Vanavond is het Kerstavond! Dit is een tijd van vrede en vergeving, kerststalletjes en sneeuw (alhoewel? ), overal lichtjes en versiering, lekker eten en drinken, warmte, gezellig samenzijn met familie en vrienden. Laten we ook eens stilstaan bij de talloze oorlogen in de wereld en vooral hun slachtoffers: miljoenen burgers overal ter wereld die de oorlogsgevolgen (hongersnood, armoede, geweld, massaslachtingen, aanslagen, verkrachting...) mogen dragen - maar ook de soldaten die nu ver van huis zitten, ook zíj hebben gewoonlijk niet om deze oorlogen gevraagd. Al deze mensen kunnen geen Kerstmis of een aanverwant feest volgens hun religie vieren. Het ultieme kerstcadeau kan je in geen enkele winkel - zelfs niet in Wijnegem Shopping Center of Harrods London - vinden: overal vrede op aarde!
Ik wens mijn bloglezertjes alvast veel vrede toe in 2007, en ik ga dat eens doen in zoveel mogelijk talen zie (je bent taalkundige of je bent het niet)! Eerst krijg je een aantal woorden voor vrede in allerlei talen, en daaronder staat mijn kerstwens geschreven - ik veronderstel dat iedere lezer ter wereld hem wel zal kunnen lezen, want ik heb het in zoveel mogelijk wereldtalen opgezocht. En zeg nu zelf: het is toch mooi he: al die verschillende talen en geschriften.

Khanaghutyun                                 Pau                            Nyeinjanyei     
                                        
                                                              Tsumukikiatu                      Hetep                           peace        
Rauha                            paix                                            Hasiti
 
            Sholem                                Alaafia                                                 uxolo        

                                           Ukuthula                            سلام                                              Amaithi         

Asomdwoe         

Ik vraag me af wie dit zou aandurven: een DVD ontlenen in een bibliotheek of videotheek, en als je hem nadien terugbrengt, plots bezorgd uitroepen: "Oh nee, ik ben hem vergeten terug te spoelen! Is dat erg?" Benieuwd of de bediende in de bib of videotheek daarin zou trappen ! Mijn moeder trapte er in ieder geval wél in. Ik ging vandaag een ontleende DVD van Star Wars terug brengen naar de bib. Net voordat ik vertrok, riep ik onthutst uit: "Oei, ik heb hem nog niet teruggespoeld!!!". De reactie bleef niet uit: mijn ma kwam binnen en zei: "Oh nee, nu moet je hem eerst nog helemaal gaan terugspoe...- zeg,dat is toch niet nodig bij een DVD?!?". Ik moest mijn vertrek naar de bibliotheek uiteindelijk dan toch nog even uitstellen, want het volgende kwartier had ik nodig om bij te komen van het lachen. Het is zo grappig om mensen in zulke valstrikjes te laten lopen .

Ik zou hetzelfde wel eens willen proberen in een bibliotheek. Ik vraag me écht af of die "professionals" er ook in zouden lopen. Wie weet antwoordt zo'n nietsvermoedende bibliotheekbediende wel: "Oh maar dat is niet erg hoor, dat zullen wij dan wel doen...". Dit is wel een geweldig ideetje voor een verborgen camera-programma denk ik ...

Het leven moet niet altijd serieus zijn ...

Nu ik 22 ben, heb ik eindelijk ook mijn eerste oorbellen gekregen. Dat klinkt raar, want in België is het de gewoonte om meisjes ofwel als baby te piercen en oorbellen te geven, ofwel ten laatste toch rond het begin van de lagere schooltijd. Bij mij was dat niet zo. Toen mijn moeder mij, toen ik 6-7 jaar was, vroeg of ik gaatjes wou laten steken in mijn oren, zei ik nee. Die keuze werd gerespecteerd, ondanks herhaaldelijk aandringen van andere vrouwen in mijn omgeving. Later kreeg ik wel vaak opmerkingen zoals "eeeeh gij hebt geen gaatjes in uw oren" en dergelijke, maar dat verminderde met de jaren. Vaak beginnen gaatjes in de oren te ontsteken/zweren/whatever pijnlijks dat ermee kan gebeuren en dus nam het aantal leeftijdsgenoten met oorbellen af naarmate ik ouder werd (behalve bij de jongens dan ). 
Ik heb nu wél leuke oorbellen, echter nog steeds geen gaatjes in mijn oren! Dat komt omdat ik al een tijdje op zoek was naar oorbellen met knijpertjes ipv stekertjes, zoals ze zoiets noemen. Mijn zoektocht kende weinig succes, maar vorige week gaf een goeie vriendin mij een godsgeschenk: een paar stoere oorbellen mét knijpertjes! Ik was vreselijk opgetogen en heb er de rest van de avond mee rondgelopen. De dag erna ben ik naar de winkel gegaan waar zij die oorbellen heeft gekocht, en heb ik me meteen een tweede paar aangeschaft! Mijn eerste paar oorbellen waren lekker stoer en gevaarlijk, terwijl ik mijn tweede paar dan weer "winteroorbellen" noem. Ik kan ze dus alleen in de winter dragen maar dat geeft niet: dan haal ik in de lente toch gewoon een nieuw paar?
Er is een hele nieuwe wereld voor mij opengegaan. In het begin deden de oorbellen nog wel wat pijn, maar ik vermoed dat dat zo is bij élk paar oorbellen. En ik draag ze nog maar net he. Ondertussen ben ik er al goed aan gewend en voel ik soms niet meer dat ze inzitten. 

Ik voel me er heel erg goed bij (^_^) en ik weiger dan ook nog de deur uit te komen zonder oorbellen!!! Lang leve mijn oren, de oorbel met knijpertjes en de vriendin die die oorbellen aan mij heeft gegeven!