Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Dit jaar deden we mee aan de 15° Olympiade van de IVV. Deze ging door in Koblenz van 7 juni tot en met 10juni. We vertrokken op zondag 5 juni richting Koblenz, waar we een appartement huurden. Ons verblijf was zo'n kleine 4km van het centrum. Eénmaal aangekomen en alles in orde hadden gebracht gingen we op verkenning.
De volgende dag gingen we naar de sporthal waar alles ging doorgaan, zo hadden we een zicht hoe het ging verlopen. De volgende dag, dus de dinsdag moesten we onze papieren en wandelpas en badge afhalen. Na deze formaliteiten hadden we nog wat tijd om door de oude stad te wandelen.
De Deutsche Eck
Mooi uitzicht vanuit deze loopvloer. Zicht op het deel waar wij logeerden
bezoekje aan de burcht We lieten ons met de kabelbaan over de Rijn brengen. Nog maal een zicht op die Deutsche Eck, waar de Moezel en de Rijn samen komen. Dit is de sporthal waar de start begint van de wandelingen. Hier op deze locatie begon de bijeenkomst van alle deelnemende landen.
Wederom onze laatste dag van een mooi verlengd weekend. Na het ontbijt, was het tijd voor het inladen van de bagage. We namen afscheid van ons verblijf in Asselheim en reden naar Bad Dürkheim voor onze laatste wandeling . Normaal gezien gingen we een wandeling maken van ongeveer 6km door de wijnvelden van Bad Dürkheim, maar wegens de warmte (31°) hebben we besloten een korte dorpswandeling te maken. Daarna was er nog ruimschoots de tijd voor verkenning in het dorp. Het middagmaal aten we in het grootste wijnvat van Duitsland. Daarna ging het terug richting Torhout met nog een avondstop onderweg.
De Junior van de groep met Doortje Alles ingepakt en we verlieten Asselheim. Na een tijdje kwamen we aan in Bad Dürckheim voor een korte wandeling. Dit is mijn portie De gidse Nicole nam de wandelaars op sleeptouw door dit dorpje.
regelmatig wat deskundige uitleg over heel wat bezienswaardigheden.
Tarzan was wat moe. Aandachtig luisterde men naar de uitleg over die wereldbol die op de grond lag.
Op naar het volgende
langs hier mensen
Tarzan had verkoeling nodig. Dit is de bekendste fontein van dit dorp.
Hier eindigde de dorpswandeling en we hadden nog tijd om iets te drinken.
We verkenden alleen het verder verloop van dit dorpje.
Een oude fabriekspand werd na de verwoesting opgeknapt als wandelpromenade.
Ook enkele fitnesstoestellen zijn er in dit prachtig park.
Hier in dit vat kregen we een middagmaal. Het is het grootste wijnvat van Duitsland, maar werd nooit gebruik voor de wijn. De inhoud bedroeg 1.700.000liter
Na het eten reden we terug naar Torhout. Het was een mooi verlengd weekend en heel veel dank aan de organisatoren. Volgende week ga ik met Doortje terug naar Duitsland waar wij een week verblijven in Koblenz om deel te nemen aan de Volkssportolympiade.
Na het ontbijt vertrokken we richting Dernbach waar we vandaag onze wandeling beginnen. Het was etappe 8 van Pfalzer Weinsteig. De start loopt langs een steile klim en verder langs kleine voetwegen gekleurd met vele mooie panorama's. passages door enkele kleine dorpjes die verlaten worden langs steile beklimmingen. In Gräfenhausen hebben we een stop waar we onze picknick kunnen opeten. Daarna volgt er nog een steile klim door de bossen, om dan via een flinke afdaling aan te komen in Annweiler waar nog de tijd krijgen voor een bezoekje.
Aangekomen in Dernbach
Een totale groepsfoto De lange afstanders zijn terug op pad. Via de Galgenberg begon het klimwerk , gelukkig kregen we regelmatig bos want de temperatuur was al aardig opgelopen. We kregen hele mooie uitzichten.
Eventjes uitrusten.
Eventjes het bos uit om dan via enkele kleine dorpen terug het bos in te gaan.
Ondertussen was het kwik al aan de grens van 30° Hier een uil afgebeeld
Hier zijn we aangekomen om onze picknick te verorberen. En wat te drinken.
Na het eten gingen we op zoek naar een fris wijntje of drankje. We zitten in het dorpje Gräfenhausen, waar de bazin van dit etablissement ons welkom heette. Ik kreeg een halve liter cola. Na de verfrissing hadden we nog een steile beklimming te goed. Tarzan zat op het varken. En zwoegen door het bos, ondertussen al 32°
We kregen een prachtig uitzicht over Annweiler.
Hier zijn we dan aangekomen en hebben nog een uurtje de vrije loop om dit dorpje beter te leren kennen.
Er was heel wat volk op de been.
Wachtend op onze bus.
Op de terug weg naar ons hotel had ik even de tijd om een dutje te doen.
Na ons ontbijt gingen we vandaag deel etappe5 Pfalzer Weinsteig wandelen tot aan het kasteel van Hambacher. Daar ging de bus ons ophalen en ons tot bij de kleinere afstand brengen in Neustadt voor een vrij bezoek.
