Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-08-2009
Dinsdag 25 augustus 2009
Hallo lieve engel ik ben net wakker,ik heb de laatste tijd zo van die enge dromen,en dan denk ik bij mezelf..hoort dit nu bij mijn verwerkingsproces want dat hoor je vaak van mensen die rouwen. Gisteren kon ik wel gillen!Het uitschreeuwen dat ik er even genoeg van heb om in deze donkere wereld te leven. Er zijn zoveel mensen die hun kinderen verliezen op later leeftijd,er zijn mensen die zelfmoord plegen, er zijn mensen die een ongeluk tegen komen,en er zijn mensen die ziek worden..en ik .. Ik vraag me dan af hoe lang hun verdriet dan aansleept. Ik weet ook wel dat het niet van vandaag op morgen zal verdwenen zijn,maar die ups en downs maken het mij zo moeilijk. Ik voel me dan zo anders dan anders.Alsof ik ontwaak in een droom. Nu en dan sta ik op en voel ik me rotslecht,en dan loop ik naar de keuken,kijk naar de kalender en zie dat we augustus 2009 zijn, en dan zeg ik bijmezelf;shit,ik heb het niet gedroomd,het is echt.Ik ben echt wel mijn kleine meid kwijt. Gisteren avond ging ik wel met een goed gevoel gaan slapen,het deed deugd in mijn bedje te kunnen kruipen zonder angstgevoel. Zonder verdriet,zonder schuldgevoelens,het was anders dan anders,ik kon in slaap geraken zonder te huilen. Zonder stil te staan bij de feiten. Maar dan deze morgen dan weer dat opstaan,was weer zo eenzaam,zo ellendig,en dan moet ik weer de dag gaan starten met een lage moed. Ik moet gaan werken,ik moet zoveel doen vandaag,maar ah ..er komen wel dagen aan dat ik me weer beter zal voelen. Misschien een klein beetje plezier zal maken en even zal vergeten in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Het is alsof ik me nu heel even terug slechter voel dan enkele weken geleden. Het is morgen op de kop 2 maand geleden,en eigenlijk kan mijn verdriet nu maar beter worden dan toen,want toen kon ik amper lachen en spreken,nu kan ik al onder de mensen hun ogen komen,maar toch.. Het valt mij aan wanneer ik het niet denk dat het er aan komt,en het gaat weg,wanneer ik het niet besef Het zal mij eeuwig weten te treffen,op tijden dat ik het juist niet verwacht,en het zal helen wanneer ik het ook niet zie. En heel misschien,kan ik dan terug genieten van een mooi leven,die nu nog voor me ligt. Ik hoop dat ik jou nooit zal vergeten,maar dat ik kan rouwen op een andere manier. En dat ik zonder schuldgevoelens kan aan je denken,en tegen mijzelf zeggen;bren,dit was de beste oplossing! Want meisje,jij weet niet hoe zeer dit mij aangrijpt,hoe erg het me pijn doet,en niemand kan dat ook weten, dat weten alleen wij als mama en papa hoe wreed deze wereld wel kan zijn,en hoe totaal onverwachts het lot kan uit de hoek komen. Hoe de wereld de mensen kan pijn aanrichten,en waarom? Waarom is de eeuwige vraag hé,waarom nu juist jij? Ik had je zo lief gehad,en had zo graag met jou in mijn armen iedereen verwacht.. En straks komt de tijd eraan,de bevallingsdatum ...ik had moeten hard werken om jou op de wereld zetten, ik had veel moeten zuchten en kuchten,maar helaas,heb ik dat al mogen doen,maar om een andere reden. Ik hoop alleen,dat het mij alleen maar sterker kan maken naar de toekomst toe, en dat het mij niet kan schaden..Dat ik er wel door kom,hoe dan ook. Ik mis je mijn kleine engel,ik hoop dat jij jouw wegje hebt gevonden daar ergens, en als je daar ergens bent,geef mij dan ooit eens een teken,dat jij ook aan mij denkt! hou van je XXX
hallo lieve Zoë, zoals je hoort staat er nu ook een muziekje op de site (voor de bloglezers zet jullie speekers aan aub) Ik heb geen al te goeie eerste werkdag achter de rug,ik ben net uit verlof en moest er vandaag voor de eerste keer terug aan de slag. Ik had deze morgen bezoek van een vriendin Vanessa ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje ik was verrast haar te zien,en zij had mij ook nog niet gezien sinds de bevalling. Ze hebben allemaal schrik om mij de eerste keer te zien omdat ze niet weten hoe ik of zij zelf zullen reageren. En dat is heel logisch,wie weet huil ik,wie weet loop ik weg, en wie weet..wat moeten ze zelf zeggen als ze mij zien. Geen probleem,ik had geen moeite met haar bezoekje. Het enige wat ik had was;ik had het verschrikkelijk lastig om niet te huilen,en in een opwelling van