Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
17-05-2012
17 mei Pitstop
Ieder jaar
gaan we met een aantal leden van onze motorclub een lang weekend op uitstap. De
dames gaan met de wagen via een of andere bezienswaardigheid naar de plaats van
bestemming en de heren rijden langs allerlei kronkelweggetjes ook daar naartoe.
Deze keer hadden we de Achterhoek uitgekozen. Vaag herinneren we ons nog
Oe-oe-oerend hard van Normaal en dus dachten wij dat de link met motorrijden
wel voor de hand liggend was. De heenrit bood alvast voldoende rij- en
bochtenplezier om ons weer even met de wereld te verzoenen. We vertrokken
richting Rotterdam, volkomen de verkeerde kant uit dus, maar voor een
motorrijder is de fijnste afstand tussen twee punten geen rechte lijn he Dus,
nadat we de werelderfgoed-windmolens van Kinderdijk hadden gezien ging het
langs de rivieren dwars door Nederland alsnog richting uiterste oosten.
Onderweg lasten we uiteraard de nodige pitstops in en in Beuningen zagen we dit
café met een parasol vol Grimbergen-reclame. Zelfs al leggen we ons tijdens
de rit een absoluut alcohol-verbod op, dan nog is zo een teken van beschaving
voldoende om ons even een pitstop te laten inlassen.
De foto is
gemaakt met de kleine Sony, die heb ik tijdens ritten wel vaker in de tanktas,
die neemt veel minder plaats in dan de Canon Spiegelreflex.
O ja, onze
dames hadden het ook fijn in het dierenpark Burgers in de buurt van Arnhem
en in ons hotel Het Heuveltje in Beek, deelgemeente van Montferland hebben
ze zelfs Duvel!!!
Ik gaf het eerder deze week al aan: het gras stond erg hoog je leest het goed: STOND, verleden tijd !!! Josee had al enkele keren niet mis te verstane insinuaties gemaakt en zelf kon ik er nu ook niet meer naast kijken, dus ben ik puffend en vloekend de strijd maar aangegaan en ik heb gewonnen !!! Deze morgen, toen ik de grasmachine nog niet op haar zegevierende rit begeleid had, viel mijn oog op een fenomeen dat in een kort gemaaid gazon niet zo snel zal voorkomen vermoed ik, en eerlijk gezegd ook in een overwoekerde, verwaarloosde achtertuin had ik dit nog nooit eerder gezien. Het was niet echt een web, maar een soort driedimensionaal kluwen, waarin duizenden glinsterende, schitterende druppeltjes gevangen waren. Dauw of regen in een onverwachtmooie verschijningsvorm. Ik vond het wel prachtig, en opperde nog dat het toch zonde was zoiets stuk te maken maar Josee was niet te vermurwen.
Deze voormiddag waren de weergoden het oosten van het land nog redelijk goed gezind, maar na de middag zou je echt niet meer durven beweren hebben dat het lente is. Toch is dat het geval natuurlijk en het verhaal van de vogeltjes en de nesten en de eieren gaat ook op voor de zwanen meer zelfs, uit die eieren zijn al van die vertederende donsjes gekropen die meteen samen met pa en ma op uitstap gingen op de waters van het Hageven. Pa was er inderdaad ook bij, staat evenwel niet op de foto want die voerde schijnaanval na schijnaanval uit op de fotograaf. Die laatste liet zich evenwel niet afschrikken door enig geblaas en gesis en die bleef maar doorklikken Uit de prachtige serie was het moeilijk kiezen, maar met de hulp van Josee kwam dit uit de bus.
Hoevezavel het rusthuis waar wij als vrijwilliger werken is zonder meer een instelling waar ik zelf mijn oude dag ook wel zou willen doorbrengen, laten we zeggen top!!! Toch knaagt de bekende tand des tijds ook daar en de faciliteiten hebben er van te lijden. Het OCMW van Lommel heeft dan ook gepast geanticipeerd en een ontdubbeling voorzien. Een deel van de bewoners zal verhuizen naar het nieuwe Kapittelhof en terwijl naast de oude locatie een nieuw Hoevezavel twee wordt gebouwd zal de oude accommodatie ook nog tijdelijk blijven fuctioneren. Vandaag was het zo ver dat de bewoners al eens in het Kapittelhof konden gaan kijken hoe ver de werkzaamheden staan, de verhuis is voor binnenkort tenslotte. In de toekomstige multifunctionele zaal werd alvast een feestje georganiseerd en onze nog zeer levenslustige oudjes waren meestal vragende partij om de begeleiders op de dansvloer te krijgen.
