Donderdag 25 januari is het dag van de poëzie. Aan alle poëten en poëzisten laat jullie klanken versmelten tot woorden, woorden tot zinnen en zinnen tot ... . Schrijf een gedicht, een rijmpje kortom het geeft niet wat en laat anderen er mee van genieten. Schrijf je beste vriend(in) je meest geloofde woorden, je grootste vijand je waanzinnigste poëtische gedachten. In iedere van ons schuilt een dichter in spe, ieder van ons heeft ooit al eens wat samenhangende woorden bij elkaar gebracht. Nu is het moment om je te uiten. Het mijne ligt al klaar donderdag maak ik het openbaar
Bloggers die dit lezen doe dezelfde oproep aan ieder die je kent en laat donderdag de meest poëtische dag (het moet niet altijd het weer zijn dat voor records zorgt) aller tijden zijn.
Laat alle poëzie donderdag schallen want vrijdag zijn ze weer vervallen
Dat is het minst wat ik kan zeggen. Mijn eerste volle (nu ja halfvolle) werkweek zit er op. Het was geleden van 7 oktober 2005 dat ik mijn collega's nog eens voor de voeten had gelopen. Ik moet toegeven de verwelkoming heeft me aangenaam verrast, blijkbaar lig ik toch goed in de markt (al is het misschien maar tijdelijk). De eerste week behelste amper 3 dagen en dat was te doen (al heb ik vanaf dag één mijn namiddagdutje gedaan). Deze week liep van maandag tot vrijdag en die was zwaar, dat is het minst dat ik er kan over zeggen. Vanaf woensdag werd het langsom moeilijker om mezelf op te peppen en te motiveren. Niet dat het onaangenaam werken was integendeel, maar de vermoeidheid nam de bovenhand en daar heb ik het toch wat moeilijk mee. Het trainingsbeest (in mij) van vroeger moet willen en durven toegeven dat het allemaal anders is. Het woord "vermoeid" stond vroeger niet in mijn woordenboek (40u werken en 20 tot 25u trainen). Maar ik moet leren leven met het idee dat "wat geweest is, is geweest", mij neerleggen bij het feit dat ik me moet aanpassen aan het ritme van mijn lichaam. En niet dat mijn lichaam zich moet aanpassen aan het ritme dat ik opleg. Ik bekijk het allemaal van dag tot dag en laat me door niets of niemand de les opleggen. De enige die aanvoelt hoe het met mijn lichaam gesteld is ben ikzelf en ik zal er me dan ook naar gedragen, wat anderen er ook van denken. ik leef met het idee van dag tot dag en het kan enkel maar beteren, hoe en wanneer dat is een open vraag.
dit werkt aanstekelijk geloof me maar maar hou het vol het ganse jaar geen gekanker niet gezeurd geen gezanik niet getreurd bij jezelf moet je beginnen zo alleen kun je anderen winnen blijgezind vol goede moed treed je het leven tegemoet
Het einde is in zicht. Voor mezelf niet alleen van 2006 maar ook van alle ellende en miserie. Het is er eentje om vlug te vergeten zegt men gewoonlijk, als het niet goed gaat. Maar dit jaar kan tellen. Niets is gelopen zoals het voorbestemd was, het zou het jaar van de heropstanding worden want 2005 was al een kl... jaar. Het eerste half jaar kommer en kwel met chemotoestanden en alles wat dit met zich meebrengt. En dan de omgeving die alsmaar zegt : "je ziet er toch goed uit". Eerlijk gezegd soms zou ik er van gekotst hebben en natuurlijk de mensen bedoelen dit zo niet. Ik heb mezelf ook niet opgesloten in een hokje maar er zijn grenzen (en ik denk dat iedereen die wel heeft). Soms heb ik er aan gedacht om met alles te stoppen, de egoïst uit te hangen en enkel aan mezelf denken. Maar zo zit ik niet in mekaar, ik moet dingen kunnen doen, de koe bij de horens vatten. Daarna geprobeerd van de draad terug op te nemen (met alle hoogtes en laagtes) en op een bepaald moment bleek dit ook te lukken. Maar dit was maar van korte duur. Een maagzweer kwam roet in het eten gooien. Net als ik dacht nu heb ik het wel allemaal gehad kreeg ik vorige week een hevige aanval van rilkoorts. Na 7 dagen ziekenhuis (er zijn prettigere plaatsen om kerst door te brengen) en 18 baxters antibiotica ben ik eindelijk terug thuis. Het is nu eind december en er is licht in de duisternis. Mijn lymfklierkanker is zo goed als genezen, mijn maagzweer is weg en op 2 januari ga ik "proberen" om terug te gaan werken (in de huidige omstandigheden halftijds). Natuurlijk zijn er positieve dingen gebeurd, ik heb een cursus psychologie (met succes) gevolg, ben lijsttrekkker geweest van Groen! bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen (geen zetels meer, maar levenservaringen rijker), heb kinderen de kans gegeven zich sportief te ontplooien (AAL-project), heb een gouden HUGO gewonnen (uitgereikt door het nu terziele gegaan "Ons Lier"), heb sporttrofee (recreatief) van de stad Lier gewonnen (reeds de 4de keer), de natuurlopen (mijn geesteskind) overstegen hun eigen succes (vorig seizoen 1700 deelnemers, dit seizoen op weg naar de 2000), help mee aan de organisatie van AC Lyra marathon, meer dan 30 vermeldingen (allemaal positieve) in kranten, weekblaadjes enz... met als kers op de taart een artikel in Runner's World (het meest gelezen atletiekblad). 2007 tijd voor veranderingen. JA. Beschikken over een goede (optimale!!!) gezondheid, terug gaan werken, hopelijk terug een beetje joggen, minder sociale activiteiten (heb ontslag genomen bij AC Lyra). Minder politieke beslommeringen ( we zijn zetelloos), voor de sportraad sta ik nog voor een dilemma (had mijn ontslag al genomen, maar enkelen hebben me ervan weerhouden). Mijn vrouwtje (is al 30 jaar een positieve constante in mijn leven) en ik gaan wat meer aan onszelf denken, samen terug op reis gaan (is al bijna 3 jaar geleden), buitenkomen zonder verplichtingen. Voor de rest laten we het op ons afkomen en zien we wel. Carpe diem.
