Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Vandaag heb ik iets gedaan wat velen onder jullie vreemd zal lijken. Ik heb namelijk twee LP's gekocht. Voor generatie Z en jonger: LP's waren van die grote, zwarte schijven vinyl die in nog grotere hoezen zaten. Als je ze op een platendraaier speelt, krijg je muziek te horen. Zo, is iedereen weer mee? Ja, ik koop dus inderdaad nog vinyl. Dit lijkt belachelijk ouderwets en achterhaald, maar dat is niet zo. Welke andere opties heb ik immers? CD's zijn schandalig duur, klinken hard en koel, en blijven ondanks de zogenaamde goede kwaliteit toch vaak hangen. Geld voor een MP3-speler of IPod heb ik niet, en ik heb er trouwens ook geen behoefte aan. LP's dus! Bovendien krijg je letterlijk méér waar voor je geld (ze zijn immers groter, ook de hoezen). In de buurt van de Stadscampus is al jaren een vinylwinkeltje, maar ik heb er nooit durven binnenstappen...tot vandaag dus. Vóór het einde van mijn studententijd moest ik er - op z'n minst - toch eens rondgeneusd hebben, vond ik. Ik verwachtte er eerlijk gezegd niet zoveel van, omdat ik voorheen al vaker in tweedehands vinyl & CD shops ben geweest...Maar hier viel ik dus bijna achterover! Ten eerste is het geen tweedehandswinkel (dus nóg betere kwaliteit), er was ook een enorm aanbod en dat had ik niet verwacht. Er was een afdeling disco, funk, (hard)rock, 70's pop en 80's pop. Ik ben dan maar meteen de bakken met 80's pop doorgeworsteld, want in die andere bakken kon ik waarschijnlijk het bos niet meer door de bomen zien, zo veel! Er waren enorm veel platen die mij wel aanspraken bij de 80's, maar je kan ze helaas natuurlijk niet allemaal kopen. Ik heb dan twee platen gekocht. Er waren heel wat platen van de Simple Minds en ze leken mij allemaal wel goed, maar ik besloot op veilig te spelen en New Gold Dream te kopen. New Gold Dream (foto) is tenslotte toch wel één van hun bekendste platen, en ik zag dat er veel goeie songs opstonden. En verder vond ik nog deze plaat van U2: The Joshua Tree. Die moest ik uiteraard ook hebben! (^_^) Maar er is meer! Ik vroeg aan de vriendelijke verkoper of hij niks van The Clash had, wat niet het geval is. Maarrrr binnenkort komen er weer een paar Clash-platen binnen en ik heb er alvast eentje gereserveerd . Binnen de drie of vier weken ben ik dus de trotse eigenaar van de bekende LP London Calling. Ik zie het al helemaal zitten en kijk er wel naar uit . Wat de prijs betreft, die valt heus wel mee. New Gold Dream heeft me 6 euro en 'ne klets' gekocht; voor The Joshua Tree mocht ik 9.65 neertellen. Wat ongeveer 10 euro minder is voor de CD-versie in Free Record Shop of Fnac. Het was erg rustig in de zaak en, nieuwsgierig als ik ben, heb ik dan meteen ook een babbeltje geslagen met de verkoper. Ik vroeg me af of er nog wel veel volk LP's komt kopen, en tot mijn verbazing is dat nog zo! De verkoper beweerde zelfs: "CD's zijn uit; de mensen zijn dat zowat beu, en willen nu weer LP's kopen."
Magnificent!
En zo keerde ik huiswaarts, met in een leuk plastic zakje twee LP's...wat best wel een hachelijke onderneming was: ik moest de bus nemen en de scholen waren net gedaan, het stormde en dat soort dingen. Het leek wel alsof de elementen tegen mij waren . Mijn kostbare schat heeft het toch overleefd en zo liep ik door de natte en verlaten straten, goedgezind 'Police on my back' van The Clash neuriënd....
Duitsland wordt gewoonlijk geassocieerd met blaffende mannen in kaki, koele interieurs, Gründlichkeit,straten waar je van de vloer kan eten en vooral twee wereldoorlogen. Een fascinerend land dus, waarover je wel wat interessante films kunt maken. Het hoeven echter niet altijd wereldoorlogfilms te zijn of Krimi's, de geschiedenis van Duitsland stopte immers niet na 1945. Want van het einde van Wereldoorlog II tot het einde van de jaren '80 waren er eigenlijk twee Duitslanden! Het is 'dat andere Duitsland' waar Das Leben der Anderen over gaat. De film speelt zich af in Oost-Berlijn één maand voor mijn geboorte, namelijk in de maand november van het gezegende jaar 1984. Het communistische regime zal spoedig vallen, alleen weten de Oost-Duitsers het zelf nog niet. Want De Muur staat er nog altijd en de Stasi houdt heel de samenleving in zijn ijzeren greep. De Stasi moest werkelijk de belangrijkste werkgever zijn van dat land, aangezien deze organisatie 100 000 (!) werknemers in dienst heeft! De paranoia en angst onder de gewone bevolking is dan ook niet verbazingwekkend groot. Over ongeveer iedereen die een mogelijk gevaar kan vormen voor het regime, of over wie zelfs maar een kritische vraag durft te stellen, wordt een dossier aangelegd. Zo is ook de charismatische schrijver Georg Dreyman, die ook in het Westen succes oogst, een potentiële vijand. Dus moet er een uiterst efficiente schaduwoperatie gestart worden, met de onderkoelde Stasi-kapitein Wiesler als voornaamste spion. Wiesler (foto) dringt met behulp van de allerbeste technologie (van die tijd toch) binnen in het leven van Dreyman en diens vriendin, de getalenteerde actrice Christa-Maria Sieland. Na verloop van tijd begint de ijzige Stasi-agent wat te ontdooien en doordat hij haast deel uitmaakt van Dreyman's leven, krijgt hij het steeds moeilijker om een 'professionele afstand' te bewaren. Als Wiesler begint te beseffen wat de échte reden is waarom hij Dreyman moet betrappen op staatsgevaarlijke daden, kan hij zich langzamerhand minder en minder verzoenen met de ideologie waarin hij al zijn hele leven in heeft geloofd...
Das Leben der Anderen is een aanrader! Het is niet alleen een spannende, maar ook een zeer aangrijpende film. De plot zit prachtig ineen en de acteurs kennen duidelijk hun vak. Sebastian Koch is schitterend in de rol van de schrijvende intellectueel Dreyman, maar de meeste eer moet toch gaan naar Ulrich Mühe die zijn personage veel diepgang geeft en de evolutie in Wiesler's persoonlijkheid prachtig heeft uitgewerkt! Ook aan de details is met veel Duitse Gründlichkeit aandacht besteed zodat het hele plaatje mooi klopt: steriele decors, sobere infrastructuur, weinig (en ouderwetse) auto's in het straatbeeld, en telefoons en typmachines in plaats van gsm's en laptops. Ordnung muss sein! De film komt zo geloofwaardig over dat je als toeschouwer achteraf op straat toch nog wel een paar keer omkijkt om te zien of je niet gevolgd wordt.
Das Leben der Anderen heeft vorige week de Oscar voor beste niet-Engelstalige film gewonnen. En terecht!
De naamloze groep die onlangs de plaat The Good, The Bad & The Queen heeft uitgebracht, heet een 'supergroep' te zijn. Deze supergroep is het nieuwste initiatief van Damon Albarn, bekend van Blur en Gorillaz. Damon Albarn recruteerde Simon Tong (van The Verve) voor het gitaarwerk, Paul Simonon (die knappe gast van The Clash destijds) als bassist en Tony Allen (medewerker van Fela Kuti) voor de drums. Om het helemaal mooi te maken werd de plaat geproduced door Danger Mouse, onder andere bekend van Gnarls Barkley. Inderdaad, een supergroep, waar de Britse pers natuurlijk weer helemaal plat voor ging en The Good, The Bad & The Queen is dan ook al een flink aantal weken een ware hype aan de overkant van Het Kanaal - en ook hier! Het verraderlijke aan zogenaamde supergroepen is dat het meestal op een flinke teleurstelling uitloopt (al die reusachtige ego's en verschillen in smaak in één studio! ouch!). Gelukkig is dit bij The Good, The Bad & The Queen nu eens níet het geval! Paul Simonon vertelde naderhand dat het "gewoon wat muziek maken op een ontspannen manier was", en daarmee slaat hij de nagel op de kop. De plaat biedt zeker géén muziek waarvan je al joelend op de tafels gaat dansen of luidkeels (en vals natuurlijk) de songs gaat meekwelen. Wat je wél vindt op The Good, The Bad & The Queen zijn mooie, vrij relaxe songs met vaak een wat melancholische ondertoon. Maar dan wel een positieve, dromerige vorm van melancholie, de luisteraar moet dus niet bang zijn dat er na het beluisteren van de plaat een opname in de dichstbijzijnde psychiatrische inrichting inzit. De muziek is van uitstekende kwaliteit en zeer professioneel (het zijn dan ook allemaal mannen met ervaring), en Damon Albarn's stem is werkelijk een verademing na al die zangpartijtjes van Star Academy en X-Factor 'zangers' heden ten dage op radio en tv, of het hysterische gegil van Beyoncé (om van het kattengejank van Paris Hilton nog maar te zwijgen). Vaak zingt er ook een mooi koortje mee in de songs, zoals bijvoorbeeld in de track Herculean. Op The Bunting Song kan je een leuke baslijn horen (viva Paul Simonon!) en Behind The Sun doet zowaar een beetje denken aan The Beach Boys of Brian Wilson. A Soldier's Tale lijkt dan weer gestolen van The Scorpions (oppassen voor rechtzaken, chaps!). En Nature Springs is een wondermooie song! De plaat draagt over het algemeen zeker en vast invloeden mee van Blur, maar ik ken weinig van Damon Albarn's ex-groep, dus ik kan niet echt een vergelijking maken - maar ik kan daardoor wel onbevooroordeeld luisteren naar The Good, The Bad & The Queen. En ik hoor gewoon een fijne, ontspannende plaat. Geen songs waarmee je de sfeer er op een fuif in houdt, maar eerder een soort soundtrack voor als er 's avonds vrienden op bezoek komen, of als achtergrondmuziek voor in een donker, rokerig café waar men 's nachts aan de pokertafel zit. Of, waarom niet, voor wanneer je een of ander kunstboek aan het lezen bent. Ik heb tijdens het beluisteren van de plaat zelfs een boek over de Amerikaanse schilder Edward Hopper doorbladerd. The Good, The Bad & The Queen is een erg Britse plaat maar was toch de perfecte soundtrack bij Hopper's schilderijen die ik aan het bekijken was. Zo lijkt de track Northern Whale, die zó geweldig is dat ik 'm kan blijven beluisteren, recht uit Hopper' s schilderijen South Carolina Morning, Summer Evening of Nighthawks te komen. En zo kan iedereen vast en zeker zijn eigen quality time bedenken waar The Good, The Bad & The Queen uitstekend bij past.
