Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Mobutu Sese Seko (Zaïre) Saddam Hoessein (Irak) Keizer Bokassa I (Centraal-Afrikaanse Republiek) Augusto Pinochet (Chili) - tevens ondersteund door Margaret Thatcher De Contra's (Nicaragua) Fulgencio Batista (Cuba) Georgios Papadopoulos (Griekenland) Ook het Al-Qaeda van Osama Bin Laden zou in den beginnen steun gekregen hebben van de Verenigde Staten.
Als je de achtergrond van al deze namen onderzoekt, kan je maar één ding concluderen: de Verenigde Staten van Amerika kiezen hun vriendjes bijzonder slecht!
Ik hoop dat dit lijstje van namen genoeg zegt...
Het is niet omdat vroeger de communisten en tegenwoordig de islamisten de "slechten" zijn, dat de USA daarom de "goeien" zijn.
Het gaat de laatste tijd minder goed met mijn kleine prinsesje Cleo. Ze werd minder actief, haar pels werd doffer, ze vermagerde...Ik ontdekte op een gegeven moment luizen en ik dacht dat het daardoor kwam. Na de behandeling tegen luizen verbeterde haar toestand echter niet. Integendeel, Cleo krabde zichzelf als nooit tevoren en de korstjes op haar lijfje werden serieuze korsten. Die ze dan weeral openkrabde wat een heel akelig zicht gaf. Hoog tijd voor wat medische assistentie dus. Ikzelf dacht dat ze een schurftige cavia was geworden, en de dierenarts achtte dat wel mogelijk, maar hij dacht toch eerder dat het aan de ouderdom van het beestje kon liggen. Wat, MIJN Cleo oud??? Een jonge begeerlijk deerne van 3 jaar! Wat een belediging! Cleo was tot dan toe mak geweest tijdens het onderzoek, maar toen ze dát hoorde leek ze diep gekrenkt. Vanaf dat moment deed ze ook alles om de dokter tegen te werken . Op een gegeven moment begon ze zelfs luidkeels te piepen, wat ze in geen 2 jaar meer gedaan had. Enfin, doordat ze ouder wordt, heeft ze meer vitamines nodig en door een gebrek daaraan krijgt ze huidproblemen. Gisteravond zou ik de uitslag weten: een schurftige cavia of een oude cavia. Ondertussen kreeg ik al een siroopje voor Cleo tegen de infecties, en de raad om de wondjes te ontsmetten met iso-bethadine. Zowel het siroopje als het ontsmettingsmiddel moet ik 's ochtends en 's avonds gebruiken. Zeer tegen de zin van Cleo, die al dat gefrummel aan haar lijfje maar niks vindt. En het siroopje ruikt erg lekker en volgens de dokter smaakt dat helemaal niet slecht, maar Cleo deelt onze mening níet! Elke ochtend en avond is het dus een gevecht om alles in orde te krijgen. Cleo is wel een lastige maar gelukkig geen aggresieve patiënt. Dat ontsmetten gaat moeilijker dan verwacht, want ze heeft - logischerwijze - overal haar staan en zo kan ik minder goed aan de korstjes. Toen ik die cursus EHBO volgde, had ik me toch iets anders voorgesteld hoor . Sheba is verder al flink jaloers omdat Cleo een speciale behandeling krijgt en zij niet. Tsssss... Gisteravond kwam de dokter dan melden dat hij geen parasieten heeft gevonden op het huidstaaltje dat hij bij haar had genomen. Een oude cavia dus. Ze zal regelmatig een vitaminekuur moeten volgen. Ondertussen vertonen de wondes al tekenen van genezing, knap hoor! Dit is werkelijk een kundige dierenarts.
Ik hoop dat mijn kleine lieve Cleo vlug herstelt en dat ze gauw weer haar koningin Cleopatra-allures krijgt...
