Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
30-05-2012
30 mei Margrieten
Ik heb zeer
verkeerdelijk altijd gedacht dat die uit de kluiten gewassen madeliefjes magrieten
genoemd werden. Maar omdat ik toch enige interessante wetenswaardigheden wilde
vertellen over mijn onderwerp ging ik weer eens googelen en zo kwam ik tot de
vaststelling dat ik al die tijd een r-etje over het hoofd gezien had.
Voortaan spreek ik dus van maRgrieten!!! In een ruk vertel ik er nog bij dat ik
ook vond dat, zoals wel vaker gebeurt bij het benoemen van onze flora, de naam
afgeleid is uit het Oud Grieks. Margarites betekent parel. Ze groeien in
graskanten, hooilanden, langs fietspaden, eigenlijk zo een beetje overal.
Vandaag zag ik zelfs een nestje maRgrieten die de betonnen zijmuur van een oude
sluis hadden uitgekozen om te bloeien. Beton werd alvast niet genoemd als
geliefkoosde ondergrond in de wikipedia. Hoe die in vredesnaam met hun wortels
daar doorheen geraakt zijn is me alleszins niet erg duidelijk.
Ik had er
alle vertrouwen in dat het vrouwtje alleen ook wel in de les raakte met de
wagen, met zulk mooi weer deed ik de trip naar Lommel liever per fiets.Rustig langs het kanaal rijdend, net voorbij
Sas Zes was ik net de bedenking aan het maken dat het water toch wel heel erg helder
en zuiver was toen ik een eind van de kant twee zeer uit de kluiten gewassen
vissen zag. Ik ben geen expert ter zake maar uit de info die ik uit verhalen
van vissende vrienden onthouden heb meen ik te mogen afleiden dat het karpers
waren. Ze bleven ook rustig op dezelfde plek rondjes draaien zo dat ik alle
tijd had om snel nog de polarisatiefilter op de lens te schroeven om wat
storende reflecties weg te halen. Een
reuzen-karper fotograferen in zijn natuurlijke habitat doe je niet alle dagen,
laat staan twee De kombinatie van die
twee joekels met de waterplanten en de spiegeling van de bomen aan de overkant
vond ik best wel een mooi plaatje opleveren en zo was de keuze van de foto van
deze dag snel gemaakt.
We waren
gestopt in een mooi landschap, koeien, ezeltje in de wei ernaast, vijver met
eendjes en allerhande jong leven, hofjes kortom, fotomogelijkheden zat. Toen
Josee tussen het fotograferen door aan een oudere man, die in zijn hofje aan
het werken was, vroeg of dat zijn ezeltje was, barstte een spraakwaterval los.
Na de uitnodiging om even achterom binnen te komen en of we geen radijsjes
wilden maakten wij uitgebreid kennis met Gustje, de filosoof van Kasterlee. We
praatten over de planeet Triton die ooit tussen Mars en Jupiter zou bestaan
hebben en die toen ie ontplofte de kiemen van het leven naar de aarde bracht,
over God en alle godsdiensten, over de wereldoorlogen en de komende teloorgang
van onze beschaving, over koning Boudewijn zaliger, Gustje had er zijn zeer
gefundeerde mening over en tussen zijn verhalen door hadden wij nauwelijks tijd
om adem te halen, laat staan ook onze mening te geven. Gustje is wat ons
betreft op zijn eenennegentigste ( ! ) nog behoorlijk goed bij de zaak, en
zeker nog in het bezit van meer verstandelijke mogelijkheden dan menige
gerespecteerde burger, dat ie wel eens lichtelijk durft te overdrijven als ie
iets vertelt mag van ons, zo iets kleurt het verhaal. We gaan ons de radijsjes
goed laten smaken en we hebben Gustje beloofd dat we weer eens langs komen om
wat bij te praten wordt vervolgd.
Ik heb
honderden plaatjes geschoten op de motocross vandaag, maar bij gelegenheid van
de vorige trip naar het Engelse mx1-kampioenschap plaatste ik op deze plek al
een foto van een door de lucht vliegende crosser.
