Succes, succes, succes, dat zijn de alleszeggende woorden van mijn 30ste vriend na de Roparun. Het zijn precies deze woorden die het resultaat zijn van onze eerste ontbijtjogging. De weergoden waren met ons, de begeleiding van de joggings (Nelly en Paul) was af, een cavaatje onderweg deed de sfeer nog stijgen en om dit luik af te ronden een heerlijke douche. Aan fotografen geen gebrek (met dank aan Bruno en www.lierinbeeld.com) en zelfs VRT was aanwezig. Vanaf 8 uur was een ganse ploeg in de weer om alle voorbereidingen te treffen en de ontbijters te ontvangen. 12 Ongelooflijke mensen (achter de toog, achter het buffet, spekbakkers, afwassers enz...) waar ik heb kunnen op rekenen dames, heren het genoegen was geheel aan mijn zijde. Hen kan ik niet genoeg danken want zonder hen geen ontbijtjogging. Het was (volgens ik toch algemeen heb vernomen) een schitterend ontbijt met 200% dank aan Koen Wellens van "Familia Nijlen" (een beetje veel reclame is hier wel op zijn plaats). Vroeger hadden we een leuze "het moet niet goed zijn als't maar veel is" maar hier was er niet enkel voor iedereen voldoende, het was ongelooflijk lekker. Dank aan de meer dan 120 ontbijters die ervoor gezorgd hebben dat de "Kom op tegen Kanker"-kas goed gespijst zal worden. Het is daarvoor dat wij het doen. Velen zijn nog wat blijven plakken om met een duveltje of een trappistje nog wat na te kaarten over vroeger of al vooruit te kijken naar nieuwe uitdagingen die ons te wachten staan. Binnen enkele dagen hoop ik u te melden wat de opbrengst geweest maar het zal mijn verwachtingen (1000 euro) ver overstijgen denk ik. Mijn dank nog aan diegenen die niet zijn komen ontbijten maar toch geld gestort hebben om het goede doel "Kom op tegen kanker" te steunen. Tenslotte een WOORD van dank aan mijn vrouwtje die mij schitteren gesteund heeft (omdat ik soms nogal chaotisch ben zegt ze) om dit initiatief tot een goed einde te brengen. En nu op naar het volgende evenement om nog meer geld in het bakje te brengen, maar daarover meer in een later stadium. het zal iets totaal anders worden, misschien zelfs iets wat jullie van mij niet verwachten.
Morgen is d-day, na enkele zware dagen van voorbereiding gaat morgen mijn eigen georganiseerde ontbijtjogging door. Was ik 14 dagen geleden eventjes in paniek omdat er weinig mensen ingeschreven hadden, dan ben ik nog meer in paniek omdat ik volk zal moeten weigeren. Begin vorige week stelde ik vast dat Runnersworld deze jogging in hun loopprogramma had opgenomen, op zich natuurlijk fantastisch. Alleen zijn ze vergeten om te melden dat men tot 1 septmeber kon inschrijven. Dus al diegenen die morgen door toedoen van Runnersworld aanwezig zijn, zal ik teleurgesteld naar huis moeten laten gaan. Lopen kan nog, ontbijten niet meer. Maar voor de rest niets dan positief nieuws alle 125 ontbijten zijn de deur uit. Gelukkig kan ik dit organiseren dankzij de steun van "Traiteur Familia" uit Nijlen (ik heb hem meerder malen moeten lastig vallen om alweer meer bij te bestellen), waarvoor mijn hartelijke dank nu al. Mijn oude sponsor "Vedette Sport" http://www.vedettesport.com/ schenkt alle lopende deelnemers onderweg een verrassing, waarvoor ook dank. Een aantal vrienden zijn bereid om morgen de handen uit de mouwen te steken en deze dag tot een volledig succes te maken. Ook hen ben ik uiterst dankbaar want goede vrienden zijn belangrijk. Nu nog wat positieve medewerking van de weergoden en klaar is kees. Na het ontbijt kan er nog rustig nagekaart worden tussen pot en pint. De uiteindelijke totale opbrengst gaat naar "Kom op tegen kanker".
