen door. Het gezelschap was behoorlijk onder de indruk van al het
moois dat de regio te bieden heeft. Ik durf er veel op verwedden dat Guy en
Eric, die voor de eerste keer in Italie waren, een van hun volgende vakanties
weer in Süd Tirol gaan doorbrengen.
Het geplande laatste ommetje naar Sulden kon er helaas niet meer bij wilden we
op tijd voor het avondeten terug in het hotel zijn. Maar de dag was sowieso al
vol onvergetelijke indrukken. Het was niet makkelijk en één foto uit te kiezen
uit de vele mogelijkheden maar uiteindelijk kozen we voor de sneeuw in juli,
boven op de Gavia.
Er waren
vier gelukkige motorrijders in hotel Goldene Rose deze avond. Van Schlanders
naar het Gardameer en terug, ambitieus maar niet onmogelijk zo bleek het. De
wegen en weggetjes boden daarenboven zoveel bochten, uitzichten en andere leuke
dingen voor de mensen dat wij unaniem met een gemeenschappelijk dit kan niet
meer stuk gevoel zitten.
Net voor we aan het Gardameer waren, kwamen we eerst nog langs het klein maar
fijne Lago di Tenno. Naast de Karer-See waar we gisteren langs reden is dit een
van de blauwste meren die wij ooit mochten bekijken. Met de groothoek ( 17 mm )
konden wij dit niet in een shot vatten, dus maakten we een samengestelde
panoramabewerking van twee opnames. We hebben trouwens de naam, e-mail en
telefoon nummer van de zaak waar we gegeten hebben genoteerd voor eventuele
volgende gelegenheden
Wij zijn
vandaag uitgebreid de Dolomieten gaan verkennen. Guy en Eric, die nog nooit in
de regio gereden hadden, waren behoorlijk onder de indruk en het zou me
verwonderen als het voor hen bij deze ene kennismaking zou blijven. Het weer
was uitstekend trouwens, althans tot zo ongeveer vijf uur, toen kregen we een
onweer over ons heen, alweer kletsnat, van dikke hagelbollen mochten we
genieten, dubbele pech want net op dat moment hadden we enige benzineproblemen
we hebben het allemaal weer overleefd, en ook over de gebeurtenissen van deze
dag zullen we later heroïsche verhalen kunnen vertellen. Dat we nogal laat in
het hotel terug waren en dat we toch nog te eten ( en te drinken !!! ) kregen
maakte het allemaal helemaal super. Morgen gaan we richting Garda meer.
Over het
eerste gedeelte van onze rit naar Italie heb ik wat leuke en wat minder leuke
herinneringen. Leuk was dat we zeg maar tien kilometer tussen Aken en Kerpen,
en in de buurt van Koblenz nog eens vijf kilometers droog reden de overige
vijfhonderd en zoveel kilometers regende het, stortvloedde het, tussendoor was
er enige bliksem en hagel en de spreekwoordelijke oude wijven waren ook van de
partij. Voorbij Ulm evenwel werd het steeds beter weer en bij het binnenrijden
van Italie noteerden we zelfs 30°. Bij het afdalen van de Reschenpas, vanop een
parking in een van die wijde bochten kregen we een uitstekende blik van het
oorspronkelijke doel van deze tocht. De hoogtes van de Stelvio voor de
Duitstalige oorspronkelijke bewoners van deze regio, de Stilfser Joch willen
wij een dezer dagen gaan verkennen, welke dag het precies wordt hangt van de
weersvoorspellingen af. Van op deze plek kregen we al vast een verre indruk.
We zijn er klaar voor. Het zou wel eens kunnen dat er de volgende dagen fotos van bergen of bochten of een kombinatie van beide op deze blog verschijnen. Ik heb mijn vriendinnetje vandaag extra vertroeteld. Ik heb haar gewassen, we zijn samen gaan tanken, vol super 98 - daar is ze verzot op -, en ik heb er een nieuwe koffersteun op gezet. De oude, originele van het merk met de drie stemvorken was op enkele plaatsen zeer metaalmoe en het leek me niet meer verantwoord daar mee naar Italie te tuffen. Het merk Givi is specialist in dat soort accessoires en de bagage kan nu weer in alle veiligheid achterop. Ik heb meteen ook maar een nieuwe blitse fluo helm gekocht. Josee had al enkele keren dwingend gesuggereerd dat zon knal gele of oranje exemplaar toch wel een duidelijke meerwaarde heeft qua veiligheid en eigenlijk heeft ze gelijk. Ik zie de automobilisten al vertragen en uit de weg gaan als ze me zien aankomen met dat ding op mijn hoofd. Het wordt moeilijk me van een politieagent te onderscheiden. Nu nog een blauw motorvest en een witte BMW J
Je bent op
stap om interessante vogels of andere waterbewoners te fotograferen, hebt de
tele er op zitten en dan blijkt je geduld niet groot genoeg om de lange lege
wachttijd te overbruggen, toch komen er regelmatig insecten, libellen en andere
vlinders voorbijgevlogen . Dan hoef je niet per sé de macro-lens er op te
zetten om van mogelijk onderwerp te veranderen, met de tele kan je ook vlinders
fotograferen ontdekte ik vandaag. Van op ruw geschat 2 meter is dit met de
70-300 bijna helemaal open een volgens mij best toonbare opname van een
kleurige fladderaar.
