Vrijdagavond ben ik naar de Night of the Proms geweest, nog maar mijn tweede Proms ever. De eerste keer was in 2005, als mijn geheugen me niet in de steek laat. Toen was het een goede editie, maar jammer genoeg hadden we staanplaatsen en zoiets gaat me niet goed af. Op de editie van dit jaar waren op het middenplein echter ook stoelen gezet! Geeft wel een andere sfeer, maar voor mensen met zwakke knieën is zoiets natuurlijk een zegen. Niet dat ikzelf daar veel mee gebaat was, want ik zat op de perstribune.
Treden dit jaar op: Sinéad O'Connor, Live, Midge Ure, Simple Minds, Harlem Gospel Choir en het komische klassieke duo Igudesman en Joo. En onze verrassingsgast was de zanger van Stash (zijn naam ontglipt me nu even).

Sinéad O'Connor zag er niet uit, maar haar stem doet het gelukkig nog steeds. Van songs als Nothing Compares 2 U en Troy krijg je echt kippenvel Ik vond Troy een pakkend liedje, en ik kan me helaas volledig vinden in de lyrics  ...
Sinéad was echt sjofel gekleed, het leek wel alsof ze de premiere voor een generale repetitie hield. In de GVA heb ik foto's gezien waarop ze wél iets elegants draagt, en dat maakt toch een verschil. Maar goed, als je je ogen dicht hield, was het een geslaagde act.

Toen ik 16 was, was Live mijn favoriete band en The Dolphin's Cry één van mijn favoriete nummers. Ik vond het dan ook fan-tas-tisch om de band na al die jaren live te zien! Jeugdsentiment alom. Ze zijn nog steeds goed!

Midge Ure bracht natuurlijk Vienna, ook één van mijn favoriete songs aller tijden. Ik heb thuis de gelijknamige LP liggen Midge Ure was er in de plaats van John Miles, die er deze editie niet bij is wegens andere verplichtingen. En dat vond ik helemaal niet erg, ik snap niet dat de mensen dat nog niet beu gehoord zijn.

De Simple Minds waren uiteraard weer heel goed. Ze komen regelmatig naar ons landje afgezakt, dus ik had ze al een aantal keer bezig gezien. Maar Jim Kerr gaat nooit vervelen. Van die groep heb ik trouwens ook een LP, New Gold Dream

Ik zeg niet dat het Harlem Gospel Choir slecht was, maar ik kreeg het er niet warm of koud van. Het geluid leek me ook niet helemaal goed te zitten. Dat was trouwens een constante op deze Proms, waardoor ik wederom het gevoel kreeg dat ik op een generale repetitie was.

Igudesman en Joo waren best wel grappig. Goed ingespeeld op elkaar, deze Russische violist en Koreaanse pianist. Het zorgde voor een vrolijke noot op deze Proms, want als je er goed over nadenkt moet je bekennen dat er voor de rest veel droevige liedjes zijn gespeeld: Sinéad O'Connor, Midge Ure, Live, Stash... Daar wordt een mens niet meteen vrolijk van.

Aan het begin van Land of Hope and Glory ben ik vertrokken. Da's ook weer elk jaar hetzelfde en sinds ik in 2005 heb moeten verdragen hoe een ezel achter mij het lied meebalkte, wil ik het niet nóg eens doorstaan. Al denk ik dat het Harlem Gospel Choir er wel iets leuks van heeft gemaakt.

Ik denk niet dat ik volgend jaar nog met de pers meega. Het is dan wel gratis, maar er is geen sfeer, en dat hele perswereldje lijkt wel een piepklein universum waarin alles en iedereen rond 1 ster lijkt te draaien . In ieder geval weiger ik zo'n satelliet te zijn, ik pas ervoor om nog langer deel uit te maken van die saaie, schijnheilige wereld. Volgend jaar ga ik wel met mijn vrienden tussen "het gewone volk" zitten; daar zal ik mij wél amuseren en dat is dan de prijs van de tickets dubbel en dik waard!