Na alweer een weekend van eten en drinken (vrijdag bij vrienden, zaterdag verjaardagsfeest 50j) ben ik gisterennamiddag naar het voetbal (lyra tsv) geweest. Ik ben al geen voetballiefhebber maar ik heb dit gedaan om enkele mensen een plezier te doen. Achteraf bekeken heb ik het me wel beklaagd. 10 Euro (daar had ik 4 duveltjes van kunnen drinken) om, eigenlijk, niets te zien. Twee zeer slechte ploegen, amper enkele kansen, een verslag in de kranten onwaardig. Als je op die manier mensen naar het voetbal wil lokken is dit niet de juiste manier, integendeel. Bij mij zal het weer lang duren eer ik nog eens een kijkje op een voetbalveld zal nemen. O ja de uitslag Lyra TSV - Bornem 0 - 0
Gisteravond met buurman Jan, nichtje Yasmine en mijn 2 broertjes naar België - Frankrijk geweest. Een bomvolle Arena zorgde tijdens de opwarming (geen global) al voor een strijdlustige sfeer. Het Franse team, met niet minder dan 5 NBA-profs, zou onze Belgische leeuwen eens vlug op hun plaats zetten. En spijtig genoeg gebeurde dat ook, we keken direct tegen een 10-puntenkloof aan. Dankzij wonderboy Tony Parker, die voor hetzelfde geld Belg had kunnen zijn, want eens hij vervangen smolt hun voorsprong als sneeuw voor de zon. Aan de rust (37-39) was alles te herdoen. Weer kregen we het dekesl op de neus en liepen de Fransen 7 punten uit. Maar de Lions reageerden schitterend en kwamen zelf op voorsprong. Nog eventjes ons hart vasthouden, maar een vechtlustige Belgische ploeg slaagde er in om de Franse haantjes met een kater naar huis te sturen. Eindatand 70-66. Volgende zondag volgt de terugmatch in Pau en laten we ons geen illusies maken, maar stilletjes dromen mag. De Belgium Lions hebben in ieder geval ons landje terug op de Europese basketbalkaart gezet. Waarvoor van harte proficiat en wij hebben er van genoten.
Eenmaal per jaar neem ik een dag verlof om te genieten van " boterhammen-in-het-park-2009 ". Daar ik geen Standaard-lezer ben en niet graag aanschuif neem ik mijn eigen boterhammetjes wel mee. Maar dat kan uiteraard de pret niet drukken integendeel. Deze namiddag had ik de eer en het genoegen te mogen luisteren naar Antwerpenaar-in-hart-en-ziel Axl Peleman en de nieuwe ster aan het firmament "Rocky" Buurman. Het was keigoe, 2 uur genieten op een bankje in het Warandepark.
De stad Gent (http://www.gent.be/) is meer dan een bezoek waard, dat hebben we zelf met al onze zintuigen mogen ontdekken. Eten en drinken, gelegenheden in overvloed, je zal er niet van honger en dorst omkomen ook niet tijdens deze zwoele zomerdagen. In 2 dagen en met de hulp van autochtonen hebben we Gent van nabij leren kennen, toegegeven met enkele aangename verrassingen. Maar beelden zeggen meer dan woorden.
St.Baafskatedraal Oude woning met bovenop beelden van Gentenaar W.De Buck Gaslei Beeld van Walter de Buck (brug over de stadsgracht) Wie weet hier de betekennis van ??? Ook Gent heeft zijn "Manneke Pis" Keizer Karel in Gent Jacob van Artevelde Dit zou mijn oorspronkelijke geboortenaam worden (!!!)
Heb vanmiddag live eventjes de Eneco-tour meegepakt. Ik had in de krant gelezen dat de renners ongeveer rond 13u zouden voorbijkomen in de Mijlstraat (Duffel). Om 12u30 thuis, mijn fietsje op en onderweg redelijk wat Lierenaars tegengekomen die mijn idee deelden (of ik dat van hen). Rond 13u passeerde de ganse karavaan in gesloten gelederen en op enkele minuutjes was alles voorbij, renners, politie, volgwagens enz... . In de namiddag heb ik nog naar de aankomst gekeken.
Samen met meer dan 5000 toeschouwers, waaronder ettelijke Bosniërs, waren we (4) getuigen van en sterk Belgian Lions team. Tijdens de eerste periode liep het niet altijd op wieltjes, maar een schitterende Beghin deed de wedstrijd kantelen in ons voordeel. Toch was het bibberen en beven, ondanks een sterk reboundoverwicht, tot aan de rust (46-47). De 3de periode werd, ondanks een kwetsuur voor Van Rossom (???), dankzij een verbluffende Bosco en een schitterende Van der Jonckheid een éénrichtingsmatch. Met de kleinste ploeg op het veld werden de Bosniërs overrompeld en het publiek ... het publiek genoot. Elke speler deed op zijn manier zijn duit in het zakje en als Doum Lauwers op de buzzer de 100 punten overschreed stond de Arena in vuur en vlam. Verslag : http://www.nieuwsblad.be/sportwereld/Article/Detail.aspx?articleID=DMF18082009_015 En nu Portugal nog en dan ... de profs van Frankrijk. 30 Jaar heb ik dit spelletje zelf gespeeld en na meer dan 10 jaar was het een aangenaam weerzien. Ik kende zelfs nog enkele mensen uit deze lang vervlogen dagen. Misschien kom ik zelfs nog eens terug.
