Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Vandaag ben ik, Doortje, heel tevree. Heb 2 berichten ontvangen van de pelgrims en die mag ik met trots neerpennen op zijn blog. Als dat zo verder gaat krijg ik veel schrijfwerk ( per dag een berichtje supplement dan worden er dat 10 op dag 10). Dit doe ik natuurlijk met veel plezier.
Om 13u25' kreeg ik volgend bericht. We zijn aangekomen te Zarautz. Terug een serieuze tocht. Het is lastiger dan onze vorige camino. Ik, JP dus, wandelde al van 7u30' in shirt. Nu nog 23°. We overnachten in een primitieve albergue, dus geen internet. Morgen stappen we verder naar Deba. Groetjes, de pelgrims.
Om 18u06' had ik opnieuw een bericht. We zijn net terug van het uiteten en hebben nog een mooie strandwandeling gedaan en foto's genomen. Groetjes uit Zarautz.
Zo te lezen was het lastig maar kregen ze er niet genoeg van. Gelijk hebben ze, terwijl ze daar zijn kunnen ze maar beter ook hun ogen eens de kost geven.
Aangenaam op het thuisfront als je een berichtje krijgt, hoe klein ook maar. Zo weten we dat het voorlopig allemaal oké is.
Hier ben ik dan met een berichtje. Het was vandaag een hele zware tocht, met steile beklimmingen en afdalingen.De eerste 13 km kwamen we niks tegen, enkel hele mooie uitzichten en regelmatig de zee. Na zo,n 4u30' te hebben gewandeld kwamen we het eerste huisje tegen. Aangekomen in dit dorp moesten we een overzetje nemen, daar hebben we dan iets gegeten. Ondertussen was het al 11u30' en we aten dan ons ontbijt. Na deze kregen we dan meer dan 300 trappen te verwerken en ze waren niet van de poes. Stuk voor stuk ongelijkmatig en eenmaal boven kregen we een stukje plat en daarna terug een lastige afdaling. Dit is zeker even zwaar als de camino Duro, misschien nog iets lastiger. Toen we uiteindelijk in San Sebastian aankwamen kregen we dan af te rekenen met weinig markeringen, maar nen soldaat trekt zijne plan en we hebben het toch gevonden. We slapen in een mooie jeugdherberg. Ook vandaag hebben we uitmuntend weer gehad, zo'n 23°. Nu nog douchen en op zoek gaan om te eten. Tot later.
Deze avond bereikte het eerste bericht het thuisfront. Omstreeks 5u, deze morgen, bracht een goede vriend en clubgenoot Dany, hen naar het station te Rijsel. Daar konden ze om 7u19 de TGV nemen richting Bordeaux. In Bordeaux moesten ze overstappen om verder te sporen tot hun bestemming Irrun. Ze zijn goed aangekomen rond 19u en gingen meteen op zoek naar een overnachtingsplaats. De pelgrims vonden een plaatsje in een plaatselijke albergue. Na het installeren en verfrissen was het tijd om de innerlijke mens nog wat te versterken. Eenmaal terug in hun albergue zouden ze nog hun route voor de eerste stapdag overlopen en daarna was het tijd om hun lichaam de broodnodige nachtrust te gunnen. Vanaf morgen kan hun avontuur dus beginnen. Buen camino
Het is zover, het aftellen tot morgenvroeg is reeds begonnen. Vanavond neem ik afscheid van Doortje daar zij in de nachtploeg werkt en nog niet zal thuis zijn morgenvroeg als ik vertrek. Alles is klaar, nog wat tv kijken en dan onder de dekens, om met een frisse geest aan het avontuur te beginnen. Het zal weer wennen zijn om iedere avond in een zaal te slapen. Ik zal proberen indien, internet beschikbaar is, mijn wandelavonturen te verwoorden. Buen camino en tot...
Vandaag ging ik wandelen in Zottegem tezamen met Willy en Christiane. Het was een zomerse dag, we vertrokken vanuit de voetbalkantine van Zottegem voor een tocht van 22km. We gingen richting Leeuwergem via enkele rustige wegen en het domein Breivelde.
Eénmaal aangekomen in Leeuwergem maakten we daar een mooie lus. Nadien gingen we terug naar Zottegem langs enkele mooie paden en terug een andere kant van het domein Breivelde.
Start vanuit de voetbalkantine
Via enkele rustige wegen en paden gaan we richting het domein Breivelde.
Enkele mooie ver zichten.
