Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-08-2009
Zaterdag 22 augustus 2009 ongesteld!
Vandaag onverwachts mijn maandstonden beetje vroeger dan voorzien. Mijn cyclus is nu wat overhoop gehaald, dus de volgende eisprong zal nu voor de 4 de september zijn. Als het al dan niet de juiste berekening is want nu mijn cyclus geen 28 dagen is, zal ik moeten gokken. Als het dan lukt om zwanger te zijn dan is de bevalling voor 29 mei 2010 En zou het sterrebeeld van mijn kindje een tweeling zijn. Het zou volgens de chinese horoscoop een jongen. Meer nieuws vertel ik jullie als het zover is. En nu gaan we terug hopen dat het lukt
Dag lieve engeltje Zoë we hebben jou maar even gehad maar nu zien wij elkaar nooit weer
het heeft niet zo mogen zijn het kind dat jij zou worden bleef voor altijd klein ik heb je mogen wiegen en in mijn armen gehad ik heb je gedag mogen kussen
maar ondertussen zijn de tranen nog steeds niet gedroogd van het onverwachte vertrek waarin ik nooit had geloofd
wat was je mooi en nog zo klein straks als ik bij je ben zul jij dan nog weten dat wij nog steeds je ouders zijn? het was fijn dat ik jou toch zes maanden in mij had
ik voel me verscheurd, uiteengerukt, gebruikt het was toch Mijn kindje en Mijn buik en ik, ik was erbij, geen trots dat ik het zeg ik zei ;met wat er haar te wachten staat, dit babyje moet weg
mijn vriend, hij kon niet beslissen ik hield me tijden voor hem in, gewoon vergeten en genoot van zijn genieten en zijn levenszin maar kapot was het wel, daar binnenin
bevallen ben ik, als menselijk alternatief en waarom, waarom heb ik nu juist dit kind zo lief en huil ik om haar, kus ik nooit geverfde muren wat heb ik gedaan, die nonchalante uren
o, ik wil sterk zijn, ook als diep medelijden welt om mezelf, terwijl het voor hem zo heel heel anders geldt ik wil niet kwetsen maar wil ook niet lijden O God, kunt u mij uit deze boze droom bevrijden?
mijn kind, wat heb ik je toch aangedaan toe, wat nu als we even samen verder gaan een lichte droom van jij en ik, ach mag ik even om je daarna voor altijd aan God terug te geven
Gevoelens, angst. Is het echt nu het einde of komt er nog wat aan.? Wie zal het weten, zal jij mij uiteindelijk weer zien? M,n hart zeg dit is nog niet over, dit is nog zeker niet het einde. M,n gevoel die nu meer over je weet het verfijnde. Dingen die ik toen nog niet wist en nu wel.
Dat ik het ontzettend moeilijk heb zonder jou en dat is iets wat me erg kwelt. Mensen die onze foto,s zien op internet en hun gedachte,s daarover geven. Ik mag het hopen dat ik het niet moet herbeleven en dat jij je het mij kan veregeven Toch ben ik erg bang in de hoop en de gedachte dat het opnieuw gebeuren kan Laat het a.u.b geen zoethoudertje zijn dat je misschien ooit nog zal komen, want nu is mijn leven niet meer fijn, Ik zie geen licht meer door de bomen! Het verdriet, de pijn ik kan niet meer genieten is dat fijn? Ik heb meerdere contacten nu en leid m,n eigen leven weer, kan niet geloven dat jij misschien nooit meer terugkeert.
Ik kan niet zonder jou, mijn hart voelt en schreeuwt alleen nog maar om jou. Wat kan ik doen, wat moet ik doen? Ik ben machteloos, en kan alleen maar afwachten en toe kijken in de hoop dat het weer goed komt bij een volgende baby en beter gaat als toen! Toch zal niemand jouw kunnen vervange...
Omstreeks 18uur landen we op Belgische grond! Joepie ,we zijn thuis,we zien opa Ludo en Lynn We zijn blij even tegen iemand te kunnen praten die ons begrijpt! In de auto vertellen we onze ganse reis,we stoppen niet met tetteren! We rijden mee naar oma,zij maakt verse frietjes voor ons met zelf gemaakte mayonaise!mmmm Daarna gaan we naar huisje toe Mama vliegt direct naar haar laptop,en bekijkt haar blogje Ik krijg een kropje als ik iedereen zijn reactie lees.. Vind het leuk dat er nog steeds mensen zijn die aan mij denken. Dank u wel daarvoor! En nu zit ik hier,te schrijven,tot waar we vandaag zijn...
