Voor de 6de maal, denk ik, richtte Natuurpunt Lier zijn sponsorjogging in. Met meer dan 100 deelnemers kan men dit als een succes beschouwen. Al is niet iedereen begaan met het woord "sponsor". Mijn (werk)collega's hadden de moed mij met 55 euro te sponsoren en ik zou 10,5 km (zijnde 3 rondjes) lopen (en afzien). Met mijn fiets, ik vol moed (geen goede want woensdag was ik na 5km moeten stoppen) naar Emblem. Met plezier onze 55 euro afgegeven, daarvoor kreeg ik een loopnummer opgespeld. Het was de bedoeling om met zijn allen 1000km vol te maken. Met enkele marathonlopers tussen de starters moest dit zeker lukken. Mijn eerste rondje liep redelijk vlot maar bij de volgende beklimming van de brug over het Netekanaal was mijn tank al stilletjes aan het leeglopen. Ik heb nog enkele minuten volgehouden, maar werd verplicht om mijn tocht al wandelend voort te zetten. Toch overtuigde (of probeerde althans) ik mezelf om dit rondje nog af te maken. Maar ik was wat blij toen ik gearriveerd was. Er werd uiteindelijk in totaal meer dan 380 rondjes afgelegd, zijnde 1350km. Hoeveel geld er werd ingezameld weet ik niet. Met dank aan mijn collega's (ook van harte van Mark, voorzitter Natuurpunt) voor het gesponsorde bedrag. Spijtig genoeg heb ik mijn deel van de overeenkomst niet kunnen waarmaken. Maar ... ik kan een geldig excuus inroepen. Misschien een volgende maal beter.
Beelden zeggen meer dan woorden. Maar het was een drukke, fantastische vijfdaagse. Kunst, cultuur, sport, eten en drinken alles op zijn best. Eén minpuntje, Barcelonezen (of hoe noem je zo iemand) zijn niet de meest vriendelijke mensen op aarde. En sommigen (de meesten) spreken geen enkele vreemde taal, zelfs engels is al veelgevraagd.
Vandaag een middagje "Boterhammen in het park" (Brussel, Warandepark). Het was al enkele jaren geleden (kan me niet echt juist herinneren) dat we elke vrijdag van de vakantie alleen of met vrienden onze boterhammetjes gingen opeten in Brussel. Ondertussen was er al eens "Boterhammen in de Stad" (Brussel, andere lokatie) geweest maar sinds enkele jaren terug in het Warandepark maar nu gedurende één week. Vandaag "in het voorprogramma" (zijn eigen woorden) Axel Peleman, Antwerpenaar in hart en ziel. Ik had nog nooit (ik sta er zelf versteld van) het genoegen hem persoonlijk aan het werk te zien. En het viel mee, hij had wel meer interactie met het publiek dan dat hij liedjes heeft gezongen, maar dat kon de pret helemaal niet bederven. Buiten de liedjes uit zijn cd , zong hij enkele wereldberoemde (in Vlaanderen) nummers, oa Mia van Gorki en eentje van Doe Maar (ben even de titel kwijt). Tijdens het optreden deed hij op schitterende wijze beroep op 2 mongoloïde jongeren die al dansend het podium mee onveilig maakten. Het werd door het publiek eerlijk gesmaakt. Tijdens de wissel van de wacht heb ik mijn boterhammetjes opgegeten en dan volledig concentratie voor goede, oude Miek en Roel (fantastisch bijgestaan door Roland). Hier ben ik mee opgegroeid (wij maken revolutie, vertalingen van Tom Paxton enz...), hier ben ik volwassen mee geworden. En hierdoor zit het rebelse (in hun liedjes) heden ten dage nog altijd in mij. Ook uit nummers van hun nieuwe cd (De Titanic achterna) blijkt hun zin voor rebellie nog steeds niet te zijn verdwenen. Eén ding heb ik me niet veroorloofd, ook al ken ik nog al hun nummers, het luidkeels meezingen. Daar ben ik toch een ietsje te timide voor. Het was een middagje genieten van zon, muziek en ... .
Wandelen in mijn eigen stad, moet kunnen? De GR-paden hadden er voor gekozen om hun 30ste verjaardag te vieren in Lier. Fietsen en wandelen, er was keuze te over. Met wat vrienden durfden we het aan om 11km Liers grond onder onze zolen te laten gedeien. Inschrijven kon aan het Moevement (we kregen er elk nog 3 drankbonnetjes bij, dit ruikt meer naar een opleiding drankorgel). Stipt om 1u vertrokken we (ik denk met een 50-tal). Van overal (zelfs Nederlanders) en toch wij als moedige Lierenaars. Gelukkig uiteindelijk, want onze gids was duidelijk niet op de hoogte van het reilen en zeilen binnen onze stad. De druppel (die de emmer ...) hij sprak over een "gemeentehuis", dat moet je wel zeggen in mijn (en ik niet alleen) aanwezigheid. Wij zijn een stad en hebben uiteraard een "stadhuis". Een paar weken geleden had ik hetzelfde voor op de zaterdagse markt, aan dat kraam krijg ik geen vlees meer, ik maakte teveel van mijn oren!!! Zo goed en zo kwaad als het ging hebben wij dan maar de nodige uitleg gegeven bij de voorzien stopplaatsen. Misschien heb ik hier een nieuwe hobby ontdekt, gidsen. Maar de ontwerper van de wandeling had zijn best gedaan om ons zoveel mogelijk langs niet alledaagse wegeltjes te leiden. Een gedeelte van de wandeling liep dwars door de stad (GR12 van Nederland naar Parijs loopt trouwens door onze stad) en op het Zimmerplein kregen we een rustpauze om iets te consumeren (liefst drank en vooral bier). Via de Dungelhoefsite en het kerkhof (Mechelsestwg) bereikten we rond 17u terug ons beginstadium. Na enkele speeches (o.a. van onze dierbare schepen de heer Van Den Bogaert) werden onze drankbonnetjes met plezier verbruikt. Weerom een aangename namiddag (zonder regen) in aangenaam gezelschap.