- afstuderen (liefst mét onderscheiding) - werk vinden - rijbewijs halen - meer sporten (helaas ben ik daarin beperkt wegens twee peesontstekingen ) - lenzen beginnen dragen - nóg gezonder leven - meer Swahili leren - mijn Frans er terug in stampen - mijn Duits er terug in stampfen - een heleboel interessante boeken lezen (waar ik weeral geen tijd voor ga hebben, ik voel het ) - mijn tijd vrijmaken voor mijn caafjes <3<3<3 - heeeeel héél misschien zelfstandig gaan wonen (?) - een heleboel leuke films zien in de bioscoop, zoals Blood Diamond, The Last King of Scotland, Pirates III, die film over de Maya's etc - het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika (Tervuren) bezoeken, vóór de maand mei want dan is de speciale tentoonstelling over exotische vlinders afgelopen - de tentoonstelling "Meesters van de precolumbiaanse kunst" (Jubelpark, Brussel) bezoeken - de DVD Hotel Rwanda aanschaffen - de DVD's Shooting Dogs en Tsotsi huren in de bibliotheek - eindelijk eens dat formulier invullen waarmee geregeld wordt dat mijn organen móeten afgestaan worden na mijn dood - voor het eerst bloed gaan geven
Goede voornemens voor in de algemene toekomst, vroeg of laat
- ooit eens naar Afrika gaan - een cursus kalligrafie volgen - een cursus fotografie volgen - een cursus salsa volgen - met dolfijnen zwemmen - met walvissen zwemmen - misschien ooit toch maar eens die watervrees overwinnen (maar hoe? ) - meer mensen van vreemde culturen leren kennen - de nieuwe van The Beatles, "Love", aanschaffen als de prijs wat gedaald is - vlot kunnen overschakelen van Nederlands naar Frans naar Engels naar Duits naar Swahili (ja, ik bén veeleisend) - regelmatig eens bloed geven - kinderen krijgen - veel tekeningen maken - veel lezen - veel leuke films zien en vaak naar de cinema gaan - veel tentoonstellingen en musea bezoeken - gezond blijven - slank blijven - fit blijven - jong blijven ;-) (in meerdere betekenissen van het woord) - mezelf blijven
Genoeg voornemens om in de Hel te komen! Over exact een jaar zal ik op deze blog bespreken welke voornemens ik waargemaakt heb! Tenminste, als het tenminste niet vergeet door mijn oprukkende dementie...grapje! Soit, als ik over een jaar toch zou vergeten mijn eigen verdict te vellen, doe mij er eens aan denken.
Gelukkig Nieuwjaar iedereen! Maak er allemaal maar een beestig jaar van! Mijn beste wensen.
We zijn nu een nieuw jaar ingegaan, voor mij is dit hopelijk ook een nieuwe start. Meer dan een jaar geleden ben ik ziek geworden. Het begon in november met een week van slapeloosheid. Niet kunnen slapen en daardoor uitgeput zijn en dan toch weeral niet kunnen slapen, dat is...erg. Het zou het begin van een lijdensweg van maanden worden. De week nadien overviel mij een algemeen gevoel van ziekte: hoodpijn, misselijkheid zonder braken (wat heel ongewoon is voor mij), draaierigheid, zwakte etc. Tot overmaat van ramp ontdekte ik knobbeltjes op verschillende plaatsen op mijn lichaam. De angst greep mij naar de keel en ik wou de week daarop meteen naar de dokter gaan zodra ik een moment vrij had. Het was nog niet eens zover of mijn toestand was er weer op achteruit gegaan: mijn keel werd "dichtgeknepen". Algauw kon ik niks meer eten en vermeed ik het zelfs te spreken omdat alles zo, zo erg pijn deed...De dokter's diagnose was gelukkig niet kanker, het slechte nieuws was dat de ziekte niet behandelbaar was en "vanzelf" weg moest gaan. Ondertussen bleef mijn hele toestand er stelselmatig op achteruit gaan. Zelfs de zwaarste pijnstillers die ik zonder voorschrift kon krijgen, hielpen niet - ze brachten zelfs niet de slaap waar ik toen al weken naar verlangde. Door mijn dichtgesnoerde keel moest ik leven op babypapjes en zelfs dat was een marteling om naar binnen te krijgen. Tegen het einde van de eerste week van december was ik 5 kilo kwijt en begon ik uitputtingsverschijnselen te tonen. Mijn lichaam werd graatmager, mijn gezicht begon "in te vallen" en er verschenen ontkleurde haren op mijn