Na een weekendje eten, eten en nog eens eten heb ik gisteravond deelgenomen aan een loopwedstrijdje in Booischot. De organisatie is in handen van AVZK en enkelen onder hen behoren tot mijn ruime vriendenkring. (http://www.avzk.be/, uitslagen, stratenloop Booischot 16km). Niets om over naar huis te schrijven, maar deelnemen was belangrijker dan ... . Vandaag met mijn dochter op culturele uitstap geweest naar onze hoofdstad. Met de trein (altijd een beetje reizen en dat zou 's avonds zeker bewaarheid worden) tot Brussel Centraal en op 5 min. stonden we voor het MIM (muziekinstrumenten museum). Een prachtig gebouw langs buiten, maar nog mooier inside. Van de kelder tot het 4de verdiep liggen er bijna 2000 instrumenten tentoongesteld.
En met een hoofdtelefoon kan men de meeste live beluisteren. We hebben er enkele aangename uren beleefd, het MIM is voor iedereen zeker een bezoek waard. Op het dak ligt een prachtig terras waar we een fris Duveltje en een heerlijke (betaalbare) maaltijd hebben verorberd. In de namiddag hebben we het stripmuseum en het museum van Marc Sleen met een bezoek vereerd. eerste uitgave Spirou (21/04/1938) Dit is pure nostalgie want de meeste striptekenaars komen mij nog vrij bekend voor. Blake en Mortimer Ik heb jarenlang zelf een Kuifjesabbonment gehad en lees nu nog altijd graag stripverhalen. Het was een heerlijke dag samen, enkel verliep, door de brand in station Herentals, de terugreis wat chaotisch. Maar daar is de NMBS en ook de politie in Herentals (niemand mocht in de buurt van het station komen, hoe kun je dan afspraken maken om je te komen oppikken???) schuld aan.
Zoals hieronder (artikel) vermeld zijn we gisteren naar het kleinkunstfestival in Olen geweest. Na een geslaagde kennismaking vorig jaar, dit jaar voor herhaling vatbaar. Een gratis,kleinschalig festival waar alle artiesten vlot in elkaar overlopen, enkel voor de hoofdact is er een instrumentarium wissel. Bart Van den Bossche is de man die alles in goede banen leidt en samen met zijn band de meeste artiesten begeleid. Het was prachtig weer, zeer aangenaam gezelschap, er was genoeg drank en de muziek was (voor mij althans) om duimen en vingers af te likken. Philippe Robbrecht zong wat oude nummers afgewisseld met nieuwe, Armand was in zijn "normale" doen, Hans De Booy was soms het noorden kwijt (leeft teveel in hogere sferen!!!) maar zijn liedjes zijn en blijven parels. Elly en Rikkert, het was voor mij meer dan 30 jaar geleden dat ik hen nog had zien optreden. Maar de stem van Elly is nog steeds een pareltje. De dochter van Ed Kooyman zong enkele liedjes met hen mee en Ed verscheen bij het laatste nummer ook even op het podium. Hoofdact van de avond was Jan de Wilde, die was ook helemaal zichzelf, tekst kwijt, soms wat verward, maar tekstueel helemaal ok. Kortom een geslaagde namiddag die stipt om 18u30 eindigde. Hopelijk tot volgend jaar.