Prettig weertje om nog eens een wandelingetje te maken. Mijn broer had zijn keuze laten vallen op Arendonk (Het Arendonks wandelpad, 10km met start aan de markt).
De auto geparkeerd op de Markt (zoals hierboven voorgesteld) en wij op weg. Er werd en word in Arendonk stevig gebouwd (en het zijn geen doppershuisjes), de eerste km's liepen we door nieuw aangelegde woonwijken (vooral de vrouwtjes konden hun ogen de kost geven). Onze wandelkaart vermeldde nog zandwegen waar er al beton en macadam gezaaid was. Ondanks een bosrijke omgeving hebben we niet veel bos doorkruist en we zijn welgeteld één rustbank tegengekomen (die we tenvolle benut hebben om heerlijk te picknicken). Maar de veldwegeltjes die we onder de voeten geschoven kregen, creëerden een oase van rust. In Vooreind maakten we een kleine omweg, dit om tegemoet te komen aan één der werken van barmhartigheid nl. de dorstigen laven. Aan het einde van de wandeling passeerden we de buste van Arendonks bekendste inwoner, Rik Van Steenbergen. En vlakbij het heemmusem lag nog een prachtige molen.
Het was niet onze mooiste wandeling maar het was een aangename kennismaking met Arendonk en omgeving.
Uit alle streken van het land waren de mensen afgezakt om samen met VRT-vedette Marijke Hofkens (ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord) deel te nemen aan de wekelijkse aflevering van het gelijknamige radio- en TV-programma. De radioreporter was al druk bezig materiaal (interviews) te verzamelen voor maandagochtend. Rond 14u zette de karavaan zich moeizaam (het was een redelijke drukte op het Zimmerplein) in beweging en 20 min. later was het onze beurt. Eigenlijk kan men stellen dat er prettiger manieren zijn om aan een fietstocht deel te nemen, maar langs de andere kant,bij zulke éénmalige gebeurtenissen mag je niet ontbreken. Dus wij present. Voor ons was het een alledaags tochtje, niets nieuws onder de zon. Tenzij de doortocht langs CBR (een betonfabriek, waar normaal het jaagpad langs het Netekanaal volledig afgesloten is), maar dit bleek achteraf niet de juiste zet te zijn. Vele platte banden (omwille van de scherpe stenen) en enkele valpartijen waren de oorzaak van menig gevloek en getier. Maar voor de rest alles ok, enkel een buitje dat de pret wat probeerde te bederven. Tegen dat de mensen hun regenjasje aanhadden was het nat al opgedroogd. Maar wat een fietsfile, vanop de brug van Emblem tot aan de spoorwegbrug in Lier (ongeveer 2km, misschien iets meer) was één langgerekt lint van zich voortbewegende, de een al wat vlugger dan de ander, mensen. Met fietskarren, geladen met kinderen of honden, met tandems, ligfietsen tot fietsende sigaren, alles was voorradig. Na de fietstocht kon je op het Zimmerplein nog genieten van Plane Vanilla met Raf Van Brussel en de Sjarel (van de Magical Flying Thunderbirds). Ambiance verzekerd op en voor het podium. Tot fietsens ...
Een festival met voor ieder wat wils, niets moet alles (of toch bijna) mag. Geef je oren en je ogen (schaarsgeklede meiden, gerokte mannen, oud en jong, zij die graag opvallen) maar de kost. Toch moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat de riante veertiger en de prille vijftiger minder vertegenwoordigd zijn. Jongeren en jonge families maken de trends. Vanaf 17u vrijdagavond tot 23u30 zaterdagnacht was Dranouter voor ons één groot festijn, drank, eten en nietsdoend luisteren. Wat wil een mens nog meer? In Dranouter heb je maar één probleem, je kan niet alles beluisteren, dus kiezen is de boodschap. De Franse groep Kwal (what's in a name) (www.naive.fr) beet voorons de spits af. Franse hiphop op zijn best. En dan naar de Kayam-tent (the main-stage) voor meer dan 3u topentertainment. Kadril (www.kadril.be) , mijn eigenste lievelingsfolkgroep, die hier eigenlijk een thuismatch spelen. F a n t a s t i s c h. Genieten met een grote G. De Ierse groep Altan (www.altan.ie) was voor mij een aangename verrassing, ik kende ze niet (zij mij waarschijnlijk ook niet, maar dit terzijde). Ierse folk (echte) om duimen en vingers af te likken. Om te vervolgen met super adhd-er Bart Peeters (www.bartpeeters.net). Hij had nog geen woord gezegd en de tent stond al op zijn kop. Met oudere en enkele nieuwe nummers en met enkele gastspelers wist hij het publiek in tranche te brengen. Als er dan nog iemand tijdens dit optreden zijn lief ten huwelijk vroeg was het kot te klein (bij manier van spreken natuurlijk). Supergeslaagd. De grote tent werd eventjes omgeruild voor de Flamundo-tent waar we nog een beetje Jaune Toujours meepikten. In de Palace-tent waren ondertussen enkele Fransen (aut- en allochtonen) neergestreken onder de naam Les Boukakes(www.boukakes.free.fr) . Gitaarsolo's, groovy beats en rap wisselden elkaar in snel tempo af of werden vakkundig gemixed. Een aanrader, we hebben het concert tot de laatste noot bijgewoond. Om ten slotte te eindigen met madame Axelle Red (www.axelle-red.com), miskleun van de dag. Spijtig maar niet goedgekeurd. Na een te korte nacht (om 3u in onze slaapzak gedoken) en een stevig ontbijt (in de Ierse pub Redmonds in Loker, een aanrader) wij op