Met al die schandalen rond en in ons koningshuis vraagt men zich soms wel eens af of een president niet beter zou zijn om dit landje te besturen. Misschien, misschien...Maar het is niet omdat een koningshuis verre van ideaal kan zijn, dat een president zaligmakend is. Een president heeft wél effectieve macht en is dus lang niet zo "nutteloos" als een koning, die volgens de wet hier maar een protocolaire (of was het ceremoniële?) functie heeft. Met een president heb je dus "waar voor je geld", maar dat heeft ook zijn nadelen. Om dat te bewijzen, leg ik in het kort het systeem uit van de republiek in Amerika (iets dat waarschijnlijk gelijkaardig is voor vele landen).
Zoals in elke democratie, heb je in de Verenigde Staten een opsplitsing van de overheid in de wetgevende macht, de uitvoerende macht en de rechterlijke macht. De wetgevende macht, die bestaat uit het House of Representatives en de Senate (tesamen het Congress), stelt de wetten op - de naam zegt het zelf. Dit zijn uiteraard nog maar wetsvoorstellen, die officiëel worden gemaakt door de uitvoerende macht. De uitvoerende macht is gelijk aan de president (in deze tijd nog steeds de geliefde George W. Bush). De president tekent dus, net zoals onze koning, de wetten. Hij kan echter véél meer doen dan bv. Albert II, omdat een president geen ceremoniële functie heeft. De president van de Verenigde Staten heeft de macht om nog vanalles toe te voegen aan de goedgekeurde wetsvoorstellen van het Congress (lees: hij kan het naar zijn hand zetten). De president heeft zelfs zoveel macht, dat hij dingen aan wetsvoorstellen kan toevoegen waardoor de uiteindelijke wet nog maar weinig lijkt op het oorspronkelijke wetsvoorstel! Dan is er nog de rechterlijke macht, die overtreders van de wet bestraft. In de USA is de rechterlijke macht het Supreme Court. Deze bestaat altijd uit een vast aantal rechters en zij beslissen over bepaalde, zwaarwichtige kwesties zoals abortus, Guantanamo en dat soort dingen - is het legaal of niet? Dus ook het Supreme Court heeft een niet te onderschatten macht! De vraag is, hoe geraakt een rechter in zo'n hoge raad? Als een rechter vervangen moet worden (bv. bij pensioen of overlijden - er staat geen leeftijdslimiet op dit vak), dan wordt een nieuwe kandidaat voorgedragen door...de president! Het Congress hoeft de kandidaat daarom natuurlijk niet te aanvaarden maar het is wel de president die telkens de voorstellen doet. Een enorm conservatieve president kan dus, als de kans zich voordoet, een even conservatieve rechter als kandidaat naar voor schuiven. Op die manier kan hij bepaalde punten van zijn eigen agenda laten realiseren, vooral met betrekking tot "ideologische kwesties". Je kan het dus voorhebben dat, als het even tegenvalt, een Supreme Court abortus of euthanasie weer wettelijk ontoelaatbaar en dus strafbaar maakt. Kun je nagaan hoeveel generaties erom gestreden hebben om abortus te legaliseren - maakt het hooggerechtshof, met medewerking van de president, het weer lekker illegaal. Wees dan al eens baas in eigen buik! Een andere complicatie is: het is mogelijk dat het Congress en de president tot verschillende, al dan niet tegengestelde partijen behoren. Zo'n machine is heel moeilijk om mee te werken, waardoor er weinig vooruitgang geboekt wordt in het bestuur van het land.
Kort samengevat: een president kan dus zijn eigen programma (en al dan niet zijn persoonlijke ideologie) verwerken in wetsvoorstellen en heeft dus een zekere invloed op de rechterlijke macht, waardoor bepaalde zaken (waar soms generaties en generaties voor gestreden hebben) uit de wet kunnen worden gehaald. Als je een redelijke president hebt, no problem. Als je een extremist hebt als president, of iemand die per sé zijn eigen, al te persoonlijke (en ideologische) stempel op de zaken wil drukken, of gewoon iemand die een slecht bestuurder is...wel..."Houston, we have a problem!".
Do you still want a president?
Ons koningshuis is een probleem, maar een president kan een nog groter probleem worden. Zoals de situatie nu is, moet er zéker iets aan veranderd worden - dat staat vast!!! Maar ik stel voor dat we eerst andere oplossingen zoeken vooraleer we de leden van de koninklijke familie het land uitjagen en iemand installeren die even erg (of erger!) is als George W. Bush.
Afrika is hot, ook in de filmbusiness! De laatste tijd worden we haast om de oren geslagen met films die zich in het zwarte continent afspelen. Ondergetekende kan het alleen maar toejuichen. De recenste Afrika-film is "The Last King of Scotland", die flink gehypt wordt. Ik was dan ook enigzins verwonderd dat deze film in een relatief klein zaaltje werd gedraaid in de cinema waar ik hem gisteravond ben gaan bekijken. Achteraf zou blijken dat dit de beste keuze was. Er was nog een grotere verrassing: op mijn rij, op de rij voor mij en achter mij zaten vooral zwarten. Ik werd voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met mijn blankheid. Ik voelde me vreemd...wit! Een heel interessant gevoel. Vizuri, we zijn hier niet om te filosoferen. De film dus. We schrijven 1970, in de nasleep van de swinging sixties. De jonge Schotse dokter Nicholas Garrigan (James McAvoy), vers van de pers afgestudeerd, vreest dat hij hetzelfde bekrompen leven als zijn vader "meneer doktoor" zal gaan leiden en besluit ander, avontuurlijker oorden op te zoeken. Nicholas komt vol idealisme terecht in Oeganda om daar op een afgelegen dokterspost te gaan werken. De vibes zijn goed, maar Nicholas is nog niet eens goed en wel aangekomen of er vindt al een staatsgreep plaats: generaal Idi Amin (Forest Whitaker) heeft zonet Obote van de macht verdreven. Vol goeie moed begint dokter Nicholas aan zijn werk in de dokterspost; de sfeer zit er goed in maar tegelijk is de schrale Oegandese werkelijkheid toch wel een ontnuchtering voor hem. Dan bezoekt Idi Amin het nabijgelegen dorp en houdt een vurige toespraak waarin hij voorspoed voor allen belooft. Meegesleept door het enthousiasme van de lokale bevolking en zijn eigen jeugdige naïviteit raakt Nicholas erg onder de indruk door de kleurrijke persoonlijkheid van Idi Amin. Hij is nog meer van de kaart nadat hij een persoonlijke ontmoeting heeft met Amin, nadat deze zijn hand heeft verstuikt en dringend verzorging nodig heeft. Idi Amin is blijkbaar ook onder de indruk van Nicholas' kunde en innemendheid, want de volgende dag wordt onze jonge Schotse dokter ontboden op het paleis. Nicholas krijgt het aanbod om Amins lijfarts te worden en ... accepteert dit - verblind door de glamour & glitter van de hoofdstad Kampala en Amins omgeving. Een leven aan Amins zijde, plus een job in het presidentiële ziekenhuis in Kampala, is inderdaad heel wat meer glamoureus dan de rol van missiedokter. Nicholas schikt zich in zijn bruin leven (meerdere interpretaties!), is blind voor wat er zich in realiteit aan de gang is, maar laat zelf een metersbreed bloedspoor achter. Want ondertussen is Idi Amin niet langer een veelbelovend leider of een marjonet van de Britse ex-kolonialen, maar een geesteszieke dictator. De situatie is Oeganda wordt steeds hopelozer en Nicholas beseft te laat dat ook híj niet veilig is voor Amins waanideeën...