Woensdagmorgen om 7u stonden Paul en ik klaar om de trein naar Wiltz (Lux.) te nemen, waar we 3 dagen sportief gingen stappen. Leuven en Liege Guilemins waren onze overstapplaatsen om uiteindelijk in Kautenbach te belanden. Van hieruit was het normaal nog een 1/2 uurtje met de trein, maar we hadden besloten om via het Charles Mathieu-pad (http://www.mdt.public.lu/action/infrastructure/sentiers/charles_mathieu.pdf) te voet Wiltz te bereiken. Een wandeling van ongeveer 13km met alles erop en eraan (behalve vlakke stukken). Na meer dan 4u stappen bereikten we onze bestemmingsplaats waar we ons onmiddellijk tegoed deden aan het plaatselijke vocht, een zalige Diekirch (of 2???). Na een heerlijke chinese maaltijd (we werden echt wel goed gesoigneerd), begaven we ons naar de jeugdherberg waar we een rustige nacht doorbrachten. Een stevig ontbijt (in de JH) moest volstaan om er een stevige dag tegenaan te gaan. Rond 9u verlieten we Wiltz en we zouden er pas tegen 16u terugkeren, na een wel zeer stevige wandeling. Zware klimmetjes (%???) en afdalingen losten elkaar in sneltempo af. Hier zien we er nog fris uit. Ook Luxemburg kent zijn windmolens. Dit zijn een aantal wegwijzers waar we ons op concentreerden. Halfweg in Esch-sur-Sure, Zicht op Esch-sur-Sure En schitterend weer hadden we ook.
Na een heerlijke maaltijd en enkel mojito's in het café van de JH vielen we moe maar voldaan in een diepe slaap. Onze laatste dag in Wiltz profiteerden we om nog een stevige (ditmaal vrij vlakke) wandeling te maken langs enkele mooie kabbelende beekjes in de omgeving Mooie gemeentehuis van Wiltz.
Na een (h)eerlijk middagmaal in het door de Europese gemeenschap gesubsidieerde project (http://www.cooperations.lu/fr/accueil), waar de JH, de tuin van Wiltz, de cinemazaal, het cafe en het rest-aurant deel van uitmaken, was het tijd om de trein huiswaarts te nemen. Met een klein ongemakje, de trein van Luik naar Oostende (via Leuven) had 40 min vertraging, bereikten we rond 20u ons eigenste Lier. We hadden er 3 fantastische dagen opzitten, gezelschap (merci Paul), slapen, eten, drinken (Diekirch???) en vooral fantastische maar vermoeiende wandelingen in een fenomenaal decor en schitterend weer. Voor herhaling vatbaar!!!
Beste vrienden, Vanaf heden verdwijn ik tot zaterdag in de Luxemburgse bossen. Wie mij komen zoeken wil, die mag. Maar ik ben geweldig goed om mij in het g(G)roen (!) te verstoppen.
Rond 14u ons Combo'tje in en op weg naar een derde dag folkfestival. Eigenlijk dekt vandaag de vlag de lading niet want de Fanfare van Vorselaar, Mira, Guido Belcanto of Amaryllis kun je moeilijk onder de noemer folk rangschikken. Maar voor ons niet gelaten, papa en mama zijn blijven hangen in de six(seven)ties. Mira, niet enkel een mooie, frisse verschijning, heeft nu ook een echte band achter zich. En dat geeft toch een beter gevoel, je staat er niet alleen voor. Zij is niet lang meer opkomend talent (als singer/songwriter) zij heeft talent. Spijtig dat haar bisnummer een herhaling was van een eerder gezongen lied. Amaryllis heeft een prachtige stem, maar verder kon ze ons niet echt bekoren. Jasper Erkens behoorde niet direkt tot onze interessewinkel. Wij lieten dit jonge geweld over aan de giecheltrutjes van de huidige generatie. Geef ons maar 'de' Guido. Meer dan een half uur voor het begin van zijn optreden zat de tent afgeladen vol. En niemand heeft het zich beklaagd, hij was helemaal zichzelf en zo moet dat. Het was een geweldig optreden, met fantastische muzikanten een een waanzinnig uitgelaten publiek. Liedjes over vrouwen, over mannen, over mensen die niet weten tot welke soort (???) ze behoren, kortom liedjes over en voor (met een kleine nuance, soms niet voor kinderoren bestemd) iedereen. Mijnheer Belcanto, wij hebben genoten. Tenslotte Yevgueni, met Groen!e jongen, zanger Klaas Delrue, hij weet ondertussen het (jonge) publiek wel op zijn hand te krijgen. Er was zelfs bereidheid tot samenzang. Het was goed en als afsluiter (voor ons althans) van dit driedaagse festival mochten ze er zijn. Na fir Bolg, ik denk dat ik volgend jaar terugkom, jullie hebben me bekoord en overtuigd. Een klein familiaal festival, maar eentje dat er mag zijn.