Liever zou
ik het nu willen hebben over de Britten. Het zijn eigenaardige medemensen die
Engelsen. Ze zeggen zelf al jullie in Europa als ze het over ons hebben,
terwijl ik toch altijd geleerd heb dat Engeland ook in Europa ligt Dat ze
obstinaat links blijven rijden is ook zon een afwijking die ze in andere
landen ondertussen toch hebben uit de wereld geholpen. En er zijn nog genoeg
verschillen om een dik boek te schrijven. Misschien hebben zij wel even hard
gelachen met ons als wij met hen als we het hebben over de manier van kleden en
in het bijzonder bij de jeugd in de uitgangswereld. Het tiendelig stelsel is
hun totaal onbekend en met de Euro doen ze ook al niet mee. Taxis, bussen,
huizen kortom alles is anders.
Wat wel
bijzonder opviel is dat ze uiterst gedisciplineerd zijn. Aan de bushalte staan
ze braaf in de rij, zo ook aan de bar, in de pub, in de winkel of aan het
buffet in het hotel. Geen ellenbooggewring om toch maar een plaatsje op te
schuiven zoals hier maar al te vaak gebeurt, zelfs bij de ijsventer op een
bloedhete dag als vandaag gaan ze netjes achter elkaar staan. Very Brittish
indeed.
Ik mocht
een tijdje geleden voor het eerst kennis maken met het motocrossgebeuren in
Engeland. Die trip beviel zo goed dat toen de gelegenheid zich weer voordeed om
met Staf Cars het Kanaal over te steken ik er meteen bij was om in te
schrijven. Deze keer zou het over twee dagen gaan, vroeg vertrekken op
zaterdag, met de boot van Calais naar Dover, een rondrit en een korte wandeling
door Londen en dan verder naar Northhampton waar onze jonge vriend Maarten
morgen weer deelneemt aan een manche van het Britse kampioenschap. Uiteraard
hoop ik dan weer de nodige spectaculaire sprongen te kunnen vastleggen.
Uit de zeer
gevarieerde fotomogelijkheden vandaag, vond ik de shots van de meeuwen rond de
ferry tijdens de overtocht het leukste. Deze opname is de volledige foto, niks
bijgesneden of bewerkt, zo kwam ie uit mijn toestel
Op die
leeftijd zijn ze toch zo leuk, vertederend, knuffelbaar Wij zijn zelf ook
gezegend met zes kleinkids die de uk-leeftijd ondertussen al voorbij zijn wat
gaat dat toch snel en nu zijn de eerste nakomelingen van Swa, broer van
Josee, in dat stadium. Op familiebezoek in Lommel moesten we wel vallen voor de
charmes van deze jonge hartendief. Lander heeft er onlangs een broertje
bijgekregen, Juul, maar zelf doet ie er natuurlijk ook alles aan om toch
voldoende aandacht te houden. Zijn eerste pogingen om de edele kunst van het
fietsen te beheersen lijken voorlopig nog niet tot wereldschokkende hoogtes te leiden
maar de inzet en de volharding verdienen alvast een pluim qua olympische
gedachte.
Enneuhhh
is ie niet schattig met zijn hoogblonde kapsel? Niet uit het flesje of het
kapsalon, maar puur natuur he
Op 11
januari had ik het er al eens over. De Noord Zuid verbinding, zeg maar de
by-pass langs Kasterlee, komt er, en de aanleg ervan schiet al aardig op
ondertussen. Alle kleine weggetjes in de buurt zijn afgesloten en de omwonenden
zitten een tijd lang met allerlei omleidingsverkeer opgezadeld. Met de fiets
kun je natuurlijk makkelijk tussen alle obstakels door laveren en als je
geïnteresseerd bent ga je regelmatig eens kijken hoe de toestand op de werf is.
Het hekwerk dat de nieuwsgierigen op afstand moet houden is na vijf uur s
avonds ook niet echt een onoverkomelijke hinderpaal als je met een fototoestel
een goed standpunt zoekt om de gang van zaken even vast te leggen. Zo zag het
er vandaag uit dus. Wordt vervolgd neem ik aan.