VOOR IEDEREEN EEN ONGELOOFLIJK 2007 (en doe dingen die je graag doet)
Eindelijk nog eens een "redelijk" goed gevoel bij het lopen vandaag (een beetje problemen met de ademhaling, pijntjes in de knieën en dat rare gevoel in de onderbuik, waarvan ik nu definitief weet dat het niets met mijn kankertoestanden te maken heeft). Voor het eerst in meer dan een maand weer terug genoten. Ik heb er eerst 3 weken tussenuit geweest, teveel last in de onderbuik, ademhalingsproblemen en de goesting was volledig weg. Het was ondertussen ook al de zoveelste wederopstanding die zich niet verder kan of wil doortrekken. Op de duur raakt zelfs iemand als ik ervan gefrustreerd dat het allemaal met teveel ups en downs gaat. Dus drie weken volledig de blok er op. Vorige week zaterdag (één vestje 4,1km), door de motivatie van mijn vrouwtje, toch nog maar eens terug proberen, maar hoe... . Afzien man, meer dan bij het lopen van sommige van mijn marathons. Maar maandag (één vestje 4,1km) toch opnieuw mijn loopsloefjes aangetrokken. Het was weer niet om over naar huis te schrijven. Vandaag schitterend weer buiten (zon schijnt), mezelf opgepept en mijn loopschoenen aan en toch maar opnieuw geprobeerd. En ja ... het gaf een goed gevoel, mijn vestje (de stadswandeling rond Lier 4,1km lang) werd vlot afgehandeld. Hopelijk is de laatste wederopstanding nu ingezet en gaat het stilaaan beter en beter. Het mogen nu allemaal ups zijn dat de downs maar een tijdje wegblijven.
Vanmorgen heb ik mijn bestelling gaan afhalen bij boekhandel Van In. "De erfenis van Thomas Hodgkin" door Jeroen Terlingen. Het is een informatief en toegankelijk boek voor iedereen die met lymfeklierkanker (bij mezelf ondertussen al bijna 2 jaar) te maken heeft. De schrijver, een journalist bij een Nederlands weekblad, heeft zelf de consequenties van dit soort kanker ondergaan. Ik heb het boek even vlug doorbladerd en al een enkel hoofdstuk gelezen. Ik zou het zelf kunnen geschreven hebben, zo dicht leunt het aan bij de realiteit. Nee, het is gewoon de realiteit. Tot een volgende ...
Bestaan er nog elementaire begrippen als beleefdheid en respect? Mijn bescheiden mening en conclusie zegt, weinig tot niets. En de uitzonderingen bevestigen deze regel. Hoe langer hoe meer moet ik persoonlijk vaststellen dat ons wereldje zo niet meer in mekaar zit. Ja, ik ben misschien van een iets oudere generatie, maar ook die mensen geven geen aanleiding om deze mening te herzien. Voor de verkiezingen stel ik, onwetende leek, enkele vragen binnen de partij (Groen!) om ons te helpen in de uitbouw van ons programma. Er zijn vragen bij waar ik nu nog altijd op het antwoord wacht. Ik ga nog een stapje verder en leg dit probleem voor, aan hen die zich het lef toe eigenen, de crême de la crême van de partij te zijn. Maar ook daar zijn er bepaalde mensen die niet de beleefdheid en het respect (tegenover mensen die werken op vrijwillige basis) hebben om op deze brieven of mails te antwoorden. Voor de laatste gemeenteraad in mijn stad stel ik aan enkele schepenen een persoonlijke vraag. Nu kan het best zijn dat ze geen tijd hebben (omwille van de strubbelingen om een nieuw bestuur te installeren), ik kan er ook nog inkomen dat men aan een Groen!e tegenstander geen antwoord wil of kan geven. Maar ik stel mij de vraag, is een wederwoord dan zoveel gevraagd. Wetende dat mijn vragen gesteld zijn aan een partij die het woord "respect" als hoofdslogan gebruiken. Men (een groep jongeren uit het St.Gumarruscollege) stelt mij enkele vragen over het waterbeleid in Lier. En al ben ik geen absolute kenner van deze materie, toch probeer ik hen (mits wat opzoekingswerk) een antwoord te geven. Het feit dat zij mijn antwoord hebben kunnen gebruiken is helemaal niet relevant, maar een mailtje met een bedanking is in mijn ogen het minst dat men kan doen. Dit zijn maar enkele voorbeelden om aan te tonen dat beleefdheid en wederzijds respect vaak loze woorden zijn. Maar ja, mensen die zich de tijd veroorloven om zich belangeloos (voor anderen) in te zetten, zullen ook al wel eens opgemerkt hebben dat niet alles wat je doet gewaardeerd wordt. Laten we dan vogende wijze woorden maar indachtig zijn : "Begin bij jezelf voor je iemand verwijten maakt".
Hei BV, dikke nek, gazetteventje, ...geweldig artikel
Runners'World, het meest gelezen atletiekblad, niet alleen in Vlaanderen, maar over de ganse wereld, editie december 2006.
