Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
17-04-2012
17 april Kapittelhof
Ze vroegen mij om het nieuw woon- en zorgcentrum Kapittelhof in Lommel te fotograferen en een ontwerp te maken voor de uitnodiging op de feestelijke opening, 8 juni eerstkomend. Eerstkomend, jawel !!! Als ik me niet vergis is dat binnen goed zeven weken Sta me toe serieuze twijfels te hebben in verband met die oplever-datum. Er wordt nog driftig gewerkt alom, hekken, stellages, stukadoorwerk, sanitair, ververs, tuinaanleg, beton, stenen, zand, gereedschap elektriciteit, keuken- en andere onmisbare voorzieningen in zon gebouw, wat een gewriemel. Overal lagen, stonden of hingen spullen in de weg die het quasi omogelijk maakten een foto te schieten die niet zwaar geteisterd zou zijn door beeldontsierende elementen. Zelfs aan de buitenkant, waar het complex toch al redelijk af leek te zijn, was er dat lelijke hekwerk en stond er nog een busje van een bouwfirma uit Slowakije ( !!! )... Als dat maar goed komt Voor de uitnodiging heb ik met het nodige Photoshop- en retoucheer werk een andere foto toonbaar kunnen maken gelukkig.
Ik heb het zo druk gehad dat ik nauwelijks tijd had om een foto te maken vandaag, maar eigenlijk was het sowieso al de bedoeling dat ik een tweede foto van gisteren zou gebruiken. Ik draag namelijk de naweeën van de uitstap naar Rotterdam met me mee. Dat de prestatie van onze atleet eerste keus was gisteren was niet meer dan vanzelfsprekend, maar in het randgebeuren heb ik zelf al fotograferend behoorlijk spectaculair kennis gemaakt met een Rotterdamse trambedding. Tja, je struikelt, heel dom, en al vallend wil je toch de fotocamera voor een rampzalige crash behoeden dan draag je daar zelf de gevolgen van he. In eerste instantie dacht ik zelfs dat er niet zo veel aan de hand was, behoorlijk geschrokken, dat wel, hilariteit bij de omstaanders, meteen terug recht en een gekneusd ego... Pas toen we terug thuis waren zagen we toen ik mijn jas uittrok dat mijn elleboog behoorlijk toegetakeld was. Josee wilde per sé nog een foto maken om wat extra zout in de wonde te strooien, maar daarna heeft ze me met alle zachte zorgen omringd natuurlijk
Er wordt beweerd dat het verhaal van de soldaat die in 490 voor Christus van Marathon naar Athene zou gelopen zijn om de overwinning van de Grieken op de Perzen te verkondigen en toen dood neerviel niet historisch bewezen is.
Hoe dan ook, een marathon is iets waar een normale mens niet aan begint zonder zijn gezondheid ernstig te kompromiteren. Toch is het een bijzonder populaire discipline als je het aantal starters in de grote, tot de verbeelding sprekende wedstrijden even bekijkt. Vandaag waren er meer dan 7500 starters in Rotterdam, en een van hen was onze zoon Michael Hij liep de marathon in 2 uur 47 minuten, dat wil zeggen dat zijn gemiddelde snelheid meer dan 15 per uur was pfff, ik ken er veel die dat met de fiets niet halen.
De bijgevoegde foto is genomen ongeveer 500 m voor de finish. De glorie van het persoonlijk record straalt er al vanaf Alle respect voor zijn prestatie, en mijn welgemeende felicitaties, maar ondanks behoorlijk wat vaderlijke fierheid blijf ik het gekkenwerk vinden. Uitslagen en cijfertjes, meer fotos en video vind je door te googelen op marathon Rotterdam en dan zijn startnummer in te geven...
1964 Martha & the Vandellas wie herinnert zich niet
Callin' out around the world, are you ready for a brand new beat?
Summer's here and the time is right for dancin' in the street.