Deze etappe was een kuitenbijter, deels door het vele klimwerk en ook door het warm weer. De eerste 6km was bergop. Bij aanvang moesten er een deel trappen worden beklommen en dan ging het verder langs opklimmende bospaden tussen rotspartijen tot aan het kasteel in Hambacher.
Ons verblijf in Asselheim De eetzaal Aangekomen op de parking in Neustadt an der Weinstrasse.
We begonnen met het klimwerk Af en toe even uitblazen Mooie zichten. Hier eventjes halt houden zodat de groep terug bijeen was. Hallo daar stap maar door. Enkele rotsformaties. Groepsfoto maken van de wandelaars. Het was tijd om te picknicken. We waren 490m boven de zeespiegel.
Zicht op Hambacher Schloss waar de bus ons komt oppikken.
Lucske, onze Tarzan van de groep. We begonnen aan de afdaling tot aan de parking van het kasteel.
De bus stond klaar, nu nog het verwisselen van de schoenen, en weg zijn we.
Eénmaal aangekomen in Neustadt hadden we trek in een lekkere ijscoupe. Dit is een Spaghetti Nero en die is reuze lekker Daarna nog wat kuieren in het gezellig stadje.
Daarna reden we terug naar Asselheim, waar we nog een wijnboer gingen bezoeken.
Hier op de binnenkoer was de proeverij van de 5 verschillende wijnen.
De wijnboer legde alles perfect uit aan onze gidse Nicole, die dan alles naar ons toe vertaalde. Gelukkig kreeg ik iets anders dan wijn,Sprüdelwasser(spuitwater). Doortje is aandachtig
Hier Christiane en Willy die hadden het naar hun zin. Na de proeverij en de eventuele aankoop gingen we terug naar ons hotel die wat verderop lag.
Na het vorig weekend te vertoeven in Luxemburg, gingen we dit verlengd weekend doorbrengen in Duitsland, nl in het Pfalzgebied. We vertrokken rond 6u aan de kerk van St Henricus(Torhout) en hielden halt voor een ontbijtstop in Eschweiler. Daarna reden we tot Gensingen waar we een middagmaal kregen. Dan was het nog een uurtje rijden vooraleer we aankwamen in Bockenheim voor onze eerste wandeling van het weekend. ondertussen was de temperatuur gestegen tot zo'n 26°. De lange afstand deed de Pfälzer Weinsteig Etappe 1 tot Mertesheim waar de bus ons dan kwam ophalen.
de wandeling verliep tussen de wijnvelden met een middelmatige klim. Verder langs licht heuvelachtige veldwegen. Naar het einde toe, een steile klim richting vliegveld(zweefvliegtuigen) gevolgd door een flinke afdaling tot Mertesheim. De kleinere afstand deed een kort stukje van deze wandeling en gingen te voet naar het hotel. Geniet even mee van enkele sfeerbeelden.
Vertrek op parking te Bockenheim
Zicht op het kerkje.
Hier onze gidse met enkele mensen van de korte afstand. Het was warm tussen de wijnranken.
Een pittig klimmetje tussen de velden.
Hele mooie vergezichten.
Het was puffen Naam van de wandeling die bestaat uit meerdere etappes.
Zicht op Mertesheim Eventjes relaxen. Mooi panoramisch zicht. Die had heel veel dorst!!! Nog efkes een korte rustpauze inlassen.
We verlaten de wijnvelden via een flinke afdaling. Een roofvogel cirkelde al een lange tijd boven de velden.
Hier zien we al een zicht op Asselheim. Tijd om een fotootje te nemen. Wachten op iedereen
Nog de laatste meters vooraleer we op de bus zaten. Daarna reden we tot aan het hotel waar de kamers werden verdeeld.
Na het ontbijt, werden de valiezen in de bus geladen en namen we afscheid van ons hotel in Beaufort. We reden nu naar Vianden, waar de wandelaars er een mooie flinke wandeling maakten. De niet wandelaars gingen eerst naar de kopermijn in Stolzembourg en daarna bezochten ze het kasteel van Vianden. De wandelaars werden ergens afgezet en begonnen aan hun tocht van ongeveer 17km. De wandeling bestond uit 2 delen.
Ons verblijf in Beaufort.
We begonnen aan de laatste tocht van dit mooi weekend.
Het was een rustige wandeling, bijna geen hoogteverschil.
Dit was een van de weinige klimmetjes van deze wandeling. Hoe schoon Ook ikzelf moest op de foto.
Rond de middag kregen we hier een een lekker maal. Daarna begonnen we aan het laatste deel van deze wandeling. Via enkele mooie vlonderpaden stapten we terug naar Vianden.
Nog wat mooie zichten
Hier daalden we af naar Vianden en konden een glimp opvangen van het mooie kasteel.
Het kasteel van Vianden werd van de 11° tot de 14° eeuw gebouwd op de fundamenten van een Romeins kasteel en een Karolingisch refugium. Dit betekent een vluchthuis voor de bewoners van onder meer abdijen wanneer zij zich niet meer veilig voelden in hun klooster of abdij. Het paleiskasteel is een van de grootste en mooiste feodale residenties uit de Romaanse en Gotische geschiedenis van Europa. Na de overname door de staat Luxemburg in 1977, werd het kasteel in zijn oude glorie hersteld en wordt tegenwoordig tot de belangrijkste monumenten van Europa gerekend.
