Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
16-06-2012
16 juni Monument Valley
De blog
loopt een beetje achter weinig wifi-mogelijkheden op de plekken waar we
stoppen en als er al eens een mogelijkheid is, dan kunnen we niet stoppen het
zelfde probleem met de GSM trouwens
Rob en ik
hebben de ganse dag in de volgwagen gezeten, Rob achter het stuur en ik door
het venster naar buiten hangend en in het venster zittend om fotos te maken.
Een van de highlights van onze tocht kwam vandaag voorbij: Monument Valley. Dit
is een ikonische foto, misschien wel het meest gefotografeerde landschap uit
het ganse Zuid-Westen van de USA. Ik kon dus niet anders dan onze rijder ook
even in dit wondere decor vast te leggen.
We hebben
gisteren nacht nog twee timestations aangedaan en overnacht op de parking van
een Walmart in Prescott Arizona. Tim is zijn hitte-dipje helemaal te boven en
het is de bedoeling van tot in Kayenta te geraken vandaag. Monument Valley is
dan iets voor morgenvroeg bij zonsopgang
De race
loopt over gewone wegen die ook door het verkeer gebruikt worden en soms worden
we zelfs de snelweg op gestuurd. Fietsers mogen vaak de berm gebruiken hier. In
de buurt van Flagstaff Arizona mochten we dit vergezicht bewonderen. Een
fietser op een voor ons toch wel erg ongewone plek. In de verte het laatste
blokje woestijn waar we door moeten: de painted desert
De hitte
blijft ongenadig toeslaan. Vandaag hadden we een timestation in Salome Arizona
en Tim was deze morgen in Parker na een nacht doorrijden zonder veel slaap
meteen verder gereden. Bruno en Geert zaten in de volgwagen en de rest van de
crew reed rechtstreeks naar Salome. We hebben er in de brandende zon, zonder
enige schaduw lang staan wachten. De gemiddelde snelheid daalt drastisch bij de
rijders door de extreme temperaturen en onze Tim is lang niet de enige die er
last van heeft, getuige de vele RVs die op de geïmproviseerde campingground
staan te wachten. De onze is de meest rechtse.
Ondertussen
is Tim gearriveerd, heeft ie zich verfrist, hij slaapt even en straks gaat het
verder naar Congress Az.
Het grote
avontuur is begonnen Deze morgen hebben we nog lekker ontbeten in het Harbour-breakfast
restaurant, dan zijn we nog groeps-fotos gaan maken op de pier en uiteraard kon
een foto van Tim die aan de Pacific vertrekt richting Atlantic niet ontbreken.
Ik zit vandaag in de RV en volg Tim dus niet. Wij zijn langs een andere weg in
een ruk tot in Brawley gereden dwars door de woestijn en ik heb zelden zon
hitte meegemaakt. Ik vraag me af hoe Tim dit gaat overleven. We kregen al
weinig bemoedigend nieuws uit de andere wagen hij heeft het moeilijk
Onze vloot
is kompleet nu. De camper is ook in oorlogskleuren getooid. We kunnen er aan
beginnen morgen. Je mag trouwens nooit meer camper zeggen tegen dit soort
voertuig. Je hoort RV te zeggen ( spreek uit aahr-vie ), de afkorting van
recreational vehicle. Dit wordt onze thuis de volgende dagen of we er vaak of
lang in zullen slapen valt nog af te wachten, het belooft redelijk zwaar te
worden. We hebben vandaag de laatste tests en briefings meegemaakt en ze lachen
er niet mee bij de organisatie. Er zijn nog al wat regels die moeten worden
gerespecteerd. Inbreuken kosten time penalties, zes timepenalties is zonder
pardon de diskwalifikatie
Het is weer
een drukke dag. Eerst hebben we de wagen wedstrijdklaar gemaakt, de fiets van
reflecterende strips voorzien. Dan zijn we naar de pier gewandeld om vogels,
surfers, vissers - Marcel heeft zelfs een haaitje gevangen - en nog van alles
te fotograferen Daarna was er de riders
meeting, ondertussen is een deel van ons team de camper gaan ophalen in San
Diego . Het aanbod aan fotomogelijkheden was weer enorm. Deze schoonheid kwam
zich zeer opdringerig aan ons voorstellen op de pier en we konden niet anders
dan haar ( hem? ) langs alle kanten te fotograferen. De naam moet ik helaas
schuldig blijven, - de ornithologen mogen gerust even hun kennis etaleren nu
maar dat het een mooie vogel is zal iedereen wel toegeven neem ik aan.
