Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
24-04-2012
24 april Veldbloem
Het wordt een gewoonte, op dinsdag gaat Josee naar de computerles en dan maak ik van de gelegenheid gebruik om even in het Hageven te gaan rondlopen. Vandaag had ik de macrolens er op gezet en liep ik dus de ganse tijd naar beneden te kijken edoch, weinig insectjes, kikkers of andere leuke libellen en vlinders. Een leeggeroofd eendennest was zo wat het meest interessante dat ik vond, maar wat heb je aan kapotte eierschalen, en enkele spinnetjes, maar die bewogen zo snel dat ik de kombinatie kruipen en tezelfdertijd scherpstellen niet zag zitten. Uiteindelijk ging ik dan maar voor een onderwerp dat minder mobiel is, een simpele veldbloem en geef toe dat die het ook verdient om wat beter bekeken te worden.
Deze morgen leek het er even op dat de lente alsnog een poging wilde doen om het trieste weer van de laatste tijd te verdrijven. Ondertussen weten we alweer dat het niet gemeend was, maar kom we hebben er toch maar snel van geprofiteerd omhet bos in te trekken. In het voorjaar is het namelijk de gewoonte in huize Schrijvers dat er enkele gerechten met brandnetels op tafel komen, super gezond en wat al even belangrijk is: erg lekker !!! Terwijl Josee de soep aan het plukken was zat ik achter allerlei insectjes aan met de macrolens op de body. Dat je met die lens ook andere onderwerpen kan fotograferen bewijst deze foto.
18 !!! ACHTTIEN !!! Latenwe dat even in hoofdletters zetten om aan te geven dat dit toch echt wel een enorm belangrijke stap is in het leven. Ons nichtje Tine was vandaag de gevierde en we waren met velen om haar een fijne dag te bezorgen. Kadootjes en wensen alom, maar dat is natuurlijk niet waar het om gaat op een dag als vandaag. Het bijna tastbare gevoel van samenhorigheid, vriendschap, liefde en warmte dat je als kind, en nu als jonge volwassene meekrijgt en koestert is veel meer waard. Achttien wordt je maar een keer in je leven alles wat hierna nog te gebeuren staat wordt plots ook een beetje jouw verantwoordelijkheid maar uiteraard zijn papa en mama, hier links en rechts op de foto er dan ook nog altijd...
Het was weer zon dag dat de luchten je niet echt uitnodigen om er op uit te trekken met de fiets of met de wandelschoenen. Bleef het meestal bij dreiging, en waren er nauwelijks enkele druppels toch ben ik maar thuis gebleven. Dan zet je dus de macrolens op je toestel en gaat wat rondneuzen in je eigen tuin op zoek naar iets fotografeerbaars. De insectenwereld komt immers behoorlijk in beweging en de kans om een raar beest voor je lens te krijgen groeit met de dag in dit seizoen. Zo liep ik dus tegen deze jongen aan klik... Enig opzoekwerk leerde me dat het een gaasvlieg is, ook wel bruin- of goudoogje genoemd, erg nuttig, bijzonder in kassen en serres waar ze speciaal worden ingezet omdat de larven bladluizen eten Zo leer je nog eens iets als fotograaf.
Wij zijn met de fotoclub uiteraard aangesloten bij het CvB ( Centrum voor Beeldexpressie ), zeg maar het overkoepelende orgaan voor onze hobby. Vandaag organiseerden die een workshop Nachtfotografie Industrie. Das wel iets wat me interesseert, ik vond dat ik daar maar eens aan moest deelnemen. Ik heb dus de ganse avond staan klikken langs het kanaal tussen Hasselt en Genk, enkele leuke locaties en nog meer leuke collegas leren kennen, en heb een hele oogst aan industrie-by-night plaatjes. Volgende week is er nog de nabespreking en het eerste deel vond ik al best de moeite waard, zij het dat ik niet zo veel nieuws geleerd heb. Ik heb bij thuiskomst snel nog een foto door de Raw-convertor van Photoshop gehaald om als foto van de dag te fungeren. Morgen bekijk ik de rest wel.