Enkele weken geleden kreeg ik telefoon van Gino Van Looy (schrijft sportartikels in GVA en soms in Runners World), en hij vroeg me of ik hem een interview wou toestaan om een artikeltje voor Runners te maken. Wie zou op zulke vragen negatief antwoorden, ik niet. Het streelde wel degelijk mijn ijdelheid, want je komt niet zomaar in dit maandblad terecht. Ik voelde het aan als een appreciatie voor hetgeen ik in het verleden op atletiekgebied heb waargemaakt. Niet alleen zuiver sportief gezien, maar ook voor de verschillende organisaties die ik al uit de grond had gestampt (natuurlijk altijd met medewerking van ..., het is praktisch onmogelijk om iets in je eentje te organiseren). Het interview heeft ongeveer 3 uur geduurd en ik bleek een dankbaar onderwerp te zijn. Andere geïnterviewden antwoorden met ja en neen, ik had iets te vertellen. Enkele dagen later werd ik opnieuw opgebeld, ditmaal om een fotosessie te maken. Vorige week kreeg ik het decembernummer in de brievenbus. Niemand zal het mij kwalijk nemen dat mijn eigen artikel het eerst gelezen werd. De titel alleen al : "Je kunt veel blabla verkopen, of je kunt er iets aan doen" sprak boekdelen. Ik heb het zelfs 2 keer gelezen. Het was ronduit schitterend, al zeg ik het zelf (mijn opperste dank aan de schrijver, de fotograaf en de uitgevers), maar ja ik reageer waarschijnlijk te éénzijdig. Eventjes afwachten tot mijn vrouwtje, die altijd zeer kritisch is vooral als het over haar ventje gaat, het bewuste artikel gelezen had. Ook zij was razend enthousiast en voor mij was dit voldoende om te weten dat het inderdaad goed is. Vorige zaterdag (25/11) was het natuurlopen, ook al had ik mij een beetje voorbereid, de kommentaren bleven niet achterwege. Niet alleen bekend in Lier, maar ook BV aan het worden, wij wisten niet dat jij zoveel verschillende dingen deed, hey dikke nek schitterend artikel, dit zijn maar enkele uitspraken die ik te verwerken kreeg. Niet eentje was er negatief en nu weet ik hoeveel lopers er inderdaad Runners'World lezen. Ondanks de negatieve perikelen van de laatste tijd, dit was en blijft een ongelooflijk positieve ervaring.
Met deze gedachte in het achterhoofd gingen we zaterdagavond naar een optreden van de "Wereldband" in het CC De Mol in Lier. Vanaf het openingsjaar pikken we (mijn vrouw en ik) onze jaarlijkse portie cultuur hier mee. Als de mensen aan mij vragen waar is het cultureel centrum van Lier, antwoord ik zeer voldaan "in mijnen hof". Wij dienen amper 2 minuutjes te stappen en we zijn er. Vroeger namen we de bus naar Antwerpen en gingen steevast naar de Arenbergschouwburg waar we alle bekenden van de kleinkunst en cabaretwereld hebben aanschouwd. Het enige dat ons hier ontbreekt zijn de bekende Nederlandse cabaretiers (oa Youp van't Hek, Herman Finkers enz...) waar ik een ongelooflijke (en dat is nog minimalistisch uitgedrukt) fan van ben. Nu ja men kan niet alles hebben in het leven. De "Wereldband", eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord. Zes Nederlanders tussen 30 en 35 jaar oud die wereldmuziek ten gehore brengen. Maar horen alleen is de heren tekort doen, je moet ze ook bezig zien, visueel is het één chaotisch boel, ze verwisselen van plaats en instrument zoals sommigen van onderbroek veranderen. Knotsgek, chaotisch, theatraal, muzikaal begaafd (elk van hen speelt minstens 4 instrumenten) zijn maar enkele woorden die me te binnen schieten om ze te omschrijven. Ze brengen Griekse, Mexikaanse, Afrikaanse liedjes, folk, schlager en instrumentale nummers door mekaar met één bindmiddel, de mensen amusement brengen. Zij maken niet enkele gebruik van traditionele instrumenten, er zit zelfs een muziekstuk in op het ritme van handschoenen (ik denk dat wij ze gebruiken om af te wassen), maar hebben enkele instrumenten zelf ontworpen. Zij zingen over een auto alsof het een vrouw is, of was het omgekeerd? Over een parkietje, over de liefde, over Suriname, tekstueel zit er totaal geen lijn in tenzij dat het over "de wereld" gaat. Twee keer 50 min., van ons had het eens zo lang mogen duren (en ik denk van de andere toeschouwers ook) het was om het met een Wally'siaans woord uit te drukken "geweldig". Van ons mogen ze volgend jaar opnieuw opgenomen worden in het culturele programma. Hier kan ik nog maar een zaak aan toevoegen, als je ooit de kans krijgt om deze nederlandse jongens onder de naam "Wereldband" te gaan aanschouwen, mag je het niet laten, niet over nadenken, doen.
Eindelijk komt het ervan, er wordt orde in de chaos gecreëerd. Er zat geen lijn in mijn schrijfsels, ik sprong van de hak op de tak, van sport naar politiek over uitstapjes naar de fietsersbond. Nu gaf iemand me de raad om alles op te splitsen en nu heb ik 3 blogs voor de prijs van één. www.bloggen.be/ronyvo blijft uiteraard bestaan en hier kan ik mijn "ei" kwijt over alles en nog wat. www.bloggen.be/ronyvosport2, hier kan ik mijn artikels kwijt die met sport en waarschijnlijk meest met atletiek te maken hebben. www.bloggen.be/lierpolitiek, daar ik denk dat de komende jaren, op gebied van lierse politiek, zeer interessant kunnen worden kan ik hier mijn politiek ei kwijt. Hopelijk is dit een goede zet en zo niet, jammer maar helaas. Wie niet waagt niet wint.
Veel plezier met drie in één.
Er moeten nog wel enkele aanpassingen gebeuren, maar de meeste artikels heb ik , in volgorde van schrijven al op de juiste blog geplaatst.
www.groen-lier.be Hier vindt u alle informatie i.v.m. onze mobiliteitstest van zaterdag 23 september op de Grote Markt. Ondanks het gure weer, werd het een succes. Vele Lierenaars bezochten onze stand en gaven een blijk van interesse. Als lijsttrekker moest ik poseren voor enkele foto's voor de krant, ook een interviewtje weggegeven. Dat zijn de plezierige kantjes van de verkiezingen. Maar er zijn ook negatieve kantjes, al wegen die niet op. Maar tijdens het uitdelen van flyers riepen enkelen : Groen da zen kl...akken. Of één iemand die me vertelde dat er maar één partij opkomt voor verdraagzaamheid, nl V... .
Via mijn verkiezingsfolder heb je een gedeelte van dit interview kunnen lezen, dit is de integrale, niet-gekuiste versie. Een interview met mezelf, het is als sex. Ik geef mezelf meer en meer bloot, tot ik klaarkom en me afvraag is het niet te kort geweest.