weg voor een nieuwe portie muziek en entertainment. We namen rustig de tijd om de festivalweide af te schuimen en namen een kijkje in de Palace-tent waar de jeugd volop aan het Boomballen (wij hebben ons niet aan een dansje gewaagd, de ouderdom!!!, al had ik in Lier al enkele pasjes geleerd, het was zelfs dezelfde juffrouw) was. Terwijl mijn vriend Bruno zich liet innemen door een Ierse groep (Padraig Rynne Band), heb ik enkele kippevelmomenten (letterlijk) beleefd tijdens de hommage aan de onlangs (mei 2007) overleden Dirk Van Esbroeck. Een aantal van zijn vroegere kompanen (Juan Masondo, Wiet Van der Leest, Paul Rans ...) aangevuld met enkele vrienden (Dre Peremans, Jan De Smet, Wigbert ...) brachten hulde aan Dirk. Om het op zijn Wally's te zeggen, het was GEWELDIG, fantastisch het was één groot eerbetoon. Spijtig dat er een eind aan moest komen (aan het optreden). De Zuid-afrikaan Riku Lätti (omringd door Vlaamsemuzikanten) was alweer een nieuwe aangename verrassing. (www.riku.co.za). Soms ingetogen alleen, soms met muzikale omleisting wist hij ons met zijn sudafrikoans taaltje te bekoren. Volgend station in onze muzikale reis, het Zesde Metaal (met zeven, waar haal je het vandaan) (www.myspace.com/hetzesdemetaal). Ook zij speelden een thuismatch, elk Westvlaams meiske zong uit volle borst mee. Ondertussen had de zon al zijn energie op de dranouterse weide gegooid, het was er vreëe woarme. We vonden een lekker plaatsje in de schaduw om te genieten van het 10-jarig bestaan van de vlaamse folkgroep Ambrozijn (www.ambrozijn.be). Met enkele ex-leden (o.a. Soetkin Collier, nu Urban Trad) werd het één groot muziekfeest, alleen de gratis (drank)tournee ontbrak. In dezelfde tent (Flamundo) zijn we blijven hangen. Bij de IJslandse (eigenlijk van de Faröer-eilanden) troubadoer Teitur (www.teitur.com) waren de bindteksten beter dan zijn liedjes. Maar wat hierop volgde was Ierland op zijn best. Uitgeroepen tot "all Ireland fiddle champion", solospeelster in Riverdance Zoe Conway (www.zoeconway.com). Samen met haar echtgenoot (gitaar) haalde zij het beste uit zichzelf en het publiek was laaiend enthousiast. Wat een vingervlugheid om haar instrument tenvolle te benutten. Ondertussen was de act van de avond Sinead O'Connor al aan haar optreden begonnen. Maar wat een massa, ik denk dat we 100m van het podium stonden. We zagen haar enkel op het scherm (ze had een hoofddoek op), maar horen deden we haar amper. Na onze laatste drankbonnetjes genuttigd te hebben, zijn we in de auto gestapt voor een reisje terug naar Niel (Bruno) en Lier. Maar het was in alle opzichten een geslaagd Dranouter. Ik zou zeggen tot volgend jaar.
Na een regenachtige dag Bokrijk op naar DRANOUTER (city of folk). Geen GSM, geen PC, enkel genieten van de muziek en hopelijk valt het weer ook wat mee.
Ergens tussen Aarschot en Scherpenheuvel ligt Testelt, een één-stratig dorp in de vallei van de Demer. In de nieuwe wandelgids (Natuurpunt)vermeld, onder wandeling nr 25, als aardgaswandeling, dus ok. En of het ok was.Onze stijve, stramme spieren (dat heb je als je wat ouder wordt) waren nog niet opgewarmd of de Voortberg (volgens de gids een 50 m hoge ijzerzandsteenheuvels) lag voor onze voeten. Na een steile klim wordt je geconfronteerd met de soms mooie, een fantastisch panorama met uitzicht tot aan de basiliek van Scherpenheuvel, soms te moderne, achter ons schotelantennes met een doormeter van 1,5m, realiteit. Je vertoeft nu een tijdje op een plateau, met verrassend een bloeiende wijngaard langs de flanken (tot de 18de eeuw werd hier volop aan wijnbouw gedaan). Tussen de varens en de bomen bereik je de "Broekbeemden". Hier kan je de Galloway-runderen niet alleen ruiken maar ze, bij manier van spreken, aanraken (maar dat mag niet). Ook een kudde kleine paarden neemt hier rustig de tijd om te grazen. Langs de boorden van de Hulpe, een riviertje half ingenomen door hoge rietstengels, heeft alles een 5-kleurige dimensie. Het blauw van de lucht (maar variabel), het groen (overheersend) en alle bloeiende planten zijn geel, wit en purper getint. Namen kan ik er niet op kleven daarvoor is mijn kennis van de natuur te beperkt (om niet te zeggen nihil). Maar dat is geen reden om gewoon van de omgeving te genieten. Plots duikt de drukte van het autoverkeer weer op, mits een kleine omweg kan men "Huize Ernest Claes" bezoeken (maar dan mag je niet op zaterdag gaan). Niet getreurd iets verderop (terug in de juiste richting wandelend) staat het Hof van Zichem en daar hebben ze Lindemanskriek van 't vat. Na onze dorst te hebben gelest, volg je de loop van de Demer. Zichem ligt achter ons en de stilte van de natuur overheerst terug de omgeving. Even goeiedag zeggen tegen de collega-wandelaars en ons eigen geluid (wij genieten beide van het eten van een heerlijke, keiharde peer) zijn de enige ingrediënten die deze stilte overstijgen. Na goed 3u (wandelen en pauzes) komen we terug in Testelt. Onze rugzak leeg en onze longen vol. Een aanrader als je niet bang bent van 9km wandelen, een beetje slijk (niet moeilijk na al die regen) en het gezelschap van de stilte.