Kregen we toch nog een streepje zon vanavond. We waren naar Reusel geweest en bij het terug komen zag ik dat het licht weer erg mooi leek te worden. Tussen Postel, Retie en Witgoor zijn enkele vis- en andere vijvers en daar ken ik wel enkele fotogenieke plekjes. Josee vindt het niet erg als ik weer eens een kwartiertje uittrek om op mijn gemak met camera en statief te spelen. Een HDR-etje is het geworden drie belichtingen over elkaar met telkens 2 stops verschil. Daarna niet in de valstrik van een overdreventonemapping getrapt en het resultaat mag gezien worden vind ik zelf. Avondlicht in the picture.
Ik ben al sedert tijden geabonneerd op het tijdschrift Zoom, interessant leesvoer voor iedereen die met fotografie bezig is. Ik plaats ook regelmatig iets op de site en nu viel het oog van de redactie op een serie die ik vorig jaar maakte in rusthuis Hoevezavel. Ze namen kontakt op, er kwam een interview en in de editie van deze maand staat er dus een artikel, kompleet met een aantal fotos. Morgen ligt ie in de winkel, maar in Nederland lopen ze voor blijkbaar, ik vernam al van collegas en vrienden dat het bijzonder leuk geworden is Ik voel me zeer vereerd en kan niet wachten om het te zien. Ik vond dat ik bij zulk een gelegenheid vandaag ook wel eens mocht terug grijpen naar een van de fotos uit de reeks van 161 die ik toen maakte.
Ze vroegen mij om het nieuw woon- en zorgcentrum Kapittelhof in Lommel te fotograferen en een ontwerp te maken voor de uitnodiging op de feestelijke opening, 8 juni eerstkomend. Eerstkomend, jawel !!! Als ik me niet vergis is dat binnen goed zeven weken Sta me toe serieuze twijfels te hebben in verband met die oplever-datum. Er wordt nog driftig gewerkt alom, hekken, stellages, stukadoorwerk, sanitair, ververs, tuinaanleg, beton, stenen, zand, gereedschap elektriciteit, keuken- en andere onmisbare voorzieningen in zon gebouw, wat een gewriemel. Overal lagen, stonden of hingen spullen in de weg die het quasi omogelijk maakten een foto te schieten die niet zwaar geteisterd zou zijn door beeldontsierende elementen. Zelfs aan de buitenkant, waar het complex toch al redelijk af leek te zijn, was er dat lelijke hekwerk en stond er nog een busje van een bouwfirma uit Slowakije ( !!! )... Als dat maar goed komt Voor de uitnodiging heb ik met het nodige Photoshop- en retoucheer werk een andere foto toonbaar kunnen maken gelukkig.
Ik heb het zo druk gehad dat ik nauwelijks tijd had om een foto te maken vandaag, maar eigenlijk was het sowieso al de bedoeling dat ik een tweede foto van gisteren zou gebruiken. Ik draag namelijk de naweeën van de uitstap naar Rotterdam met me mee. Dat de prestatie van onze atleet eerste keus was gisteren was niet meer dan vanzelfsprekend, maar in het randgebeuren heb ik zelf al fotograferend behoorlijk spectaculair kennis gemaakt met een Rotterdamse trambedding. Tja, je struikelt, heel dom, en al vallend wil je toch de fotocamera voor een rampzalige crash behoeden dan draag je daar zelf de gevolgen van he. In eerste instantie dacht ik zelfs dat er niet zo veel aan de hand was, behoorlijk geschrokken, dat wel, hilariteit bij de omstaanders, meteen terug recht en een gekneusd ego... Pas toen we terug thuis waren zagen we toen ik mijn jas uittrok dat mijn elleboog behoorlijk toegetakeld was. Josee wilde per sé nog een foto maken om wat extra zout in de wonde te strooien, maar daarna heeft ze me met alle zachte zorgen omringd natuurlijk
Er wordt beweerd dat het verhaal van de soldaat die in 490 voor Christus van Marathon naar Athene zou gelopen zijn om de overwinning van de Grieken op de Perzen te verkondigen en toen dood neerviel niet historisch bewezen is.
