Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
De naamloze groep die onlangs de plaat The Good, The Bad & The Queen heeft uitgebracht, heet een 'supergroep' te zijn. Deze supergroep is het nieuwste initiatief van Damon Albarn, bekend van Blur en Gorillaz. Damon Albarn recruteerde Simon Tong (van The Verve) voor het gitaarwerk, Paul Simonon (die knappe gast van The Clash destijds) als bassist en Tony Allen (medewerker van Fela Kuti) voor de drums. Om het helemaal mooi te maken werd de plaat geproduced door Danger Mouse, onder andere bekend van Gnarls Barkley. Inderdaad, een supergroep, waar de Britse pers natuurlijk weer helemaal plat voor ging en The Good, The Bad & The Queen is dan ook al een flink aantal weken een ware hype aan de overkant van Het Kanaal - en ook hier! Het verraderlijke aan zogenaamde supergroepen is dat het meestal op een flinke teleurstelling uitloopt (al die reusachtige ego's en verschillen in smaak in één studio! ouch!). Gelukkig is dit bij The Good, The Bad & The Queen nu eens níet het geval! Paul Simonon vertelde naderhand dat het "gewoon wat muziek maken op een ontspannen manier was", en daarmee slaat hij de nagel op de kop. De plaat biedt zeker géén muziek waarvan je al joelend op de tafels gaat dansen of luidkeels (en vals natuurlijk) de songs gaat meekwelen. Wat je wél vindt op The Good, The Bad & The Queen zijn mooie, vrij relaxe songs met vaak een wat melancholische ondertoon. Maar dan wel een positieve, dromerige vorm van melancholie, de luisteraar moet dus niet bang zijn dat er na het beluisteren van de plaat een opname in de dichstbijzijnde psychiatrische inrichting inzit. De muziek is van uitstekende kwaliteit en zeer professioneel (het zijn dan ook allemaal mannen met ervaring), en Damon Albarn's stem is werkelijk een verademing na al die zangpartijtjes van Star Academy en X-Factor 'zangers' heden ten dage op radio en tv, of het hysterische gegil van Beyoncé (om van het kattengejank van Paris Hilton nog maar te zwijgen). Vaak zingt er ook een mooi koortje mee in de songs, zoals bijvoorbeeld in de track Herculean. Op The Bunting Song kan je een leuke baslijn horen (viva Paul Simonon!) en Behind The Sun doet zowaar een beetje denken aan The Beach Boys of Brian Wilson. A Soldier's Tale lijkt dan weer gestolen van The Scorpions (oppassen voor rechtzaken, chaps!). En Nature Springs is een wondermooie song! De plaat draagt over het algemeen zeker en vast invloeden mee van Blur, maar ik ken weinig van Damon Albarn's ex-groep, dus ik kan niet echt een vergelijking maken - maar ik kan daardoor wel onbevooroordeeld luisteren naar The Good, The Bad & The Queen. En ik hoor gewoon een fijne, ontspannende plaat. Geen songs waarmee je de sfeer er op een fuif in houdt, maar eerder een soort soundtrack voor als er 's avonds vrienden op bezoek komen, of als achtergrondmuziek voor in een donker, rokerig café waar men 's nachts aan de pokertafel zit. Of, waarom niet, voor wanneer je een of ander kunstboek aan het lezen bent. Ik heb tijdens het beluisteren van de plaat zelfs een boek over de Amerikaanse schilder Edward Hopper doorbladerd. The Good, The Bad & The Queen is een erg Britse plaat maar was toch de perfecte soundtrack bij Hopper's schilderijen die ik aan het bekijken was. Zo lijkt de track Northern Whale, die zó geweldig is dat ik 'm kan blijven beluisteren, recht uit Hopper' s schilderijen South Carolina Morning, Summer Evening of Nighthawks te komen. En zo kan iedereen vast en zeker zijn eigen quality time bedenken waar The Good, The Bad & The Queen uitstekend bij past.
