WTC

Toen ik voorstukjes zag van de film “WTC” (nu in de bioscoop!), dacht ik: “weer zo’n American Patriot film met heldhaftige toespraken, moraliserende mensen, heldendaden, Amerikaanse vlaggen en meer van dat.” Ik heb de film gisteren gezien en eerlijk gezegd, dat viel goed mee. Het heroïsme is uiteindelijk verrassend beperkt gebleven tot enkele korte scènes. Vooraf dacht ik ook dat deze film de vergelijking nooit zou kunnen doorstaan met “United 93”, maar dat hoeft ook niet. Beide films gaan over 9/11 maar hebben een andere invalshoek. Vergelijken is dus simpelweg niet aan de orde! Waar United 93 de aandacht richt op het vliegtuig dat in een veld in Pennysylvania crashte, heeft WTC als onderwerp het derdelaatste en het voorlaatste slachtoffer die levend vanonder het puin van de Twin Towers konden gehaald worden. Het gaat om twee cops, politieflikken dus, de enige overlevenden van een groepje dappere flikken die de Twin Towers binnengingen om de slachtoffers op de bovenste verdiepingen te redden. Zover is het trouwens nooit gekomen, want de torens gingen tegen de grond net op het moment dat ze aan hun reddingsactie wilden beginnen. De nachtmerrie begint voor de twee overlevende cops. Wat daarna volgt zijn bloedstollende uren voor deze slachtoffers, zowel letterlijk als figuurlijk. Wat zij meemaken is nu eens werkelijk wat je noemt tot over je oren in de problemen zitten! De familie heeft het zo mogelijk nog moeilijker: de twijfels, de onzekerheid, de marteling het niet-weten…

Wat ik een zeer sterk punt vind van deze film, is dat je de hele toestand van binnenuit beleeft. Wij kennen 9/11 slechts van op tv-beelden, we hebben er altijd een afstandelijk zicht op gehad. Maar in deze film zit je er middenin! De verwarring van het moment, de angst, de rommel, de hysterie van de mensen, de gewonden, het verdriet van de nabestaanden…je ziet het allemaal van dichtbij. Dit geeft een zeer hoog realiteitsgehalte aan WTC. Wat ook helpt is natuurlijk het feit dat er bijna geen Hollywoodsterren in meedoen. De enige acteur die ik kende was Nicholas Cage, maar hij speelt de rol van ervaren rot bij de New Yorkse flikken zo goed dat ik geen enkel moment het gevoel had dat ik naar een overbekende superster aan het kijken was.

Het filmwerk op zich is zeker een streling voor het oog. De film begint met mooie beelden van een New York dat ontwaakt (de scène met die skyline is prachtig!). Het moment van de aanslagen werd zo in beeld gebracht – of beter: níet in beeld gebracht – dat je een idee krijgt van wat de New Yorkers er nu eigenlijk zelf precies van hebben gezien die dag. Daarna overvalt je een soort melancholie: de omgeving van het World Trade Center is uitgestorven, het enige wat nog beweegt zijn duizenden papiertjes en dat soort dingen die droevig naar beneden blijven dwarrelen onder de grijs geworden hemel. Het moment waarop je beseft dat NYC nooit meer helemaal hetzelfde zal worden. Een poëtisch moment om even bij stil te staan! De benarde, hopeloze situatie van de twee policemen is dan weer zo goed in beeld gebracht dat je er zelf claustrofobisch van zou worden. Mooi is ook de opeenvolging van de uitgekiende flashbacks die zowel de slachtoffers als hun partners krijgen, dit gecombineerd met de wisselingen van standpunten van de ene partij naar de andere.

Kortom, dit is een film die niemand onberoerd zal laten. Een aanrader!

Oh ja, leuke uniformen trouwens;-).