Oceanside
aan de Pacific We zijn deze morgen gaan ontbijten bij Dennys ( verplicht
nummer als je in de States bent ) en daarna zijn we het terrein gaan verkennen.
Eerst wilden we natuurlijk naar de beroemde pier waar woensdag de wedstrijd
begint en van op de brug er naar toe kregen we al meteen een zicht op de
startplaats en het gebouwtje van de organisatie. Na de formaltiteiten zijn Tim,
Bruno en Geert naar L.A. vertrokken om nog wat reservewielen op te halen die op
voorhand opgestuurd waren terwijl Bob samen met Marcel ( en ik zal ook wel
proberen creatief mee te denken ) de fietsen in elkaar gaan zetten
Het werd
een behoorlijk lange dag. Deze mogen om 10 uur vertrokken met de trein uit
Herentals, via Antwerpen naar Schiphol, dan met KLM naar Mineapolis en
tenslotte verder naar San Diego. Een uur vertraging in Mineapolis door een
defect aan het vliegtuig, autos huren in San Diego en daar nog een uur zoeken
voor we een motel gevonden hadden met slaapgelegenheid voor 6.Iets over vier in de morgen plaatselijke tijd
- 13h in Belgie -konden we eindelijk
onder de lakens, 27 uur reizen, daar wordt je moe van In Mineapolis zaten we
nog vol energie, getuige deze foto van de vrolijke bende in een luchthaven
drankgelegenheid. Let wel op mijn cola (!!!) die links naast die van Marcel
staat. De dagelijkse blog zet ik wel op het net als ik wakker wordt. Internet
hebben we alvast.
Met deze twee zakken zal ik het iets minder dan drie weken moeten redden. In de lichte zak zitten onderbroeken, t-shirts, toiletgerief en dergelijke, in de zwarte rugzak mijn foto-gereedschap als handbagage. De som van de afmetingen (H+B+L) voor handbagage moest kleiner zijn dan honderdvijftien cm en het gewicht minder dan twaalf kg. In beide gevallen zit ik er een haartje onder. Extra verzekering genomen voor mijn spullen niks kan nog fout lopen. Het vrouwtje zal zich hier ook wel niet vervelen met de kleinkids die komen logeren en uiteraard blijven we kontakt houden via Hotmail, facebook en wat al meer sociale media. Morgenavond ( zondagochtend Europese tijd ) zijn we in San Diego en ik vermoed dat ze in America ook wel internet hebben om te bloggen.
Donderdag avond, vergadering van de fotoclub. Vandaag zouden Jos en Pol ( andere Pol ) ons alles vertellen over het maken van Passe Partouts. We hebben binnen de club allemaal wel de ambitie om zo veel mogelijk op te steken en om alle aspecten van het fotograferen zo goed mogelijk te beheersen. Het presenteren van je werk is zeker een aspect wat belangrijk genoeg is om ook eens bij stil te staan. Er komt meer bij kijken dan ik verwacht had, maar we werden op een zeer professionele manier voorgelicht. Ik vermoed dat ik het na enig oefenen ook wel zal kunnen maar toch vrees ik dat de eerste keren dat ik zelf aan de slag zal gaan er wel eens wat duur karton zal verkeerd gesneden worden alle begin is moeilijk lijkt me nu al de perfecte uitvlucht.
