... dan blijft de kater alleen achter. Mijn vrouwtje en onze dochter hebben een welness-weekend achter de rug. Voor wie dat woord niet echt duidelijk is, het heeft alles te maken met Niagara-baden, "hete stenen" op uw rug en courgetten en paprika's op uw gezicht. Je komt er dan toaal "reborn" (nu ja) van terug. Maar dit terzijde ... de kater is solo. Ben vrijdagnamiddag een kijkje gaan nemen naar het voetbaltornooitje aan de stadsvesten, veel jong volk gezien. Ik denk dat er mag gesproken worden van een groot succes (zie www.lierinbeeld.com). 's Avonds een "groen!" bezoekje gebracht aan Bart, die dankzij het voetballen zijn kruisbanden en meniscus gescheurd heeft. Sport doen is toch zo gezond !!! Heb dan thuis nog wat gelezen (Rechts voor de raap van JM Dedecker) in de hof, het was er gewoon zaaaalig. Zaterdagmorgen, na een blitzbezoek aan de markt, werd ik door mijn eigenste broer op een terras betrapt, met 2 andere vrouwen. Het zal weer verraden werk worden en zo krijgt men thuis een slechte naam natuurlijk. Rond 2u in de namiddag ben ik op mijn fiets gesprongen en ben naar Mechelen gereden om naar een loopwedstrijd te gaan kijken. Ondanks de broeiende hitte (zeker naast de kanaaldijk) boden zich meer dan 600 deelnemers aan de start. De eerste drie plaatsen werden ingenomen door allochtone Belgen, zegt dat iets over hen of zegt dat iets over ons. De tweede Belg in de uitslag is dan ook nog boven de 45 jaar, zegt dat iets over hem of zegt dat iets over de jongeren. Na nog wat (positieve) commentaar over onze marathonorganisatie gekregen te hebben, heb ik mijn stalen ros omgekeerd en ben terug naar Lier gereden. Voor avondeten diende ik niet te zorgen want ik was uitgenodigd op een BBQ. Het werd een gezellige bedoening met als achtergrond geluid de boe's en de oe's op het Lierseterrein. Jammer genoeg voor hen is de match blijven steken op 0-0, en komt 2de klasse met rasse schreden dichterbij. Maar daar ga ik mijn slaap niet voor laten. Zondag was het sportdag. De marathons van Parijs (spijtig genoeg geen sportzender op TV in Lier) en Rotterdam, ik heb 2u en half genoten van het spektakel (heb er zelf 25 gelopen, dus ik kan en mag er over meepraten). Het verraste me enorm dat de organisatie de wedstrijd na een bepaalde tijd heeft stilgelegd, omwille van de warmte. Ik heb ooit Kortrijk-Brugge gelopen in een temperatuur van 41 graden, men moet als loper zelf zijn grenzen kennen. Ondertussen was mijn vrouwtje terug van haar welnessweekend en ik moet toegeven ze zag er "wel" uit. Normaal zou ik naar de voetbalwedstrijd Lyra-Lille gaan (had een vip-kaart) maar ik vind koers toch nog een ietsje mooier. Nu heb ik wel een doelpuntenfestival gemist, 6-0 was de uitslag. Maar ik heb des te meer genoten van het stof in Parijs-Roubaix en laat ons wel wezen de beste heeft gewonnen. En Tom Boonen kan niet alles winnen, het zou trouwens vlug eentonig worden. Mijn solo-weekend was weeral veel te vlug voorbij. Misschien komt er nog wel eens eentje.
Paasmaandag een vrije dag voor iedereen. Gisteren wat verdwaasd blijven kijken naar de "Ronde van Vlaanderen". Voor mij was het een olifant die een muis baarde (of is het andersom !!!), de Belgen konden niet of waren niet slim genoeg, en uiteindelijk heeft de beste renner van de afgelopen week (hij won ook de 3-daagse van De Panne) verdiend gewonnen. Maar een echt mooie koers, om met zulk mooi weer in je zetel te blijven zitten moet je echt wel karakter hebben, was het niet (natuurlijk is dit een persoonlijke mening). Vanmorgen onze fietsbandjes opgepompt en weg zijn wij. Het knooppuntennetwerk is wel degelijk een fantastisch initiatief, je maakt van elke route een nieuwe. Het duurde wel eventjes eer we onze eerste stop konden inplanten (een manege dan nog wel), maar dorst had de bovenhand. Mijn vrouwtje vloog direct in de Hoegaarden (ik heb haar gezegd dat ik haar vanaf nu Hoogie noem, de laatste tijd loopt het met haar wel degelijk het verkeerde pad op, ze heeft altijd dorst !!!), ik, rustig typetje als ik ben, een ordinair cola'tje. Na een verkwikkende maaltijd, wij weer de fiets op, op weg naar het volgende terras ( de Averechten). Het was er vrij rustig ondanks het weer (alhoewel de wolken de zon regelmatig aan ons zicht onttrokken). Om tot slot, na een verkeerde weg (gewenst of ongewenst haha) te hebben genomen, op het terras (grasvlakte met speeltuin) van de "Beemden" terecht te komen. Enkel pintjes (of Hoegaarden) later zijn we moe maar voldaan en met een tevreden gevoel naar huis gefietst. Men kan zich de vraag stellen : is fietsen de rede om op een terras gaan te zitten of is op een terrasje zitten het gevolg van het fietsen? Het antwoord laat ik aan ieder van jullie over, maar je mag het me gerust melden.
