vorige week werd dit liedje nog eens gespeeld op de radio. Ik moest terugdenken aan de tijd dat dit verschillende keren per dag werd gedraaid en we met ons 4 in de wagen zaten. De kinderen waren gek van dit liedje en samen zongen we het liedje voor de mama. Had ik het toen allemaal geweten ik had het niet moeten meezingen. Wat voel ik met stom als ik er nu aan terugdenk. Ondertussen heb ik enkele moeilijke dagen achter de rug maar gaat het nu terug wat beter. Meer en meer vraag ik me af of ik niet beter de relatie had stopgezet. Mijn leven was er op prakisch gebied waarschijnlijk moeilijker op geworden maar ergens denk ik dat ik gelukkiger was geweest. Nu durf ik haar nog altijd voor geen haar te vertrouwen en word ik bijna gek bij de minste rare gedragingen. zo zat ze vorige week op fb. Toen ik naast haar ging zitten wou ze vrij snel haar account dicht doen en nog geen 2 minuten later was ze terug ingelogd. Wat moet ik daar van denken? zelfde verhaal met haar laptop van het werk. waarom moet die worden opgestart op momenten dat ik weg ben? zeker niet voor het werk want het is er momenteel heel rustig. Zo'n dingen kan je dus echt wel missen als je terug vertrouwen wil krijgen.
Terug een moeilijke periode. Vandaag is ze alleen thuis wel met de kids maar dat geeft haar vroeger ook niet tegenhouden. Onrust dus. Om gek van te worden. Gaat dit ooit stoppen??!!!
Gisteren afgesproken met een paar bevriende koppels. Tijdens het etentje kregen we de vraag hoelang we al getrouwd waren. 10 jaar dus. Wilden ze weten hoelang gelukkig? De andere koppels al wat langer als ons en toen ik hoorde hoelang ze al samenwaren vroeg ik me toch af of ze diezelfde problemen al hebben meegemaakt. Gisterenavond kreeg ik terug een statement te horen waarvan ik nog niet goed ben en dat me heel ongerust maakt. ze ging enkel nog sex hebben met mij. ze heeft haar leven gebeterd. euhhh? Dus vraag ik me nu af wat ze nog allemaal heeft uitgestoken achter mijn rug om. Ik vrees dat mijn gevoel toch zo fout niet zat. pffff gaat dit echt nooit eens ophouden?
Gisteren was er nog eens een mailtje van lotgenote. Was blij nog eens iets van haar te horen. Het doet echt goed om steun te vinden bij iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. zij heeft steun aan mijn verhaal en ik ben blij ergens de bevestiging te krijgen dat ik niet 'abnormaa'l ben . Uit haar verhaal kan ik nu wel leren dat we thuis toch niet zo slecht bezig zijn dus voorlopig zijn we positief.
Het gaat al even redelijk goed. ik krijg het gevoel dat ik het langzaam maar zeker een plaats kan geven. Eraan denken doe ik nog meerdere keren per dag maar het is gemakkelijker opzij te zetten en de pijn is oppervlakkiger. Zijn we uit de problemen? Nee. Het vertrouwen is nog weg maar ook dat valt eigenlijk wel mee. Momenteel zie ik het terug wat zitten. Hopen dat het ergste achter de rug is.
.