Hoe dan ook, een marathon is iets waar een normale mens niet aan begint zonder zijn gezondheid ernstig te kompromiteren. Toch is het een bijzonder populaire discipline als je het aantal starters in de grote, tot de verbeelding sprekende wedstrijden even bekijkt. Vandaag waren er meer dan 7500 starters in Rotterdam, en een van hen was onze zoon Michael Hij liep de marathon in 2 uur 47 minuten, dat wil zeggen dat zijn gemiddelde snelheid meer dan 15 per uur was pfff, ik ken er veel die dat met de fiets niet halen.
De bijgevoegde foto is genomen ongeveer 500 m voor de finish. De glorie van het persoonlijk record straalt er al vanaf Alle respect voor zijn prestatie, en mijn welgemeende felicitaties, maar ondanks behoorlijk wat vaderlijke fierheid blijf ik het gekkenwerk vinden. Uitslagen en cijfertjes, meer fotos en video vind je door te googelen op marathon Rotterdam en dan zijn startnummer in te geven...
1964 Martha & the Vandellas wie herinnert zich niet
Callin' out around the world, are you ready for a brand new beat?
Summer's here and the time is right for dancin' in the street.
Dancin' in Chicago (dancin' in the street)
Down in New Orleans (dancin' in the street)
In NewYork City All we need is music, sweet music,
There'll be music everywhere
There'll be swingin' swayin', and records playin,
Dancin' in the street
2012 Herentals City . De middenstand blijft maar evenementen uitvinden om de verkoop te stimuleren. Vandaag was het Shopping Herentals. Toen ik de dansers van Balance Health Center zo in de Zandstraat zag evolueren moest ik onwillekeurig denken aan die oude hit uit 1964, ik was toen 19 en het is net of het gisteren was Er was music, sweet music inderdaad, iets anders klinkend dan toen, maar het enthousiasme waarmee de jeugd dat beleefde, ons Julieke voorop, was even groot.
Vrijdag de dertiende vandaag. In mijn ijver om toch zeker niks ernstigs mee te maken heb ik de ganse dag zo goed uitgekeken dat er warempel ook helemaal niets is gebeurd. Mijn heimelijk verlangen naar sensatie was derhalve niet bevredigd en dus besloot ik deze avond nog een beetje door onze Kempense bossen te gaan zwerven op zoek naar enige griezel. In de buurt van de Zandhoef in Kasterlee gebeurde het uit de ruïne van de Zwarte Molen scheen een spookachtig geel licht, voorzichtig sloop ik er naar toe, het fototoestel in aanslag. Toen ik me in een goede positie gemanoevreerd had en afdrukte ging het allemaal erg snel. Samen met mijn flash scheurde er een blikseminslag door het bos, er was felle donderslag en een gierende wind alsof er honderd spoken tegelijk voorbij zoefden, de vleermuizen fladderden mij om de oren en ik hoorde een stem die riep: Gaat heen gij vermetele, verkondig overal dat het uur van de grote alles vernietigende spokerij nabij is, al wie dit niet gelooft zal gestraft worden met slechte fotos tot de volgende vrijdag de dertiende
Sedert de spellingswijziging in 2005 heeft de paardebloem er een n bijgekregen en heet ze voortaan paardeNbloem. Dat was zowat het enige wat ik kon bedenken toen ik deze gele schoonheid fotografeerde Ik heb dan maar voor de aardigheid en om wat interessants te kunnen schrijven in deze blog enig opzoekwerk verricht en wat blijkt? Ze is eetbaar, geneeskrachtig en geef toe dat ze er best mooi uitziet en meer verdient dan onkruid genoemd te worden!!!
