Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Morgen is er een interessante Panorama-uitzending op CANVAS. Dertien jaar geleden werden er in Rwanda 10 Belgische para's afgemaakt. Nu zijn 10 para's weinig vergeleken met dat millioen Tutsi's & gematigde Hutu's die in de maanden daarop werden afgeslacht met de machete, maar het is en blijft toch een ernstige, droevige en vooral pijnlijke zaak. Want 13 jaar na datum is er eindelijk een proces, met eigenlijk maar 1 verdachte: de Rwandese majoor Bernard Ntuyahaga, die onze para's die noodlottige dag een "lift" zou hebben gegeven naar Kamp Kigali, en hen zo naar de dood zou hebben geleid. Volgens mij en volgens heel wat andere mensen is de zaak ingewikkelder dan dat. Ik vind het vrij ongeloofwaardig dat er maar één verdachte en maar enkele getuigen zijn op het proces. Sommigen spreken van een duistere doofpotoperatie. Zo zouden enkele Belgische ministers van toen meer afweten van de hele zaak en heeft de huidige Rwandese president Paul Kagame wel meer met de zaak te maken dan men openlijk wil toegeven. Ook is het van heel wat mensen gewéten dat ze een nieuw licht op dit mysterie kunnen werpen, maar zij zijn niet opgeroepen voor het proces. Daarom trok VRT-journalist Peter Verlinden zelf naar de regio Rwanda - Oost-Congo om op onderzoek te gaan. Ik zou nu eigenlijk ook wel eens de waarheid willen weten rond de moordpartij. Wie was er verantwoordlijk voor? We weten het nog altijd niet helemaal! De moord op de 10 para's is met evenveel duisternis omhuld als de aanslag op het vliegtuig van de toemalige president Habyarimana. Met de dood van Habyarimana brak de genocide los: 1 000 000 doden in 100 dagen tijd. Als het vliegtuig niet was neergehaald, zou de geschiedenis er misschien net ietsje anders hebben uitgezien. De vraag is dus ook hier: wodunnit? Ook in deze zaak wordt de naam van Kagame genoemd...
Rwanda-94 was een echte thriller, dus het kan niet anders dat de Panorama-reportage interessant kan worden. Hopelijk levert het ons nieuwe inzichten op, en krijgen we binnenkort bij de afloop van het proces toch antwoorden (al reken ik daar niet op).
"It's always so cool hanging out with you. You so smart, funny & interesting."
Dát doet nog eens deugd hé, een complimentje krijgen. Het moet niet altijd elkaar hopeloos bekritiseren zijn. Daarom beste mensen, geef elkaar eens een compliment op een onverwacht moment (zoals die actie van een paar jaar geleden ). Dat kan nooit kwaad!
Afrika-films doen het dit jaar goed in de cinema. Na Blood Diamond, The Last King of Scotland en Si le Vent soulève les Sables, is het nu de beurt aan Goodbye Bafana om in de schijnwerpers te staan. Goodbye Bafana speelt zich af in Zuid-Afrika, en is in het Engels en deels in het !Xhosa gesproken. En aangezien ik er nu eindelijk min of meer in slaag het woordje !Xhosa met de juiste clicksound uit te spreken, kon ik ook niet anders dan naar deze film te gaan kijken.
In Goodbye Bafana krijgen we een geschiedenislesje over het racistische Zuid-Afrika tussen de sixties en 1990, gezien vanuit het standpunt van James Gregory, de (blanke) bewaker van Nelson Mandela. James Gregory verhuist aan het einde van de jaren '60 met zijn gezin naar het beruchte Robbeneiland, om daar als gevangenisbewaker te gaan werken. Aangezien James vloeiend !Xhosa spreekt, wordt hij echter aangesteld om de post te controleren die Mandela en zijn medegevangenen om de zes maand mogen ontvangen en verzenden. James Gregory is van bij het begin een onverbetelijke racist, maar door steeds de post van & voor Mandela na te lezen wordt James meer en meer betrokken bij het persoonlijke leven van zijn gevangene en kan hij niet langer afstandelijk blijven. In de 20 jaar dat hij Mandela moest bewaken, kon het dan ook niet anders dat er zich een speciale relatie ontwikkelde tussen gevangene en bewaker. Mandela blijkt meer invloed te hebben op de leden van het gezin Gregory dan zij zelf ooit hadden vermoeden. In diezelfde 20 jaar verandert ook heel wat in Zuid-Afrika zelf, wat resulteert in de uiteindelijke vrijlating van Mandela.
Hoewel Goodbye Bafana absoluut geen Oscar-winner zal zijn, is dit lang geen slechte film. Op zich gebeurt er weínig in deze film (het gevangenisleven is nu ook niet meteen afwisselend), maar het verhaal is wel mooi en ontroerend, de acteerprestaties zijn goed, en de muziek is net zoals bij de meeste Afrika-films schitterend! Om je volledig over te geven aan de soms betoverende scenes moet je wel vergeten dat bepaalde delen van het verhaal waarschijnlijk gewoon niet kloppen met wat er in realiteit is gebeurd - naar het schijnt waren James Gregory en Nelson Mandela nu niet meteen twee handen op één buik, zoals in deze films soms gesuggereerd wordt. De acteur die Mandela speelt, komt weliswaar geloofwaardig over, maar lijkt helemaal niet op de echte Mandela, wat de pret toch ook een beetje vergalt.Verder komen bepaalde dialogen nogal melig over. Anderzijds kan je natuurlijk genieten van de prachtige setting (die scene in de baai tussen de Tafelberg en Robbeneiland!) en van de dialogen gesproken in het !Xhosa (voer voor taalkundigen en fonetici). De twee scenes waarin het rituele stokvechten van de !Xhosa aan bod komt, behoren ongetwijfeld de prachtigste scenes uit deze film. Hopelijk zet iemand ze binnenkort op YouTube. Verplichte kost voor Afrika-liefhebbers of mensen die graag wat meer willen weten over rainbow country Zuid-Afrika!!!
). Dat kan nooit kwaad!