Hallo lieverdje van mij, Ik ben terug van Djerba... Ik heb je gemist... Ik wou even kort zeggen dat ik nu eerst alle berichten zal lezen en je dan alles vertel ,oke? tot straks
Morgen vertrekken we naar huis ik ben blij,we zijn allen blij, we gaan terug cola kunnen drinken die koud heeft we zullen terug frietjes kunnen eten zoals ze horen te smaken en eten die ons niet verrast We zorgen dat alles piekfijn in onze valiesjes zit en we gaan terug wat zonnen. Mijn huiduitslag is nog niet weg,het verergert met de dag en het doet pijn,het jeukt,en het zit helemaal rood. We hebben een goed gesprek papa en ik, we praten over een volgende baby,over onze zoon Toby en over de toekomst. Voor de eerste keer komen we op krachten,en proberen we ons verdriet een plaatsje te geven in ons hart en in ons gezin. Ik mag volledig kiezen welke ricting we uit gaan in onze toekomst wat de baby betreft,en daar ben ik blij om. Papa wil trouwen met mama,maar aangezien we nu financieel terug een beetje moeten sparen,kunnen we geen datum vastleggen, maar het komt er zeker van,en iedereen zal welkom zijn !
Zwak momentje voor mama, ik heb het vandaag wat moeilijk,ik mis mijn huisje,en verlang naar eten van België, Ik mis mijn foto kader van mijn kleine meisje waar ik normaal elke avond naar kijk. Ik had geen foto meegdaan naar hier,en bewust ook,omdat ik wist dat ik er anders een deprie reis had van gemaakt,en dat wil ik zeker niet doen. Ik lees een boek,maar kan me niet concentreren. Ik denk aan mijn werk,mijn collega's,die nu hard mogen knokken om er te geraken, en zeker nu ze met al dat nieuw personeel staan. Ik had voor ik vertrok op reis een meeting gehouden met hen, en gezegd waar het op stond,dat ze allen hun best moeten doen,en dat ik er zeker geen 1 zou voortrekken in dien het verkeerd loopt in mijn winkel. Ik zal het hard op hard spelen en met niemand medelijden hebben. Wie niet mee wil werken vliegt eruit! Kimmie zou mijn blogje nu en dan komen bekijken,waarvoor ik haar dankbaar ben, ik mis het schrijven op mijn site,en kan hier enkel op een papiertje mijn notities bijhouden,om ze dan te typen op mijn pc als ik thuis kom. Toch is het niet hetzelfde,en denk ik dat er nu velen niet meer naar mijn site zullen komen loeren omdat ik er vooral niet ben,en omdat er ook geen nieuw verhaal meer uit de bus komt. Helaas kan ik enkel maar blijven schrijven dat ik er nog steeds om treur, en dat ik er nog altijd blijf aan denken alsof het gisteren is gebeurd. Het doet voor de mensen raar als ik praat over een derde zwangerschap, maar het is niet zo,wij praten ook niet over een poging tot, wij zien gewoon wat het lot ons brengt,ik ga er niet per se voor als nu bij Zoë geweest. Ik hoef niet per se betrekking te hebben op de dag zelf van mijn eisprong, maar zou wel gelukkig zijn als de test positief blijkt te zijn op het eind van deze maand. Ik sta ook nu en dan even stil bij wat ik terug kan meemaken, en ben er van overtuigd dat het misschien opnieuw zal gebeuren, maar wat komt,dat komt,en zal ik dan ervaren als een ander.. Ik hoop gewoon op geluk
Vandaag is het een dag zoals de rest van de week al, opstaan,bedjes reserveren,zonnen en in het water ploeteren. Papa rust nu en dan op de kamer omdat hij moe is en het te warm heeft, en mama gaat dan terwijl wat zonnen. Ik heb een beetje tegenslag vandaag,ik ben namelijk opgestaan en had allemaal bubbeltjes uitslag over mijn ganse lichaam. Ik vermoed een zonneslag ,of een allergie aan de zonneproducten. Ik probeer een beetje de zon te vermijden,maar helaas is er hier geen schaduw zoals thuis,ook in het water verbrand je je heel erg. Zo is papa ook al als een kreeftje,hij heeft een mooie rode huid nu en een witte kop haar. Vreemd genoeg is Toby nog niet verbrand maar wel mooi bruin aan het worden. Wij smeren hem wel goed in en meerdere keren per dag zelfs. Hij jeunt hem hier heel erg,hij gaat opm drankjes voor mama en zorgt dat ik niks te kort kom,alhoewel ik het niet vraag hé Hij word wel een beetje stout hier,hij antwoord alles verkeerd en wat neen moet zijn is ja bij hem! hij word nu en dan eens flink gestraft en dat hebben die gasten hier niet graag hoor! vrouwen en kinderen zijn hier blijkbaar als toerist héél graag gezien, en kunnen niks verkeerd doen. Althans straffen wij hem wel,weliswaar als we op de kamer zijn hoor! Hij heeft zo vandaag een halfuur op het balkon gevlogen,en hij bleef nog stout, dus heeft papa hem een flinke klets op zijn poep gegeven. Vanavond vliegt hij dan ook stante pede in zijn bed na het avondeten. Hij moet flink zijn en daarmee uit,of hij mag nooit meer mee op reis.
6U15 we staan op,papa gaat opnieuw bedjes gaan reserveren aan het zwembad. Bijna geen plaats meer,best dat papa vroeg was. We zullen morgen nog een beetje vroeger moeten zijn,watn het word druk langs het water.
