Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Het was alweer een tijdje geleden dat ik een Afrika-film had gezien, dus het deed deugd om me weer te verliezen in de prachtige filmbeelden van dit fascinerende continent. Dat was echter niet enige dat mij diep geraakt heeft. De gruwelijke recente geschiedenis van Sierra Leone, het land waar de film zich grotendeels afspeelt, is ronduit schokkend.
De film gaat over zogenaamde 'bloeddiamanten': diamanten opgegraven in conflictzones (vaak in Afrika), die gewoonlijk die conflicten mee helpen financieren. De herkomst van zulke diamanten is duister en er kleeft bloed aan die steentjes. De grote bonzen die deze diamanten opkopen en verkopen, stellen zich meestal geen vragen en helpen zo die conflicten aan de gang te houden. De mensen die deze diamanten aan de grote diamanthandelaars verkopen, kopen met het verkegen geld (en dat is heel wat) immers wapens en ander oorlogsmaterieel. 'Blood Diamond' draait rond drie personages: de malafide diamantsmokkelaar Danny Archer (Leonardo DiCaprio), de oorlogsjournaliste Maddy Bowen (Jennifer Connelly) die graag de hele zaak ivm de bloeddiamantenhandel aan het licht wil brengen, en Solomon Vandy (Djimon Hounsou), die door de burgeroorlog gescheiden is geraakt van zijn gezin en die als slaaf moet zoeken naar bloeddiamanten. Solomon Vandy vindt een knoert van een bloeddiamant, verbergt hem en dan zit het spel op de wagen. Captain Poison, een opzichter in de mijn, wil de diamant. Danny Archer wil ook graag de diamant, zodat hij een nieuw leven kan beginnen buiten dat vervloekte continent Afrika. Eén van zijn connecties (die meeverdient aan Archer's smokkelwaar), The Colonel, wil óók graag de diamant. En Solomon Vandy is hun enige kans om die steen te vinden... Vandy begint te begrijpen dat hij op die manier een ongekende macht kan uitoefenen: in ruil voor de diamant moet Archer hem helpen zijn familie weer te vinden. En Archer heeft de juiste connecties: hij belooft journaliste Maddy Bowen een goed verhaal over de handel in bloeddiamanten als zij opzoekt waar Vandy's gezin is. De zaken worden echter ingewikkelder als blijkt dat Vandy's zoon Dia gekidnapt is door de rebellen in Sierra Leone (de R.U.F) en als kindsoldaat onder Captain Poison dient...
Deze film heeft niet alleen een sterke verhaallijn rond een bloeddiamand, maar brengt ook de waanzin van de burgeroorlog in Sierra Leone in beeld. Verder krijgt ook de problematiek rond de kindsoldaten in Afrika veel aandacht. Het Afrikaanse decor is natuurlijk betoverend mooi en de muziek zal de soundtrackliefhebbers onder u bekoren. DiCaprio, Hounsou, Connelly en vele anderen zetten een ijzersterke acteerprestatie neer. Het is een kei-harde film met veel geweld, wat hem minder geschikt maakt voor een jonger publiek. Men kan echter niet de recente geschiedenis van Sierra Leone verfilmen zonder geweld te tonen, aangezien daar in de jaren '90 de gruwelijkste dingen zijn gebeurd.
Wie mij kan zeggen in welke winkel ze de soundtrack van 'Blood Diamond' verkopen tegen een schappelijke prijs, zal ik eeuwig dankbaar zijn. Verder wil ik de juwelenliefhebbers onder mijn bloglezers graag vragen om, bij aankoop van een diamant, altijd vragen te stellen over de afkomst. Koop geen bloeddiamanten! Ook is het aardig om uit respect geen diamanten te dragen wanneer u naar deze film gaat kijken.
Binnenkort komen er nog meer Afrika-films uit; dat belooft een leuk filmjaar te worden!