Hier onze Willy met zijn vrouwke Christiane. Aangekomen aan het domein Breivelde. Mag ook een keer poseren. Het domein van Breivelde is ruim 14ha groot en is een hedendaags voorbeeld van een park in de 19°-eeuwse landschappelijke stijl. Er is bij het kasteel in 1890 een tuin ontwikkeld die alle kenmerken bezit van deze typerende stijl in de tuinarchitectuur. Dicht bij het kasteel, op het zonneterras is er gewerkt met geometrische structuren die dienen als een soort van voet aan de woning en die als doel hebben om eenheid tussen tuin en huis te brengen. Voor de rest van de tuin is het bestaande landschap en de aard van het terrein.
Om het pittoreske karakter van de tuin te benadrukken worden er solitaire bomen of kleine boomclusters gebruikt. Ze springen in het oog en trekken je het landschap binnen. Ze wekken de nieuwsgierigheid op: zou er achter die bomengroep misschien een ander zicht zijn of is er iets verborgen achter die grote boom? Door dat de bomen ruim 100 jaar oud zijn, konden ze uitgroeien tot majestueuze exemplaren, vooral de coniferen zijn tientallen meters hoog. Er staan in het domein Breivelde enkele opmerkelijke coniferen die door manipulatie van de mens een vreemde takkenstructuur gekregen hebben. De onderste zijtakken hangen bijna tot tegen de grond, de kruin krijgt daardoor een brede uitgewaaierde vorm en dus niet de typische conische vorm die we bij coniferen gewoon zijn.
Hier zijn we aangekomen in Grotenberge waar we de centrale rustpost hadden.
We begonnen hier aan de lus die ons de richting Leeuwergem deden wandelen.
Ook hier kregen we afwisseling. Kerk van Leeuwergem.
Binnenkant van een klein kapelletje.
Een magnolia in volle pracht Terug aangekomen aan de rustpost. Nu was het de tijd om ons lekker stuk stokbrood met worst te eten. Na de rust gingen we terug richting einde. Hier wilde deze kleine loopvogel mee Ook hier kregen we tal van mooie veldwegels te verwerken.
Rustig om te wandelen. Die hadden het op ons gemunt.
terug naar het domein Breivelde.
Je loopt in het park tussen moerascypressen met talrijke kniewortels die het park een arcadisch tintje geven. Maar ook van de atlasceders, apenbomen en mammoetbomen staan markante exemplaren van het domein een waardevol gebied maken. Het domein Breivelde is daarom erkend als bescherm landschap.
Heel mooi om door dit stuk domein te wandelen.
Nog een 5tal minuutjes te wandelen en we komen terug aan het begin van deze mooie wandeling. Er waren al 1500 deelnemers rond de klok van 14u.
Vanaf volgende week zal ik regelmatig wat nieuws neerpennen over mijn tocht naar Santiago. Ik vertrek volgende donderdag.
Vandaag ging ik naar Moorsele wandelen, de plaatselijke club bestaat precies 15jaar. Het beloofde een prachtige dag te worden. Iedere deelnemer kreeg na de wandeling 2 pannenkoeken tere ere van hun 15 jarig bestaan. na gisteren een teleurstellende wandeling, hoopte ik vandaag op een goede wandeling. De natuur stond vandaag centraal.
We verlieten de startzaal "De Stekke" en kregen al meteen een splitsing. We verlieten het Sint martenplein en wandelden tot aan het OC de brouwerij. Hier vervoegen we de 4km tot de vijver(menenhoeki). de kleinste afstand verliet ons hier en wij wandelden verder via enkele kleine steegjes tot we uiteindelijk de Heerweg bereikten. Nu stapten we richting 1° rustpost naar Gullegem via het domein "Bergelen"
Na de start al meteen de 1° splitsing
hier verliet de kleinste afstand en wij vervolgden onze weg richting het natuurdomein de "Bergelen"
Hier waren we aangekomen in het natuurdomein de "Bergelen". Het Provincie domein Bergelen te Gullegem is gegroeid rond een kunstmatig aangelegde zandwinningsput van 10ha. het zand werd gebruikt voor de aanleg van de autoweg E403(A17) begin de jaren 70°.
De gemeente kocht deze put met omliggende gronden aan in de periode 1989-1995. verschillende plant acties en tal van beheerswerken werden uitgevoerd door het gemeentebestuur en de provincie West Vlaanderen in samenwerking met Natuurpunt. ondertussen is het gebied geëvolueerd tot een vijver met een mooie rietkraag. dit soort biotoop is vrij zeldzaam in West Vlaanderen. De natuur verrast ons dan ook af en toe met mooie waarnemingen. In 1996 werd de hoeve en de 29ha landbouwgrond eromheen aangekocht door de provincie en werden grote delen van het nieuw aangekochte gebied bebost. In 1999 sloot de provincie een erfpacht af met de gemeente voor het beheer van de Bergelenput en omgeving. Zo ontstond het provincie domein Bergelen waarvan de oppervlakte momenteel 47ha bedraagt.
Langs en door het domein loopt de Heulebeek, die daar nog een grotendeels natuurlijke loop heeft.