Sinds een paar dagen heb ik er een vrijwilligersjobje bij. Eentje waar ik fier op ben en waar ik 100% (als 't kan misschien wel meer) voor ga. Ik word nl. secretaris van de Lierse sportraad en voorzitter van de werkgroep "Sportbeleidsplan". In navolging van een cultuur- en jeugdbeleidsplan is elke Vlaamse gemeente verplicht een sportbeleidsplan uit te tekenen. Reeds enkele jaren geleden heb ik een voorstel ingediend om in Lier een beleidsplan uit te werken, maar door omstandigheden is het er niet van gekomen. Nu worden we verplicht en ik ga mijn uiterste best doen om hier mijn sportsteentje bij te dragen. Volgens mijn (bescheiden) mening is onze sportraad ism de sportdienst er helemaal klaar voor om een realistisch sportplan voor de komende 6 jaar op poten te zetten. Met een vooruitziende sportraadvoorzitter (Jo Docx), een sportfunctionaris (Michel De Herdt) en een nieuwe sportpromotor (en motor achter het beleidsplan Stefanie Laenen) en een werkgroep (als klankbordgroep) bestaande uit Wim Van de Weyer, Wim Kinnet en Chris van Gestel (voor de scholengemeenschap) kan er eigenlijk weinig mislopen. De laatste, en tevens belangrijkste persoon, is de heer schepen Freddy Callaerts. Hij moet er voor zorgen dat onze (en zijn) realistische planning de volgende 6 jaar kan uitgevoerd worden.
Wij beseffen wel al te goed dat voor 33 000 inwoners goed doen onmogelijk is, maar wij willen als "rule number one" zoveel mogelijk Lierenaars aanzetten tot sporten. En dit niet alleen clubgebonden maar ook individuele sporters (vestlopers, gelegenheidstennis, wijkpleintjesvoetbal enz...). Als secretaris van de Fietsersbond heb ik mijn nut al bewezen (samen met het ganse bestuur natuurlijk) mag ik toch zeggen. Ook hier blijf ik mijn beste beentje voorzetten,want het negatieve imago van Lier (dan heb ik het wel over de stad binnen de ring) als fietsstad is nog lang niet weggewerkt.
Ten slotte and last but not least ben ik sinds 1 januari 2007 voorzitter van Groen! Lier. Een ondankbare job? Tenslotte hebben we niets maar dan ook niets in de pap te brokken. Laat me zeggen een uitdagende job, voor het volle pond gemotiveerd. En af en toe zul je er wel iets van horen. Wij kunnen rustig ons ding doen, hebben geen verantwoording af te leggen en we hopen de eerstvolgende 6 jaar van ons te laten horen, maar vanaf de zijlijn. Eén ding heb ik wel geleerd geen enkele van de huidige politici ligt wakker van wie of wat je bent dus ... .
Vandaag is mijn blog één jaar oud. Mag ik mezelf feliciteren? Is het een goed jaar geweest? Ja en nee. Ik heb 36 artikels geschreven op deze blog, maar ik heb er nog 2 andere, dus ongeveer 1 tot 2 schrijfjes per week. Ongeveer 5000 personen hebben mijn blog bezocht, een aantal waar ikzelf tevreden mee ben. Ik heb geen groot nieuws te vertellen, geen opvallende berichten verspreid, ik was alleen mezelf en daar deed (en doe) ik het voor. Aan de meeste artikels heb ik veel plezier beleefd (om ze te schrijven), ik hoop van de lezers hetzelfde (om zete lezen). Misschien een fotootje meer, een tekeningetje extra zou de artikels nog interessanter gemaakt hebben. Wel hier ga ik proberen in de toekomst wat aan te doen. Mijn sportblog verdwijnt en wordt hier mee opgenomen. Maar dat item zal sterk verminderen, tenzij ik er zelf in zal slaan om enkele sportieve prestaties neer te zetten. Maar daar ben ik momenteel nog niet aan toe. Mijn politiek blog daarentegen zal langzamerhand meer en meer gebruikt worden. De gebruikte toon zal wel een andere weerklank hebben, maar dat merk je wel. Ik heb nu een gans jaar mijn eieren gelegd, gelukkig is het bijna Pasen en kan ik ze allemaal gemakkelijk kwijt.