Met zulk mooi weer kon ik niet anders dan er op uit trekken om al fietsend van de Kempen te genieten. Meestal heb ik geen idee waar de tocht naar toe gaat als ik vertrek, en rijd ik intuïtief achter mijn neus aan, zo ook vandaag. Na wat omzwervingen langs de Rielen en Terlo kwam ik ergens langs de Nete tussen Kasterlee en Retie. Landschapsfotografie is altijd een van mijn favorieten geweest en dus nam ik maar weer eens de tijd om zorgvuldig het statief op te stellen en enkele vertikale fotos te nemen om daar thuis dan een panorama uit samen te stellen. Bijkomend pluspunt was dat ik in de schaduw van al die heerlijk in uitbundig groen getooide bomen wat kon bijkomen van het transpireren, want dit soort temperaturen zijn toch niet echt bevorderlijk voor de gemoedstoestand van allen die niet kunnen leven met zweetluchtjes
Dinsdag, Hagevendag en zoals ik gisteren al stelde: het gonst en zoemt in de natuur , macrolens er op dus, op jacht naar libellen vandaag en het moet gezegd, de oogst was bijzonder geslaagd. Terwijl ik deze tekst intik ben ik er nog steeds niet uit welke foto het wordt, die diepblauwe met de donkere vlek op de vleugels of toch maar die kleine met het lichtblauwe puntje achteraan, misschien die rode of die appelblauwzeegroene met de bruine ogen en waarom niet die lichtbruine met ver gespreide vleugels .??? Ik denk dat ik maar iene-miene-mutte doe Een libel wordt het alleszins.
Toen ik deze middag wilde vertrekken om te gaan fietsen zag ik deze gigantische wesp die neergestreken was op het hek langs de garage. Minstens drie cm lang schatte ik m. Ik was sowieso al van plan om vandaag eens achter de insectjes en ander klein grut aan te gaan want het gonst al behoorlijk in de natuur dezer dagen. De macrolens zat dus al op mijn toestel. Snel nam ik enkele fotos uit de losse hand en al bij al ben ik best tevreden dat ik de scherpte toch redelijk op het hoofd heb kunnen leggen al moet ik ootmoedig toegeven dat als ik wat meer tijd genomen had ik er zeker aan gedacht zou hebben het diafragma flink te verkleinen om een grotere scherptediepte te krijgen, al is het resultaat met f 4,5 nog behoorlijk aanvaardbaar. En veel meer tijd had ik niet want na dat ik snel het huis in gelopen was om het statief te halen was ie weg toen ik terugkwam Enig opzoekwerk leerde me dat ik hier te maken had met een hoornaar. Met dank aan de Wikipedia
Wij zijn ondertussen een week in Süd-Tirol geweest, en daarna drie dagen weg met de motorclub en dan kom je naar huis met de stiekeme hoop dat de zwerfkatten aan de Kasterleesteenweg nu wel andere oorden zullen opgezocht hebben maar die beesten blijken zeer vasthoudend. Nauwelijks hadden we het licht aangeknipt s avonds of ze waren weer present. Ook overdag komen ze zonder schroom schooien, kijken, rondhangen en bang zijn ze helemaal niet. Deze poes is waarschijnlijk de meest sociale van het gezelschap, we hebben haar Floschke gedoopt en als we langs achter naar buiten lopen komt ze wel eens tegen je benen flemen om te zeggen: He, ik ben er ook nog, vroeger kreeg ik toch vaak iets te eten hier , maar als je haar wil aanhalen toont ze meteen haar klauwen. Meestal zit ze door het raam de keuken in te kijken om te zien wat voor lekkers daar weer wordt klaargemaakt en als ik met de camera naar buiten kom om haar te fotograferen laat ze rustig begaan. Stel dat ze huispoes wilde worden, dan zouden wij haar waarschijnlijk graag in ons gezinnetje opnemen, maar ik vermoed dat ze daarvoor haar vrijheid niet zal willen opgeven. Jammer.
Veertien zeer tevreden clubleden, dertien in beeld en een achter de camera. Het lang weekend Achterhoek was op alle gebieden een absoluute voltreffer, niet alleen was het weer ons, zeer tegen de voorspellingen, toch nog bijzonder goedgezind, het hotel bleek een schot in de roos en dat het gezelschap ook deze keer weer een zeer hechte groep vormde hoeft eigenlijk geen betoog. Het vrouwtje maakte deze foto toen we klaar stonden om de terugrit naar Lichtaart aan te vatten. Moniek is de enige van de dames die achterop mee rijdt ze staat samen met Eric helemaal links bij de Yamaha TDM 900. Er naast, vooraan Luc en Chris bij de Goldwing 1800, helemaal achteraan Thierry en Martine bij de BMW GS 1200, daarvoor Jef en Weeltje bij de Guzzi California 1100, daarnaast achteraan Rudi en Nil bij de Thriumph Tiger 800, dan zien we Guy en Carine, de bijhorende BMW RT 1200 staat helemaal vooraan rechts en tenslotte ondergetekende bij zijn vriendinnetje, de Yamaha Bulldog BT1100. Zoals al eerder vermeld, niet op de foto, maar achter de Canon Eos 50D staat Josee, mijn steun en toeverlaat in alle omstandigheden.