Hier zijn we dan aangekomen aan onze 1° rustpost te Gullegem. na iets te hebben gedronken, maakten de 30 en de 24km hier een mooie lus. Via een aardeweg trokken we verder richting Bankbeekvallei(een mooi stukje natuur) en na een 5tal km kwamen we dan terug voor de 2°maal aan te Gullegem.
Dit was terug een mooi stukje natuur
Hier stapten we door het Steenbekebos, een klein maar ook heel mooi domeintje.
dit was ook een nieuw stukje parcours
Dit stukje kregen we na onze laatste rust in Wulfdam
Hier Franske (velodroomvrienden) Een deel van mijn vroegere familie toen ik nog in Kuurne woonde. <
We waren dichtbij het vliegveld van Moorsele en het was voor de para's een ideale dag om te springen.
Aangekomen aan het groene lint
En hier kregen we een primeur om door de tuin van het kasteel te wandelen.
eventjes de moeite waard om er door te wandelen.
Heeft deze heer ook eens Compostela gewandeld?
> hier zijn we dan terug aangekomen aan de startzaal. het was een hele mooie tocht. proficiat aan de parcourbouweren ook aan de hele ploeg van de wandelclub de 7 mijlstappers.
Tijdens mijn laatste wandeling kwam ik in gesprek met wat mensen die al verscheidene malen naar Compostela waren geweest. Opeens kwam de vraag : waarom naar ginder? hier een korte samenvatting van hun gesprek.
De oudste reisroute van Spanje loopt van alle hoeken van Europa naar het bedevaartsoord Compostela, in het verre Galicië. Alleen al toeristisch gezien is het een schitterende tocht langs ruige kusten, prachtige bergen en mythische plaatsen. Maar vooral de pelgrim zoekt antwoorden op de vele vragen.Waarom?
Als het je allemaal te veel wordt, dan wil je nog maar één ding. WEG. Alles achter je laten en dat je maar weinig nodig hebt.Dit vormt de essentie van zoveel reizen, maar de pelgrimstocht naar Santiago is de reis om los te komen van alle beslommeringen en om antwoord te geven op vele vragen. Voor bepaalde wandelaars is dit een lijdensweg. Ook velen die deze tocht hebben ondernomen hebben dan ook een dagboek bijgehouden.
Waarom is het een bedevaartsoord? Santiago de Compostela betekent letterlijk "Sint Jacob van het sterrenveld". De naam verwijst naar de plek waar het graf van Sint Jacob rond 813 werd gevonden. Hij was apostel en reisde persoonlijk af naar het Iberisch schiereiland om het Christendom te verkondigen. Teleurgesteld keerde hij terug naar Jeruzalem. Na zijn dood, legden de volgelingen zijn lichaam in een bootje, dat uiteindelijk terecht kwam in een rivier in Galicië. Hier vlakbij werd hij begraven. Bij het graf verrees eerst een kerk, later een Kathedraal en uiteindelijk een hele stad. Door heel Spanje en Frankrijk werden routes gemaakt en honderden kerken, kloosters gebouwd voor de bedevaartgangers.
Ook de vraag kwam welke route moet je nemen?
Naar Rome leiden alle wegen, maar van de Pyreneeën naar Santiago zijn er maar 2. De Franse route die door het binnenland via Burgos en Leon loopt, en de Noordelijke route die grotendeels de kust volgt. Voor velen is de enige echte de Franse(Camino Frances). Dat komt vooral omdat de Noordelijke route(Camino Norte) voor sommige te ruig is. Onophoudelijk moet je klimmen en dalen over slingerwegen die langs rotsen, kliffen, inhammen en rivieren lopen en die niet zelden in een dichte mist zijn gehuld. Je hoeft niet katholiek te zijn om deze tocht aan te vangen. Al bezoek je meer herbergen dan de kerk, de kustroute(camino Norte) zal niet nalaten indruk te maken.
Santiago is voor sommige pelgrims het einde, andere gaan nog een stukje verder tot Fisterra, meest westelijk punt van Spanje. Ik zelf ging dan nog wat verder tot Muxia, voor mij persoonlijk , nog mooier.
Wat het weer betreft, denk niet dat Spanje altijd zonnig is. Vooral de groene kust, die je volgt als je de camino del Norte doet, kan je Belgische toestanden aantreffen. En waar slaap je dan? Speciaal voor de pelgrims is er een groot netwerk van refugio's aangelegd, herbergen waar je in een slaapzaal voor een paar euro's mag slapen. Maar langs de hele route vind je veel redelijk geprijsde alternatieven.
Je moet het eens meemaken. Binnenkort vertrek ik voor de 2°maal richting Compostela en deze keer bewandel ik de kustroute(camino del norte) gedeeltelijk en ga ik dan over naar de camino Primitivo , dwars door het Cantarisch gebergte. Weldra zal je op regelmatige tijdstippen het verloop van mijn tocht naar Santiago kunnen volgen.