emoties heb ik toch mijn tranen niet kunnen bedwingen. Ik voelde opeens dat intens verdreit terug opkomen,en kon amper een woord nog zeggen. Toch was ik blij dat ik toch iets kon vertellen over jouw,en heb ik ook op die manier nog eens mijn hartje kunnen luchten. Deze middag had ik dan toevallig een klant in de winkel,waarvan haar zoontje,ik schat een jaar of 6 misschien wel minder, een ziekte heeft,waarvan niemand weet wat het eigenlijk is,en wat ze er kunnen aan doen. Nu ja waar het eigenlijk op neer komt,was dat die mevrouw ten einde raad is met haar zoontje,en zij mogelijk haar kindje kan verliezen. De emoties kwamen uiteindelijk alweer op,en ik had het zeer moeilijk,maar toch heel veel respect voor die dame. Ik kan uiteindelijk ook erg medeleven in haar situatie,ook al is haar zoon een levend mens,en kent zij hem al veel langer dan ik jouw Zoë heb gekend,en heeft ook zij een verleden met haar kind. Toch voelde ik alsof ik in haar schoenen stond,of zij in de mijne,enkel de leeftijd is een verschil. Zij moet ook elke week aanhoren dat ze niks vinden,en zij niks kunnn doen voor haar kindje. Ik kon enkel zeggen dat er nog hoop is,en dat ze moet blijven vechten ,voor zichzelf,het kind en haar huwelijk. Met dat feit alleen al zat ik een beetje dieper in de put. Deze middag kwam er dan een oud collega van mij binnen in de winkel.(Annelies) Ze is zwanger,wist van mijn zwangerschap,vroeg mij of ik al vele kilo's bij was gekomen. Ze kon het niet weten,en nam het haar zeker niet kwalijk,maar al snel kwam het zweet bij me op en voelde ik de grond een beetje meer wegzakken onder mijn voeten. Al heel snel heb ik in het kort mijn verhaal gedaan,ik kreeg steun en zag verdriet in haar blik, waarvoor dank,maar begreep heel goed dat zij er niks kon aan doen,dat ook zij niet wist dat ik bevallen was, en zij dus ook niet haar steun toen kon betuigen.Je kon het niet weten he Annelies.Heb aub geen schuldgevoelens. Ik gaf haar de naam van onze website,en ze heeft dan ook een sms geschreven met haar steun. Die staat nu bij ons gastenboekje geschreven. Na deze dag vol herinneringen,en bezoekjes had ik uiteindelijk amper kunnen werken,maar toch was ik blij met ze te zien. Helaas tegen de avond zat ik erdoor,ik huilde en was depressief. En nu ik thuis ben,ben ik blij dat ik eindelijk eens alleen ben,en kan schrijven,en dan tot rust komen. Ik ga nu wat tv kijken,tot morgen lieve meid En zoals je weet,ik hou van jou en ik mis je elke dag
Net naar tante Heidy geweest,het was het verjaardagsfeestje van nichtje Marie Julie, we zijn er niet lang gebleven omdat mamazich niet wel voelde. Marie Julie is nu 2 jaar geworden. Tante Wendy was er ook met nonkel Dominiek en neefjes Baptiste en Nathan. Met de baby in haar buikje gaat het redelijk goed,volgens tante. Morgen moet ze naar de gynaecoloog en weten we meer. Ik ga nu een beetje op mijn bedje gaan liggen,want ik heb heel veel pijn. Ik schrijf ja later dan wel terug, dikke kus ,mama
Vind het jammer dat ik mijn gesprekje nooit kan beginnen met de vraag hoe het met je gaat.Ik kan er nooit een antwoord op krijgen..
Ik heb mijn maandstonden van zaterdag 22 augustus..Het zijn heel pijnlijke,ik kan amper iets doen en voel scheuten in mijn onderbuik en benen.
Ik ben niet teleurgesteld om dat ik wist dat het nu nog een beetje vroeg was om zwanger te raken,En ik blijf nog altijd stiekem schrik hebben voor de gevolgen.
Ik heb een zware dag achter de rug gehad gisteren,ik was emotioneel heel erg van streek.Ik had moeite met het leven,en moeite met het aanvaarden van ons verlies.
Ik kon even niet geloven dat ik terug op deze planeet was terecht gekomen,na een weekje In een andere wereld te zijn,kwam alles weer recht op mij af.
Ik had gedacht dat Djerba mij kon helpen,en dat die reis mij zou verlossen van mijn lijden,maar helaas deed dat het niet.Het verzachte alleen de pijn voor heel even,en bracht me naar een hemels paradijs,om even tot rust te komen,en nu..heb ik zo veel pijn en verdriet.
Het is zelfs even intens aanwezig vandaag als op de dag dat je geboren werd.Ik huil en ik snik en ik kan het niet geloven,ik dacht dat ik een lange droom had,die een nachtmerrie was,maar eigenlijk heb ik het echt meegemaakt,en besef nu pas dat jij er echt nooit meer zal zijn,jij komt niet terug.