Met al die schandalen rond en in ons koningshuis vraagt men zich soms wel eens af of een president niet beter zou zijn om dit landje te besturen. Misschien, misschien...Maar het is niet omdat een koningshuis verre van ideaal kan zijn, dat een president zaligmakend is. Een president heeft wél effectieve macht en is dus lang niet zo "nutteloos" als een koning, die volgens de wet hier maar een protocolaire (of was het ceremoniële?) functie heeft. Met een president heb je dus "waar voor je geld", maar dat heeft ook zijn nadelen. Om dat te bewijzen, leg ik in het kort het systeem uit van de republiek in Amerika (iets dat waarschijnlijk gelijkaardig is voor vele landen).
Zoals in elke democratie, heb je in de Verenigde Staten een opsplitsing van de overheid in de wetgevende macht, de uitvoerende macht en de rechterlijke macht. De wetgevende macht, die bestaat uit het House of Representatives en de Senate (tesamen het Congress), stelt de wetten op - de naam zegt het zelf. Dit zijn uiteraard nog maar wetsvoorstellen, die officiëel worden gemaakt door de uitvoerende macht. De uitvoerende macht is gelijk aan de president (in deze tijd nog steeds de geliefde George W. Bush). De president tekent dus, net zoals onze koning, de wetten. Hij kan echter véél meer doen dan bv. Albert II, omdat een president geen ceremoniële functie heeft. De president van de Verenigde Staten heeft de macht om nog vanalles toe te voegen aan de goedgekeurde wetsvoorstellen van het Congress (lees: hij kan het naar zijn hand zetten). De president heeft zelfs zoveel macht, dat hij dingen aan wetsvoorstellen kan toevoegen waardoor de uiteindelijke wet nog maar weinig lijkt op het oorspronkelijke wetsvoorstel! Dan is er nog de rechterlijke macht, die overtreders van de wet bestraft. In de USA is de rechterlijke macht het Supreme Court. Deze bestaat altijd uit een vast aantal rechters en zij beslissen over bepaalde, zwaarwichtige kwesties zoals abortus, Guantanamo en dat soort dingen - is het legaal of niet? Dus ook het Supreme Court heeft een niet te onderschatten macht! De vraag is, hoe geraakt een rechter in zo'n hoge raad? Als een rechter vervangen moet worden (bv. bij pensioen of overlijden - er staat geen leeftijdslimiet op dit vak), dan wordt een nieuwe kandidaat voorgedragen door...de president! Het Congress hoeft de kandidaat daarom natuurlijk niet te aanvaarden maar het is wel de president die telkens de voorstellen doet. Een enorm conservatieve president kan dus, als de kans zich voordoet, een even conservatieve rechter als kandidaat naar voor schuiven. Op die manier kan hij bepaalde punten van zijn eigen agenda laten realiseren, vooral met betrekking tot "ideologische kwesties". Je kan het dus voorhebben dat, als het even tegenvalt, een Supreme Court abortus of euthanasie weer wettelijk ontoelaatbaar en dus strafbaar maakt. Kun je nagaan hoeveel generaties erom gestreden hebben om abortus te legaliseren - maakt het hooggerechtshof, met medewerking van de president, het weer lekker illegaal. Wees dan al eens baas in eigen buik! Een andere complicatie is: het is mogelijk dat het Congress en de president tot verschillende, al dan niet tegengestelde partijen behoren. Zo'n machine is heel moeilijk om mee te werken, waardoor er weinig vooruitgang geboekt wordt in het bestuur van het land.
Kort samengevat: een president kan dus zijn eigen programma (en al dan niet zijn persoonlijke ideologie) verwerken in wetsvoorstellen en heeft dus een zekere invloed op de rechterlijke macht, waardoor bepaalde zaken (waar soms generaties en generaties voor gestreden hebben) uit de wet kunnen worden gehaald. Als je een redelijke president hebt, no problem. Als je een extremist hebt als president, of iemand die per sé zijn eigen, al te persoonlijke (en ideologische) stempel op de zaken wil drukken, of gewoon iemand die een slecht bestuurder is...wel..."Houston, we have a problem!".
Do you still want a president?
Ons koningshuis is een probleem, maar een president kan een nog groter probleem worden. Zoals de situatie nu is, moet er zéker iets aan veranderd worden - dat staat vast!!! Maar ik stel voor dat we eerst andere oplossingen zoeken vooraleer we de leden van de koninklijke familie het land uitjagen en iemand installeren die even erg (of erger!) is als George W. Bush.