Het is bijna zover, binnen een 14tal dagen vertrek ik naar Compostela.Alles is klaar, enkel nog de rugzak vullen. onze route is uitgestippeld en hopelijk kunnen we die afwerken. We vertrekken op de Camino Norte vanuit Irun en blijven die volgen tot Oviedo waar we overgaan op de Camino Primitivo. In Melide of Arzua komen we dan samen op de Camino Frances(veel drukker) die dan eindigt in Santiago.
Hier de kaart van Camino Norte, die we volgen tot Oviedo.
Een rustige en mooie prille lentetocht met veel zon. Was aangenaam verrast van het parcours. Er was veel afwisseling. Op het einde van de wandeling gingen alle afstanden door het spaarbekken.
Vandaag ging Doortje en ik wandelen in Henegouwen, wel bepaald in Buissenal, in de regio Frasnes . We vertrokken vanuit een mooi zaaltje bij het plaatselijk schooltje voor een tocht van 25km. Het parcours was heel goed, heel veel variatie. We hadden geluk met het weer, het zag er bij momenten heel regenachtig uit , doch we hielden het droog. Geniet even mee van enkele mooie zichten.
Het mooie zaaltje kerkplein van Buissenal In het begin was het een klein beetje mistig
De zon forceerde een eerste prik door het wolkendek.
Vanaf hier was het parcours heel mooi, met veel afwisseling het eerste klimmetje
Ook was het rustig om te stappen zicht over Pays de la Colinnes
Hier was de zon al een stuk krachtiger en met een mooi zicht als geschenk. ook bokkepaden
aangekomen bij onze 1° halte, na 8km stappen. Hier moesten we een lus maken van 6,2km op papier maar in werkelijkheid was het meer dan 8km. mooi over de zijkant van de akker, maar rechts van ons waren er een paar die wat afsneden (foei)
ook hier in het bos was het heel rustig
terug het bos in
mooi zicht
hier aangekomen bij onze laatste rustpost, bij een ezel kwekerij(kruising van boerepaard met ezel)
hier onze rustpost. mooie hoeve
Fabian en zijn vriendin Corinne
hier waren we stilaan het einde van onze wandeling. Zeker een aanrader.
Na gisteren te hebben gewandeld in Hertsberge gingen we vandaag naar Mesen. Een unieke zwerftocht vanuit de vredesstad Mesen met zijn mooie panorama's over het Heuvelland, de grens met Henegouwen en Frankrijk. Een tocht tussen de stille oorlogsgetuigen. Start vanuit de polyvalente zaal gingen we richting Wulvertem, daar maakten de 2 grootste afstanden een mooie lus via de Kemmelberg. Na deze passage keerden we terug naar Wulvertem via een heel gevarieerd parcours.We verlieten deze gemeente voor de 2°maal en begaven ons op de terugweg naar Mesen.
Vandaag was het richting Hertsberge, een bosrijk gebied waar de Godelievestappers uit Ruddervoorde hun jaarlijkse bossentocht organiseren.Start vanuit de parochiezaal in Hertsberge, neemt het parcours de wandelaars mee langs kronkelende straatjes door de villawijk tot de eerste bosdreef. de echte start van deze bossentocht. Verder wandelen we langs de omliggende dreven waar men prachtige zichten kreeg. We stapten achtereen volgens door Bulscampveld, Lippensgoed, Vagevuurbossen en Blauwhuisbos. Het was een rustige mooie tocht
Ons parcours onze 1° dreef het bekendste wandelkoppel Christiane en Willy
heel rustig om door deze bossen te wandelen.
Hier zijn we op het gehucht Wildenburg Onze rustpost waar we een lus moesten maken.
De ene dreef na de andere
paraat voor de foto
hier zijn we in de vagevuurbossen
Na de rust in het St Amandus wandelden we via het natuurpad terug naar het einde
hier en daar een moerasgebied
wat kunst
Nu nog een 2tal km te wandelen en we zijn terug waar het vanmorgen begon.
Vanmorgen reed ik naar het Oostvlaamse Scheldewindeke om daar een tocht te maken van de wandelclub Land van Rhode. het was een rustige tocht met wat afwisseling nu en dan. We vertrokken vanuit de parochiezaal "De Rots" en wandelden via Balegem naar Baaigem, waar wij aldaar een lus moesten maken. Na deze lus stapten we terug richting Scheldewindeke via rustige paden en een mooi stukje natuur.