Tja,het ontbijt is weerla hetzelfde,maar mama eet nu pannenkoeken als ontbijt met plat water. Er is geen beetje wind vandaag,het is dus snikheet! Ze zijn bezig de trapleuningen buiten aan het schilderen,ze schilderen een laagje per laagje en tegn volgende week zijn ze nog niet klaar,zo traag zijn ze! Toby kan sinds vandaag zwemmen met bandjes in het diepe! Hij aarzelt nu en dan eens,maar doet het toch héél alleen,wat word hij flink groot!
11U15 aperitief time! hehe veel alcohol kennen ze hier niet,ze zijn zelfs in de stad zelf,tegen alcohol het word als drugs aanzien,natuurlijk in de hotels kun je er verkrijgen,maar veel niet. Papa besteld een coctail menzel,das er ene van het huis. Mama drinkt nooit alcohol en drinkt twee cola's net als Toby
Toby speelt daar op een playstation,natuurlijk zonder centje,want hij is te klein om dat te kunnen. En blij dat ik ben,want dit soort spelletjes haal ik liever niet in huis. We hebben in het cafe'tje terug trage bediening,1 persoon serveert daar een ganse rij, en nu en dan neemt hij waarschijnlijk pauze van achter in zijn kotje
12U30 we gaan naar boven naar het restaurant, het is zeer druk,alsof er weer een bus of drie mensen is toegekomen. Het probleem van dit hotel is dat het veel te groot is,en dat ze niet echt meekunnen met hun opdienen,alhoewel de restaurants zelfbediening zijn hé! Ik zie wel dat iedereen hier watermeloenen eet a volonté ze eten bijne niks anders. Wij steken ons elke dag vol met het dessert,want dat ie hier overheerlijk. Het lijkt wl alsof ze de suikerpot hebben laten vallen in de taarten,maar dat maakt het voor mama natuurlijk beter,ik ben een suikermondje
13U30 papa rust met Toby uit op bedje,mama gaat naar het zwembad wat gaan schrijven. Ik lees een boek over de kriegelzusjes en hun zwarte magie Ik ga telkens in en uit het water om af te koelen,anders kan ik het niet dragen.
17U15 apero time! Papa niet tevreden,vraagt een aperitief,en is er dan nog ene zonder alcohol! We praten voor het eerst sinds de reis over jouw Zoë,papa vertelt ook dat hij het al een keertje heel erg te pakken kreeg toen we hier waren, dat hij aan jouw moest denken,en heel veel pijn had. Mama zegt dat ze jou ook nog niet vergeten is,en dat het heel erg pijn doet in mijn keel als ik nog maar denk aan jou,het huilen komt direct om, maar ik verslik het een beetje,ik wil het niet laten blijken. S'avonds eten bij kaarslicht,heel leuk en gezellig.
6u30 opgestaan! Papa gaat bedjes reserveren aan het zwembad terwijl mama en Toby zich wassen. Daarna gaan ontbijten,het was weer slecht,niks trekt op iets bij dat ontbijt hier.. 7u30 Naar het strand gaan wandelen,het is er gezellig,heel veel wind in tegenstelling tot aan het zwembad,is het een droom om er te staan. Zonder de wind is het bakken hoor! Terug naar het zwembad,Toby vliegt er al meteen in en speelt met zijn bandje.. Mama ligt wat in de zon,tot zover ik het kan uithouden. Het is nu ongeveer 35 graden al,de ochtend is hier bijne het warmst van al, smiddags gaan de temperaturen naar zo een 38 graden,maar tegen rond 15uur is dit al weer bijna aan het minderen,want om 19u30 valt zowat een doek over Djerba en is het op slag donker. In België gaat dat allemaal langzaam,maar hier niet hoor,je ziet opeens niks meer. Het is vandaag nu en dan bewolkt,maar toch kun je verbranden,en is het zeer heet
12U30 middageten! eindelijk eens frietjes,ze smaken niet als thuis,zijn als chips,maar mama en papa en broertje genieten van iets wat ze eindelijk eens herkennen. Mayonaise smaakt niet als thuis,maar we nemen er toch veel hoor
15UUR ze maken pannekoeken en pizza aan het zwembad, elke dag van drie tot vijf kun je die hier verkrijgen. Er staan lange wachtrijen van een halfuur opm die te krijgen. De mensen die hier werken zijn verschrikkelijk traag,en ze zijn nog trager als ze vrouwen in bikini zien aanschuiven in de rijen. Ze bekijken jou alsof ze nog nooit een vrouw hebben gezien. Het is zeer warm aanschuiven,papa neemt de rij van de pannenkoeken en mama de rij van de pizza,Toby sluit zich aan bij mama. Na een halfuur kunnen we al pizza eten,en even later komt papa met de pannenkoeken. We smullen ze op,drinken iets en gaan terug het water in om af te koelen.