Eenmaal aangekomen in het dorp, konden we nog iets drinken en begonnen dan aan onze terugreis naar België. We hebben een tof WE gehad en kijken al uit naar het volgende.Volgend jaar gaan we richting Hardilot net voorbij Bologne Sur Mer. Volgend weekend verblijf ik met andere wandelaars in de Pfalzstreek in Duitsland.
Vandaag stond er een redelijk zwaar parcours op het programma. We gingen wandelen door het Mullerthal. Mullerthal is een plaats in de gemeente Waldbillig en het kanton Echternach in Luxemburg en telt 147 inwoners. Mullerthal of Mèllerdall wordt vaak het Luxemburgs Klein Zwitserland genoemd. Dat komt door het golvende landschap dat aan Zwitserland doet denken. Mullerthal is bovenal een uitzonderlijke biotoop gekenmerkt door ontzaglijke rotsformaties. De compositie van rotsen en hun erosie hebben het landschap dat zo typisch is voor het Luxemburgs Klein Zwitserland geschapen. De Mullerthal Trail voert de ervaren wandelaar door zo'n 112km lang prachtig golvend landschap. De voetpaden van het Mullerthal, die bezaaid zijn met rotsformaties met rare namen: Piteschkummer, Geyerslay of Hohllay, om er maar enkele te noemen, leiden door velden en bossen te midden van een zo goed als ongerepte natuur. Naast deze wandelingen voor ervaren wandelaars biedt het Mullerthal een netwerk aan aangename wandelingen door adembenemende landschappen. Onze wandeling van vandaag was een mix van verschillende paden die elkander kruisten.
Op weg naar het Mullerthal
Heel goede bewijzering. Via de vele brugjes gingen we van de ene naar de andere kant. We moesten vandaag meer dan 1000 trappen trotseren. Hier een zicht op de Schiessentümpel.
De Schiessentümpel is een waterval op de Zwarte Ernz nabij het plaatsje Müllerthal. Het is de hoogste waterval van Luxemburg. De Zwarte Ernz heeft hier drie geulen ingeschuurd in een drempel van zandsteen. Over de waterval is een stenenbrug met een houten leuning gebouwd. Deze waterval is één van de grootste attracties van het Luxemburgse Klein Zwitserland. De waterval is bereikbaar via een wandelpad dat vertrekt in Mullerthal, of via de weg van Mullerthal naar Junglinster. De ene afdaling na de andere beklimming.
Hele mooie rotsformaties.
Eventjes uit het bos, om daarna er terug in te wandelen. Trap op of af, op den duur zou men de tel kwijt zijn. Gelukkig was het vandaag droog weer met heel wat zon. Doortje toonde haar kracht
Eindeloos genieten van deze stilte(niet tijdens het hoogseizoen te veel wandelaars)
We stapten ook geregeld tussen de smalle rotsenspleten.
Ook daar moesten de wandelaars door.
Hier kwamen we naar beneden via de Predikstoel Na deze afdaling van de Predikstoel , de weg dwarzen en via terug trappen de hoogte op Nu volgde er een lange geleidelijke afdaling tot aan onze eindstop , waar de bus ons kwam oppikken.
Een beetje vermoeid gingen we ons hotel terug opzoeken. Na een verkwikkende douche, gingen we gaan eten. Na het eten stond er nog een quiz op het programma.
De spelers werden er gevormd Met bittere ernst waren ze aan het luisteren naar de vragen.
Het verbeteren kon beginnen en na een tijdje werden de winnaars bekend gemaakt.
Dit jaar gingen we met onze wandelclub op weekend naar Beaufort in het Groothertogdom Luxemburg. We vertrokken aan het Sportcomplex De Lange Munte in Kortrijk. Na een tussenstop onderweg bereikten we ons hotel rond de middag. Daar kregen we een maaltijd aangeboden. Na deze vertrokken we richting Echternach, waar de grote afstandswandelaars werden afgezet. Ondertussen begon het te regenen, gelukkig verliep het grootste gedeelte van deze wandeling door het bos. De mindere wandelaars gingen naar het stadje Echternach. De grote afstand ging via mooie bospaden van Echternach over Berdorf naar het hotel in Beaufort. lengte van deze wandeling bedroeg 15km.
Vanaf hier begon onze wandeling
Jammer van de regen, maar we kregen toch mooie zichten.
Mooie rotsformaties
Hier eventjes halt houden
Eénmaal uit het bos ging het nu richting Berdorf waar we onze halt hadden. Na de rust hebben we het parcours wat gewijzigd omdat er een gevaarlijke afdaling was en door de regen kon dit heel glibberig zijn. Daarna nog een 6tal km alvorens we aan ons hotel waren. Ondertussen hadden we al een aantal opklaringen gekregen.
Op weg naar het hotel. Wanneer zal deze thuis komen?
We hadden een mooie kamer
Na de wandeling kregen we een stevig maaltijd
Heel lekker
En na onze maaltijd hadden we nog tijd om wat bij te praten. Daarna ons nestje in want morgen stond er een zware tocht op het programma.