Braderij in ons dorp, de voortekenen waren niet goed weermannen en vrouwen waren unaniem om droog maar koud weer te voorspellen, het bleef droog inderdaad, maar het werd toch ook nog behoorlijk aangenaam lenteweer. Verder waren er in de nabije en iets wijdere omgeving zoveel evenementen gepland dat we niet veel hoop hadden op een grote opkomst, maar ook daar hadden we het verkeerd, gelukkig Met onze motoclub zijn we elk jaar present bij dit gebeuren, we hebben een stand met spellen voor de kleintjes, drank en hapjes voor de groten en eenieder die wil kan eens mee achterop bij een van onze ervaren rijders, gesteld dat ie een steunkaart gekocht heeft( voor de belachelijke prijs van 3 ) Te midden van al dat gedoe hebben wij enkele boxen neergezet, draaien wij lekkere muziek en er is ook nog een live bandje. Julieke die op een andere plek van de braderij haar danskunde al had mogen tonen deed dat met oma nog eens over toen er weer een seventies-hit voorbij kwam.
Het turnfeest in Wuustwezel was helemaal uitverkocht en zeer node hadden wij ons al neergelegd bij het feit dat wij het optreden van ons Marie-Leentje dit jaar zouden moeten missen. Toen we te horen kregen dat er een extra voorstelling kwam konden wij dan ook niet snel genoeg aan kaartjes raken. En of het de moeite waard was!!! Flitsen mocht niet en de ruis bij ISO 1600 zal de pret hopelijk niet drukken maar wij vonden het toch de moeite waard om deze foto van de oudste van de kleinkinderen even te tonen. Als een volleerde acrobate deed ze haar ding op het allerhoogste niveau, de durf heeft ze misschien wel van ondergetekende, de elegantie daarentegen, daar zal oma wel voor iets tussen zitten...
Toen we thuis aankwamen na een deugd doend weekje Süd -Tirol was het eerste wat ons opviel dat de druivelaars eindelijk ook in actie geschoten waren en al behoorlijk van jetje hadden gegeven, een flinke streep groen tegen de muur, zo zien we het graag, goed gedaan jongens... Toen ik daarna uit een origineel laag standpunt een foto wilde maken van onze frisse gevelversiering kon ik niet meer naast het feit kijken dat het gras zo mogelijk nog beter zijn best had gedaan terwijl wij weg waren en dat een flinke behandeling met de grasmaaier nu toch echt niet meer te vermijden is. Ik vrees dat ik een dezer dagen een tijdje achter dat ding aan zal moeten lopen . We hadden nochtans overal bordjes gezet met verboden te groeien er op, maar wij hebben blijkbaar te maken met de kombinatie van een zeer eigenzinnige grassoort met een bijzonder agressief onkruid-kollektief...
Donderdag is het marktdag in Schlanders. Nu is zo een markt in Zuid Tirol een belevenis op zich druk en kleurrijk, de dorpsbewoners flaneren, buurten, doen hun inkopen, en daar lopen dan de toeristen heel herkenbaar in hun meestal zeer foute kledij vrolijk doorheen. Ik heb eigenlijk een diepe ingebouwde afkeer voor alles wat met winkelen te maken heeft, maar op de markt van Schlanders loop ik graag rond met allebei mijn ogen goed open, en als het dan toch wat veel dreigt te worden is café Steiner, langs het pleintje gelegen, nog altijd een mogelijke reddingsboei. Het was dan ook dubbel leuk dat we vandaag Theo en Ellygorett er ook eens mee naar toe konden nemen, en toen we er in slaagden Theo, die een even grondige hekel heeft aan shoppen en slenteren, een korte broek te laten aanpassen kon onze pret niet meer op. Gelukkig had ik het fototoestel schietensklaar.