Uitgerek(g)end vandaag begon de lente. Veel heb ik er niet van gemerkt regen, wind, hagel, sneeuw en koude zijn toestanden die de wintermaanden overheersen. In normale omstandigheden, maar wat is er tegenwoordig nog normaal aan het weer. Winter hebben we dit jaar niet gekend, tenzij hij nu nog zou beginnen. Als het weer niet meewil moet ik mezelf wat lente toe eigenen. Als ik alleen thuis ben is dat niet moeilijk, dan ben ik het zonnetje (soms maar een waterzonnetje) in huis. Lente is de tijd om je voor te bereiden op de komende zomer, dus tijd om wat lectuur aan te schaffen. Boeken die waarschijnlijk tijdens de komende vakanties letter per letter zullen verslonden worden. Vandaag heb ik een zaakje gedaan, 3 nieuwe boeken voor 10 euro. Hier hoef ik mij achteraf niet over te beklagen. Zelfs als ze alledrie niet te lezen zijn, het papier alleen is dat geld waard. Toegegeven ik heb ze uitgezocht, een bon in Kontakt liet mij toe om een sportboek te kopen voor een appel en een ei. Het begon al vanmorgen, bij het kopen van mijn krant, kreeg ik het boek 8JV van premier Verhofstadt cadeau. Ik moet toegeven dat is in zijn legislatuur het eerste dat ik avn hem gratis krijg. Beter laat dan nooit. In mijn krantje zat een bon om voor amper 5 euro het boek "Undercover in Klein-Marokko" van Hind Fraihi. Zij ging in Molenbeek gedurende 2 maanden undercover en ontdekte het islamfundamentalisme als politieke godsdienst en moslims die Vlaams Belangkiezers zijn. Om mijn politieke horizonten (in de lente) te verruimen zal dit zeker aangename en hopelijk verrassende lectuur zijn. Nog meer politiek getint is 8VJ, de zelfophemeling van Guy Verhofstadt aan de Vlaamse lezer (lees kiezer). Met argusogen en een kritische blik zal ik dit boekje doornemen. Een roman zal het zeker niet zijn, maar er staan wel leuke foto's in. Zelfs onze eigenste burgemeester wordt ten tonele gevoerd als lid van de nieuwe Open-VLD. Een sportboek (van en over lopen) mocht niet ontbreken. Lopen was voor mij een levensfilosofie en daar hoorde het lezen over ... zeker bij. ik heb het even vluchtig bekeken en er staan nogal veel schema's in. Natuurlijk gemakkelijk om zo een boek vol te krijgen. In mijn bib zit een boek met 250 pagina's schema's dus daar zat ik niet op te wachten. maar ik geef het een kans en oordeel niet vooraleer ik het gelezen heb.
Is er nog iemand die naar iemand luistert? Ik twijfel, men hoort wel wat de ander te zeggen heeft maar men luistert niet. Dat er in de politiek al lang niet meer naar elkaar geluisterd wordt, daar zijn we het allen roerend over eens denk ik. Ieder profileert zichzelf en doet zijn eigen ding. En niemand moet zich heiliger voordoen dan de paus, want zelfs hij luistert niet echt. Maar dat wielrenners niet meer luisteren is voor mij een nieuw gegeven. De uitvinding van de "oortjes" heeft het wielergebeuren zodanig beïnvloed en veranderd dat elke koers een beetje op de vorige leek. Een ontsnapping van de eerste kilometer die gans de wedstrijd beheerste, tot op het moment de ploegleider zijn ploeg optrommelde om te reageren om zo een massaspurt uit te lokken. Dit geldt natuurlijk enkel voor vlakke wedstrijden, in klimkoersen is het nog iets meer ieder voor zich alhoewel ... . De ploegleider werd een zodanig belangrijk persoon dat een wielerploeg min of meer op hem steunt. Hij neemt de beslissingen en fluistert die door via het "oortje", althans dat dacht ik. Want wat ik deze week gezien heb, dat overtreft mijn stoutste verwachtingen. Misschien wordt het wel een nieuwe trend, als het maar opvalt en in beeld komt, dat is het belangrijkste. Alles om de sponsor op het scherm te krijgen. De eerste in de rij was Tom Boonen, hij die dacht eindelijk win ik mijn ritje, spijtig genoeg was er nog een ijzersterke Rus (Kolobnev) die hem voorafging. Twee dagen later was het opnieuw prijs, ditmaal in Tirreno-Adriatico, was het de Oostenrijker Eissel die dacht dat hij de hoofdvogel had afgeschoten. Om het in de dierenwereld te houden een bok had hij geschoten, voor hem waren liefst 4 renners de streep gepasseerd. En er kwam maar geen einde aan. Gisteren dacht de Italiaan Lorenzetto dat hij de spurt van zijn leven gereden had, jammer maar helaas er was er al eentje gearriveerd. Hierbij stel ik me toch wel de vraag : waarom dienen in godsnaam die oortjes als toch niemand luistert. De ploegleiders moeten toch melden dat er nog renners voorop rijden of sla ik de bal mis ( sorry het gaat over wielrennen en niet over basebal). Voor één ding mogen we blij zijn het komische gehalte wordt hierdoor fel opgekrikt. Het zijn echte "stand-up" comedians geworden die wielrenners. Hiermee eindig ik (ik ben mijn eitje weer kwijt) ik ga nu l u i s t e r e n naar de 7de dag en vermits mijn vrouwtje in de Ardennen zit hoef ik naar haar niet te luisteren en kan ik volledig mijn zin doen.