Het werd
een heerlijke rit doorheen het Noord-Oosten van Nederland vandaag. De weergoden
waren ons weer zeer genadig en de landschappelijke schoonheid was voor ons een
openbaring. Van de Achterhoek via de Veluwe naar Harderwijk aan de vroegere
Zuiderzee, we doorkruisten het gebied in alle richtingen en vonden er alles wat
een motor-toerist kan gelukkig maken.
De Posbank
is een stukje Hoge Veluwe boven Arnhem waar we op een parking even halt hielden
om van de natuurpracht te genieten. Wij zijn zelf graag bezig met
panoramafotografie en waar dit in de spiegelreflexwereld een zeer ambachtelijke
bezigheid is met zorgvuldig stitchen van gedeeltelijk overlappende deelbeelden,
merkten we dat op de compact-Sony er een volkomen automatische functie zit die
met één druk op de knop tijdens het van links naar rechts bewegen van de camera
precies hetzelfde doet. De Posbank, een fotograferende en enkele gewoon
gelukkige motorrijders en onze paardjes samen op een langgerekte foto die
zonder enige bewerking recht uit de HX100 kwam rollen.
Ieder jaar
gaan we met een aantal leden van onze motorclub een lang weekend op uitstap. De
dames gaan met de wagen via een of andere bezienswaardigheid naar de plaats van
bestemming en de heren rijden langs allerlei kronkelweggetjes ook daar naartoe.
Deze keer hadden we de Achterhoek uitgekozen. Vaag herinneren we ons nog
Oe-oe-oerend hard van Normaal en dus dachten wij dat de link met motorrijden
wel voor de hand liggend was. De heenrit bood alvast voldoende rij- en
bochtenplezier om ons weer even met de wereld te verzoenen. We vertrokken
richting Rotterdam, volkomen de verkeerde kant uit dus, maar voor een
motorrijder is de fijnste afstand tussen twee punten geen rechte lijn he Dus,
nadat we de werelderfgoed-windmolens van Kinderdijk hadden gezien ging het
langs de rivieren dwars door Nederland alsnog richting uiterste oosten.
Onderweg lasten we uiteraard de nodige pitstops in en in Beuningen zagen we dit
café met een parasol vol Grimbergen-reclame. Zelfs al leggen we ons tijdens
de rit een absoluut alcohol-verbod op, dan nog is zo een teken van beschaving
voldoende om ons even een pitstop te laten inlassen.
De foto is
gemaakt met de kleine Sony, die heb ik tijdens ritten wel vaker in de tanktas,
die neemt veel minder plaats in dan de Canon Spiegelreflex.
O ja, onze
dames hadden het ook fijn in het dierenpark Burgers in de buurt van Arnhem
en in ons hotel Het Heuveltje in Beek, deelgemeente van Montferland hebben
ze zelfs Duvel!!!
Ik gaf het eerder deze week al aan: het gras stond erg hoog je leest het goed: STOND, verleden tijd !!! Josee had al enkele keren niet mis te verstane insinuaties gemaakt en zelf kon ik er nu ook niet meer naast kijken, dus ben ik puffend en vloekend de strijd maar aangegaan en ik heb gewonnen !!! Deze morgen, toen ik de grasmachine nog niet op haar zegevierende rit begeleid had, viel mijn oog op een fenomeen dat in een kort gemaaid gazon niet zo snel zal voorkomen vermoed ik, en eerlijk gezegd ook in een overwoekerde, verwaarloosde achtertuin had ik dit nog nooit eerder gezien. Het was niet echt een web, maar een soort driedimensionaal kluwen, waarin duizenden glinsterende, schitterende druppeltjes gevangen waren. Dauw of regen in een onverwachtmooie verschijningsvorm. Ik vond het wel prachtig, en opperde nog dat het toch zonde was zoiets stuk te maken maar Josee was niet te vermurwen.