Was hij maar bij moeder thuisgebleven! Deze film gaat niet alleen over de wrede dictatuur van Idi Amin Dada in Oeganda, ook het thema van de jeugdige overmoed en het daarbij horende idealisme (en wat er na een tijdje van overblijft) wordt mooi uitgespeeld. The Last King of Scotland werd geregisseerd door Kevin MacDonald, u misschien bekend van de docufilm Touching the Void. MacDonald was in eerste instantie gespecialiseerd in dit soort films maar begint nu stilaan te evolueren richting iets commerciëlere, fictionelere genres. Het personage van Nicholas bestond dan ook niet echt, maar is gebaseerd op een samenraapsel van verschillende personen uit Amins entourage. Toch zie je ook in deze film nog MacDonalds docu-invloed. Vandaar dat de film inderdaad beter tot zijn recht komt in iets kleinere filmzalen. De docu-stijl van MacDonald geeft een bevreemdende maar ook overtuigende indruk. De decors en de sfeer die overgebracht wordt, zijn typisch voor de tijdsgeest waarin de film zich afspeelt (eind jaren '60, begin jaren '70). Forest Whitaker is verder subliem in de rol van Amin! Whitaker had dan ook enorm veel tijd gestoken in de voorbereiding op deze rol, en leerde hiervoor zelfs Swahili! Ook de relatief onbekende Schot James McAvoy schittert als de wat naieve maar charmante Nicholas. Een belofte voor de toekomst? Een ander goed punt is dat de kijker, tussen het leuke Schotse en Oegandese Engels door, geregeld ook flarden Swahili (onvertaald!) te horen krijgt. Nog leuker was dat ik hier en daar een woord verstond, maar dit terzijde . Aangezien Idi Amin een beestachtige dictator was die zijn land steeds dieper en dieper in de miserie stortte, is het voor de hand liggend dat deze film nogal aan de geweldadige kant is. Sommige scenes waren dan ook werkelijk zum kotzen. Regisseur MacDonald is echter een integer iemand, dus je kan er wel van uit gaan dat hij die scenes (samen met de nogal expliciete seksscenes) er niet heeft ingestoken om zoveel mogelijk publiek te trekken. Men weze dus gewaarschuwd: gevoellige zielen gaan beter niet kijken, en hetzelfde geldt voor kinderen onder de 16 jaar. Voor de rest kan ik maar één ding zeggen: mzuri sana!
Gisteren heb ik mijn eerste les van het vak "Cultural History of the USA" gehad. Dit vak moet mij vertrouwd maken met de cultuur en de geschiedenis van de Verenigde Staten. Aangezien de VS nogal een grote - eh - impact heeft op deze planeet, kan dat alleen maar handig zijn. Wat ook mooi meegenomen is, is het feit dat ik dit vak in mijn curriculum onder Engelse Letterkunde mag zetten (ook al komt er hier geen literatuur aan te pas) - op die manier vermijd ik dat ik weer een haat-vak moet volgen (deprimerende "literatuur" a la James Joyce, Thomas Pynchon, whatever...not my cup of tea). Ik hoop dat ik na de volgende twaalf lessen toch dit enorme land, dat zo verschillend is van Europa, een béétje begrijp. Ik denk wel dat ik goed mee zal kunnen; ik heb immers al vakken gehad zoals History of American Literature (gedoceerd door een heuse Amerikaanse prof!) en Moby Dick (waarbij je zoveel van het Amerikaanse gedachtengoed kan betrekken). De professor die Cultural History geeft, namelijk LH, is een goed docent en laat je hersenen wel werken, dus dit kan alleen maar interessant worden. Al vrees ik dat mijn punten uiteindelijk maar aan de flauwe kant zullen zijn, want LH smijt daar nou niet echt mee. Het zal mijn bloglezers misschien verbazen dat ik dit vak volg, want sommige mensen denken - ten onrechte - dat ik anti-Amerika ben. Ik ben tegen bepaalde elementen uit het gedachtengoed van de VS, ik bekijk hun recente acties in de wereld hoofdschuddend en ik heb een gruwelijke hekel aan hun huidige president, maar ik koester niet noodzakelijk haat tegenover hun bevolking. Ze zijn zo anders dan wij, maar dat is ook intrigerend! Wel moet ik zeggen dat ik met barstende hoofdpijn van deze les ben teruggekomen, wat enerzijds aan de niet zo aangename stem van LH gelegen kon hebben (en ik zat dan nog helemaal vooraan ook ), maar misschien had mijn niet overdreven positieve houding tegenover de VS er ook wel de hand in . Anyway, dit belooft interessant te worden. De komende twaalf weken gaan we het hebben over: immigratie, het politieke systeem, de paranoia en de macht van de president, het kapitalisme, het belang van religie, de raciale kwestie, baseball, jazz en westerns! Verder heeft LH graag dat we elke dag de New York Times lezen, en de avond voor het college moeten we naar de Stadscampus komen om naar een film te kijken die met de komende les te maken heeft. Daar gaat mijn vrije tijd! En ik was nog wel juist van plan de komende maanden intensief naar de cinema te gaan omdat er zoveel goeie films uitkomen - dit gaat een overdosis worden! In deze inleidende les kregen we een Amerikaans reclamefilmpje te zien waarin sleutelmomenten verwerkt zijn uit de Amerikaanse geschiedenis. Prof LH is altijd wel origineel in zijn aanpak van de college's. Grappig was dat we door omstandigheden ook naar de minuten voor het spotje moesten kijken, nl. een stukje van een baseballmatch. Iedereen stáárde werkelijk naar het scherm en LH moest toch wel wat moeite doen om onze aandacht terug te krijgen . Ikzelf heb een afkeer van "passief sporten", maar een stukje typisch Amerikaanse sport gaat er wel in voor de verandering (ook al vind ik de sportkledij afschuwelijk en de spelers veel te vet). Hoewel ik toch veel liever rugby zie dan baseball - ik vlieg er dan ook graag in he
Zo, het wordt eens tijd dat ik opstap. Ik moet de kaart met al de Amerikaanse deelstaten nog van buiten leren!
Voor een germanist en cavialiefhebber is het natuurlijk buitengewoon leuk om twee van mijn favoriete onderwerpen te verenigen: taalkunde en cavia's. Dankzij www.degrotecavia.nl , heb ik hier een aardig lijstje van het woordje 'cavia' in andere talen!
Albanees: kavie (okay, die is niet vergezocht ) Hebreeuws: kobi'o (dit moet afgeleid zijn van het Spaanse cobaya) Welsh: mochyn cwta (vraag me niet naar de uitspraak . letterlijk betekent het: 'klein varkentje) Iers:muc ghuine (klein biggetje) Fries: bargemot Vlaamse: steense rat (geen idee waar wij dat vandaan hebben gehaald hoor) Letzebuergs: Versuchskanéngchen (wat dus niets minder is dan proefkonijn ze worden bedankt!) Afrikaans:marmot Arabisch: ganzier el bahr (biggetje van de zee) Guaraní: akuti Japans: tenjiku nezumi Koreaans: gienie-a-pigoe (duidelijk een leenwoord dat komt van het Engelse guinea pig) Koerdisch: miskal Turks:kobay of hint domuzu Bahasa Indonesia: kelinci percobaan (wat ook weer 'proefkonijn' betekent. tsss) In zowat alle Scandinavische(Noord-Germaanse) talen: marsvin (dit moet dezelfde etymologie hebben als het Duitse woord) Fins: marsu Estisch: merisiga Roemeens: cobai Slovaaks: morèa Russisch en Bulgaars:moskaya svinka (wederom een biggetje van de zee) Hongaars: Tengerimalac Pools: swinka morska Portugees: porquinho du India Italiaans: il porcellina d'India Bretons: rozh-indez Frans: cochon d'Inde Duits: Meerschweinchen Engels: guinea pig of cavy Quechua: quivi (zo moeten dus de allereerste caviabezitters, de Inca's, deze diertjes hebben genoemd!)
Dit lijstje is grotendeels gebaseerd op http://www.degrotecavia.nl/denaam.html , waar je nog meer uitleg kan vinden. De Grote Cavia is een heel informatieve site voor caviabaasjes, maar is ook gewoon leuk om wat op rond te surfen. Er staat altijd wel wat nieuws en de achtergrondfeiten zijn heel leerrijk, maar je kan je evengoed ontspannen met wat naar de caviafoto's te kijken of de caviaverhaaltjes te lezen. Ga dus maar eens gerust een kijkje nemen op die site!
Normaalgezien kom ik zelden of nooit op CST (de stadscampus), omdat ik les volg op CDE (campus Drie Eiken). Voor mijn thesis moest ik echter enkele mogelijk interessante boeken bekijken die zich zouden bevinden op CST. Dus ging ik op 7/2/07 naar CST, alwaar ik trouwens komend semester twee vakken zal volgen. Eenmaal daar aangekomen, bleek de goeie ouwe bieb verschwunden!!! Ik ga gewoonlijk via 'het achterdeurtje', maar dat had een onverlaat op slot gedaan...meende ik toen nog. Een niet onaardige jongen had net zoals ik het plan opgevat om langs daar de bieb binnen te gaan, en zijn verbazing was al even groot als de mijne toen bleek dat dit niet zou lukken. We zagen wel bordjes met: "nieuwe ingang bieb => gebouw C". Aangezien hij noch ik een idee hadden where in hell gebouw C zou kunnen zijn, probeerden we eerst de bieb binnen te dringen via de aloude hoofdingang. Zonder succes, want de oude hoofdingang bleek nu een werf te zijn en van een bieb was zelfs helemaal niks meer te zien . Uiteindelijk volgden we dan maar, met hangende pootjes, de bordjes die ons naar de nieuwe locatie van de bieb zouden moeten leiden. Dat ging niet van een leien dakje omdat de bordjes iets te ver uit elkaar stonden - wat tot verwarring zorgt in een gebouw met vele (zij)gangen - maar uiteindelijk leidde onze sperutocht naar een ijzeren deur, omringd door houten platen, met op die deur een papiertje: "ingang bibliotheek". Ik dacht: "Dit kan niet, dit geeft uit op en bouwwerf! !". En dat bleek ook zo te zijn, maar via een soortement ijzeren loopstijger kwamen we terecht in wat dus de nieuwe bieb is. Mijn staat van verwarring duurde nog eventjes voort, omdat je in de oude bieb je jassen en tassen in de (hopeloos overroepen) 'vestiare' moest achterlaten, terwijl ik hier niet eens een kapstok zag. Gelukkig was er een andere niet onaardige student die mij zei dat zoiets nu niet meer moest. De verkenning van de nieuwe bieb kon beginnen!!!
