Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
02-07-2012
02 juli Vrijwilligers
Jos en Anna, bewoners van rusthuis Hoevezavel in Lommel vierden eerder dit jaar hun 60ste ( !!! ) huwelijksverjaardag. Het grote feest hebben ze al even achter de rug. Maar vandaag werd dat nog eens vetjes overgedaan voor de medebewoners van de afdeling en deze viering werd aangeboden, georganiseerd en helemaal uitgevoerd door de vrijwilligers van de instelling. Vrijwilligers, in tijden van besparingen alom kunnen we niet genoeg vertellen hoe belangrijk ze zijn in de sector. In de persoon van de twee dames die zichtbaar genoegen scheppen in de wafelenbak voor de oudjes willen we met deze foto eigenlijk alle vrijwilligers bedanken en in de bloemetjes zetten.
Digitalis, vingerhoedskruid de naam roept meteen associaties op en de link naar de bewerking die ik er bij bedacht heb is hopelijk duidelijk genoeg. Eentjes en nulletjes leken mij de perfecte achtergrond om deze mooie maar giftige bloemen vandaag even in de spotlight te zetten. Zoals zo vaak was even googelen nu ook weer zeer nuttig om wat meer duiding te vinden. Lang geleden kreeg digitalis de reputatie dat het goed was tegen hartritmestoornissen en/of epilepsie. Omdat verminderde eetlust veelvuldig optrad als neveneffect, werd het ook wel misbruikt als afslankmiddel. Omdat het lastig is de goede dosering aan de hand van plantenbladeren te bepalen, wordt de plant nu niet meer in de volksgeneeskunde gebruikt. Neemt niet weg dat telkens je de pracht van de bloemen ziet in de natuur de aandrang om er op fotografisch gebied iets mee te doen toch weer even de kop op steekt. Een voor de hand liggende, eenvoudige bewerking werd het dus deze keer.
Gras groen rond het huis leuk, maar gras heeft de onhebbelijke eigenschap dat het groeit!!! Regelmatig de grasmaaier er overheen rijden is dus de boodschap als je het allemaal een beetje netjes wilt houden. Bordjes met Verboden te Groeien helpen niet en het vrouwtje schoot mijn voorstel om alles maar vol klinkers, kasseien of asfalt te leggen af nog voor ik het goed en wel geformuleerd had eigenlijk.
Nu is grasmaaien niet meteen mijn favoriete bezigheid, maar toch is dat gewoonlijk mijn taak. Ik moet me evenwel nog door een huizenhoge berg fotos van onze Amerika-trip heen werken, en zit sowieso in zware tijdnood om alles voor het grote overwinningsfeest, met diavoorstelling en filmprojecties, klaar te krijgen - deadline 6 juli -, dus wilde Josee de karwei vandaag wel van me overnemen. Wat is ze toch een schatje. Dat ik even de camera mee naar buiten nam om daarvan de foto van de dag te schieten leek mij niet meer dan normaal.
Het is ondertussen weer een hele tijd geleden dat wij van het gemeentebestuur de aanbeveling kregen de verwilderde huiskatten absoluut niets meer te eten te geven. Ze zouden dan worden gevangen, gesteriliseerd en terug uitgezet, zo zou het probleem vanzelf uitdoven. Wij hebben sindsdien nog geen kat zien verdwijnen en de brutaliteit waarmee ze toch links of rechts een hapje proberen te versieren is er zeker niet minder op geworden.
Er is inmiddels weer een nieuwe lading kittens de populatie komen aanvullen zodat wij vermoeden dat het steriliseren ook wel niet echt efficiënt of helemaal niet zal gebeurd zijn. Zeg nu zelf, als je deze vragende blik door het venster ziet, kun je dan van je hart een steen blijven maken?
Nu we terug zijn van ons USA-avontuur wordt de normale gang van het leven weer opgenomen. Deze middag maakten we dus gebruik van het fijne weer om een fietstochtje naar Turnhout te doen en uiteraard wilden we daar aan de kanaalkom even zien of de plaatselijke watervogels-kolonie enige nieuwe fotomogelijkheden bood. En of .
Er was ruim binnen het bereik van de telelens een nest met vijf jonge meerkoetjes, en beter nog, na een beetje geduld mochten we het meemaken hoe de familie even de plas op wilde om de eerste lessen zwemmen, voedsel zoeken en gemeenschappelijke uitstap te plegen.
