Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
't Is hier maar koud en nat in ons Belgenlandje, en ik verlang naar zuidelijker en warmer oorden, brrrr! Om toch wat op te warmen, nog wat foto's van mijn bezigheden in Senegal. Dit keer was sfeerfoto's, van de groep enzo.
Met Goedele in de branding van de Atlantische Oceaan.
Met Els en Klaartje, op de ferry naar slaveneiland Gorée
Met Tine en onze Gids Amadou in een prauw
De kindjes waren dol op ons! En wij op hen
Met Steffi, een toffe uit Merksem
Lies, Goedele, Tine, Dorien, Steffi en Jelle
Groepsfoto in Yoff: Steffi, Dorien, Goedele, Rose, Fiona
Zeezicht gooide onlangs een stokje in blogland: je moet zes dingen over jezelf vertellen die onbelangrijk zijn. Ik was zo moedig (of arrogant? ) om het stokje op te rapen. Er zijn zoveel onbelangrijke dingen over mezelf, dus het was een harde selectie. Maar hopelijk leren jullie toch nog iets bij:
ùOp de 2e teen van mijn linkervoet heb ik een bruine moedervlek. In de zomer vragen mensen vaak of dat een blauwe plek is. Veel mensen vinden het lelijk, maar ik laat het maar zo. Het is een deel van mijzelf en hoe vaak hebben we hier zon goed weer dat ik met blote voeten in sandalen kan rondlopen?
ùAl sinds mijn prilste kindertijd slaap ik s nachts met een knuffeldier in mijn armen. Ik ben best wel in staat zonder te slapen, maar mét beest slaap ik gewoon beter. Ik lijk maar niet te kunnen afkicken.
ùOp 17-jarige leeftijd vond ik deze muziek gewéldig: Live, Moby, OMD, Simple Minds, The Beatles, Madonna, Prince, Eminem en vooral U2! Van deze groepen heb ik live gezien: Live (whats in a name? ), Simple Minds en Prince. The Beatles, dat zal wel nooit meer gaan En weet je hoe ik fan ben geworden van U2? Door de les godsdienst!
ùIk ben aan beide ogen even bijziend: -2.
ùAls kind wilde ik graag worden: dierenarts, journaliste, detective, actrice, striptekenaar en nog een hoop beroepen die ik hier niet durf te schrijven of al vergeten ben. Wat ik zeker niet wil(de) worden: leerkracht. Momenteel werk ik trouwens in het onderwijs
ùVolgens http://www.isthisyour.name/blog/bestaat mijn naam voor 45% uit klinkers. This means you are very well envoweled.(die uitdrukking kende ik nog niet). In de ASCII binaire code is mijn naam 01000100 01101111 01110010 01101001 01100101 01101110 00100000 01001001 01110110 01100101 01101110 01110011. Nerds mogen nu mijn voor- en familienaam gaan decoderen. Het amusement!
Het stokje geef ik door aan Elke, DMEK1960 en Morganblue3!
Phew, was dit effe spannend zeg! De tijd dat zwarte Amerikaanse presidenten alleen in Hollywoodfilms voorkwamen, is definitief voorbij. Ik weet niet wat de volgende 4 jaar ons zullen brengen, maar dit is in ieder geval een verademing na het amateuristische geknoei van George W. Bush. Hopelijk komen er vanaf nu meer zwarten, Latino's, Aziaten, vrouwen en jongeren in de hoogste regionen van het Amerikaanse bestuur!
Ik hoop dat iedereen een bangelijke Halloween heeft gehad! De mijne was in ieder geval geslaagd. Donderdagavond een halloweenfeestje en vrijdagavond een hele hoop griezelfilms: The Sixth Sense, een stukje Nightmare on Elm Street de zoveelste en SL8N8. Maar als het aan mij zou liggen, zou ik eerder deze films programmeren: The Village als opwarmertje, Linkeroever om alvast wat bang te worden en The Skeleton Key om daarna de hele nacht op te schrikken van het minste geluidje.