Ik was deze namiddag weer even aan de gemeentelijke visvijver in Geel, ook wel bekend als de Dekshoevevijver of de Kasseman. Aan de overkant zag ik een fuutenfamilie druk bezig. Ze waren eigenlijk net iets te ver weg voor mijn 300mm. Maar ik heb toch geprobeerd het toneeltje op een aanvaardbare manier vast te leggen. Ik heb dan ook uitvergroote delen van drie fotos gebruikt om deze kleine collage samen te stellen. Op de bovenste foto zie je hoe een van de ouders een visje heeft verschalkt terwijl de andere goedkeurend toekijkt. In het midden roepen ze de kleine die meteen aan tafel wil en onderaan krijgt ie zijn deel van de lekkere hap. Daarna sprong junior op de rug van pa of ma en als een volleerde ruiter bleef ie zitten terwijl de familie het riet in gleed.
Aftellen nog vier dagen en dan begint ons grote avontuur. We kwamen voor de laatste keer samen om alle eventualiteiten te bespreken en om de teambuilding verder te zetten. Zo dicht bij de vertrekdatum wilden we vandaag nog eens alle formaliteiten checken. Uurrooster, bagage, tickets, verzekeringen, het kwam allemaal nog eens voorbij en dan moesten we ook nog allemaal ESTA ondergaan. De U.S.A. kom je zo maar niet binnen. Iedereen die daar naar toe reist moet op internet een Esta-toelating vragen Tim nam de verantwoordelijkheid om dat voor ons allemaal te doen. Op deze foto is Geert aan de beurt On-line antwoorden op vragen als heeft U een besmettelijke ziekte of bent U ooit betrokken geweest bij spionage of sabotage . Gewoon overal neen aanvinken en dan mag je er zonder problemen in.
In 1967 moet het geweest zijn dat ik Eddy leerde kennen. Eddy was het toenmalig vriendje van de zus van de drummer van het bandje waar ik in speelde en toen die drummer bij het leger moest nam Eddy diens plaats in. We hebben samen veel beleefd, alle anecdotes zullen later misschien wel stof genoeg opleveren om een zeer ongeloofwaardig boek te schrijven. Na de split van het bandje verloren we elkaar uit het oog en later hoorde ik dat Eddy in de Lommelse horeca aan de slag was. Maar plots verdween ie van deze planeet. Bleek dat ie in Gambia - of all places - een drank- en dansgelegenheid was gaan uitbaten. Sedert meer dan tien jaar doen we weer regelmatig iets samen, reunies met het bandje, CD-s opnemen, samen naar America om Jack, de toenmalige bassist te gaan bezoeken, en vorig jaar trokken we met de ganse meute naar Africa om eens iets te gaan drinken in Eddys café. Vandaag zijn we hem gaan bezoeken in het ziekenhuis in Overpelt. Toen Eddy een gezwel kreeg in zijn borst werd ie eerst nog gerustgesteld door de plaatselijke dokters maar dat ding bleef maar groeien en op aanraden van goede vrienden kwam ie toch maar even terug naar Europa om zich eens goed te laten onderzoeken. Enkele weken vakantie dacht ie, welverdiend na een lang en zwaar seizoen. Meteen vonden ze evenwel dat ie borstkanker had. Ondertussen is een groot deel van zijn linker borst operatief verwijderd en ook enkele klieren onder de oksel moesten er aan geloven. Nu wacht hem een lange revalidatie met een chemotherapie en bestralingen. Hopelijk zal dat voldoende blijken om die akelige ziekte definitief de baas te blijven. Die enkele weken zullen wel een staart van een maand of zes krijgen vermoeden we.
