Hoe moet je dit inderdaad gaan verwoorden : het plots overlijden van een copain waarmee je al jaren aan een stuk 2 keer per week als onbezorgde wielertoerist de baan op gaat .
Vlak voor de zomer nog een week samen "op kot" in Bédoin om van daaruit dagelijks de Ventoux en omstreken onveilig te maken.
Zijn ochtendritueel met zijn (afschuwelijk) bord havermout staat nog zo op het netvlies gebrand.
Zaterdag nog een ganse avond mogen genieten van zijn gezelschap op de souper in 't Vliegpleintje waaruit voortdurend bleek hoe trots hij wel was op Geert en de kleinkinderen
die hij teder "zijn diamantjes" noemde .
Verhalen oprakelen van vroeger, plannen maken voor de toekomst ... .
We konden wel eens (terecht) vloeken op onze Georges Clooney als hij voor de zoveelste keer flirte met een oranje licht en hierdoor , uiteraard onbewust, de groep in gevaar bracht.
Het leek hem allemaal niet te deren : bij de volgende pitstop genoot hij onverstoord van zijn speciaal biertje , ongetwijfeld weerom beseffend hoe gezegend hij wel was dat de leeftijd geen vat
op hem leek te krijgen en hoe hij , met de vingers in de neus , telkens weer zijn deel van het kopwerk voor zijn rekening kon nemen , menig dertigers en veertigers in de groep tot het uiterste drijvend.
Onze Placora blog , gretig gelezen door menigeen, ook door Georges , alhoewel hij nooit echt toegaf de meesterlijke dichtstukjes van onze diennaar te kunnen smaken, zal nooit meer dezelfde zijn :
voortaan zullen we het over een pre- en post Georges tijdperk hebben...
Het ga je goed copain
|