Vandaag onverwachts mijn maandstonden beetje vroeger dan voorzien. Mijn cyclus is nu wat overhoop gehaald, dus de volgende eisprong zal nu voor de 4 de september zijn. Als het al dan niet de juiste berekening is want nu mijn cyclus geen 28 dagen is, zal ik moeten gokken. Als het dan lukt om zwanger te zijn dan is de bevalling voor 29 mei 2010 En zou het sterrebeeld van mijn kindje een tweeling zijn. Het zou volgens de chinese horoscoop een jongen. Meer nieuws vertel ik jullie als het zover is. En nu gaan we terug hopen dat het lukt
Dag lieve engeltje Zoë we hebben jou maar even gehad maar nu zien wij elkaar nooit weer
het heeft niet zo mogen zijn het kind dat jij zou worden bleef voor altijd klein ik heb je mogen wiegen en in mijn armen gehad ik heb je gedag mogen kussen
maar ondertussen zijn de tranen nog steeds niet gedroogd van het onverwachte vertrek waarin ik nooit had geloofd
wat was je mooi en nog zo klein straks als ik bij je ben zul jij dan nog weten dat wij nog steeds je ouders zijn? het was fijn dat ik jou toch zes maanden in mij had
ik voel me verscheurd, uiteengerukt, gebruikt het was toch Mijn kindje en Mijn buik en ik, ik was erbij, geen trots dat ik het zeg ik zei ;met wat er haar te wachten staat, dit babyje moet weg
mijn vriend, hij kon niet beslissen ik hield me tijden voor hem in, gewoon vergeten en genoot van zijn genieten en zijn levenszin maar kapot was het wel, daar binnenin
bevallen ben ik, als menselijk alternatief en waarom, waarom heb ik nu juist dit kind zo lief en huil ik om haar, kus ik nooit geverfde muren wat heb ik gedaan, die nonchalante uren
o, ik wil sterk zijn, ook als diep medelijden welt om mezelf, terwijl het voor hem zo heel heel anders geldt ik wil niet kwetsen maar wil ook niet lijden O God, kunt u mij uit deze boze droom bevrijden?
mijn kind, wat heb ik je toch aangedaan toe, wat nu als we even samen verder gaan een lichte droom van jij en ik, ach mag ik even om je daarna voor altijd aan God terug te geven
Gevoelens, angst. Is het echt nu het einde of komt er nog wat aan.? Wie zal het weten, zal jij mij uiteindelijk weer zien? M,n hart zeg dit is nog niet over, dit is nog zeker niet het einde. M,n gevoel die nu meer over je weet het verfijnde. Dingen die ik toen nog niet wist en nu wel.
Dat ik het ontzettend moeilijk heb zonder jou en dat is iets wat me erg kwelt. Mensen die onze foto,s zien op internet en hun gedachte,s daarover geven. Ik mag het hopen dat ik het niet moet herbeleven en dat jij je het mij kan veregeven Toch ben ik erg bang in de hoop en de gedachte dat het opnieuw gebeuren kan Laat het a.u.b geen zoethoudertje zijn dat je misschien ooit nog zal komen, want nu is mijn leven niet meer fijn, Ik zie geen licht meer door de bomen! Het verdriet, de pijn ik kan niet meer genieten is dat fijn? Ik heb meerdere contacten nu en leid m,n eigen leven weer, kan niet geloven dat jij misschien nooit meer terugkeert.
Ik kan niet zonder jou, mijn hart voelt en schreeuwt alleen nog maar om jou. Wat kan ik doen, wat moet ik doen? Ik ben machteloos, en kan alleen maar afwachten en toe kijken in de hoop dat het weer goed komt bij een volgende baby en beter gaat als toen! Toch zal niemand jouw kunnen vervange...
Omstreeks 18uur landen we op Belgische grond! Joepie ,we zijn thuis,we zien opa Ludo en Lynn We zijn blij even tegen iemand te kunnen praten die ons begrijpt! In de auto vertellen we onze ganse reis,we stoppen niet met tetteren! We rijden mee naar oma,zij maakt verse frietjes voor ons met zelf gemaakte mayonaise!mmmm Daarna gaan we naar huisje toe Mama vliegt direct naar haar laptop,en bekijkt haar blogje Ik krijg een kropje als ik iedereen zijn reactie lees.. Vind het leuk dat er nog steeds mensen zijn die aan mij denken. Dank u wel daarvoor! En nu zit ik hier,te schrijven,tot waar we vandaag zijn...