18U30 We wachten aan het restaurant,die weer eens te laat open gaat,ze houden ons bezig ze doen een dansje voor de deur en trommelen op een soort trommel. Ze zingen in hun taal allerlei liedjes,en iemand van daar neemt mama bij de hand. Mama moet meedansen,hehe ik vind het raar en wil niet,maar doe het toch. Na het avondeten gaan we wandelen rond het hotel en langs het strand. Het is al heel donker,en nog zeer warm,we wandelen knus bij elkaar, het is gezellig ... 20U30 we gaan slapen,we zijn moe,het is hier anders dan vorig jaar in Mallorca, er is hier ook wel veel animatie s'avonds,maar aangezien wij s'morgens vroeg opstaan willen wij s'avonds goed vroeg gaan slapen.
Opgestaan om 7uur,in België is dat dan een uurtje later Slecht geslapen,mama had het blijkbaar koud,papa veel te warm nochtans airco on de kamer,maar ja het koelt daar niet zo als thuis Toby had tussen mama en papa geslapen als een roosje, hij locht voor ene keer bij ons,omdat het de eerste keer was in Tunesië We keken alle twee direct naar ons balkon,of het een mooi uitzicht was, en ja hoor,we keken op de zee uit,en die was prachtig! weliswaar als die van ons,nu en dan een plekje dat mooi blauw was, maar voor de rest ook wat vuilder van zicht als die van thuis. De eerste dag is het altijd wel wat wennen,wat eten ze,wat trekken de mensen aan in het hotel en wat kunnen we doen,en zo van die dingen. Het is een zeer groot Hotel,er waren 6 zwembaden,waarvan 2 voor de kinderen allemaal met zoutwater,niet leuk om erin te duiken hoor! Het ontbijt is niet echt een topper!Ik ben al misschien geen grote eter in de morgen, maar ik had toch niet verwacht dat chocoloadekoeken zonder chocolade zouden zijn, en pistolets zonder bewaarmiddel!! Sprite tappen is als water,en limonade smaakt als lollies Na het eten gingen we terug naar onze kamer,die ellenlang verre lag van het restaurant, in dt warme weer is het ondraaglijk ver te wandelen,en dan nog door gangen die aanvoelen als bij het binnen komen van een overdekt zwembad. We trekken ons badgerief aan,en nemen onze grote band mee,en de kleine eend voor Toby om mee te kunnen zwemmen. Het is nu denk ik ongeveer 30 graden,en we zijn nog maar 8uur. Het is snikheet,en nu al kunnen we verbranden. We spelen in en uit het water,Toby vind het leuk,eindelijk in het water te kunnen. Het water voelt heel lekker en warm aan,zalig maar toch verfrissend.
12 UUR we kleden ons om ,om naar het restaurant te gaan eten. Middagmaal is veel te druk hier,ze lopen al door elkaar en we moeten in rijen aanschuiven alsof we in de school zijn. Toby en mama eten kip met warme patatjes Papa rijst met koude aardappeltjes Als we zo verder gaan verliezen we al kilo's. Heh
14UUR we gaan terug zonnen,allemaal insmeren en ploeteren. We gooien met een bal naar elkaar in het water. Ondanks de felle hitte,zij we allen lief voor elkaar! Mama gaat nu en dan zonnen resultaat;verbrand!!! mijn billen en buikje doen pijn,he gloeit en ziet erg rood maar we kunnen er tegen hoor...
Nu en dan flitst door mijn hoofd dat ik je mis dat ik toch nog aan je denk,hoe ver ik ook zit.. dat ik nu hier niet zou ztiiten als ik nog zwanger van je had geweest.. Ik heb heimwee naar huis,naar mijn blogje, naar mijn verdriet.. Maar ik mag het niet opzoeken,ik moet doorgaan, en verder mijn leven opbouwen, anders blijf ik in de tijd stil staan, van pijn en haat
17UUR hebben een meeting met jet air,zij legt ons uit wat we kunnen doen hier in Djerba.. Luxe is hier niet van toepassing,ze kennen hier niks van Europees eten zijn ook traag in werken,en kennen zeker niks van luxe Ik mis mijn luxe,mijn haardroger,mijn bedje,mayonaise hehe We zijn naar een winkeltje recht over het hotel gegaan, het was warm wandelen,maar nog aangenaam, die mensen hier spreken je zomaar aan op straat, ze zouden je zo meenemen met hun paarden alsof ze ons zouden ontvoeren,het was bangelijk
18U30 avondeten,hmmm twas lekker,het begint te beteren héél romantisch,met kaarslicht!! 19U30 naar de kamer,we zijn versleten,nemen een douche en gaan naar ons bedje,we kijken even tv en gaan slapen... Toby is moe,heel moe...
Ik denk aan jou,nog steeds aan jou, oceanen lijken wel apart ,tranen in mijn hart Het vliegtuig haalt de grond, mijn lichaam is nu hier,en mijn hart daar bij jouw het is in België gebleven, daar bij jou Al mijn dromen worden verduidelijkt vrienden begrijpen waarom we op reis zijn gegaan want ze weten wat we hebben doorstaan
Ik zit rond te kijken op het vliegtuig al die mensen zijn gelukkig,we zijn op weg naar een mooie bestemming,iedereen ziet dat zitten Ik denk bij mezelf;ah mensen jullie beseffen nog half niet wat ik heb meegemaakt! En dat is ook zo,niemand hier ziet wat wij hebben doorstaan Welke pijn wij hebben gehad De ene kijkt je boos aan,neerbuigend eerder,de ander is vriendelijk en eigenlijk denk ik dan,weten jullie niet beter? Ik zie een koppeltje zitten,trouwens al in de luchthaven van luik gezien die mensen hebben een meisje geadopteerd,een bruintje Het meisje is van Tunesië afkomstig,ze lijken zooo gelukkig Ik denk na,lach eens lief naar hen, Wij hebben dit ook overwogen,om er eentje te adopteren...
