Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
23-06-2012
23 juni Onder een boom
Ergens in
Ohio, zat deze meneer lekker te genieten van zijn oude dag en van het mooie
weer. Hij had zijn quad uit de garage gehaald en was er mee naar zijn favoriete
boom gereden. Daar volgde hij zonder overdreven interesse alles wat er op
straat gebeurde. Dat er sportievelingen zijn die op een fiets in zijn
onmetelijk land van de ene kust naar de andere rijden is iets wat volledig
buiten zijn wereldbeschouwing valt, hij ziet ze gewoon voorbij komen en kijkt
geamuzeerd toe. Met de 300 er op kon ik hem ongemerkt in beeld nemen en ik vond
het een plaatje dat in de rubriek straatfotografie van mijn verzameling
thuishoort. Leuk voor de fotoclub .
Hoe verder
we naar het oosten trekken, hoe meer het landschap bekende trekjes begint te
vertonen. Indiana lijkt op sommige streken van Europa. Groen, lieflijke
heuvels die voor de fietsers evenwel flinke kuitenbijters blijken te zijn. Tim
had het erg moeilijk vannacht, maar tegen de morgen kwam hij er weer door. Ik
denk dat hij van de katten afstamt, hij heeft zeven levens 2328 mijl hebben we
inmiddels op de teller staan, voor de niet angelsaksers: 3644 kilometer, en dat
in net iets minder dan acht dagen. Je zou voor minder in staking gaan
En het
moeilijkste moet nog komen zeggen ze, de Apalachen liggen nog op ons te
wachten, en hoewel die niet zo hoog zijn als de Rockies zitten er meer
klimkilomers in dan we in Colorado voor de wielen kregen.
Heb ik het
al gehad over die geweldige Amerikaanse trucks? Ik heb al een hele verzameling
fotos van glimmende machines met magische namen als Mack, Kenworth, Peterbilt,
in Europa eerder zeldzaam, maar hier komt de ene mastodont na de andere voorbij
gezoefd. Op de parking van de Mc. Donalds van Greenville Illinois stond deze
erg mooie Peterbilt. De trucker was in de buurt en toen we er om vroegen
vertelde die dat zijn truck los was en dat we gerust een kijkje mochten gaan
nemen. Op facebook zal ik wel enkele fotos meer zetten, maar in deze blog moet
ik me helaas tot één exemplaar per dag beperken.
Missouri is
de volgende staat waar we van west naar oost doorheen rijden. Na de niet
bijster opvrolijkende indruk die Kansas naliet was ik hier wel meer van
gecharmeerd. Veel groen was het eerste wat opviel, heuvels, mooie landschappen,
maar wel even heet, mens wat hebben we weer wat afgezweet. De wegen zijn ook
iets smaller heb ik de indruk, maar nog steeds op maat van die grote
Amerikaanse sleeen natuurlijk vaak ook nog kaarsrecht over mijlen en mijlen
zoals blijkt uit deze foto, maar toch kwamen er al enkele bochten voorbij
waarvan mijn motorrijders-hart opgeward geraakte.
Vandaag hebben Rob en ik een motelkamer gehuurd in Jefferson City. Kunnen we
eens flink douchen ( was nodig ) in die RV is het toch knap krap voor 5 volwassen kerels. Morgen steken we de Mississippi over naar
Illinois. Er wordt regen voorspeld. Voor één keer zijn we daar best blij mee.
Over het
landschap in Kansas kunnen we weinig interessants vertellen behalve dat het
vlak en uitgestrekt is. We weten nu wat ze bedoelen met the great plains:
gigantische graanvelden gedurende kilometers en kilometers, enorme silos en
kaarsrechte rechte wegen er doorheen. Het waait er ook altijd en die wind zit
per definitie recht op kop, tot wanhoop van Tim.
In de vroege ochtend passeerden we in het plaatsje Greensburg dat enkele jaren
geleden volledig werd verwoest door een tornado. Het is helemaal terug
opgebouwd ondertussen en uit een gesprek met enkele leden van de plaatselijke
bevolking bleek dat we de komende dagen met een gerust gemoed doorheen
tornado-alley kunnen rijden.Ze wewachten
de eerste tijd geen alarmerende weerberichten.