Zeggen dat ik goed geslapen heb is een understatement toen ik uit iets wat op een coma moet geleken hebben ontwaakte, had het vrouwtje alle vuile was die ik in de grootste wanorde in mijn reiszak gekieperd had al door de wasmachine gehaald. Nu hadden we tijdens onze tocht niet zo vaak de gelegenheid gehad om te douchen of te verfrissen maar toch had ik wel behoorlijk wat spullen meegebracht die niet zo fris meer waren. Sokken alvast niet, die had ik niet gedragen, maar van de andere makkelijk vervuilbare ondergoed-items had ik toch een hele verzameling niet zo smakelijke exemplaren meegebracht. De beslissing om dat ook maar eens vast te leggen vond ik een verantwoorde afsluiting van de reeks over ons Amerika-avontuur.
Een giga-ervaring rijker keerden we terug naar huis. De terugvlucht van Dulles Washington naar Schiphol verliep voor de meesten van ons zonder dat wij er ons van bewust waren wij sliepen er gewoon doorheen. Moe, moeder, moest... In Schiphol werd het strakke tijdsschema plots een stuk losser en hadden we meer dan een uur voor we de trein naar Antwerpen konden nemen. Tim maakte daar meteen gebruik van om de brandstoftank, die toch wel erg leeg geraakt was, weer wat bij te vullen. De fietsen, de hand- en andere bagage, alle foto- en video-apparatuur, we hadden met zijn zessen de handen meer dan vol om dat allemaal veilig in de trein te krijgen. Slapen doen we straks thuis wel verder, nu nog even allert blijven en hopen dat we het welkoms-commitee in Antwerpen overleven
Glorie!!! Hij heeft het gehaald. Nadat we enkele dagen tussen geloof en ongeloof, tussen hoop en wanhoop en tussen optimisme en vrees over en weer geslingerd waren, was het binnen de tijdslimiet bereiken van de eindstreep een enorme belevenis en een zeer emotioneel moment. Ik geef het toe, na zoveel dagen samen alles er voor doen was ik behoorlijk aangedaan.
Tim heeft de laatste dag en nacht gereden als een superman, het ruiken van de meet zal wel meegespeeld hebben Die eindmeet stelde trouwens niet zoveel voor. Omdat Anapolis nog al verkeer-verzadigd is en ze in de States niet zo gemakkelijk als hier een plaats auto-vrij maken voor een wielerwedstrijd, hadden ze het feitelijke einde van de wedstrijd een eind buiten de stad gelegd. Gewoon een rode lijn op de berm van de weg - fietsers rijden op de berm - een tentje met één (1 !!! ) official er in langs de weg en dat was het dan. Daarna werd je geëscorteerd naar het centrum waar het officiële eindpunt was en waar je nog eens over een - dit keer witte - lijn mocht rijden onder een spandoek en met wat meer toeschouwers. Omdat het moment dat Tim met gebalde vuist zijn doel bereikt me meer aansprak dan het ceremoniële gedoe achteraf, koos ik voor deze foto.
Ik heb de indruk dat nergens ter wereld het verschil tussen arm en rijk zo groot is als in de V.S. het land van het ongebreideld kapitalisme. We hebben keurige dorpjes gezien en nette woonwijken, maar ook gemeenschappen en regios waar wij nauwelijks een woning zagen die wij in Europa niet als krot zouden klasseren wel allemaal met grote sleeën voor de deur, al dan niet verroest, en met giga flatscreensbinnen. Onwaarschijnlijk hoeveel plaatsjes wij gezien hebben waar zo goed als geen bewoning meer is, waar zoveel huizen te koop aangeboden worden en waar de aaneenschakeling van verlaten, vervallen glorie een troosteloze aanblik biedt. Dit is een plek op de grens van Pensylvania en Maryland. Vrolijk werd ik er niet van, misschien dat de belofte dat je even verderop, in Maryland, welkom bent, wat optimisme zou kunnen brengen in de plaat maar daar was het precies hetzelfde het merendeel van de woningen in een verregaande staat van ontbinding en nauwelijks de naam huis waardig naast enkele kasten van overdreven onderhouden protserige uitingen van weelde, waarschijnlijk bankiers die dat met hun bonussen gekocht hebben en laten onderhouden door de stakkers die in die barakken wonen en die hun bonussen bij elkaar gespaard hebben
Ergens in
Ohio, zat deze meneer lekker te genieten van zijn oude dag en van het mooie
weer. Hij had zijn quad uit de garage gehaald en was er mee naar zijn favoriete
boom gereden. Daar volgde hij zonder overdreven interesse alles wat er op
straat gebeurde. Dat er sportievelingen zijn die op een fiets in zijn
onmetelijk land van de ene kust naar de andere rijden is iets wat volledig
buiten zijn wereldbeschouwing valt, hij ziet ze gewoon voorbij komen en kijkt
geamuzeerd toe. Met de 300 er op kon ik hem ongemerkt in beeld nemen en ik vond
het een plaatje dat in de rubriek straatfotografie van mijn verzameling
thuishoort. Leuk voor de fotoclub .