Hallo lieve Zoë, Het is vandaag de laatste keer deze week dat ik je kan schrijven,morgen vertrekken we op reis Maar Tante Kimmie zal je nu en dan eens komen bezoeken,zodat je niet alleen bent. Zij zal vast en zeker voor je zorgen. Ik zal elke dag aan je denken,waar ik ook ben,ik vergeet je niet hoor, hoe tof en mooi het daar ook mag zijn,jij bent in mijn hartje. Ik beloof je,van als we terug zijn,ik je direct zal schrijven. Ik zal zelfs een dagboek bijhouden op reis,zodat ik hem kan over schrijven als ik thuis ben,zodat je ook weet wat we daar hebben gedaan. Mama gaat nu een beetje rusten,het word morgen een lange dag. En ik ben héél moe,en word een beetje ziekjes,krijg waarschijnlijk een keelontsteking,en een beetje hoofdpijn.. Misschien van de stress een beetje,of van moeheid,heb nog steeds slapeloze nachten,en rare nare dromen. Het gaat ook telkens over baby's ... Ik hoop dat ik je niet teleurstel om dat we op reis gaan,maar ik denk dat jij overal mee reist met mama,waar we ook zouden gaan.
Voor de mensen die mijn blog bezoeken, dank u wel voor de steun,de herinneringen die jullie hebben vastgelegd op deze blog naar mij toe,naar de papa,en ook naar onze Zoë, ik ben heel blij dat jullie nu en dan mijn dagboek lezen,ook al sta ik er niet bij stil dat gans de wereld mijn verdriet kan lezen,en ik schrijf dit allemaal niet met de bedoeling dat jullie het kunnen lezen,maar in de eerste plaats voor mijn kleine meid, met deze site is het alsof zij in een ander land zit,en zij daar kan lezen wat ik denk en voel. Zo blijft ze ook verder bestaan,voor ons voor mijn familie en voor jullie. Voor de meesten onder jullie zal Zoë snel vergeten zijn,maar voor ons niet. Elk kaartje die vanaf nu mijn deur uitgaat,zal haar naam staan, elke gelegenheid die zich voordoet,zal zij in mee herinnerd worden,dat is het minste wat wij kunnen doen om haar nog een plaats te geven in ons gezin. Ik ben wel blij dat ik het kan delen met jullie,en dat het jullie ook interresseert. Het is als het ware een slechte film die ik hier vertolk,en jullie kijken mee. Ik zal ook altijd blijven schrijven,en misschien zal het niet meer elke dag zijn, maar zolang ik schrijf,is ze er voor mij.. Ik kan nu al niet meer elke dag komen,maar ik kijk elke dag naar de reacties, en elke dag kijk ik thuis in mijn kamer naar haar foto, jullie vragen je waarschijnlijk af,of ik nog huil??? Ja hoor,in mindere mate,maar zolang ik gewoon nadenk over de feiten, dan kan ik er mee omgaan,maar zodra ik alles begin te bedenken, en stil sta bij de feiten,dan is het onmogelijk te houden,en huil je alles eruit. Dat doe ik trouwens elke avond,in mijn bedje De pijn heelt ,maar het verlies niet. Bedankt lieve mensen om tijdens mijn reisje naar Tunesië voor mij kleine meid te zorgen, en tot volgende week. En Zoë,het klinkt alsof ik afscheid neem,maar ik kom volgende week terug, en zal zeker direct mijn laptop aansteken als ik thuis kom, dat is trouwens mijn eerste en laatste werk op een dag! Tot volgende week schatke,ik zal echt wel aan je denken, en hopelijk kan die reis me tot rust brengen,en voor papa ook. Dada lieveke, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Deze week mijn eisprong week Nu en dan toch schrik;waar ben ik mee bezig? nog niet genoeg moeten lijden Brenda?! Maar dan overtreft mijn hart... Ga ervoor Bren,want misschien krijg je toch een mooie gezonde baby... Kijk nu en dan naar gezonde Toby, dan denk ik..ahja wij hebben hem, hebben we nu niet genoeg aan hem? Maar dan verveelt hij hem,en denk ik, ah ja waarom nie een broertje voor hem Je ziet,in de fase dat wij nu zitten,is het belangrijk dat wij weten wat we voelen,en op ons gevoel afgaan,wij willen het,maar twijfelen zeer zeker ook! De drang overheerst mijn angst
Hallo mijn meisje, Met mama gaat alles vandaag redelijk goed,het is lang geleden dat ik dat nog kon zeggen. Ik heb een goede dag gehad,en kon niet veel nadenken,dat blijkt positieve resultaten te hebben. Ik heb mijn valiesje klaar gemaakt daarstraks om op reis te gaan,het was leuk, weer eens iets om naar uit te kijken. Het is daar nu 37 graden,dus we zullen geen koud hebben Ik zal je wel missen,maar ik zal mijn tijd daar gebruiken om na te denken. Wat mijn keuze betreft,mijn verlies betekend,wat mijn toekomst is.. Ik wil echt genieten van de rust in mijn binnenste,en ik weet..daar zal dat lukken, we zullen daar met niks geconfronteerd worden,en kunnen daar rustig praten ook.
