Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
08-08-2009
Zaterdag 8 augustus 2009
Hallo lieve meid van mij, Ik ben er eindelijk nog eens geraakt om je te schrijven. Mama moest gisteren weg naar nonkel Dany en tante Monique,en zo kon ik je gisteren niet schrijven. Vandaag moest ik werken,en deze avond zijn we nog eens tot bij tante Anja en nonkel Nico geweest. Gisteren was een moeilijke dag voor mama,ik had zo veel twijfels ,zo veel dingen om over na te denken.. Het was gewoon een dagje met zijn ups en downs. Het was ook de eerste keer dat ik tante Monique zag sinds je geboorte,en ik heb haar ook jou album getoond. Het maakte me blij dat ik jou toch nog eens kon tonen aan iemand,en er ook kon over spreken. En Monique begreep mij ook,alsof zij ooit datzelfde verdriet heeft meegemaakt. Het deed me deugd dat niet alleen ik met sommige gedachten door het leven ga,maar ook anderen. Weten dat niet alleen ik heel veel verdriet moet lijden,maar ook anderen verdriet hebben om hun verlies. Hoe je het ook draait of keert,verdriet is verdriet,of het nu om overlijden gaat,of over uit elkaar gaan, het doet pijn,en je moet het ooit een plaats geven in je hart. Voor ons is het nog heel vers om jouw al een plaatsje te geven in ons hartje,maar ik weet dat ik dat ooit zal doen.
Soms begrijp ik niet wat mij nu het meest aan het wenen brengt,is het nu om dat ik erover praat, of is het nu door bepaalde reacties,ik weet het niet,maar het komt zo spontaan .. Ik heb gisteren ook gehuild,het kwam op;voelde de pijn in mijn keel,probeerde mij te bedwingen, maar het lukte niet,ik moest gewoon huilen,en het liefst van al had ik luidop gehuild, maar ik hield me in..Ik dacht,Bren,we zitten hier bij familie,je kunt hier niet zomaar de sfeer verpesten. We zaten gezellig buiten op terras,met een glaasje en een hapje ,muziekje erbij.. Het warme weertje hield het gezellig,en voor mij was het echt...een moeilijk moment. Maar ah,mama heeft het niet verpest hoor,ik heb samen met tante Anja en Monique een beetje gepraat over het gebeurde,en over mama's relatie met papa,die nu een beetje moeilijk gaat,maar al bij al nu heel wat aan het beteren is. Hoe dan ook,het blijft niet makkelijk,en het doet verdomd veel pijn hoor! Ik had nooit gedacht dat het mij zo zwaar ging pakken,je kunt je enigzins wel inbeelden dat het zwaar zal zijn,maar je beseft het pas als het zover is,en als je al niet meer terug kan. Voor de meeste mensen ben jij geen echt mensje,was je nog geen baby je had nog geen karakter,en ze kenden jou niet,dus kunnen ze je ook snel vergeten. Maar voor ons was je ons kleine meisje,dat wij niet konden helpen. Je werd zo vroeg van ons afgenomen,en we hebben je niet eens mogen leren kennen. Het gemis is voor mij het allerzwaarste , het feit dat ik nu al kon aftellen naar je geboorte. De kleertjes die ik jou zou aan doen,ah ...ik zal dit nooit meer meemaken met jou. Ik heb zo spijt dat ik jou geen kleertjes heb aangedaan,ik had ook geen tijd om er aan te denken. Ik heb zo veel pijn in lmijn hartje dat ik dat allemaal niet heb gedaan voor jou, ik voel me werkelijk schuldig,en een slechte mama! Maar ik hoop dat je mij kan vergeven. Ik heb alles gedaan om jou niet te laten lijden,en met die gedachte kan ik leven, maar de gedachte dat ik zelf die keuze heb gemaakt,is verschrikkelijk lastig, ik heb beslist of je mocht leven of niet,en ik heb gezegd dat je uit mijn buik moest, is dat niet erg voor een mama,is dat niet egoïstisch? ja toch? En ja hoor ,de mensen redeneren zo van;je hebt nog wel de kans om een gezond kindje ter wereld te zetten.ja inderdaad dat heb ik misschien,maar zal dat mijn pijn dan verlichten? Zal dat dan dat lege gevoel doen verdwijnen,of zal ik denken dat jij daar in mijn armen ligt? En zal ik dan alles doen voor die baby en jou vergeten? Ik wil jou helemaal niet vergeten,dat zal ik nooit doen!! Je bent een stukje van mijn leven,dat enigzins nu kapot is. Ik overdrijf niet hoor,dat deeltje dat jou verwachtte,wil