Deze voormiddag waren de weergoden het oosten van het land nog redelijk goed gezind, maar na de middag zou je echt niet meer durven beweren hebben dat het lente is. Toch is dat het geval natuurlijk en het verhaal van de vogeltjes en de nesten en de eieren gaat ook op voor de zwanen meer zelfs, uit die eieren zijn al van die vertederende donsjes gekropen die meteen samen met pa en ma op uitstap gingen op de waters van het Hageven. Pa was er inderdaad ook bij, staat evenwel niet op de foto want die voerde schijnaanval na schijnaanval uit op de fotograaf. Die laatste liet zich evenwel niet afschrikken door enig geblaas en gesis en die bleef maar doorklikken Uit de prachtige serie was het moeilijk kiezen, maar met de hulp van Josee kwam dit uit de bus.
Hoevezavel het rusthuis waar wij als vrijwilliger werken is zonder meer een instelling waar ik zelf mijn oude dag ook wel zou willen doorbrengen, laten we zeggen top!!! Toch knaagt de bekende tand des tijds ook daar en de faciliteiten hebben er van te lijden. Het OCMW van Lommel heeft dan ook gepast geanticipeerd en een ontdubbeling voorzien. Een deel van de bewoners zal verhuizen naar het nieuwe Kapittelhof en terwijl naast de oude locatie een nieuw Hoevezavel twee wordt gebouwd zal de oude accommodatie ook nog tijdelijk blijven fuctioneren. Vandaag was het zo ver dat de bewoners al eens in het Kapittelhof konden gaan kijken hoe ver de werkzaamheden staan, de verhuis is voor binnenkort tenslotte. In de toekomstige multifunctionele zaal werd alvast een feestje georganiseerd en onze nog zeer levenslustige oudjes waren meestal vragende partij om de begeleiders op de dansvloer te krijgen.
Braderij in ons dorp, de voortekenen waren niet goed weermannen en vrouwen waren unaniem om droog maar koud weer te voorspellen, het bleef droog inderdaad, maar het werd toch ook nog behoorlijk aangenaam lenteweer. Verder waren er in de nabije en iets wijdere omgeving zoveel evenementen gepland dat we niet veel hoop hadden op een grote opkomst, maar ook daar hadden we het verkeerd, gelukkig Met onze motoclub zijn we elk jaar present bij dit gebeuren, we hebben een stand met spellen voor de kleintjes, drank en hapjes voor de groten en eenieder die wil kan eens mee achterop bij een van onze ervaren rijders, gesteld dat ie een steunkaart gekocht heeft( voor de belachelijke prijs van 3 ) Te midden van al dat gedoe hebben wij enkele boxen neergezet, draaien wij lekkere muziek en er is ook nog een live bandje. Julieke die op een andere plek van de braderij haar danskunde al had mogen tonen deed dat met oma nog eens over toen er weer een seventies-hit voorbij kwam.
Het turnfeest in Wuustwezel was helemaal uitverkocht en zeer node hadden wij ons al neergelegd bij het feit dat wij het optreden van ons Marie-Leentje dit jaar zouden moeten missen. Toen we te horen kregen dat er een extra voorstelling kwam konden wij dan ook niet snel genoeg aan kaartjes raken. En of het de moeite waard was!!! Flitsen mocht niet en de ruis bij ISO 1600 zal de pret hopelijk niet drukken maar wij vonden het toch de moeite waard om deze foto van de oudste van de kleinkinderen even te tonen. Als een volleerde acrobate deed ze haar ding op het allerhoogste niveau, de durf heeft ze misschien wel van ondergetekende, de elegantie daarentegen, daar zal oma wel voor iets tussen zitten...
Toen we thuis aankwamen na een deugd doend weekje Süd -Tirol was het eerste wat ons opviel dat de druivelaars eindelijk ook in actie geschoten waren en al behoorlijk van jetje hadden gegeven, een flinke streep groen tegen de muur, zo zien we het graag, goed gedaan jongens... Toen ik daarna uit een origineel laag standpunt een foto wilde maken van onze frisse gevelversiering kon ik niet meer naast het feit kijken dat het gras zo mogelijk nog beter zijn best had gedaan terwijl wij weg waren en dat een flinke behandeling met de grasmaaier nu toch echt niet meer te vermijden is. Ik vrees dat ik een dezer dagen een tijdje achter dat ding aan zal moeten lopen . We hadden nochtans overal bordjes gezet met verboden te groeien er op, maar wij hebben blijkbaar te maken met de kombinatie van een zeer eigenzinnige grassoort met een bijzonder agressief onkruid-kollektief...
