Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
30-08-2009
Zondag 30 augustus 2009
Hallo, we zijn net terug van kimmie haar mama's café,we gaan papa zijn 30 ste verjaardag daar vieren. papa krijgt een nieuwe voordeur he,weliswaar nog een twee maandjes papa verjaart op 26 oktober he en op 24 oktober vieren we dat allen samen met een hapje en een drankje. Vandaag is er anders niet zoveel gebeurd,we hebben wel een nieuwe salon gekocht. een home cinema relax ,drie zetels aan elkaar en dan nog een relax apart. Het zal mooi zijn hoor! Nu terug beetje sparen he voor weer nieuwe goestjes... zo,ik zal je laten,ik schrijf je morgen dan wel weer
Denk niet dat wij dit niet verkeerd vinden. je was het schattigste deeltje van mijn leven tot zo ver, maar jij en ik wisten dat er een storm van kwam.. Dat het serieus kwam Moest ik nu denken aan jou of aan onszelf? had ik nu moeten nadenken voor je mijn leven verliet? voor ik de bevalling liet inleiden? Ik moest zeker weten voor ik die deur dicht deed. Ik heb nagedacht voor mijn liefde voor jou,voor de herrinneringen voor alles wat jij en ik samen hebben gedeeld want eens ik de beslissing nam,was ik al halverwege en kon ik niet meer terug
er was waarschijnlijk een plaatsje in de wereld war je liever had geweest dan hier boven.. Ik had je graag gekend lieve meid.. Je lag zo vredig in mijn armen,ik denk ook dat je opgelucht bent heengegaan. Hier was je dan,dat was jij,in een wereld zo groot en vrij Hier lag je dan in mijn armen,een plaatsje waar je hoorde. Waar wij allen op gewacht hebben. Maar er was geen bonkje van je hartje Het was een nieuwe wereld,een nieuwe start vol nieuwe mensen die je hadden willen kennen. Ze hielden allemaal van je ,ook al was je er maar even.
maar alsjeblieft Zoë,vergeef mij van alles wat ik deed,we konden niet anders het voelt voor mij nog steeds aan alsof we die dag waren. Het kan nu alleen maar vervagen. Maar voor mij ben je nog steeds mijn eeuwige dochtertje je bent de enige die ik altijd zal willen,en ik zal altijd meer van jou houden dan ik ooit van een ander zal kunnen doen. Ik kan niet stoppen met denken aan jou,en geloof mij maar ieder woord die ik neerschrijf is de waarheid.
Mama kon je gisteren niet schrijven,ik ben vroeg beginnen met werken, en gisteren avond moest ik nog om broertje Toby en daarna ben ik gaan slapen. Ik heb een zeer lastige en moeilijke week achter de rug.. De reacties van de mensen maken het mij niet erg makkelijk. Sommige mensen reageren heel cru op ons verlies,en begrijpen nu en dan ook niet dat hun reactie overbodig is of zelfs heel kwetsend. Ik probeer het achter mij te gooien,en er niet te veel over na te denken, maar toch heb ik een traantje gelaten . Ik kan er niet mee om dat mensen soms zo harteloos zijn. Ik heb heel veel verdriet,en dat moeten zij toch verstaan? Ze denken zij allemaal dat ik een miskraam heb gehad,en dat zou het vor hen allemaal moeten goed praten,maar dat is het niet.. En zo ja..heb ik dan nog mijn winkel met allemaal nieuw personeel die niet mee werkt,ik moet dan ook alles zelf gaan doen,zij kunnen het niet, willen het waarschijnlijk niet kunnen ,en als ik ze dan allemaal even apart bij mij roep, dan begrijpen ze nog niet waarover ik het heb. Dus je ziet,leiding geven terwijl je in een soort van depressie zit,is niet zo simpel, het is enorm hard om alles aan te kunnen en dan nog thuis je leven te kunnen leiden. Nu en dan van je dan in een soort dipje,en het is dan aan mij om me zo snel mogelijk te herpakken. Ik heb over twee weken aan afspraak met mijn bazinneke,ik vermoed dat ze mij wil spreken over hoe het nu met mij gaat en of ik de winkel nu al terug kan leiden al voorheen. Ik doe mijn uiterste best alleszins om dezelfde Brenda te zijn als