Dancin' in Chicago (dancin' in the street)
Down in New Orleans (dancin' in the street)
In NewYork City All we need is music, sweet music,
There'll be music everywhere
There'll be swingin' swayin', and records playin,
Dancin' in the street
2012 Herentals City . De middenstand blijft maar evenementen uitvinden om de verkoop te stimuleren. Vandaag was het Shopping Herentals. Toen ik de dansers van Balance Health Center zo in de Zandstraat zag evolueren moest ik onwillekeurig denken aan die oude hit uit 1964, ik was toen 19 en het is net of het gisteren was Er was music, sweet music inderdaad, iets anders klinkend dan toen, maar het enthousiasme waarmee de jeugd dat beleefde, ons Julieke voorop, was even groot.
Vrijdag de dertiende vandaag. In mijn ijver om toch zeker niks ernstigs mee te maken heb ik de ganse dag zo goed uitgekeken dat er warempel ook helemaal niets is gebeurd. Mijn heimelijk verlangen naar sensatie was derhalve niet bevredigd en dus besloot ik deze avond nog een beetje door onze Kempense bossen te gaan zwerven op zoek naar enige griezel. In de buurt van de Zandhoef in Kasterlee gebeurde het uit de ruïne van de Zwarte Molen scheen een spookachtig geel licht, voorzichtig sloop ik er naar toe, het fototoestel in aanslag. Toen ik me in een goede positie gemanoevreerd had en afdrukte ging het allemaal erg snel. Samen met mijn flash scheurde er een blikseminslag door het bos, er was felle donderslag en een gierende wind alsof er honderd spoken tegelijk voorbij zoefden, de vleermuizen fladderden mij om de oren en ik hoorde een stem die riep: Gaat heen gij vermetele, verkondig overal dat het uur van de grote alles vernietigende spokerij nabij is, al wie dit niet gelooft zal gestraft worden met slechte fotos tot de volgende vrijdag de dertiende
Sedert de spellingswijziging in 2005 heeft de paardebloem er een n bijgekregen en heet ze voortaan paardeNbloem. Dat was zowat het enige wat ik kon bedenken toen ik deze gele schoonheid fotografeerde Ik heb dan maar voor de aardigheid en om wat interessants te kunnen schrijven in deze blog enig opzoekwerk verricht en wat blijkt? Ze is eetbaar, geneeskrachtig en geef toe dat ze er best mooi uitziet en meer verdient dan onkruid genoemd te worden!!!
Onze voorouders wisten al dat de paardenbloem lekker maar ook nog eens gezond is. Het blad bevat flink wat vitamine A. Dit is goed tegen vermoeidheid, een droge huid en ontstekingen. Ook zit er een behoorlijke hoeveelheid vitamine C in, daarnaast nog ijzer, selenium en calcium. Men beweert dat het regelmatig eten van paardenbloem een goede werking heeft op de gal, lever, nieren en de spijsvertering. Delen en sap uit de wortel worden gebruikt als spoelwater bij ontstoken oogleden. Ook mensen met lever- of galklachten worden met drankjes op basis van de paardenbloem geholpen. De thee van paardenbloemen laat de mens extra plassen. Dit zuivert het hele lichaam en het bloed, vandaar misschien die ietwat pejoratieve naam pisbloem. Uit respect zal ik die naam nooit meer gebruiken.
Daar ie weer, in viervoud zelfs, er zullen wel bomen zijn die vaker gefotografeerd worden maar niet door mij! Toen ik er vandaag langs fietste zat het licht net goed en het jonge groen was precies fris genoeg en nog niet al te zomers uitbundig. Zo stelde ik m mij voor in lentetooi.