Who the f... is Rony? Een geboren en getogen Lierenaar in hart en ziel, liep school in het St. Gummaruscollege, heb mijn legerdienst volbracht, ben gehuwd en heb 1 dochter, werk in de ziekenhuissector (magazijn) en ik ben zeer sociaal geëngareerd.
Welk zijn je 5 beste eigenschappen? Sportief, organisatorisch nogal sterk, eerlijk, ik kan met de meeste mensen overweg , gek van mijn vrouw (of is dat geen eigenschap)
Welk zijn je 5 slechtste eigenschappen? Verlegen, wil teveel te goed doen, soms opvliegend (maar daar word hard aan gewerkt), de mensen waarmee ik niet overweg kan dat komt meestal niet meer goed (gelukkig zijn dat maar enkelen), soms teveel met mezelf bezig.
Welke eigenschap had je absoluut nog willen bezitten? De eigenschap om meer geld te verdienen. (soms lijkt het leven makkelijker als je meer geld hebt)
Wat is je favoriete muziek? Kleinkunst van Verminnen, over Bos, langs Van't Groenewoud naar Kadril. Kortom alles wat mooi is in het Nederlands. Ik beschik over een unieke kleinkunstverzameling van ongeveer 10 000 nederlandstalige liedjes.
Wat is je favoriete hobby? Sport (doen), sport (kijken) en sport (laten doen, organiseren)
Welke sportieve prestaties gaven je ooit een (drie-seconden)kick? Mijn eerste marathon onder de 3 uren (heb er 25 in totaal gelopen), bij het lopen van de laatste meters in onze eerste Ronde van België (7kg vermagerd, het uitzicht van een zombie, maar zielsgelukkig) (de Ronde is een loopwedstrijd van 1000km met 10 personen en er wordt dag en nacht gelopen)
Heb je nog andere hobby's? Lezen (science fiction), postzegels verzamelen (alle landen van de wereld, ongeveer 25 000 zegels in mijn bezit)
Waarom denk je sociaal geëngageerd te zijn? (zie antwoord vraag 1) De meeste vrije tijd wordt gespendeerd aan vrijwilligerswerk, voor geen enkele hobby word ik goed betaald. Als secretaris van de Fietsersbond heb ik in Lier mijn werk (er loopt hier nogal wat mis). Als trainer bij AC Lyra engageer ik me 2-maal in de week (in normale omstandigheden). Ik ben elke woensdagnamiddag bezig met mijn jeugdproject (A.A.L.). Het is een plezier om deze kinderen bezig te zien en te laten genieten van een uurtje beweging. Dit zou ik absoluut niet hebben willen missen. Als lid van de Lierse sportraad, waar ik denk van mijn steentje wel te hebben bijgedragen, organiseer ik mee de Lierse sportbeurs (mijn initiatief). Ik ben lid van Groen! Lier, waar men mij uitspeelt als lijsttrekker van de gemeenteraadsverkiezingen in oktober 2006.
Politiek! ook een hobby? Een uit de hand gelopen hobby. Maar ik ben geen politicus en zal er nooit één worden. Ik ben een riante vijftiger die het naiëve, idealisme van zijn jeugdjaren heeft teruggevonden. Het komt bij mij vanuit de buik en bij een echte politieker enkel vanuit de mond. Zij zitten in hun ivoren toren (stadhuis) en verliezen alle voeling met Jan Modaal.
Waarom Groen! ? Het streelt mijn ego dat alle partijen (op het Vlaams Belang na) mij gevraagd hebben om op hun lijst te staan. Maar 6 jaar geleden heeft Guy De Vries (gemeenteraadslid Groen!) mij gevraagd om in de sportraad te zitten. Van daaruit is de interesse van Groen! steeds gegroeid, ook al ben ik niet altijd akkoord met wat ze in Brussel te vertellen hebben (maar is iedereen zomaar akkoord wat er in zijn partij gebeurd). Uiteindelijk hebben een aantal ontmoetingen met "vooraanstaande" Lierse politici de doorslag gegeven. Er wordt dikwijls meer uit eigenbelang gehandeld dan uit het algemeen belang. Voor iedereen goed doen is onmogelijk, maar je moet wel consequent (goed Nederlands!!!) zijn en weten wat je wil en waar je naartoe wil.
Wat wil je bereiken? Heb je ambities? Als sportman zijnde wil je natuurlijk het hoogst mogelijk bereiken, maar vermits politiek en sport zover uit mekaar liggen, hou ik beide voetjes stevig op de grond. En ja natuurlijk heb ik ambitie (anders begin je er niet aan) maar ook die zijn zeer bescheidden. Mijn naam is niet Piet Piraat en ik wil schepen van cultuur worden, en ik ben geen geïmporteerde Lierenaar die komt verkondigen dat ze burgemeester wil worden, zo werkt het wel niet. Wij gaan ook geen 10 zetels halen zoals sommige partijen van de daken schreeuwen. Op 8 oktober zal de kiezer beslissen en hopelijk zijn een aantal Lierenaars te overtuigen om voor Groen! te kiezen.
Hoe ga je de kiezer overtuigen om Groen! te stemmen? Ha, ha strikvraagje. Niet door te beweren dat je op welk vlak dan ook het warm water gaat uitvinden. Maar als partij met enkele standpunten voor de dag komen waar we "ons" kunnen in terugvinden. Niet door ons te focussen op items waar we geen kaas van gegeten hebben (o.a. begroting). Maar realistische ideeën op tafel gooien die door andere partijen worden verwaarloosd of anders bekeken. Niet door ons op glad ijs te begeven om er dan later door te zakken. Als partij zijn we te klein om grote veranderingen door te voeren. Maar wij willen de andere partijen een ruggesteun geven voor ideeën die met ons gedachtengoed overeen komen. Niet door onze energie te steken in mensen waar we toch van weten dat ze ons niet gunstig liggen. Maar proberen een aantal mensen te overtuigen dat wij ook iets te bieden hebben. Ons uiteindelijk verkiezingsprogramma (te bekijken op www.groen-lier.be) moet deze groep proberen over de streep te trekken.
