Nu mijn rouwperiode officieel over is, kan ik wel terug beginnen schrijven op deze blog. En we beginnen meteen met een filmbespreking! De laatste jaren is de documentaire als bioscoopfilm, mede onder invloed van Al Gore, steeds populairder geworden. Het leuke gevolg daarvan is dat we nu, naast de zoveelste idiote, ultra-geweldadige actiefilms, ons ook eens kunnen vergapen aan interessante prenten. Manufactered Landscapes is zo'n interessante documentaire. Hiering volgen we de Canadese fotograaf Edward Burtynsky, die overal ter wereld landschappen fotografeert die door de toenemende industrialisering of verstedelijking ingrijpend veranderd zijn. Burtynsky verstaat zijn vak, want de foto's die hij maakt zijn gewoon fascinerend: de nieuwe landschappen zijn zowel prachtig als angstaanjagend, en belichamen vaak de ergste nachtmerries van de mens.
In deze film volgen we hem vooral terwijl hij foto's maakt van landschappen in China die genadeloos onder de sloophamer moeten ten voordele van de "vooruitgang". Zo zijn er hallucinante beelden van de dertien (!) steden die moeten wijken voor de aanleg van de Drieklovendam. Het wordt allemaal decadenter wanneer we een uitstapje maken naar Changhai, de snelst groeiende stad van China. Daar loopt de vooruitgang letterlijk alles onder de voet, en vreet de bouwdrang van de "nieuwe rijken" de oorspronkelijke wijken van de stad op. En ú dacht dat wij Belgen een baksteen in de maag hebben?? Interessant en bedroevend zijn echter de beelden in en rond de reusachtige Chinese fabrieken waaraan wij in het Westen onze welvaart te danken hebben. Duizenden en duizenden (waarschijnlijk zelfs miljoenen!) Chinese arbeiders en arbeidsters doen dag in dag uit hetzelfde afstompende werkje, hoogstwaarschijnlijk tegen lage lonen. Als enige dank krijgen ze van de oversten manu militari er nog een preek bovenop, "omdat het allemaal nog veel beter moet!". Vaak werken de Chinese arbeiders ook in onveilige en giftige omstandigheden. Wat ook voor die arbeiders in Pakistan geldt, die onze afgedankte schepen uit elkaar halen terwijl ze na een zware werkdag gewoonlijk overdekt zijn met de resten van giftige olie uit dezelfde schepen. De andere kant van onze welvaart...
Toch weigert Edward Burtynsky al deze toestanden te veroordelen, waardoor ook de film neutraal blijft. De fotograaf wou immers enkel en alleen de landschappen en hun twijfelachtige esthetiek in beeld brengen, meer niet. Wat de kijker er niet van zal weerhouden om eens goed na te denken over de prijs van onze welvaart en de toekomst van onze aardkloot. Of zoals Al Gore deze film kort maar krachtig samenvatte: "An Extraordinarily haunting, beautiful, insightful, touching and thought-provoking movie!". En wie zijn wij om de enige echte president van Amerika tegen te spreken?
|