voorheen,maar ja ik ben wel anders of voordien. Ik kan minder snel tevreden zijn,ben ook harder geworden in bepaalde opzichten. En kan ook niet meer tegen mensen die alsmaar klagen bij de minste akkefietjes. Ik ben ook ongeduldiger geworden,maar maakt dat dan een minder goed mens van mij?ik dnek het niet. In feite kan ik alleen maar zeggen dat het mijn emotionele kant een stuk doorzichtiger heeft gemaakt,en dat ik bij de minste dingen die mij te veel worden een traan laat,en zo snel mogelijk die traantjes laat verdwijnen om dan zo snel mogelijk terug te kunnen doorwerken. En voor de rest ben ik nog steeds de 'oude'. Ik hoop gewoon,en daar voor heb ik heel veel schrik,dat ik niet in een zware depressie terecht zal komen. Want hoe geraak je daar dan uit. Maar in feite,als ik het al op voorhand zeg;zal er wel niks gebeuren he? Verdriet is denk ik heel normaal na deze ganse gebeurtenis en ons grote verlies. Ik moet gewoon leren aanvaarden dat ik een rouwproces doormaak,en ik moet die ook de kans geven om te rouwen,zoals de dokter ons zegt,dit mag je niet over slaan,en volgens mij ,sla ik het zeker niet over. Want als ik het verdriet even over sla,weet het mij altijd op een of andere manier te treffen. Het pakt mij terug op momenten dat ik het niet verwacht. En nu deze week..had het mij beet,ik was een ganse week depressief,en heb heel veel gehuild! En enkel en alleen meisje,omdat ik jouw toch zo mis,en altijd maar schuldgevoelens krijg door reacties van mensen. Ik weet wel beter,maar toch... Ik hoop dat sommige weten wat het voor mij is om om jouw niet meer te voelen en te kennen.
Gisterenavond ben ik er niet meer aan toe geraakt je te schrijven. Tante Heidy is langsgekomen samen met je nichtjes Lynn,Lisa marie en Marie julie... Ik kreeg te horen dat opa heel verdrietig is de laatste tijd..dat hij waarschijnlijk nu pas beseft.. als hij met de kleinkinderen ravot dat ook jij daar kon bij zijn. Dat hij jou niet zal zien opgroeien,dat hij geen opa kan voor je zijn. Ik begrijp dat opa hier héél erg verdrietig over is,ook wij denken daar veel aan als we ergens zijn,of thuis..onze kleine meid kon hier nu geweest zijn. En op dat punt,moeten wij ons dan sterk houden en zeggen;het had niet mogen zijn! Ik hoop dat ook opa ergens een manier vind om zich daar over te zetten, ook al is het niet simpel,en ook al denk je er veel aan.. We kunnen niet anders dan doorgaan met ons leven en natuurlijk ben ik er het hart van in dat ik zo iets moet schrijven, maar wat moet ik ?Ik heb het ook héél erg moeilijk,en .. ik zou ook de klok willen terug draaien maar helaas ligt dat niet in mijn macht,en moet ik met de rest die overschiet verder leven. Het klein beetje geluk die misschien nog op onze weg ligt oprapen en er mee door doen. Niemand zal jouw plaats innemen,jij bent onze tweede telg,jij bent onze dochter! Jij had het moeten zijn die hier nu in mijn armen lag,niet een ander babytje..
Ook nichtje Lynn had gisteren een moeilijk moment..ze begon heel hard te wenen.. Lynn beseft héél goed wat wij kwijt zijn..Ook wat zij niet heeft mogen kennen. Ik hoop dat Lynn ergens wel haar verdriet weet te plaatsen,niemand heeft gezegd dat het makkelijk ging zijn,maar je moet er leren mee omgaan. Ik begrijp dat als kind het helemaal anders ligt,en zij natuurlijk alle steun zal nodig hebben. Zij stelt zichzelf vele vragen;waarom verliest tante Bren haar kindje,als een ander er niet kan voor zorgen en zij juist wel hun kinderen krijgen.. Ah Lynn..we weten allebei wel hoe de wereld in elkaar zit he meisje.. Zo gaat het nu eenmaal,wij kunnen in ons leven heel veel beslissingen nemen, en dat bepaalt dan onze weg in het leven,maar héél veel dingen gebeuren om dat 'God' dat beslist. En alles heeft zo wel zijn redenen hoor!
