Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
12-03-2012
12 maart Paarden
Ik heb me onlangs een setje grijsverloopfilters aangeschaft. Vandaag bood zich een prima gelegenheid aan om dat eens uit te testen. Als ik binnendoor naar Turnhout fiets kom ik op de Rielen langs een wei die een flink stuk boven de weg ligt. Stel dat ik daar mijn vrienden, de paarden wil fotograferen dan moet ik ofwel zelf naar boven - op zich geen probleem, maar die gracht die ertussen ligt is dat wel - ofwel, door het lage standpunt, leren leven met erg veel lucht en dus tegenlicht in de foto. Meestal resulteert dat in een uitgebeten lucht. Flitsen zou een oplossing kunnen zijn maar dan schrikken die beesten en zijn we misschien geen vrienden meer. Grijsverloopfilter er op dus ( voor de experts: 2 stops ) en het resultaat bevalt me best. Eerlijkheidshalve moet ik er bij vertellen dat ik in RAW gefotografeerd heb en thuis ook nog een beetje aan de belichting gesleuteld heb
Ik heb er geen idee van of het een olympische discipline is synchroon-lopen
Zoals ik al eerder vertelde in deze blog, heeft onze zoon Michael een zeer eigenaardige hobby. Hij doet dus aan wedstrijdlopen. Heeft ie niet van zijn vader...
Vandaag was het de halve marathon van Olen en ze hadden er wel een erg mooie dag voor uitgekozen. Ik vond dat ook en was al eerder vertrokken om wat te fietsen, maar om drie uur stond ik wel aan de start bij café Den Hertog. Om alle misverstanden te vermijden, ik stond langs de kant van de weg achter mijn fototoestel. Ik vond het wel een prima idee van de inrichters om het evenement precies daar te laten starten, vijf rondjes van iets meer dan vier km, zo kon ik telkens weer iets nuttigen binnen en net op tijd weer op mijn stek zijn om wat fotos te schieten. Toestel op burst mode, focus op AI Servo en takatakatakatak ik vond het wel grappig hoe ze zo mooi gelijk liepen, leek wel geregiseerd.
Ik ben van plan van deze zomer wat meer te gaan vogelen. Voor de verkeerde verstaanders en de wicked minds: vogelen is het bestuderen, bekijken en fotograferen van vogels volgens het woordenboek. Met een 400 op mijn 50D moet dat lukken. Vandaag had ik evenwel zoals gewoonlijk de 17-70 er op zitten toen ik toch even de tijd nam om naar het oergezellige café bij sas 6 te fietsen om een Duveltje te gaan drinken. De scholeksters die zich meestal snel uit de voeten maken als ik stop om wat beelden te schieten bleven vandaag gewoon zitten en zo kon ik dicht genoeg komen om ze goed in beeld te nemen.
Het viel me trouwens op dat scholeksters maar een poot lijken te hebben wie weet wat ik nog allemaal ontdek als ik deze zomer wat meer vogel.
Wie bewaart er zijn oude fotos nu niet in een lege schoendoos?
De vele herinneringen aan vroeger die we vonden in het ouderlijk huis na het overlijden van Josee haar moeder werden ook een tijd lang op die manier opgeborgen. Tot we er onlangs aan begonnen die schatten te klasseren, organiseren, in te scannen, te Photo-shoppen we zijn er al een tijdje zoet mee.
Uit het meubilair dat we daar opruimden hebben wij als aandenken een dierbare buffetkast in onze woonkamer geplaatst. Deze plaat vangt dus twee vliegen in een klap: de oude fotos op de betreffende kast.
Toen wij na een carrière in de muziek met pensioen gingen bleven de creatieve kriebels toch behoorlijk knagen. In een mum van tijd kwam er een andere hobby die ondertussen onze grote passie geworden is: de fotografie. Vanmiddag liep ik weer even binnen bij de man die daar ook voor een stukje voor verantwoordelijk is, fotograaf André Matthijssens in Aarschot, mijn schoonbroer en dus de man van zus Lilly.
Ik was altijd al vol bewondering voor zijn professionaliteit en vakbekwaamheid en de tips en de raad die ik nu regelmatig van hem krijg slurp ik met volle teugen op.