Toen we gisteren avond, terwijl we bij het nuttigen van
enkele alcoholische versnaperingen, aan het verbroederen waren met lokale oude
bekenden, min of meer toevallig te horen kregen dat Theo en Ellygorett nog
nooit aan het Garda-Meer geweest waren was de beslissing om daar dan maar eens
naar toe te rijden snel gemaakt. Het is tenslotte maar 175 km en wij hadden er
zelf ook wel zin in. We reden dus naar Malcesine we waren daar al eens eerder
te gast met enkele leden van onze motoclub namen daar de boot naar Limone
waar we genoten van de plaatselijke keuken, dan weer terug naar Malcesine, en enige
drankjes ( voor de heren ) en winkeltjes ( voor de dames ) later werd het tijd
om terug naar Schlanders te rijden. Zonder ongelukken kwamen we ruim op tijd
voor het avondeten weer in het hotel. Zo werd ons blitsbezoek aan het Garda
Meer een niet gepland maar wel zeer gesmaakt succes. De foto die we uitgekozen
hebben uit de oogst van de dag is, vermoeden wij, een beeld dat regelmatige Garda-Meer-bezoekers
zeker zullen herkennen.
Helemaal volgens plan reden wij naar boven in het
Martelldal. Nadat we de wagen bij het dal-einde op de grote parking gezet
hadden zagen wij een groen plaatje met Zufallhütte offen, een hele
opluchting, want onderweg waren wij al enkele flink besneeuwde plekken voorbij
gereden. Goed gemutst op pad dus. Enkele honderden meters verder, waar de
wandelweg rechts vanhet laatste
streepje geasfalteerde weg afslaat hing evenwel Zufallhütte geschlossen
Eigenwijs als wij zijn, besloten we toch maar er voor te gaan. Het moet gezegd,
de eerste anderhalve kilometer of zo was het ook prettig wandelen, plaatselijk een beetje
stijl, maar daar doe je het toch voor als bergwandelaar. Maar dan moesten er al enkele sneeuwophopingen overwonnen worden en al snel werden die steeds minder
wandelvriendelijk. Toen wij uiteindelijk bij een brugje een skiër tegenkwamen
die door de diepsneeuw de afdaling van af de Madritschjoch aan het doen was,
begrepen we dat we maar beter rechtsomkeer konden maken. We komen al erg lang
en vaak in deze streek, maar begin mei meen ik niet dat we dit al ooit hebben
meegemaakt.
Mislukking? Neen toch nu hebben we weer een goede reden om
snel nog eens terug te komen naar dit verplicht nummer voor elke
Vinschgau-bezoeker.
We zijn gaan fietsen vandaag. Vaste prik eigenlijk telkens
wij in deze regio verblijven. In Schlanders nemen we de trein naar Mals, daar
huren wij fietsen en dan gaat het 60 km grotendeels bergaf tot in Meran, waar
we de trein weer naar Schlanders nemen. De foto die we vandaag uitkozen is al
vroeg op de dag gemaakt. Na de eerste steile afdaling van af het station van
Mals kom je in het middeleeuwse, omwalde stadje Glurns. Een van de
bezienswaardigheden daar zijn de Laubengassen. De letterlijke vertaling moeten
we helaas schuldig blijven, maar eigenlijk zijn het een soort overdekte stoepen
waar je naast de openbare weg kon gaan zonder konstant in de zon te moeten
lopen
Onze meisjes kunnen het uistekend met elkaar vinden, en
zoals mag blijken uit deze foto, er wordt nog al wat afgelachen
We willen bij deze een nieuw woord introduceren. onze dames
zijn bergwandellachebekken, we hadden eerst gedacht aan bergwandelgiecheltrutten,
maar dat zou van te weinig respect getuigen. We willen eerst en vooral
vertellen dat wij alle mogelijke bewondering hebben voor de sportieve manier
waarop zij de berg ophuppelen, we hebben ook alle begrip voor het feit dat zij
zich vrolijk maken over het feit dat anderen dat op een minder gracieuze wijze
voor elkaar krijgen en het moet gezegd, hun lach werkt vaak aanstekelijk. Theo
en ik zijn wel behoorlijk nieuwsgierig naar wat die twee elkaar constant te
vertellen hebben Girlstalk
We reden vandaag weer de route die we al zo vaak gereden hebben, Lichtaart - Schlanders met een aantal leuke tussenstops. Schloss Fernsteinsee is een van die plekken waar we wel eens halt houden. Terwijl de dames van het gezelschap gingen uitvissen of er eventueel iets interessants te versieren was in het winkeltje had ik tijd zat om eindelijk eens het statief op te stellen en mijn eigen foto-versie te maken van het bekende kasteel. We hebben bij aankomst in het hotel gelukkig de mogelijkheid gekregen om in te loggen op het net en de continuïteit van de blog wordt bij deze gegarandeerd...