Wat had je altijd willen worden? Sportjournalist, mijn enige en echte jongensdroom. Spijtig genoeg bestonden er in die jaren geen mogelijkheden om dit aan te leren.
Wat is het beste dat je ooit is overkomen? Om het met een spectaculair cliché te zeggen : het leren kennen van mijn vrouw (waar ik trouwens nog altijd mee bezig ben) en de geboorte van onze dochter. En ik blijf in volle verwachting om ooit eens grootvader te worden.
Wat is het ergste dat je ooit is overkomen? Het onverwachte verlies van mijn moeder, waar ik nog zoveel tegen te vertellen had. Maar meer persoonlijk (ik-gericht) de confrontatie met het feit dat ik lymfeklierkanker heb (sinds febr. 2005). Maar ik hoop dat de behandeling die ik momenteel krijg (chemo- en immunotherapie) in de nabije toekomst een positieve afloop zullen krijgen.
Wat is (zijn) je grootste ontgoochelingen? Een aantal mensen uit mijn directe omgeving, gelukkig zijn het er niet al teveel. Door hun oneerlijkheid en hun a-respect tegenover de persoon Rony.
De euforie is wat geluwd en iedereen staat weer met beide voeten op de grond. Maar als atletiekliefhebber heb ik, en met mij nog vele anderen denk ik, genoten van een voor België schitterend verlopen EK. En laten we aub alles positief bekijken en niet zoals de heer Sonck (die als atletiekkenner mijn opperste bewondering draagt) de zaken minimaliseren. Europees kampioen is Europees kampioen en daarmee is de kous af. De afwezigen hebben altijd ongelijk, daar kunnen de winnaars niets aan doen. Vrijdag 11 augustus ongeveer 20u45. 2 Minuten om nooit te vergeten, de Bulgaarse Veneva springt niet over 2,05 en Tia Hellebaut is Europees kampioen hoogspringen en even later wint Kim Gevaert de 200m en wordt de absolute sprintkoningin van dit EK. Het was even België boven in Europa. Ik heb gezapt op mijn tv-toestel en de commentaar op alle zenders was unaniem. Twee ongelooflijk sympathieke meiden veroveren de harten van alle aanwezigen in het stadion en ver daarbuiten. Zij hebben "het", zijn allebei bezeten van hun sport, zijn sympathiek, hebben uitstraling, zijn ook nog "top", kortom 2 ambassadrices voor onze vaderlandse atletiek.
Toch heb ik een voorkeur voor Tia omdat ik het geluk heb gehad haar op een andere manier te leren kennen. (de 3de zijde van de medaille, de eerste 2 zijn de ups en downs in het beleven van haar sport)
Vorig jaar ben ik in Lier gestart met een project om jongeren, die niet of weinig sporten, toch te motiveren om te sporten. Mijn project is daarvoor beloond door de sportdienst van de provincie Antwerpen (met financiële steun) en door de sportraad in Lier (uitgeroepen tot recreatief sporter van het jaar). Ik ben op zoek gegaan naar een meter en een peter (uit de atletiekwereld). Hiervoor heb ik per e-mail een dertigtal Belgische atleten aangeschreven. Groot was mijn verbazing (en niet alleen de mijne, maar ook de heer Paul Thijs (topsportverantwoordelijke in Vlaanderen) dat slechts 3 atleten de beleefdheid hadden om te antwoorden : Tom Van Hooste (werd overstelpt met zulke vragen???), marathonloper Rik Ceulemans (zeer enthousiast en peter van mijn project) en Tia Hellebaut (ook zeer enthousiast en meter geworden). Laat mij toe dat ik eerst wat sceptisch was, maar toen ik beiden vroeg voor de persconferentie, waar ze met veel plezier naar toe kwamen, was het hek van de dam. Ondanks het topsporter zijn, zijn ze unaniem van mening dat men niet genoeg kan doen om kinderen tot sporten te motiveren en daar willen ze allebei hun steentje toe bijdragen. Het bleef echter niet alleen bij die persconferentie. Tia heeft nog een 4-tal woensdagnamiddagen opgeofferd om met onze kinderen bezig te zijn. Dit niet alleen tot enthousiasme van de kinderen maar ook van haarzelf. Het idee dat topsporters (en dan vooral in individuele sporten) zeer individualistisch zijn werd hier totaal ontkracht. Zij deelde met plezier handtekeningen uit, ging met iedereen op de foto, deed mee aan de trainingsessies, kortom niets was haar teveel. Mijn bewondering voor haar, en niet alleen de mijne, steeg met de minuut. Als hoogtepunt waren beiden (zowel Tia als Rik) aanwezig op onze Olympische dag, waar ze met plezier tijden opnamen, starter speelden en hun enthousiasme (maar ik denk ook vice versa) overzetten op de aanwezige kinderen en toeschouwers. Ook hier wou ik even mijn ei over kwijt en ik wens zowel Tia als Rik nog veel succes in het verloop van hun verdere carriere.