Vanuit de ruime startzaal van het VTI begonnen we aan deze tocht. na het verlaten van de zaal hadden we een 1° splitsing, de kleinste afstand sloeg rechtsaf en wandelde richting stokerij Filliers en wandelde dan richting bachte waar de centrale rust was. De overige afstanden wandelden richting Leie, komen voorbij de Deinse OLVrouwkerk en stappen verder langs de kade van het Poppoplein en de autovrije Leieoever richting Bachte.
De OLV kerk van Deinze Via het Poppoplein gingen we richting autovrije Leieoever.
Hier langs de Leieboorden staan immense huizen De 15-20km volgen hier het Visserspad door een prachtig natuurgebied rond de Oude Leie.
Hier aan het brugje komen we terug samen met de 10km en wandelen nu naar het MPI waar de rustpost is.
Hier zijn we dan aangekomen, drinken een kop koffie en beginnen dan aan de lus. De kerk van Bachte, deze kerk heeft nog wat van haar romaanse oorsprong overgehouden. De romaanse langsgevels in Doornikse steen werden tijdens de 18°eeuw grotendeels neergehaald en vervangen door bakstenen gevels.Van hieruit doen de 15 en 20km een lus langs het authentieke dorpspleintje van Bachte, de Leiekant, de Della Failledreef en de Maaigemdijk.
Om dan via de Kleine pontweg door het natuurgebied rond de Vosselareput te wandelen.
Met de handbediende veer steken we de Leie over en komen zo terug aan de rustpost in Bachte. Nog een hele zwerm wachtende wandelaars Na de 2° rust wandelen de 10-20km stappers richting Vosselare en wandelen door een bosrijk gebied in de omgeving van de vaart. Via de landelijke Groenstraat en een oude kasseiweg trekken we verder langs het Schipdonkkanaal richting Deinze. De 20km maakt nog een ommetje door het mooie Kaandelpark en de Mouterijdreef om dan via de Leie, het nieuw aangelegde Reinbachplein en de markt te wandelen en even verder het eindpunt te bereiken.
Toen we terug aan de startzaal aankwamen, kreeg iedere deelnemer een bloemetje.
Deze maal was er een wandeling in de nabij gelegen gemeente Wevelgem. De plaatselijke wandelclub de Guldenbergstappers organiseerden er hun 7° Leietocht vanuit de evenementenzaal De Schelp. Men kon kiezen uit 3 verschillende lussen van ongeveer een 7tal km. Na een koffie te hebben gedronken begonnen we aan onze tocht en begaven ons op Lus3. Deze lus was zeker een groene lus, ook heel landelijk en we stapten ook een deel langs de Leie.
Het te volgen parcours
Afwisselend parcours, genieten van de zon.
Wandelpad langs de Leie richting Lauwe
Via de Abijpoort( een vroegere kloosterhoeve) keerden we terug naar de startzaal.
Terug aangekomen, tijd om iets te drinken en daarna de volgende lus.
Bij het verlaten van de zaal k<wamen we enkele clubgenoten tegen Dan begonnen we aan lus 2. Lus 2 kon men een stellingsmolen bekijken, we kregen terug wat afwisseling maar hadden niet zoveel groen te bewonderen.
Ondertussen vormden er zich wat stapelwolken. Ze hadden regen voorspeld voor na de middag, hopelijk is dit maar voor de avond.
Hier zien we Vanbutseles molen(1848-1851). De molen werd vroeger gebruikt voor het slaan van olie en het malen van graan.
Huier een mooi zicht van de molen.
Via enkele groene paadjes tussen de wijk kwamen we voor de 2° maal aan in de zaal. Een rustige door de weekse tocht.
Vandaag was Huizingen aan de beurt. Huizingen,een deelgemeente van Beersel, in de groene gordel rond de hoofdstad en meer bepaald in de Zennevallei. Dit is de streek tussen het Zoniënwoud en de rivier de Zenne. Het landschap is heuvelachtig en doorsneden door talrijke beken en hollewegen. Het is ook een bosrijk gebied, het grootste bos ervan is het Hallerbos met zo'n 500ha oppervlakte. Dit bos maakte in de oertijd deel uit van het grootste "Kolenwoud", waaronder ook het Zoniënwoud en andere bossen uit de streek behoren. Het Hallerbos is tot ver buiten onze landsgrenzenbekend om zijn immense tapijten van geurende, wilde boshyacinten. De wandelaars die vandaag meer dan 20km wandelen zullen deze pracht kunnen bewonderen.
De kleinste afstand blijft in het Provinciedomein en kunnen genieten van al het moois dat dit park te bieden heeft. Ikzelf deed maar 11km, daar wij iemand mee hadden die niet gewend is om grote afstanden te wandelen. We trokken ook door het domein en via enkele kronkelende paadjes door het Krabbos en langs de Kapittelbeek kwamen we aan in Dworp, waar de centrale rustpost was. Na deze rust keerden we terug naar Huizingen via de Solheide, de Bruinput en langs de Molenbeek met zijn oevers vol geurende daslook. Dit was een hele mooie wandeling en zeker een aanrader. Geniet even mee van enkele beelden.
De kerk van Huizingen, vlakbij de startzaal. We gingen direct naar het Provinciedomein waar we onze controlekaart moesten tonen om binnen in het park te komen.