Door omstandigheden dit jaar geen Dranouter voor mij. Dus op zoek naar een "beetje" vervanging. Als absolute kleinkunst- en folkfan leek me het intieme festival "Na Fir Bolg" ('de ronde mannen' in Gaelic) een alternatief. En na 2 dagen heb ik het me nog niet beklaagd. Vrijdag met mijn vrouwtje onze "dancing shoes" voor een Boombal de Luxe (http://nl.wikipedia.org/wiki/Boombal). Na een geslaagde initiatie (ik denk voor ons toch al de 4de keer) werden de namen bourre, scottish, polka, mazurka, wals enz... weer wat helderder in het geheugen opgeslagen. En dan er tegenaan, eerst met "Peut-être demain" en dan EMbrun, die hun nieuwste cd kwamen voorstellen. Het was lang geleden dat wij nog zo gewalst en geschwungt hadden. De nachtelijke uren waren al lang ingetreden als we moe maar voldaan terug huiswaarts reden. Gisteren was ik solo, mijn vrouwtje had andere verplichtingen. Het eerste groepje dat speelde noemde zichzelf "piepklein" (uit Heist o/d Berg) maar voor mij was het de ontdekking van een nieuwe dag na-fir-bolgen. Gert Bettens was niet echt mijn ding, maar de waalse folkbands "Ceili Moss" (http://www.ceilimoss.be/ned.htm) en "KV Express" (http://www.myspace.com/kvexpress) speelden folk van een degelijk tot zeer degelijk niveau. Alweer genieten dus. Ondertussen nog een solo-optreden van blueswonderman Roland meegepikt. Ook al ben ik niet echt een fan, ik ben tot de laatste noot blijven luisteren. Hij heeft "het" toch en trekt elke toehoorder naar zich toe. Top of the bill van deze 2de dag, Urban Trad, een folk-rock band waar vanaf de eerste noot tot de laatste toon de schwung in zit. Ondanks mijn respectabele leeftijd heb ik mij anderhalf uur volledig laten gaan. Ik was niet meer van deze wereld, een soort dance-trance had zich van mij meester gemaakt. En ik heb er mij potverdorie geen bal van aangetrokken, want meestal ben ik nogal 'verlegen'van aard. Hierna ben ik wel huiswaarts gereden, bezweet en leeg. Het optreden van "de Mens" heb ik hierdoor wel gemist, maar men kan niet alles hebben in het leven.
En nu ga ik me klaarmaken voor dag nummer drie, met momenteel op de achtergrond "pak maar wat je pakken kan" van Yevgueni.
Voor ons, mijn vrouwtje en ik, is de vakantie , tijdelijk, voorbij. En of het goed was!!! Aaan de zee, prachtig weer, een week Sicilië, genoten en 4 dagen Lier feest, oef. Na een iets te lange vliegtrip, 4u ipv 2u20, en nog een dik uur met de bus werden we afgeleverd in hotel "Costa Verde" in Cefalu. Over het hotel, tenzij dat het voor ons een ietsje te groot was (we zijn kleine hoteletjes gewoon), niets dan goed. Ruime kamers (airco), prachtig zwembad, lekker en voldoende eten en drinken. Vlotte aangename bediening, een charmant (!!!) animatieteam wat wil een mens nog meer. De meeste dagen hebben we doorgebracht in volstrekte luiheid. Ik heb wel de geschiedenis van Lier (600pag. door Anton Bergmann) geestelijk verwerkt en heb enkele geweldige ontdekkingen gedaan over mijn stad. Sicilië, een eiland zo groot als België, moest toch een beetje bezocht worden. Palermo hebben we met een gids doorkruist, maar het is en blijft een grootstad (met een lelijk en klein stadhuis) met toch enkele mooie monumenten. De Etna stond ook op het programma, maar dat is enkel een toeristisch uitgebuite parkingplaats. Tot 1800m mag je komen, verder moet je een lift, een terreinwagen en een gids (zeer duur) nemen om uiteindelijk op 3000m te komen en nog niets te zien. Maar ja we hebben de Etna live gezien, met wat dampende wolken bovenaan de top. Het bezoek aan enkele kleine typische Siciliaanse stadjes was des te aangenamer en een verrijking voor onze westerse manier van leven (stressy en gejaagd). En dan maar weer afkappen aan het zwembad, in het zonnetje tot het tijd was om het vliegtuig naar huis te nemen. Na wat gewas en geplas vertrok mijn vrouwtje terug naar zee. Voor mij stond een 4-daags feest op het programma. Donderdagavond was het sportraad, met achteraf een fris pintje, de verenigingenmarkt (waar steeds minder echte verenigingen aan meedoen???) was een nachtelijke uitloper en zaterdag was een extralange marktdag en 's avonds een Frans feestje in Brasschaat. Met een groot deel van mijn vrienden Lotgenoten (zie Roparun) was het een aangenaam weerzien en een absoluut gezellige avond (en nacht). Zondagnamiddag heb ik als (Groen!) voorzitter een stukje meegefietst met de milieuraad en daarna ben ik afgezakt naar de binnenstad om te genieten van de aangeboden muziektoestanden dit alles overgoten met heerlijke Liers Caves. Vakantie een lang woord dat altijd veel te kort duurt. Maar er komt nog ... .