Iets organiseren en hierdoor nieuwe vrienden maken is iets van het beste dat men kan overkomen. Zo werd ik uitgenodigd door Johan (lid van de kayak en de kano club Lier) om samen met hem een rondje Lier te varen. Woensdagavond 18u was het zover, een beetje met knikkende knieën (dit is toch wel overdreven), maar met volle moed stapte ik samen met Johan in een duozit (of hoe je dat ding ook noemt). Hij gaf mij een snelcursus paddelvasthouden en nog enkele leerrijke tips (die ik snel weer terug vergeten was). Eerlijk gezegd ik ben niet echt een waterrat, maar het instappen en de eerste paddelslagen waren al zeer positief. Na enkele honderden meters moesten we al aanmeren, onze boot uit het water halen, hem de dijk overheffen en aan de andere kant terug te water laten. Maar vanaf nu werd het echt, tegen stroming in peddelden (of is het paddelden) we naar de brug van de Lisperstraat. Hoge muren (tegen de overstromingen) omringden ons, maar eens de brug gepasseerd werd alles groen (waar heb ik dat woord nog gehoord). Het water leek mij niet al te proper, maar Johan vertelde me dat dit meer schijn was en dat het water van de Nete, sinds de komst van Aquafin, best te pruimen valt. Dit leek me nochtans niet voor iedereen het geval, want we kwamen onderweg wel wat dode vissen tegen. Misschien nog een item voor ons verkiezingsprogramma (of is dit echt te ver gezocht), er moet toch een oplossing zijn tegen deze nutteloze vissterfte. Op onze rechterzijde passeerden we de Dungelhoeff, thuisbasis van ons nieuwe politiecentrum en van het gloednieuwe zwembad. Op de dijken was het een af- en aankomen van fietsers en wandelaars. Dit toont aan dat wij, Lierenaars, op dit gebied wel echt bevoordeeld zijn, nu het fietsen in de binnenstad nog veraangenamen en we zijn op de g(r)oe(n!)de weg. Op de splitsing namen we links (rechts is Duffel en dat zou ons iets te ver leiden). Nu was het stroomafwaarts en we lieten ons rustig drijven. Dit is wat men noemt "tot rust komen", dit moet je eerst gedaan hebben voor je het geloofd. Ik nam enkele foto's vanop het water (o.a. de Bloemmolens, de St. Gummaruskerk) als aandenken aan "Lier anders bekeken". De rust werd verstoord door een geopend raam, waar iemand bekend ons begon toe te roepen. Natuurlijk met de beste bedoelingen en we riepen geamuseeerd terug. Nu was ik op mijn thuisfront, hier werd ik meer dan vijftig jaar geleden geboren en bracht ik mijn (basket)jeugd door. Vanuit deze bevoorrechte positie had ik mijn roots nog nooit bewonderd. Stilaan kwamen we terug aan onze meerplaats. Opnieuw boot uit het water, over de dijk en terug te water laten. Nog enkele krachtige (nu ja) halen en we streken terug neer aan de Liers kanoclub. Ongeveer een dik uur en 7km gevaren, het was een enige, ongelooflijke belevenis, ik zou zeggen voor herhaling vatbaar. Met ongelooflijk veel dank aan Johan, ik heb Lier nu wel echt anders bekeken.
De zee, eigenlijk niet mijn territorium, maar met mijn vrouwtje 10 dagen op rust, het heeft wel iets. Het weer was al bij al een meevaller en we hebben van de gelegenheid geprofiteerd om enkele stranddagen door te brengen. Liggen, lezen, zalig nietsdoen, je zou zeggen wat wil een mens nog meer. Wel kunst ... met grote K. We hadden al wel gehoord van Beaufort 2006 en gans de kust was versierd met aankondigingen over deze "outside" tentoonstelling. Wie heeft er op tv niet de houten olifanten gezien, of Kamagurka in de kapel van Westende? Als ongeletterde kunstkenners hebben wij de de Belgische kust afgereisd (per tram en per fiets) om kennis te maken met nieuwe,beeldende kunstvormen. Mogen we iedereen aanraden om je toch een beetje voor te bereidden, in elk toeristisch bureau krijg je gratis de nodige info (alle kunstwerken in 1 folder, de tramhaltes waar je moet uitstappen in een "Standaard"uitgave) en voor 5 euro een wandelgids (niet altijd even nuttig, maar toch handig). Laat mij toe te beginnen met enkele minpunten. Reizen per tram is niet zo evident (naar De Panne vanuit Blankenberge 2u) en ik raad je aan niet te reizen als je pas gegeten hebt (als je uitstapt blijven je heupen nog wel een kwartiertje nawiegen). Sommige kunstwerken vragen wel wat zoekwerk (jachthaven van Nieuwpoort, bootje op strand van De Panne, strand van Bredene, Knokke aan het Zwin) vooraleer je ze gevonden hebt. Een wegwijzer links en rechts zou wel van pas komen. Na 2u heupwiegen tot De Panne stonden we vol bewondering voor de houten olifanten van de Zuidafrikaan Botha (prachtig). Onze terugreis werd in schijfjes verdeeld (indien het volgende werk 1 halte verder was, deden we dit te voet, anders namen we de tram, om de 15 min. en met een dagkaart van 5 euro kun je afstappen zoveel je wil). Op het strand van Koksijde ligt het schip de Kadia (Jane Alexander) met binnenin enkele kunstwerken (een figuur met vogelkop en laarzen is wel lachwekkend). Vergeet niet het abdijenmuseum "Ten Duinen" te bezoeken (een kwartiertje wandelen, het binnenland in), als je Beaufort zegt is de inkom gratis. De liggende terracota sculpturen (Mimmo Paladium) passen wonderwel tussen de ruines van de abdij (een aanrader). Via de jachthaven van Nieuwpoort (een moeilijk te vinden Chinese tempel vervaardigd uit bamboehout) kom je in Middelkerke. Op en naast het Casino staan 3 geweldige baby's van David Cerny (weer een aanrader). Bij elk kunstwerk staat trouwens een 3-delig bord met uitleg over de kunstenaar en zijn werk (zeker te lezen). Het graf van Ensor (Oostende, Ravelingen) wordt overschaduwd door de zwangere spin (in een schitterend decor) van een bijna-100 jarige kunstenares. Als we goed gerekend hebben (zie tekst) was zij 88 als zij dit werk gemaakt heeft. Op het dak van het Oostendse Casino staat Dirk Frimout (werk van Jan Fabre) als een ware dirigent de zee te bespelen. In Bredene kan men binnen treden in het lichaam van een vrouw, ingericht als bar, spijtig genoeg zonder drank bij ons bezoek. Op het einde van de dijk in Wenduine staat de boom met de gouden uiteinden van Luk Van Soom (een prachtig staaltje kunst), om uiteindelijk terug in Blankenberge te belanden. Op de stenen pier staat een houten boot met in de boeg een gebeitelde man en vrouw en aan de houten pier staat langs weerszijden van het water een metalen duoconstructie. Te voet naar Zeebrugge waar aan het begin van het strand een figuur in de lucht kijkt naar een boot vol silhouetten. Aan het Zwin in Knokke kan men in de verte een rots (een tegnvaller) bekijken, op en top in gebruikgenomen door de zeemeeuwen. In elke gemeente kan men telkens in een kerk of een kapel een ander kunstwerk (meestal een schilderij) bekijken. Wij hebben er twee halve en één hele dag aan besteed maar het was meer dan de moeite waard. Al wie in de komende maanden (ik denk tot september) de Belgische kust bezoekt, wij kunnen iedereen aanraden om enkele van deze prachtige, soms kolossale werken te bezichtigen. Spijtig genoeg hebben we de "inside" Beaufort in het PMMK in Oostende niet bezocht, maar wat niet is kan nog komen. Ook hierover wou ik even mijn "positief"ei kwijt, tot spijt van wie benijd.