Zicht op vijver en kasteel.
We stapten door de tuin
Na het verlaten van het domein kwamen we vlug aan in het Krabbos.
Na een bezoek aan Dworp wandelden we terug via mooie paden en hollewegen naar het Provinciedomein.
Hier zijn we dan terug aan de ingang van het domein, nog het parkeerterrein dwarsen en komen zo terug aan de zaal. het was een hele mooie wandeling.
De Lozermeitocht vertrekt zoals gewoonlijk uit het parochiaal centrum. Men kon er kiezen uit een 6tal afstanden. Wij kozen voor de 10km, daar we deze namiddag onze inwandeling van de Vlastocht hadden. Na de start zochten we meteen de rustige wegen en paadjes op. Aan de 1° kasseistrook verliet de kleinste afstand ons, de andere afstanden volgden de kasseistrook verder om zo langs de neerrechemstraat het pad langs de Lozerbeek te volgen. De 10km gaat hier rechtdoor en maken de andere afstanden een ommetje richting Boeregem-en Huisgaverstraat. Zo bereikt iedereen de rustpost De Griffel in Ouwegem
Het parcours dat we hebben gekozen. We kregen meteen al rustige paden onder de voeten geschoven.
Voorlopig bleef de zon achter de bewolking Regelmatig mooie zichten, maar de zon bleef hardnekkig zich verschuilen achter de lage bewolking. Aangekomen in Ouwegem waar we een rust hadden in de Griffel. Wij keerden na de rust richting startzaal.
De zon begon door het wolkendek te schijnen.
Hier kwamen langs het kasteel van Lozer.
Mooi zicht op de vijver. Van daaruit ging het nog richting Lozerbos
Via rustige bosdreven stapten we richting einde.
We passeerden hier het kerkje van Lozer en wat verder kwamen we terug aan de startzaal.
Vandaag eventjes wandelen in Oost Vlaanderen, in Dendermonde waar de wandelclub de Zilverdistel er hun Disteltocht houden. We begonnen vroeg aan de tocht, daar de weersvoorspellingen niet al te rooskleurig waren. Vandaag besloten we de 18km te wandelen.
Het college als startlocatie.
Via de markt kwamen we zo terug aan het college. Gelukkig bleef het de hele tijd droog.Een rustige en mooie wandeling.
De laatste zondag van april stond in het teken van de Vlaamse wandeldag. Er waren 2 plaatsen in Vlaanderen waar er kon gewandeld worden, in Aalst en Aarschot. Onze club ging met de bus naar Aarschot, de parel van het Hageland. Aarschot telt ongeveer 29000 inwoners en worden ook wel smalend kasseistampers genoemd.Aarschot ligt op de overgang van de zandige Kempen en het zandlemige Hageland en wordt de "Parel van het Hageland" genoemd. De Demer heeft hier voor een zeer brede vallei gezorgd en snijdt Aarschot letterlijk in 2 delen. Talrijke zijriviertjes zoeken meanderend de Demer op en zorgen voor de nodige vocht aanbreng voor de plaatselijke broeken en beemden. De vallei wordt zuidwaarts begrensd door talrijke heuvelruggen uit ijzerzandsteen. Aarschot is ook de thuisbasis van het bekende meisjeskoor Scala en de gebroeders Kolacny, de Aarschotse bruine, het Wolfbier en de Hagelandse wijn.
De wandeling begon vanuit de Stadsfeestzaal, en de wandelaars konden kiezen uit een 7tal verschillende afstanden. Ik koos voor de 20km, de Tienbundertocht. Bij het verlaten van de zaal gingen de wandelaars met richting bos waar er moest geklommen worden. Een pittige klim werd beloond met een mooi zicht over Aarschot.We stegen naar 50meter en zoeken de natuur rond Speelhoven op. Via pas geopende stille wegen met prachtige vergezichten bereikten we het levendige Rillaar.
We verlieten de zaal langs de achterzijde We dwarsten de grote baan en begonnen direct aan een serieuze klim. We stapten een tijdje door dit domeintje
kregen om de haverklap mooie vergezichten. Natuur rond Speelhoven.
We zijn aangekomen in het levendige Rillaar waar we in de Kortakker onze rust hadden. Hier kwamen enkel de grootste afstanden. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de lus.
Na de rust stapten we naar het natuurgebied Tienbunder. Het Tienbunderbos is een heuvelrug uit ijzerzandsteen en bereikt een hoogte van 65m. Deze heuvel was zeer belangrijk voor de plaatselijke bevolking. Men vond hier schollen(platte stenen) die men gebruikte als bouwstenen. De vindplaats voor deze schollen bestaat nog altijd en kan bezocht worden. Het bos bezit ook een schat aan flora, men kan er naast de inheemse plantensoorten ook mammoetbomen en zeer oude boskersen bewonderen.
Een heel mooi stuk natuur en heel rustig Geniet even mee van deze mooie streek
Dit was een kort maar een geniepig klimmetje.
Mooie vergezichten
Hier zijn we dan voor de 2°maal in Rillaar. Na het verorberen van een broodje gaan we nu verder en stappen we door de vallei van de Motte om dan langs een paar dode zijarmen van de Demer , terug de feestzaal in Aarschot op te zoeken.
Enorm veel afwisseling tijdens deze tocht.