Het moet gezegd: het gebouw is nagelnieuw en ziet er piekfijn uit! Er is veel meer (adem)ruimte dan in het oude gebouw, er zijn nog veel meer boekenrekken, er zijn enkele computerruimtes en naar het schijnt ook ruimtes voor groepswerkjes, maar die heb ik nog niet gevonden. Het ziet er allemaal chique uit, en het gebouw is opgetrokken in een modernistische stijl, wat erg rustgevend is voor drukke zielen zoals mij. Eén ding is echter bij het oude gebleven: het personeel is NOG ALTIJD afgrijselijk onvriendelijk! De onvriendelijkheid van de mensen van deze bieb was voorheen al legendarisch, en blijkbaar konden ze geen afscheid nemen van deze traditie. Op de eerste verdieping moest ik zijn, want daar staan de boeken van Letteren & Wijsbegeerte. Nu had ik echter vooral boeken uit het magazijn nodig. Ik ging naar de balie op die verdieping om te vragen of ik iets uit het magazijn mocht bestellen, waarop de bediende niet al te enthousiast zei dat ik daarvoor aan de balie beneden moest zijn. Ik die gigantische trap af (slecht voor mijn knieën ), en ik herhaalde aan deze balie mijn verzoek. Ik kreeg een vuile blik, zo van "jij komt zeker uit een achtergesteld Oostblokland, dat je nog niet doorhebt hoe dit moet", en dan het onvriendelijke antwoord dat het bestellen nu elektronisch gebeurt en dat ik dus gebruik moest maken van één van de pc's in de computerruimte. Daarna vroeg het mens nog - al dan niet wantrouwig - of ik wel lid was (alleen leden kunnen op de pc's). Enfin, ik had geen idee hoe ik zo'n boek elektronisch moest bestellen uit het magazijn, maar ik vertikte het om verdere uitleg te vragen. Ik had immers al tijd genoeg verspeeld aan het onvriendelijke UA-personeel en bovendien ben ik 20 jaar jonger dan hen, dus moet ik aan hen toch zeker geen pc-gerelateerde uitleg vragen. Na enkele verwoede pogingen op de pc had ik helaas nog steeds niet uitgevist HOE je in hemelsnaam iets uit het magazijn moet bestellen. En dat voor een whizzkid...Moedeloos keerde ik terug naar de eerste verdieping, om dan maar een reeds gevonden boekje uit te lenen. Aan de balie op de eerste verdieping was ik echter getuige van een conversatie tussen de baliebediende en een buitenlandse studente Die laatste had klaarblijkelijk hetzelfde probleem als ik dus was ik zo vrij de conversatie tussen de ongeduldige bediende en de wanhopige studente af te luisteren. Ondanks het gebrekkige Engels van beide partijen kreeg ik toch enkele indicaties over hoe het nu moest. Toen de studente wandelen werd gestuurd om het eens te proberen, zond de bediende haar nog een geërgerde blik achterna. Het was mijn beurt en ik gaf aan dat ik een boek wou uitlenen. Ook ik werd (voor de tweede keer reeeds) wandelen gestuurd, want uitlenen doe je ook aan de balie beneden. Zucht. Na het niet al te vriendelijke antwoord van dat stuk baliekluiver had ik toch ferm goesting om uit te roepen: "WAT DOE JIJ HIER DAN EIGENLIJK??? JE BROEK VERSLIJTEN???". Maar ik bleef beleefd en maakte voor de zoveelste keer de afdaling van die gigantische trap. Ik besloot meteen nog maar eens een poging te doen om toch maar dat boek uit het magazijn te halen, en voorwaar: na veel gezoek lukte het!!! Na dat andere boek uitgeleend te hebben, vertrok ik nog naar de bieb van CDE, want ik moest daar ook nog even zijn. Daar aangekomen, was ik getuige van een lieflijk tafereeltje: de bibliothecaris was een meisje (uitgebreid en supervriendelijk) iets aan het uitleggen op pc...Het contrast met de bieb van CST was schokkend...
Zo, na deze inleiding kan de medestudent die dit heeft gelezen, zich in de bureaucratie van de nieuwe bieb van CST storten! Het is echt de moeite. Je zult zien dat het één groot avontuur is.
PS: Pas op, want de pc's van de bieb van CST zijn letterlijk aan de ketting gelegd. Ja, ik zie mezelf echt al een beeldscherm in mijn binnenzak steken en fluitend naar buiten wandelen ...
Ik heb dé oplossing gevonden voor het probleem rond de toekomstige reis naar Congo van onze koning!!! Stuur MIJ in zijn plaats! Ik ben een "neutraal" iemand, dus we stoten er niemand mee voor het hoofd. Dan is de hele discussie van de baan en ziet er iemand haar droom in vervulling gaan (ik dus ). Zo, nu deze pijnlijke kwestie opgelost is, zou de regering zich misschien aub kunnen bezighouden met dringendere zaken? En ach, Albert II zal wel een ander keertje naar onze ex-kolonie gaan...Hij heeft toch tijd en geld genoeg. Desnoods gaat-ie incognito, da's misschien nog wel het beste.
Vandaag wil ik het eens hebben over 's werelds toekomstplannen met de maan. De volgende decennia zullen cruciaal zijn voor onze satelliet. De mensheid is immers niet langer van plan om de maan te blijven bekijken door z'n ruimtetelescoop. Heel wat landen hebben nu grootsere plannen...
Æ De Europese Unie zal tot 2008 nog geen beslissingen nemen omtrent maanmissies. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk...
Æ China wil in 2024 een bemande missie naar onze satelliet sturen.
Æ In 2009 stuurt India een onbemande vlucht naar de maan.
Æ Japan heeft dezelfde plannen als India, "binnen de 10 jaar" moet het er van komen.
Æ De Verenigde Staten zijn zoals gewoonlijk erg ambitieus: tegen 2020 moet die maanbasis er staan!
Æ Ook het Verenigd Koninkrijk wil een eigen missie naar janneke maan sturen, en wel in 2010.
Verder koesteren zowel de ESA, India, de NASA als Rusland plannen om een al dan niet bemande ruimtemissie naar Mars te sturen, maar dit geheel terzijde. Dit klinkt allemaal wel leuk en avontuurlijk en zo, maar er zijn toch een paar dingen die we in ons achterhoofd moeten houden. Ruimtevaart staat vaak niet in dienst van de wetenschap maar van de politiek. De maanlanding van Neil Armstrong & Co in de sixties was tenslotte ook een onderdeel van een wedstrijdje 'om ter eerst' met de Russen. Eens ze daar geweest waren (of misschien wel niet het kan echt in een studio zijn opgenomen hé) stopte de race naar de maan. Maar nu lijkt het weer allemaal van voor af aan begonnen te zijn, en er zijn meer kandidaten in de running dan ooit. Maanonderzoek kan interessant zijn, de vraag is alleen: zal de maan dan geen tweede slagveld worden? Want wie zegt dat al die verschillende naties en organisaties vreedzaam gaan samenwerken? De maan is groot genoeg, zegt u. Maar ze is nog altijd kleiner dan de aarde, en moet je zien hoe slecht we hier al overeenkomen met elkaar. Het probleem is dat men ook nog andere plannen heeft dan wetenschappelijk onderzoek. De voornoemde partijen willen onze satelliet ook graag koloniseren. De wereldleiders beschouwen onze satelliet namelijk als het zesde continent. Ik heb het persoonlijk niet zo begrepen op zo'n veroveringsdrang. Er is in de geschiedenis nog geen enkel continent geweest dat geen ellende heeft gekend tijdens en na de kolonisatie door de westerlingen, die meenden dat zíj recht hadden op dat land. Wat gaat de kolonisatie van de maan dan brengen? Nog meer ellende? En waarom ook moet die witte bol aan de hemel per sé gekoloniseerd worden? Vaak wordt er als reden genoemd: om het voortbestaan van de mensheid te verzekeren. Want: we zijn al met te veel op deze aardkluit, we hebben onze eigen planeet kapot gemaakt en wat als er een reusachtige asteroïde op ons af komt? Dit zijn echter drogredenen! - als we nu al met te veel zijn, zullen we ook nog met veel meer zijn als we de maan gaan bevolken. Het is als een put vullen door een andere te graven: je verschuift het probleem gewoon. - het is onze eigen schuld dat we de aarde hebben kapot gemaakt. We zullen ook de maan kapot maken als we met z'n allen naar daar emigreren. Ook hier zou men het probleem gewoon verschuiven. Je lost er niks mee op. - als die asteroïde er komt: het werd tijd ook! - je neemt typisch menselijke dingen mee naar onze nieuwe kolonie: vervuiling, grootheidswaanzin, ongebreidelde machtzucht, de drang om zoveel mogelijk te verdienen of te bezitten, en misschien wel het gevaarlijkste: etniciteit. Spijtig genoeg is er op de maan niet zo veel ruimte om elkaar uit de weg te gaan. Moet onze satelliet het toneel worden van Wereldoorlog III? - het is bekend dat minder capabele wereldleiders als Bush, Blair, Poetin e.a. de kolonisatie van de maan vooral zien als prestigeproject, omdat het op andere vlakken veel minder goed gaat in hun land. Zo kan Amerika wel een oppepper gebruiken na de desastreuze oorlogen in Afghanistan en Irak. Bovendien maakt zo'n maanproject lekker indruk op vijandige landen.