Johan Verminnen voorstellen is, denk ik, onnodig. Wie dit Brussels ketje niet kent is niet van Vlaamse bodem, ik zou zelfs durven beweren, is niet van deze wereld. Sinds jaren laat hij de Vlaamse (en andere) podia en zijn publiek genieten van zijn rijk repertoire. Als volleerde fan (nu ja, op mijn leeftijd is men geen fan meer) kunnen wij (mijn vrouwtje en ik) niet afwezig blijven als hij eindelijk eens in Lier optreedt. Ik mag van mezelf zeggen dat ik iets meer dan fan ben, ik heb in mijn discotheek 187 verschillende Vlaamse liedjes van Verminnen te beluisteren (aan 3min per liedje zijnde meer dan 9u muziek). Met grote verwachtingen begaven we ons (zaterdagavond 10/03/07 20u15) naar CC De Mol. Na de nodige plichtplegingen (handjes schudden en kusjes geven aan onze vrienden en kennissen) en een korte speech van een meneer van het Davidsfonds (de organisator van dit optreden) kon het spektakel beginnen. Hij heeft ons niet teleurgesteld. Enkele nieuwe nummers (staan op de CD in zijn nieuw boek, zie illustratie) afgewisseld met ouder materiaal vervolledigd door de te genieten bindteksten. Hij gaf zoals gewoonlijk het beste van zichzelf, hetgeen van Lierse publiek niet echt kon gezegd worden (zijn uitspraak indachtig : gewoonlijk volgt nu een daverend applaus). Het publiek was blijkbaar niet zo bekend met zijn vroegere repertoire. Het was voor ons allemaal veel te vlug voorbij, al zijn we na het optreden nog een stevig biertje gaan drinken in het cultuurcafé 9what's in a name). Info over Johan Verminnen : www.johanverminnen.be
Als Fietsersbond Lier willen wij onze volledige medewerking aan dit project geven. Wij doen dan ook een warme oproep aan alle Lierenaars (en uit de omgeving) om hun oude maar nog degelijke fiets aan dit goede doel te schenken.
Voor Fietsersbond Lier Van Oosterwyck Rony (secretaris)
Hierbij willen wij u op de hoogte brengen van een fietseninzameling voor Afrika, meer in het bijzonder het land Niger, georganiseerd door de Rotary Club Antwerpen.International.
Waar draait deze actie om?
Vorig jaar werd door de Verenigde Naties het land Niger uitgeroepen tot het armste land ter wereld. Dit gegeven plus het feit dat Niger een enorm uitgestrekt land is, heeft de Rotary Club Antwerpen.International geinspireerd om een actie op te zetten om fietsen voor dit land in te zamelen.
De bedoeling is om deze fietsen ter beschikking te stellen aan kinderen om naar school te rijden, aan families om de watervoorziening te vergemakkelijken, en aan ziekenhuispersoneel om sneller bij patienten te komen.
De heer Eddy Merckx draagt dit initiatief een warm hart toe en hij heeft reeds voor enkele nieuwe fietsen en heel wat reserveonderdelen gezorgd!
Wat voor fietsen zoeken wij?
Het gaat om (tweedehands) fietsen die een tweede leven in Afrika verdienen. Het is niet de bedoeling om oud ijzer naar Afrika te transporteren maar wel fietsen waarop nog gefietst kan worden of fietsen waarbij een kleine reparatie moet gebeuren.
Hoe, waar en wanneer gaan we de fietsen inzamelen?
1. Inzameling op 24 Maart 2007 op de parking van de Pidpa (Desguinlei 246)op de Singel in Antwerpen 2. Rechtstreeks naar Wereld Missie Hulp aan de Provinciesteenweg 400 in Boechout 3. Ophaling door een Rotaryclub bij u in de buurt
Optie 1: Inzameling op 24 Maart:
De eenvoudigste oplossing! Informeer uw vrienden, familieleden, collegas en kennissenover de aktie, en vraag of zij de fietsen op 24 Maart tussen 10.00 en 16.00 uur willen brengen.
Optie 2 en 3: Rechtstreeks naar Wereld Missie Hulp en ophaling door een Rotaryclub bij u in de buurt: Voor vragen kunt u terecht bij onze Antwerpse coordinator, zie de contactgegevens onderaan.
Wij danken u al van harte voor uw steun!
Met vriendelijke groeten,
Lucas Smits van Waesberghe Secretaris Rotary Club Antwerp.International
Wat vroeger voor mezelf eigenlijk een ver-van-mijn-bed-show was is sinds 2 jaar keiharde realiteit. Kanker het zal je maar overkomen. Nu wil men zich focussen op kinderen, iets waar ik me volledig kan bij aansluiten. Kinderen eten niet meer gezond, bewegen niet meer voldoende, reeds 20 jaar ratelt men hetzelfde stroofje af, maar waar blijft inderdaad de harde actie. Wie neemt het eerste initiatief de overheid, de ouders, de scholen, de kinderen zelf? Laten we wat minder praten en wat meer doen.