Vlaamse feestdag voor iedereen, dus ook voor ons en wij met ons tweetjes naar het Zimmerplein. Het was "boombal" (een moderne variante op het volksdansen uit een lang vervlogen tijd) en er was veel volk op de been. Eerst wat schuchter, daarna met volle overgave, werd er geoefend op de deuntjes van een trekzak. Onze burgermoeder gaf het goede voorbeeld en deed enkele moedige pasjes mee, de andere aanwezige schepenen waagden zich niet aan een avontuurtje (uit zelfkennis of uit schrik om zich belachelijk te maken). Mijn vrouwtje had al enige ervaring en sleurde me mee door "den bak", maar geamuseerd heb ik me zeker. Iemand die op mijn voeten trapt, men eigen benen in een knoop, soms volledig uit de maat maar plezaaant! Na een uurtje was het een folkgroepje dat enkele muzikale noten ten berde bracht en dit was de gelegenheid om de oefening in de praktijk om te zetten. Toen het zweet van mijn lijf begon te drijven zijn we gestopt en een fris pintje gaan drinken, maar het was ondertussen al stevig donker.
Uiteindelijk is het toch nog een beetje deftig weer geworden (zie art. hieronder) en daar hebben we gebruik van gemaakt en hoe. Vrijdag zijn we gaan wandelen in Lichtaart (vertrek parking achter Floreal). Een prachtige wandeling voor 90% langs bospaden (soms ook gebruikt als mountainbikeroute, dit is beter te vermijden!) en enkel de laatste km is tussen de huizen (nu ja het is geen spek voor onze bek). Aan het "zwarte water" namen we even de tijd om het landschap (een vijver vol lelies) te bewonderen in de houten
vogelkijkhut. Halverwege hebben we een drankje genuttigd in Ter Heyde (sportcentrum). Langs enkele prachtige vijvers
(bedekt met gele en witte lelies) kom je voorbij een camping. En via een residentiële woonwijk terug naar je vertrekpunt. Tijd om een ijs of pannenkoek te verorberen! Deze wandeling is een absolute aanrader, zeker in de week, als je wil genieten van de natuur en de stilte. Zaterdag na ons marktritueel (weinig kopen, meer drinken) had ik een fietsroute uitgestippeld (via de knooppunten langs Broechem, Oelegem en Halle) die ons uiteindelijk in Zoersel in het "Boshuisje" (wat was dat lang geleden) deed belanden. Onderweg nog een bekend iemand tegengekomen (wij kunnen toch nergens komen waar we niemand kennen, erg niet) en via Zandhoven, Massenhoven en Viersel langs de Netedijken tot aan de "Beemden" (om onze dorst te lessen). Een schitterende, onbevolkte fietstocht van ongeveer 52km hadden we weeral tot een goed einde gebracht en er van genoten. Na het verorberen van onze wekelijkse 's zondagse koffiekoekjes, sprongen we alweer de fiets op (p r o f i t e r e n van het goede weer) om te gaan "libellen". Met de wagen tot het Vrijbroekpark in Mechelen om daar te vertrekken voor een uitgestippelde route (uit Libelle) langs het Antwerpse rivierenland. Via Leest (langs de Zenne), Heffen en Heindonk bereikten we de Rupel waar we ons installeerden om onze middagpiknik te nuttigen. Rond 13u30 bereikten we het veer in Klein-Willebroek waar we ons (gratis) lieten overzetten.
Via de Schorre (veel te druk) fietsten we langs landelijke wegen door Reet en Rumst waar we de blauwe bruggen moesten oversteken om via Battel, langs de Stuyvenbergvaart (ook daar veel te druk) terug het Vrijbroekpark te bereiken. Een mooie fietstocht (om de haverklap kwamen we fietsers tegen met pagina van de Libelle in handen, vandaar het woord "libellen" zie hierboven) maar op een zondagnamiddag veel te druk. Wij willen onze opvolgers aanraden om de tocht tegen wijzerzin te doen, wegens de aanwezigheid van de meeste stopplaatsen in het 2de deel. En je mag het van ons aannemen er zijn best gezellige plaatsjes bij.
Samen een weekje verlof, het doet iedereen deugd, maar we hadden er ons wel iets anders van voorgesteld. Een wandelingetje hier, een fietstochtje daar, een terrasje erbovenop, niets van dat alles regen, regen en nog eens regen. Een filmpje kijken, een boekje lezen, wat meer aandacht aan de maaltijden spenderen (niet altijd aan te raden want er komen altijd kilo's bij) en uiteraard meer tijd voor "liefde en sex". Wat is er gezelliger dan bij een fikse regenbui samen in bed te kruipen (u mag mij altijd een beter alternatief laten weten). En als dit niet geloofwaardig overkomt maak ik jullie wel iets anders wijs. Gisteravond (do.5/07) stond de opening van de nieuwe reeks vestconcerten op het programma. Persoonlijk ben ik niet zo'n vestconcertganger, omdat de muziek meestal niet in mijn richting ligt. Er wordt ook meer gepraat (door elkaar heen, maar dat moet kunnen) dan geluisterd. Maar ik ben wel een grote fan van het betere (nu ja wat is beter) Nederlandstalige lied en het repertoire van Mama's Jasje ligt zeker in die richting. En blijkbaar ben ik niet alleen want er was ongelooflijkveel volk. Ik zou zelfs zeggen meer volk dan mensen. Van eigen vertalingen (van min of meer bekende nummers, Elvis, Suzi Quatro, Nazareth enz...) over covers van Frank Boeyen, Het Goede Doel enz...tot enkele eigen nummers weten zij een groot publiek (van jong tot oud) te boeien (nee niet de Frank). Mijn vrouwtje en ik hebben genoten van een lekker avondje muziek. Spijtig genoeg moest het halverwege de vertoning, nog maar eens, stevig beginnen regenen. Maar blijkbaar was dit voor de aanwezigen geen excuus om te verdwijnen, integendeel. Iedereen bleef, met regenjas of onder moeders paraplu (of met mama's jasje), stevig meewiegen en ja zelfs luidop meezingen met, de vanop het podium, gebrachte nummers. Normaal ben ik geen meezinger, ik heb er trouwens geen stem voor, maar ditmaal heb ik me toch ook eventjes laten gaan. Tot spijt van wie benijdt (ik ken de meeste nummers zelfs vanbuiten). En nu hopen dat de volgende dagen toch nog wat licht in de duisternis brengen, alhoewel ook bij regenweer kan een korte vakantie nog geslaagd zijn. Always be "positiv" my friends.