Dreeke is vaak op reportage, stelt regelmatig ten toon en in deze moeilijke tijden voor middenstanders slaagt ie er daarnaast ook nog altijd in zijn winkel draaiende te houden. Enkele weken geleden mochten we getuige zijn van hoe hij met een door een laserstraal getriggerde flash enkel bonbons die in een kom melk plonsten fotografeerde, en wij hadden graag vandaag het uitstalraam dat ie daarmee wilde maken gefotografeerd, maar wij waren al te laat. Gisteren had ie alweer een andere look aan de voorgevel verandering van spijs doet eten
Ik was vandaag in het begijnhof van Turnhout aan het rondkijken of daar niks te fotograferen viel. Paula, de weduwe van mijn al lang overleden vriend Charel van Herck woont daar nog steeds en zij kreeg net bezoek. Toen ze de deur opendeed zag ze me en ze herkende me warempel. Toch is mijn uiterlijk behoorlijk veranderd sedert de tijd dat ik daar regelmatig kwam toen kaal zonder baard en nu met grijze baard en met haren, tien kilo zwaarder daarenboven zo ongeveer de helft van mijn oude kennissen die minder oud zijn dan de 91 jaar van Paula herkent mij niet meer
Ik heb beloofd dat Josee en ik snel eens op een namiddag komen bijpraten
Met vier leden van onze Lichtaartse fotoclub Visueel trokken wij vandaag naar Kasterlee. In het SMIK ( Sancta Maria Instituut Kasterlee ) hadden de leerlingen vandaag een doe-dag en er waren er nog al wat die voor de fotografie hadden gekozen. Ze werden opgedeeld in drie groepen die wij telkens gedurende een uur en drie kwartier mochten laten kennismaken met onze passie. Eerst wat theorie, een korte uiteenzetting van de basistechnieken, wat is fotografie, het samenspel van de drie belangrijke begrippen: diafragma, sluitertijd en ISO-waarde en dan snel de praktijk. Fotos maken met professionele apparatuur Met begeleiding van kundige fotografen mochten de leerlingen zelf alle toestellen bedienen. Het moet gezegd, er schuilt talent bij het jonge volkje. Daarna werden de gemaakte fotos snel in de lap-tops geladen en volgde een kennismaking met Photoshop ze genoten er van
De foto die ik hierbij plaats heb ik natuurlijk niet zelf gemaakt. Collega Guy Franck had uiteraard ook zijn camera in aanslag terwijl ik enkele begrippen probeerde te verklaren.
Wat een miezerig kl***-weer is het toch weer geweest. Toch ben ik er nog even op uit getrokken met de camera macrolens er op en maar hopen dat er ergens al een spoor van de lente te ontdekken valt. Toen ik op een dode tak een blits kleurtje zag en ik wat dichter bij ging kijken bleek het een soort oranje rare zwam te zijn. Bij gebrek aan bloemen of beestjes dan maar een onderwerp dat ook wel opvalt vandaag. En deze bleef wel erg rustig zitten zodat ik alle tijd had om goed te focussen
Het is inmiddels een traditie geworden. Met onze Lichtaartse motorclub begeleiden wij onze fietsende collega-tweewielers, de dorpsgenoten van WTC Lichtaart bij hun openings en sluitingsrit van het seizoen. Wij zorgen er voor dat zij ongehinderd langs alle zijwegen en andere mogelijke verkeers-valstrikken geloodst worden. We hebben dan officieel de functie van wegkapitein, met bijhorende driekleurige armbandjes en stopplaatjes en tijdens de rit zijn wij met onze snelle en beweeglijke machines telkens weer net op tijd bij de volgende hindernis om voor de veiligheid te zorgen.
Terwijl langs één kant van de parking bij café Heksenberg onze paardjes opgelijndstaan om aan het werk te gaan verzamelen de sportievelingen zich aan de andere kant. Binnen enkele minuten wordt de start van het seizoen gegeven voor ons ook !!!
Gisteravond bezoek gehad. Het was erg gezellig en hoewel dat niet echt hoeftwaren wij oprecht blij met de presentjes die onze gasten hadden meegebracht. Voor mezelf een giga fles Duvel - als ik die alleen moet leegmaken zal ik daar veel lol aan beleven -,en voor Josee dit bloemstukje, zo maar. Een juweeltje dat me de hele dag stond uit te dagen en er eigenlijk uitdrukkelijk om gevraagd heeft om gefotografeerd te worden. Uiteindelijk ben ik dan maar overstag gegaan. Zo maar.