Laat ons wel wezen, wie ook het initiatief genomen heeft, het was geslaagd (voor de aanwezigen althans). Na al die jaren in Lier heb je het wel begrepen, een Lierenaar en nieuwigheden (van welke aard dan ook), het gaat niet echt samen. Dit was weeral een prachtig voorbeeld. Ik heb geen idee hoeveel mensen er zijn komen opdagen, maar ik denk (nee ik ben er zeker van) niet dat de 500 lunchpakketten zijn verorberd. Maar het kan alleen maar beter, de mond aan mond reclame van de aanwezigen laat het beste verhopen indien men dit initiatief volgend jaar zou herhalen (zie de nieuwjaarsreceptie, het eerste jaar was er niet al te veel volk, maar nadien kon men over de koppen lopen). Als Groen! kunnen en moeten wij dit initiatief goedkeuren en ondersteunen. Tenslotte gaat het over de natuur (dag van het park) wat ons ten zeerste aanbelangd. Iedereen kreeg een lunchpakket (2 broodjes, yoghourt, een appel en een drankje) aangeboden voor 1 euro (de echten waaronder wij hadden de bon uit de Peperbus gesneden en kregen hun pakket gratis). Het decor was geslaagd, ik heb mevrouw de burgemeester bedankt voor de prachtige tafelbekleding (alles was in't Groen!) en op de kiosk werd achtergrondmuziek ten gehore gebracht. Ondanks het gure weer van de vorige dagen, was het nu een mooi zonnetje dat deze piknik wat extra's gaf. Het gezelschap waarin we vertoefden viel opperbest te pruimen. Natuurlijk mochten de meeste politieke kopstukken niet ontbreken, enkelen schitterden dan weer door hun afwezigheid. De enigen die ik heb zien meeëten waren mevrouw de burgemeester en Els Van Weert, misschien vertrouwden de anderen (CD&V) het zaakje (hebben zij de lunchpakketten misschien klaargemaakt) niet. De meerderheid vondt het dan ook spijtig dat om 14u (Lierse tijd, dus iets later) de muzikanten stopten. Natuurpunt bood de nog aanwezigen een flinke wandeling aan (dit om de maaltijd beter te verteren). Nogmaals, een schitterend en geslaagd initiatief dat zeker voor herhaling vatbaar is. Op mijn steun (en van de aanwezigen) kunnen ze rekenen. Hopelijk tot een volgende "dag ven het park"
Na de geslaagde persconferentie (alle politieke partijen waren aanwezig) en de daarbijhorende perscommentaar was het tijd voor actie. Vorig jaar hebben we het stadsbestuur het vuur aan de schenen gelegd met onze tocht langs Liers wegen (met rode en groene smiley's) om hen duidelijk te maken dat het goed fout zat in onze stad. Onze persconferentie had dit alles nog eens extra in de verf gezet. Onze 4de fietstocht heeft zich min of meer beperkt tot het essentiele nl. dat fietsen voor iedereen is. Ook door positief te zijn kan men bepaalde tekortkomingen aankaarten. Na een voorwoordje van onze voorzitter, moesten wij vaststellen dat er een zeer geringe opkomst (30 deelnemers) was en dit ondanks het prachtige fietsweer. Van politieke zijde waren enkel schepen Van den Bogaert, staatssecretaris Van Weert en Groen!lijsttrekker (ikzelf) aanwezig. Hopelijk kunnen de politici beter luisteren (persconferentie) dan fietsen. We vertrokken aan het CC De Mol om de ganse stad (iedereen werd hier nogmaals met de harde feiten geconfronteerd) te doorkruisen tot aan het station. Hier namen we het nieuwe fietspad, naast de spoorweg, dat loopt tot in Lint. Iedereen was razend enthousiast (als het goed is, is het goed). Via kleinere wegen in Lint (enkel een 400m was zeer slechte weg) en de grensstraten met Duffel bereikten we het Netekanaal. Langs de AWW-plas fietsten we naar de Mijlstraat, waar onze penningmeester Koen en zijn vrouw ons verwelkomden met een hapje (heerlijke cake) en een drankje. Iedereen had de kans om eens rustig een babbeltje te slaan (hopelijk over fietsen). Na een half uurtje vervolgden we onze weg via Tallaart, Spreet tot aan de Berlaarsesteenweg (ook hier is het fietspad in slechte staat), via de Lierse Ring (het mooiste maar minst gebruikte fietspad in Lier) om uiteindelijk, terug aan het cultuurcentrum, te eindigen. Onder de kundige leiding van onze secretaris (ik) en de wegkapiteins (Erik, Robert, Wouter en Rudy) die voor de veiligheid zorgden werd het een plezierige en gezellige fietsnamiddag. Onze penningmeester verraste ons nog op een drankje als afsluiter.