Hiermee maakte ik mijn vier-seizoenen-project vol en thuisgekomen kon ik niet wachten om achter de PC te kruipen om deze lente-zomer-herfst-winter-collage samen te stellen. De deel-fotos zijn steeds vanaf hetzelfde standpunt met dezelfde instellingen genomen. Dat de takken die links in beeld hangen bij de zomer- en winterfoto net iets dieper doorhangen schrijf ik toe aan het feit dat die ook zwaarder zijn in dat seizoen door bladerenweelde en sneeuwlast, anders heb ik er geen verklaring voor.
Ergens in januari had ik het er ook al eens over. De bende verwilderde huiskatten die onze buurt teistert is nog steeds alive and kicking, op volle getalsterkte. Op vraag van het gemeentebestuur krijgen ze nergens nog eten, ze zouden worden gevangen en gesteriliseerd maar voorlopig is het enige resultaat dat ze steeds maar brutaler worden. Zeven waren er nog present toen we deze morgen bij het opstaan konstateerden dat ze weer een ramkraak hadden gepleegd op onze vuilnisbak. Zes spurtten meteen weg toen we naar buiten gingen om orde op zaken te stellen maar een was zo frank dat ie gewoon naast de plaats des delicts bleef staan uitdagen, zelfs toen ik met het fototoestel op de grond ging liggen om deze foto te nemen. Bewijsmateriaal!
Hier is ie dan, mijn werkpaard, mijn lief, mijn steun en toeverlaat in rockende roll tijden, mijn zesde zintuig, mijn oogappel Nu het baasje met pensioen is staat ie er maar stilletjes bij, maar een plaatsje in de meest knusse zetel in huis heeft ie verdiend, omringd door zachte kussens. Hij draagt de sporen van het losbandige leven on the road, uitgesleten frets, lakschade op meerdere plaatsen, roestsporen op sommige boutjes maar als ik hem bij gelegenheid weer eens in een of andere versterker plug klinkt ie nog altijd hemels. Ik ben altijd een fanatieke Stratocaster-fanaat geweest, heb ooit mijn eerste exemplaar ingeruild voor god betert een Gibson Les Paul Recording, wat een onding was me dat en in 1985 kwam dan deze schat. ( Had ik die eerste pre-CBS-Strat maar gehouden trouwens, dan was ik nu rijk geweest )
Ik heb heel even met het heiligschennende idee gespeeld deze lieverd maar te verkopen nu we gestopt zijn met optreden, maar dat kon ik uiteindelijk niet over mijn hart krijgen. Ik heb nog wel een paar gitaren die misschien op e-bay of kapaza terecht zullen komen, er staan nog enkele lenzen op mijn verlanglijstje namelijk, maar deze blijft in huize Pol tot die zelf ook het loodje legt
Het is een jaarlijks weerkerende vaste prik, wij organiseren met onze motorclub een Paasrit. In het kort gezegd komt het daar op neer dat de niet motor rijdende of achterop zittende dames met de wagen naar een familielid of kennis ergens in het land rijden, en daar een lading paaseitjes gaan verstoppen. Eén voorrijder kent de bestemming en leidt de andere rijders er naar toe, waarna de eitjes is beste Paas-traditie worden geraapt en eerlijk verdeeld. Het niet overdreven vriendelijke weer hield vandaag enkele collegas thuis maar echt winterharde motards worden niet afgeschrikt door 9° C natuurlijk. Met zn achten tuften we vrolijk achter Jef aan richting huize Francis en Marie Thérèse, waar nog vijf van onze dames klaar stonden om, samen met ons, te verbroederen met de bewoners. Tussendoor hebben we ook nog genoten van frietjes, ijs en koffie ( alcohol is strikt verboden tijdens de ritten in de club, maar als de paardjes op stal staan halen we de schade wel in ) en nu staan we dus voor een week chocolade op het menu
O ja, info i.v.m. onze motorclub vind je op onze site: http://www.mtclichtaart.be Tenslotte nog een waarschuwing: als je een konijn kleine ronde bruine dingetjes ziet leggen, moet je die niet opeten!!! Dat zijn geen chocolade-paaseitjes!!!