Het hele maanproject van de VS zou volgens een realistische schatting minstens 600 miljard dollar kosten! 600 000 000 000 $!!! Waarom dat bedrag niet besteden aan ontwikkelingshulp? Of aan sociale zekerheid, onderwijs en ziektebijstand in eigen land. Want ik heb begrepen dat zoiets amper is uitgebouwd in de Verenigde Staten, Land of the Free.
Volgens mij is de mensheid gewoon niet klaar om de maan te koloniseren. Nu niet en over 100 jaar ook nog niet. Want we moeten eerst onze aardse problemen oplossen, wat volgens mij al een harde dobber op zich gaat zijn. Wie geeft ons trouwens het recht om de maan te koloniseren? Van wie is de maan eigenlijk? Van niemand volgens mij (houden zo!). En zelfs als je de maan toch zou koloniseren, welke plannen heb je dan concreet met deze satelliet? - Hou je de maan zo veel mogelijk zoals ze was, met enkel een centrum om wetenschappelijk onderzoek te doen? M.a.w. een intacte maan, als studieobject? - Of probeer je van de maan een bewoonbare (en liefst winstegevende) wereld te maken, met atmosfeer, vruchtbare grond, mijnen met grondstoffen en al die andere zaken? M.a.w de maan moet geëploiteerd worden?
Wel, je mag zelf eens kiezen - en vul jouw keuze in bij de reacties...
Het was alweer een tijdje geleden dat ik een Afrika-film had gezien, dus het deed deugd om me weer te verliezen in de prachtige filmbeelden van dit fascinerende continent. Dat was echter niet enige dat mij diep geraakt heeft. De gruwelijke recente geschiedenis van Sierra Leone, het land waar de film zich grotendeels afspeelt, is ronduit schokkend.
De film gaat over zogenaamde 'bloeddiamanten': diamanten opgegraven in conflictzones (vaak in Afrika), die gewoonlijk die conflicten mee helpen financieren. De herkomst van zulke diamanten is duister en er kleeft bloed aan die steentjes. De grote bonzen die deze diamanten opkopen en verkopen, stellen zich meestal geen vragen en helpen zo die conflicten aan de gang te houden. De mensen die deze diamanten aan de grote diamanthandelaars verkopen, kopen met het verkegen geld (en dat is heel wat) immers wapens en ander oorlogsmaterieel. 'Blood Diamond' draait rond drie personages: de malafide diamantsmokkelaar Danny Archer (Leonardo DiCaprio), de oorlogsjournaliste Maddy Bowen (Jennifer Connelly) die graag de hele zaak ivm de bloeddiamantenhandel aan het licht wil brengen, en Solomon Vandy (Djimon Hounsou), die door de burgeroorlog gescheiden is geraakt van zijn gezin en die als slaaf moet zoeken naar bloeddiamanten. Solomon Vandy vindt een knoert van een bloeddiamant, verbergt hem en dan zit het spel op de wagen. Captain Poison, een opzichter in de mijn, wil de diamant. Danny Archer wil ook graag de diamant, zodat hij een nieuw leven kan beginnen buiten dat vervloekte continent Afrika. Eén van zijn connecties (die meeverdient aan Archer's smokkelwaar), The Colonel, wil óók graag de diamant. En Solomon Vandy is hun enige kans om die steen te vinden... Vandy begint te begrijpen dat hij op die manier een ongekende macht kan uitoefenen: in ruil voor de diamant moet Archer hem helpen zijn familie weer te vinden. En Archer heeft de juiste connecties: hij belooft journaliste Maddy Bowen een goed verhaal over de handel in bloeddiamanten als zij opzoekt waar Vandy's gezin is. De zaken worden echter ingewikkelder als blijkt dat Vandy's zoon Dia gekidnapt is door de rebellen in Sierra Leone (de R.U.F) en als kindsoldaat onder Captain Poison dient...
Deze film heeft niet alleen een sterke verhaallijn rond een bloeddiamand, maar brengt ook de waanzin van de burgeroorlog in Sierra Leone in beeld. Verder krijgt ook de problematiek rond de kindsoldaten in Afrika veel aandacht. Het Afrikaanse decor is natuurlijk betoverend mooi en de muziek zal de soundtrackliefhebbers onder u bekoren. DiCaprio, Hounsou, Connelly en vele anderen zetten een ijzersterke acteerprestatie neer. Het is een kei-harde film met veel geweld, wat hem minder geschikt maakt voor een jonger publiek. Men kan echter niet de recente geschiedenis van Sierra Leone verfilmen zonder geweld te tonen, aangezien daar in de jaren '90 de gruwelijkste dingen zijn gebeurd.
Wie mij kan zeggen in welke winkel ze de soundtrack van 'Blood Diamond' verkopen tegen een schappelijke prijs, zal ik eeuwig dankbaar zijn. Verder wil ik de juwelenliefhebbers onder mijn bloglezers graag vragen om, bij aankoop van een diamant, altijd vragen te stellen over de afkomst. Koop geen bloeddiamanten! Ook is het aardig om uit respect geen diamanten te dragen wanneer u naar deze film gaat kijken.
Binnenkort komen er nog meer Afrika-films uit; dat belooft een leuk filmjaar te worden!
U hebt het ongetwijfeld gehoord gisteren in het nieuws: in St-Niklaas weigert een koppel hun huwelijk te laten zegenen door kersverse schepen Wouter Van Bellingen, omdat meneer Van Bellingen zwart is. Burgemeester Freddy Willockx zegt geen toegevingen te zullen doen: ofwel trouwen ze dan maar niet, ofwel rotten ze op naar een andere gemeente. St-Niklaas is een stad die vlakbij mijn gemeente Beveren ligt, dus voel ik me geroepen hier toch wel iets over te zeggen. Ik vind het chique dat burgemeester Willocxk geen duimbreed wil toegeven, chapeau! Het is belachelijk van dat koppel om te weigeren te trouwen bij die schepen, gewoon omdat hij een andere huidskleur heeft. Dit is duidelijk een racistische daad en nu kunnen jullie eens met jullie eigen ogen zien, wat het Vlaams Belang in Vlaanderen gezaaid heeft: onverdraagzaamheid, racisme, discriminatie, angst voor alles wat anders is, en vooral HAAT! Ik heb een interview met meneer Van Bellingen gelezen en ik kan zeggen: die mens is volgens mij 100% aangepast. Meneer Van Bellingen werd trouwens als kind geadopteerd door een normaal Vlaams gezin en heeft dus ook een Vlaamse opvoeding gehad. Er is dus geen enkele reden om te weigeren om bij deze schepen te trouwen. Gelukkig neemt meneer Van Bellingen het nogal goed op: hij wou geen commotie en zei ook "dat hij het eigenlijk al gewend was". Dat laatste is toch wel erg. Toen ik als kind voor het eerst een zwarte zag, moest ik ook wel even goed kijken, maar dat lijkt mij enigzins normaal. Daar hield het bij mij ook op en ik beschouw mensen met een andere huidskleur niet als minderwaardige of vieze schepsels. Het gedrag van dat koppel vind ik schandalig. Wat is er in hemelsnaam mis met een schepen met een andere huidskleur??? Deze schepen zal je trouwfoto's heus niet verknallen hoor, integendeel. Of is dit weer een geval van "Vlaams conservatisme": ' getrouwd worden door een zwarte man, dat hoort toch niet'. Nog even en we zijn even erg (of erger?) dan Amerika. Dit zijn ook mensen zoals wij hoor. Vaak hebben mensen met een andere huidskleur of van een andere cultuur meer dingen met ons gemeen dan wij denken. Ik heb een vriendin met een zwarte huid. Wij houden allebei van: make-up, bezig zijn met ons haar, lachen, dans, muziek, naar de film gaan, onze huisdiertjes, literatuur, kunst, en nodeloos veel tijd verspillen op het internet. No big deal, right? Natúúrlijk zijn er verschillen! Dat maakt het juist interessant. Het zijn de verschillen die ons mooi maken. Ik doe dan ook niks liever dan vragen stellen over hun huidskleur, over hun haar dat anders is dan het onze, over de cultuur vanwaar zij afkomstig zijn. Sommige Vlamingen zouden het indiscreet vinden om zulke vragen te stellen aan iemand van een andere origine, maar volgens mij vinden die mensen het juist leuk om dat soort vragen te beantwoorden. Iedereen praat graag over zichzelf, toch? Bovendien is het vleiend als anderen interesse tonen in jouw cultuur en ras. Ik heb vorig jaar aan iemand met een gele huidskleur nog gevraagd of zij ook bruin(er) wordt in de zomer. Die persoon zei op een doodnormale toon: "Natuurlijk. Mijn zus wordt zelfs zwart tijdens de zomermaanden." Ik heb nog nooit een blauw oog opgelopen omdat ik zulke vragen stelde. Alleen mijn landgenoten maken er een probleem van: "zoiets vraag je toch niet aan die mensen. ". Maar ik ben nu eenmaal erg nieuwsgierig. Zowel blanken als gekleurde mensen kunnen van een beetje verdraagzaamheid en openheid beter worden. Bij mijn zwarte vriendin kan ik mijn Engels oefenen, en zij kan bij mij haar Nederlands oefenen. Goed, er zit uitschot bij de mensen van een ander ras of een andere cultuur - net zoals wij uitschot hebben zoals Dutroux. Okay, sommigen profiteren van onze sociale zekerheid - zoals ook bepaalde marginale Vlamingen liever lui dan moe zijn en van 'dopper' hun beroep hebben gemaakt. Ja, "die anderen" dragen soms belachelijke kleren - net zoals bepaalde blanken hier absoluut geen smaak hebben qua kledij. En oh ja, ze spreken slecht Nederlands of ze willen het niet eens leren - zoals sommigen Vlamingen pertinent weigeren een beetje Algemeen Nederlands te spreken tegen mensen die uit een andere streek komen en zich dus evengoed onverstaanbaar maken. Maar ze zijn heus niet de baarlijke duivel.