Hallo lieverdje van mij, Ik ben terug van Djerba... Ik heb je gemist... Ik wou even kort zeggen dat ik nu eerst alle berichten zal lezen en je dan alles vertel ,oke? tot straks
Morgen vertrekken we naar huis ik ben blij,we zijn allen blij, we gaan terug cola kunnen drinken die koud heeft we zullen terug frietjes kunnen eten zoals ze horen te smaken en eten die ons niet verrast We zorgen dat alles piekfijn in onze valiesjes zit en we gaan terug wat zonnen. Mijn huiduitslag is nog niet weg,het verergert met de dag en het doet pijn,het jeukt,en het zit helemaal rood. We hebben een goed gesprek papa en ik, we praten over een volgende baby,over onze zoon Toby en over de toekomst. Voor de eerste keer komen we op krachten,en proberen we ons verdriet een plaatsje te geven in ons hart en in ons gezin. Ik mag volledig kiezen welke ricting we uit gaan in onze toekomst wat de baby betreft,en daar ben ik blij om. Papa wil trouwen met mama,maar aangezien we nu financieel terug een beetje moeten sparen,kunnen we geen datum vastleggen, maar het komt er zeker van,en iedereen zal welkom zijn !
Zwak momentje voor mama, ik heb het vandaag wat moeilijk,ik mis mijn huisje,en verlang naar eten van België, Ik mis mijn foto kader van mijn kleine meisje waar ik normaal elke avond naar kijk. Ik had geen foto meegdaan naar hier,en bewust ook,omdat ik wist dat ik er anders een deprie reis had van gemaakt,en dat wil ik zeker niet doen. Ik lees een boek,maar kan me niet concentreren. Ik denk aan mijn werk,mijn collega's,die nu hard mogen knokken om er te geraken, en zeker nu ze met al dat nieuw personeel staan. Ik had voor ik vertrok op reis een meeting gehouden met hen, en gezegd waar het op stond,dat ze allen hun best moeten doen,en dat ik er zeker geen 1 zou voortrekken in dien het verkeerd loopt in mijn winkel. Ik zal het hard op hard spelen en met niemand medelijden hebben. Wie niet mee wil werken vliegt eruit! Kimmie zou mijn blogje nu en dan komen bekijken,waarvoor ik haar dankbaar ben, ik mis het schrijven op mijn site,en kan hier enkel op een papiertje mijn notities bijhouden,om ze dan te typen op mijn pc als ik thuis kom. Toch is het niet hetzelfde,en denk ik dat er nu velen niet meer naar mijn site zullen komen loeren omdat ik er vooral niet ben,en omdat er ook geen nieuw verhaal meer uit de bus komt. Helaas kan ik enkel maar blijven schrijven dat ik er nog steeds om treur, en dat ik er nog altijd blijf aan denken alsof het gisteren is gebeurd. Het doet voor de mensen raar als ik praat over een derde zwangerschap, maar het is niet zo,wij praten ook niet over een poging tot, wij zien gewoon wat het lot ons brengt,ik ga er niet per se voor als nu bij Zoë geweest. Ik hoef niet per se betrekking te hebben op de dag zelf van mijn eisprong, maar zou wel gelukkig zijn als de test positief blijkt te zijn op het eind van deze maand. Ik sta ook nu en dan even stil bij wat ik terug kan meemaken, en ben er van overtuigd dat het misschien opnieuw zal gebeuren, maar wat komt,dat komt,en zal ik dan ervaren als een ander.. Ik hoop gewoon op geluk
Vandaag is het een dag zoals de rest van de week al, opstaan,bedjes reserveren,zonnen en in het water ploeteren. Papa rust nu en dan op de kamer omdat hij moe is en het te warm heeft, en mama gaat dan terwijl wat zonnen. Ik heb een beetje tegenslag vandaag,ik ben namelijk opgestaan en had allemaal bubbeltjes uitslag over mijn ganse lichaam. Ik vermoed een zonneslag ,of een allergie aan de zonneproducten. Ik probeer een beetje de zon te vermijden,maar helaas is er hier geen schaduw zoals thuis,ook in het water verbrand je je heel erg. Zo is papa ook al als een kreeftje,hij heeft een mooie rode huid nu en een witte kop haar. Vreemd genoeg is Toby nog niet verbrand maar wel mooi bruin aan het worden. Wij smeren hem wel goed in en meerdere keren per dag zelfs. Hij jeunt hem hier heel erg,hij gaat opm drankjes voor mama en zorgt dat ik niks te kort kom,alhoewel ik het niet vraag hé Hij word wel een beetje stout hier,hij antwoord alles verkeerd en wat neen moet zijn is ja bij hem! hij word nu en dan eens flink gestraft en dat hebben die gasten hier niet graag hoor! vrouwen en kinderen zijn hier blijkbaar als toerist héél graag gezien, en kunnen niks verkeerd doen. Althans straffen wij hem wel,weliswaar als we op de kamer zijn hoor! Hij heeft zo vandaag een halfuur op het balkon gevlogen,en hij bleef nog stout, dus heeft papa hem een flinke klets op zijn poep gegeven. Vanavond vliegt hij dan ook stante pede in zijn bed na het avondeten. Hij moet flink zijn en daarmee uit,of hij mag nooit meer mee op reis.