Hoe verder
we naar het oosten trekken, hoe meer het landschap bekende trekjes begint te
vertonen. Indiana lijkt op sommige streken van Europa. Groen, lieflijke
heuvels die voor de fietsers evenwel flinke kuitenbijters blijken te zijn. Tim
had het erg moeilijk vannacht, maar tegen de morgen kwam hij er weer door. Ik
denk dat hij van de katten afstamt, hij heeft zeven levens 2328 mijl hebben we
inmiddels op de teller staan, voor de niet angelsaksers: 3644 kilometer, en dat
in net iets minder dan acht dagen. Je zou voor minder in staking gaan
En het
moeilijkste moet nog komen zeggen ze, de Apalachen liggen nog op ons te
wachten, en hoewel die niet zo hoog zijn als de Rockies zitten er meer
klimkilomers in dan we in Colorado voor de wielen kregen.
Heb ik het
al gehad over die geweldige Amerikaanse trucks? Ik heb al een hele verzameling
fotos van glimmende machines met magische namen als Mack, Kenworth, Peterbilt,
in Europa eerder zeldzaam, maar hier komt de ene mastodont na de andere voorbij
gezoefd. Op de parking van de Mc. Donalds van Greenville Illinois stond deze
erg mooie Peterbilt. De trucker was in de buurt en toen we er om vroegen
vertelde die dat zijn truck los was en dat we gerust een kijkje mochten gaan
nemen. Op facebook zal ik wel enkele fotos meer zetten, maar in deze blog moet
ik me helaas tot één exemplaar per dag beperken.
Missouri is
de volgende staat waar we van west naar oost doorheen rijden. Na de niet
bijster opvrolijkende indruk die Kansas naliet was ik hier wel meer van
gecharmeerd. Veel groen was het eerste wat opviel, heuvels, mooie landschappen,
maar wel even heet, mens wat hebben we weer wat afgezweet. De wegen zijn ook
iets smaller heb ik de indruk, maar nog steeds op maat van die grote
Amerikaanse sleeen natuurlijk vaak ook nog kaarsrecht over mijlen en mijlen
zoals blijkt uit deze foto, maar toch kwamen er al enkele bochten voorbij
waarvan mijn motorrijders-hart opgeward geraakte.
Vandaag hebben Rob en ik een motelkamer gehuurd in Jefferson City. Kunnen we
eens flink douchen ( was nodig ) in die RV is het toch knap krap voor 5 volwassen kerels. Morgen steken we de Mississippi over naar
Illinois. Er wordt regen voorspeld. Voor één keer zijn we daar best blij mee.
Over het
landschap in Kansas kunnen we weinig interessants vertellen behalve dat het
vlak en uitgestrekt is. We weten nu wat ze bedoelen met the great plains:
gigantische graanvelden gedurende kilometers en kilometers, enorme silos en
kaarsrechte rechte wegen er doorheen. Het waait er ook altijd en die wind zit
per definitie recht op kop, tot wanhoop van Tim.
In de vroege ochtend passeerden we in het plaatsje Greensburg dat enkele jaren
geleden volledig werd verwoest door een tornado. Het is helemaal terug
opgebouwd ondertussen en uit een gesprek met enkele leden van de plaatselijke
bevolking bleek dat we de komende dagen met een gerust gemoed doorheen
tornado-alley kunnen rijden.Ze wewachten
de eerste tijd geen alarmerende weerberichten.