Tja, dan wandel je door de Lichtaartse bossen en plots zie je iets waar je fantasie net een beetje van op hol slaat. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk en hoe ontvankelijk je bent voor dit soort prikkels maar ik vind dit een heel erotische foto.
Ik heb er geen idee van hoe ze hét doen bij de bomen maar dit lijkt me toch een vrij suggestieve pose. Misschien ben ik wel geobsedeerd, maar misschien zijn er ook wel anderen die het zien .
Ik geef het toe, ik ben een beetje verslaafd aan het fotograferen. Ook al omwille van de verplichting die ik mezelf heb opgelegd zoek ik de ganse dag onderwerpen en mogelijkheden. Vandaag zag ik langs het fietspad in een wei een prima kans om weer eens een HDR opname te maken. Voor de volgers die niet zo fanatiek met fotografie bezig zijn: HDR is de afkorting van High Dynamic Range. In het kort uitgelegd komt het er op neer dat je, met verschillende belichtingen, van op statief, meerdere opnames maakt van een onderwerp. Daarna kun je in een gespecialiseerd programma de best belichte delen van elke opname samenvoegen tot één nieuwe foto. Zonder HDR zou in de afbeelding van deze stal de inkijk in de deuren gewoon dichtgelopen zwart geweest zijn en de lucht uitgebeten wit, maar nu zijn ook daar details te zien.
29 Februari, schrikkeldag vandaag, ik heb een tijdje met het idee gespeeld een foto van de scheurkalender te maken, maar echt origineel leek me dat ook niet. Eigenlijk ben ik vandaag niet de deur uit geweest, ik ben me door een hoop oude fotos aan het worstelen, fotos uit de erfenis van mijn - en van Josee haar ouders. Een selectie maken om in een album te plaatsen, de meeste plaatjes even door Photoshop halen om ze wat op te frissen mogelijkheden zat voor de amateur om zich bezig te houden op deze alweer mistige, grijze dag. De foto die ik vandaag wil plaatsen heb ik dus niet zelf gemaakt, wel behoorlijk bewerkt. Deze plaat, waar Josee trouwens op staat ( rara wie? ) vond ik leuk genoeg om een speciale behandeling te geven. Vlekjes, scheuren en kreukjes weggewerkt in de mate van het mogelijke en dan ingekleurd. Josee herinnerde zich van sommige kleedjes de exacte kleuren nog vrouwen
Toen ik Josee vanmorgen had afgezet aan de computerles ben ik naar de Duitse militaire begraafplaats gereden om wat te fotograferen. Ik vond in het trieste, grijze, nevelige weer de inspiratie en het decor om even stil te staan bij de onwaarschijnlijke omvang van de menselijke dwaasheid. Ongeveer 40000 graven van jonge mensen zijn hier netjes opgelijnd, en of het nu Duitsers, Engelsen, Amerikanen, Belgen of Hottentotten waren het maakt eigenlijk niet uit. Dwaas, dom, onbegrijpelijk Zullen we het dan nooit leren? Uiteraard had ik beelden van de eindeloze rijen kruisjes maar dit naamloze graf vond ik zelf nog het best het gevoel weergeven waar ik mee rondliep. De soldaat die hier rust was ook het kind van liefhebbende ouders, betreurd door de achtergeblevenen, en waarschijnlijk was ie tegen zijn wil de oorlog in gegaan. Ik kan het niet helpen dan aan onze eigen kleinkinderen te denken.
Toevallig zag ik gisteren een programma op TV waar ze het over sneeuwklokjes hadden. Sommige zeldzame varianten worden verkocht voor wel 50 !!! Toen ik al fietsend vandaag voorbij kasteel Le Paige kwam in Herentals herinnerde in mij dat ik daar vorig jaar massas van die bloemetjes gezien had, dus maar even een vuile voorkant halen dan en plat op de grond voor een close up. Ik had weliswaar de macrolens niet bij, maar de Sigma 17-70 die ik tegenwoordig graag en vaak opzet als ik de boer optrek is ook erg geschikt voor dat soort werk. De pietjes-preciezen onder de bloemenfotografen zouden zeker eerst zorgvuldig alle soortvreemde onkruidjes uit de locatie verwijderd hebben, maar ik huldig het principe dat je alles achterlaat zoals je het gevonden hebt in de natuur. Vandaar dus deze plaat. Sneeuwklokjes in hun natuurlijke omgeving.