Het is weer
vakantie en dan komen de kleinkids weer regelmatig logeren. Huize Schrijvers
wordt voor een tijdje omgevormd tot dansstudio, piratenverblijf,
voetbalstadion, bouwwerf, winkel, verkleedruimte, kinder-tv-centrum en als dat
allemaal nog niet volstaat zijn er nog uitwijkmogelijkheden zoals daar zijn
bezoekjes aan binnen- en buitenspeeltuinen en attractieparken allerhande
Ze blijven ons verbazen met fysieke prestaties waar wij zelf al jaren niet meer
aan toe komen, zo wilde Pieter nu weer tonen dat ie de kopstand zonder
problemen kon doen en toen ik dan vroeg of dat ook zonder handen kon trapte ie
er in J
Kater. Ik voel me redelijk goed geplaatst om mee te praten over beide betekenissen van het woord. Over de alcohol gerelateerde katers wil ik hier niet hebben, of sta me toe toch even aan te halen dat die in het recente verleden nauwelijks voorkwamen ik heb evenwel verre herinneringen genoeg om met enige expertise te praten. De kater als deel van de poezenkolonie die in de buurt rondhangt blijft wel voortdurend in beeld als mogelijk onderwerp om de camera op te richten. Er komen nogal wat poezen voor in deze blog, maar dat is zeer verklaarbaar. Als ik s morgens mijn krantje lees op het terras, - camera naast me -, ofkoffie drink, - camera naast me -, of samen met Josee even pauzeer van de dagelijkse drukke bezigheden, - camera naast me -, dan komen ze nog steeds voorbij, groot, klein, kattinnen, kittens en uiteraard kan ik niet anders dan afdrukken als the leader of the pack, de fiere macho, de onbevreesde heerser zijn acte de présence komt opvoeren.
Ach ja, het is nog steeds geen hoogzomer, maar met 25° in de Kempen mochten we toch niet klagen vandaag. Ik heb een tijdje op de grote markt in Turnhout rondgehangen op jacht naar wat straatfotografie-onderwerpen en ik heb genoten van de fonteintjes die hun best deden in het lokken van mensen en mensjes die de uitdaging aan wilden gaan jonge meiden met bloesjes die net niet nat genoeg werden om aan een miss wet t-shirt wedstrijd mee te doen heb ik gezien, jonge snaken die, heel dapper, zo snel mogelijk doorheen het watergordijn liepen, maar het leukst van al vond ik deze jongeman die zichtbaar genoot van de afkoeling. Door en door nat was ie en ik vraag me af of papa en mama wel wisten wat ie uitspookte en of ze er gelukkig mee waren ik vond het wel mooie plaatjes opleveren.
Jos en Anna, bewoners van rusthuis Hoevezavel in Lommel vierden eerder dit jaar hun 60ste ( !!! ) huwelijksverjaardag. Het grote feest hebben ze al even achter de rug. Maar vandaag werd dat nog eens vetjes overgedaan voor de medebewoners van de afdeling en deze viering werd aangeboden, georganiseerd en helemaal uitgevoerd door de vrijwilligers van de instelling. Vrijwilligers, in tijden van besparingen alom kunnen we niet genoeg vertellen hoe belangrijk ze zijn in de sector. In de persoon van de twee dames die zichtbaar genoegen scheppen in de wafelenbak voor de oudjes willen we met deze foto eigenlijk alle vrijwilligers bedanken en in de bloemetjes zetten.
Digitalis, vingerhoedskruid de naam roept meteen associaties op en de link naar de bewerking die ik er bij bedacht heb is hopelijk duidelijk genoeg. Eentjes en nulletjes leken mij de perfecte achtergrond om deze mooie maar giftige bloemen vandaag even in de spotlight te zetten. Zoals zo vaak was even googelen nu ook weer zeer nuttig om wat meer duiding te vinden. Lang geleden kreeg digitalis de reputatie dat het goed was tegen hartritmestoornissen en/of epilepsie. Omdat verminderde eetlust veelvuldig optrad als neveneffect, werd het ook wel misbruikt als afslankmiddel. Omdat het lastig is de goede dosering aan de hand van plantenbladeren te bepalen, wordt de plant nu niet meer in de volksgeneeskunde gebruikt. Neemt niet weg dat telkens je de pracht van de bloemen ziet in de natuur de aandrang om er op fotografisch gebied iets mee te doen toch weer even de kop op steekt. Een voor de hand liggende, eenvoudige bewerking werd het dus deze keer.
Gras groen rond het huis leuk, maar gras heeft de onhebbelijke eigenschap dat het groeit!!! Regelmatig de grasmaaier er overheen rijden is dus de boodschap als je het allemaal een beetje netjes wilt houden. Bordjes met Verboden te Groeien helpen niet en het vrouwtje schoot mijn voorstel om alles maar vol klinkers, kasseien of asfalt te leggen af nog voor ik het goed en wel geformuleerd had eigenlijk.
