Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
"Als wij lachen met een ander, dan lachen zij niet met ons! Denken wij."
De laatste maanden zijn er wel wat streekgenoten op een uitzonderlijk tragische wijze om het leven gekomen. Sommigen kende ik persoonlijk, anderen waren wel eens kennissen van vrienden van me. Het is me in deze maanden meermaals opgevallen hoe respectloos buitenstaanders reageerden op de gebeurtenissen. Ik ben er een paar keer zelf getuige van geweest dat bepaalde personen zowel slachtoffer(s) als nabestaanden achter hun rug uitlachten en de het vreselijke gebeuren in het belachelijke trokken. Ik vind dit ten eerste achterbaks en ten tweede respectloos. Ik beweer niet dat er nooit eens gelachen mag worden, maar dit soort toestanden brengt mij uit mijn humeur. Ik vind dat er een minimum aan respect moet zijn, zeker bij schokkende gebeurtenissen. Het is ook pijnlijk dat zogenaamde vrienden en kennissen geen respect opbrengen voor de gevoelens van de personen die achterblijven. De humor van de situatie ontgaat mij volkomen. Misschien is het in de mode om verdriet van anderen weg te lachen, maar dit vind ik, in eer en geweten, níet kunnen. Veel mensen lijken geen weet te hebben van de concepten "medeleven" en "begrip".
Anderzijds, misschien ben ik gewoon te serieus en is dit wel de normale gang van zaken in de wereld der volwassenen? Ik vertoef immers nog maar vier jaar in deze wereld en aan bepaalde zaken moet ik misschien nog een beetje wennen. Ik kan lichtgeraakt zijn; misschien moet ik het maar normaal vinden dat vrienden, familieleden en kennissen elkaars verdriet in de grond boren? Of misschien is het in deze harde wereld not done om je in te leven in een ander? Jullie mening graag!
De helft van de zowat 7000 bestaande talen dreigt nog deze eeuw te verdwijnen, zo stellen onderzoekers vast. Nu al sterft gemiddeld om de twee weken een lokale taal of dialect uit, omdat de sprekers ervan doodgaan. [...] Nu al zijn er nog maar half zoveel talen als 500 jaar geleden."
Als taalkundige wist ik uiteraard al langer dat het merendeel van de talen in de wereld met uitsterven bedreigd is. Dat ligt vooral aan het veelvuldig gebruik van een aantal belangrijke wereldtalen zoals Engels, Frans en Spaans. Deze talen, veelal ingevoerd door ex-kolonisators, verdringen na verloop van tijd de "inheemse" talen, omdat het nu eenmaal meer loont zo'n wereldtaal te spreken dan een lokale taal. Vooral Engels heeft tegenwoordig echt een vernietigende invloed op lokale talen en dialecten. De taal wordt dan ook vergeleken met een T-Rex: het vreet alle anderen op. Uiteindelijk is ook de Tyrannosaurus Rex uitgestorven, maar voorlopig lijkt het Engels nog lang niet op zijn ondergang af te stevenen.
Wanneer is een taal met uitsterven bedreigd? Een taal is in gevaar wanneer er maar zo weinig sprekers over zijn dat de bewuste taal gewoonweg niet meer gebruikt dreigt te worden. De taal wordt als uitgestorven beschouwd vanaf het moment dat de laatste moedertaalspreker het loodje heeft gelegd. Er is geen vaststaande norm die kan bepalen of een taal bedreigd wordt met uitsterven, maar men kan wel gebruik maken van drie criteria: - het aantal huidige sprekers van de taal - de gemiddelde leeftijd van de moedertaalsprekers en eventueel van niet-moedertaalsprekers met grote beheersing van de taal - het percentage van de jongste generatie dat de taal in min of meer vloeiende mate verwerft
Uiteindelijk lijkt de gemiddelde leeftijd van de moedertaalsprekers het meeste gewicht in de schaal te werpen: een situatie met 1000 kinderen die de taal verwerven is gezonder dan een millioen sprekers die allemaal boven de 60 zijn. Het is niet onmogelijk om een taal, eens uitgestorven, weer tot leven te wekken, maar het is wel verdomd moeilijk en de slaagkansen zijn klein. Zeker de helft van de talen in de wereld zou onder de noemer "bedreigd" kunnen vallen, en volgens het artikel in De Morgen bevinden een aantal talen in Centraal- en Noord-Amerika, Siberië en Noord-Australië zich in kritieke toestand. In Noord-Amerika is niet het Engels maar een groot aantal indianentalen bedreigd, terwijl het voor de hand ligt dat in Australië een hoop Aboriginaltalen "terminaal" zijn. Op die plaatsen zijn dus geen Babylonische spraakverwarringen meer mogelijk. Bedreigde talen hoeven echter niet in verre, voor ons exotische oorden gesproken te worden. Dichter bij huis treffen we immers ook een aantal talen aan die gevaarlijk veel risico lopen op uitsterven. Alleen al in buurland Frankrijk zijn de voorbeelden legio: Bretoens, Elzassich, Frans-Vlaams, Normandisch, Baskisch, Corsicaans, Occitaans..."Eén volk, één taal", maar de prijs daarvoor is dus hoog.
Als Germanist zou ik het misschien fijn moeten vinden dat bijvoorbeeld het Engels zo succesrijk is op onze aardkloot, maar als taalkundige vind ik het doodjammer. Het is tragisch dat één van de mooiste wonderen die mens ooit heeft geproduceerd nu her en der vernield wordt. Alleen al voor fonetici is elke taal die uitsterft een groot verlies: dankzij het toekomstige uitsterven van een hoop Afrikaanse talen zullen wij misschien nooit meer clicks, dubbele articulaties of toonverschillen kunnen bestuderen. Maar er is meer. Iedereen kent de uitspraak "De taal is gansch het volk" wel, en in wezen schuilt hier alleen maar waarheid in: sterft een taal, dan sterft ook de daarbij horende cultuur en geschiedenis, filosofie, mythes en kunstvormen. Ja, met elke taal die uitsterft gaat er ook een volk verloren...
