Het einde is in zicht. Voor mezelf niet alleen van 2006 maar ook van alle ellende en miserie. Het is er eentje om vlug te vergeten zegt men gewoonlijk, als het niet goed gaat. Maar dit jaar kan tellen. Niets is gelopen zoals het voorbestemd was, het zou het jaar van de heropstanding worden want 2005 was al een kl... jaar. 
Het eerste half jaar kommer en kwel met chemotoestanden en alles wat dit met zich meebrengt. En dan de omgeving die alsmaar zegt : "je ziet er toch goed uit". Eerlijk gezegd soms zou ik er van gekotst hebben en natuurlijk de mensen bedoelen dit zo niet. Ik heb mezelf ook niet opgesloten in een hokje maar er zijn grenzen (en ik denk dat iedereen die wel heeft). Soms heb ik er aan gedacht om met alles te stoppen, de egoïst uit te hangen en enkel aan mezelf denken. Maar zo zit ik niet in mekaar, ik moet dingen kunnen doen, de koe bij de horens vatten.
Daarna geprobeerd van de draad terug op te nemen (met alle hoogtes en laagtes) en op een bepaald moment bleek dit ook te lukken. Maar dit was maar van korte duur. Een maagzweer kwam roet in het eten gooien.
Net als ik dacht nu heb ik het wel allemaal gehad kreeg ik vorige week een hevige aanval van rilkoorts. Na 7 dagen ziekenhuis (er zijn prettigere plaatsen om kerst door te brengen) en 18 baxters antibiotica ben ik eindelijk terug thuis. 
Het is nu eind december en er is licht in de duisternis. Mijn lymfklierkanker is zo goed als genezen, mijn maagzweer is weg en op 2 januari ga ik "proberen" om terug te gaan werken (in de huidige omstandigheden halftijds).
Natuurlijk zijn er positieve dingen gebeurd, ik heb een cursus psychologie (met succes) gevolg, ben lijsttrekkker geweest van Groen! bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen (geen zetels meer, maar levenservaringen rijker), heb kinderen de kans gegeven zich sportief te ontplooien (AAL-project), heb een gouden HUGO gewonnen (uitgereikt door het nu terziele gegaan "Ons Lier"), heb sporttrofee (recreatief) van de stad Lier gewonnen (reeds de 4de keer), de natuurlopen (mijn geesteskind) overstegen hun eigen succes (vorig seizoen 1700 deelnemers, dit seizoen op weg naar de 2000), help mee aan de organisatie van AC Lyra marathon, meer dan 30 vermeldingen (allemaal positieve) in kranten, weekblaadjes enz... met als kers op de taart een artikel in Runner's World (het meest gelezen atletiekblad).    
2007 tijd voor veranderingen. JA.
Beschikken over een goede (optimale!!!) gezondheid, terug gaan werken, hopelijk terug een beetje joggen, minder sociale activiteiten (heb ontslag genomen bij AC Lyra). Minder politieke beslommeringen ( we zijn zetelloos), voor de sportraad sta ik nog voor een dilemma (had mijn ontslag al genomen, maar enkelen hebben me ervan weerhouden). 
Mijn vrouwtje (is al 30 jaar een positieve constante in mijn leven) en ik gaan wat meer aan onszelf denken, samen terug op reis gaan (is al bijna 3 jaar geleden), buitenkomen zonder verplichtingen. Voor de rest laten we het op ons afkomen en zien we wel. Carpe diem.

VOOR IEDEREEN EEN ONGELOOFLIJK 2007 (en doe dingen die je graag doet)  

Bestaan er nog elementaire begrippen als beleefdheid en respect? Mijn bescheiden mening en conclusie zegt, weinig tot niets. En de uitzonderingen bevestigen deze regel.
Hoe langer hoe meer moet ik persoonlijk vaststellen dat ons wereldje zo niet meer in mekaar zit. Ja, ik ben misschien van een iets oudere generatie, maar ook die mensen geven geen aanleiding om deze mening te herzien.  
Voor de verkiezingen stel ik, onwetende leek, enkele vragen binnen de partij (Groen!) om ons te helpen in de uitbouw van ons programma. Er zijn vragen bij waar ik nu nog altijd op het antwoord wacht. Ik ga nog een stapje verder en leg dit probleem voor, aan hen die zich het lef toe eigenen, de crême de la crême van de partij te zijn. Maar ook daar zijn er bepaalde mensen die niet de beleefdheid en het respect (tegenover mensen die werken op vrijwillige basis) hebben om op deze brieven of mails te antwoorden.
Voor de laatste gemeenteraad in mijn stad stel ik aan enkele schepenen een persoonlijke vraag. Nu kan het best zijn dat ze geen tijd hebben (omwille van de strubbelingen om een nieuw bestuur te installeren), ik kan er ook nog inkomen dat men aan een Groen!e tegenstander geen antwoord wil of kan geven. Maar ik stel mij de vraag, is een wederwoord dan zoveel gevraagd. Wetende dat mijn vragen gesteld zijn aan een partij die het woord "respect" als hoofdslogan gebruiken.
Men (een groep jongeren uit het St.Gumarruscollege) stelt mij enkele vragen over het waterbeleid in Lier. En al ben ik geen absolute kenner van deze materie, toch probeer ik hen (mits wat opzoekingswerk) een antwoord te geven. Het feit dat zij mijn antwoord hebben kunnen gebruiken is helemaal niet relevant, maar een mailtje met een bedanking is in mijn ogen het minst dat men kan doen.
Dit zijn maar enkele voorbeelden om aan te tonen dat beleefdheid en wederzijds respect vaak loze woorden zijn. Maar ja, mensen die zich de tijd veroorloven om zich belangeloos (voor anderen) in te zetten, zullen ook al wel eens opgemerkt hebben dat niet alles wat je doet gewaardeerd wordt.
Laten we dan vogende wijze woorden maar indachtig zijn : "Begin bij jezelf voor je iemand verwijten maakt".