Zo komen we stilaan terug aan de zaal. We hadden nog tijd over en besloten om nog eens de stadswandeling te maken. Hier begonnen we aan onze rustige stadswandeling, afwisselend mooie gebouwen en beelden.
De openbare bibliotheek Stadspark De OLV-kerk uit de 14°-15°de eeuw, demergotiek-stijl en opgetrokken uit de plaatselijke ijzerzandsteen, komt nu in zicht.
Zicht op 's Hertogensmolens. Deze prachtig gerestaureerde watermolens, waarin nu een hotel en brasserie gehuisvest is, toont aan dat Aarschot ooit een Hertogdom was. Hier staan we aan de ingang van het begijnhof. Het begijnhof van Aarschot werd gesticht in 1529 nadat Hendrik III van Brabant en Aleidis van Bourgondië hun schuur en de directe omgeving daarrond schonken voor de oprichting hiervan, in de nabijheid van de OLV kerk. In 1543 werd, op de Zeven weeën na, het gehele begijnhof vernield door een brand. Ruim een eeuw later werd er pas begonnen aan de herinrichting van het gebied. Het oorspronkelijke karakter van het erfgoed is echter verloren gegaan door vernieuwingen in de nabijheid van het begijnhof, uitgevoerd door de stad Aarschot zelf. Zicht op het binnenplein.
Hier komen we voorbij de Demerwachter, een kunstwerk van Roland Rens, wijst ons de richting van de feestzaal. Het was een hele mooie wandeling. Wandelen in Aarschot is een heuse belevenis. Zeker eens doen.
De wandeling van vandaag was te Zerkegem, een deelgemeente van Jabbeke. Zerkegem ligt op de overgang tussen de Polders in het noorden en de Zandstreek in het zuiden. Van de deelgemeenten van jabbeke is de naam Zerkegem de oudste die men in de documenten terug vond. Reeds in 765 komt de naam "Sirigoheim" voor. Op het grondgebied werden ook een keltische begraafplaats teruggevonden. Volgens één bron is het ontstaan van Zerkegem verbonden met die van de nabijgelegen parochie Roksem, volgens een andere met die van het kroondomein Snellegem. In 867 behoorde de villa van Zerkegem toe aan de abdij van Sint- Vaast in Atrecht. De startwas zoals ieder jaar in de zaal Sarkoheem. Men kon kiezen uit 7 verschillende omlopen. We kozen voor de grootste afstand(30km).
De Sint Vedastuskerk. Alle afstanden vertrekken samen langs de kerk, door de Mascobossen richting Snellegem tot aan de Boerenmolen In het begin was er heel veel variatie op het parcours.
Hier komen we voorbij de Mascobossen. Een middelgroot gebied tussen de 10 en 50ha. Dit bossencomplex ten zuiden van Jabbeke met typisch blokvormig drevenpatroon ontstond op de onvruchtbare heide ten tijde van napoleon. Nu vinden tal van planten en dieren een onderkomen in het bos, de poelen en de hooilanden. Kinderen kunnen terecht in de Speelplekke, een wonder mooi stukje speelnatuur.
Heel rustig om er door te wandelen. Hier zijn we dsan aangekomen aan de 1°rust, waar de wandelclub uit Jabbeke iedere deelnemer een koffie of een frisdrank aanbood. De kleinste afstanden keerden terug na die stop naar de zaal, de andere afstanden stapten richting Jabbeke.
Via rustige wegen en enkele paden stapten we verder naar Ettelgem voor onze volgende rust bij het atelier van wijlen Andre Marchand, beeldhouwkunstenaar.
Het domein de Hoge Dijken. Is een natuurgebied in de gemeente Oudenburg. Het ligt aan de Oude Brugseweg in de deelgemeente Roksem en de Korte Vijfwegstraat in Ettelgem. In het gebied bevindt zich een plas die in de volksmond Roksemput genoemd wordt. De oppervlakte van het domein bedraagt 52ha.
Op weg naar het atelier van Andre Marchand
Hier zijn we dan aan onze rustpost. De grootste afstand doet hier 2 lussen
Hier zijn nog enkele werken van deze beeldhouwer te zien.
De nieuwe kerk Sint Eligiuskerk van Ettelgem, werd vanaf 1909 in het centrum zelf opgetrokken in neogotische stijl.. Dit is een deelgemeente van Oudenburg. Ettelgem ligt ten zuidoosten van Oudenburg zelf. De dorpskern van Ettelgem is door lintbebouwing vergroeid met die van Oudenburg-Centrum, met enkel nog de snelweg tussen beide.
Zicht op de kerk van Oudenburg.
De oude romaanse Sint Eligiuskerk ligt net buiten het dorpscentrum. De oorsprong van het kerkje gaat terug tot een houten kerkje uit het begin van de 11°eeuw. Sommige delen van de beuk en het koor gaan terug tot de 12°eeuw; het torentje dateert uit de 14°eeuw. Sinds 1911 doet het geen dienst meer als bidplaats. In 1986-1988 werd het kerkje gerestaureerd. Na deze stop begonnen we aan de 2° lus rondom Ettelgem
Ook hier was er variatie in het parcours en kregen op regelmatige tijdstippen mooi zichten. Na de 2° lus wandelden we terug richting startzaaml. Nu kregen we zicht op de Roksemput. We stapten nog een tijdje door dit natuurgebied.
het was een mooie en rustige wandeling. Toen we terug in de zaal aankwamen zagen we enkele leden van onze wandelclub, dronken nog iets en na een babbel was de tijd aangebroken om terug naar huis te rijden.