Vandaag ging ik richting Berlare om aan de groepswandeling van Euraudax mee te doen.De start was vanuit de Feestzaal "De Dreef" in Berlare. met zo'n 110man ging de baankapitein Hans de weg op. We gingen voor de 1° 25km richting Overmere waar we aan de eendenkooi een wagenrust hadden. We kregen heel veel natuur, heel veel afwisseling op het parcours.
de groep net voor de start aan de zaal
We kregen al meteen een stukje natuur onder de voeten geschoven. Het was aangenaam weer, doch met een kil briesje. Vanaf het begin was het een strak tempo en er was al een kleine afscheuring te zien.
Heel mooi om hier te wandelen en heel rustig.
Een kleine klim zat er ook tussen.
Onze bekende fotograaf Johan voor euraudax
Ook hier kregen we een mooi stuk natuur, het was echt genieten.
Hier zijn we aan het meer van Overmere De groep was al herleid tot een lange sliert
Hier het brugje over en we hadden onze 1°wagenrust na 9km.
Na deze was het terug tijd om deze tot hier mooie tocht verder te zetten. Nu gingen we richting Zele via rustige paden.
ook hier was het parcours afwisselend.
door het domein Berlarebroek een prachtig stukje natuur. Hier hadden we net na het verlaten van het domein een 2° wagenrust. We waren heel goed verwend van onze baankapitein. Daarna ging de tocht terug richting Berlare.
Eénmaal aangekomen in de zaal was het tijd om ons 4uurtje te verorberen. Het zag er heerlijk uit. De 2°lus van 25km ging van start richting Schellebelle en richting Wichelen, terug via rustige paden en wegen. Onze baankapitein Hans had zijn uiterste best gedaan om al dit moois aan zijn wandelaars te laten zien.
Ook hier was het terug één en al pracht.
terug veel variatie op het parcours.
mooie zichten een klein modder paadje
deze genoten van de voorbijgangers De zon was aan het ondergaan, maar het was nog altijd aangenaam om te wandelen. Een sliert van wandelaars
Hier nog eens het verdwijnen van de zon
Nu waren we terug op weg naar de startzaal waar het avondmaal ons stond op te wachten. De 2 volgende lussen was niet meer voor mij, daar ik geen 100km meer stapt. Het was een hele mooie tocht en een dikke proficiat voor Hans een zijn volledig team voor deze aangename dag.
Vandaag reed ik naar Peronnes Lez Antoing, net over de taalgrens in de Provincie Henegouwen. De plaatselijk club Les Randonneurs du Haut Escaut gaf er hun 25° Marche de Perce-Neiges. We deden de grootste afstand(30km) en begaven ons rond 7u30 op het parcours. We hadden 6 rustposten op deze afstand, een beetje van het goede teveel.
Hier liepen we langs het kanaal
Onze 1° rustpost was al na 1,7km
We kwamen voorbij de Waalse bootwrakken Hier kregen we een zicht op de Schelde De brug aan het sluizencomplex over en we volgden een deel langs de Schelde
Nu de trappen op en wandelden we richting Hollain waar onze volgende controle was. De zon kwam al even door de wolken kijken.
Hier enkele sneeuwklokjes
Sommige weilanden waren drassig Hier zo'n wandelpad, waar ik later op de wandeling ben uitgegleden. Nogmaals aan een controle. kerk van Hollain.
Nu gingen we richting Bléharies waar onze volgende rust was achter een kleine 9km. Hier moesten we een lus maken van een 5tal km. En vanaf dan kregen we heel veel afwisseling op het parcours.
We kregen regelmatig mooie wolken formaties te zien.
Het had nog altijd niet geregend. Hier Doortje in actie
kerk van Blancheries. Een zicht op het dorp tijdens de lus Regelmatig kregen we een mooie doorsteek
moederziel alleen hier tussen de boomkwekerijen
De regenwolken waren op komst Hier op dit pad net over waar je in de verte het diereneten ziet ben ik uitgegleden met alle gevolgen van dien. Vest en broek waren in modder, ook mijn schoenen waren ondergelopen en ik stonk. In deze poel was er ook mest en je kan het raden hoe mooi ik was. Doortje liep voor mij uit en toonde hoe ik moest wandelen(haha)
Ik was blij dat ik al de kerk zag, want hezt was geen pretje met die stinkende kleren te wandelen. Nog enkele paadjes te gaan Hier een moeras gebied Ondertussen was de zon terug van de partij, na een klein beetje gedruppel
De tunnel door met dan nog een kleine km te gaan tot aan onze auto.
Gelukkig dat ik verse kledij in de auto had, daarna nog iets gedronken en dan was het tijd om naar huis te gaan en te douchen. Zal deze tocht niet snel vergeten. Eind goed alles goed.