18 juni Kennismaking met de plaatselijke bevolking
Ergens
tussen Kim en Walsh in een uithoek van Zuid Colorado stopten we in een plaatsje
dat goed op weg lijkt om een ghost-town te worden. Een van de overgebleven
inwoners kwam op de dorpel van haar huis zitten om ons te bekijken, en
toen ze de nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen wilde ze weten wat die
vreemde snuiters op zon godvergeten plaats wel kwamen doen. Het werd een heel
leuk gesprek en ze wilde graag met haar twee honden op de foto. Ze bleek met
allerhande spirituele alternatieve dingen bezig te zijn. We hebben een folder
gekregen en we hebben beloofd dat als we deze reis nog eens maken we zeker weer
langs komen. De foto moest ik haar opsturen, zal ik zeker doen.
De
prestatie van onze atleet wordt met de dag meer en meer heroïsch. De dip -
zonneslag vermoeden we - van de eerste dagen is nu helemaal voorbij en de
geduldig opgebouwde basisconditie komt nu aan de oppervlakte. Gisteren deed hij
5 timestations aan, goed voor 435 kilometer over drie passen van rond de
tienduizend voet. Hier komt hij boven op de Wolf Creek Pass, tienduizend
zeshonderd achtenvijftig voet hoog, zeg maar drieduizend vijfhonderd meter, het
hoogste punt van de race. Merk dat er hier op deze hoogte nog bomen groeien,
bij ons ligt de boomgrens toch rond de 2400 m
De
inspanning is van zijn gezicht te lezen, maar na een korte pauze, een beetje
eten en veel aanmoedigingen van het team en de overige aanwezigen ging het weer
bergaf richting volgende pass.
De blog
loopt een beetje achter weinig wifi-mogelijkheden op de plekken waar we
stoppen en als er al eens een mogelijkheid is, dan kunnen we niet stoppen het
zelfde probleem met de GSM trouwens
Rob en ik
hebben de ganse dag in de volgwagen gezeten, Rob achter het stuur en ik door
het venster naar buiten hangend en in het venster zittend om fotos te maken.
Een van de highlights van onze tocht kwam vandaag voorbij: Monument Valley. Dit
is een ikonische foto, misschien wel het meest gefotografeerde landschap uit
het ganse Zuid-Westen van de USA. Ik kon dus niet anders dan onze rijder ook
even in dit wondere decor vast te leggen.
We hebben
gisteren nacht nog twee timestations aangedaan en overnacht op de parking van
een Walmart in Prescott Arizona. Tim is zijn hitte-dipje helemaal te boven en
het is de bedoeling van tot in Kayenta te geraken vandaag. Monument Valley is
dan iets voor morgenvroeg bij zonsopgang
De race
loopt over gewone wegen die ook door het verkeer gebruikt worden en soms worden
we zelfs de snelweg op gestuurd. Fietsers mogen vaak de berm gebruiken hier. In
de buurt van Flagstaff Arizona mochten we dit vergezicht bewonderen. Een
fietser op een voor ons toch wel erg ongewone plek. In de verte het laatste
blokje woestijn waar we door moeten: de painted desert
De hitte
blijft ongenadig toeslaan. Vandaag hadden we een timestation in Salome Arizona
en Tim was deze morgen in Parker na een nacht doorrijden zonder veel slaap
meteen verder gereden. Bruno en Geert zaten in de volgwagen en de rest van de
crew reed rechtstreeks naar Salome. We hebben er in de brandende zon, zonder
enige schaduw lang staan wachten. De gemiddelde snelheid daalt drastisch bij de
rijders door de extreme temperaturen en onze Tim is lang niet de enige die er
last van heeft, getuige de vele RVs die op de geïmproviseerde campingground
staan te wachten. De onze is de meest rechtse.
Ondertussen
is Tim gearriveerd, heeft ie zich verfrist, hij slaapt even en straks gaat het
verder naar Congress Az.
Het grote
avontuur is begonnen Deze morgen hebben we nog lekker ontbeten in het Harbour-breakfast
restaurant, dan zijn we nog groeps-fotos gaan maken op de pier en uiteraard kon
een foto van Tim die aan de Pacific vertrekt richting Atlantic niet ontbreken.