Vandaag was er een wandeling in Anzegem, een relatief landelijke gemeente in het heuvelland tussen de rivieren de Leie en de Schelde. Deze tocht is georganiseerd door de wandelclub de Textieltrekkers uit Vichte. De start was vanuit het OC de Mansold.Men kon kiezen uit een viertal verschillende lussen, telkens starten vanuit de zaal en terug.Ze voorspelden regelmatig buien en opklaringen, hopelijk is dit niet van toepassing. Ik begon met lus1 en die ging richting domein Hemsrode.
Het parcours De lucht was niet zuiver toen ik begon aan de wandeling.
Hier was ik al in de dreef van het domein Hemsrode.
We wandelden een tijdje door het domein. Na een poosje verlieten we het domein en stapten verder langs de akkers, we kregen ook enkele mooie zichten op Anzegem.
De wolken dreigden, maar we kregen geen spatje.
Hier wandelen de wandelaars langs de buitenkant van het domein terug naar de startzaal.
De zon was terug aan de bovenhand.
Na iets te hebben gedronken begon ik aan lus2, deze was heel landelijk. Hier gaan we in een klein stukje natuur de Borreberg. De Borreberg ligt pal in het centrum van Anzegem. Het ontstond uit een voormalige kleigroeve. Een enthousiaste buurman ontfermde zich 45jaar geleden over het gebied en zo groeide de Borreberg uit tot een natuur paradijsje
We kregen ook regelmatig wat veldwegels
Op weg naar de zaal kregen we enkele spatjes, maar de buien bleven uit. Gelukkig maar. Na de rust, begon ik aan de derde lus , samen met Ludo. Ook hier kregen we een gevarieerd parcours. Verhard en onverhard.
Hier op het einde kwamen we bekende gezichten tegen. Een mooie wandeling gemaakt zonder één regenbui.
We reden vandaag richting Ath, om daar een mooie wandeltocht te maken.Toen we daar aankwamen zagen we geen enkele auto of wandelaar. Enkel een plaatje met een adres wijziging. We moesten omkeren en naar Meslin-l'Eveque rijden. Na een 30tal minuten kwamen ginds aan. Ook daar was er nog niet veel zaaks. Na de inschrijving begonnen we aan deze tocht. Aan het parcours te zien was er niet veel groen te bespeuren.
Uitleg over het parcours. Het schooltje van Meslin l'Eveque. Zicht op de St Pieterskerk, dateert van 1792 We kregen wel enkele mooie zichten over het landschap, maar we stapten wel op het asfalt of beton. Het had hier lichtjes gevroren.
Aangekomen op onze 1°rustpost. We stapten de 21km en hadden 4rusten. Allemaal kleine afstanden tussen de rustposten.
In dit dorpje was de volgende rust De kerk van Isieres de zichten waren wel aangenaam om te kijken
Nu en dan kregen we een paadje
Hier over dit brugje was onze volgende rust.
Typisch Waals
hier zijn we dan in Rebaix
terug een onverharde weg.
Het voormalige gemeentehuis van Meslin l'Eveque
Terug aangekomen van deze tocht. Jammer dat ze niet op hun vertrouwde plek konden starten. Het was heel goed weer en kregen toch enkele mooie zichten van deze streek te zien.
Vandaag ging het richting Beernem, namelijk naar Sint Joris. Dit is een deelgemeente van Beernem.Sint Joris ligt tegen de grens met de provincie Oost Vlaanderen. Langs het dorp loopt het kanaal Gent Brugge. Eenmaal aangekomen begon het wat te druppelen.Na de inschrijving begonnen we aan de wandeling. We stapten de grootste afstand en het eerste gedeelte was een rondje Sint Joris. Na deze ging de tocht verder richting Knesselare. Knesselare ligt in de regio Meetjesland. De grootste afstand deed daar een lus via het gehucht Oostveld.
Het was een rustige wandeling, we wandelden door enkele private domeinen, afgewisseld met enkele veldwegels.
Hier wandelden we door wat privéstukken. paraplu's kwamen eraan te pas.
De hemel sprak boekdelen.
Hier langs de drukke spoorlijn kust-Brussel Hier staat de lattenkliever uitgebeeld. Sint Joris staat bekend als het lattenklieversdorp. Hier werden latjes gekliefd uit dennen als hulpmiddel bij bepleistering en stucwerk. Het ganse dorp werd bij de nijverheid betrokken.
Aangekomen aan de eerste rustpost van deze wandeling. Zicht op het kanaal Brugge-Gent.
Aangekomen in Knesselare waar we een tweede rust hadden hier in dit schooltje. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de lus via het gehucht Oostveld.
We kregen regelmatig wat verbetering in het weer, maar soms was dit maar van korte duur. Zicht op de Sint Pieterskerk van Oostveld De wolken dreigden opnieuw, na terug in het schooltje van Knesselare te hebben vertoefd begonnen we aan de terugkeer naar Sint Joris.