Het is een pijnlijke zaak dat anno 2007 mensen nog zo bekrompen reageren als een schepen, verpleegster of welke werknemer dan ook een andere huidskleur heeft. We moeten meer openstaan voor elkaars cultuur en ras. Zwarte mensen bijten niet hoor. Als ik de metro uitwandel, heb ik de gewoonte de deur nog eventjes open te houden (en vriendelijk te glimlachen) als er mensen vlak achter mij komen. Het is immers beleefder zo de deur aan te reiken dan hem gewoon voor iemands neus dicht te gooien. Op een keer gaf ik deur aan een zwarte man die vlak achter mij kwam, terwijl ik even vriendelijk glimlachte. De ogen van de zwarte man lichtten op (blijkbaar was ie dat niet echt gewend hier in België) en hij zei vriendelijk "dank oe". Zulke dingen maken je dag goed . Een beetje wellevendheid, ook ten opzichte van de gekleurde medemens, kan geen kwaad...
May it be a light to you in dark places when all other lights go out
Morgen, 1 februari, worden we verzocht om 19.55 u met z'n allen 5 minuten alle lichten te doven. Dit om de aandacht van de gewone mens maar ook die van de media en de politiek te vestigen op de enorme energieverspilling en de klimaatsverandering. Als alle lichtjes gedoofd worden, beseffen de machthebbers misschien dat er iets mis is. Ook in onze buurlanden wordt er opgeroepen tot deze actie. Een reden te meer om er aan deel te nemen dus. Voor de rest is het natuurlijk een leuke energiebesparing en is er voor 5 minuutjes eens even geen lichtvervuiling meer. En in die 5 minuutjes kunnen we misschien eens nadenken over onze wereld en het klimaat die erg aan het veranderen zijn, of over het feit dat het merendeel van de wereldbevolking helemaal geen electriciteit heeft. Of je kan eens een gezellige babbel in het donker slaan met je huisgenoten . Of je kan die 5 minuutjes aanwenden om wat te mediteren en tot rust te komen. Of denken aan de Tweede Wereldoorlog toen de Duitse bezetter afkondigde dat er 's avonds geen licht uit de huizen mocht schijnen.Whatever! Zolang we maar met z'n allen de lichtjes morgen doven om 19.55, is het goed!
Ik ga alvast proberen mijn huisgenoten te overtuigen om mee te doen aan deze actie, en ik hoop van jullie hetzelfde!
And remember: there will always be a light to you when all other lights go out...
Ondertussen is er wel al het een en ander gebeurd met mijn caafje Cleo wat haar gezondheid betreft. Een aantal dagen geleden begon ze symptomen van verkoudheid te tonen. Verkoudheid is voor de westerse mens in de 21e eeuw eerder lastig dan gevaarlijk, maar zo zit het nog niet bij cavia's. Dus heb ik direct Cleo en Sheba van elkaar gescheiden vanwege het besmettingsgevaar, en mocht Cleo verkassen naar het ziekenkooitje. Daar zit ze nu nog in. Ze is er een aantal dagen behoorlijk beroerd aan toe geweest, maar nu gaat het beter. Enkele dagen geleden begon haar ontlasting wel op diarree te lijken, dus ze krijgt al enkele dagen hooithee en banaan met kaneel (wat een recepten! ). Helaas is ze nog altijd te mager. Ze komt gewoon niet aan. En het is moeilijk haar te dwangvoederen, want ze spuwt het voedsel nog liever in je gezicht dan het door te slikken. Het bijkomen in gewicht zal dus 'vanzelf' moeten gebeuren, vrees ik . Maar als ze nog lang ondergewicht heeft, dan zal ik toch weer een beroep moeten doen op de dierenarts. Het goeie nieuws is dat ze de laatste dagen er beter uitziet. Heldere, alerte blik, glanzende pels...En ze begint ook weer streken te krijgen. Ze vindt al dat gepruts aan haar lijf ergerlijk, hoewel ze nog altijd graag in mijn armen ligt. Nu het grootste besmettingsgevaar geweken is, mag ze dagelijks even met Sheba spelen in huis - dat is een welkome afwisseling voor Cleo want hele dagen in een ziekenkooitje is ook maar saai. Als ze Sheba ziet, gaat ze altijd op hoge poten lopen met opgezette haren, want ze wil graag duidelijk maken wie er de baas is. Cleo kan het zelfs niet verdragen dat Sheba iets krijgt en zij niet, en dan wordt ze pas echt een kreng. Als je tot zulk gedrag in staat bent, lig je in ieder geval niet direct op sterven . Vandaag heeft Sheba trouwens Cleo lik op stuk gegeven: toen Cleo té strekerig werd, kreeg ze een - euh- koude douche. Caviakenners weten wel wat ik bedoel . Verder vindt Cleo het speelkwartiertje met Sheba heel leuk, want ik zie ze steeds vrolijk onder de tafel en tussen de stoelen ronddartelen. Enkele weken geleden zou het wel anders zijn geweest.
Ik heb dus nog wat hoop. Ik zou mijn kleine lieve Cleo nu nog niet willen afgeven. Soms is het net alsof ik voor een babytje zorg. Zodra ik maar een niesje hoor, storm ik al naar de ziekenkooi om Cleo te bemoederen . Maar mijn caafjes zijn natuurlijk ook echt 'mijn kleintjes' ...
Niks is zo leuk als verboden boeken lezen. De grote bestsellers uit de geschiedenis waren dan ook vaak werken die volgens de plaatselijke overheid of kerk niet door de beugel konden. Dat zal je altijd zien, als je iets verbiedt wordt het een hit ! In De Morgen van 27-12-06 stond een top 13 van de verboden klassiekers. Je staat er nog van versteld van wat ze vroeger allemaal verboden of toch op zijn minst sterk gecensureerd hebben!
1. Het werk van Sappho. De Griekse dichteres werd ervan verdacht lesbisch te zijn. Nu kennen we haar dichtkunst alleen nog maar van een hoopje - per toeval gevonden - fragmenten.
2. De komedies van Aristofanes. Té seksueel getint voor die tijd. Bekend is onder andere de komedie Lysistrata, waarin vrouwen hun oorlogszuchtige mannen tot meer vredelievend gedrag willen dwingen door in seks-staking te gaan . Ergens eigenlijk nog geen slecht idee .
3. Poets wederom poets: Plato, die zelf niks liever deed dan andermans werk af te keuren, neer te sabelen en te censureren, werd uiteindelijk zelf ook gecensureerd. Dat komt ervan he! De kruik gaat zolang te water tot ze barst, jaja . Vooral zijn werk Symposium, de lofzang op de liefde was het mikpunt van censuur. Omdat er homo-erotische en zelfs pedofiele tintjes aan zitten.
4. Ook de Bijbel ontsnapte er niet aan. Sommigen mogen dan nog wel denken dat het een kuis boekje is, maar niets is minder waar: verhalen vol dronkenschap, overspel, seks, voorhuiden, incest enz! Ik weet waarover ik spreek, want ik heb het zelf ook gelezen . Wie een vertaling durfde maken van die lollige verhaaltjes in de volkstaal, riskeerde een gratis verassing op kosten van de Kerk. In de 16e eeuw was het dan weer gevaarlijk Luthers versie op zak te hebben. Ook in de 20e eeuw bleef de Bijbel hier en daar een vuil boekske, zo was het onder meer verboden in Rusland, China en het Derde Rijk van A. Hitler. En zeggen dat Paulus zelf pleitte voor boekverbranding. Waarschijnlijk had hij niet dít boek in gedachten.
5. Ook de Decamerone van Boccaccio was obsceen. De schrijver zelf vond er achteraf maar niks aan, en tot in de vorige eeuw werd het boek gewoon doodgezwegen.
6. De Vertellingen van duizen-en-één nacht zijn niet zo onschuldig als men op het eerst zicht denkt. Iedereen denkt aan Disney-achtige verhaaltjes, maar oorspronkelijk ging het er best erotisch aan toe in die vertellingen. By the way, die onzin over Ali Baba en Aladdin zijn eigenlijk Europese verzinsels.