U hebt het ongetwijfeld gehoord gisteren in het nieuws: in St-Niklaas weigert een koppel hun huwelijk te laten zegenen door kersverse schepen Wouter Van Bellingen, omdat meneer Van Bellingen zwart is. Burgemeester Freddy Willockx zegt geen toegevingen te zullen doen: ofwel trouwen ze dan maar niet, ofwel rotten ze op naar een andere gemeente. St-Niklaas is een stad die vlakbij mijn gemeente Beveren ligt, dus voel ik me geroepen hier toch wel iets over te zeggen. Ik vind het chique dat burgemeester Willocxk geen duimbreed wil toegeven, chapeau! Het is belachelijk van dat koppel om te weigeren te trouwen bij die schepen, gewoon omdat hij een andere huidskleur heeft. Dit is duidelijk een racistische daad en nu kunnen jullie eens met jullie eigen ogen zien, wat het Vlaams Belang in Vlaanderen gezaaid heeft: onverdraagzaamheid, racisme, discriminatie, angst voor alles wat anders is, en vooral HAAT! Ik heb een interview met meneer Van Bellingen gelezen en ik kan zeggen: die mens is volgens mij 100% aangepast. Meneer Van Bellingen werd trouwens als kind geadopteerd door een normaal Vlaams gezin en heeft dus ook een Vlaamse opvoeding gehad. Er is dus geen enkele reden om te weigeren om bij deze schepen te trouwen. Gelukkig neemt meneer Van Bellingen het nogal goed op: hij wou geen commotie en zei ook "dat hij het eigenlijk al gewend was". Dat laatste is toch wel erg. Toen ik als kind voor het eerst een zwarte zag, moest ik ook wel even goed kijken, maar dat lijkt mij enigzins normaal. Daar hield het bij mij ook op en ik beschouw mensen met een andere huidskleur niet als minderwaardige of vieze schepsels. Het gedrag van dat koppel vind ik schandalig. Wat is er in hemelsnaam mis met een schepen met een andere huidskleur??? Deze schepen zal je trouwfoto's heus niet verknallen hoor, integendeel. Of is dit weer een geval van "Vlaams conservatisme": ' getrouwd worden door een zwarte man, dat hoort toch niet'. Nog even en we zijn even erg (of erger?) dan Amerika. Dit zijn ook mensen zoals wij hoor. Vaak hebben mensen met een andere huidskleur of van een andere cultuur meer dingen met ons gemeen dan wij denken. Ik heb een vriendin met een zwarte huid. Wij houden allebei van: make-up, bezig zijn met ons haar, lachen, dans, muziek, naar de film gaan, onze huisdiertjes, literatuur, kunst, en nodeloos veel tijd verspillen op het internet. No big deal, right? Natúúrlijk zijn er verschillen! Dat maakt het juist interessant. Het zijn de verschillen die ons mooi maken. Ik doe dan ook niks liever dan vragen stellen over hun huidskleur, over hun haar dat anders is dan het onze, over de cultuur vanwaar zij afkomstig zijn. Sommige Vlamingen zouden het indiscreet vinden om zulke vragen te stellen aan iemand van een andere origine, maar volgens mij vinden die mensen het juist leuk om dat soort vragen te beantwoorden. Iedereen praat graag over zichzelf, toch? Bovendien is het vleiend als anderen interesse tonen in jouw cultuur en ras. Ik heb vorig jaar aan iemand met een gele huidskleur nog gevraagd of zij ook bruin(er) wordt in de zomer. Die persoon zei op een doodnormale toon: "Natuurlijk. Mijn zus wordt zelfs zwart tijdens de zomermaanden." Ik heb nog nooit een blauw oog opgelopen omdat ik zulke vragen stelde. Alleen mijn landgenoten maken er een probleem van: "zoiets vraag je toch niet aan die mensen. ". Maar ik ben nu eenmaal erg nieuwsgierig. Zowel blanken als gekleurde mensen kunnen van een beetje verdraagzaamheid en openheid beter worden. Bij mijn zwarte vriendin kan ik mijn Engels oefenen, en zij kan bij mij haar Nederlands oefenen. Goed, er zit uitschot bij de mensen van een ander ras of een andere cultuur - net zoals wij uitschot hebben zoals Dutroux. Okay, sommigen profiteren van onze sociale zekerheid - zoals ook bepaalde marginale Vlamingen liever lui dan moe zijn en van 'dopper' hun beroep hebben gemaakt. Ja, "die anderen" dragen soms belachelijke kleren - net zoals bepaalde blanken hier absoluut geen smaak hebben qua kledij. En oh ja, ze spreken slecht Nederlands of ze willen het niet eens leren - zoals sommigen Vlamingen pertinent weigeren een beetje Algemeen Nederlands te spreken tegen mensen die uit een andere streek komen en zich dus evengoed onverstaanbaar maken. Maar ze zijn heus niet de baarlijke duivel.
Het is een pijnlijke zaak dat anno 2007 mensen nog zo bekrompen reageren als een schepen, verpleegster of welke werknemer dan ook een andere huidskleur heeft. We moeten meer openstaan voor elkaars cultuur en ras. Zwarte mensen bijten niet hoor. Als ik de metro uitwandel, heb ik de gewoonte de deur nog eventjes open te houden (en vriendelijk te glimlachen) als er mensen vlak achter mij komen. Het is immers beleefder zo de deur aan te reiken dan hem gewoon voor iemands neus dicht te gooien. Op een keer gaf ik deur aan een zwarte man die vlak achter mij kwam, terwijl ik even vriendelijk glimlachte. De ogen van de zwarte man lichtten op (blijkbaar was ie dat niet echt gewend hier in België) en hij zei vriendelijk "dank oe". Zulke dingen maken je dag goed . Een beetje wellevendheid, ook ten opzichte van de gekleurde medemens, kan geen kwaad...