Het zijn verbijsterende cijfers: 43 procent van de kankergevallen hadden voorkomen kunnen worden door een in de kindertijd begonnen, gezonde levensstijl. De Wereldkankercampagne - "Today's Children, Tomorrow's World" ("Kinderen van vandaag, de wereld van morgen") - onderstreept preventie door kennis over levensstijl en gedrag te delen. (ANP)
De Internationale Unie Tegen Kanker (UICC) - een NGO gevestigd in Genève - en lidorganisaties in 86 landen zullen de campagne op Wereldkankerdag lanceren. De doelgroep bestaat uit ouders, dienstverleners in de gezondheidszorg en beleidsmakers; de campagne heeft een gemeenschappelijk thema: het aanmoedigen van gezonde leefgewoonten in de kinderjaren kan kanker later in het leven helpen voorkomen. (campaign.uicc.org)
De vier belangrijkste boodschappen van de Wereldkankercampagne zijn: - kinderen een rookvrije omgeving bieden - bewegen, gezond eten en overgewicht voorkomen - weten dat er vaccins zijn voor virusgerelateerde lever- en baarmoederhalskanker - extreme blootstelling aan de zon vermijden Meer dan zeven miljoen mensen zijn gestorven aan de gevolgen van kanker en bijna 11 miljoen nieuwe gevallen worden elk jaar gediagnostiseerd. In 2006 beroofde kanker meer mensen van het leven dan AIDS, malaria en tuberculose samen. (facts.uicc.org) "Kanker slaat in elk land, in alle segmenten van de samenleving toe. Het goede nieuws is dat kanker grotendeels te voorkomen is," zegt Isabel Mortara, executive director van UICC. "De eerste stappen ter voorkoming zijn onderwijs en actie. Dat moet beginnen bij kinderen." Naast het voorlichten van personen richt de Wereldkankercampagne zich ook op beleidsmakers om kanker op de agenda te zetten. "Kankerbestrijding kan alleen effectief zijn als er prioriteit aan gegeven wordt op het hoogste beslissingsniveau. Zelfgenoegzaamheid en passiviteit van de wereldgemeenschap dragen tot 2020 effectief bij aan jaarlijks meer dan 10 miljoen doden," aldus Dr. Franco Cavalli, president van UICC. Onder andere de voormalige First Lady van de Verenigde Staten, Barbara Bush, Haar Koninklijke Hoogheid Lalla Salma van Marokko, de Nigeriaanse president Olusegun Obasanjo en tennisster Steffi Graf lenen hun stem aan de Wereldkankercampagne om mensen met kanker een hart onder de riem te steken. (voices.uicc.org)
Laten we met zijn allen mensen met kanker een hart onder de riem steken (en niet enkel bovengenoemde bv's). Een beetje begrip en een betere communicatie (in beide richtingen) zou al veel problemen oplossen.
Donderdag 25 januari is het dag van de poëzie. Aan alle poëten en poëzisten laat jullie klanken versmelten tot woorden, woorden tot zinnen en zinnen tot ... . Schrijf een gedicht, een rijmpje kortom het geeft niet wat en laat anderen er mee van genieten. Schrijf je beste vriend(in) je meest geloofde woorden, je grootste vijand je waanzinnigste poëtische gedachten. In iedere van ons schuilt een dichter in spe, ieder van ons heeft ooit al eens wat samenhangende woorden bij elkaar gebracht. Nu is het moment om je te uiten. Het mijne ligt al klaar donderdag maak ik het openbaar
Bloggers die dit lezen doe dezelfde oproep aan ieder die je kent en laat donderdag de meest poëtische dag (het moet niet altijd het weer zijn dat voor records zorgt) aller tijden zijn.
Laat alle poëzie donderdag schallen want vrijdag zijn ze weer vervallen
Dat is het minst wat ik kan zeggen. Mijn eerste volle (nu ja halfvolle) werkweek zit er op. Het was geleden van 7 oktober 2005 dat ik mijn collega's nog eens voor de voeten had gelopen. Ik moet toegeven de verwelkoming heeft me aangenaam verrast, blijkbaar lig ik toch goed in de markt (al is het misschien maar tijdelijk). De eerste week behelste amper 3 dagen en dat was te doen (al heb ik vanaf dag één mijn namiddagdutje gedaan). Deze week liep van maandag tot vrijdag en die was zwaar, dat is het minst dat ik er kan over zeggen. Vanaf woensdag werd het langsom moeilijker om mezelf op te peppen en te motiveren. Niet dat het onaangenaam werken was integendeel, maar de vermoeidheid nam de bovenhand en daar heb ik het toch wat moeilijk mee. Het trainingsbeest (in mij) van vroeger moet willen en durven toegeven dat het allemaal anders is. Het woord "vermoeid" stond vroeger niet in mijn woordenboek (40u werken en 20 tot 25u trainen). Maar ik moet leren leven met het idee dat "wat geweest is, is geweest", mij neerleggen bij het feit dat ik me moet aanpassen aan het ritme van mijn lichaam. En niet dat mijn lichaam zich moet aanpassen aan het ritme dat ik opleg. Ik bekijk het allemaal van dag tot dag en laat me door niets of niemand de les opleggen. De enige die aanvoelt hoe het met mijn lichaam gesteld is ben ikzelf en ik zal er me dan ook naar gedragen, wat anderen er ook van denken. ik leef met het idee van dag tot dag en het kan enkel maar beteren, hoe en wanneer dat is een open vraag.