Gazet van Antwerpen heeft een enquete gedaan i.v.m. de komende gemeenteraadsverkiezingen. Dit betekent natuurlijk niets, om het met een politiek cliché, (wat leer ik snel) te zeggen. Maar toch geven alle "politieke tenoren" (ben ik daar eentje van? ik kan niet eens zingen) hun beste commentaar. Niemand verliest, niemand wint, iedereen tevreden. Enquete kompleet overbodig zou men denken, neen. Persoonlijk heeft het mij ongelooflijk veel winst opgebracht. De mensen in de straat spreken mij spontaan aan (mijn vrouw wordt er knettergek van) en geven hun kommentaar. Veel mensen die niet wisten dat ik op weg ben naar een politieke carriere (ha, ha, ha). Laat mij toe te zeggen dat deze weg nog lang is en dat er nog veel obstakels (rij maar eens per fiets door Lier) en valkuilen te overwinnen zijn. Er is natuurlijk ook negatieve kommentaar, niet altijd terecht (Groen! roept nog steeds veel negativisme op en als pispaalpartij slaan we geen slecht figuur) maar ik hou mijn oortjes (nee geen rode) en oogjes open. Schitterende titel in het Nieuwsblad : "Buurt vreest te verzuipen in het nieuwe zwembad" (buurtcomité "De Dungels") . En het is nog niet eens geopend, er staat zelfs nog geen water in. Alle gekheid op een stokje die mensen hebben gelijk als ze zich vragen stellen over de verkeers- en parkeerdruk. Het grote probleem in Lier is "mobiliteit", maar er worden weinig direkte maatregelen getroffen. Alles speelt zich af in de toekomst en eigenlijk heeft niemand daar nog een boodschap aan. Voor één keer richt ik mij tot iemand persoonlijk nl de heer Grootaers Walter (GVA zat. 22 april). Hij kan het ongelooflijk goed uitleggen maar Walter, dat ge "het schijt" krijgt van sommige dingen, ik krijg van sommige dingen "diaree". "Hoe en waar we de 50plussers van mijn rock-'n-rollgeneratie aan sport kunnen laten doen". Ik hoop dat ook andere muziekliefhebbers (ik ben zelf een kleinkunstfanaat) tot die generatie behoren. En om ze te laten sporten stuur ze maar naar mij, zaak opgelost. Walter is begeesterd van voetbal, maar hij mag niet overdrijven er zijn nog veel andere sporten die evenveel doen voor de jeugd en misschien zelfs nog meer. Hierbij ga ik het houden, misschien tot een volgende kommentaar van de week.
Voor de zoveelste episode in het verhaal van de Grote Markt. Hoelang gaat deze soap (Nieuwsblad 12/04) nog duren? Waarschijnlijk tot de volgende verkiezingen en zij hebben dan weer 6 jaar de tijd om een definitief verdict te vellen (men spreekt al voorzichtig van eind 2008). Laat ons toe even te lachen (Groen!) met hetgeen zich tot nu toe heeft afgespeeld. Feestneuzen, kerstbomen en groene paaltjes als afbakening, de verscheidenheid is enorm. Van enkelrichting over dubbele richting terug naar enkelrichting, geen mens die er nog aan uit kan (zelfs de Lierenaar rijdt verloren op zijn eigen marktplein). Om dan nog te zwijgen over het kostenplaatje dat er aan vast hangt. Iedere Lierenaar moet dan ook nog eens zijn zeg doen (de middenstand op kop) en dit in kruisbestuiving met de inconcequentie van het stadsbestuur leidt natuurlijk tot deze lachwekkende (voor de buitenwereld, voor mij is het om te blêten) situatie. Steeds meer stemmen gaan op (zelfs gedeeltelijk bij de meerderheid) om de markt autovrij te maken. Ik zou zeggen gewoon doen. Maar daar is de middenstand dan weer (wie kent het liedje van Gorki : "de middenstand regeert dit land beter ...). Ik stel mij trouwens de vraag wie vertegenwoordigd de middenstand, want ook daar is de verdeling niet te overzien. Maar er is persoonlijk goed nieuws. In "Ons Lier" noemt de heer De Belder mij "het sportmonument" (waarvoor hartelijk dank, natuurlijk streelt dit mijn ego). Elke partij wordt vernoemd met hun ideeën over het sportbeleid gedurende de volgende 6 jaar. Centen, infrastructuur en de mensen trachten zoveel mogelijk te laten bewegen zijn de punten die praktisch bij elkeen voor de hand liggen. Maar zijn er centen, infrastructuur is er veel te weinig maar waar is er plaats? En de mensen laten bewegen, zij kunnen bij mij in de leer komen (toch heerlijk om te stoefen over mezelf). Tot daar deze korte kommentaar op de voorbije week.
Runners'World, het meest gelezen atletiekblad, niet alleen in Vlaanderen, maar over de ganse wereld, editie december 2006.
Met deze gedachte in het achterhoofd gingen we zaterdagavond naar een optreden van de "Wereldband" in het CC De Mol in Lier. Vanaf het openingsjaar pikken we (mijn vrouw en ik) onze jaarlijkse portie cultuur hier mee. Als de mensen aan mij vragen waar is het cultureel centrum van Lier, antwoord ik zeer voldaan "in mijnen hof". Wij dienen amper 2 minuutjes te stappen en we zijn er. Vroeger namen we de bus naar Antwerpen en gingen steevast naar de Arenbergschouwburg waar we alle bekenden van de kleinkunst en cabaretwereld hebben aanschouwd. Het enige dat ons hier ontbreekt zijn de bekende Nederlandse cabaretiers (oa Youp van't Hek, Herman Finkers enz...) waar ik een ongelooflijke (en dat is nog minimalistisch uitgedrukt) fan van ben. Nu ja men kan niet alles hebben in het leven. 
De zee, eigenlijk niet mijn territorium, maar met mijn vrouwtje 10 dagen op rust, het heeft wel iets. Het weer was al bij al een meevaller en we hebben van de gelegenheid geprofiteerd om enkele stranddagen door te brengen. Liggen, lezen, zalig nietsdoen, je zou zeggen wat wil een mens nog meer. Wel kunst ... met grote K. We hadden al wel gehoord van Beaufort 2006 en gans de kust was versierd met aankondigingen over deze "outside" tentoonstelling. Wie heeft er op tv niet de houten olifanten gezien, of Kamagurka in de kapel van Westende? 
Laat ons wel wezen, wie ook het initiatief genomen heeft, het was geslaagd (voor de aanwezigen althans).
Gazet van Antwerpen heeft een enquete gedaan i.v.m. de komende gemeenteraadsverkiezingen. Dit betekent natuurlijk niets, om het met een politiek cliché, (wat leer ik snel) te zeggen. Maar toch geven alle "politieke tenoren" (ben ik daar eentje van? ik kan niet eens zingen) hun beste commentaar. Niemand verliest, niemand wint, iedereen tevreden. Enquete kompleet overbodig zou men denken, neen. 