Na Beaufort 02 (2007) waren we in blijde verwachting (???) wat het ditmaal zou opleveren. Mijn vrouwtje en ik waren echter unaniem de vorige Beaufort was veel spectaculairder dan deze. Er zijn inderdaad wel mooie werken te zien maar het spectakel (oa de kinderbeeldjes, nu in Blankenberge, de spin enz...) ontbreekt een beetje. Maar oordeel zelf, op uitzondering van een 3-tal werken, heb ik alles gefotografeerd en het resultaat is hier te bekijken. http://picasaweb.google.com/ronyvanoosterwyck/Beaufort032009#slideshow/5347973097264383218
Toch loont het nog altijd de moeite om er een tweetal dagen voor uit te trekken en met de kusttram alle bezienswaardigheden te gaan bezoeken.
Onderstaande teksten zijn niet van mij maar ... je kan er even blijven bij stilstaan en kippevel krijgen is toegelaten :
Ik had ergens gelezen : deelnemen aan de Roparun is een ervaring voor het leven. Ik kan dit alleen maar beamen. Ook ik ben zeer tevreden dat ik mocht/kon deelnemen om zo een schakeltje te zijn binnen het team. Oprechte dank aan iedereen.
Om het te zeggen met de woorden uit tv serie -het eiland-: " Ik ben blij dat ik in jullie team zit"
Roparun
De dieren in het bos waren diep aan het slapen
want de dag was warm geweest en nu was het koel in de nacht
De Grote Beer,zijn vriend Maan en een deel van zijn vrienden Lotgenoten stonden een paar lichtjaren verder geamuseerd te kijken naar een stoet van kleine lichtjes op de aarde
Om een of andere reden was daar precies iets bezig van zuid naar noord
Tussen hen en de stoetwas er geen enkel obstakel, alleen tijd
Dan werd de maan moe en ze tikte af met de zon want die stond klaar op het wisselpunt en ze stond te springen van ongeduld
Tijdens de wissel schaterde de maan en ze zei dat het de moeite was, daar op aarde was een groep mensen bezig met iets héél speciaals.
Yés, zei de zon, ze trok haar vuist naar beneden, wreef in haar handen en ze kreeg nog meer goesting voor de dag, voor glimmende pannekoekbenen, parelend water, zweetdamp en warme voeten.
Rustig inlopen dacht ze, de dag werd stillekes geboren en de dieren werden eerst wakker.
Komaan mensen, dacht de zon, elke dag is een feest, geen tijd verliezen. Toen zag ze een paar stoetmensen voorzichtig uit de deur van hun mobilhome stappen Ze moest eens goed lachen met die slaapogen. Mille gust, dacht de zon, ze zien er niet uit maar ze hebben de boodschap wel gesnapt.
De maan moest nog wat stretchen en ging rusten. De chauffeur van de cosmos had ook maar kort geslapen en keek met zijn navigator naar Het Plan
YES, WE DID IT AGAIN!!!
En de woorden van Kris (Hazes) zijn hier zeker op zijn plaats:
TRIOMF, TRIOMF, TRIOMF!
We stonden er toch maar weer. En ik realiseerde me vanmorgen dat ik van de meesten van jullie niet eens goed weet wat jullie in het dagelijks leven doen, wat jullie job is... Maar dat is ook niet belangrijk. Ik weet wie jullie ZIJN: Stuk voor stuk STERKE MENSEN: mensen die er staan, ook op moeilijke momenten.
Het waren intense 48 uren: vooral heel veel gelachen, maar ook al eens een traan. Geknuffeld, lepeltje-lepeltje gelegen (of boem tegen boem), schouderklopjes uitgedeeld, diep moeten gaan...
De rustplaats Dendermonde gaf een speciaal gevoel; Simonne en Sven en Carine waren er ook. Het gevoel van de groep is compleet. Ook voor jullie heben we het gedaan en de finish gehaald; een extra motivatie.