In zeven universitaire ziekenhuizen en universiteiten hebben meer dan zesduizend fietsers en wandelaars deelgenomen aan Cycle for Life, een sportief project dat de strijd aanbindt tegen kanker. Men kon vier, acht of twaalf kilometer stappen en vijfentwintig of vijftig kilometer fietsen. Daar betaalden de deelnemers vijf euro inschrijvingsgeld voor, als sportieve steun aan de kankerbestrijding. Per betalende deelnemer stort hoofdsponsor Roche Oncology nog eens vijf euro extra door. Elke universiteit kreeg ook duizenden euro's extra steun van de farmaceutische firma. Zo bracht Cycle for Life 132.470 euro bijeen. Nadat we het traject Lier - Edegem (in gezelschap van Ronny en Sofie) rustig hadden afgepeddeld, kwamen we aan het UZ in de drukte terecht. Mijn goede vriend Dirk was éen van de eersten die ik tegen het lijf liep en ik hoopte dat het voor die dag de laatste keer was (hij was nl. mee verantwoordelijk voor de plakploeg). Mijn collega (werk) Carolien was van de partij, maar zij gingen 12km wandelen. En ook de Lierenaars waren redelijk goed vertegenwoordigd, later kwamen we nog een groep tegen met Lierenaars die aan de stad werken. Het weer liet ons in de beginperiode danig in de steek, we werden zelfs verplicht om een regenjasje aan te doen. Maar langzaam aan nam het zonnetje weer de bovenhand. Tijdens de lunchpauze (in het St.Gabriëlcollege in Boechout) was het zelfs aangenaam, we werden vergast op boterhammetjes, een groentendrankje en een fruitdrankje, Jammer maar een stuk fruit had hier op zijn plaats geweest. Met een voldaan gevoel vertrokken we om de resterende km. te verorberen. Maar waren we nu niet te ver gereden, ergens hadden we de splitsing 25 en 50km gemist! Gelukkig was Jo (onze sportraadvoorzitter en in gezelschap van zijn vrouw en zoon Bram) bij de pinken, het heeft ons maar een kleine km omweg gekost. Maar we denken dat er velen daar het juiste traject gemist hebben, hopelijk zijn zij allen gezond en wel (50km ipv 25km fietsen is niet niks) in Edegem aangekomen. De rest van het traject (via Kontich en Aartselaar) verliep voorspoedig, al was het af en toe ploeteren en ploegen (we voelden ons soms Sven Nijs). Al keuvelend en babbelend bereikten we terug het UZ waar we nog een (gesponsord)drankje aangeboden kregen. De miezerige regen en een stortbui bij onze aankomst kon de pret niet bederven (nu ja!). Nu nog de terugweg Edegem - Lier afhaspelen en ons doel was bereikt.
Zondagnamiddag was ik voor het eerst in openluchtmuseum van het Middelheimpark. Sinds 27 mei en dit nog tot 28 oktober, loopt hier de tentoonstelling Air-Born van Paul McCarthy (zonder n, waarschijnlijk kan hij ook niet zingen).
Sinds eind jaren 1960 werkt Paul McCarthy (VS, °1945), een van de grootste levende kunstenaars, gestaag aan een intussen indrukwekkend oeuvre. Hij focust op seks en agressie en bekritiseert zo het symbolische geweld in onze cultuur vol massamedia en familiewaarden. Schilderijen, videos, performances en sculpturen zijn het arsenaal voor een verschroeiende aanval op de cultuur waarin de kunstenaar leeft.
Deze tentoonstelling laat zien dat McCarthy nog altijd niet helemaal gevat kan worden. Hij blijft verrassen, nu met monumentale opblaasbare sculpturen die soms tot dertig meter hoog zijn. De creaties doen denken aan opblaasbare figuren uit de reclame. McCarthy eigent zich een bestaand fenomeen toe en vervormt het letterlijk. In het Braempaviljoen zijn maquettes te zien waarin deze transformatie gestalte krijgt. U kunt er het denk- en werkproces van de kunstenaar volgen. Het unieke karakter van het Antwerpse beeldenpark biedt McCarthy de mogelijkheid om voor het eerst een grote groep opblaasbare sculpturen te tonen. Speciaal voor de tentoonstelling creëerde hij vier nieuwe werken. Een wereldwijde primeur! (bron : www.antwerpen.be en http://museum.antwerpen.be )
En laat ons wel wezen het heeft een grootse impact (alleen al in vorm) en niet alleen voor volwassenen, kinderen denken dat elk beeld een springkasteel is, spijtig genoeg niet om op te springen. Voor prachtige foto's kan je hier (www.indymedia.be/nl/node/9027) terecht. Maar neem van mij aan er gaat niets boven een live-bezoek.