Ik zit vandaag in de RV en volg Tim dus niet. Wij zijn langs een andere weg in
een ruk tot in Brawley gereden dwars door de woestijn en ik heb zelden zon
hitte meegemaakt. Ik vraag me af hoe Tim dit gaat overleven. We kregen al
weinig bemoedigend nieuws uit de andere wagen hij heeft het moeilijk
Onze vloot
is kompleet nu. De camper is ook in oorlogskleuren getooid. We kunnen er aan
beginnen morgen. Je mag trouwens nooit meer camper zeggen tegen dit soort
voertuig. Je hoort RV te zeggen ( spreek uit aahr-vie ), de afkorting van
recreational vehicle. Dit wordt onze thuis de volgende dagen of we er vaak of
lang in zullen slapen valt nog af te wachten, het belooft redelijk zwaar te
worden. We hebben vandaag de laatste tests en briefings meegemaakt en ze lachen
er niet mee bij de organisatie. Er zijn nog al wat regels die moeten worden
gerespecteerd. Inbreuken kosten time penalties, zes timepenalties is zonder
pardon de diskwalifikatie
Het is weer
een drukke dag. Eerst hebben we de wagen wedstrijdklaar gemaakt, de fiets van
reflecterende strips voorzien. Dan zijn we naar de pier gewandeld om vogels,
surfers, vissers - Marcel heeft zelfs een haaitje gevangen - en nog van alles
te fotograferen Daarna was er de riders
meeting, ondertussen is een deel van ons team de camper gaan ophalen in San
Diego . Het aanbod aan fotomogelijkheden was weer enorm. Deze schoonheid kwam
zich zeer opdringerig aan ons voorstellen op de pier en we konden niet anders
dan haar ( hem? ) langs alle kanten te fotograferen. De naam moet ik helaas
schuldig blijven, - de ornithologen mogen gerust even hun kennis etaleren nu
maar dat het een mooie vogel is zal iedereen wel toegeven neem ik aan.
Oceanside
aan de Pacific We zijn deze morgen gaan ontbijten bij Dennys ( verplicht
nummer als je in de States bent ) en daarna zijn we het terrein gaan verkennen.
Eerst wilden we natuurlijk naar de beroemde pier waar woensdag de wedstrijd
begint en van op de brug er naar toe kregen we al meteen een zicht op de
startplaats en het gebouwtje van de organisatie. Na de formaltiteiten zijn Tim,
Bruno en Geert naar L.A. vertrokken om nog wat reservewielen op te halen die op
voorhand opgestuurd waren terwijl Bob samen met Marcel ( en ik zal ook wel
proberen creatief mee te denken ) de fietsen in elkaar gaan zetten
Het werd
een behoorlijk lange dag. Deze mogen om 10 uur vertrokken met de trein uit
Herentals, via Antwerpen naar Schiphol, dan met KLM naar Mineapolis en
tenslotte verder naar San Diego. Een uur vertraging in Mineapolis door een
defect aan het vliegtuig, autos huren in San Diego en daar nog een uur zoeken
voor we een motel gevonden hadden met slaapgelegenheid voor 6.Iets over vier in de morgen plaatselijke tijd
- 13h in Belgie -konden we eindelijk
onder de lakens, 27 uur reizen, daar wordt je moe van In Mineapolis zaten we
nog vol energie, getuige deze foto van de vrolijke bende in een luchthaven
drankgelegenheid. Let wel op mijn cola (!!!) die links naast die van Marcel
staat. De dagelijkse blog zet ik wel op het net als ik wakker wordt. Internet
hebben we alvast.
Met deze twee zakken zal ik het iets minder dan drie weken moeten redden. In de lichte zak zitten onderbroeken, t-shirts, toiletgerief en dergelijke, in de zwarte rugzak mijn foto-gereedschap als handbagage. De som van de afmetingen (H+B+L) voor handbagage moest kleiner zijn dan honderdvijftien cm en het gewicht minder dan twaalf kg. In beide gevallen zit ik er een haartje onder. Extra verzekering genomen voor mijn spullen niks kan nog fout lopen. Het vrouwtje zal zich hier ook wel niet vervelen met de kleinkids die komen logeren en uiteraard blijven we kontakt houden via Hotmail, facebook en wat al meer sociale media. Morgenavond ( zondagochtend Europese tijd ) zijn we in San Diego en ik vermoed dat ze in America ook wel internet hebben om te bloggen.
Donderdag avond, vergadering van de fotoclub. Vandaag zouden Jos en Pol ( andere Pol ) ons alles vertellen over het maken van Passe Partouts. We hebben binnen de club allemaal wel de ambitie om zo veel mogelijk op te steken en om alle aspecten van het fotograferen zo goed mogelijk te beheersen. Het presenteren van je werk is zeker een aspect wat belangrijk genoeg is om ook eens bij stil te staan. Er komt meer bij kijken dan ik verwacht had, maar we werden op een zeer professionele manier voorgelicht. Ik vermoed dat ik het na enig oefenen ook wel zal kunnen maar toch vrees ik dat de eerste keren dat ik zelf aan de slag zal gaan er wel eens wat duur karton zal verkeerd gesneden worden alle begin is moeilijk lijkt me nu al de perfecte uitvlucht.
Ik was deze namiddag weer even aan de gemeentelijke visvijver in Geel, ook wel bekend als de Dekshoevevijver of de Kasseman. Aan de overkant zag ik een fuutenfamilie druk bezig. Ze waren eigenlijk net iets te ver weg voor mijn 300mm. Maar ik heb toch geprobeerd het toneeltje op een aanvaardbare manier vast te leggen. Ik heb dan ook uitvergroote delen van drie fotos gebruikt om deze kleine collage samen te stellen. Op de bovenste foto zie je hoe een van de ouders een visje heeft verschalkt terwijl de andere goedkeurend toekijkt. In het midden roepen ze de kleine die meteen aan tafel wil en onderaan krijgt ie zijn deel van de lekkere hap. Daarna sprong junior op de rug van pa of ma en als een volleerde ruiter bleef ie zitten terwijl de familie het riet in gleed.
Aftellen nog vier dagen en dan begint ons grote avontuur. We kwamen voor de laatste keer samen om alle eventualiteiten te bespreken en om de teambuilding verder te zetten. Zo dicht bij de vertrekdatum wilden we vandaag nog eens alle formaliteiten checken. Uurrooster, bagage, tickets, verzekeringen, het kwam allemaal nog eens voorbij en dan moesten we ook nog allemaal ESTA ondergaan. De U.S.A. kom je zo maar niet binnen. Iedereen die daar naar toe reist moet op internet een Esta-toelating vragen Tim nam de verantwoordelijkheid om dat voor ons allemaal te doen. Op deze foto is Geert aan de beurt On-line antwoorden op vragen als heeft U een besmettelijke ziekte of bent U ooit betrokken geweest bij spionage of sabotage . Gewoon overal neen aanvinken en dan mag je er zonder problemen in.
In 1967 moet het geweest zijn dat ik Eddy leerde kennen. Eddy was het toenmalig vriendje van de zus van de drummer van het bandje waar ik in speelde en toen die drummer bij het leger moest nam Eddy diens plaats in. We hebben samen veel beleefd, alle anecdotes zullen later misschien wel stof genoeg opleveren om een zeer ongeloofwaardig boek te schrijven. Na de split van het bandje verloren we elkaar uit het oog en later hoorde ik dat Eddy in de Lommelse horeca aan de slag was. Maar plots verdween ie van deze planeet. Bleek dat ie in Gambia - of all places - een drank- en dansgelegenheid was gaan uitbaten. Sedert meer dan tien jaar doen we weer regelmatig iets samen, reunies met het bandje, CD-s opnemen, samen naar America om Jack, de toenmalige bassist te gaan bezoeken, en vorig jaar trokken we met de ganse meute naar Africa om eens iets te gaan drinken in Eddys café. Vandaag zijn we hem gaan bezoeken in het ziekenhuis in Overpelt. Toen Eddy een gezwel kreeg in zijn borst werd ie eerst nog gerustgesteld door de plaatselijke dokters maar dat ding bleef maar groeien en op aanraden van goede vrienden kwam ie toch maar even terug naar Europa om zich eens goed te laten onderzoeken. Enkele weken vakantie dacht ie, welverdiend na een lang en zwaar seizoen. Meteen vonden ze evenwel dat ie borstkanker had. Ondertussen is een groot deel van zijn linker borst operatief verwijderd en ook enkele klieren onder de oksel moesten er aan geloven. Nu wacht hem een lange revalidatie met een chemotherapie en bestralingen. Hopelijk zal dat voldoende blijken om die akelige ziekte definitief de baas te blijven. Die enkele weken zullen wel een staart van een maand of zes krijgen vermoeden we.
