Jammer genoeg is er nog niet veel veranderd. The battle continous.

De twijfels, de frustratie, de woede. Het zit er nog allemaal en op momenten dat ik denk dat beter gaat steekt het onverwacht de kop op.

Vorige week nog een poging ondernomen om eens te spreken. Tja poging was het juiste woord. Na een paar 'beschuldigende' vingers van haar de boodschap krijgen dat ze het soms nog moeilijk heeft. Moeilijk met???? Ik ben verre van de perfekte man en ik zal 'fouten' gemaakt hebben anders had ze het allemaal niet gedaan (denk ik) . Maar als ik alle puzzel stukjes probeer te leggen dan krijg ik meer en meer de indruk dat ze het leven niet aankan. Alles is haar teveel. kids, huishouden (waarin ze bijna niets moet doen). Gevraagd waarom ze het soms moeilijk heeft. "ik moet alles alleen regelen voor de kinderen, hobbies, vakantie opvang". vakantie opvang laat ik haar idd regelen. Hobbies? toen ik zei dat elke dag een hobby wat veel was voor de kinderen werd er geen rekening met gehouden. Niet dat ik haar werk wil minimaliseren maar dit zijn zaken die even moeten gepland worden. Voor de rest probeer ik nog altijd zoveel mogelijk mijn deel te doen. Maar ik zal het wel weer niet snappen waarschijnlijk. Zal het ooit goed zijn? Misschien moet ze eens ervaren wat het is om er alleen voor te staan. Heel misschien zal ze dan beseffen wat ik haar allemaal uit handen neem.