Op het einde van deze tocht konden we het toch niet droog houden, er moest nogmaals een buitje vallen.
Op paasmaandag gingen we wandelen op en rond de Kemmelberg. De Heuvellandstappers organiseerden er hun Kemmelbergtocht vanuit het OC De Gaper te Kemmel. De Kemmelberg is de hoogste der heuvels van de groep der West Vlaamse bergen. Hij bereikt een hoogte van 156m, zodat hij boven het vlakke land van Vlaanderen als een echte berg oprijst. Eigenlijk bestaat de Kemmelberg uit 2 delen, de grote Kemmelberg(156m) en een kleine Kemmelberg of Monteberg(132m), aan de zuidzijde uitlopend richting Dranouter; aan de noordzijde ligt nog een derde heuvel, de Lettenberg(97m).
We vertrekken uit het OC en stappen naar de Nieuwstraat en wandelen via de Willebeek wijk en de Terrierstraat richting Lettenberg. Daar kon men kiezen voor verhard of natuur. Ik kwam voor de natuur, dus volgde de natuurpaden.
Zicht op de Sint Laurentiuskerk van Kemmel. Sint Laurentius wordt aanzien als beschermheilige van brandwonden en oogkwalen. We kregen mooie vergezichten Hier omhoog nar de Lettenberg. Hopelijk krijgen we niet te veel regen. Na de Lettenberg stappen we nu naar het provinciedomein kemmelberg. De hemel voorspelde niet te veel fraais. Op weg naar de eerste splitsing in het domein.
Hier verlieten de grootste afstanden de kleinere.
Ik stapte al die tijd alleen, geen mens voor of achter mij. Mooie afdaling
Bezig met het heraanleggen van sommige trappen
Deze fazant was het enige die met me mee ging.
Aangekomen op mijn eerste rustpost. De donkere wolken namen de bovenhand en de eerste druppels begonnen al te vallen. De paden waren uitstekend om te wandelen. We wandelden richting Dranouter. Hier zijn we aangekomen in Dranouter. De 2 grootste afstanden gingen van hieruit naar Nieuwkerke.
Na deze rust, moesten de wandelaars een 8tal km afleggen via enkele mooie paden naar Nieuwkerke. Dit was een heel slecht stuk om in te wandelen, enkele pijlen waren hier verdwenen, normaal moesten we naast de haag wandelen .
Nog enkele mooie zichten op het Vlaamse en Franse landschap. Gelukkig waren de buien maar van korte duur en ook niet hevig.
Genieten van de mooie zichten, dit was alles wat ik kon doen. Er was geen wandelaar te bespeuren.
Terug een bui op komst
Op de terugweg naar de zaal kwam ik wel volk tegen van de kleinere afstanden.
Op het laatste gingen we nog door het park alvorens we terug aankwamen aan het OC. Een hele mooie wandeling.
39° Marche de Printemps(Les 1000 pattes de Philippeville)
Vanmorgen vroeg reed ik naar de provincie Namen om in Philippeville hun Marche de Printemps te wandelen. Toen we op de autostrade kwamen naar Doornik was het hier en daar mistig en op sommige plaatsen was de mist erg dik. Het was opletten en de snelheid aan te passen. Na een 1u45 kwam ik aan in Philippeville, de parking rond de zaal was al volzet, dus nam ik de volgende parking. Ik schreef me in en dronk nog een kop koffie en begon dan aan de tocht. Ik stapte de 30km. Er was nog veel mist, dus het zag er niet oke uit om veel foto's te nemen.
Al de afstanden, behalve de kleinste gingen richting Hemptinne via onverharde wegen en bos.Daar maakte de grootste afstanden een lus van 8.5km en kwamen dan terug aan in Hemptinne. Van daaruit stapte ik dan richting Jamagne via onverharde en af en toe wat verharde wegen. Ondertussen prikte de zon af en toe wat gaatjes in de mist en tegen de klok van 11u was de mist grotendeels weg.
Het parcours De startzaal CARP Via een tunnel gingen we onder de gevaarlijke door. Ik probeerde zo goed als ik kon om tocht wat foto's te nemen.
Ook zulke wegen of paden kregen we onder onze voeten geschoven. Ook regelmatig wat bos op onze tocht.
Hier er over of eronder, ik koos voor het laatste. Men kon er niet omheen
Heen en weer om de plassen te omzeilen.
Een oude waterpomp. Hier onder de tunnel stond er een muur opgetrokken en we moesten door de gracht om deze te omzeilen. Gelukkig was er geen water.
Nog altijd veel mist.
heel veel variatie op de tocht.
De eerste prikjes van de zon.
Hier was ik al op weg naar Jamagne via vele onverharde wegels.
Voor de 2°maal aan de rust in Jamagne. Een mooi kapel. Ben nu op de terugweg naar Philippeville
Het was markt toen ik hier aankwam op Places des Armes.
De laatste rustpost op een kleine km van de eindstreep.Een mooie tocht, gelukkig dat de zon er tocht nog doorkwam.heb er van genoten.Toen ik aankwam in de startzaal was die bijna volzet. Dronk nog een frisdrank, stempelde mijn boekje af en begon dan aan de terugrit naar Lauwe.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