Wij durven met goede vrienden thuis al eens van een of andere alcoholische versnapering genieten. Deze middag hadden we weer zon sessie. In een vlaag van verantwoordelijkheidsgevoel had de vrouwelijke helft van ons bezoek zich de bob-rol aangemeten en dat was voor de mannelijke helft reden genoeg om zich helemaal te laten gaan. Het fototoestel is dan meestal ook niet ver weg. Op mijn geheugenkaartje zaten ettelijke plaatjes die echt niet voor publicatie geschikt waren, maar deze shot van vriend Werner op de passagiers-voorzetel van zijn eigen wagen vonden wij wel het plaatsen waard. De blog-bezoeker mag zelf raden of dit voor of na was
Krokus vakantie voorbij. Zes bengels hebben drie dagen gelogeerd en de energietank van oma en opa is ver leeg Ze gaan dus weer naar hun eigen gezinnetje. Vier brengen we er zelf naar Wuustwezel en de andere twee worden door hun mama opgehaald. Terwijl we daarop staan te wachten is de tijd rijp voor een groepsfoto natuurlijk. De onafscheidelijke oudste meisje die elkaar weer een tijdje zullen moeten missen hebben het een beetje moeilijk, maar er komt snel wel weer een vervolg. De sporen van het ravotten zijn nog duidelijk aanwezig bij de boys en de jongste kapoen, de kledij is niet meer helemaal vergelijkbaar met wat je in de reclames voor wasproducten ziet maar ze hebben wel weer een geweldige tijd gehad. Wij ook trouwens.
Krokus vakantie, 6 kleinkinderen te gast in huize Schrijvers. We zijn elke keer weer blij als ze komen en ook weer blij als ze weggaan. De scherpste kantjes zijn ondertussen van de winter af en de boys vinden het dus weer fijn om buiten te gaan spelen. Als ze even op een onbewaakt ogenblik een tijdje aan de grootouderlijke kontrole ontsnappen, ver weg achter in de tuin, kun je er van op aan dat ze weer iets aan het uitspoken zijn. Zandkastelen bouwen bijvoorbeeld maar dan met zwarte aarde, niet het gebruikelijke witte zand dat traditiegetrouw in de zandbak zit. Ze hadden alle alaam uit de bergplaats gehaald inclusief een oude buggie die ze ingeschakeld hadden om de aarde van de graafplaats naar de stortplaats te transporteren. Slim zijn ze wel ze hadden een plan !!! De fotos van hoe ze er uit zagen toen ze weer terug binnen kwamen toon ik liever niet, kwestie van de respectievelijke mamas en papas een hartaanval te besparen.
We hadden kaarten voor de UEFA-Cup wedstrijd FC Brugge - Hannover en we hadden ons op de glorieuze qualificatie van onze Belgische superploeg verheugd. Het liep evenwel net iets anders De Moffen kwamen hier met 0-1 het feest bederven. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het ook wel verdiend was. Eerst even stellen dat ik niet de grote, bij deze gelegenheden toch een beetje logge Canon spiegelrelex meegenomen had, maar de veel kleinere Sony HX 100. Ik heb uiteraard tijdens de wedstrijd enige fotos geschoten, maar de meest frappante kwam na het eindsignaal. Deze stoere dienaars van de wet stonden bij het verlaten van het stadion in gelid opgesteld om te beletten dat wij, van hooliganisme verdachte burgers, op de gezichten van de onschuldige Duitsers zouden gaan timmeren
Het leek deze morgen dat het een genietbare lentedag zou worden, en al bij al werd het dat ook, zij het dat er toch een guur kantje aan vast zat. Gelokt door de zon die we van achter onze ramen al vroeg haar best zagen doen besloten we er maar weer eens op uit te trekken op onze Vize Pferde, ersatzpaarden. Eindelijk weten we dus waar de naam fiets vandaan komt stond vandaag in de krant. De etymologie heeft er 140 jaar over gedaan om te achterhalen dat het Duitse Viez uitgesproken als fiets aan de basis ligt van ons Nederlandse woord fiets. Reden genoeg voor ons om vandaag onze tweewielers te betrekken in een groepsfoto waar ook nog pake Pol en oma op staan.