18 juni Kennismaking met de plaatselijke bevolking
Ergens
tussen Kim en Walsh in een uithoek van Zuid Colorado stopten we in een plaatsje
dat goed op weg lijkt om een ghost-town te worden. Een van de overgebleven
inwoners kwam op de dorpel van haar huis zitten om ons te bekijken, en
toen ze de nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen wilde ze weten wat die
vreemde snuiters op zon godvergeten plaats wel kwamen doen. Het werd een heel
leuk gesprek en ze wilde graag met haar twee honden op de foto. Ze bleek met
allerhande spirituele alternatieve dingen bezig te zijn. We hebben een folder
gekregen en we hebben beloofd dat als we deze reis nog eens maken we zeker weer
langs komen. De foto moest ik haar opsturen, zal ik zeker doen.
De
prestatie van onze atleet wordt met de dag meer en meer heroïsch. De dip -
zonneslag vermoeden we - van de eerste dagen is nu helemaal voorbij en de
geduldig opgebouwde basisconditie komt nu aan de oppervlakte. Gisteren deed hij
5 timestations aan, goed voor 435 kilometer over drie passen van rond de
tienduizend voet. Hier komt hij boven op de Wolf Creek Pass, tienduizend
zeshonderd achtenvijftig voet hoog, zeg maar drieduizend vijfhonderd meter, het
hoogste punt van de race. Merk dat er hier op deze hoogte nog bomen groeien,
bij ons ligt de boomgrens toch rond de 2400 m
De
inspanning is van zijn gezicht te lezen, maar na een korte pauze, een beetje
eten en veel aanmoedigingen van het team en de overige aanwezigen ging het weer
bergaf richting volgende pass.
De blog
loopt een beetje achter weinig wifi-mogelijkheden op de plekken waar we
stoppen en als er al eens een mogelijkheid is, dan kunnen we niet stoppen het
zelfde probleem met de GSM trouwens
Rob en ik
hebben de ganse dag in de volgwagen gezeten, Rob achter het stuur en ik door
het venster naar buiten hangend en in het venster zittend om fotos te maken.
Een van de highlights van onze tocht kwam vandaag voorbij: Monument Valley. Dit
is een ikonische foto, misschien wel het meest gefotografeerde landschap uit
het ganse Zuid-Westen van de USA. Ik kon dus niet anders dan onze rijder ook
even in dit wondere decor vast te leggen.
We hebben
gisteren nacht nog twee timestations aangedaan en overnacht op de parking van
een Walmart in Prescott Arizona. Tim is zijn hitte-dipje helemaal te boven en
het is de bedoeling van tot in Kayenta te geraken vandaag. Monument Valley is
dan iets voor morgenvroeg bij zonsopgang
De race
loopt over gewone wegen die ook door het verkeer gebruikt worden en soms worden
we zelfs de snelweg op gestuurd. Fietsers mogen vaak de berm gebruiken hier. In
de buurt van Flagstaff Arizona mochten we dit vergezicht bewonderen. Een
fietser op een voor ons toch wel erg ongewone plek. In de verte het laatste
blokje woestijn waar we door moeten: de painted desert
De hitte
blijft ongenadig toeslaan. Vandaag hadden we een timestation in Salome Arizona
en Tim was deze morgen in Parker na een nacht doorrijden zonder veel slaap
meteen verder gereden. Bruno en Geert zaten in de volgwagen en de rest van de
crew reed rechtstreeks naar Salome. We hebben er in de brandende zon, zonder
enige schaduw lang staan wachten. De gemiddelde snelheid daalt drastisch bij de
rijders door de extreme temperaturen en onze Tim is lang niet de enige die er
last van heeft, getuige de vele RVs die op de geïmproviseerde campingground
staan te wachten. De onze is de meest rechtse.
Ondertussen
is Tim gearriveerd, heeft ie zich verfrist, hij slaapt even en straks gaat het
verder naar Congress Az.
Het grote
avontuur is begonnen Deze morgen hebben we nog lekker ontbeten in het Harbour-breakfast
restaurant, dan zijn we nog groeps-fotos gaan maken op de pier en uiteraard kon
een foto van Tim die aan de Pacific vertrekt richting Atlantic niet ontbreken.
Ik zit vandaag in de RV en volg Tim dus niet. Wij zijn langs een andere weg in
een ruk tot in Brawley gereden dwars door de woestijn en ik heb zelden zon
hitte meegemaakt. Ik vraag me af hoe Tim dit gaat overleven. We kregen al
weinig bemoedigend nieuws uit de andere wagen hij heeft het moeilijk