6U15 we staan op,papa gaat opnieuw bedjes gaan reserveren aan het zwembad. Bijna geen plaats meer,best dat papa vroeg was. We zullen morgen nog een beetje vroeger moeten zijn,watn het word druk langs het water.
Tja,het ontbijt is weerla hetzelfde,maar mama eet nu pannenkoeken als ontbijt met plat water. Er is geen beetje wind vandaag,het is dus snikheet! Ze zijn bezig de trapleuningen buiten aan het schilderen,ze schilderen een laagje per laagje en tegn volgende week zijn ze nog niet klaar,zo traag zijn ze! Toby kan sinds vandaag zwemmen met bandjes in het diepe! Hij aarzelt nu en dan eens,maar doet het toch héél alleen,wat word hij flink groot!
11U15 aperitief time! hehe veel alcohol kennen ze hier niet,ze zijn zelfs in de stad zelf,tegen alcohol het word als drugs aanzien,natuurlijk in de hotels kun je er verkrijgen,maar veel niet. Papa besteld een coctail menzel,das er ene van het huis. Mama drinkt nooit alcohol en drinkt twee cola's net als Toby
Toby speelt daar op een playstation,natuurlijk zonder centje,want hij is te klein om dat te kunnen. En blij dat ik ben,want dit soort spelletjes haal ik liever niet in huis. We hebben in het cafe'tje terug trage bediening,1 persoon serveert daar een ganse rij, en nu en dan neemt hij waarschijnlijk pauze van achter in zijn kotje
12U30 we gaan naar boven naar het restaurant, het is zeer druk,alsof er weer een bus of drie mensen is toegekomen. Het probleem van dit hotel is dat het veel te groot is,en dat ze niet echt meekunnen met hun opdienen,alhoewel de restaurants zelfbediening zijn hé! Ik zie wel dat iedereen hier watermeloenen eet a volonté ze eten bijne niks anders. Wij steken ons elke dag vol met het dessert,want dat ie hier overheerlijk. Het lijkt wl alsof ze de suikerpot hebben laten vallen in de taarten,maar dat maakt het voor mama natuurlijk beter,ik ben een suikermondje
13U30 papa rust met Toby uit op bedje,mama gaat naar het zwembad wat gaan schrijven. Ik lees een boek over de kriegelzusjes en hun zwarte magie Ik ga telkens in en uit het water om af te koelen,anders kan ik het niet dragen.
17U15 apero time! Papa niet tevreden,vraagt een aperitief,en is er dan nog ene zonder alcohol! We praten voor het eerst sinds de reis over jouw Zoë,papa vertelt ook dat hij het al een keertje heel erg te pakken kreeg toen we hier waren, dat hij aan jouw moest denken,en heel veel pijn had. Mama zegt dat ze jou ook nog niet vergeten is,en dat het heel erg pijn doet in mijn keel als ik nog maar denk aan jou,het huilen komt direct om, maar ik verslik het een beetje,ik wil het niet laten blijken. S'avonds eten bij kaarslicht,heel leuk en gezellig.
6u30 opgestaan! Papa gaat bedjes reserveren aan het zwembad terwijl mama en Toby zich wassen. Daarna gaan ontbijten,het was weer slecht,niks trekt op iets bij dat ontbijt hier.. 7u30 Naar het strand gaan wandelen,het is er gezellig,heel veel wind in tegenstelling tot aan het zwembad,is het een droom om er te staan. Zonder de wind is het bakken hoor! Terug naar het zwembad,Toby vliegt er al meteen in en speelt met zijn bandje.. Mama ligt wat in de zon,tot zover ik het kan uithouden. Het is nu ongeveer 35 graden al,de ochtend is hier bijne het warmst van al, smiddags gaan de temperaturen naar zo een 38 graden,maar tegen rond 15uur is dit al weer bijna aan het minderen,want om 19u30 valt zowat een doek over Djerba en is het op slag donker. In België gaat dat allemaal langzaam,maar hier niet hoor,je ziet opeens niks meer. Het is vandaag nu en dan bewolkt,maar toch kun je verbranden,en is het zeer heet
12U30 middageten! eindelijk eens frietjes,ze smaken niet als thuis,zijn als chips,maar mama en papa en broertje genieten van iets wat ze eindelijk eens herkennen. Mayonaise smaakt niet als thuis,maar we nemen er toch veel hoor
15UUR ze maken pannekoeken en pizza aan het zwembad, elke dag van drie tot vijf kun je die hier verkrijgen. Er staan lange wachtrijen van een halfuur opm die te krijgen. De mensen die hier werken zijn verschrikkelijk traag,en ze zijn nog trager als ze vrouwen in bikini zien aanschuiven in de rijen. Ze bekijken jou alsof ze nog nooit een vrouw hebben gezien. Het is zeer warm aanschuiven,papa neemt de rij van de pannenkoeken en mama de rij van de pizza,Toby sluit zich aan bij mama. Na een halfuur kunnen we al pizza eten,en even later komt papa met de pannenkoeken. We smullen ze op,drinken iets en gaan terug het water in om af te koelen.