Ik hoop Lynn,dit is dan naar jou gericht,dat je u zelf noch je mama niet kwalijk neemt dat je ons engeltje Zoë niet hebt kunnen zien. Je zou er waarschijnlijk niet goed kunnen mee omgaan,en het zou voor jou misschien gevolgen hebben. Zoë zag er in het echt een heel mooie baby uit,ze zag iets donkerder omdat de huid nog moest dikken (zoals wij het zeggen.) Ze had tien vingertjes en tien teentjes..ze was volmaakt! Ja ik weet het Lynn,zoals jij het zegt;ze was een wezen ,ja inderdaad. Maar ze mocht niet leven,het werd haar niet gegund. Probeer je erover te zetten,wij moeten dat ook doen ,huil als je wil huilen, het kan deugd doen, het zal je opgelucht doen voelen,krop niks op..dat is niet goed voor je. En als je vragen hebt,of iets wil zeggen,weet dan dat tante er ook voor je is. Je hoeft niet bang te zijn dat je tante zal pijn doen..ik huil ook elke dag voor mijn meisje en of jij nu er bij zit of niet,jij hebt alle recht van huilen meid! Ze was ook jouw nichtje. Ik wil je enigzins bedanken,dat ik na twee maanden toch nog kan zien dat er nog velen zijn die rouwen om mijn meisje..het is een rare dankuwel,maar oprecht! Ik denk gewoon dat jij veel steun en moed zal nodig hebben,als ik zo zie hoe je er mee omgaat. Vergeet niet meisje,dat dit een grote tegenslag is in ons leven die we moeten proberen te overwinnen. En in de eerste instantie is het ook wij die de hele slag moeten zelf slaan,je hoeft niet als er bij oma Rita een baby is,er niet om te kijken,dat babytje weet niet wat er met ons gebeurd is,en is ook een andere baby dan die van ons. Maar ik begrijp je reactie,dat je het sommige mensen niet kan gunnen,en dat is enkel en alleen Lynntje,omdat jij nog in een rouwproces zit,voel je zeker niet schuldig,want ik weet zeker,dat Zoë in de wolkjes aan jou denkt, en zij ergens op een manier zou willen duidelijk maken dat zij ook van jou houd,zoals jij van haar doet. Zij zal je in de toekomst wel helpen met een of ander teken. Zij zal hopelijk er voor zorgen dat wij allemaal toch ergens een beetje geluk kunnen vinden in ons ongeluk. En ook wij kunnen nu en dan eens naar boven kijken en haar herinneren. Welkom Lynn in de volwassen wereld.. Hou je sterk,en als er iets is..je weet mij wonen ,kent mijn website en mijn gsm nummer just do it!
Je bent vandaag 2 maandjes oud!! een dikke proficiat lieve meid! Ik heb gans de dag aan je gedacht. (zoals elke dag natuurlijk),maar vandaag nog iets meer. De gedachte dat je vandaag om 11.50uur zojuist 2 maanden geleden in mij armen lag,doet veel... Het maakt mij nog een beetje meer verdrietiger,dan ik al was. De laatste dagen heb ik het emotioneel zwaar te verduren. Is dat nu omdat ik iets meer naar de bevallingsdatum nader.. ik weet het niet..