Vorige donderdag (7juni) startte Lier Kermis met een optreden van de, deels Lierse, folkgroep Moragh. Was het te wijten aan een voetbalclubje dat enkele straten verder aan het verliezen was tegen de kakkers van Mechelen, er was weinig volk en weinig animo. Het gratis vat, ieder kreeg een gratis drank aangeboden, is volgens mij door de aanwezigen niet leeggeraakt. Het optreden zelf was redelijk maar niet "om van de daken te schreeuwen" (maar dat is dan ook geen folknummer). Vrijdagavond daarentegen bleek wel een succes te zijn, de schapenverkoop bracht ongeveer 4000 euro op voor het goede doel (vzw de Stappaert). Alle rechtgeaarde politici (behalve wij) van onze stad waren aanwezig. Maar ja de Groen!en, schapen en geld geeft meestal een probleem. Voor mij werd het een rustig avondje ter voorbereiding van wat nog komen moest. Zaterdagmorgen was ik al vroeg (nu ja vroeg 10u) op stap met de lijsttrekker van Groen! (Meyrem Almaci) voor onze provincie. Ik heb ze niet veel gezien (ze is ook maar amper boven de meter vijftig) en ik had het zelf veel te druk met uitleggen. Toch zijn er wel wat mensen die ondertussen weten dat ik voorzitter Groen! Lier ben. En het was niet moeilijk om op te vallen in onze t-shirtjes (onze burgemeester vondt zelfs dat we de mooiste hadden, dit was een eerste overwinning op punten). Het zag zwart van de politici (ik druk mij verkeerd uit, het zag groen, oranje, blauw, rood). Zelfs van over de stadsgrenzen (Mia De Schamphelaere, familie Top, zijne hoogwaardigheid Kris Peeters, enz....) kwamen ze markten, of ze iets gekocht hebben durf ik te betwijfelen. 's Avonds hebben mijn vrouwtje en ik de beentjes laten huppelen en de monden voldoende laten smeren. De groep "Ontpopt" heeft zich inderdaad ontpopt tot een fantastische, nederlandstalige covergroep (ik zou zeggen een aanrader). Er werd door een 10-tal meiden een vrijgezellenavond georganiseerd en wie was de gelukkige om met de aanstaande bruid te dansen, natuurlijk (zij is mij komen halen en niet omgekeerd zoals je zou denken). Waren er in de late uurtjes misschien nog nieuwe coalities in de maak, wie zal het ooit weten? Na onze burgerplichten vervuld te hebben, hebben we stevig ontbeten in de spiegeltent (verkiezingsontbijt georganiseerd door het Lier- kermiscomité). In en om het begijnhof was het een geblaat van jewelste. Alles wat naam en faam had in schapenwereld was aanwezig en we hebben ongelooflijk genoten van een schitterende demonstratie schapendrijven. Rond 19u, na enkele biertjes op het terras van de Ierse pub, zakten we terug af naar de spiegeltent waar we genoten van een Liers eetmaal : paling in't groen, konijn met Caves en rijstpap met bruine suiker (wat was de hemel hier dichtbij). Het was heerlijk. Moe maar voldaan (het was een weekend om u tegen te zeggen) keerden we huiswaarts waar we ons afkapten in een luie zetel. Life is beautiful, maar je moet het wel zelf beleven.
(voor alle foto's van Lier kermis : www.lierinbeeld.com) (met dank aan Marcel en Kris Schoeters)
Voor de 23ste keer vondt in mijn stad de alomgekende pallieterjogging plaats. Vroeger steeds in handen van het Lier kermiscomitee, nu gedragen door de Lierse sportdienst. Zij weten dat ze op mij kunnen rekenen maar voor de jogging ben ik niet te vermurwen om een handje toe te steken. Één keer heb ik moeten passen (wegens vakantieplannen) maar voor mij wordt het de 22ste deelname. Ik denk niet dat er velen zich geroepen voelen om dit aantal te overschrijden (ééntje die ik zelf ken!!!). Zelfs verleden jaar was ik door de oncoloog niet te overtuigen, tussen twee chemokuren in, heb ik deelgenomen. Meer dan 1000 deelnemers vonden de weg naar de pallieterstad en de terrasjes zaten propvol. Wie zij ook alweer dat sporten in de binnenstad een verliespost is? De kinderen werden stevig opgewarmd vooraleer aan hun sportieve prestatie te beginnen. Stipt om 16u verklaarde speaker van dienst, Bart Radeur, de jogging voor geopend. Deze jogging is geen wedstrijd (vroeger werden er zelfs geen borstnummers gebruikt) maar de besten willen wel vooraan staan om als een pijl uit een boog van start te gaan. Ik had mezelf zowat halverwege geposteerd. Midden in het pak is het de eerst km. moelijk lopen, maar vanaf de Berlarij ging het vlot. Een tijdje hebben we met 2 samen gelopen maar al vlug werd ik aan mijn lot overgelaten. Persoonlijk vind ik dit niet erg, als ik alleen loop bepaal ik mijn eigen tempo. De kasseitjes van de Berlaarsestraat tot voorbij de Vismarkt waren moeilijk verteerbaar. Via de Mosdijk en de Kar. Cardijstraat liepen we langs de stadsvesten naar de Fred. Pelzerstraat. Één zaak bemoeilijkte enorm mijn loopvermogen, ik moest zoveel keer goeiedag zeggen dat ik de volgende keer een negertje (is dit niet wat té racistisch, nee het is maar voor de grap hahaha) ga inhuren om deze taak van mij over te nemen. Via de drie K-vesten (Kartuizers, Kolveniers en Kapucijnen) werd ik gedwongen (voor de 5km naar links) naar rechts (hahaha) af te wijken. De eerst 5km zaten erop. Langs Begijnhofstraat, de stadsvesten en de Netedijken bereikten we de Ouderijstraat om uiteindelijk terug via de Begijnhofstraat op het Zimmerplein te arriveren. Luid aangemoedigd bereikte ik na exact 51 min. (over 10km) de eindstreep (die er niet lag). Mijn prijzen had ik al afgehaald voor het vertrek, maar eigenlijk was ik zeer zwaar teleurgesteld. Mijn t-shirt was ok, maar kreeg ik nu geen medaille in mijn handen geduwd. Ik, die al 22 jaar spaar om mijn badkamer te betegelen (in voorgaande jaren kreeg iedereen een stenen tegel) was diep ontgoocheld. Hopelijk kan men deze fout volgend jaar herstellen, want met een medaille metsen is nogal moeilijk.
Zaterdag 26 mei 2007, 14u plaatselijke Lierse tijd. (dus 14u15)
Onze 4de Honing- en Azijntocht kan onder een gunstig gesternte (had men niet dagen van tevoren regen voorspelt!!!) van start gaan. Fietsersbond Lier
begroette met plezier een 35 moedigen, waaronder Stef Leroy secretaris FB nationaal, die beseffen dat het fietsbeleid in Lier niet op een hoog pitje staat en dat even aan de lijve willen ondervinden. Hiervoor mochten we rekenen op de steun van onze enige aanwezige mandataris schepen Jan Hermans, die in een korte toespraak (na de tocht) enkele tipjes van de sluier oplichtte ivm de mogelijk uit te voeren projecten. En hij wees er op dat hij bij een volgende gelegenheid er al iets zou gebeurd zijn. Wij zijn samen met hem in blijde verwachting (figuurlijk uiteraard), maar wij moeten toegeven dat wij dit verhaal ondertussen al enkele keren gehoord hebben.