Het is nu nog een beetje chaotisch (en moe) in m'n hoofd, maar er zullen de volgende dagen nog veel gevoelens naar boven komen (van chemo-kip naar emo-kip).
Het was dan ook (alweer) een ervaring voor het leven.
Bedankt hiervoor, allemaal!
Hallo allemaal,
Intens ingrijpende ervaring Kanker Verlies van geliefde lichaamsdelen Weg vanzelfsprekendheid van leven Een tweede kans Hier en nu leven, genieten .
Intens ingrijpende ervaring Was ook de Roparun 48 uur samen met lotgenoten Ieder zijn inzet Steun en warmte, Vreugde aan de eindstreep
Voor de 25ste editie van de Pallieterjogging was er blijkbaar een ietsje minder volk naar het Netestadje afgezakt (uit de monden van de toeschouwers) dan in een nabij verleden. Na hetgeen ik in een aantal krantenartikels had gelezen, wou men er een feestelijke editie van maken. 25-jarigen mochten gratis deelnemen, demonstratie zumba, djembe-spelers aan de aankomst maar voor de rest was het een meer dan normale Pallieterjogging. Indien dit een culturele verjaardag was geweest had men er meer van gemaakt, maar dit is maar een kleine sportieve prestatie. Voor mezelf was het mijn 24ste deelname iets waar ik (terecht) fier op ben. ik heb er dan ook enorm van genoten. De eerste 5km met mijn Groen!e vrienden (zie www.bloggen.be/lierpolitiek), de volgende 5km ben ik van loper naar loopster gelopen. Op vele plaatsen in de stad werden we op een zeer sportieve manier door de toeschouwers aangemoedigd.
misschien ben ik hier al fout en moet ik beginnen met "hey familieleden"...
Want net als vorig jaar heb ik weer het gevoel dat ik met een ganse familie op stap was.
Net als vorig jaar is wéér gebleken dat iedere schakel in het geheel wel degelijk noodzakelijk is om de streep te halen. Voor mij persoonlijk is de voldoening nóg groter dan vorig jaar.
Niet dat enkel de lopers van tel zijn, integendeel.
Maar vorig jaar werd ik pas een dikke maand aan de groep toegevoegd, terwijl ik nu het ganse proces kon volgen en opbouwen naar de absolute climax.
Scheppers, Ranzige Roze Ronny, Winy de Pooh, Jack Russel, de Barmoeder, het Piepkuiken... uit schrik om iemand te vergeten stop ik maar met opsommen.
Eens te meer is bewezen hoe men aan team-building moet doen!
Men gooit een aantal individuen samen en stuurt ze op verwen-weekend naar Parijs en Rotterdam, gegarandeerd succes!
Pijn, plezier, eten en ja, zelfs het bed en het toilet worden gedeeld.
Het "knopje" werd meer dan eens omgedraaid, zonder daar bij stil te staan. We hadden geen keuze...
Misschien moet de slogan van ROPARUN worden aangepast naar;
Ruik
Onze
Passie
Anders
Raakt
U
Nergens!
Want eens te meer was ons busje een allegaartje van rozegeur en zweetvoeten, maar niemand die erover ouwehoert!
Een mens is blijkbaar tot veel in staat, ook al is het in het belang van onze medemens.
Een voorbeeld voor velen.
Alé Lotjes, hier moet ik afronden want de tifosi wachten op mij...
WAT EEN TRIOMF!!!
Kris.
dag rony,
Nog eens al mijn bewondering voor de tweede Roparun. Ik had al verslag gekregen van Kristien.
Groet,
Phara
Hallo schatjes allemaal,
Na het lezen van al deze mooie berichten komen er heel wat emoties te boven. Prachtige herinneringen,tevredenheid,appreciatie,geluk... en kracht om voor een doel te gaan. Vele mensen om je heen en ongelooflijk veel helpende handen, een ECHT team,zalig!!!
WACHT NIET TOT MORGEN OM WIE ONTMOEDIGD IS DE HAND TE REIKEN, WANT GIJ KUNT DE HOUVAST ZIJN DIE DE ANDER NODIG HEEFT.
WACHT NIET TOT MORGEN OM WIE HET UITSTEKEND DOET VAN HARTE TE FELICITEREN, WANT JOU AANMOEDIGING MIST HIJ OM IN ZICHZELF TE GELOVEN.