ik zal straks verder schrijven,papa is net thuis.. dada
Hallo lieve engel ik ben net wakker,ik heb de laatste tijd zo van die enge dromen,en dan denk ik bij mezelf..hoort dit nu bij mijn verwerkingsproces want dat hoor je vaak van mensen die rouwen. Gisteren kon ik wel gillen!Het uitschreeuwen dat ik er even genoeg van heb om in deze donkere wereld te leven. Er zijn zoveel mensen die hun kinderen verliezen op later leeftijd,er zijn mensen die zelfmoord plegen, er zijn mensen die een ongeluk tegen komen,en er zijn mensen die ziek worden..en ik .. Ik vraag me dan af hoe lang hun verdriet dan aansleept. Ik weet ook wel dat het niet van vandaag op morgen zal verdwenen zijn,maar die ups en downs maken het mij zo moeilijk. Ik voel me dan zo anders dan anders.Alsof ik ontwaak in een droom. Nu en dan sta ik op en voel ik me rotslecht,en dan loop ik naar de keuken,kijk naar de kalender en zie dat we augustus 2009 zijn, en dan zeg ik bijmezelf;shit,ik heb het niet gedroomd,het is echt.Ik ben echt wel mijn kleine meid kwijt. Gisteren avond ging ik wel met een goed gevoel gaan slapen,het deed deugd in mijn bedje te kunnen kruipen zonder angstgevoel. Zonder verdriet,zonder schuldgevoelens,het was anders dan anders,ik kon in slaap geraken zonder te huilen. Zonder stil te staan bij de feiten. Maar dan deze morgen dan weer dat opstaan,was weer zo eenzaam,zo ellendig,en dan moet ik weer de dag gaan starten met een lage moed. Ik moet gaan werken,ik moet zoveel doen vandaag,maar ah ..er komen wel dagen aan dat ik me weer beter zal voelen. Misschien een klein beetje plezier zal maken en even zal vergeten in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Het is alsof ik me nu heel even terug slechter voel dan enkele weken geleden. Het is morgen op de kop 2 maand geleden,en eigenlijk kan mijn verdriet nu maar beter worden dan toen,want toen kon ik amper lachen en spreken,nu kan ik al onder de mensen hun ogen komen,maar toch.. Het valt mij aan wanneer ik het niet denk dat het er aan komt,en het gaat weg,wanneer ik het niet besef Het zal mij eeuwig weten te treffen,op tijden dat ik het juist niet verwacht,en het zal helen wanneer ik het ook niet zie. En heel misschien,kan ik dan terug genieten van een mooi leven,die nu nog voor me ligt. Ik hoop dat ik jou nooit zal vergeten,maar dat ik kan rouwen op een andere manier. En dat ik zonder schuldgevoelens kan aan je denken,en tegen mijzelf zeggen;bren,dit was de beste oplossing! Want meisje,jij weet niet hoe zeer dit mij aangrijpt,hoe erg het me pijn doet,en niemand kan dat ook weten, dat weten alleen wij als mama en papa hoe wreed deze wereld wel kan zijn,en hoe totaal onverwachts het lot kan uit de hoek komen. Hoe de wereld de mensen kan pijn aanrichten,en waarom? Waarom is de eeuwige vraag hé,waarom nu juist jij? Ik had je zo lief gehad,en had zo graag met jou in mijn armen iedereen verwacht.. En straks komt de tijd eraan,de bevallingsdatum ...ik had moeten hard werken om jou op de wereld zetten, ik had veel moeten zuchten en kuchten,maar helaas,heb ik dat al mogen doen,maar om een andere reden. Ik hoop alleen,dat het mij alleen maar sterker kan maken naar de toekomst toe, en dat het mij niet kan schaden..Dat ik er wel door kom,hoe dan ook. Ik mis je mijn kleine engel,ik hoop dat jij jouw wegje hebt gevonden daar ergens, en als je daar ergens bent,geef mij dan ooit eens een teken,dat jij ook aan mij denkt! hou van je XXX
hallo lieve Zoë, zoals je hoort staat er nu ook een muziekje op de site (voor de bloglezers zet jullie speekers aan aub) Ik heb geen al te goeie eerste werkdag achter de rug,ik ben net uit verlof en moest er vandaag voor de eerste keer terug aan de slag. Ik had deze morgen bezoek van een vriendin Vanessa ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje ik was verrast haar te zien,en zij had mij ook nog niet gezien sinds de bevalling. Ze hebben allemaal schrik om mij de eerste keer te zien omdat ze niet weten hoe ik of zij zelf zullen reageren. En dat is heel logisch,wie weet huil ik,wie weet loop ik weg, en wie weet..wat moeten ze zelf zeggen als ze mij zien. Geen probleem,ik had geen moeite met haar bezoekje. Het enige wat ik had was;ik had het verschrikkelijk lastig om niet te huilen,en in een opwelling van emoties heb ik