Vrijdagavond ben ik naar de Night of the Proms geweest, nog maar mijn tweede Proms ever. De eerste keer was in 2005, als mijn geheugen me niet in de steek laat. Toen was het een goede editie, maar jammer genoeg hadden we staanplaatsen en zoiets gaat me niet goed af. Op de editie van dit jaar waren op het middenplein echter ook stoelen gezet! Geeft wel een andere sfeer, maar voor mensen met zwakke knieën is zoiets natuurlijk een zegen. Niet dat ikzelf daar veel mee gebaat was, want ik zat op de perstribune. Treden dit jaar op: Sinéad O'Connor, Live, Midge Ure, Simple Minds, Harlem Gospel Choir en het komische klassieke duo Igudesman en Joo. En onze verrassingsgast was de zanger van Stash (zijn naam ontglipt me nu even). Sinéad O'Connor zag er niet uit, maar haar stem doet het gelukkig nog steeds. Van songs als Nothing Compares 2 U en Troy krijg je echt kippenvel Ik vond Troy een pakkend liedje, en ik kan me helaas volledig vinden in de lyrics ... Sinéad was echt sjofel gekleed, het leek wel alsof ze de premiere voor een generale repetitie hield. In de GVA heb ik foto's gezien waarop ze wél iets elegants draagt, en dat maakt toch een verschil. Maar goed, als je je ogen dicht hield, was het een geslaagde act.
Toen ik 16 was, was Live mijn favoriete band en The Dolphin's Cry één van mijn favoriete nummers. Ik vond het dan ook fan-tas-tisch om de band na al die jaren live te zien! Jeugdsentiment alom. Ze zijn nog steeds goed!
Midge Ure bracht natuurlijk Vienna, ook één van mijn favoriete songs aller tijden. Ik heb thuis de gelijknamige LP liggen Midge Ure was er in de plaats van John Miles, die er deze editie niet bij is wegens andere verplichtingen. En dat vond ik helemaal niet erg, ik snap niet dat de mensen dat nog niet beu gehoord zijn.
De Simple Minds waren uiteraard weer heel goed. Ze komen regelmatig naar ons landje afgezakt, dus ik had ze al een aantal keer bezig gezien. Maar Jim Kerr gaat nooit vervelen. Van die groep heb ik trouwens ook een LP, New Gold Dream
Ik zeg niet dat het Harlem Gospel Choir slecht was, maar ik kreeg het er niet warm of koud van. Het geluid leek me ook niet helemaal goed te zitten. Dat was trouwens een constante op deze Proms, waardoor ik wederom het gevoel kreeg dat ik op een generale repetitie was.
Igudesman en Joo waren best wel grappig. Goed ingespeeld op elkaar, deze Russische violist en Koreaanse pianist. Het zorgde voor een vrolijke noot op deze Proms, want als je er goed over nadenkt moet je bekennen dat er voor de rest veel droevige liedjes zijn gespeeld: Sinéad O'Connor, Midge Ure, Live, Stash... Daar wordt een mens niet meteen vrolijk van.
Aan het begin van Land of Hope and Glory ben ik vertrokken. Da's ook weer elk jaar hetzelfde en sinds ik in 2005 heb moeten verdragen hoe een ezel achter mij het lied meebalkte, wil ik het niet nóg eens doorstaan. Al denk ik dat het Harlem Gospel Choir er wel iets leuks van heeft gemaakt.
Ik denk niet dat ik volgend jaar nog met de pers meega. Het is dan wel gratis, maar er is geen sfeer, en dat hele perswereldje lijkt wel een piepklein universum waarin alles en iedereen rond 1 ster lijkt te draaien . In ieder geval weiger ik zo'n satelliet te zijn, ik pas ervoor om nog langer deel uit te maken van die saaie, schijnheilige wereld. Volgend jaar ga ik wel met mijn vrienden tussen "het gewone volk" zitten; daar zal ik mij wél amuseren en dat is dan de prijs van de tickets dubbel en dik waard!
Aan die verkiezing zouden in totaal meer dan 100 miljoen aardbewoners hebben meegedaan. De organisatoren leggen deze keer de lat nog hoger: ze mikken op 1 miljard deelnemers, en wel voor de verkiezing van de zeven wereldnatuurwonderen!
Op http://www.new7wonders.com/classic/en/index/ kunnen jullie momenteel de voorlopige kandidaten bekijken, op de genomineerden stemmen én zelf nog kandidaten toevoegen! Je moet dan wel een soort comité oprichten als ondersteuning voor jouw kandidaat en wie weet nog veel meer adminstratieve rompslomp... Ik ga Singelberg in Beveren dus toch maar niet als kandidaat ingeven. Wie zich echter geroepen voelt om zijn achtertuin of andere pareltjes der natuur te laten nomineren, ga gerust je gang!
