De druilerige woensdagmorgen weerhoudt zes Placora-Vispaleizers niet om op het gekende uur aan de startplaats van de klassieke duinenrit te staan. Remik, Geert GPS, Danny G., Rich en uw dienaar zijn van de partij. Bovendien is er een gastrijder. Ian, collega (of is het nu al ex-collega) van Rich, is de rangen komen versterken.

Uit de kennismaking leren we dat Rich onder de collega’s gekend was omwille van zijn arbeidsvreugde en nooit aflatend aanstekend enthousiasme. Hij zal wreed gemist worden, zoveel is zeker.

Op de heenrit waait er een licht briesje ons tegemoet; in de duinen voel je daar nauwelijks iets van. Het parcours ligt er nog altijd pico bello bij, met dank aan de vrijwilligers die instaan voor het onderhoud. 

Aan de Krokodil beklimmen we op aangeven van Geert de watertoren om er de obligate selfie te trekken. Wat een achtergrond!

Even voor Westende wordt ons pelotonnetje voorbij gestoken door Mieltje Butseraen. De schrik slaat uw dienaar om het hart. Met alle respect voor de sympathieke kok, maar is zijn fysieke conditie er zo op vooruit gegaan? Of is die van schrijver dezes de dieperik in gedoken? Dan volgt de opluchting: bij nader toezien stellen we vast dat Mieltje de trotse eigenaar is van een elektrische MTB en zo kan hij gezwind door duin en zand spurten.

We rijden de “anderhalve” toer; het kan een indruk zijn, maar we hebben het gevoel dat we dat steeds maar vlugger afhaspelen. Danny G. verklaart zelfs dat hij het MTB-en leuk begint te vinden. En dat amper vier weken voor de start van het wegseizoen.

Een kleine twee uur en half na ons vertrek staan we weer in de schaduw van James Ensor. Het was alweer een bijzonder aangenaam ritje. Afspraak volgende zaterdag, als het weer het toelaat. En donderdag eerst supporteren voor ons Wèreldploegsje. Zullen ze er in slagen de top vier in te duiken? We hopen het van harte!