Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
24-08-2009
Mijn eerste werkdag na verlof
hallo lieve Zoë, zoals je hoort staat er nu ook een muziekje op de site (voor de bloglezers zet jullie speekers aan aub):-P Ik heb geen al te goeie eerste werkdag achter de rug,ik ben net uit verlof en moest er vandaag voor de eerste keer terug aan de slag. Ik had deze morgen bezoek van een vriendin Vanessa :lol:ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje ik was verrast haar te zien,en zij had mij ook nog niet gezien sinds de bevalling. Ze hebben allemaal schrik om mij de eerste keer te zien omdat ze niet weten hoe ik of zij zelf zullen reageren. En dat is heel logisch,wie weet huil ik,wie weet loop ik weg, en wie weet..wat moeten ze zelf zeggen als ze mij zien. Geen probleem,ik had geen moeite met haar bezoekje. Het enige wat ik had was;ik had het verschrikkelijk lastig om niet te huilen,en in een opwelling van emoties heb ik toch mijn tranen niet kunnen bedwingen. Ik voelde opeens dat intens verdreit terug opkomen,en kon amper een woord nog zeggen. Toch was ik blij dat ik toch iets kon vertellen over jouw,en heb ik ook op die manier nog eens mijn hartje kunnen luchten. Deze middag had ik dan toevallig een klant in de winkel,waarvan haar zoontje,ik schat een jaar of 6 misschien wel minder, een ziekte heeft,waarvan niemand weet wat het eigenlijk is,en wat ze er kunnen aan doen. Nu ja waar het eigenlijk op neer komt,was dat die mevrouw ten einde raad is met haar zoontje,en zij mogelijk haar kindje kan verliezen. De emoties kwamen uiteindelijk alweer op,en ik had het zeer moeilijk,maar toch heel veel respect voor die dame. Ik kan uiteindelijk ook erg medeleven in haar situatie,ook al is haar zoon een levend mens,en kent zij hem al veel langer dan ik jouw Zoë heb gekend,en heeft ook zij een verleden met haar kind. Toch voelde ik alsof ik in haar schoenen stond,of zij in de mijne,enkel de leeftijd is een verschil. Zij moet ook elke week aanhoren dat ze niks vinden,en zij niks kunnn doen voor haar kindje. Ik kon enkel zeggen dat er nog hoop is,en dat ze moet blijven vechten ,voor zichzelf,het kind en haar huwelijk. Met dat feit alleen al zat ik een beetje dieper in de put. Deze middag kwam er dan een oud collega van mij binnen in de winkel.(Annelies) Ze is zwanger,wist van mijn zwangerschap,vroeg mij of ik al vele kilo's bij was gekomen. Ze kon het niet weten,en nam het haar zeker niet kwalijk,maar al snel kwam het zweet bij me op en voelde ik de grond een beetje meer wegzakken onder mijn voeten. Al heel snel heb ik in het kort mijn verhaal gedaan,ik kreeg steun en zag verdriet in haar blik, waarvoor dank,maar begreep heel goed dat zij er niks kon aan doen,dat ook zij niet wist dat ik bevallen was, en zij dus ook niet haar steun toen kon betuigen.Je kon het niet weten he Annelies.Heb aub geen schuldgevoelens. Ik gaf haar de naam van onze website,en ze heeft dan ook een sms geschreven met haar steun. Die staat nu bij ons gastenboekje geschreven. Na deze dag vol herinneringen,en bezoekjes had ik uiteindelijk amper kunnen werken,maar toch was ik blij met ze te zien. Helaas tegen de avond zat ik erdoor,ik huilde en was depressief. En nu ik thuis ben,ben ik blij dat ik eindelijk eens alleen ben,en kan schrijven,en dan tot rust komen. Ik ga nu wat tv kijken,tot morgen lieve meid En zoals je weet,ik hou van jou en ik mis je elke dag