De boerenstiel gaat teloor wordt gezegd. Het is allemaal niet meer zoals vroeger, de 21ste eeuwse boer is een techneut die zijn bedrijf hoort te runnen met ingenieurs-vaardigheden. Investeringen nekken de kleine bedrijven en multinationals maken ook in die branche de dienst uit.
Toch zijn er nog nostalgici die de oude gebruiken in ere houden. Onze schoonzoon Koen is zo een taaie volhouder ( en zoon Nicolas volgt hem in deze ). Naast zijn job bij Solvay is ie een hobby-boer in hart en nieren. Hij houdt er bijvoorbeeld 3 Brabandse boerenpaarden op na en als een stuk land moet worden bewerkt doet ie dat op de ouderwetse manier: drie pk voor de ploeg en met verenigde krachten aan de slag. Vandaag mocht ik zien hoe gecompliceerd dat allemaal in zn werk gaat. Specialistenwerk !!! Uiteraard werd dat het onderwerp voor de foto van de dag.
Als het weer vakantie wordt, zij het Paas-, herfst-, krokus-, zomer- of eender welke andere vakantie, dan komen de kleinkids samen in huize Pake Pol en Oma. De vier uit Wuustwezel en de twee uit Herentals hebben een aparte familieband die ze elke keer ze weer, telkens de gelegenheid er is, samen in Lichtaart laat belanden. Met z'n zessen hebben ze dan de grootste lol, en pake Pol die maakt van de gelegenheid gebruik om fotos te schieten voor het familiealbum De twee oudste dametjes hadden deze keer zelfs de schminkdoos al bovengehaald en de bereidwilligheid om voor de camera te poseren belooft voor de toekomst
Deze bambis hoeven alvast niet te vrezen dat zij vroeg of laat op het menu zullen staan van een of andere leeuw, hyena of hongerig jachtluipaard. Aan de afsluiting achteraan, de kippen die ook in de wei rondlopen en de huizen in de verte heeft de aandachtige kijker al lang gemerkt dat dit in ons eigen dorp gefotografeerd is.
Neen, veeleer zullen zij eindigen als reepastei of op de spijskaart van een of ander luxe-restaurant. Niet dat het voor die beesten zoveel verschil uitmaakt natuurlijk... hoewel in de savanne zouden ze tenminste nog een kans hebben
Ieder jaar wordt het weer voorjaar, dat is nu eenmaal zo. En ieder jaar komt dan ook de grote voorjaarsschoonmaak en daarbij aansluitend, de grote voorjaarsopruiming
De dingen die bij een vorige opruimactie van de woning verhuisden naar de garage moeten nu naar het containerpark om plaats te maken voor de spullen die dit jaar van de woning naar de garage verhuizen. We zijn vandaag enkele keren over en weer gereden, alles netjes in de goede containers gedumpt en zijn nu weer gerust tot we volgend jaar weer de spullen die we dit jaar in de garage gezet hebben naar het containerpark zullen brengen om plaats te maken voor alles wat volgend jaar weer het huis uit moet. Wordt vervolgd
Twee vuurwantsen zaten ongegeneerd de liefde te bedrijven in een voeg van onze voorgevel. In vroeger tijden zou ik in eerste instantie gedacht hebben aan insectenverdelging of minimaal die beesten toegesnauwd hebben dat ze maar elders kleine wantsjes moesten gaan maken maar nu spurtte ik zo snel ik kon naar binnen om de macrolens op de camera te zetten en de gluurder in mij begon plaatjes te schieten. Het blijft een moeilijke discipline, macrofotografie, maar deze opname vond ik toch best geslaagd.
De weersvoorspellers houden ons dan wel voor dat het wat minder goed gaat worden, maar zolang de lente zo zijn best doet wil het vrouwtje wel mee als ik de fiets weer eens uit de garage haal. We fietsten vandaag door de heerlijke Kempense rustige binnenweggetjes, toen we plotsklaps een ezel voor ons over straat zagen lopen helemaal normaal vonden we dat niet, enige baas, begeleider of eigenaar was in geen mijlen te bespeuren en dus besloten we het beest dan maar op een of andere manier te vrijwaren voor verder onheil. Ik dreef m richting velden en weiden langs de weg terwijl Josee bij de omliggende huizen ging aankloppen. De camera had ik ook al uit de fietstas gehaald en toen Josee uiteindelijk met twee oudere zeer verontruste mensen kwam aanzetten had ik al ettelijke opnames op mijn geheugenkaartje staan. Het dier werd veilig terug naar zijn stal geleid en wij werden hartelijk bedankt voor onze goededaad
Een bedenking wil ik hierbij toch kwijt tussen al het frisse groen in de omtrek koos dat beest net de enige net geploegde en ingezaaide akker toen wij hem naar wat meer veiligheid dreven daar moet ge toch een ezel voor zijn . Groen in de onderkant zou trouwens ook een leuker effect geweest zijn voor de foto weer een andere betekenis van het woord ezel !
Het is me het dagje wel geweest deze morgen om half vier dr uit, met de bus door de chunnel naar Engeland om te gaan supporteren voor de zoon van een van onze kennissen. Maarten is een jonge beloftevolle motocrosser, zit in het Engelse Honda-team van Dave Thorpe en vandaag was er een wedstrijd in Swanley net onder Londen. Het was een wondermooie dag, ideaal licht om me helemaal uit te leven in het oefenen van de meetrektechniek. Bewegingsonscherpte in de achtergrond was niet waar ik in eerste instantie naar op zoek was, wel de sprongen makende crossers er zo scherp mogelijk op krijgen Ik vond dat het me aardig gelukt is. Met het nr. 180: Maarten Creemers.
Het bruggetje over het kanaal tegenover de ingang van Nyrstar in Balen-Wezel stond al lang op mijn lijstje om te fotograferen. Toen ik er vanavond langs kwam zag ik de kans schoon om rustig aan de slag te gaan, toestel op statief en nog eens alles gerecapituleerd wat ik geleerd had omtrent nachtfotografie. Daarna heb ik uitgebreid de tijd genomen om vanuit diverse standpunten dit staaltje van fotogenieke industriële archeologie in beeld te nemen. Thuis gekomen was ik toch niet bijster gelukkig met het lelijke gele licht van die lampen en toen kwam die andere ontluikende interesse goed van pas. Zwart wit !!! De omzetting in Photoshop haalde alle irritatie uit het beeld en zo ben ik er best gelukkig mee.
Een tijdje geleden, eind januari, mochten wij een wondermooie, vertederende foto maken en op deze blog plaatsen van een moeder met kind. Ellen, vrouwtje van petekind Kenny, was net bevallen van een tweede zoontje Juul. Ondertussen zijn we iets meer dan twee maanden verder en de kleine uk begint het best goed te vinden met zijn grote broer Lander. Op familiebezoek in Lommel kondenwe vandaag dit plaatje schieten.
Beweging een van de themas waar we het dezer dagen in de club over hebben, als ik mijn gewicht onder kontrole wil krijgen moet ik het dringend meer gaan doen en ook op fotogebied ben ik er al een tijdje mee bezig Ik blijf maar oefenen in het meetrekken en Josee blijft maar geduldig keer op keer voorbij komen fietsen telkens we weer eens samen een tochtje maken, maar vandaag had ik gedacht aan een andere benadering. Als je voor je vertrekt ondervindt dan de spanning in de banden aan de lage kant is moet er gepompt worden. Camera op statief alle instellingen goed, opname in burst mode en Josee moest alleen maar het knopje inhouden. Uit de serie die ze zo in een ruk schoot koos ik er een waar de beweging in mijn rechterarm goed zichtbaar is. Rechterarm-training grinnik, grinnik