De preselecties lopen nog tot juli 2009, wanneer de definitieve shortlist van 21 plaatsen bekend wordt gemaakt. Ik denk dat ik tot dan ga wachten om mijn stem uit te brengen. Het zijn gewoon té veel kandidaten! We leven op een prachtige planeet, zoveel is zeker! Alleen al voor Afrika zou ik stemmen voor de Kilimanjaro, de Kalahariwoestijn, de Great Rift Valley (waar onze wieg heeft gestaan, dames en heren), Serengeti, Kruger Park, Virunga, het Congo-oerwoud, Victoria Falls, de Nijl, Kaap de Goede Hoop, het Victoria Meer en natuurlijk de Tafelberg! En je kan slechts 7 plaatsen nomineren! Ik wacht wel tot de shortlist, dat is gemakkelijker en eerlijker. Overigens, een grote eer voor ons: ook twee plaatsen in België behoren tot de gelukkigen. Zowel het Zoniënwoud als de Grotten van Han komen op de lijst voor, en wel respectievelijk op ranking 349 en 147. Toch maar even wachten met de splitsing van België?
Welk natuurschoon op deze aardbol vinden jullie het mooist?
Vandaag vier ik een eerste verjaardag ... Op 23 oktober 2007 ben ik aan mijn eerste job begonnen. Dat betekent dat ik vandaag exact 1 jaar aan het werk ben!!!
En hoe gaan we dat vieren? Gewoon door mijn job te doen, zoals altijd... Maar ik heb de tekst wel in de kleuren van mijn werkgever gezet, als eerbetoon!
Een paar jaar geleden kwam Channel 4 al met een documentaire genaamd "Animals in the Womb", en blijkbaar hebben ze daar nu een vervolg op gemaakt. De foto's van toen waren al spectaculair, maar in tussentijd heeft de technologie niet stilgestaan en kunnen ze nog betere beelden maken en echt volgen wat die babydiertjes allemaal uitvreten in de baarmoeder. Zo volgen ze enkele soorten haaienembryo's, die reeds in de baarmoeder (een aantal haaien zijn nl. levendbarend) scherpe tandjes ontwikkelen. Vanaf dat die tanden er zijn, begint de strijd om het bestaan en vreten de sterkere babyhaaien hun broertjes en zusje op. Eens een killer, altijd een killer Nog spectaculairder: ook het leven van een rupsenlarve wordt gevolgd (die camera's moeten echt wel mini zijn) en dat van een kangoeroe-embryo. Dat lijkt me minder moeilijk, want die beestjes zijn niet placentaal en brengen dus het grootste dele van hun tijd voor de geboorte door in een buidel. Maar 't is wel speciaal zo, die sterk uiteenlopende diertjes. Mooi vind ik het niet echt, maar wel leerrijk.
De docu komt volgende week al uit op Channel 4, maar verschijnt gelukkig ook op National Geographic in 2009. Ik wil hem zeker niet missen!
Hierboven één van de schattigere foto's: een babykatje, een week voor de geboorte. Andere foto's op Virgin Media en Daily Mail Wie nog eens de foto's van vorige docu wil zien: animals in the womb
Het Britse bioscoopreclamebureau Dean & Pearl heeft een enquête gehouden onder 3000 filmliefhebbers over de grootste huilfilm, en "Bambi" is als winnaar uit de bus gekomen. Een grote verrassing is dat niet. Wie heeft er als kind géén emmers volgehuild toen mama Bambi werd afgeknald door de boze jagers ? Ik herinner me nog dat de waterlanders bij mij rijkelijk stroomden telkens ik de film zag. Nu is het al zeker een decennium geleden dat ik Bambi heb gezien, dus ik vraag me af of ik het op mijn leeftijd nog steeds moeilijk zou krijgen. Zou een goeie test zijn. Als er hert op het menu staat, volstaat het om de eetlust van anderen te bederven door op te merken: "Dit is de moeder van Bambi" .
