Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-08-2009
Dinsdag 25 augustus 2009
Hallo lieve engel ik ben net wakker,ik heb de laatste tijd zo van die enge dromen,en dan denk ik bij mezelf..hoort dit nu bij mijn verwerkingsproces want dat hoor je vaak van mensen die rouwen. Gisteren kon ik wel gillen!Het uitschreeuwen dat ik er even genoeg van heb om in deze donkere wereld te leven. Er zijn zoveel mensen die hun kinderen verliezen op later leeftijd,er zijn mensen die zelfmoord plegen, er zijn mensen die een ongeluk tegen komen,en er zijn mensen die ziek worden..en ik .. Ik vraag me dan af hoe lang hun verdriet dan aansleept. Ik weet ook wel dat het niet van vandaag op morgen zal verdwenen zijn,maar die ups en downs maken het mij zo moeilijk. Ik voel me dan zo anders dan anders.Alsof ik ontwaak in een droom. Nu en dan sta ik op en voel ik me rotslecht,en dan loop ik naar de keuken,kijk naar de kalender en zie dat we augustus 2009 zijn, en dan zeg ik bijmezelf;shit,ik heb het niet gedroomd,het is echt.Ik ben echt wel mijn kleine meid kwijt. Gisteren avond ging ik wel met een goed gevoel gaan slapen,het deed deugd in mijn bedje te kunnen kruipen zonder angstgevoel. Zonder verdriet,zonder schuldgevoelens,het was anders dan anders,ik kon in slaap geraken zonder te huilen. Zonder stil te staan bij de feiten. Maar dan deze morgen dan weer dat opstaan,was weer zo eenzaam,zo ellendig,en dan moet ik weer de dag gaan starten met een lage moed. Ik moet gaan werken,ik moet zoveel doen vandaag,maar ah ..er komen wel dagen aan dat ik me weer beter zal voelen. Misschien een klein beetje plezier zal maken en even zal vergeten in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Het is alsof ik me nu heel even terug slechter voel dan enkele weken geleden. Het is morgen op de kop 2 maand geleden,en eigenlijk kan mijn verdriet nu maar beter worden dan toen,want toen kon ik amper lachen en spreken,nu kan ik al onder de mensen hun ogen komen,maar toch.. Het valt mij aan wanneer ik het niet denk dat het er aan komt,en het gaat weg,wanneer ik het niet besef Het zal mij eeuwig weten te treffen,op tijden dat ik het juist niet verwacht,en het zal helen wanneer ik het ook niet zie. En heel misschien,kan ik dan terug genieten van een mooi leven,die nu nog voor me ligt. Ik hoop dat ik jou nooit zal vergeten,maar dat ik kan rouwen op een andere manier. En dat ik zonder schuldgevoelens kan aan je denken,en tegen mijzelf zeggen;bren,dit was de beste oplossing! Want meisje,jij weet niet hoe zeer dit mij aangrijpt,hoe erg het me pijn doet,en niemand kan dat ook weten, dat weten alleen wij als mama en papa hoe wreed deze wereld wel kan zijn,en hoe totaal onverwachts het lot kan uit de hoek komen. Hoe de wereld de mensen kan pijn aanrichten,en waarom? Waarom is de eeuwige vraag hé,waarom nu juist jij? Ik had je zo lief gehad,en had zo graag met jou in mijn armen iedereen verwacht.. En straks komt de tijd eraan,de bevallingsdatum ...ik had moeten hard werken om jou op de wereld zetten, ik had veel moeten zuchten en kuchten,maar helaas,heb ik dat al mogen doen,maar om een andere reden. Ik hoop alleen,dat het mij alleen maar sterker kan maken naar de toekomst toe, en dat het mij niet kan schaden..Dat ik er wel door kom,hoe dan ook. Ik mis je mijn kleine engel,ik hoop dat jij jouw wegje hebt gevonden daar ergens, en als je daar ergens bent,geef mij dan ooit eens een teken,dat jij ook aan mij denkt! hou van je XXX