Het werd een gezellig tochtje via de (zeer gevaarlijke) Aarschotsesteenweg, Koningshooikt centrum (met een schitterend fietspad tot in het centrum maar waar de Mechelbaan dringend aan een nieuw fietspad toe is), de rotonde aan Van Hool (fietsers moeten hier langs links oversteken !!!), het Spreet en de Berlaarsesteenweg (waar het fietspad zeer dringend aan renovatie toe is).
Hoe het stadscentrum er bij ligt hoef ik de mensen die regelmatig fietsen niet uit te leggen, maar dat je in sommige straten best een biefstuk onder je achterwerk legt is geen overdreven gezegde.
FB Lier trakteerde met een fris pintje (mocht natuurlijk ook iets anders zijn) in het themacafe van Lierse SK. Dit om beetje extra financiële steun te geven aan deze noodlijdende (!!!) club. Via de Pannenhuisstraat en de ovonde aan de Antwerpsesteenweg (fietsers moeten hier goed opletten), het nieuwe fietspad (maar in Lier heeft men een stuk vergeten goed aan te leggen) Lier Lint, bereikten we de Lintsesteenweg. Wijselijk hebben we besloten het kruispunt aan de Carrefour te vermijden (levensgevaarlijk). Uiteindelijk kwamen we met zijn allen gezond en wel terug aan het cultureel centrum aan.
Hier hebben we al onze grieven nog even doorgespoeld met een fris pilsje en kunnen we hopen dat het stadsbestuur de boodschap begrepen heeft.
Tijdens onze laatste dag in Italië bezoeken we nog Albenga en Cervo. Albenga
kan je vergelijken met ons eigen Lier (ong. 27 ooo inw.), maar aan de schoonheid van mijn stad kan het niet tornen. Tijdens ons bezoek aan de kerk (we stonden nog buiten) werden we plots vergast op een bisschoppelijk optreden. Hij begroette ons als de paus, ik dacht eerlijk gezegd eerst dat het een acteur was die plots ten tonele verscheen, maar nee hoor hij was echt. Het was een sublieme voorstelling (sorry voor de vergelijking maar ... het was echt wel lachwekkend). Het stadje is opgedeeld in 2 delen, een oud en een modern gedeelte (vooral langs de kust). Na het middagmaal vertrokken we op weg naar Cervo (maar een 4 km. van ons hotel verwijderd). Een prachtig kuststadje gelegen op een
een heuvel (het was dan ook een stevige beklimming om boven te raken). Maar ik moet toegeven het was de moeite waard, ik ben allesbehalve een kerkbezoeker (en we hadden er ondertussen al wel enkele opzitten) maar deze was te mooi om te missen. Dit was ook het eerst jaar dat de kerk niet meer in de steigers stond. Schitterend!!!
(voor meer foto's : www.cervo.com/fotopic.php?id=7&Ing=en ). Nadien zijn we te voet langs de kust naar het hotel gegaan, maar onderweg nogmaals heerlijk genoten van een ongelooflijk lekkere "gelati". In het hotel wachtte ons laatste avondmaal op Italiaanse bodem. De terugreis werd onderbroken door een bezoek aan Grasse (parfumstad bij uitstek). We kwamen er midden in de opname van een film terecht (silence svp!!!). Ons middageten hebben we verorberd op een plein dat ons deed terufdenken aan het Parijse Montmartre (het was een zaligheid). Een bezoek aan één der grootst parfumeries kon natuurlijk niet ontbreken. Spijtig genoeg kan ik jullie het resultaat niet laten ruiken. De nacht hebben we, net als tijdens de heenreis, doorgebracht in Orange. Gelukkig kregen we een andere kamer en waren de bedden iets groter. Door vele uren in de bus door te brengen, heb ik wel enkele boeken verslonden. Een aantal Runners World (atletiektijdschrift), "Het klimaatboek" (van E. Keytsman en P. T. Jones), "Undercover in Klein-Marokko (Hind Fraihi) (hier had ik meer van verwacht), `Rechts voor de raap` van J.M. Dedecker en De Grote Zijderoute van Marc Helsen, journalist van het Nieuwsblad.
(lees eerst delen 1 en 2, hieronder) Vandaag is een vrije dag. Vanaf 's morgens doen we het zeer rustig aan, we gaan iets later ontbijten en maken dan een wandeling door het gezellige stadje Diano Marino (hier woont zelfs de wereldkampioen pizza maken). Uiteraard moeten we dit even uittesten en maken 's middags graag tijd om er eentje (met een doorsnede van 45cm) te verorberen. Heeeeeeerlijk !!! In de namiddag kuieren we nog wat rond, een gelati mag zeker niet ontbreken. En na een rustige dag volgt er een rustige avond (zonder gepensioneerden en met een pousse-cafetje). Opnieuw een korte bustocht brengt ons naar Rapallo , toeristisch stadje met kasteel(tje) in zee. Bij het nuttigen van een sterke Italiaanse koffie worden we opgeschrikt door een niet te identificeren lawaai. Bij nader inzien, op één van de terrasjes is een verkiezingstoespraak aan de gang. Er zijn in Italië nog wel wat communisten aanwezig, zij zijn hun strategie aan het bespreken aan de rand van de zee. Ook hier heerste enig vorm van verkiezingskoorts. Om 12u30 nemen we de boot naar Portofino, het oude vissersdorpje, is nu een nest van rijken, met een hoog BS-schap, (S staat voot sterren). Het telt een kasteel, een vuurtoren en 2 winkelstraten (waar je vooral niets moet kopen, wegens veel te duur). Hier telt maar één wet : "gezien worden", vanop zijn balkon, vanop zijn luxueus yacht of in de straten. Hoe? dat komt er niet op aan (al was het in je blote kont). 's Avonds worden we door ons hotel vergast op een verukkelijk diner, met alles erop en eraan.