De top 10 van meest huilerige films (zet uw doosje Kleenex maar al klaar):
1) Bambi 2) Ghost (nooit gezien) 3) The Lion King (die laatste ogenblikken van Musaffa...snik ) 4) E.T. (vast een gat in mijn cultuur, maar dus nog nooit gezien) 5) Titanic (I will never forget you, Jack * barst in tranen uit *) 6) Beaches (tiens, op het strand moet je juist plezier maken!) 7) Philadelphia (is dat dan zo'n erge stad? ) 8) Watership Down (Bright Eyes...sniksnok Wreed boek en nog wredere film) 9) Boys don't cry (allez, hierin mag juist níet gehuild worden) 10) Steel Magnolias (een magnolia is een mooi bloemetje, daar word ik niet bepaald huilerig van)
Ik kan me half en half wel vinden in bovenstaande lijst, ook al omdat ik er maar 4 van heb gezien. Kan ik daar nog iets aan toevoegen? Favoriete huilfilms van mij zijn "Children of Men" (erg aangrijpend ), "Lady in the Water" (bij het einde worden mijn ogen steeds troebel van de tranen), "World Trade Centre" (wie zou daar nu niet week van worden?), "Blood Diamond" ("your mother loves you so much, Dia" - slik ) en "Brother Bear" (écht ontroerend). En "Daens" natuurlijk. Bij welke film komt het water bij jullie in de mond...euh, ogen? Schrijf het in de reacties!
Het wordt maar eens tijd dat ik meer loslaat over dat toneelstuk waar ik in speel. Ontkoppeld is een komedie van Neil Simon, voor deze gelegenheid geregisseerd door Freddy Poeck. Er bestaat een male version en een female version, en wij brengen deze keer de vrouwenversie (vrouwen aan de macht! ). Ikzelf heb weer de kleinste rol, wat geen reden tot klagen is aangezien ik dan nog veel tekst heb en vaak op het podium ben. Het is dus zeker de moeite waard, vooral ook omdat de humor in dit stuk zeer fijntjes is Dat wordt lachen!
Korte inhoud:
Voor veel mannen is hun "voetbalavond" heilig. Niemand kan of mag hen dan storen omdat zij, alleen of met vrienden, willen genieten van hun lievelingssport. Voor de vrouwen van "Ontkoppeld", is iedere vrijdagavond onaantastbaar. Het is HUN avond: om Trivial Pursuit te spelen, gezellig te kletsen, te roddelen, hun gelijk te halen, kortom te genieten van een gezellig avondje-uit onder vriendinnen.
Wanneer op één van die bijeenkomsten blijkt dat Florence, één van de zes vriendinnen, door haar man aan de deur is gezet, is Olivia, die zelf al enige tijd gescheiden is, onmiddellijk bereid haar onderdak te geven. Maar al snel blijkt dat de karakters van Florence en Olivia volkomen tegengesteld zijn.
Door de ontzettend doorgedreven netheid van Florence en de sloddervosmentaliteit van Olivia gaan beiden al heel snel met elkaar in de clinch.
Wanneer er daarenboven nog twee knappe, sexy Spanjaarden opduiken is het hek helemaal van de dam
De laatste tijd lijkt de sfeer op de bussen van De Lijn behoorlijk verslechterd. Niet dat de bussen die ik neem met stenen bekogeld worden, zoals elders in het land, maar erg aangenaam reizen is het niet meer. Deze week alleen al twee incidenten die je je goede humeur doen verliezen. Zo was er begin deze week een oudere, vrouwelijke chauffeur die tilt sloeg. De bus was, zoals vaak, min of meer overladen. Een Marokkaanse vrouw wou toch nog per sé instappen met haar gigantische tweelingbuggy. De chauffeur stapte uit om met handen en voeten uit te leggen dat ze er écht niet meer bij konden en dat het onverantwoord zou zijn met zoveel mensen in de bus te rijden. Dit haalde niks uit, de vrouw luisterde niet eens, maar da's niet moeilijk als je geen Nederlands begrijpt (of doet alsof) . De chauffeur gaat evenmin vrijuit. Als wraak zette ze de bus aan de kant en weigerde nog een centimeter verder te rijden. Maar de mensen binnenin moesten wel hun trein halen...En de gemoederen raakten letterlijk en figuurlijk verhit. Pas na lang aandringen en roepen kregen de passagiers de chauffeur zo ver om de deur te openen zodat ze tenminste te voet verder konden. Daarmee loste het probleem zich overigens vanzelf op: minder passagiers dus kon de bus weer verder...met mij erbij, want ik was blijven zitten Ondertussen vloog de chauffeur uit tegen iedereen die in haar buurt nog maar een opmerking durfde te mompelen over haar gedrag. Enkele dagen stapte ik op een bijna-lege bus, wéér met dezelfde chauffeur. "Dit kan niet waar zijn", dacht ik. Ze keek nog steeds even (on)vriendelijk, en negeerde iedereen die opstapte. Een dame die aan een ongebruikte halte stond, negeerde ze daarentegen niet. De chauffeur snauwde haar toe dat ze naar een andere halte moest gaan, om daarna tevreden tegen zichzelf te mompelen: "Wie niet horen wil, zal voelen". Ik was blij dat ik er bijna af mocht, want ik begon nu toch wel schrik te krijgen van haar.
