In Xanadu did Kubla Khan
A stately pleasure-dome decree:
Where Alph, the sacred river, ran
Through caverns measureless to man
Down to a sunless sea.
So twice five miles of fertile ground
With walls and towers were girdled round:
And here were gardens bright with sinuous rills
Where blossomed many an incense-bearing tree;
And here were forests ancient as the hills,
Enfolding sunny spots of greenery.
But oh! that deep romantic chasm which slanted
Down the green hill athwart a cedarn cover!
A savage place! as holy and enchanted
As e'er beneath a waning moon was haunted
By woman wailing for her demon-lover!

And from this chasm, with ceaseless turmoil seething,
As if this earth in fast thick pants were breathing,
A mighty fountain momently was forced;
Amid whose swift half-intermitted burst
Huge fragments vaulted like rebounding hail,
Or chaffy grain beneath the thresher's flail:
And 'mid these dancing rocks at once and ever
It flung up momently the sacred river.
Five miles meandering with a mazy motion
Through wood and dale the sacred river ran,
Then reached the caverns measureless to man,
And sank in tumult to a lifeless ocean:
And 'mid this tumult Kubla heard from far
Ancestral voices prophesying war!

The shadow of the dome of pleasure
Floated midway on the waves:
Where was heard the mingled measure
From the fountain and the caves.
It was a miracle of rare device,
A sunny pleasure-dome with caves of ice!
A damsel with a dulcimer
In a vision once I saw:
It was an Abyssinian maid,
And on her dulcimer she played,
Singing of Mount Abora.
Could I revive within me
Her symphony and song,
To such a deep delight 't would win me
That with music loud and long,
I would build that dome in air,
That sunny dome! those caves of ice!
And all who heard should see them there,
And all should cry, Beware! Beware!
His flashing eyes, his floating hair!
Weave a circle round him thrice,
And close your eyes with holy dread,
For he on honey-dew hath fed,
And drunk the milk of Paradise.

De meeste Germanistjes hebben tijdens hun studieperiode flink gevloekt en gezweet op dit gedicht  - ook ik trouwens - maar toch vind ik dat dit gedicht iets hééft! Niemand weet wat de betekenis ervan is, zelfs Coleridge wist het waarschijnlijk niet precies. Je kan er dus vanalles achter zoeken en dat is net zo leuk. Iedereen heeft er dan ook zijn eigen mening over (en profs kunnen op het examen niet beweren dat jouw interpreatie rubbish is ). Ook ik heb een eigen interpretatie over dit bekende gedicht, maar die deel ik liever niet met de wereld Het zou een nogal pessimistische visie weergeven en bovendien, elk jaar verandert mijn interpretatie eigenlijk.
Voor wie de onstaansgeschiedenis van dit gedicht niet kent, nog even in het kort: Coleridge zou in 1797 een visioen hebben gehad na zijn dagelijkse portie laudanum, en bij het ontwaken begon hij daar geestdriftig een gedicht over neer te pennen. Helaas werd hij na een tijdje weggeroepen voor zaken en toen hij weer terug kwam om zijn noeste dichtersarbeid verder te zetten, begreep hij dat hij alles gewoon vergeten was. Gevolg: een fragmentarisch gedicht, een Romantisch wanhopige dichter en een legende daarrond die de Germanisten tot op de dag van vandaag moeten blokken voor het examen Engelse Literatuurgeschiedenis!
Uiteindelijk werd dit fragment in 1816 gepubliceerd.

Als je je geroepen voelt om over dit gedicht je eigen interpretatie wereldkundig te maken, of als je gewoon wil vertellen wat dit bij jou oproept, houd je vooral niet in!