Het gebeurt niet zo vaak, maar soms, vlak voor een of andere bijzondere of sjieke gebeurtenis, of, als zelfs wij, met ons olifantenvel voor dat soort dingen, niet meer langs het vuil kunnen kijken, gaan wij met de wagen naar de carwash. Dat vond ik dan weer een prima gelegenheid om het fototoestel mee te nemen. Josee aan het stuur en ikzelf op de achterbank terwijl we door de tunnel met griezelige sproei-, veeg-, zwier- en borstelactiviteiten gesleept werden, zo had ik een prima standpunt ( zitpunt eigenlijk ) om dat eens overzichtelijk in beeld te brengen. Het was er redelijk duister en omdat flitsen geen optie was ik wilde ook laten zien wat er buiten de wagen gebeurde moest de ISO instelling flink omhoog. De kenners die enige ruis menen te zien weten dus bij deze hoe het komt.
Dan ben je aan het fietsen, en zoals gewoonlijk heb je de camera in de fietstas zitten. Die fietstas is natuurlijk niet groot genoeg om een gans assortiment apparatuur mee te nemen, dus heb je een voor all-round gebruik erg geschikte 17-70 er op zitten en geen extra zoomlens ter beschikking. Uiteraard heeft een reiger precies dat moment uitgekozen om neer te strijken in een boom aan de overkant van een vennetje waar je net langs rijdt. Tja, das balen dan he wat had ik deze plaat graag met een 400 geschoten zucht.
Ik heb gelukkig een schat van een vrouw, een lieve, begrijpende, vergevende en vaak ook helpende partner. Als ik weer eens een maffe inval heb gaat ze daar meestal niet over zeuren of moeilijk doen , als ik weer eens helemaal verslingerd geraak aan een hobby, begrijpt zij dat , als ik helemaal naar het noorden van Nederland rij met de wagen om met enkele collega-fotografen beesten te gaan fotograferen in een dierentuin gaat zij gezellig mee , ze vind het niet erg als ik er de ganse dag op uit trek met de fiets op fotojacht, ook niet als dat langer dan een dag duurt, ze gelooft me als ik s avonds met het fototoestel de deur uit ga om nachtfotografie te oefenen, ze wacht geduldig als we gaan wandelen en ik zo nodig weer eens het statief wil opstellen om een panoramafoto te schieten of een spinnetje in close up te nemen ze kan er alleen maar niet tegen als ik weer eens met vuile, natte knieen thuiskom omdat ik weer door het gras aan het kruipen was, op jacht achter bloemetjes en insecten.
Wat een aardige familie denk je dan, en wat een vertederende donsjes zwemmen daar tussen ma en pa. Enig opzoekwerk op het internet levert evenwel heel andere inzichten op De Canadese gans is een exoot die hier eigenlijk niet thuis hoort. Provinciale domeinen, recreatie gebieden, natuurreservaten zitten met de komst van deze verwilderde parkvogels diep in de shit ( letterlijk ) zodat ze door steeds meer mensen vogelvrij verklaard worden. Als zo'n hongerige kolonie op een moeraswei neerstrijkt, laat ze 's avonds een woestenij achter. De ganzen eten enorme hoeveelheden gras, ze vreten zeldzame waterplanten uit de sloten en vertrappen de oevervegetatie. Bovendien verjagen ze de kwetsbare inheemse diersoorten. Zo'n gans produceert dagelijks achthonderd gram uitwerpselen, ze laten een echt drollentapijt achter op speelweiden en wandelpaden. Met een spuitje laten inslapen, afknallen, de eieren schudden Die beesten moeten dood, want ze horen hier niet thuis klinkt het steeds vaker.
Vogelbescherming Vlaanderen betwijfelt of al die slachtpartijen veel zullen uithalen. en vreest dat het effect slechts tijdelijk zal zijn. De Canadese gans heeft intussen ook de omringende landen gekoloniseerd. Als Vlaanderen de ganzen uitroeit, dan zal hun territorium gaandeweg weer ingenomen worden door Canadese ganzen uit Nederland en Duitsland. Tja, aardige familie
In een ver en duister verleden speelden wij ooit in Lommel in een orkestje dat zich The lonely boys noemde, misschien niet het beste wat wij op muzikaal vlak ooit mochten meemaken, maar zeker een van het leukste. Sedert het jaar 2001 hebben we trouwens al 4 keer een reunie-concert gegeven, telkens met groeiend succes, de laatste keer waren er zelfs 1600 fans. Het wordt steeds moeilijker alle ex-bandleden bij elkaar te krijgen helaas, Jack de bassist woont in Omaha Nebraska USA, Eddy de drummer baat een horeca zaak uit in Gambia en alleen al de vliegtuigtickets zijn bijna een onoverkomelijke factor in het kostenplaatje. Bij gelegenheid van dat laatste concert maakten we een nieuwe CD met enkele covers van bekende rock-nummers voorzien van Lommelse teksten. Highway to hell van ACDC werd Onderweg no Polien . Polien is een legendarische vrouw in Lommel en omstreken. Café De Lindeboom kent nauwelijks iemand, maar bij Polien komt iedereen. Zesentachtig is ze ondertussen en ze is nog steeds de dame die daar achter de tap staat. Josee haar ouders kwamen er toen ze verkering hadden, wij kwamen er toen we met de Lonely Boys speelden in de zestiger jaren en we komen er nog steeds, getuige deze foto, deze avond door Josee gemaakt, twee Lonely Boys zijn helemaal gelukkig dat ze naast Polien mogen poseren.
O ja, de clip die wij toen in elkaar knutselden kun je zien op YouTube. In de linker rand van de blog heb ik een link er naar toe ingevoegd.
Op bezoek geweest bij dochterlief en gezinnetje in Wuustwezel vandaag. Uiteraard worden er dan de nodige fotos gemaakt. Poezen, honden, lammetjes, geiten, paarden, koeien er is nauwelijks een diersoort die je daar niet voor de lens kunt krijgen. Maar het allerleukste blijft natuurlijk het fotograferen van de kleinkinderen. Als ik heel eerlijk ben is deze hobby daarmee ook begonnen. Marie Leentje is de oudste van de bende, 11 is ze ondertussen al mens wat gaat dat toch vlug. Ze wilde graag poseren, samen met een van de poezen.
Een achterneefje van Josee heeft het muziekvirus goed te pakken. Hij heeft gekozen voor de gitaar om zich waar te maken en het moet gezegd hij doet dat geweldig. Samen met enkele vrienden hebben ze een bandje gevormd. Ze noemen zich Flying Shoe. Ze maken lekkere swingende rock muziek en dat weet deze jongen zeer te appreciëren.
Uit sentimentele redenen heb ik tot nu toe de geluidsapparatuur die wij tijdens onze muzikale carriere gebruikten nog steeds niet verkocht en als de jongens ergens een optreden hebben waar geen PA voorhanden is of waar maar een beperkt budget is, ben ik maar wat blij als ik ze uit de nood kan helpen. Vandaag moesten ze optreden op de grote markt van Turnhout en zat ik dus nog eens aan de knoppen. Het werd een geslaagde performance en na afloop, tijdens het groeten kon ik deze foto schieten. Jong talent: Flying Shoe.