7. Lof der Zotheid van Erasmus. Ook Erasmus schopte het tot de Index librorum prohibitorum! Ikzelf heb hem, tot mijn grote schande als germanist, nooit gelezen.
8. Il Principe van Macchiavelli. Al zijn werk is trouwens op de index beland! Geen slechte carrierezet trouwens, want het werk verkocht wel degelijk! Fidel Castro maakte er zelfs verplichte lectuur van.
9. Shakespeare! Er zijn geen zekerheden meer in het leven hé. Maar gekke koningen die afgezet dienen te worden, dat is inderdaad een onderwerp dat aan kan zetten tot gevaarlijk gedrag. Vonden de koningen uit die tijd toch.
10. Candide van Voltaire. Ironie: Voltaire kwam op voor vrije meningsuiting. Wat een pechvogel toch! Candide gaat over de slechtheid van deze wereld, en om de censuur te omzeilen, werd het boek voorgesteld als "een vertaling uit het Duits". De Duitsers hebben het ook altíjd gedaan he!
11. Uncle Tom's Cabin van H. B. Stowe. Het werk werd van bij het begin geboycot vanuit alle mogelijke hoeken! Zelfs Tsaar Nicholaas I vond er niks leuk aan.
12. Ulysses van James Joyce. Ulysses komt ook in een andere top voor, nl. die van de beroemdste boeken die het minst gelezen worden. Hadden ze het maar nooit gecensureerd, dan had ik die brol ook niet moeten lezen voor school.
13. Surprise, surprise: Harry Potter (J.K. Rowling) is gevaarlijk voor onze zieltjes! Harry Potter mocht al heuse boekverbrandingen ondergaan, omdat de reeks satanistisch zou zijn.
Je houdt het niet voor mogelijk welke -beroemde - auteurs in de geschiedenis allemaal gecensureerd zijn. In Frankrijk, het land van de "Liberté", bijvoorbeeld: Rabelais, Voltaire, Honoré de Balzac (okay, met die naam...), Flaubert, Baudelaire, Victor Hugo, Emile Zola, André Gide ...En zeggen dat ze nu zo trots zijn op hun auteurs! Maar censuur is iets dat nog steeds voorkomt in de wereld, en vaker dan je denkt. In China kan je niet vrij op het internet surfen, alle schadelijke websites (zoals Wikipedia) worden stelselmatig geblokkeerd. In de Verenigde Staten denk je maar beter twee keer na voordat je kiekjes van je peuters laat ontwikkelen. De kans is groot dat je gearresteerd wordt als je de foto's gaat afhalen...als je kindjes er naakt op staan (in dat geval heb ik er al een hele pornocarriere opzitten, want er bestaan wel wat naaktfoto's van mij als baby of peuter ). In datzelfde Amerika mag er in sommige scholen de evolutietheorie van Darwin niet meer onderwezen worden. Godlasterlijk, "want God heeft alles in 6 dagen geschapen"! Die mens moet dan toch wel héél hard gewerkt hebben.
Het valt me op dat ik de laatste tijd vaak over oorlog, bomaanslagen en meer van dat fraais droom. Zo droomde ik onlangs over de metro waarin voortdurend bomaanslagen gebeurden. Erg natuurlijk, maar in mijn droom was iedereen er al min of meer aan gewend geraakt. Het maakte deel uit van onze leefwereld. En enkele dagen daarna een droom over een trein vol giftige producten die opgeblazen werd! Je wordt met een angstig gevoel wakker de volgende ochtend. Weer een paar dagen later een vreselijke droom over een burgeroorlog. Het leek wel Irak maar dan hier! De oorlog speelde zich onder andere af in mijn eigen gemeente. Vreemd genoeg was het níet mijn gemeente. Want ik was als oorlogsjournalist naar hier gekomen en ik verstond de taal niet die hier gesproken werd. Het was echt een vuile oorlog. Want een van de partijen bestookte een vluchtelingenkamp met vrouwen en kinderen met mortiergranaten. Gelukkig ontploften die niet. Daarna kwam een van de belagers tot bij ons en bedreigde ons; hij wou ons in brand steken. De tussenkomst van een collega-oorlogsjournalist kon dat maar net op tijd voorkomen. Zulke dromen laten je badend in het zweet wakker worden... Nu heb ik heel vaak fantasierijke dromen en af en toe zit daar inderdaad een zeer levendige oorlogsdroom in. Maar de laatste tijd is het toch wel erg. Heeft er iemand van jullie een idee wat die dromen betekenen, of van waar ze komen?
Komt het van de stress, nu ik in volle examenperiode zit? Worden deze dromen veroorzaakt door innerlijke onrust? Zijn het beelden van de toekomst ?
Of zijn er misschien gewoon wel iets te veel oorlogen in deze wereld...?
En vandaag in de rubriek quotes: Floyd Landis, de Amerikaanse wielrenner die in 2006 al dan niet de Tour heeft gewonnen.
1. "Ik heb geen uitleg voor deze slechte dag." Floyd Landis, die tot dan de Tour leek te winnen, krijgt opeens een spectaculaire inzinking in de 16e etappe van de Tour. Alles lijkt verloren voor hem.
2. "Iedereen dacht dat ik gek was. Maar hier ben ik weer." Landis maakt de dag na zijn inzinking een al even spectaculaire come-back en is weer in de running voor de eindzege. Het lijkt wel een verrijzenis. Ondergetekende voelt een zeer sterke argwaan.
3. "Ik heb schildklierproblemen en had de avond voor de rit veel bier en whisky gedronken." Floyd test positief op doping en probeert zich er een eerste maal uit te praten.
4. "Ik heb altijd al een hoge testosteronwaarde gehad." Floyd Landis verandert van gedachten ivm zijn positieve test.
5. "Landis testte positief door dehydratatie." Floyd's advocaat komt met de grootst mogelijke onzin opzetten; wetenschappers weerleggen deze theorie.
6. "Het idee van de whisky kwam niet van mij. Ik heb mezelf in een lastig parket gewerkt door meteen een verklaring af te leggen in de media." Landis begint waarschijnlijk te beseffen dat hij misschien niet al te geloofwaardig overkomt.
7. "Er is kans dat ik voedsel innam dat de positieve test veroorzaakte." Zie je wel, het ligt aan de kok. Of heeft de Russische geheime dienst hem misschien vergiftigd?
8. "Er zijn te veel strijdigheden in het A- en B-staal. Experts vonden fouten in de dopingtest." Landis durft zelfs de bekwaamheid van de Franse laboratoria te betwisten. Als je het toch niet allemaal zelf doet hé.
Er is maar één conclusie: de positieve test kwam door een combinatie van veel bier & whisky, dehydratatie, schildklierproblemen, een natuurlijk hoge testosteronwaarde, slecht voedsel en geknoei van professionals in een laboratorium. Misschien heeft de Russische FSB hier ook de hand in, of hebben concurrenten hem met opzet veel bier en whisky laten drinken. Maar hoe kom je dan aan die dehydratatie?
Als je om de week van verklaring verandert, word je na een tijdje wel héél erg ongeloofwaardig. Ik heb weliswaar nog altijd liever Landis dan zijn ex-collega Lance, van wie ik zelfs vermoed dat hij eigenlijk een robot is. Ik vraag me echter af hoe iemand die schildklierproblemen heeft, uitgedroogd is en veel bier en whisky tot zich heeft genomen, de Tour überhaupt kan uitrijden. Tot dit mysterie is opgelost, kunnen wij nog genieten van de bijzonder lachwekkende quotes van Floyd Landis die zich in allerlei bochten probeert te wringen om zich hieruit te praten
Niet roken of drugs zijn de verslavingen van de 21e eeuw, echte gevaar komt van het internet!!! Beware, beware, the internet is everywhere! Men heeft zelfs al enkele nieuwe termen uit moeten vinden voor de verschillende verslavingen die je kan opdoen dankzij het World Wide Web:
* De Wikipediholici kunnen het niet laten steeds opnieuw hun steentje bij te dragen aan Wikipedia, de vrije en neutrale internetencyclopedie. Het updates van pagina's op deze site is voor hen dagelijkse kost.
* Een nogal vreemde verslaving is photolurking:het bekijken van foto's van wildvreemde mensen. Hoogst bizar, en er zijn ondertussen al enkele sites waar je je verslaving op kan botvieren!
* Dan is er nog cyberchondria. Cyberchonders kan je beschouwen als de virtuele equivalent van het soort mensen dat constant kwaaltjes heeft - al dan niet ingebeeld - en de symptomen steeds gaat opzoeken in hun medische encyclopedie. Cyberchonders houden dezelfde zoektocht op het internet, met alle gevolgen van dien.
* Wie heeft er nog nooit aan googlestalking gedaan? Obsessief je vrienden en kennissen nachecken via zoekmachines, en eventueel hele dossiertjes aanleggen met alle info die je zo over hen op die manier te weten bent gekomen. Iedereen speelt wel eens privé-inlichtingendienstje, maar als je de bewuste personen nog eens gaat blackmailen (in alle betekenissen van het woord) met die info, dan heb je een serieus probleem!
* Een volgens mij ernstige verslaving is MySpaceritis! Je kan er al aan lijden door minstens twee uur per dag op MySpace te zitten. De extreme gevallen besteden 24 uur van hun tijd op deze site! Het is ook zeer verleidelijk: je kan er foto's en profielen bijouden, weblogs en fora starten en op zoek gaan naar andere verslaafden - excuseer, naar sociale contacten dus. Sommigen gaan zich er zelfs te buiten aan exhibionisme!