dit werkt aanstekelijk geloof me maar maar hou het vol het ganse jaar geen gekanker niet gezeurd geen gezanik niet getreurd bij jezelf moet je beginnen zo alleen kun je anderen winnen blijgezind vol goede moed treed je het leven tegemoet
Het einde is in zicht. Voor mezelf niet alleen van 2006 maar ook van alle ellende en miserie. Het is er eentje om vlug te vergeten zegt men gewoonlijk, als het niet goed gaat. Maar dit jaar kan tellen. Niets is gelopen zoals het voorbestemd was, het zou het jaar van de heropstanding worden want 2005 was al een kl... jaar. Het eerste half jaar kommer en kwel met chemotoestanden en alles wat dit met zich meebrengt. En dan de omgeving die alsmaar zegt : "je ziet er toch goed uit". Eerlijk gezegd soms zou ik er van gekotst hebben en natuurlijk de mensen bedoelen dit zo niet. Ik heb mezelf ook niet opgesloten in een hokje maar er zijn grenzen (en ik denk dat iedereen die wel heeft). Soms heb ik er aan gedacht om met alles te stoppen, de egoïst uit te hangen en enkel aan mezelf denken. Maar zo zit ik niet in mekaar, ik moet dingen kunnen doen, de koe bij de horens vatten. Daarna geprobeerd van de draad terug op te nemen (met alle hoogtes en laagtes) en op een bepaald moment bleek dit ook te lukken. Maar dit was maar van korte duur. Een maagzweer kwam roet in het eten gooien. Net als ik dacht nu heb ik het wel allemaal gehad kreeg ik vorige week een hevige aanval van rilkoorts. Na 7 dagen ziekenhuis (er zijn prettigere plaatsen om kerst door te brengen) en 18 baxters antibiotica ben ik eindelijk terug thuis. Het is nu eind december en er is licht in de duisternis. Mijn lymfklierkanker is zo goed als genezen, mijn maagzweer is weg en op 2 januari ga ik "proberen" om terug te gaan werken (in de huidige omstandigheden halftijds). Natuurlijk zijn er positieve dingen gebeurd, ik heb een cursus psychologie (met succes) gevolg, ben lijsttrekkker geweest van Groen! bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen (geen zetels meer, maar levenservaringen rijker), heb kinderen de kans gegeven zich sportief te ontplooien (AAL-project), heb een gouden HUGO gewonnen (uitgereikt door het nu terziele gegaan "Ons Lier"), heb sporttrofee (recreatief) van de stad Lier gewonnen (reeds de 4de keer), de natuurlopen (mijn geesteskind) overstegen hun eigen succes (vorig seizoen 1700 deelnemers, dit seizoen op weg naar de 2000), help mee aan de organisatie van AC Lyra marathon, meer dan 30 vermeldingen (allemaal positieve) in kranten, weekblaadjes enz... met als kers op de taart een artikel in Runner's World (het meest gelezen atletiekblad). 2007 tijd voor veranderingen. JA. Beschikken over een goede (optimale!!!) gezondheid, terug gaan werken, hopelijk terug een beetje joggen, minder sociale activiteiten (heb ontslag genomen bij AC Lyra). Minder politieke beslommeringen ( we zijn zetelloos), voor de sportraad sta ik nog voor een dilemma (had mijn ontslag al genomen, maar enkelen hebben me ervan weerhouden). Mijn vrouwtje (is al 30 jaar een positieve constante in mijn leven) en ik gaan wat meer aan onszelf denken, samen terug op reis gaan (is al bijna 3 jaar geleden), buitenkomen zonder verplichtingen. Voor de rest laten we het op ons afkomen en zien we wel. Carpe diem.
VOOR IEDEREEN EEN ONGELOOFLIJK 2007 (en doe dingen die je graag doet)
Eindelijk nog eens een "redelijk" goed gevoel bij het lopen vandaag (een beetje problemen met de ademhaling, pijntjes in de knieën en dat rare gevoel in de onderbuik, waarvan ik nu definitief weet dat het niets met mijn kankertoestanden te maken heeft). Voor het eerst in meer dan een maand weer terug genoten. Ik heb er eerst 3 weken tussenuit geweest, teveel last in de onderbuik, ademhalingsproblemen en de goesting was volledig weg. Het was ondertussen ook al de zoveelste wederopstanding die zich niet verder kan of wil doortrekken. Op de duur raakt zelfs iemand als ik ervan gefrustreerd dat het allemaal met teveel ups en downs gaat. Dus drie weken volledig de blok er op. Vorige week zaterdag (één vestje 4,1km), door de motivatie van mijn vrouwtje, toch nog maar eens terug proberen, maar hoe... . Afzien man, meer dan bij het lopen van sommige van mijn marathons. Maar maandag (één vestje 4,1km) toch opnieuw mijn loopsloefjes aangetrokken. Het was weer niet om over naar huis te schrijven. Vandaag schitterend weer buiten (zon schijnt), mezelf opgepept en mijn loopschoenen aan en toch maar opnieuw geprobeerd. En ja ... het gaf een goed gevoel, mijn vestje (de stadswandeling rond Lier 4,1km lang) werd vlot afgehandeld. Hopelijk is de laatste wederopstanding nu ingezet en gaat het stilaaan beter en beter. Het mogen nu allemaal ups zijn dat de downs maar een tijdje wegblijven.
Vanmorgen heb ik mijn bestelling gaan afhalen bij boekhandel Van In. "De erfenis van Thomas Hodgkin" door Jeroen Terlingen. Het is een informatief en toegankelijk boek voor iedereen die met lymfeklierkanker (bij mezelf ondertussen al bijna 2 jaar) te maken heeft. De schrijver, een journalist bij een Nederlands weekblad, heeft zelf de consequenties van dit soort kanker ondergaan. Ik heb het boek even vlug doorbladerd en al een enkel hoofdstuk gelezen. Ik zou het zelf kunnen geschreven hebben, zo dicht leunt het aan bij de realiteit. Nee, het is gewoon de realiteit. Tot een volgende ...