18U30 We wachten aan het restaurant,die weer eens te laat open gaat,ze houden ons bezig ze doen een dansje voor de deur en trommelen op een soort trommel. Ze zingen in hun taal allerlei liedjes,en iemand van daar neemt mama bij de hand. Mama moet meedansen,hehe ik vind het raar en wil niet,maar doe het toch. Na het avondeten gaan we wandelen rond het hotel en langs het strand. Het is al heel donker,en nog zeer warm,we wandelen knus bij elkaar, het is gezellig ... 20U30 we gaan slapen,we zijn moe,het is hier anders dan vorig jaar in Mallorca, er is hier ook wel veel animatie s'avonds,maar aangezien wij s'morgens vroeg opstaan willen wij s'avonds goed vroeg gaan slapen.
Opgestaan om 7uur,in België is dat dan een uurtje later Slecht geslapen,mama had het blijkbaar koud,papa veel te warm nochtans airco on de kamer,maar ja het koelt daar niet zo als thuis Toby had tussen mama en papa geslapen als een roosje, hij locht voor ene keer bij ons,omdat het de eerste keer was in Tunesië We keken alle twee direct naar ons balkon,of het een mooi uitzicht was, en ja hoor,we keken op de zee uit,en die was prachtig! weliswaar als die van ons,nu en dan een plekje dat mooi blauw was, maar voor de rest ook wat vuilder van zicht als die van thuis. De eerste dag is het altijd wel wat wennen,wat eten ze,wat trekken de mensen aan in het hotel en wat kunnen we doen,en zo van die dingen. Het is een zeer groot Hotel,er waren 6 zwembaden,waarvan 2 voor de kinderen allemaal met zoutwater,niet leuk om erin te duiken hoor! Het ontbijt is niet echt een topper!Ik ben al misschien geen grote eter in de morgen, maar ik had toch niet verwacht dat chocoloadekoeken zonder chocolade zouden zijn, en pistolets zonder bewaarmiddel!! Sprite tappen is als water,en limonade smaakt als lollies Na het eten gingen we terug naar onze kamer,die ellenlang verre lag van het restaurant, in dt warme weer is het ondraaglijk ver te wandelen,en dan nog door gangen die aanvoelen als bij het binnen komen van een overdekt zwembad. We trekken ons badgerief aan,en nemen onze grote band mee,en de kleine eend voor Toby om mee te kunnen zwemmen. Het is nu denk ik ongeveer 30 graden,en we zijn nog maar 8uur. Het is snikheet,en nu al kunnen we verbranden. We spelen in en uit het water,Toby vind het leuk,eindelijk in het water te kunnen. Het water voelt heel lekker en warm aan,zalig maar toch verfrissend.
12 UUR we kleden ons om ,om naar het restaurant te gaan eten. Middagmaal is veel te druk hier,ze lopen al door elkaar en we moeten in rijen aanschuiven alsof we in de school zijn. Toby en mama eten kip met warme patatjes Papa rijst met koude aardappeltjes Als we zo verder gaan verliezen we al kilo's. Heh
14UUR we gaan terug zonnen,allemaal insmeren en ploeteren. We gooien met een bal naar elkaar in het water. Ondanks de felle hitte,zij we allen lief voor elkaar! Mama gaat nu en dan zonnen resultaat;verbrand!!! mijn billen en buikje doen pijn,he gloeit en ziet erg rood maar we kunnen er tegen hoor...
Nu en dan flitst door mijn hoofd dat ik je mis dat ik toch nog aan je denk,hoe ver ik ook zit.. dat ik nu hier niet zou ztiiten als ik nog zwanger van je had geweest.. Ik heb heimwee naar huis,naar mijn blogje, naar mijn verdriet.. Maar ik mag het niet opzoeken,ik moet doorgaan, en verder mijn leven opbouwen, anders blijf ik in de tijd stil staan, van pijn en haat
17UUR hebben een meeting met jet air,zij legt ons uit wat we kunnen doen hier in Djerba.. Luxe is hier niet van toepassing,ze kennen hier niks van Europees eten zijn ook traag in werken,en kennen zeker niks van luxe Ik mis mijn luxe,mijn haardroger,mijn bedje,mayonaise hehe We zijn naar een winkeltje recht over het hotel gegaan, het was warm wandelen,maar nog aangenaam, die mensen hier spreken je zomaar aan op straat, ze zouden je zo meenemen met hun paarden alsof ze ons zouden ontvoeren,het was bangelijk
18U30 avondeten,hmmm twas lekker,het begint te beteren héél romantisch,met kaarslicht!! 19U30 naar de kamer,we zijn versleten,nemen een douche en gaan naar ons bedje,we kijken even tv en gaan slapen... Toby is moe,heel moe...
