Zoë,
Het gaat niet zo goed met mama,nu en dan herken ik mezelf niet meer..
Ik voel me niet zo wel de laatste dagen,en het is alsof het verdriet mij nu toe slaat!
Ik voel me ook minder en minder goed in ons gezinnetje.
Ik mis de nodige steun en aandacht,die een mama zou nodig hebben.
Ik weet ook niet of het nu aan mezelf ligt of aan een ander.
Ik huil voor de minste dingen,en ben ook heel prikkelbaar.
Heb ook geen zin om dingen te doen,want ik heb er ook geen interesse in.
Alsof niks me nog kan boeien,en alles zo saai lijkt te zijn.
Nog een weekje werken en dan hebben mama en papa verlof,
zelfs dat zie ik niet zitten,omdat ik weet hoe het zal zijn,
en ik zal er ook niet ver naast zitten.
Het zal opstaan zijn,kijken van waar dat de wind komt,
en dan een film bekijken of naar zee gaan,die ik elke dag kan zien
en al heel veel gezien heb.
Ik heb geen zin in dat soort dingen,verlof zonder op reis te gaan
is verlof waarin je te veel kan nadenken en kan stil staan bij de dingen
die gebeurd zijn.
Ik zou graag op reis gaan,maar papa ziet dat niet zitten.
Maar wat zal dat jaarlijks verlof ons dit jaar dan brengen?
We zullen dan op elkaars lippen  zitten tot en met!
Ik heb gewoon dat voorgevoel,en zou dan veel liever werken,
want echt waar,met werken kun je veel verdringen hoor!
Je vergeet van na te denken,want je bent veel te veel bezig met je werk.
Al weet ik wel dat ik nu misschien ook op dit moment niet zo ideaal ben
om mee samen te leven,mijn emoties lopen nu en dan uit de hand,
ik maak geen ruzie of zo,maar ben denk ik moeilijk om mee samen te leven,
en dat vind ik volkomen normaal,ik mis een deeltje dat van mij is,
ik mis jou Zoë,en dat gevoel dat ik heb kan enkel een mama verklaren
die dit zelfde als mij is tegen gekomen,een vader die dit verdriet moet
verwerken,heeft ook nooit die echte band gehad met de baby.
Ik heb veel moeten doorstaan om dit te verwezenlijken.
Ik heb jou op de wereld gezet met de bedoeling jou af te geven aan God,
ik wist dat al weken toen je nog groeide in mijn buik..
En de band werd elke week ook alsmaar sterker,
zodanig dat ik je leerde kennen,dat ik begon te voelen dat ik jou mama was..
Niemand kan dit begrijpen,niemand kan mij daardoor ook helpen,
ik kan het alleen maar zelf doorstaan,en zelf zien op te lossen,
en dat gevoel van alleen staan,is inmens eenzaam.
Want ik kan wel vertellen tegen iemand wat ik voel,maar wat kunnen ze
antwoorden?Dat het de beste oplossing was?en dat ik er wel doorheen geraak?
Ja dat wel hoor,maar hoe?
Hoe geraak ik van dat gevoel af?dat gevoel die mij zegt dat ik alleen ben,dat ik eenzaam ben?
ik kan er soms niet meer tegen,want dan ben ik humeurig,
en niet alleen mijn relatie lijd eronder,maar ook mijn gezinnetje.
Het is allemaal wel met de beste bedoelingen gedaan,maar het draait altijd verkeerd uit.
Het eenzame gevoel zal moeten slijten,en ik zal het nu eigenlijk moeten aanvaarden
dat ik geen baby meer heb,dat je ergens naar toe bent gegaan,
om de reden dat je ziek was,de reden dat je ziek was,was omdat mama geen stom
nummertje 7 chromosoom meer over had om jou te helpen.
En de kers op de taart is dan nog,dat ik een herhalingskans heb van 25%
en dat het hoogste percentage risico 50% is,in wat voor een wereld leef ik eigenlijk?
Heb kik dan niks van geluk meer op mijn weg liggen,gaan ze er eigenlijk echt mee lachen?
Ik bedoel maar...de volgende baby is toch niet dezelfde als jij,Zoë?
Dat kan toch niet dat ze me dit dan nog eens zullen aan doen?
Ik kan en wil dat niet begrijpen,maar wees gerust,ik leef op dit moment
zeer onrustig,en kan ook niet logisch nadenken.
Ik wil alleen de volgende 9maanden slapen,en wakker worden als alles
voorbij is,en als alles goed is afgelopen,ik denk zelfs dat je me dan pas
voor het eerst in je leven zal gelukkig zien.
Want nu zie je mama op een ander manier,mama kan nog tans heel enthousiast door
het leven gaan,en mama houd van zot doen en zo  veel meer,
maar zo ken jij mij niet he,de laatste weken heb jij in mijn buik
niet anders dan stress gevoeld bij mama,ik was verdrietig en helemaal van streek
en zo ken jij mij maar