Na vanmorgen eerst een wandeling te maken in Tielt, ging ik in de namiddag wandelen met Doortje in Menen. De club uit Lauwe organiseerde er hun Kazemattentocht. Alle afstanden starten gezamenlijk via het Vaubanstadion, om zo de Leie vallei te bereiken. We passeerden er het natuurdomein de Poel, jammer dat dit niet toegankelijk is. Er is wel een kijkwand zodat je toch een kijkje kan nemen.
Hier het hellend vlak op aan het Vaubanstadion. Hier een blik door de kijkwand van het natuurdomein de Poel. Op weg naar de Leievallei. Hier gaan de wandelaars de brug over om zo de rechteroever van de Golden River te bereiken. Hier verliet de kleinste afstand de rest De andere afstanden wandelden naar het Diefhondbos. Dit 7ha grote speelbos is gemaakt bovenop een vroeger huisvuilstort dat gebruikt werd tot de ingebruikname van de verbrandingsoven van Menen.
Zicht op de Leie
Na dat de 7km terug aansloot bij de andere afstanden, gingen we gezamenlijk naar de wijk de Barakken, het winkelgebied van Menen. Aan de brug van de Rijselstraat verlaat de kleinste afstand ons opnieuw, de andere afstanden gingen richting Frankrijk.
Het jaagpad volgen en zo komen we over de grens en zijn we aangekomen in Halluin waar we een rustpost hadden. Hier aangekomen aan de rustpost. De grootste afstand deed hier een mooie lus. Na wat te hebben gerust was de tijd aangebroken om het laatste deel van deze wandeling aan te vangen. We gaan nu terug samen (12-18km)de grens over en maken nog een uitgebreid kennis met de mooie natuur op het Leie-eilandje.
De achterkant van het recuperatiebedrijf Galloo Hier gaan we door het eilandje, we konden niet door het domein wandelen daar er een hondenwedstrijd was georganiseerd.
Hier kwamen we terug in België via de oude sluizen en gaan nu op zoek naar de volgende rustpost waar iedere wandelaar een gratis citroenjenever aangeboden kreeg door de wandelclub uit Lauwe. Na de jenever wandelen we nu naar de Kazematten. Deze bomvrije ruimtes, waarnaar deze tocht is genoemd, werden in de 17°eeuw in opdracht van Lodewijk XIV door Vauban gebouwd.
Van hieruit stappen we verder de binnenstad in een komen via de bezienswaardige St Franciscuskerk naar het Belfort waar men gratis de toren kan bezoeken. Via de Grote Markt met het mooie stadhuis komen we via de piketpoort het Brouwerspark in
Na een mooie passage door het park komen we stilaan het einde van deze tocht.
Terug aangekomen is de tijd aangebroken om een lekkere wafel te verorberen en eventueel te genieten van een lekkere Franse picon voor de liefhebbers.
Vandaag reed ik naar Wervik om deel te nemen aan hun krokustocht. Ik was heel vroeg ter plaatse, het was nog wat donker en besloot eerst nog een kop koffie te drinken en wat te babbelen met enkele wandelaars, alvorens te starten. Toen Dany en Urbain aankwamen en hun formaliteiten vervulden gingen we op stap.
Onder een dreigende hemel vertrokken richting Geluwe via enkele straten, afgewisseld met wat veldwegels.
De wolken werden dreigender en we hoopten dat we droog de rustpost zouden bereiken. We moesten een 7tal km afleggen alvorens we aankwamen in Geluwe.
hier een speelpleintje in het gehucht Laag Vlaanderen
ook eens tijd maken voor de grote opkuis.
de regenwolken kwamen recht op ons af. Hier begon het lichtjes te druppelen
en dan kwam de volle lading op ons af
het was geen pretje in die regenvlaag met opkomende wind.
de zon kwam een beetje lachen met ons terwijl het fel regende Nog eventjes volhouden tot aan de rustpost.
Na de controle in Geluwe gingen we verder terug naar de startzaal, waar de grootste afstand een rust had. Ondertussen was de regen verdwenen en kregen we wat beter weer.
De opklaringen waren al een stuk breder en het wandelen werd aangenamer. Ook hier was er afwisseling in het parcours.
dit was het resultaat van de stortbui. We moesten door de plassen
Nog even langs de spoorlijn en waren terug aan de startzaal. Na een lekkere kop koffie gingen we verder voor de laatste 6km.
We gingen over de marktplaats richting Tabaksmuseum en via de stedelijke begraafplaats trokken we naar het natuurdomein de Balokken.