Nu is grasmaaien niet meteen mijn favoriete bezigheid, maar toch is dat gewoonlijk mijn taak. Ik moet me evenwel nog door een huizenhoge berg fotos van onze Amerika-trip heen werken, en zit sowieso in zware tijdnood om alles voor het grote overwinningsfeest, met diavoorstelling en filmprojecties, klaar te krijgen - deadline 6 juli -, dus wilde Josee de karwei vandaag wel van me overnemen. Wat is ze toch een schatje. Dat ik even de camera mee naar buiten nam om daarvan de foto van de dag te schieten leek mij niet meer dan normaal.
Het is ondertussen weer een hele tijd geleden dat wij van het gemeentebestuur de aanbeveling kregen de verwilderde huiskatten absoluut niets meer te eten te geven. Ze zouden dan worden gevangen, gesteriliseerd en terug uitgezet, zo zou het probleem vanzelf uitdoven. Wij hebben sindsdien nog geen kat zien verdwijnen en de brutaliteit waarmee ze toch links of rechts een hapje proberen te versieren is er zeker niet minder op geworden.
Er is inmiddels weer een nieuwe lading kittens de populatie komen aanvullen zodat wij vermoeden dat het steriliseren ook wel niet echt efficiënt of helemaal niet zal gebeurd zijn. Zeg nu zelf, als je deze vragende blik door het venster ziet, kun je dan van je hart een steen blijven maken?
Nu we terug zijn van ons USA-avontuur wordt de normale gang van het leven weer opgenomen. Deze middag maakten we dus gebruik van het fijne weer om een fietstochtje naar Turnhout te doen en uiteraard wilden we daar aan de kanaalkom even zien of de plaatselijke watervogels-kolonie enige nieuwe fotomogelijkheden bood. En of .
Er was ruim binnen het bereik van de telelens een nest met vijf jonge meerkoetjes, en beter nog, na een beetje geduld mochten we het meemaken hoe de familie even de plas op wilde om de eerste lessen zwemmen, voedsel zoeken en gemeenschappelijke uitstap te plegen.
Zeggen dat ik goed geslapen heb is een understatement toen ik uit iets wat op een coma moet geleken hebben ontwaakte, had het vrouwtje alle vuile was die ik in de grootste wanorde in mijn reiszak gekieperd had al door de wasmachine gehaald. Nu hadden we tijdens onze tocht niet zo vaak de gelegenheid gehad om te douchen of te verfrissen maar toch had ik wel behoorlijk wat spullen meegebracht die niet zo fris meer waren. Sokken alvast niet, die had ik niet gedragen, maar van de andere makkelijk vervuilbare ondergoed-items had ik toch een hele verzameling niet zo smakelijke exemplaren meegebracht. De beslissing om dat ook maar eens vast te leggen vond ik een verantwoorde afsluiting van de reeks over ons Amerika-avontuur.
Een giga-ervaring rijker keerden we terug naar huis. De terugvlucht van Dulles Washington naar Schiphol verliep voor de meesten van ons zonder dat wij er ons van bewust waren wij sliepen er gewoon doorheen. Moe, moeder, moest... In Schiphol werd het strakke tijdsschema plots een stuk losser en hadden we meer dan een uur voor we de trein naar Antwerpen konden nemen. Tim maakte daar meteen gebruik van om de brandstoftank, die toch wel erg leeg geraakt was, weer wat bij te vullen. De fietsen, de hand- en andere bagage, alle foto- en video-apparatuur, we hadden met zijn zessen de handen meer dan vol om dat allemaal veilig in de trein te krijgen. Slapen doen we straks thuis wel verder, nu nog even allert blijven en hopen dat we het welkoms-commitee in Antwerpen overleven
Glorie!!! Hij heeft het gehaald. Nadat we enkele dagen tussen geloof en ongeloof, tussen hoop en wanhoop en tussen optimisme en vrees over en weer geslingerd waren, was het binnen de tijdslimiet bereiken van de eindstreep een enorme belevenis en een zeer emotioneel moment. Ik geef het toe, na zoveel dagen samen alles er voor doen was ik behoorlijk aangedaan.
Tim heeft de laatste dag en nacht gereden als een superman, het ruiken van de meet zal wel meegespeeld hebben Die eindmeet stelde trouwens niet zoveel voor. Omdat Anapolis nog al verkeer-verzadigd is en ze in de States niet zo gemakkelijk als hier een plaats auto-vrij maken voor een wielerwedstrijd, hadden ze het feitelijke einde van de wedstrijd een eind buiten de stad gelegd. Gewoon een rode lijn op de berm van de weg - fietsers rijden op de berm - een tentje met één (1 !!! ) official er in langs de weg en dat was het dan. Daarna werd je geëscorteerd naar het centrum waar het officiële eindpunt was en waar je nog eens over een - dit keer witte - lijn mocht rijden onder een spandoek en met wat meer toeschouwers. Omdat het moment dat Tim met gebalde vuist zijn doel bereikt me meer aansprak dan het ceremoniële gedoe achteraf, koos ik voor deze foto.