nu even niet meer mee doen met de normale gang van zaken,dat deeltje wil blijven stil staan bij de geboorte,en het daar bij houden. Ik ben de reacties van de mensen zo beu,zij begrijpen mij niet,en zij hoeven het dan ook niet te proberen. Want zolang je niet in mijn schoenen staat,kun je ook niet zeggen wat ik moet doen,of mij moet voelen. Ik heb begrip voor diegene die denken dat er ooit nog iets goeds komt in ons leven, maar voorlopig is de tijd blijven stilstaan,en als ik ooit nog eens zwanger ben, dan pas zal de klok misschien terug verder tikken. Ik wou voor één keer dat ik de tijd kon terug draaien,en je nog een keer kon voelen. Ik heb je veel te kort mogen vasthouden,en genieten van je kleine fragile lichaampje, ik zou dolgraag nog een keer aan je handje komen,en je geurtje ruiken. Nog één keertje.. Het ging allemaal veel te snel,ik was nog zo flauw,besefte niet goed wat er gebeurde.. Ik ben ook nog zo jong,wist helemaal niet wat echt verdriet was.. Het lijkt helemaal niet op een relatie die stuk is gegaan,het lijkt ook niet op iemand als je pepe verliezen,want dat zie je aan komen,en dat is ook normaal dat je ooit u pepe verliest. Het doet zo pijn,je voelt dat in je ganse lichaam,en je keel die zit vast,en duwt.. Zou moeten durven,ik zou roepen en tieren van wenen. Ik kan de pijn niet beschrijven,het intense verdriet is weg,maar die langdurige pijn die blijft haperen...Die blijft me maar achtervolgen.. En ik wou dat ik dat niet had moeten meemaken,want het zal mij tekenen voor de rest van mijn leven. Ik mis je mijn arm schaapje,echt waar. Zielig vind ik het,vooral voor jou,dat jij daar nu alleen zit zonder mama en papa en broertje. Ik vraag me dan af,ik geloof helemaal niet,en toch ben ik bang dat je ergens alleen zit, dat je het niet red alleen,en dan besef ik dat er niets is na de dood,dat je nergens bent. En dat hoop ik ergens wel dat je toch ergens bent;zie je ik spreek mezelf nu en dan tegen,en weet echt geen raad met mezelf. Ik moet dan nog elke dag gaan werken en om het cru te zeggen,ik moet dan nog toten trekken. Ik moet vriendelijk zijn,en ik heb eigenlijk vreselijke koppijn. Ik kom mensen tegen die denken dat ik er al over ben,omdat ik al aan het werk ben. Ik moet dan nog zeggen dat alles goed met mij gaat,want anders begrijpen ze mij niet. En eigenlijk he,neen het gaat niet goed,ik ben dat beu van te zeggen,ja hoor alles prima! neen mensen,het gaat niet goed,maar om mij kopke boven water te kunnen houden heb ik een verzetje nodig,en mijn werk past daar perfect in,ik kan mij uitleven,ik kan werken als een zotje ik sleur het ene naar het andere ,ik leer mijn personeel perfect op,en lach een ganse dag met een collega! Maar als ik naar huis rijd met de auto krijg ik een inmense klop,want ik rij terug naar de realiteit, naar mijn huis,daar waar alle herrinneringen zijn aan mijn kleine meisje. Daar waar ik alle verdriet heb gehad. Ik kan niet thuis blijven omdat mensen dan zouden denken dat ik dan pas verdriet heb, ik heb er nog even veel als toen,alleen is het minder intens. Het weegt minder zwaar,maar ik heb het nu op andere manieren te pakken. Zo heb ik elke dag hoofdpijn,ik val pas in slaap als ik alles nog eens overwogen heb en alles nog eens heb herbeleefd. Ik val pas in slaap als ik mezelf geruststel. Ik sta s'morgens op met de gedachte waar ik mee ben gaan slapen,probeer het maar eens he mensen. Ik ben trots op mezelf dat ik na drie weken al weer op mijn werk slag om slinger werk, en dat ik mijn winkel en team terug kan leiden. Ik kon even goed depressief geweest zijn,en wat zouden ze dan allemaal zeggen. neen ik heb het tot hier toe allemaal al redelijk goed gedaan,behalve dat ik thuis al mijn emoties loslaat en dat het dan in mijn relatie een stuk moeilijker gaat omdat ik gefrustreerd ben. Ah ja,ik kan maar zeggen dat het niet simpel is,en dat ik niet wil dat je denkt dat ik geen verdriet heb, ik heb er meer dan je denkt. Dikke kus lieveke, tot later Zoë, x knuf