Herkent u zich in één (of meerdere) bovenstaande berschrijvingen, meld u dan zo vlug mogelijk bij uw huisdokter. Of spreek er hier over .
Vandaag heb ik iets gedaan wat velen onder jullie vreemd zal lijken. Ik heb namelijk twee LP's gekocht. Voor generatie Z en jonger: LP's waren van die grote, zwarte schijven vinyl die in nog grotere hoezen zaten. Als je ze op een platendraaier speelt, krijg je muziek te horen. Zo, is iedereen weer mee?
. Binnen de drie of vier weken ben ik dus de trotse eigenaar van de bekende LP London Calling. Ik zie het al helemaal zitten en kijk er wel naar uit
.
De verkoper beweerde zelfs: "CD's zijn uit; de mensen zijn dat zowat beu, en willen nu weer LP's kopen."
Afrika is hot, ook in de filmbusiness! De laatste tijd worden we haast om de oren geslagen met films die zich in het zwarte continent afspelen. Ondergetekende kan het alleen maar toejuichen. De recenste Afrika-film is "The Last King of Scotland", die flink gehypt wordt. Ik was dan ook enigzins verwonderd dat deze film in een relatief klein zaaltje werd gedraaid in de cinema waar ik hem gisteravond ben gaan bekijken. Achteraf zou blijken dat dit de beste keuze was. Er was nog een grotere verrassing: op mijn rij, op de rij voor mij en achter mij zaten vooral zwarten. Ik werd voor het eerst in mijn leven geconfronteerd met mijn blankheid. Ik voelde me vreemd...wit! Een heel interessant gevoel. Vizuri, we zijn hier niet om te filosoferen. De film dus.
Gisteren heb ik mijn eerste les van het vak "Cultural History of the USA" gehad. Dit vak moet mij vertrouwd maken met de cultuur en de geschiedenis van de Verenigde Staten. Aangezien de VS nogal een grote - eh - impact heeft op deze planeet, kan dat alleen maar handig zijn. Wat ook mooi meegenomen is, is het feit dat ik dit vak in mijn curriculum onder Engelse Letterkunde mag zetten (ook al komt er hier geen literatuur aan te pas) - op die manier vermijd ik dat ik weer een haat-vak moet volgen (deprimerende "literatuur" a la James Joyce, Thomas Pynchon, whatever...not my cup of tea). Ik hoop dat ik na de volgende twaalf lessen toch dit enorme land, dat zo verschillend is van Europa, een béétje begrijp. Ik denk wel dat ik goed mee zal kunnen; ik heb immers al vakken gehad zoals History of American Literature (gedoceerd door een heuse Amerikaanse prof!) en Moby Dick (waarbij je zoveel van het Amerikaanse gedachtengoed kan betrekken). De professor die Cultural History geeft, namelijk LH, is een goed docent en laat je hersenen wel werken, dus dit kan alleen maar interessant worden. Al vrees ik dat mijn punten uiteindelijk maar aan de flauwe kant zullen zijn, want LH smijt daar nou niet echt mee.
), maar misschien had mijn niet overdreven positieve houding tegenover de VS er ook wel de hand in
.
En ik was nog wel juist van plan de komende maanden intensief naar de cinema te gaan omdat er zoveel goeie films uitkomen - dit gaat een overdosis worden! 
. Ikzelf heb een afkeer van "passief sporten", maar een stukje typisch Amerikaanse sport gaat er wel in voor de verandering (ook al vind ik de sportkledij afschuwelijk en de spelers veel te vet). Hoewel ik toch veel liever rugby zie dan baseball - ik vlieg er dan ook graag in he
Voor een germanist en cavialiefhebber is het natuurlijk buitengewoon leuk om twee van mijn favoriete onderwerpen te verenigen: taalkunde en cavia's. Dankzij 
!". En dat bleek ook zo te zijn, maar via een soortement ijzeren loopstijger kwamen we terecht in wat dus de nieuwe bieb is. Mijn staat van verwarring duurde nog eventjes voort, omdat je in de oude bieb je jassen en tassen in de (hopeloos overroepen) 'vestiare' moest achterlaten, terwijl ik hier niet eens een kapstok zag. Gelukkig was er een andere niet onaardige student die mij zei dat zoiets nu niet meer moest. De verkenning van de nieuwe bieb kon beginnen!!!
De onvriendelijkheid van de mensen van deze bieb was voorheen al legendarisch, en blijkbaar konden ze geen afscheid nemen van deze traditie. Op de eerste verdieping moest ik zijn, want daar staan de boeken van Letteren & Wijsbegeerte. Nu had ik echter vooral boeken uit het magazijn nodig. Ik ging naar de balie op die verdieping om te vragen of ik iets uit het magazijn mocht bestellen, waarop de bediende niet al te enthousiast zei dat ik daarvoor aan de balie beneden moest zijn. Ik die gigantische trap af (slecht voor mijn knieën
Vandaag wil ik het eens hebben over 's werelds toekomstplannen met de maan. De volgende decennia zullen cruciaal zijn voor onze satelliet. De mensheid is immers niet langer van plan om de maan te blijven bekijken door z'n ruimtetelescoop. Heel wat landen hebben nu grootsere plannen...
U hebt het ongetwijfeld gehoord gisteren in het nieuws: in St-Niklaas weigert een koppel hun huwelijk te laten zegenen door kersverse schepen Wouter Van Bellingen, omdat meneer Van Bellingen zwart is. Burgemeester Freddy Willockx zegt geen toegevingen te zullen doen: ofwel trouwen ze dan maar niet, ofwel rotten ze op naar een andere gemeente. St-Niklaas is een stad die vlakbij mijn gemeente Beveren ligt, dus voel ik me geroepen hier toch wel iets over te zeggen. Ik vind het chique dat burgemeester Willocxk geen duimbreed wil toegeven, chapeau!
". Maar ik ben nu eenmaal erg nieuwsgierig. Zowel blanken als gekleurde mensen kunnen van een beetje verdraagzaamheid en openheid beter worden. Bij mijn zwarte vriendin kan ik mijn Engels oefenen, en zij kan bij mij haar Nederlands oefenen. 
Morgen, 1 februari, worden we verzocht om 19.55 u met z'n allen 5 minuten alle lichten te doven. Dit om de aandacht van de gewone mens maar ook die van de media en de politiek te vestigen op de enorme energieverspilling en de klimaatsverandering. Als alle lichtjes gedoofd worden, beseffen de machthebbers misschien dat er iets mis is. Ook in onze buurlanden wordt er opgeroepen tot deze actie. Een reden te meer om er aan deel te nemen dus. Voor de rest is het natuurlijk een leuke energiebesparing en is er voor 5 minuutjes eens even geen lichtvervuiling meer. En in die 5 minuutjes kunnen we misschien eens nadenken over onze wereld en het klimaat die erg aan het veranderen zijn, of over het feit dat het merendeel van de wereldbevolking helemaal geen electriciteit heeft. Of je kan eens een gezellige babbel in het donker slaan met je huisgenoten
Ondertussen is er wel al het een en ander gebeurd met mijn caafje Cleo wat haar gezondheid betreft. Een aantal dagen geleden begon ze symptomen van verkoudheid te tonen. Verkoudheid is voor de westerse mens in de 21e eeuw eerder lastig dan gevaarlijk, maar zo zit het nog niet bij cavia's. Dus heb ik direct Cleo en Sheba van elkaar gescheiden vanwege het besmettingsgevaar, en mocht Cleo verkassen naar het ziekenkooitje. Daar zit ze nu nog in. Ze is er een aantal dagen behoorlijk beroerd aan toe geweest, maar nu gaat het beter. Enkele dagen geleden begon haar ontlasting wel op diarree te lijken, dus ze krijgt al enkele dagen hooithee en banaan met kaneel (wat een recepten!
Niks is zo leuk als verboden boeken lezen. De grote bestsellers uit de geschiedenis waren dan ook vaak werken die volgens de plaatselijke overheid of kerk niet door de beugel konden. Dat zal je altijd zien, als je iets verbiedt wordt het een hit
Het valt me op dat ik de laatste tijd vaak over oorlog, bomaanslagen en meer van dat fraais droom. Zo droomde ik onlangs over de metro waarin voortdurend bomaanslagen gebeurden. Erg natuurlijk, maar in mijn droom was iedereen er al min of meer aan gewend geraakt. Het maakte deel uit van onze leefwereld. En enkele dagen daarna een droom over een trein vol giftige producten die opgeblazen werd! Je wordt met een angstig gevoel wakker de volgende ochtend. Weer een paar dagen later een vreselijke droom over een burgeroorlog. Het leek wel Irak maar dan hier! De oorlog speelde zich onder andere af in mijn eigen gemeente. Vreemd genoeg was het níet mijn gemeente. Want ik was als oorlogsjournalist naar hier gekomen en ik verstond de taal niet die hier gesproken werd. Het was echt een vuile oorlog. Want een van de partijen bestookte een vluchtelingenkamp met vrouwen en kinderen met mortiergranaten. Gelukkig ontploften die niet. Daarna kwam een van de belagers tot bij ons en bedreigde ons; hij wou ons in brand steken. De tussenkomst van een collega-oorlogsjournalist kon dat maar net op tijd voorkomen. Zulke dromen laten je badend in het zweet wakker worden...