Na een eerste Italiaanse nachtrust en een degelijk ontbijt werden we ondergedompeld in de kunst en cultuur van het Ligurische binnenland. Onze eerste halte was Dolceaqua, een bergdorp met één van de beroemdste bruggen (meermaals onderwerp van een Monet-schilderij), een vervallen kasteel en wirwar van straatjes (niet breder dan 1m). Men waant zich hier werkelijk in een ver verleden, de tijd is hier blijven stilstaan. Tijdens het middagmaal werd we door onze gastheer verwend met meerdere plaatselijke hapjes die onze monden deden watertanden, dit alles overgoten met de nodige wijnen (niet aan mij besteed maar toch ...). In de namiddag brachten we een bezoek aan de stad Sanremo (stad van 50 000 inw.) vooral bekend om zijn sportieve organisaties o.a. de rally van Sanremo en de wielerwedstrijd Mialaan - Sanremo (met de bekende fontein en de Via Roma). Maar eveneens bekend om zijn kerken (o.a. de Russische), zijn (dure) winkelstraten en zijn casino. Wij kregen de kans om een bezoek te brengen aan dit casino en voor de eerste keer in ons leven hebben wij (vooral ons Nellytje bulkte van enthousiasme) een gokje gewaagd op de wereldbekende éénarmige machines. Een kwartiertje puur amusement hebben ons uiteindelijk geen euro gekost, we hadden 10 euro gespendeerd en met de laatste gokcent, mijn vrouwtje is alle jetons aan de bank gaan wisselen, kregen we onze 10 euro terug. Spijtig dat het alweer een regenachtige namiddag geworden is, in de zon is Sanremo nog mooier om te kuieren. In het hotel werden we verwend met een stevig avondmaal, na een verkwikkende douche, om af te sluiten met enkele pousse-cafes (koffie en amaretto). De oudjes lagen ondertussen al stevig te slapen, de ouderdom weet-je-wel.
Voor de 6de maal, denk ik, richtte Natuurpunt Lier zijn sponsorjogging in. Met meer dan 100 deelnemers kan men dit als een succes beschouwen. Al is niet iedereen begaan met het woord "sponsor". Mijn (werk)collega's hadden de moed mij met 55 euro te sponsoren en ik zou 10,5 km (zijnde 3 rondjes) lopen (en afzien). 
Beelden zeggen meer dan woorden. Maar het was een drukke, fantastische vijfdaagse. Kunst, cultuur, sport, eten en drinken alles op zijn best. Eén minpuntje, Barcelonezen (of hoe noem je zo iemand) zijn niet de meest vriendelijke mensen op aarde. En sommigen (de meesten) spreken geen enkele vreemde taal, zelfs engels is al veelgevraagd. 
, zong hij enkele wereldberoemde (in Vlaanderen) nummers, oa Mia van Gorki en eentje van Doe Maar (ben even de titel kwijt).
(De Titanic achterna) blijkt hun zin voor rebellie nog steeds niet te zijn verdwenen. Eén ding heb ik me niet veroorloofd, ook al ken ik nog al hun nummers, het luidkeels meezingen. Daar ben ik toch een ietsje te timide voor.
Stipt om 1u vertrokken we (ik denk met een 50-tal). Van overal (zelfs Nederlanders) en toch wij als moedige Lierenaars. Gelukkig uiteindelijk, want onze gids was duidelijk niet op de hoogte van het reilen en zeilen binnen onze stad. De druppel (die de emmer ...) hij sprak over een "gemeentehuis", dat moet je wel zeggen in mijn (en ik niet alleen) aanwezigheid. Wij zijn een stad en hebben uiteraard een "stadhuis". Een paar weken geleden had ik hetzelfde voor op de zaterdagse markt, aan dat kraam krijg ik geen vlees meer, ik maakte teveel van mijn oren!!! 
. En vlakbij het heemmusem lag nog een prachtige molen.
)
)
)
)
)
)
)
)
Uiteindelijk is het toch nog een beetje deftig weer geworden (zie art. hieronder) en daar hebben we gebruik van gemaakt en hoe. Vrijdag zijn we gaan wandelen in Lichtaart (vertrek parking achter Floreal). Een prachtige wandeling voor 90% langs bospaden (soms ook gebruikt als mountainbikeroute, dit is beter te vermijden!) en enkel de laatste km is tussen de huizen (nu ja het is geen spek voor onze bek). 
Mama's Jasje ligt zeker in die richting. En blijkbaar ben ik niet alleen want er was ongelooflijk
. Ik zou zelfs zeggen meer volk dan mensen. Van eigen vertalingen (van min of meer bekende nummers, Elvis, Suzi Quatro, Nazareth enz...) over covers van Frank Boeyen, Het Goede Doel enz...tot enkele eigen nummers weten zij een groot publiek (van jong tot oud) te boeien (nee niet de Frank).
Zaterdag 26 mei 2007, 14u plaatselijke Lierse tijd. (dus 14u15)
Schitterend!!!
We kwamen er midden in de opname van een film terecht (silence svp!!!). Ons middageten hebben we verorberd op een plein dat ons deed terufdenken aan het Parijse Montmartre (het was een zaligheid). Een bezoek aan één der grootst parfumeries kon natuurlijk niet ontbreken. Spijtig genoeg kan ik jullie het resultaat niet laten ruiken. De nacht hebben we, net als tijdens de heenreis, doorgebracht in Orange. Gelukkig kregen we een andere kamer en waren de bedden iets groter. 
(lees eerst deel 1, tekst hieronder)
(meermaals onderwerp van een Monet-schilderij), een vervallen kasteel en wirwar van straatjes (niet breder dan 1m). Men waant zich hier werkelijk in een ver verleden, de tijd is hier blijven stilstaan. Tijdens het middagmaal werd we door onze gastheer verwend met meerdere plaatselijke hapjes die onze monden deden watertanden, dit alles overgoten met de nodige wijnen (niet aan mij besteed maar toch ...).