May it be a light to you in dark places when all other lights go out
Morgen, 1 februari, worden we verzocht om 19.55 u met z'n allen 5 minuten alle lichten te doven. Dit om de aandacht van de gewone mens maar ook die van de media en de politiek te vestigen op de enorme energieverspilling en de klimaatsverandering. Als alle lichtjes gedoofd worden, beseffen de machthebbers misschien dat er iets mis is. Ook in onze buurlanden wordt er opgeroepen tot deze actie. Een reden te meer om er aan deel te nemen dus. Voor de rest is het natuurlijk een leuke energiebesparing en is er voor 5 minuutjes eens even geen lichtvervuiling meer. En in die 5 minuutjes kunnen we misschien eens nadenken over onze wereld en het klimaat die erg aan het veranderen zijn, of over het feit dat het merendeel van de wereldbevolking helemaal geen electriciteit heeft. Of je kan eens een gezellige babbel in het donker slaan met je huisgenoten . Of je kan die 5 minuutjes aanwenden om wat te mediteren en tot rust te komen. Of denken aan de Tweede Wereldoorlog toen de Duitse bezetter afkondigde dat er 's avonds geen licht uit de huizen mocht schijnen.Whatever! Zolang we maar met z'n allen de lichtjes morgen doven om 19.55, is het goed!
Ik ga alvast proberen mijn huisgenoten te overtuigen om mee te doen aan deze actie, en ik hoop van jullie hetzelfde!
And remember: there will always be a light to you when all other lights go out...
Ondertussen is er wel al het een en ander gebeurd met mijn caafje Cleo wat haar gezondheid betreft. Een aantal dagen geleden begon ze symptomen van verkoudheid te tonen. Verkoudheid is voor de westerse mens in de 21e eeuw eerder lastig dan gevaarlijk, maar zo zit het nog niet bij cavia's. Dus heb ik direct Cleo en Sheba van elkaar gescheiden vanwege het besmettingsgevaar, en mocht Cleo verkassen naar het ziekenkooitje. Daar zit ze nu nog in. Ze is er een aantal dagen behoorlijk beroerd aan toe geweest, maar nu gaat het beter. Enkele dagen geleden begon haar ontlasting wel op diarree te lijken, dus ze krijgt al enkele dagen hooithee en banaan met kaneel (wat een recepten! ). Helaas is ze nog altijd te mager. Ze komt gewoon niet aan. En het is moeilijk haar te dwangvoederen, want ze spuwt het voedsel nog liever in je gezicht dan het door te slikken. Het bijkomen in gewicht zal dus 'vanzelf' moeten gebeuren, vrees ik . Maar als ze nog lang ondergewicht heeft, dan zal ik toch weer een beroep moeten doen op de dierenarts. Het goeie nieuws is dat ze de laatste dagen er beter uitziet. Heldere, alerte blik, glanzende pels...En ze begint ook weer streken te krijgen. Ze vindt al dat gepruts aan haar lijf ergerlijk, hoewel ze nog altijd graag in mijn armen ligt. Nu het grootste besmettingsgevaar geweken is, mag ze dagelijks even met Sheba spelen in huis - dat is een welkome afwisseling voor Cleo want hele dagen in een ziekenkooitje is ook maar saai. Als ze Sheba ziet, gaat ze altijd op hoge poten lopen met opgezette haren, want ze wil graag duidelijk maken wie er de baas is. Cleo kan het zelfs niet verdragen dat Sheba iets krijgt en zij niet, en dan wordt ze pas echt een kreng. Als je tot zulk gedrag in staat bent, lig je in ieder geval niet direct op sterven . Vandaag heeft Sheba trouwens Cleo lik op stuk gegeven: toen Cleo té strekerig werd, kreeg ze een - euh- koude douche. Caviakenners weten wel wat ik bedoel . Verder vindt Cleo het speelkwartiertje met Sheba heel leuk, want ik zie ze steeds vrolijk onder de tafel en tussen de stoelen ronddartelen. Enkele weken geleden zou het wel anders zijn geweest.
Ik heb dus nog wat hoop. Ik zou mijn kleine lieve Cleo nu nog niet willen afgeven. Soms is het net alsof ik voor een babytje zorg. Zodra ik maar een niesje hoor, storm ik al naar de ziekenkooi om Cleo te bemoederen . Maar mijn caafjes zijn natuurlijk ook echt 'mijn kleintjes' ...