Wat mijn keuze betreft voor een volgende vierde zwangerschap... Ik hoop dat ik mijn zwangerschap niet nauw aan mijn hartje zal laten komen, ik wil er vanaf dag 1 niet aan gaan hechten,zodat als er problemen komen ik niet te hard schrik.Ik weet natuurlijk wel dat ik er pijn van zal hebben als het zover komt,en alles terug verkeerd loopt,maar de duur van de zwangerschap zal er dan ook vanaf hangen. We weten allebei wel het verschil tussen 10 weken en 24 weken he? Ik wil je ook zeggen mijn kleine meid,dat ik het niet doe om jou te vervangen, ik besef heel goed,dat dit niet dezelfde baby zal zijn,maar toch wil ik dat kleine babytje in mijn armen voelen. Genieten zal ik sowieso niet meer kunnen doen van zwanger zijn,maar dat hoeft nu ook niet meer voor mij,nu mijn derde zwangerschap alweer begonnen is met overgeven, ben ik niet graag zo. Ik weet dus wat mij te wachten staat op alle vlakken. Ik hoop gewoon op een klein beetje geluk,en dan stop ik er mee voor de rest van mijn leven. Zeg natuurlijk nooit,nooit!! Papa ziet het ook zitten,maar is heel bang voor mama,wat normaal is,wie zou dat niet ambetant vinden als mama zo lang moet leven van week tot week?! Het is iets wat we niet in de hand hebben ook hé Maar oh..ik mag natuurlijk niet te veel hopen en boffen,maar mijn hartje zegt dat het dit keer goed zal lopen,en dat ik een gezonde baby zal krijgen. Het blijft natuurlijk in mijn achterhoofd hangen dat in het begin toen ik zwanger was van jou een kennis gependeld heeft voor mij met een ring van mama,ze zei toen dat ik een zoon zou hebben en een dochter en daar stopte het dan,nu is mijn schrik wel,dat het daar bij zal blijven. Maar we hebben het dan toch maar nog eens geprobeerd he. Ik denk dat de mensen mij enigzins daarin kunnen begrijpen dat wij nu nog voor die ene keer zullen proberen,dan kunnen we het onszelf later niet kwalijk nemen. Want er komen altijd tijden waarin we zeggen,wat als en wat dan.. En hadden we maar,of hadden we niet.. Ik ben eerlijk,ik ga ervoor en ik wil het heel zeker,wat de gevolgen ook zijn, een mens is gemaakt om verlies te krijgen,en verlies kun je altijd op eender welke manier verwerken,hoe hard het leven ook kan zijn,je moet het te boven komen. Wij hebben dit ook tegen gekomen,en wij proberen elke dag te vechten tegen dat inmense verdriet,en het lukt ons hé,maar dan wel met zijn ups en downs en de nodige ruzie's tussen man en vrouw,zoiets moet je er bij nemen. Ik kan nu wel zeggen dat jij een plaats hebt gekregen in mijn hart. En dat ik natuurlijk nog ween om jou,maar ik heb het leren accepteren. En ondanks de pijn en de verhalen er rond,weet ik ..dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ook al zag je er voor mij perfect uit,het mocht niet zijn,maar je bent beter een engeltje dan een verloren bengeltje!
Ik ben bang dat dit verdriet mij nooit zal loslaten, ik ben bang dat ik nooit meer diezelfde persoon zal zijn dat ik toen was. Ik heb pijn,pijn die ondraaglijk is,en pijn die niet weggaat. Ik ben bang dat die pijn mij tot een ander mens zal maken. Ik ben bang voor de vrouw die ik zal worden,zal ik anders reageren op dingen,zal ik harder worden? Of zal ik dezelfde terug worden en terug kunnen leven als een ander? Kan een mama dat wel aan,haar kindje verliezen,en daarna terug in het water springen als je niet weet hoe diep het zwembad is? Zal ik ooit die liefde terug vinden dat ik nu heb gekend? Zal ik later nog huilen om jouw?of zal ik je gewoon praten over jou en zeggen dat het beter zo is ik kan het niet aanvaarden dat je er niet meer bent,en ik begrijp het ook niet. Ik begrijp niet wat er is gebeurd,en ergens weet ik wel wat er was, maar ik kan er niet bij... Begrijp je mij? Ik wil huilen,veel huilen en in mijn bedje liggen,en naar de muur staren. Das al wat mij nu nog interresseert.
