Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-08-2009
Zaterdag 29 augustus 2009
Hallo lieve Zoë,
Mama kon je gisteren niet schrijven,ik ben vroeg beginnen met werken, en gisteren avond moest ik nog om broertje Toby en daarna ben ik gaan slapen. Ik heb een zeer lastige en moeilijke week achter de rug.. De reacties van de mensen maken het mij niet erg makkelijk. Sommige mensen reageren heel cru op ons verlies,en begrijpen nu en dan ook niet dat hun reactie overbodig is of zelfs heel kwetsend. Ik probeer het achter mij te gooien,en er niet te veel over na te denken, maar toch heb ik een traantje gelaten . Ik kan er niet mee om dat mensen soms zo harteloos zijn. Ik heb heel veel verdriet,en dat moeten zij toch verstaan? Ze denken zij allemaal dat ik een miskraam heb gehad,en dat zou het vor hen allemaal moeten goed praten,maar dat is het niet.. En zo ja..heb ik dan nog mijn winkel met allemaal nieuw personeel die niet mee werkt,ik moet dan ook alles zelf gaan doen,zij kunnen het niet, willen het waarschijnlijk niet kunnen ,en als ik ze dan allemaal even apart bij mij roep, dan begrijpen ze nog niet waarover ik het heb. Dus je ziet,leiding geven terwijl je in een soort van depressie zit,is niet zo simpel, het is enorm hard om alles aan te kunnen en dan nog thuis je leven te kunnen leiden. Nu en dan van je dan in een soort dipje,en het is dan aan mij om me zo snel mogelijk te herpakken. Ik heb over twee weken aan afspraak met mijn bazinneke,ik vermoed dat ze mij wil spreken over hoe het nu met mij gaat en of ik de winkel nu al terug kan leiden al voorheen. Ik doe mijn uiterste best alleszins om dezelfde Brenda te zijn als voorheen,maar ja ik ben wel anders of voordien. Ik kan minder snel tevreden zijn,ben ook harder geworden in bepaalde opzichten. En kan ook niet meer tegen mensen die alsmaar klagen bij de minste akkefietjes. Ik ben ook ongeduldiger geworden,maar maakt dat dan een minder goed mens van mij?ik dnek het niet. In feite kan ik alleen maar zeggen dat het mijn emotionele kant een stuk doorzichtiger heeft gemaakt,en dat ik bij de minste dingen die mij te veel worden een traan laat,en zo snel mogelijk die traantjes laat verdwijnen om dan zo snel mogelijk terug te kunnen doorwerken. En voor de rest ben ik nog steeds de 'oude'. Ik hoop gewoon,en daar voor heb ik heel veel schrik,dat ik niet in een zware depressie terecht zal komen. Want hoe geraak je daar dan uit. Maar in feite,als ik het al op voorhand zeg;zal er wel niks gebeuren he? Verdriet is denk ik heel normaal na deze ganse gebeurtenis en ons grote verlies. Ik moet gewoon leren aanvaarden dat ik een rouwproces doormaak,en ik moet die ook de kans geven om te rouwen,zoals de dokter ons zegt,dit mag je niet over slaan,en volgens mij ,sla ik het zeker niet over. Want als ik het verdriet even over sla,weet het mij altijd op een of andere manier te treffen. Het pakt mij terug op momenten dat ik het niet verwacht. En nu deze week..had het mij beet,ik was een ganse week depressief,en heb heel veel gehuild! En enkel en alleen meisje,omdat ik jouw toch zo mis,en altijd maar schuldgevoelens krijg door reacties van mensen. Ik weet wel beter,maar toch... Ik hoop dat sommige weten wat het voor mij is om om jouw niet meer te voelen en te kennen.