Onze voorouders wisten al dat de paardenbloem lekker maar ook nog eens gezond is. Het blad bevat flink wat vitamine A. Dit is goed tegen vermoeidheid, een droge huid en ontstekingen. Ook zit er een behoorlijke hoeveelheid vitamine C in, daarnaast nog ijzer, selenium en calcium. Men beweert dat het regelmatig eten van paardenbloem een goede werking heeft op de gal, lever, nieren en de spijsvertering. Delen en sap uit de wortel worden gebruikt als spoelwater bij ontstoken oogleden. Ook mensen met lever- of galklachten worden met drankjes op basis van de paardenbloem geholpen. De thee van paardenbloemen laat de mens extra plassen. Dit zuivert het hele lichaam en het bloed, vandaar misschien die ietwat pejoratieve naam pisbloem. Uit respect zal ik die naam nooit meer gebruiken.
Daar ie weer, in viervoud zelfs, er zullen wel bomen zijn die vaker gefotografeerd worden maar niet door mij! Toen ik er vandaag langs fietste zat het licht net goed en het jonge groen was precies fris genoeg en nog niet al te zomers uitbundig. Zo stelde ik m mij voor in lentetooi.
Hiermee maakte ik mijn vier-seizoenen-project vol en thuisgekomen kon ik niet wachten om achter de PC te kruipen om deze lente-zomer-herfst-winter-collage samen te stellen. De deel-fotos zijn steeds vanaf hetzelfde standpunt met dezelfde instellingen genomen. Dat de takken die links in beeld hangen bij de zomer- en winterfoto net iets dieper doorhangen schrijf ik toe aan het feit dat die ook zwaarder zijn in dat seizoen door bladerenweelde en sneeuwlast, anders heb ik er geen verklaring voor.
Ergens in januari had ik het er ook al eens over. De bende verwilderde huiskatten die onze buurt teistert is nog steeds alive and kicking, op volle getalsterkte. Op vraag van het gemeentebestuur krijgen ze nergens nog eten, ze zouden worden gevangen en gesteriliseerd maar voorlopig is het enige resultaat dat ze steeds maar brutaler worden. Zeven waren er nog present toen we deze morgen bij het opstaan konstateerden dat ze weer een ramkraak hadden gepleegd op onze vuilnisbak. Zes spurtten meteen weg toen we naar buiten gingen om orde op zaken te stellen maar een was zo frank dat ie gewoon naast de plaats des delicts bleef staan uitdagen, zelfs toen ik met het fototoestel op de grond ging liggen om deze foto te nemen. Bewijsmateriaal!
Hier is ie dan, mijn werkpaard, mijn lief, mijn steun en toeverlaat in rockende roll tijden, mijn zesde zintuig, mijn oogappel Nu het baasje met pensioen is staat ie er maar stilletjes bij, maar een plaatsje in de meest knusse zetel in huis heeft ie verdiend, omringd door zachte kussens. Hij draagt de sporen van het losbandige leven on the road, uitgesleten frets, lakschade op meerdere plaatsen, roestsporen op sommige boutjes maar als ik hem bij gelegenheid weer eens in een of andere versterker plug klinkt ie nog altijd hemels. Ik ben altijd een fanatieke Stratocaster-fanaat geweest, heb ooit mijn eerste exemplaar ingeruild voor god betert een Gibson Les Paul Recording, wat een onding was me dat en in 1985 kwam dan deze schat. ( Had ik die eerste pre-CBS-Strat maar gehouden trouwens, dan was ik nu rijk geweest )
Ik heb heel even met het heiligschennende idee gespeeld deze lieverd maar te verkopen nu we gestopt zijn met optreden, maar dat kon ik uiteindelijk niet over mijn hart krijgen. Ik heb nog wel een paar gitaren die misschien op e-bay of kapaza terecht zullen komen, er staan nog enkele lenzen op mijn verlanglijstje namelijk, maar deze blijft in huize Pol tot die zelf ook het loodje legt