En ik weet dat ik nu graag zwanger zou zijn,maar ik ben ook heel bang, ik weet niet hoe ik op alles zal reageren,en ik weet ook niet hoe mijn lichaam het zal doen als het zover is,maar ik reken erop dat ik sterk genoeg zal zijn om het te verwerken als het terug fataal word. Ik reken op mijn lichaam dat het mij niet opnieuw zal teleurstellen en mij een ongezonde baby zal geven. Ik mag en zal niet nog eens falen als mama,ik kan een gezond kind op de wereld zetten, en wil het kost wat kost bewijzen,en ik hou er echt rekening mee dat ik misschien voor een tweede keer mijn eigen baby moet afgeven. Maar aub pak me dat niet nog eens af,ik wil elke dag bidden,en zal nooit meer vloeken maar aub,geef mij een tweede kans,en ik zal nooit nog iets vragen aan Godje de Heer. Tenslotte is het maar dat wat ik vraag,,voor hem kost het geen moeite, en je hebt al een engeltje van mij ... Hopelijk zorg je voor haar
Hallo lieve meid van mij, Ik ben er eindelijk nog eens geraakt om je te schrijven. Mama moest gisteren weg naar nonkel Dany en tante Monique,en zo kon ik je gisteren niet schrijven. Vandaag moest ik werken,en deze avond zijn we nog eens tot bij tante Anja en nonkel Nico geweest. Gisteren was een moeilijke dag voor mama,ik had zo veel twijfels ,zo veel dingen om over na te denken.. Het was gewoon een dagje met zijn ups en downs. Het was ook de eerste keer dat ik tante Monique zag sinds je geboorte,en ik heb haar ook jou album getoond. Het maakte me blij dat ik jou toch nog eens kon tonen aan iemand,en er ook kon over spreken. En Monique begreep mij ook,alsof zij ooit datzelfde verdriet heeft meegemaakt. Het deed me deugd dat niet alleen ik met sommige gedachten door het leven ga,maar ook anderen. Weten dat niet alleen ik heel veel verdriet moet lijden,maar ook anderen verdriet hebben om hun verlies. Hoe je het ook draait of keert,verdriet is verdriet,of het nu om overlijden gaat,of over uit elkaar gaan, het doet pijn,en je moet het ooit een plaats geven in je hart. Voor ons is het nog heel vers om jouw al een plaatsje te geven in ons hartje,maar ik weet dat ik dat ooit zal doen.
Soms begrijp ik niet wat mij nu het meest aan het wenen brengt,is het nu om dat ik erover praat, of is het nu door bepaalde reacties,ik weet het niet,maar het komt zo spontaan .. Ik heb gisteren ook gehuild,het kwam op;voelde de pijn in mijn keel,probeerde mij te bedwingen, maar het lukte niet,ik moest gewoon huilen,en het liefst van al had ik luidop gehuild, maar ik hield me in..Ik dacht,Bren,we zitten hier bij familie,je kunt hier niet zomaar de sfeer verpesten. We zaten gezellig buiten op terras,met een glaasje en een hapje ,muziekje erbij.. Het warme weertje hield het gezellig,en voor mij was het echt...een moeilijk moment. Maar ah,mama heeft het niet verpest hoor,ik heb samen met tante Anja en Monique een beetje gepraat over het gebeurde,en over mama's relatie met papa,die nu een beetje moeilijk gaat,maar al bij al nu heel wat aan het beteren is. Hoe dan ook,het blijft niet makkelijk,en het doet verdomd veel pijn hoor! Ik had nooit gedacht dat het mij zo zwaar ging pakken,je kunt je enigzins wel inbeelden dat het zwaar zal zijn,maar je beseft het pas als het zover is,en als je al niet meer terug kan. Voor de meeste mensen ben jij geen echt mensje,was je nog geen baby je had nog geen karakter,en ze kenden jou niet,dus kunnen ze je ook snel vergeten. Maar voor ons was je ons kleine meisje,dat wij niet konden helpen. Je werd zo vroeg van ons afgenomen,en we hebben je niet eens mogen leren kennen. Het gemis is voor mij het allerzwaarste , het feit dat ik nu al kon aftellen naar je geboorte. De kleertjes die ik jou zou aan doen,ah ...ik zal dit nooit meer meemaken met jou. Ik heb zo spijt dat ik jou geen kleertjes heb aangedaan,ik had ook geen tijd om er aan te denken. Ik heb zo veel pijn in lmijn hartje dat ik dat allemaal niet heb gedaan voor jou, ik voel me werkelijk schuldig,en een slechte mama! Maar ik hoop dat je mij kan vergeven. Ik heb alles gedaan om jou niet te laten lijden,en met die gedachte kan ik leven, maar de gedachte dat ik zelf die keuze heb gemaakt,is verschrikkelijk lastig, ik heb beslist of je mocht leven of niet,en ik heb gezegd dat je uit mijn buik moest, is dat niet erg voor een mama,is dat niet egoïstisch? ja toch? En ja hoor ,de mensen redeneren zo van;je hebt nog wel de kans om een gezond kindje ter