Ik denk aan jou,nog steeds aan jou, oceanen lijken wel apart ,tranen in mijn hart Het vliegtuig haalt de grond, mijn lichaam is nu hier,en mijn hart daar bij jouw het is in België gebleven, daar bij jou Al mijn dromen worden verduidelijkt vrienden begrijpen waarom we op reis zijn gegaan want ze weten wat we hebben doorstaan
Ik zit rond te kijken op het vliegtuig al die mensen zijn gelukkig,we zijn op weg naar een mooie bestemming,iedereen ziet dat zitten Ik denk bij mezelf;ah mensen jullie beseffen nog half niet wat ik heb meegemaakt! En dat is ook zo,niemand hier ziet wat wij hebben doorstaan Welke pijn wij hebben gehad De ene kijkt je boos aan,neerbuigend eerder,de ander is vriendelijk en eigenlijk denk ik dan,weten jullie niet beter? Ik zie een koppeltje zitten,trouwens al in de luchthaven van luik gezien die mensen hebben een meisje geadopteerd,een bruintje Het meisje is van Tunesië afkomstig,ze lijken zooo gelukkig Ik denk na,lach eens lief naar hen, Wij hebben dit ook overwogen,om er eentje te adopteren...
Hallo lieve Zoë, Het is vandaag de laatste keer deze week dat ik je kan schrijven,morgen vertrekken we op reis Maar Tante Kimmie zal je nu en dan eens komen bezoeken,zodat je niet alleen bent. Zij zal vast en zeker voor je zorgen. Ik zal elke dag aan je denken,waar ik ook ben,ik vergeet je niet hoor, hoe tof en mooi het daar ook mag zijn,jij bent in mijn hartje. Ik beloof je,van als we terug zijn,ik je direct zal schrijven. Ik zal zelfs een dagboek bijhouden op reis,zodat ik hem kan over schrijven als ik thuis ben,zodat je ook weet wat we daar hebben gedaan. Mama gaat nu een beetje rusten,het word morgen een lange dag. En ik ben héél moe,en word een beetje ziekjes,krijg waarschijnlijk een keelontsteking,en een beetje hoofdpijn.. Misschien van de stress een beetje,of van moeheid,heb nog steeds slapeloze nachten,en rare nare dromen. Het gaat ook telkens over baby's ... Ik hoop dat ik je niet teleurstel om dat we op reis gaan,maar ik denk dat jij overal mee reist met mama,waar we ook zouden gaan.
Voor de mensen die mijn blog bezoeken, dank u wel voor de steun,de herinneringen die jullie hebben vastgelegd op deze blog naar mij toe,naar de papa,en ook naar onze Zoë, ik ben heel blij dat jullie nu en dan mijn dagboek lezen,ook al sta ik er niet bij stil dat gans de wereld mijn verdriet kan lezen,en ik schrijf dit allemaal niet met de bedoeling dat jullie het kunnen lezen,maar in de eerste plaats voor mijn kleine meid, met deze site is het alsof zij in een ander land zit,en zij daar kan lezen wat ik denk en voel. Zo blijft ze ook verder bestaan,voor ons voor mijn familie en voor jullie. Voor de meesten onder jullie zal Zoë snel vergeten zijn,maar voor ons niet. Elk kaartje die vanaf nu mijn deur uitgaat,zal haar naam staan, elke gelegenheid die zich voordoet,zal zij in mee herinnerd worden,dat is het minste wat wij kunnen doen om haar nog een plaats te geven in ons gezin. Ik ben wel blij dat ik het kan delen met jullie,en dat het jullie ook interresseert. Het is als het ware een slechte film die ik hier vertolk,en jullie kijken mee. Ik zal ook altijd blijven schrijven,en misschien zal het niet meer elke dag zijn, maar zolang ik schrijf,is ze er voor mij.. Ik kan nu al niet meer elke dag komen,maar ik kijk elke dag naar de reacties, en elke dag kijk ik thuis in mijn kamer naar haar foto, jullie vragen je waarschijnlijk af,of ik nog huil??? Ja hoor,in mindere mate,maar zolang ik gewoon nadenk over de feiten, dan kan ik er mee omgaan,maar zodra ik alles begin te bedenken, en stil sta bij de feiten,dan is het onmogelijk te houden,en huil je alles eruit. Dat doe ik trouwens elke avond,in mijn bedje De pijn heelt ,maar het verlies niet. Bedankt lieve mensen om tijdens mijn reisje naar Tunesië voor mij kleine meid te zorgen, en tot volgende week. En Zoë,het klinkt alsof ik afscheid neem,maar ik kom volgende week terug, en zal zeker direct mijn laptop aansteken als ik thuis kom, dat is trouwens mijn eerste en laatste werk op een dag! Tot volgende week schatke,ik zal echt wel aan je denken, en hopelijk kan die reis me tot rust brengen,en voor papa ook. Dada lieveke, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Deze week mijn eisprong week Nu en dan toch schrik;waar ben ik mee bezig? nog niet genoeg moeten lijden Brenda?! Maar dan overtreft mijn hart... Ga ervoor Bren,want misschien krijg je toch een mooie gezonde baby... Kijk nu en dan naar gezonde Toby, dan denk ik..ahja wij hebben hem, hebben we nu niet genoeg aan hem? Maar dan verveelt hij hem,en denk ik, ah ja waarom nie een broertje voor hem Je ziet,in de fase dat wij nu zitten,is het belangrijk dat wij weten wat we voelen,en op ons gevoel afgaan,wij willen het,maar twijfelen zeer zeker ook! De drang overheerst mijn angst