Het is een jaarlijks weerkerende vaste prik, wij organiseren met onze motorclub een Paasrit. In het kort gezegd komt het daar op neer dat de niet motor rijdende of achterop zittende dames met de wagen naar een familielid of kennis ergens in het land rijden, en daar een lading paaseitjes gaan verstoppen. Eén voorrijder kent de bestemming en leidt de andere rijders er naar toe, waarna de eitjes is beste Paas-traditie worden geraapt en eerlijk verdeeld. Het niet overdreven vriendelijke weer hield vandaag enkele collegas thuis maar echt winterharde motards worden niet afgeschrikt door 9° C natuurlijk. Met zn achten tuften we vrolijk achter Jef aan richting huize Francis en Marie Thérèse, waar nog vijf van onze dames klaar stonden om, samen met ons, te verbroederen met de bewoners. Tussendoor hebben we ook nog genoten van frietjes, ijs en koffie ( alcohol is strikt verboden tijdens de ritten in de club, maar als de paardjes op stal staan halen we de schade wel in ) en nu staan we dus voor een week chocolade op het menu
O ja, info i.v.m. onze motorclub vind je op onze site: http://www.mtclichtaart.be Tenslotte nog een waarschuwing: als je een konijn kleine ronde bruine dingetjes ziet leggen, moet je die niet opeten!!! Dat zijn geen chocolade-paaseitjes!!!
De boerenstiel gaat teloor wordt gezegd. Het is allemaal niet meer zoals vroeger, de 21ste eeuwse boer is een techneut die zijn bedrijf hoort te runnen met ingenieurs-vaardigheden. Investeringen nekken de kleine bedrijven en multinationals maken ook in die branche de dienst uit.
Toch zijn er nog nostalgici die de oude gebruiken in ere houden. Onze schoonzoon Koen is zo een taaie volhouder ( en zoon Nicolas volgt hem in deze ). Naast zijn job bij Solvay is ie een hobby-boer in hart en nieren. Hij houdt er bijvoorbeeld 3 Brabandse boerenpaarden op na en als een stuk land moet worden bewerkt doet ie dat op de ouderwetse manier: drie pk voor de ploeg en met verenigde krachten aan de slag. Vandaag mocht ik zien hoe gecompliceerd dat allemaal in zn werk gaat. Specialistenwerk !!! Uiteraard werd dat het onderwerp voor de foto van de dag.
Als het weer vakantie wordt, zij het Paas-, herfst-, krokus-, zomer- of eender welke andere vakantie, dan komen de kleinkids samen in huize Pake Pol en Oma. De vier uit Wuustwezel en de twee uit Herentals hebben een aparte familieband die ze elke keer ze weer, telkens de gelegenheid er is, samen in Lichtaart laat belanden. Met z'n zessen hebben ze dan de grootste lol, en pake Pol die maakt van de gelegenheid gebruik om fotos te schieten voor het familiealbum De twee oudste dametjes hadden deze keer zelfs de schminkdoos al bovengehaald en de bereidwilligheid om voor de camera te poseren belooft voor de toekomst
Deze bambis hoeven alvast niet te vrezen dat zij vroeg of laat op het menu zullen staan van een of andere leeuw, hyena of hongerig jachtluipaard. Aan de afsluiting achteraan, de kippen die ook in de wei rondlopen en de huizen in de verte heeft de aandachtige kijker al lang gemerkt dat dit in ons eigen dorp gefotografeerd is.
Neen, veeleer zullen zij eindigen als reepastei of op de spijskaart van een of ander luxe-restaurant. Niet dat het voor die beesten zoveel verschil uitmaakt natuurlijk... hoewel in de savanne zouden ze tenminste nog een kans hebben