Morgen moeten de fotos voor de brochure bij de opening van het nieuwe rusthuis Kapittelhof bij de drukker zijn. In de hoop dat de werkzaamheden nu wel zo ver zouden gevorderd zijn dat ik kon fotograferen zonder hinderende rommel overal in beeld, had ik gewacht tot het laatste moment om nog eens ter plekke te gaan. Die hoop was ijdel bleek evenwel er zullen meerdere mirakels nodig zijn om alles voor de feestelijke dag toonbaar te maken. Wat ik al wel te zien kreeg was dit kunstwerk. Jawel, dit is kunst. In navolging van het decreet op de integratie van kunstwerken in openbare gebouwen werd ook in het Kapittelhof een budget voorzien voor de realisatie van een kunstproject. Achtentachtig duizend Euros ( !!! ) werden uitgetrokken om de kunstenares Aglaia Konrad dit soort konstrukties te laten in elkaar klussen. Ik citeer even de folder: Het gebruikte netmateriaal wordt oorspronkelijk gebruikt in de bergbouw tegen lawines. Het biedt een uiterst flexibele bescherming en een grote weerstand. De robuuste esthetiek van het functionele materiaal krijgt hierin een symbolische betekenis van een beschermend gebaar. Lichtelijk verbijsterd het ik dit vastgelegd.
Schoolfeest
in het scholeke in Wuustwezel. Uit vorige edities hadden we geleerd dat als je
vooraan bij het podium ging zitten er konstant mensen voor je in beeld kwamen
lopen als je iets wilde fotograferen of filmen. Dus deze keer had ik er voor
gekozen een laddertje mee te nemen en achteraan op de speelplaats van op mijn
privé tribune plaatjes te schieten met de 70-300 er op. Van op die plek zou ik
ook de Sony HX100v op een hoog geplaatst statief zetten om het prachtige programma dat de juffen en de kinderen in elkaar geknutseld hadden te
filmen. Naarmate het optreden vorderde kon het vrouwtje zich niet meer
beheersen en wilde ze toch de bewegende beelden van tussen de menigte schieten.
Dat ze dit vol enthousiasme deed mag blijken uit deze shot. Ik had ook niet
altijd het podium in beeld he
Als je een
studie richting aanvat, zij het in je jeugd, tijdens een opleiding of als
volwassene, komt vroeg of laat het moment van de waarheid. Je krijgt de
resultaten van je ijver op een stuk papier. Geslaagd of niet, op het einde van
een studie jaar komt onvermijdelijk de proclamatie en de eventuele uitreiking
van de diplomas. Josee en Swa hebben nu een half jaar computer initiatie achter
de rug en ze waren beiden zo fier als een gieter dat ze met overtuigende
cijfers geslaagd waren. Uit de handen van Juf Kathleen mochten ze dan ook het
bewijs van hun nieuw verworven kennis in ontvangst nemen. Ze vonden het alvast
zo fijn dat ze besloten hebben er volgend schooljaar een vervolg aan te breien.
De PC en de
laptop worden steeds minder mijn privé-domein
Het grote
avontuur komt steeds dichterbij. Met de crew komen we regelmatig samen om alle
mogelijke problemen die er tijdens de Race Across America zouden kunnen
voorkomen al op voorhand van oplossingen te voorzien. Vandaag hadden we een
snelcursus racefiets-onderhoud-en-basis-probleem-aanpak. Tim had een
gerenomeerde fietstechnieker uitgenodigd om ons de tips & tricks bij te
brengen. Ik had nooit vermoed dat je daarvoor minimaal een ingenieursdiploma en
daarbovenop nog enkele specialisatiejaren nodig hebt . Mens wat is dat allemaal
gecompliceerd. Ik heb wel wat voor de hand liggende uitleg en wat eenvoudige
handelingen onthouden ik vermoed dat ik het voorwiel er ook wel uit kan halen
en vervangen nu - maar tezelfdertijd ben ik wel behoorlijk blij met het feit
dat we in de persoon van Bob ( uiterst links ) een teamlid hebben die al enige
notie en ervaring heeft met het onderwerp. Ik hoop dus maar dat als het
versnellingsapparaat stuk gaat ergens in the middle of nowhere, Bob in de
volgwagen zal zitten en niet Marcel en ikzelf
Ik heb zeer
verkeerdelijk altijd gedacht dat die uit de kluiten gewassen madeliefjes magrieten
genoemd werden. Maar omdat ik toch enige interessante wetenswaardigheden wilde
vertellen over mijn onderwerp ging ik weer eens googelen en zo kwam ik tot de
vaststelling dat ik al die tijd een r-etje over het hoofd gezien had.
Voortaan spreek ik dus van maRgrieten!!! In een ruk vertel ik er nog bij dat ik
ook vond dat, zoals wel vaker gebeurt bij het benoemen van onze flora, de naam
afgeleid is uit het Oud Grieks. Margarites betekent parel. Ze groeien in
graskanten, hooilanden, langs fietspaden, eigenlijk zo een beetje overal.
Vandaag zag ik zelfs een nestje maRgrieten die de betonnen zijmuur van een oude
sluis hadden uitgekozen om te bloeien. Beton werd alvast niet genoemd als
geliefkoosde ondergrond in de wikipedia. Hoe die in vredesnaam met hun wortels
daar doorheen geraakt zijn is me alleszins niet erg duidelijk.
Ik had er
alle vertrouwen in dat het vrouwtje alleen ook wel in de les raakte met de
wagen, met zulk mooi weer deed ik de trip naar Lommel liever per fiets.Rustig langs het kanaal rijdend, net voorbij
Sas Zes was ik net de bedenking aan het maken dat het water toch wel heel erg helder
en zuiver was toen ik een eind van de kant twee zeer uit de kluiten gewassen
vissen zag. Ik ben geen expert ter zake maar uit de info die ik uit verhalen
van vissende vrienden onthouden heb meen ik te mogen afleiden dat het karpers
waren. Ze bleven ook rustig op dezelfde plek rondjes draaien zo dat ik alle
tijd had om snel nog de polarisatiefilter op de lens te schroeven om wat
storende reflecties weg te halen. Een
reuzen-karper fotograferen in zijn natuurlijke habitat doe je niet alle dagen,
laat staan twee De kombinatie van die
twee joekels met de waterplanten en de spiegeling van de bomen aan de overkant
vond ik best wel een mooi plaatje opleveren en zo was de keuze van de foto van
deze dag snel gemaakt.
We waren
gestopt in een mooi landschap, koeien, ezeltje in de wei ernaast, vijver met
eendjes en allerhande jong leven, hofjes kortom, fotomogelijkheden zat. Toen
Josee tussen het fotograferen door aan een oudere man, die in zijn hofje aan
het werken was, vroeg of dat zijn ezeltje was, barstte een spraakwaterval los.
Na de uitnodiging om even achterom binnen te komen en of we geen radijsjes
wilden maakten wij uitgebreid kennis met Gustje, de filosoof van Kasterlee. We
praatten over de planeet Triton die ooit tussen Mars en Jupiter zou bestaan
hebben en die toen ie ontplofte de kiemen van het leven naar de aarde bracht,
over God en alle godsdiensten, over de wereldoorlogen en de komende teloorgang
van onze beschaving, over koning Boudewijn zaliger, Gustje had er zijn zeer
gefundeerde mening over en tussen zijn verhalen door hadden wij nauwelijks tijd
om adem te halen, laat staan ook onze mening te geven. Gustje is wat ons
betreft op zijn eenennegentigste ( ! ) nog behoorlijk goed bij de zaak, en
zeker nog in het bezit van meer verstandelijke mogelijkheden dan menige
gerespecteerde burger, dat ie wel eens lichtelijk durft te overdrijven als ie
iets vertelt mag van ons, zo iets kleurt het verhaal. We gaan ons de radijsjes
goed laten smaken en we hebben Gustje beloofd dat we weer eens langs komen om
wat bij te praten wordt vervolgd.