Hallo mijn meisje, Met mama gaat alles vandaag redelijk goed,het is lang geleden dat ik dat nog kon zeggen. Ik heb een goede dag gehad,en kon niet veel nadenken,dat blijkt positieve resultaten te hebben. Ik heb mijn valiesje klaar gemaakt daarstraks om op reis te gaan,het was leuk, weer eens iets om naar uit te kijken. Het is daar nu 37 graden,dus we zullen geen koud hebben Ik zal je wel missen,maar ik zal mijn tijd daar gebruiken om na te denken. Wat mijn keuze betreft,mijn verlies betekend,wat mijn toekomst is.. Ik wil echt genieten van de rust in mijn binnenste,en ik weet..daar zal dat lukken, we zullen daar met niks geconfronteerd worden,en kunnen daar rustig praten ook.
Wat mijn keuze betreft voor een volgende vierde zwangerschap... Ik hoop dat ik mijn zwangerschap niet nauw aan mijn hartje zal laten komen, ik wil er vanaf dag 1 niet aan gaan hechten,zodat als er problemen komen ik niet te hard schrik.Ik weet natuurlijk wel dat ik er pijn van zal hebben als het zover komt,en alles terug verkeerd loopt,maar de duur van de zwangerschap zal er dan ook vanaf hangen. We weten allebei wel het verschil tussen 10 weken en 24 weken he? Ik wil je ook zeggen mijn kleine meid,dat ik het niet doe om jou te vervangen, ik besef heel goed,dat dit niet dezelfde baby zal zijn,maar toch wil ik dat kleine babytje in mijn armen voelen. Genieten zal ik sowieso niet meer kunnen doen van zwanger zijn,maar dat hoeft nu ook niet meer voor mij,nu mijn derde zwangerschap alweer begonnen is met overgeven, ben ik niet graag zo. Ik weet dus wat mij te wachten staat op alle vlakken. Ik hoop gewoon op een klein beetje geluk,en dan stop ik er mee voor de rest van mijn leven. Zeg natuurlijk nooit,nooit!! Papa ziet het ook zitten,maar is heel bang voor mama,wat normaal is,wie zou dat niet ambetant vinden als mama zo lang moet leven van week tot week?! Het is iets wat we niet in de hand hebben ook hé Maar oh..ik mag natuurlijk niet te veel hopen en boffen,maar mijn hartje zegt dat het dit keer goed zal lopen,en dat ik een gezonde baby zal krijgen. Het blijft natuurlijk in mijn achterhoofd hangen dat in het begin toen ik zwanger was van jou een kennis gependeld heeft voor mij met een ring van mama,ze zei toen dat ik een zoon zou hebben en een dochter en daar stopte het dan,nu is mijn schrik wel,dat het daar bij zal blijven. Maar we hebben het dan toch maar nog eens geprobeerd he. Ik denk dat de mensen mij enigzins daarin kunnen begrijpen dat wij nu nog voor die ene keer zullen proberen,dan kunnen we het onszelf later niet kwalijk nemen. Want er komen altijd tijden waarin we zeggen,wat als en wat dan.. En hadden we maar,of hadden we niet.. Ik ben eerlijk,ik ga ervoor en ik wil het heel zeker,wat de gevolgen ook zijn, een mens is gemaakt om verlies te krijgen,en verlies kun je altijd op eender welke manier verwerken,hoe hard het leven ook kan zijn,je moet het te boven komen. Wij hebben dit ook tegen gekomen,en wij proberen elke dag te vechten tegen dat inmense verdriet,en het lukt ons hé,maar dan wel met zijn ups en downs en de nodige ruzie's tussen man en vrouw,zoiets moet je er bij nemen. Ik kan nu wel zeggen dat jij een plaats hebt gekregen in mijn hart. En dat ik natuurlijk nog ween om jou,maar ik heb het leren accepteren. En ondanks de pijn en de verhalen er rond,weet ik ..dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ook al zag je er voor mij perfect uit,het mocht niet zijn,maar je bent beter een engeltje dan een verloren bengeltje!
ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje
