Een jaar in 366 fotos Gewoon op de fotos klikken om ze groter te zien...
02-03-2012
2 maart What's on a man's mind
Tja, dan wandel je door de Lichtaartse bossen en plots zie je iets waar je fantasie net een beetje van op hol slaat. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk en hoe ontvankelijk je bent voor dit soort prikkels maar ik vind dit een heel erotische foto.
Ik heb er geen idee van hoe ze hét doen bij de bomen maar dit lijkt me toch een vrij suggestieve pose. Misschien ben ik wel geobsedeerd, maar misschien zijn er ook wel anderen die het zien .
Ik geef het toe, ik ben een beetje verslaafd aan het fotograferen. Ook al omwille van de verplichting die ik mezelf heb opgelegd zoek ik de ganse dag onderwerpen en mogelijkheden. Vandaag zag ik langs het fietspad in een wei een prima kans om weer eens een HDR opname te maken. Voor de volgers die niet zo fanatiek met fotografie bezig zijn: HDR is de afkorting van High Dynamic Range. In het kort uitgelegd komt het er op neer dat je, met verschillende belichtingen, van op statief, meerdere opnames maakt van een onderwerp. Daarna kun je in een gespecialiseerd programma de best belichte delen van elke opname samenvoegen tot één nieuwe foto. Zonder HDR zou in de afbeelding van deze stal de inkijk in de deuren gewoon dichtgelopen zwart geweest zijn en de lucht uitgebeten wit, maar nu zijn ook daar details te zien.
29 Februari, schrikkeldag vandaag, ik heb een tijdje met het idee gespeeld een foto van de scheurkalender te maken, maar echt origineel leek me dat ook niet. Eigenlijk ben ik vandaag niet de deur uit geweest, ik ben me door een hoop oude fotos aan het worstelen, fotos uit de erfenis van mijn - en van Josee haar ouders. Een selectie maken om in een album te plaatsen, de meeste plaatjes even door Photoshop halen om ze wat op te frissen mogelijkheden zat voor de amateur om zich bezig te houden op deze alweer mistige, grijze dag. De foto die ik vandaag wil plaatsen heb ik dus niet zelf gemaakt, wel behoorlijk bewerkt. Deze plaat, waar Josee trouwens op staat ( rara wie? ) vond ik leuk genoeg om een speciale behandeling te geven. Vlekjes, scheuren en kreukjes weggewerkt in de mate van het mogelijke en dan ingekleurd. Josee herinnerde zich van sommige kleedjes de exacte kleuren nog vrouwen
Toen ik Josee vanmorgen had afgezet aan de computerles ben ik naar de Duitse militaire begraafplaats gereden om wat te fotograferen. Ik vond in het trieste, grijze, nevelige weer de inspiratie en het decor om even stil te staan bij de onwaarschijnlijke omvang van de menselijke dwaasheid. Ongeveer 40000 graven van jonge mensen zijn hier netjes opgelijnd, en of het nu Duitsers, Engelsen, Amerikanen, Belgen of Hottentotten waren het maakt eigenlijk niet uit. Dwaas, dom, onbegrijpelijk Zullen we het dan nooit leren? Uiteraard had ik beelden van de eindeloze rijen kruisjes maar dit naamloze graf vond ik zelf nog het best het gevoel weergeven waar ik mee rondliep. De soldaat die hier rust was ook het kind van liefhebbende ouders, betreurd door de achtergeblevenen, en waarschijnlijk was ie tegen zijn wil de oorlog in gegaan. Ik kan het niet helpen dan aan onze eigen kleinkinderen te denken.
Toevallig zag ik gisteren een programma op TV waar ze het over sneeuwklokjes hadden. Sommige zeldzame varianten worden verkocht voor wel 50 !!! Toen ik al fietsend vandaag voorbij kasteel Le Paige kwam in Herentals herinnerde in mij dat ik daar vorig jaar massas van die bloemetjes gezien had, dus maar even een vuile voorkant halen dan en plat op de grond voor een close up. Ik had weliswaar de macrolens niet bij, maar de Sigma 17-70 die ik tegenwoordig graag en vaak opzet als ik de boer optrek is ook erg geschikt voor dat soort werk. De pietjes-preciezen onder de bloemenfotografen zouden zeker eerst zorgvuldig alle soortvreemde onkruidjes uit de locatie verwijderd hebben, maar ik huldig het principe dat je alles achterlaat zoals je het gevonden hebt in de natuur. Vandaar dus deze plaat. Sneeuwklokjes in hun natuurlijke omgeving.
Wij durven met goede vrienden thuis al eens van een of andere alcoholische versnapering genieten. Deze middag hadden we weer zon sessie. In een vlaag van verantwoordelijkheidsgevoel had de vrouwelijke helft van ons bezoek zich de bob-rol aangemeten en dat was voor de mannelijke helft reden genoeg om zich helemaal te laten gaan. Het fototoestel is dan meestal ook niet ver weg. Op mijn geheugenkaartje zaten ettelijke plaatjes die echt niet voor publicatie geschikt waren, maar deze shot van vriend Werner op de passagiers-voorzetel van zijn eigen wagen vonden wij wel het plaatsen waard. De blog-bezoeker mag zelf raden of dit voor of na was
Krokus vakantie voorbij. Zes bengels hebben drie dagen gelogeerd en de energietank van oma en opa is ver leeg Ze gaan dus weer naar hun eigen gezinnetje. Vier brengen we er zelf naar Wuustwezel en de andere twee worden door hun mama opgehaald. Terwijl we daarop staan te wachten is de tijd rijp voor een groepsfoto natuurlijk. De onafscheidelijke oudste meisje die elkaar weer een tijdje zullen moeten missen hebben het een beetje moeilijk, maar er komt snel wel weer een vervolg. De sporen van het ravotten zijn nog duidelijk aanwezig bij de boys en de jongste kapoen, de kledij is niet meer helemaal vergelijkbaar met wat je in de reclames voor wasproducten ziet maar ze hebben wel weer een geweldige tijd gehad. Wij ook trouwens.
Krokus vakantie, 6 kleinkinderen te gast in huize Schrijvers. We zijn elke keer weer blij als ze komen en ook weer blij als ze weggaan. De scherpste kantjes zijn ondertussen van de winter af en de boys vinden het dus weer fijn om buiten te gaan spelen. Als ze even op een onbewaakt ogenblik een tijdje aan de grootouderlijke kontrole ontsnappen, ver weg achter in de tuin, kun je er van op aan dat ze weer iets aan het uitspoken zijn. Zandkastelen bouwen bijvoorbeeld maar dan met zwarte aarde, niet het gebruikelijke witte zand dat traditiegetrouw in de zandbak zit. Ze hadden alle alaam uit de bergplaats gehaald inclusief een oude buggie die ze ingeschakeld hadden om de aarde van de graafplaats naar de stortplaats te transporteren. Slim zijn ze wel ze hadden een plan !!! De fotos van hoe ze er uit zagen toen ze weer terug binnen kwamen toon ik liever niet, kwestie van de respectievelijke mamas en papas een hartaanval te besparen.
We hadden kaarten voor de UEFA-Cup wedstrijd FC Brugge - Hannover en we hadden ons op de glorieuze qualificatie van onze Belgische superploeg verheugd. Het liep evenwel net iets anders De Moffen kwamen hier met 0-1 het feest bederven. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het ook wel verdiend was. Eerst even stellen dat ik niet de grote, bij deze gelegenheden toch een beetje logge Canon spiegelrelex meegenomen had, maar de veel kleinere Sony HX 100. Ik heb uiteraard tijdens de wedstrijd enige fotos geschoten, maar de meest frappante kwam na het eindsignaal. Deze stoere dienaars van de wet stonden bij het verlaten van het stadion in gelid opgesteld om te beletten dat wij, van hooliganisme verdachte burgers, op de gezichten van de onschuldige Duitsers zouden gaan timmeren
Het leek deze morgen dat het een genietbare lentedag zou worden, en al bij al werd het dat ook, zij het dat er toch een guur kantje aan vast zat. Gelokt door de zon die we van achter onze ramen al vroeg haar best zagen doen besloten we er maar weer eens op uit te trekken op onze Vize Pferde, ersatzpaarden. Eindelijk weten we dus waar de naam fiets vandaan komt stond vandaag in de krant. De etymologie heeft er 140 jaar over gedaan om te achterhalen dat het Duitse Viez uitgesproken als fiets aan de basis ligt van ons Nederlandse woord fiets. Reden genoeg voor ons om vandaag onze tweewielers te betrekken in een groepsfoto waar ook nog pake Pol en oma op staan.
De uitzichttoren aan de kruising van de kanalen in Witgoor Dessel is al een vijftal jaren een toeristische trekpleister in de regio. Menig maal zijn wij er al voorbij gefietst tijdens onze tochten langs het Kempisch kanaal en menig maal zijn wij ook al naar boven geklommen om te fotograferen en om van het uitzicht te genieten. Onderweg naar Lommel kwamen wij vandaag weer in de buurt en als je dan de camera in de wagen hebt liggen is het ommetje tot op de parking aan de voet een vanzelfsprekend iets als je nog moet zorgen voor de invulling van de foto van de dag. Uiteraard ben ik ook deze keer langs de 217 treden naar boven gesukkeld, - enige masochistische trekjes zijn ons niet vreemd -,ik heb daarboven ook wel enkel plaatjes geschoten die best okee waren maar toch koos ik deze keer voor een shot van af de begane grond. De Sas vier Toren in al zijn glorie van op de parkeerplaats.
We hebben vandaag weer eens even de band teruggespoeld. Voorbij is voorbij, komt niet meer terug dat is een waarheid die waarschijnlijk meestal wel opgaat, maar als je praat over muzikanten met pensioen zitten daar toch regelmatig uitzonderingen aan vast. Als je een punt zet achter een carrière is het echt wel de bedoeling dat zo iets definitief is, maar wij kunnen toch zo moeilijk neen zeggen. We zijn dus weer eens het podium opgestapt vandaag en hebben er evenveel van genoten als de mensen in de zaal, weet ik zeker. Wat anders is dan vroeger, is het feit dat ik tegenwoordig overal mijn fototoestel mee naar toe sleur, en zo kon ik ook eens een foto maken van mijn schatje achter de microfoon. Uiteraard heb ik daarna thuis een beetje aan bewerking gedaan om ook het beeldmateriaal een stuk terug in de tijd te zoomen. Als ik dan toch nostalgisch moest worden kan ik meteen Josee ook maar tonen zoals ze er in mijn beleving nog steeds uitziet, namelijk zoals ze er uit zag toen we nog bijna dagelijks dit soort dingen deden. De paar rimpeltjes waar ze tegenwoordig over klaagt en die ik weg gewerkt heb storen me eigenlijk helemaal niet anno nu, maar Photoshop is nu eenmaal een goede vriend en ik vermoed dat het vrouwtje zelf dit ook wel leuk vind.
De kleinkinderen toekomstplannen genoeg !!! We hebben al de meest uiteenlopende beroepen horen voorbijkomen als er naar gevraagd wordt. Alleen de Nicolas, die is vrij standvastig in zijn besluit: hij wil schaapsherder worden. Nicolas heeft iets met dieren Na lang zeuren is ie er eindelijk in geslaagd zijn papa en mama te overhalen een Border Collie te kopen, kwestie van al wat te trainen voor het werk in de weiden, de velden en de heide. Een investering van 800 voor je toekomst is goed besteed kapitaal immers. Kato heet zijn nieuwe vriendinnetje. Het plan om meteen te gaan oefenen in een gespecialiseerde hondenschool moest ie wel tijdelijk opbergen Nicolas bleek te jong om aanvaard te worden als baasje. Zijn papa mag dat voorlopig van hem overnemen
Het zal wel geweten zijn dat deze jongen op zijn tijd van een goed wijntje weet te genieten, een hemelse Chateau de la Bégude uit 1994 bijvoorbeeld. Een Cotes de Provence die ik toevallig bij een goede vriend leerde kennen en die een onvergetelijke induk op me gemaakt had. De anecdote is bij mijn vrienden zonder twijfel overbekend, ik heb ze aan iedereen al meerdere malen verteld vrees ik. Toen we met de vrachtwagen ergens einde vorige eeuw door het zuiden van Frankrijk toerden en ik het bewuste chateau toevallig voorbijreed zijn we daar 2 doosjes van 6 gaan kopen, niet nadat we ons uitgebreid hadden laten verwennen omdat die Fransen het vermoeden hadden dat wij met de vrachtwagen vol terug naar Belgie wilden rijden. Er zijn enkele flessen bij bijzondere gelegenheden open gemaakt, drie had ik er nog liggen vandaag had ik eigenlijk helemaal niks te vieren en toch bekroop me de zin om mezelf weer eens iets lekkers te gunnen Josee komt dan wel eens nippen maar die begrijpt helemaal niet waarom ik daar zo lyrisch over kan doen.
Het was vandaag smurf in het smurfhuis in Smurf. Alle smurfen waren uitgenodigd om eens flink te komen mee smurfen, het smurf-team had alles weer tot in de kleinste smurfen gesmurft. Bij zon buitensmurfje is het leuk smurfen natuurlijk en uiteraard had ik mijn smurf meegebracht. Smurfen genoeg, ik had ze maar voor het smurfen. Toen ik de grote smurf en de smurfin voor mijn smurf kreeg wist ik dan ook meteen dat dit de smurf van de dag zou worden. Er is trouwens niks aan de smurf met de wit-smurf van Uw beeld-smurf. Smurfen zijn nu eenmaal zo blauw... Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ze die blauwe smurf van hun smurf gesmurft hebben
16 februari Het Kasteel van de hertogen van Brabant
Hier kun je maar beter wegblijven eigenlijk. Het prachtige waterkasteel van de hertogen van Brabant in het centrum van de stad huisvest tegenwoordig de rechtbank van Turnhout. Ik heb toch even de tijd gevonden om wat te gaan fietsen vandaag en een retourtje Turnhout leek me prima om weer even op gang te komen. Goed dertig kilometers niet overdrijven na die lange gedwongen winterpauze. Het kasteel heb ik al vaker gefotografeerd en als je het werk van collega-fotografen op het internet eens bekijkt moet je toch tot de conclusie komen dat vanaf de noord-oost hoek de mooiste plaatjes geschoten worden. Dus heb ik op die plek ook maar eens het statief opgesteld en uitgebreid mijn tijd genomen. Dit is een HDR opname van drie shots met 2 stops EV plus en min. Toen de tone-mapping toch iets te heftig bleek thuis achter de PC heb ik de 0 EV deelfoto weer terug er in gemixt om het effect wat te verminderen. Het resultaat vind ik best geloofwaardig en realistisch op deze manier.
De habitat van de muzikant is niet altijd even glamoureus en spectaculair als de sportpaleis- en andere mega event-bezoekers wel zouden denken. Niet dat wij een goede studio-omgeving niet naar waarde zouden schatten, integendeel, maar ver weg van de spotlights en de fans wordt het hardst gewerkt. Dit is de opname-studio van ex-collega-muzikant Jean van Hout ( en zoon Kevin, geluidstovenaar van beroep ) in Lommel. Ik heb er menige uurtjes gitaar gespeeld, gezongen en aan de knopjes gedraaid. ( Ik mag ook niet vergeten te vermelden dat er een muzikanten barretje aan vast zit waar Jean zijn creatieve medewerkers van menig natje voorziet ) Voor de geïnteresseerden: Studio Del-fy 427 Luikerstwg. Lommel Kolonie. ( Kwalitatief uitstekend beoordeeld door de bond van Kosmopollen )
In het gezegende jaar 1969 slaagde ik er in de meest fantastische vrouw van de wereld voor het altaar te krijgen. Dat ons succesverhaal nog altijd voorduurt is zonder twijfel meer te wijten aan haar vermogen om met mijn fratsen en gebreken te leven dan aan de moeite die ik deed om daar iets aan te veranderen De linker foto gemaakt door onze goede vriend Ronny Stockman ergens begin 70-er jaren is een uitstekend bewijs van het feit dat de tijd ondertussen niet heeft stil gestaan. Geef nu toe Josee is nog veel mooier geworden.
We komen wel erg vaak in Lommel dezer dagen. Het vrijwilligerswerk in het rusthuis, de computerlessen van Josee, familie- en vriendenbezoekjes, allerlei muzikale en fotografische klusjes wij malen wat kilometers af. Als het weer lente en zomer wordt zal dat wel vaker met de fiets zijn maar voorlopig hebben de benzinestations aan ons een goede klant. Voor de hobbyfotograaf heeft Lommel natuurlijk ook wel een en ander te bieden. Dat geldt zowel voor de natuurliefhebber als voor allen die interesse hebben voor architectuur, gebouwen en aanverwanten. Neem nu het Glazen Huis. Vanuit een ondergrondse tentoonstellingsruimte met 3 niveaus torent de glazen kegel dertig meter de lucht in. s Avonds, als de veelkleurige verlichting het geheel in een feeëriek sfeertje dompelt is het al helemaal prachtig. Omdat het sowieso vaak nogal laat wordt als wij daar rondhangen en uiteraard ook omdat nachtfotografie nu eenmaal een van onze dadas is heb ik eens het statief opgesteld in het steegje ernaast om de fraaie creatie van architect P. Samyn en partners vast te leggen ( zo heb ik die naam toch maar even vermeld, ook op architectuur zit auteursrecht namelijk ). In de nabewerking heb ik geprobeerd het vreselijke gele licht van de stadslampen een beetje te temperen.
Niet zonder enige fierheid plaats ik vandaag een foto van het podium van de Valentijnscross die deze middag gelopen werd in Lichtaart. Onze Michael heeft m warempel gewonnen, en laat ik het maar toegeven, dan ben je als vader toch wel een beetje trots. De appel valt redelijk ver van de boom dus. Hij is echt wel fanatiek bezig met dat lopen schemas, harde trainingen, weer of geen weer, hij gaat er voor. Het gure weer, de voorspelde ellende op de weg, de glibberige staat van het parcours, er waren genoeg redenen om dit jaar niet naar de terreinen van de Molenkring af te zakken en het deelnemersveld was dan ook iets magerder gestoffeerd dan andere jaren, maar toch stonden en nog bij de 300 moedigen aan de start en de tegenstand was niet van de minste. Tim Veremans in juni weer deelnemer aan de dwars-door-America-race, Tony Goossens winnaar van de hel van Kasterlee ze liepen dezelfde afstand, maar konden onze held niet van de overwinning houden. Ik denk dat ik daar vanavond maar eens een Duvelke op drink