wereld te zetten.ja inderdaad dat heb ik misschien,maar zal dat mijn pijn dan verlichten? Zal dat dan dat lege gevoel doen verdwijnen,of zal ik denken dat jij daar in mijn armen ligt? En zal ik dan alles doen voor die baby en jou vergeten? Ik wil jou helemaal niet vergeten,dat zal ik nooit doen!! Je bent een stukje van mijn leven,dat enigzins nu kapot is. Ik overdrijf niet hoor,dat deeltje dat jou verwachtte,wil nu even niet meer mee doen met de normale gang van zaken,dat deeltje wil blijven stil staan bij de geboorte,en het daar bij houden. Ik ben de reacties van de mensen zo beu,zij begrijpen mij niet,en zij hoeven het dan ook niet te proberen. Want zolang je niet in mijn schoenen staat,kun je ook niet zeggen wat ik moet doen,of mij moet voelen. Ik heb begrip voor diegene die denken dat er ooit nog iets goeds komt in ons leven, maar voorlopig is de tijd blijven stilstaan,en als ik ooit nog eens zwanger ben, dan pas zal de klok misschien terug verder tikken. Ik wou voor één keer dat ik de tijd kon terug draaien,en je nog een keer kon voelen. Ik heb je veel te kort mogen vasthouden,en genieten van je kleine fragile lichaampje, ik zou dolgraag nog een keer aan je handje komen,en je geurtje ruiken. Nog één keertje.. Het ging allemaal veel te snel,ik was nog zo flauw,besefte niet goed wat er gebeurde.. Ik ben ook nog zo jong,wist helemaal niet wat echt verdriet was.. Het lijkt helemaal niet op een relatie die stuk is gegaan,het lijkt ook niet op iemand als je pepe verliezen,want dat zie je aan komen,en dat is ook normaal dat je ooit u pepe verliest. Het doet zo pijn,je voelt dat in je ganse lichaam,en je keel die zit vast,en duwt.. Zou moeten durven,ik zou roepen en tieren van wenen. Ik kan de pijn niet beschrijven,het intense verdriet is weg,maar die langdurige pijn die blijft haperen...Die blijft me maar achtervolgen.. En ik wou dat ik dat niet had moeten meemaken,want het zal mij tekenen voor de rest van mijn leven. Ik mis je mijn arm schaapje,echt waar. Zielig vind ik het,vooral voor jou,dat jij daar nu alleen zit zonder mama en papa en broertje. Ik vraag me dan af,ik geloof helemaal niet,en toch ben ik bang dat je ergens alleen zit, dat je het niet red alleen,en dan besef ik dat er niets is na de dood,dat je nergens bent. En dat hoop ik ergens wel dat je toch ergens bent;zie je ik spreek mezelf nu en dan tegen,en weet echt geen raad met mezelf. Ik moet dan nog elke dag gaan werken en om het cru te zeggen,ik moet dan nog toten trekken. Ik moet vriendelijk zijn,en ik heb eigenlijk vreselijke koppijn. Ik kom mensen tegen die denken dat ik er al over ben,omdat ik al aan het werk ben. Ik moet dan nog zeggen dat alles goed met mij gaat,want anders begrijpen ze mij niet. En eigenlijk he,neen het gaat niet goed,ik ben dat beu van te zeggen,ja hoor alles prima! neen mensen,het gaat niet goed,maar om mij kopke boven water te kunnen houden heb ik een verzetje nodig,en mijn werk past daar perfect in,ik kan mij uitleven,ik kan werken als een zotje ik sleur het ene naar het andere ,ik leer mijn personeel perfect op,en lach een ganse dag met een collega! Maar als ik naar huis rijd met de auto krijg ik een inmense klop,want ik rij terug naar de realiteit, naar mijn huis,daar waar alle herrinneringen zijn aan mijn kleine meisje. Daar waar ik alle verdriet heb gehad. Ik kan niet thuis blijven omdat mensen dan zouden denken dat ik dan pas verdriet heb, ik heb er nog even veel als toen,alleen is het minder intens. Het weegt minder zwaar,maar ik heb het nu op andere manieren te pakken. Zo heb ik elke dag hoofdpijn,ik val pas in slaap als ik alles nog eens overwogen heb en alles nog eens heb herbeleefd. Ik val pas in slaap als ik mezelf geruststel. Ik sta s'morgens op met de gedachte waar ik mee ben gaan slapen,probeer het maar eens he mensen. Ik ben trots op mezelf dat ik na drie weken al weer op mijn werk slag om slinger werk, en dat ik mijn winkel en team terug kan leiden. Ik kon even goed depressief geweest zijn,en wat zouden ze dan allemaal zeggen. neen ik heb het tot hier toe allemaal al redelijk goed gedaan,behalve dat ik thuis al mijn emoties loslaat en dat het dan in mijn relatie een stuk moeilijker gaat omdat ik gefrustreerd ben. Ah ja,ik kan maar zeggen dat het niet simpel is,en dat ik niet wil dat je denkt dat ik geen verdriet heb, ik heb er meer dan je denkt. Dikke kus lieveke, tot later Zoë, x knuf