toch mijn tranen niet kunnen bedwingen. Ik voelde opeens dat intens verdreit terug opkomen,en kon amper een woord nog zeggen. Toch was ik blij dat ik toch iets kon vertellen over jouw,en heb ik ook op die manier nog eens mijn hartje kunnen luchten. Deze middag had ik dan toevallig een klant in de winkel,waarvan haar zoontje,ik schat een jaar of 6 misschien wel minder, een ziekte heeft,waarvan niemand weet wat het eigenlijk is,en wat ze er kunnen aan doen. Nu ja waar het eigenlijk op neer komt,was dat die mevrouw ten einde raad is met haar zoontje,en zij mogelijk haar kindje kan verliezen. De emoties kwamen uiteindelijk alweer op,en ik had het zeer moeilijk,maar toch heel veel respect voor die dame. Ik kan uiteindelijk ook erg medeleven in haar situatie,ook al is haar zoon een levend mens,en kent zij hem al veel langer dan ik jouw Zoë heb gekend,en heeft ook zij een verleden met haar kind. Toch voelde ik alsof ik in haar schoenen stond,of zij in de mijne,enkel de leeftijd is een verschil. Zij moet ook elke week aanhoren dat ze niks vinden,en zij niks kunnn doen voor haar kindje. Ik kon enkel zeggen dat er nog hoop is,en dat ze moet blijven vechten ,voor zichzelf,het kind en haar huwelijk. Met dat feit alleen al zat ik een beetje dieper in de put. Deze middag kwam er dan een oud collega van mij binnen in de winkel.(Annelies) Ze is zwanger,wist van mijn zwangerschap,vroeg mij of ik al vele kilo's bij was gekomen. Ze kon het niet weten,en nam het haar zeker niet kwalijk,maar al snel kwam het zweet bij me op en voelde ik de grond een beetje meer wegzakken onder mijn voeten. Al heel snel heb ik in het kort mijn verhaal gedaan,ik kreeg steun en zag verdriet in haar blik, waarvoor dank,maar begreep heel goed dat zij er niks kon aan doen,dat ook zij niet wist dat ik bevallen was, en zij dus ook niet haar steun toen kon betuigen.Je kon het niet weten he Annelies.Heb aub geen schuldgevoelens. Ik gaf haar de naam van onze website,en ze heeft dan ook een sms geschreven met haar steun. Die staat nu bij ons gastenboekje geschreven. Na deze dag vol herinneringen,en bezoekjes had ik uiteindelijk amper kunnen werken,maar toch was ik blij met ze te zien. Helaas tegen de avond zat ik erdoor,ik huilde en was depressief. En nu ik thuis ben,ben ik blij dat ik eindelijk eens alleen ben,en kan schrijven,en dan tot rust komen. Ik ga nu wat tv kijken,tot morgen lieve meid En zoals je weet,ik hou van jou en ik mis je elke dag
Net naar tante Heidy geweest,het was het verjaardagsfeestje van nichtje Marie Julie, we zijn er niet lang gebleven omdat mamazich niet wel voelde. Marie Julie is nu 2 jaar geworden. Tante Wendy was er ook met nonkel Dominiek en neefjes Baptiste en Nathan. Met de baby in haar buikje gaat het redelijk goed,volgens tante. Morgen moet ze naar de gynaecoloog en weten we meer. Ik ga nu een beetje op mijn bedje gaan liggen,want ik heb heel veel pijn. Ik schrijf ja later dan wel terug, dikke kus ,mama
Vind het jammer dat ik mijn gesprekje nooit kan beginnen met de vraag hoe het met je gaat.Ik kan er nooit een antwoord op krijgen..
Ik heb mijn maandstonden van zaterdag 22 augustus..Het zijn heel pijnlijke,ik kan amper iets doen en voel scheuten in mijn onderbuik en benen.
Ik ben niet teleurgesteld om dat ik wist dat het nu nog een beetje vroeg was om zwanger te raken,En ik blijf nog altijd stiekem schrik hebben voor de gevolgen.
Ik heb een zware dag achter de rug gehad gisteren,ik was emotioneel heel erg van streek.Ik had moeite met het leven,en moeite met het aanvaarden van ons verlies.
Ik kon even niet geloven dat ik terug op deze planeet was terecht gekomen,na een weekje In een andere wereld te zijn,kwam alles weer recht op mij af.
Ik had gedacht dat Djerba mij kon helpen,en dat die reis mij zou verlossen van mijn lijden,maar helaas deed dat het niet.Het verzachte alleen de pijn voor heel even,en bracht me naar een hemels paradijs,om even tot rust te komen,en nu..heb ik zo veel pijn en verdriet.
Het is zelfs even intens aanwezig vandaag als op de dag dat je geboren werd.Ik huil en ik snik en ik kan het niet geloven,ik dacht dat ik een lange droom had,die een nachtmerrie was,maar eigenlijk heb ik het echt meegemaakt,en besef nu pas dat jij er echt nooit meer zal zijn,jij komt niet terug.