Bestaan er nog elementaire begrippen als beleefdheid en respect? Mijn bescheiden mening en conclusie zegt, weinig tot niets. En de uitzonderingen bevestigen deze regel. Hoe langer hoe meer moet ik persoonlijk vaststellen dat ons wereldje zo niet meer in mekaar zit. Ja, ik ben misschien van een iets oudere generatie, maar ook die mensen geven geen aanleiding om deze mening te herzien. Voor de verkiezingen stel ik, onwetende leek, enkele vragen binnen de partij (Groen!) om ons te helpen in de uitbouw van ons programma. Er zijn vragen bij waar ik nu nog altijd op het antwoord wacht. Ik ga nog een stapje verder en leg dit probleem voor, aan hen die zich het lef toe eigenen, de crême de la crême van de partij te zijn. Maar ook daar zijn er bepaalde mensen die niet de beleefdheid en het respect (tegenover mensen die werken op vrijwillige basis) hebben om op deze brieven of mails te antwoorden. Voor de laatste gemeenteraad in mijn stad stel ik aan enkele schepenen een persoonlijke vraag. Nu kan het best zijn dat ze geen tijd hebben (omwille van de strubbelingen om een nieuw bestuur te installeren), ik kan er ook nog inkomen dat men aan een Groen!e tegenstander geen antwoord wil of kan geven. Maar ik stel mij de vraag, is een wederwoord dan zoveel gevraagd. Wetende dat mijn vragen gesteld zijn aan een partij die het woord "respect" als hoofdslogan gebruiken. Men (een groep jongeren uit het St.Gumarruscollege) stelt mij enkele vragen over het waterbeleid in Lier. En al ben ik geen absolute kenner van deze materie, toch probeer ik hen (mits wat opzoekingswerk) een antwoord te geven. Het feit dat zij mijn antwoord hebben kunnen gebruiken is helemaal niet relevant, maar een mailtje met een bedanking is in mijn ogen het minst dat men kan doen. Dit zijn maar enkele voorbeelden om aan te tonen dat beleefdheid en wederzijds respect vaak loze woorden zijn. Maar ja, mensen die zich de tijd veroorloven om zich belangeloos (voor anderen) in te zetten, zullen ook al wel eens opgemerkt hebben dat niet alles wat je doet gewaardeerd wordt. Laten we dan vogende wijze woorden maar indachtig zijn : "Begin bij jezelf voor je iemand verwijten maakt".
Hei BV, dikke nek, gazetteventje, ...geweldig artikel
Runners'World, het meest gelezen atletiekblad, niet alleen in Vlaanderen, maar over de ganse wereld, editie december 2006.
Enkele weken geleden kreeg ik telefoon van Gino Van Looy (schrijft sportartikels in GVA en soms in Runners World), en hij vroeg me of ik hem een interview wou toestaan om een artikeltje voor Runners te maken. Wie zou op zulke vragen negatief antwoorden, ik niet. Het streelde wel degelijk mijn ijdelheid, want je komt niet zomaar in dit maandblad terecht. Ik voelde het aan als een appreciatie voor hetgeen ik in het verleden op atletiekgebied heb waargemaakt. Niet alleen zuiver sportief gezien, maar ook voor de verschillende organisaties die ik al uit de grond had gestampt (natuurlijk altijd met medewerking van ..., het is praktisch onmogelijk om iets in je eentje te organiseren). Het interview heeft ongeveer 3 uur geduurd en ik bleek een dankbaar onderwerp te zijn. Andere geïnterviewden antwoorden met ja en neen, ik had iets te vertellen. Enkele dagen later werd ik opnieuw opgebeld, ditmaal om een fotosessie te maken. Vorige week kreeg ik het decembernummer in de brievenbus. Niemand zal het mij kwalijk nemen dat mijn eigen artikel het eerst gelezen werd. De titel alleen al : "Je kunt veel blabla verkopen, of je kunt er iets aan doen" sprak boekdelen. Ik heb het zelfs 2 keer gelezen. Het was ronduit schitterend, al zeg ik het zelf (mijn opperste dank aan de schrijver, de fotograaf en de uitgevers), maar ja ik reageer waarschijnlijk te éénzijdig. Eventjes afwachten tot mijn vrouwtje, die altijd zeer kritisch is vooral als het over haar ventje gaat, het bewuste artikel gelezen had. Ook zij was razend enthousiast en voor mij was dit voldoende om te weten dat het inderdaad goed is. Vorige zaterdag (25/11) was het natuurlopen, ook al had ik mij een beetje voorbereid, de kommentaren bleven niet achterwege. Niet alleen bekend in Lier, maar ook BV aan het worden, wij wisten niet dat jij zoveel verschillende dingen deed, hey dikke nek schitterend artikel, dit zijn maar enkele uitspraken die ik te verwerken kreeg. Niet eentje was er negatief en nu weet ik hoeveel lopers er inderdaad Runners'World lezen. Ondanks de negatieve perikelen van de laatste tijd, dit was en blijft een ongelooflijk positieve ervaring.
