Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Over de genocide in Rwanda (1994) leren op school is één ding, het voor je ogen zien gebeuren is toch wel andere koek. De film A Sunday in Kigali (Un Dimanche à Kigali) is dan ook vrij shockerend en deprimerend, zeker als je weinig weet over Rwanda-94 en dus niet verwacht wat je te zien gaat krijgen. Gelukkig was ik wél goed voorbereid, wat weinig afdeed aan de gruwel waarmee we tijdens deze film rond de oren worden geslagen. Spijtig genoeg is er niks van overdreven (de allergruwelijkste zaken van toen zullen wel nooit getoond worden, en misschien is het maar beter zo). Het is alweer dertien jaar geleden, maar het trauma van 1.000 000 doden in 3 maanden tijd is begrijpelijkerwijze nog steeds niet verwerkt, wat dan ook heel wat stof voor boeken en films levert. Eerder konden we al Hotel Rwanda en Shooting Dogs in de bioscopen zien, en alhoewel eigenlijk steeds hetzelfde verhaal wordt gebruikt - Rwanda ís een klein land! - raken we het nooit beu gehoord. In zowat elke Rwanda-film komen Hotel des Milles Colinnes en de afzijdigheid van de VN ter sprake, en dat is in A Sunday in Kigali niet anders. De Quebeciaanse Canadees Bernard Valcourt (Luc Picard) is journalist en documentairemaker, en krijgt tijdens het draaien van een docu in Rwanda warme gevoelens voor de dienster Gentille (Fatou N'Diaye) die in Hotel des Milles Colinnes werkt. Gentille heeft een Hutu-vader en Tutsi-moeder, waardoor ze officieel dus Hutu is (etniciteit is in Rwanda iets patriarchaal). Door een speling van het lot ziet ze er echter uit als een typische Tutsi-vrouw, wat haar niet echt in dank afgenomen zal worden. Er komt helaas al gauw een brutaal einde aan wat een sprookje had kunnen worden, en drie maanden nadien is het allemaal voorbij: het land ligt in puin, 1 000 000 mensen zijn met een machete afgemaakt en Bernard probeert in dat tranendal te weten te komen wat er van zijn geliefde geworden is. Een zoektocht die niet over rozen loopt en slecht is voor de mentale gezondheid. De film kreeg maar matige kritieken in de Belgische pers, maar ikzelf vind het een aanrader. De film wordt verteld vanuit een erg persoonlijke invalshoek maar kan toch de hele gruwel van de genocide vatten. Vaak krijg je het gevoel alsof je er middenin zit (slecht voor het hart!). Vergelijkingen met Hotel Rwanda zullen natuurlijk gemaakt worden, maar er moet gezegd worden dat Hotel Rwanda zich concentreert op een positief aspect van de genocide, terwijl A Sunday in Kigali de meest (on)voorstelbare duistere kant toont. Na Hotel Rwanda konden de mensen nog lachen, terwijl men bij deze film de zaal verlaat in een eerder zwartgallige stemming. Maar het moet niet altijd the bright side of life zijn natuurlijk. Uiteraard konden de traditionele elementen als dat eeuwige zwembad van het hotel en de slechte georganiseerdheid van de blauwhelmen niet ontbreken, maar gelukkig hebben de Canadese filmmakers er niet al te veel aandacht aan besteed. Het is wel goed dat de Canadezen blijkbaar niet gehinderd werden door chauvinisme, aangezien ze de VN-bevelhebber Dallaire (door sommigen "een held" genoemd) stevig op de korrel hebben genomen.
Opgelet: dit is officieel een "kinderen toegelaten"-film, waarbij ik toch enige bedenkingen moet formuleren. Rwanda-94 was een wrede bedoening en dan ligt het voor de hand dat er in films daarover wienig lieflijkheden te bespeuren vallen. Men kan geen film maken hierover zonder het te hebben over het handmatig afmaken van mensen (en nog heel wat ergere zaken), dus lijkt het mij geen film voor kinderen. Er komt véél meer seks en geweld voor in deze film dan in Hotel Rwanda, men weze dus gewaarschuwd. De "erotische", verkrachtings- en moordscenes zijn eerder op een suggestieve manier in beeld gebracht, wat het echter niet minder shockerend maakt. Ondanks de prachtige filmmuziek geen film voor gevoelige mensen en kinderen dus. Wel verplichte kost voor mensen die gefascineerd zijn door Afrika en/of Rwanda!