Vandaag onverwachts mijn maandstonden beetje vroeger dan voorzien. Mijn cyclus is nu wat overhoop gehaald, dus de volgende eisprong zal nu voor de 4 de september zijn. Als het al dan niet de juiste berekening is want nu mijn cyclus geen 28 dagen is, zal ik moeten gokken. Als het dan lukt om zwanger te zijn dan is de bevalling voor 29 mei 2010 En zou het sterrebeeld van mijn kindje een tweeling zijn. Het zou volgens de chinese horoscoop een jongen. Meer nieuws vertel ik jullie als het zover is. En nu gaan we terug hopen dat het lukt
Dag lieve engeltje Zoë we hebben jou maar even gehad maar nu zien wij elkaar nooit weer
het heeft niet zo mogen zijn het kind dat jij zou worden bleef voor altijd klein ik heb je mogen wiegen en in mijn armen gehad ik heb je gedag mogen kussen
maar ondertussen zijn de tranen nog steeds niet gedroogd van het onverwachte vertrek waarin ik nooit had geloofd
wat was je mooi en nog zo klein straks als ik bij je ben zul jij dan nog weten dat wij nog steeds je ouders zijn? het was fijn dat ik jou toch zes maanden in mij had
ik voel me verscheurd, uiteengerukt, gebruikt het was toch Mijn kindje en Mijn buik en ik, ik was erbij, geen trots dat ik het zeg ik zei ;met wat er haar te wachten staat, dit babyje moet weg
mijn vriend, hij kon niet beslissen ik hield me tijden voor hem in, gewoon vergeten en genoot van zijn genieten en zijn levenszin maar kapot was het wel, daar binnenin
bevallen ben ik, als menselijk alternatief en waarom, waarom heb ik nu juist dit kind zo lief en huil ik om haar, kus ik nooit geverfde muren wat heb ik gedaan, die nonchalante uren
o, ik wil sterk zijn, ook als diep medelijden welt om mezelf, terwijl het voor hem zo heel heel anders geldt ik wil niet kwetsen maar wil ook niet lijden O God, kunt u mij uit deze boze droom bevrijden?
mijn kind, wat heb ik je toch aangedaan toe, wat nu als we even samen verder gaan een lichte droom van jij en ik, ach mag ik even om je daarna voor altijd aan God terug te geven
Gevoelens, angst. Is het echt nu het einde of komt er nog wat aan.? Wie zal het weten, zal jij mij uiteindelijk weer zien? M,n hart zeg dit is nog niet over, dit is nog zeker niet het einde. M,n gevoel die nu meer over je weet het verfijnde. Dingen die ik toen nog niet wist en nu wel.
Dat ik het ontzettend moeilijk heb zonder jou en dat is iets wat me erg kwelt. Mensen die onze foto,s zien op internet en hun gedachte,s daarover geven. Ik mag het hopen dat ik het niet moet herbeleven en dat jij je het mij kan veregeven Toch ben ik erg bang in de hoop en de gedachte dat het opnieuw gebeuren kan Laat het a.u.b geen zoethoudertje zijn dat je misschien ooit nog zal komen, want nu is mijn leven niet meer fijn, Ik zie geen licht meer door de bomen! Het verdriet, de pijn ik kan niet meer genieten is dat fijn? Ik heb meerdere contacten nu en leid m,n eigen leven weer, kan niet geloven dat jij misschien nooit meer terugkeert.
Ik kan niet zonder jou, mijn hart voelt en schreeuwt alleen nog maar om jou. Wat kan ik doen, wat moet ik doen? Ik ben machteloos, en kan alleen maar afwachten en toe kijken in de hoop dat het weer goed komt bij een volgende baby en beter gaat als toen! Toch zal niemand jouw kunnen vervange...
Omstreeks 18uur landen we op Belgische grond! Joepie ,we zijn thuis,we zien opa Ludo en Lynn We zijn blij even tegen iemand te kunnen praten die ons begrijpt! In de auto vertellen we onze ganse reis,we stoppen niet met tetteren! We rijden mee naar oma,zij maakt verse frietjes voor ons met zelf gemaakte mayonaise!mmmm Daarna gaan we naar huisje toe Mama vliegt direct naar haar laptop,en bekijkt haar blogje Ik krijg een kropje als ik iedereen zijn reactie lees.. Vind het leuk dat er nog steeds mensen zijn die aan mij denken. Dank u wel daarvoor! En nu zit ik hier,te schrijven,tot waar we vandaag zijn...
Hallo lieverdje van mij, Ik ben terug van Djerba... Ik heb je gemist... Ik wou even kort zeggen dat ik nu eerst alle berichten zal lezen en je dan alles vertel ,oke? tot straks
Morgen vertrekken we naar huis ik ben blij,we zijn allen blij, we gaan terug cola kunnen drinken die koud heeft we zullen terug frietjes kunnen eten zoals ze horen te smaken en eten die ons niet verrast We zorgen dat alles piekfijn in onze valiesjes zit en we gaan terug wat zonnen. Mijn huiduitslag is nog niet weg,het verergert met de dag en het doet pijn,het jeukt,en het zit helemaal rood. We hebben een goed gesprek papa en ik, we praten over een volgende baby,over onze zoon Toby en over de toekomst. Voor de eerste keer komen we op krachten,en proberen we ons verdriet een plaatsje te geven in ons hart en in ons gezin. Ik mag volledig kiezen welke ricting we uit gaan in onze toekomst wat de baby betreft,en daar ben ik blij om. Papa wil trouwen met mama,maar aangezien we nu financieel terug een beetje moeten sparen,kunnen we geen datum vastleggen, maar het komt er zeker van,en iedereen zal welkom zijn !
Zwak momentje voor mama, ik heb het vandaag wat moeilijk,ik mis mijn huisje,en verlang naar eten van België, Ik mis mijn foto kader van mijn kleine meisje waar ik normaal elke avond naar kijk. Ik had geen foto meegdaan naar hier,en bewust ook,omdat ik wist dat ik er anders een deprie reis had van gemaakt,en dat wil ik zeker niet doen. Ik lees een boek,maar kan me niet concentreren. Ik denk aan mijn werk,mijn collega's,die nu hard mogen knokken om er te geraken, en zeker nu ze met al dat nieuw personeel staan. Ik had voor ik vertrok op reis een meeting gehouden met hen, en gezegd waar het op stond,dat ze allen hun best moeten doen,en dat ik er zeker geen 1 zou voortrekken in dien het verkeerd loopt in mijn winkel. Ik zal het hard op hard spelen en met niemand medelijden hebben. Wie niet mee wil werken vliegt eruit! Kimmie zou mijn blogje nu en dan komen bekijken,waarvoor ik haar dankbaar ben, ik mis het schrijven op mijn site,en kan hier enkel op een papiertje mijn notities bijhouden,om ze dan te typen op mijn pc als ik thuis kom. Toch is het niet hetzelfde,en denk ik dat er nu velen niet meer naar mijn site zullen komen loeren omdat ik er vooral niet ben,en omdat er ook geen nieuw verhaal meer uit de bus komt. Helaas kan ik enkel maar blijven schrijven dat ik er nog steeds om treur, en dat ik er nog altijd blijf aan denken alsof het gisteren is gebeurd. Het doet voor de mensen raar als ik praat over een derde zwangerschap, maar het is niet zo,wij praten ook niet over een poging tot, wij zien gewoon wat het lot ons brengt,ik ga er niet per se voor als nu bij Zoë geweest. Ik hoef niet per se betrekking te hebben op de dag zelf van mijn eisprong, maar zou wel gelukkig zijn als de test positief blijkt te zijn op het eind van deze maand. Ik sta ook nu en dan even stil bij wat ik terug kan meemaken, en ben er van overtuigd dat het misschien opnieuw zal gebeuren, maar wat komt,dat komt,en zal ik dan ervaren als een ander.. Ik hoop gewoon op geluk
Vandaag is het een dag zoals de rest van de week al, opstaan,bedjes reserveren,zonnen en in het water ploeteren. Papa rust nu en dan op de kamer omdat hij moe is en het te warm heeft, en mama gaat dan terwijl wat zonnen. Ik heb een beetje tegenslag vandaag,ik ben namelijk opgestaan en had allemaal bubbeltjes uitslag over mijn ganse lichaam. Ik vermoed een zonneslag ,of een allergie aan de zonneproducten. Ik probeer een beetje de zon te vermijden,maar helaas is er hier geen schaduw zoals thuis,ook in het water verbrand je je heel erg. Zo is papa ook al als een kreeftje,hij heeft een mooie rode huid nu en een witte kop haar. Vreemd genoeg is Toby nog niet verbrand maar wel mooi bruin aan het worden. Wij smeren hem wel goed in en meerdere keren per dag zelfs. Hij jeunt hem hier heel erg,hij gaat opm drankjes voor mama en zorgt dat ik niks te kort kom,alhoewel ik het niet vraag hé Hij word wel een beetje stout hier,hij antwoord alles verkeerd en wat neen moet zijn is ja bij hem! hij word nu en dan eens flink gestraft en dat hebben die gasten hier niet graag hoor! vrouwen en kinderen zijn hier blijkbaar als toerist héél graag gezien, en kunnen niks verkeerd doen. Althans straffen wij hem wel,weliswaar als we op de kamer zijn hoor! Hij heeft zo vandaag een halfuur op het balkon gevlogen,en hij bleef nog stout, dus heeft papa hem een flinke klets op zijn poep gegeven. Vanavond vliegt hij dan ook stante pede in zijn bed na het avondeten. Hij moet flink zijn en daarmee uit,of hij mag nooit meer mee op reis.