Met deze gedachte in het achterhoofd gingen we zaterdagavond naar een optreden van de "Wereldband" in het CC De Mol in Lier. Vanaf het openingsjaar pikken we (mijn vrouw en ik) onze jaarlijkse portie cultuur hier mee. Als de mensen aan mij vragen waar is het cultureel centrum van Lier, antwoord ik zeer voldaan "in mijnen hof". Wij dienen amper 2 minuutjes te stappen en we zijn er. Vroeger namen we de bus naar Antwerpen en gingen steevast naar de Arenbergschouwburg waar we alle bekenden van de kleinkunst en cabaretwereld hebben aanschouwd. Het enige dat ons hier ontbreekt zijn de bekende Nederlandse cabaretiers (oa Youp van't Hek, Herman Finkers enz...) waar ik een ongelooflijke (en dat is nog minimalistisch uitgedrukt) fan van ben. Nu ja men kan niet alles hebben in het leven. De "Wereldband", eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord. Zes Nederlanders tussen 30 en 35 jaar oud die wereldmuziek ten gehore brengen. Maar horen alleen is de heren tekort doen, je moet ze ook bezig zien, visueel is het één chaotisch boel, ze verwisselen van plaats en instrument zoals sommigen van onderbroek veranderen. Knotsgek, chaotisch, theatraal, muzikaal begaafd (elk van hen speelt minstens 4 instrumenten) zijn maar enkele woorden die me te binnen schieten om ze te omschrijven. Ze brengen Griekse, Mexikaanse, Afrikaanse liedjes, folk, schlager en instrumentale nummers door mekaar met één bindmiddel, de mensen amusement brengen. Zij maken niet enkele gebruik van traditionele instrumenten, er zit zelfs een muziekstuk in op het ritme van handschoenen (ik denk dat wij ze gebruiken om af te wassen), maar hebben enkele instrumenten zelf ontworpen. Zij zingen over een auto alsof het een vrouw is, of was het omgekeerd? Over een parkietje, over de liefde, over Suriname, tekstueel zit er totaal geen lijn in tenzij dat het over "de wereld" gaat. Twee keer 50 min., van ons had het eens zo lang mogen duren (en ik denk van de andere toeschouwers ook) het was om het met een Wally'siaans woord uit te drukken "geweldig". Van ons mogen ze volgend jaar opnieuw opgenomen worden in het culturele programma. Hier kan ik nog maar een zaak aan toevoegen, als je ooit de kans krijgt om deze nederlandse jongens onder de naam "Wereldband" te gaan aanschouwen, mag je het niet laten, niet over nadenken, doen.
Eindelijk komt het ervan, er wordt orde in de chaos gecreëerd. Er zat geen lijn in mijn schrijfsels, ik sprong van de hak op de tak, van sport naar politiek over uitstapjes naar de fietsersbond. Nu gaf iemand me de raad om alles op te splitsen en nu heb ik 3 blogs voor de prijs van één. www.bloggen.be/ronyvo blijft uiteraard bestaan en hier kan ik mijn "ei" kwijt over alles en nog wat. www.bloggen.be/ronyvosport2, hier kan ik mijn artikels kwijt die met sport en waarschijnlijk meest met atletiek te maken hebben. www.bloggen.be/lierpolitiek, daar ik denk dat de komende jaren, op gebied van lierse politiek, zeer interessant kunnen worden kan ik hier mijn politiek ei kwijt. Hopelijk is dit een goede zet en zo niet, jammer maar helaas. Wie niet waagt niet wint.
Veel plezier met drie in één.
Er moeten nog wel enkele aanpassingen gebeuren, maar de meeste artikels heb ik , in volgorde van schrijven al op de juiste blog geplaatst.
En Tom Boonen kan niet alles winnen, het zou trouwens vlug eentonig worden.
Een ondankbare job? Tenslotte hebben we niets maar dan ook niets in de pap te brokken. Laat me zeggen een uitdagende job, voor het volle pond gemotiveerd. En af en toe zul je er wel iets van horen. Wij kunnen rustig ons ding doen, hebben geen verantwoording af te leggen en we hopen de eerstvolgende 6 jaar van ons te laten horen, maar vanaf de zijlijn. Eén ding heb ik wel geleerd geen enkele van de huidige politici ligt wakker van wie of wat je bent dus ... . 
Want wat ik deze week gezien heb, dat overtreft mijn stoutste verwachtingen. 
Johan Verminnen voorstellen is, denk ik, onnodig. Wie dit Brussels ketje niet kent is niet van Vlaamse bodem, ik zou zelfs durven beweren, is niet van deze wereld. Sinds jaren laat hij de Vlaamse (en andere) podia en zijn publiek genieten van zijn rijk repertoire. 
Runners'World, het meest gelezen atletiekblad, niet alleen in Vlaanderen, maar over de ganse wereld, editie december 2006.
Met deze gedachte in het achterhoofd gingen we zaterdagavond naar een optreden van de "Wereldband" in het CC De Mol in Lier. Vanaf het openingsjaar pikken we (mijn vrouw en ik) onze jaarlijkse portie cultuur hier mee. Als de mensen aan mij vragen waar is het cultureel centrum van Lier, antwoord ik zeer voldaan "in mijnen hof". Wij dienen amper 2 minuutjes te stappen en we zijn er. Vroeger namen we de bus naar Antwerpen en gingen steevast naar de Arenbergschouwburg waar we alle bekenden van de kleinkunst en cabaretwereld hebben aanschouwd. Het enige dat ons hier ontbreekt zijn de bekende Nederlandse cabaretiers (oa Youp van't Hek, Herman Finkers enz...) waar ik een ongelooflijke (en dat is nog minimalistisch uitgedrukt) fan van ben. Nu ja men kan niet alles hebben in het leven. 
