Hallo lieve Zoë,

Vind het jammer dat ik mijn gesprekje nooit kan beginnen met de vraag hoe het met je gaat.Ik kan er nooit een antwoord op krijgen..

Ik heb mijn maandstonden van zaterdag 22 augustus..Het zijn heel pijnlijke,ik kan amper iets doen en voel scheuten in mijn onderbuik en benen.

Ik ben niet teleurgesteld om dat ik wist dat het nu nog een beetje vroeg was om zwanger te raken,En ik blijf nog altijd stiekem schrik hebben voor de gevolgen.

Ik heb een zware dag achter de rug gehad gisteren,ik was emotioneel heel erg van streek.Ik had moeite met het leven,en moeite met het aanvaarden van ons verlies.

Ik kon even niet geloven dat ik terug op deze planeet was terecht gekomen,na een weekje In een andere wereld te zijn,kwam alles weer recht op mij af.

Ik had gedacht dat Djerba mij kon helpen,en dat die reis mij zou verlossen van mijn lijden,maar helaas deed dat het niet.Het verzachte alleen de pijn voor heel even,en bracht me naar een hemels paradijs,om even tot rust te komen,en nu..heb ik zo veel pijn en verdriet.

Het is zelfs even intens aanwezig vandaag als op de dag dat je geboren werd.Ik huil en ik snik en ik kan het niet geloven,ik dacht dat ik een lange droom had,die een nachtmerrie was,maar eigenlijk heb ik het echt meegemaakt,en besef nu pas …dat jij er echt nooit meer zal zijn,jij komt niet terug.