Hier het Tabaksmuseum. Het Nationaal Tabaksmuseum in Wervik werd opgericht in 1987. Het museum werd ondergebracht in de bijgebouwen van de 18°eeuwse Briekenmolen. In het museum leert je hoe de tabak de wereld veroverde en worden zo goed als alle facetten van de rijke tabakscultuur geïllustreerd. De collectie telt intussen meer dan 10.000 stukken. in het museum krijg je de merkwaardigste voorwerpen te zien om te roken en vuur te maken. Maar ook vergeten vormen van tabaksgebruik(denk bv. aan snuiven en chiquen)komen aan bod. spannende smokkelverhalen kruiden je bezoek en brengen je terug naar de tijd van blauwers, grenzen en douaniers. Bij het zien van de fraaie verzameling tabaksreclamepanelen van verdwenen sigarettenmerken word je misschien wel wat nostalgisch. Het museum beschikt ook over een omvangrijk archief en documentatiecentrum. Na een grondige facelift opende het museum in september 2014 opnieuw zijn deuren. De volgende jaren zal het museum vooral focussen op de Eerste Wereldoorlog. hier aan de ingang van het kerkhof
We gingen de brug over en stapten richting de Balokken.
Hier komen we aan de ingang van het domein "Balokken"
De Balokken, een eiland tussen de Leie en de oude leie-arm. De Balokken is een 20ha groot park in de gemeente Wervik, vlak aan de taalgrens en de grens met Frankrijk. Het park is ontstaan in 1991 na het rechttrekken van de Leie tusen de gemeenten Komen en Wervik. Dat was nodig om grotere binnenschepen toe te laten op de economisch interessante Leie. Men verhoogde de laaggelegen gronden langs de nieuwe Leie met de uitgegraven grond. Het eiland dat zo ontstond, is ongeveer 36ha groot waarvan 20ha als park dienstdoet. De Balokken waren geboren.
Bij de aanleg van het park de Balokken plantte men vooral inheemse bomen en struiken. Traag maar zeker ontwikkelt er zich een waardevol biotoop van nieuwe natuur. Rond het moeras met zeggevegetaties en rietland staan nog een aantal oudere schietwilgen. Hoewel het park nog heel jong is, is het in trek bij heel wat dieren. Zo kwam de in Vlaanderen zeldzame kamsalamander er al op bezoek. Ook heel wat vlindersoorten fladderen rond op de open grasvelden, zoals de kwetsbare bruin blauwtje of de sleedoornpage. De moeraszone in de Balokken terekt vogels van het rietland aan, zoals de rietzanger en de karekiet. Ook de houtsnip is er regelmatig te gast.
Heel rustig om er te wandelen. Hier is de brug te zien die verbinding heeft met Frankrijk, maar die tot op heden nog altijd niet is geopend. Op het einde staan de hekkens er nog altijd. Zicht op de kerk van Wervik. Onze Dany... en Urbain(metgezel voor Compostela)
Hier gaan we de Belgische voetgangersbrug over.
Hier krijgen we zicht op de Briekenmolen, langs de achterzijde van het Tabaksmuseum.De Briekenmolen, ook wel Stenen molen genoemd, is een windmolen in Wervik. De Briekenmolen staat in de Koestraat, straat die vroeger Briquemolenstraat werd genoemd naar de molen. Het aanleggen van de verbindingsweg tussen Komen en Wervik lag aan de basis van de naamvorming van de molen. Na vele verschillende eigenaars te hebben gekend, is de molen sinds 1979 eigendom van de stad Wervik.
Nog een 200tal meter af te leggen en we kwamen terug aan de startzaal. Het was een rustige midweekse tocht. Hebben eern afwisselend parcours gekregen.
Traditiegetrouw wordt jaarlijks in mechelen de pelgrimszegen georganiseerd door de Genootschap. Dit jaar was dit op 21 februari. Alle pelgrims die in 2015 op weg willen gaan naar Santiago de Compostela over één van de St Jacobswegen worden hierop van harte uitgenodigd. We waren met zo'n 200 deelnemers.
In de voormiddag trekken we, na de registratie en een welkomskoffie met ontbijt, gezamenlijk naar de statige Sint Rombouts kathedraal. Hier heeft de pelgrimszegen plaats en krijgt ieder pelgrim een schelp en een takkenbosje met een notitieboekje mee naar huis. Na deze plechtigheid gaan we terug naar de Salons Van Dijck waar we kunnen genieten van een uitgebreide broodjesmaaltijd. Uiteraard is er nog gelegenheid om praktische informatie te verzamelen over de tocht naar Santiago.
Loslaten en verbonden blijven.....daar gaat het ook om. Bij de pelgrimszegen kreeg ik een takkenbosje met bijhorende tekst: "Bewaar dit symbool van onderlinge verbondenheid en kracht tijdens de tocht van je partner. Herinner u de kracht van uw samenzijn. Moge uw band met elkaar zo stevig blijven als de kracht van dit takkenbosje."