6U15 we staan op,papa gaat opnieuw bedjes gaan reserveren aan het zwembad. Bijna geen plaats meer,best dat papa vroeg was. We zullen morgen nog een beetje vroeger moeten zijn,watn het word druk langs het water.
Tja,het ontbijt is weerla hetzelfde,maar mama eet nu pannenkoeken als ontbijt met plat water. Er is geen beetje wind vandaag,het is dus snikheet! Ze zijn bezig de trapleuningen buiten aan het schilderen,ze schilderen een laagje per laagje en tegn volgende week zijn ze nog niet klaar,zo traag zijn ze! Toby kan sinds vandaag zwemmen met bandjes in het diepe! Hij aarzelt nu en dan eens,maar doet het toch héél alleen,wat word hij flink groot!
11U15 aperitief time! hehe veel alcohol kennen ze hier niet,ze zijn zelfs in de stad zelf,tegen alcohol het word als drugs aanzien,natuurlijk in de hotels kun je er verkrijgen,maar veel niet. Papa besteld een coctail menzel,das er ene van het huis. Mama drinkt nooit alcohol en drinkt twee cola's net als Toby
Toby speelt daar op een playstation,natuurlijk zonder centje,want hij is te klein om dat te kunnen. En blij dat ik ben,want dit soort spelletjes haal ik liever niet in huis. We hebben in het cafe'tje terug trage bediening,1 persoon serveert daar een ganse rij, en nu en dan neemt hij waarschijnlijk pauze van achter in zijn kotje
12U30 we gaan naar boven naar het restaurant, het is zeer druk,alsof er weer een bus of drie mensen is toegekomen. Het probleem van dit hotel is dat het veel te groot is,en dat ze niet echt meekunnen met hun opdienen,alhoewel de restaurants zelfbediening zijn hé! Ik zie wel dat iedereen hier watermeloenen eet a volonté ze eten bijne niks anders. Wij steken ons elke dag vol met het dessert,want dat ie hier overheerlijk. Het lijkt wl alsof ze de suikerpot hebben laten vallen in de taarten,maar dat maakt het voor mama natuurlijk beter,ik ben een suikermondje
13U30 papa rust met Toby uit op bedje,mama gaat naar het zwembad wat gaan schrijven. Ik lees een boek over de kriegelzusjes en hun zwarte magie Ik ga telkens in en uit het water om af te koelen,anders kan ik het niet dragen.
17U15 apero time! Papa niet tevreden,vraagt een aperitief,en is er dan nog ene zonder alcohol! We praten voor het eerst sinds de reis over jouw Zoë,papa vertelt ook dat hij het al een keertje heel erg te pakken kreeg toen we hier waren, dat hij aan jouw moest denken,en heel veel pijn had. Mama zegt dat ze jou ook nog niet vergeten is,en dat het heel erg pijn doet in mijn keel als ik nog maar denk aan jou,het huilen komt direct om, maar ik verslik het een beetje,ik wil het niet laten blijken. S'avonds eten bij kaarslicht,heel leuk en gezellig.