hoofd (één van de tekenen van ondervoeding). Ik begon stilletjes aan te lijken op de Joodse vrouwen in concentratiekampen uit WO II. Alleen al de tocht naar school werd een hele opgave en alles deed pijn tegen dat ik daar was. Na enkele weken waren de ergste kwellingen voorbij maar de gevolgen waren groot. Ik heb twee deadlines van papers moeten laten uitstellen en alleen zo ben ik de examenperiode zonder brokken doorgekomen. Na de examens ging het beter. Maar nooit écht goed. En regelmatig kreeg ik een "aanval", vooral bij stress of fysieke inspanningen. Ik leek wel Frodo nadat hij de One Ring had afgeleverd. De hete zomer deed mij deugd. En het viel niet zo op dat ik minder energie had, want iedereen had minder energie. Toen het weer begon te verslechteren, kreeg ik weer nieuwe aanvallen. In september liet ik een bloedtest doen. De dokter zag er eerst niet het nut van in; ze lachte dat het wel aan de stress te wijten zou zijn. Toen ze de resultaten kreeg belde ze ongerust en verward naar ons thuis: "Er zitten nog antistoffen in het bloed. euh...Ik begrijp niet hoe dat kan...Ik-ik weet niet wat er aan te doen is...". Pas sinds november 2006, nadat ik buikgriep kreeg en een dagje mocht afzien met 39 ° koorts, pas sindsdien heb ik me echt genezen gevoeld. De gevolgen van mijn ziekte waren groot. Ik heb er bijna een jaar over gedaan om mijn gewicht, dat tot onder de 50 was gedaald, weer op peil te krijgen. Die enkele ontkleurde haren heb ik kort geknipt; ik kon het zicht niet meer verdragen. De aanvallen lijken voorbij maar ik draag nog steeds de gevolgen van mijn ziekte. Sinds de uitbraak heb ik last van concentratiestoornissen. Ergerlijk in de klas, ronduit gevaarlijk tijdens autorijlessen. Vroeger was ik een echt blokbeest; ik kon gemakkelijk van 8 u 's morgens tot 21 u 's avonds studeren - nu is dat onmogelijk. Ik kán het gewoon niet meer. Vroeger zat ik niet graag in de zon. Sinds 2006 wil ik niets liever dan de hete zon die brandt op mijn lijf!!! Het lijkt wel alsof ik de ziekte uit mijn lijf wou branden. Ik ben ook "wild" geworden. Als je mij in een witloofkwekerij zou zetten, zou ik rauw in de planten beginnen bijten - als een beest. Ik lijk echt veranderd sinds de ziekte. Dat is niet alleen in negatieve zin, want doordat ik geen blokbeest meer ben, heb ik ook leren genieten van minder stresserende dingen. Nu doe ik regelmatig een uurtje volstrekt niks...zonder mij daarover druk te zitten maken.
De ziekte lijkt voorbij. Ik heb in november op korte tijd twee presentatie moeten doen...in het Engels dan nog wel. En kijk...ik heb geen aanval gehad Vorig jaar was een blokje om wandelen nog "de activiteit van de dag", nu is er heel wat meer nodig om me uit te putten. Onvoorstelbaar, eigenlijk. De herinnering is nog levendig, maar ik hoop dat ze spoedig zal vervagen.
Ze werd minder actief, haar pels werd doffer, ze vermagerde...Ik ontdekte op een gegeven moment luizen en ik dacht dat het daardoor kwam. Na de behandeling tegen luizen verbeterde haar toestand echter niet. Integendeel, Cleo krabde zichzelf als nooit tevoren en de korstjes op haar lijfje werden serieuze korsten. Die ze dan weeral openkrabde wat een heel akelig zicht gaf. Hoog tijd voor wat medische assistentie dus. Ikzelf dacht dat ze een schurftige cavia was geworden, en de dierenarts achtte dat wel mogelijk, maar hij dacht toch eerder dat het aan de ouderdom van het beestje kon liggen. Wat, MIJN Cleo oud??? Een jonge begeerlijk deerne van 3 jaar! Wat een belediging! Cleo was tot dan toe mak geweest tijdens het onderzoek, maar toen ze dát hoorde leek ze diep gekrenkt. Vanaf dat moment deed ze ook alles om de dokter tegen te werken
. Op een gegeven moment begon ze zelfs luidkeels te piepen, wat ze in geen 2 jaar meer gedaan had. 
)
Vorig jaar was een blokje om wandelen nog "de activiteit van de dag", nu is er heel wat meer nodig om me uit te putten. Onvoorstelbaar, eigenlijk. De herinnering is nog levendig, maar ik hoop dat ze spoedig zal vervagen.