WACHT NIET TOT MORGEN OM DIEGENE TE BEDANKEN DIE ONNOEMELIJK VEEL VOOR JE BETEKENT.
Bart Van den Bossche is de man die alles in goede banen leidt en samen met zijn band de meeste artiesten begeleid. 
Philippe Robbrecht zong wat oude nummers afgewisseld met nieuwe,
Armand was in zijn "normale" doen, 
Hans De Booy was soms het noorden kwijt (leeft teveel in hogere sferen!!!) maar zijn liedjes zijn en blijven parels. 
Elly en Rikkert, het was voor mij meer dan 30 jaar geleden dat ik hen nog had zien optreden. Maar de stem van Elly is nog steeds een pareltje. De dochter van Ed Kooyman zong enkele liedjes met hen mee en Ed verscheen bij het laatste nummer ook even op het podium.
Hoofdact van de avond was Jan de Wilde, die was ook helemaal zichzelf, tekst kwijt, soms wat verward, maar tekstueel helemaal ok.
Woensdagmorgen om 7u stonden Paul en ik klaar om de trein naar Wiltz (Lux.) te nemen, waar we 3 dagen sportief gingen stappen. Leuven en Liege Guilemins waren onze overstapplaatsen om uiteindelijk in Kautenbach te belanden. Van hieruit was het normaal nog een 1/2 uurtje met de trein, maar we hadden besloten om via het Charles Mathieu-pad (
Mira, niet enkel een mooie, frisse verschijning, heeft nu ook een echte band achter zich. En dat geeft toch een beter gevoel, je staat er niet alleen voor. Zij is niet lang meer opkomend talent (als singer/songwriter) zij heeft talent. Spijtig dat haar bisnummer een herhaling was van een eerder gezongen lied. 
Amaryllis heeft een prachtige stem, maar verder kon ze ons niet echt bekoren.
, wij hebben genoten.
Yevgueni, met Groen!e jongen, zanger Klaas Delrue, hij weet ondertussen het (jonge) publiek wel op zijn hand te krijgen. Er was zelfs bereidheid tot samenzang. Het was goed en als afsluiter (voor ons althans) van dit driedaagse festival mochten ze er zijn. 
Ook dit is genieten.
"Peut-être demain" en dan 
EMbrun, die hun nieuwste cd kwamen voorstellen. Het was lang geleden dat wij nog zo gewalst 
en geschwungt hadden. De nachtelijke uren waren al lang ingetreden als we moe maar voldaan terug huiswaarts reden.
"Ceili Moss" (
Roland meegepikt. Ook al ben ik niet echt een fan, ik ben tot de laatste noot blijven luisteren. Hij heeft "het" toch en trekt elke toehoorder naar zich toe. 
Urban Trad, een folk-rock band waar vanaf de eerste noot tot de laatste toon de schwung in zit. Ondanks mijn respectabele leeftijd heb ik mij anderhalf uur volledig laten gaan. Ik was niet meer van deze wereld, een soort dance-trance had zich van mij meester gemaakt. En ik heb er mij potverdorie geen bal van aangetrokken, want meestal ben ik nogal 'verlegen'van aard. Hierna ben ik wel huiswaarts gereden, bezweet en leeg. Het optreden van "de Mens" heb ik hierdoor wel gemist, maar men kan niet alles hebben in het leven. 
Sicilië, een eiland zo groot als België, moest toch een beetje bezocht worden. Palermo hebben we met een gids doorkruist, maar het is en blijft een grootstad 
(met een lelijk en klein stadhuis) met toch enkele mooie monumenten. 
De Etna stond ook op het programma, maar dat is enkel een toeristisch uitgebuite parkingplaats. Tot 1800m mag je komen, verder moet je een lift, een terreinwagen en een gids (zeer duur) nemen om uiteindelijk op 3000m te komen en nog niets te zien. Maar ja we hebben de Etna live gezien, met wat dampende wolken bovenaan de top. 
En dan maar weer afkappen aan het zwembad, in het zonnetje tot het tijd was om het vliegtuig naar huis te nemen.
Na Beaufort 02 (2007) waren we in blijde verwachting (???) wat het ditmaal zou opleveren. Mijn vrouwtje en ik waren echter unaniem de vorige Beaufort was veel spectaculairder dan deze. Er zijn inderdaad wel mooie werken te zien maar het spectakel 
(oa de kinderbeeldjes, nu in Blankenberge, de spin enz...) ontbreekt een beetje.
Beste leesgenoten geniet mee van een rondje Parijs - Amsterdam in 48u.