Terwijl ik zo'n 6tal weken van huis weg zal zijn, blijft Doortje eenzelfde periode alleen achter. Vele mensen vragen dan: Zal dat wel gaan zo alleen?, terwijl er haast geen enkele die vraag stelt aan de wandelaar(pelgrim). Blijkbaar wordt het voor de thuisblijvers als moeilijker ingeschat. Het is de 2°maal dat ik naar Compostela vertrekt. Ook deze keer heeft Doortje er moeite mee dat ik gedurende die periode haar achter laat. Ik weet dat ik haar ga missen. Uiteraard zal ik contact houden met het thuisfront. Het minste dat Doortje van me vraagt is af en toe een berichtje te sturen hoe alles verloopt.Verder zal ik proberen via mijn blog dagelijks wat nieuws te schrijven zodat de thuisblijvers mij ook op die manier kunnen volgen.Hopelijk zal Doortje regelmatig mijn blog van thuis uit beheren. Ik ben haar ontzettend dankbaar dat ik dit nogmaals kan beleven, want het is uiteraard niet zo vanzelfsprekend, dat besef ik maar al te goed. En ik ben haar ook dankbaar dat ze me ook heel erg steunt met de voorbereiding. Hier nog enkele foto's van deze dag te Mechelen.
Na de registratie kregen we koffie met kleine ontbijtkoeken.
Hier zijn Willy en Brigitta uit Stekene De schelp die iedere pelgrim kreeg ook het takkenbosje en het notitieboekje Hier apostel Jacobus afgebeeld Allemaal pelgrims die dit jaar vertrekken naar Compostela het koor hier in actie de inzegening
het broodmaaltijd deze middag
niks tekort regelmatig kwamen ze bijleggen.
Na deze maaltijd kregen we dan nog even de tijd om nog wat informatie op te halen bij de verschillende thema's. Nadien was er nog een kort verhaal van een pelgrim die deze tocht op zijn manier beleefde. Daarna kon men nog wat bijpraten met een drankje uit de bar.
Vandaag ging ik wandelen in Kaster, waar de wandelclub Textieltrekkers uit Vichte hun jaarlijkse Aktivtocht organiseert. Het beloofde een mooie dag te zijn.We vertrokken vanuit het Parochiaal centrum van Kaster en gingen via rustige paden richting Ruien waar we onze 1° rust hadden. Daar gingen de 2 grootste afstanden nog een lus maken naar de Kluisberg . De andere afstanden gingen dan vanuit Ruien richting Kerkhove via de Paddenbroek.
De zon was al vroeg van de partij.
mooie verzichten
het was heerlijk wandelen,genieten van de 1° lenteprikkels
We zien in de verte de elektrische centrale van Ruien
de kerk van Ruien
Zicht op de centrale
hier wandelen we in de scheldemeersen aan de oevers van de schelde, op de grens tussen West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen en Henegouwen: bloemrijke graslanden, rietvelden, houtkanten en afgesneden Scheldemeanders met relatief zuiver water. Sommige gebieden zijn vrij toegankelijk op de paden, andere zijjn enkel te zien via het jaagpad langs de Schelde.
Hier de bekende Mira brug, maar zij is nergens te zien.
de kerk van Kluisbergen in zicht.
Nog een zicht op de centrale
Hier aangekomen in de rustpost, waar onze Frans eventjes barman is. Na deze rust stapten we nu via een oude spoorberm richting Kerkhove deze is heraangelegd, weg van alle drukte. zicht op de Kwaremont mooie verzichten
Hier zijn we aangekomen aan het natuurdomein de Paddenbroek. Het Paddenbroek is een natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen . het reservaat bevindt zich op het grondgebied van de gemeente Kluisbergen.Het moerassige gebied wordt beheerd door Natuurpunt, de gemeente Kluisbergen en regionaal landschap Vlaamse Ardennen. Het reservaat maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk. het Paddenbroek is een restant van de oude loop van de nabijgelegen Schelde, die er moerassige gronden achterliet.
Het Paddenbroek is al eeuwenlang een moerasgebied en bijgevolg een belangrijk voortplantingsgebied voor padden. Verder komen hier ook de porseleinhoen, de tafeleend de tureluur op bezoek. Tal van typische moerasplanten komen voor in het Paddenbroek. Stukken van het paddenbroek worden gemaaid, op de minder of niet toegankelijke gronden kan de fauna en flora gewoon zijn weg gaan. Er loopt ook een project om het Paddenbroek als biotoop geschikter te maken voor de moerassprinkhaan. het Paddenbroek is vrij toegankelijk op de paden, die via bruggetjes en houten vlonders door het gebied lopen. In een vogelhut kan men de dieren observeren.
hier was het ploeteren door de uitgang van het domein.
Nu nog enkele paden volgen en we komen aan de rustpost in Kerkhove.
Na onze rust was het nog een 5tal km te gaan alvorens men terug in Kaster aankwam.
Het was een hele mooie tocht, dank zij het mooie weer waren er zo'n 1900 deelnemers op de been.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
<
>