En vanochtend, weer rumoer onder de passagiers en met de buschauffeur, nu weer over het openen van de deuren. Ik vraag me af of dit de tijd van het jaar is. Ik herinner me nog het najaar van 2007, toen ik elke dag de bus pakte om research te doen in de Stadsbibliotheek...Op één week toen 3 geweldadige incidenten meegemaakt op De Lijn . Vaak waren de passagiers de aanstokers, maar soms ook de chauffeurs met hun onbeschoft gedrag. En zeggen dat ik een paar jaar geleden nog vriendelijk begroet werd als ik op de bus stapte, dat de chauffeurs wel eens een praatje maakten, en dat ze me goeienavond wensten als ik afstapte... Als ik tegenwoordig vraag of ze me willen waarschuwen als we bij de juiste halte komen (zelfs ík ken niet overal de weg), dan zuchten de buschauffeurs eens diep en blaffen ze me nog net niet af. The times they are a-changing... De bus nemen heeft tegenwoordig meer iets weg van een tocht door een levensgevaarlijke jungle! Hoog tijd dat ze milieuvriendelijke Lambda Shuttles (Star Wars) uitvinden, dan kan ik daar mee naar het werk vliegen. (http://starwars.wikia.com/wiki/Image:Shuttle2-CHRON.jpg)
Eind deze maand worden de winnaars bekend gemaakt van de 44e editie van de wedstrijd "Natuurfotograaf van het jaar", georganiseerd door het Britse Natuurhistorisch museum en BBC Wildlife Magazine. In De Morgen van 02/10/2008 stond alvast een selectie van kanshebbers, en de winnaars van vorig jaar zijn hier te bezichtigen: http://www.nhm.ac.uk/visit-us/whats-on/temporary-exhibitions/wpy/onlineGallery.do
Zucht, ik wou dat mijn fotografische kunstjes nog maar een beetje in de buurt kwamen van het niveau van deze pareltjes *smachtende blik* Het valt me iedere keer weer op hoe prachtig onze aarde wel is en welke schatten ze herbergt. Laten we daar alstublieft toch maar voorzichtig mee omspringen! Het zou jammer zijn moest dit allemaal verloren gaan.
Allez, om het af te leren nog wat "natuurbeelden" die ik deze zomer heb gemaakt *depressieve toon*
De woestijn naast het dorp Lompoul
Palmboom in de groene Siné Saloumdelta
Aasgier die geduldig aan het wachten was op de westerse toeristen muhahahaa
Duif in één van de Scheldedorpen hier in België. Als ik naar die poot en vleugel kijk, is die precies Tai Chi aan het beoefenen!
Net zoals vroeger komt Katherine Heigl terug in de resultaten (nog steeds geen idee wie dat is, trouwens). In Meg White zie ik wel wat, ook al staat ze nogal belachelijk op die foto. Geen idee wat Julia Roberts in hemelsnaam in dat lijstje komt doen. Da's wel de laatste op wie ik lijk, en zo mooi vind ik die nu ook weer niet. Van die Siti Nurhaliza heb ik precies wel wat weg. In de rest herken ik mezelf absoluut niet, maar ik ben wel tevreden met "mijn" beroemdheden (voor zover ik ze ken tenminste). Ingrid Bergman, Katie Holmes, Anne Frank, Bette Davis, Diane Kruger, dat staat mij wel aan. Ik had het slechter kunnen treffen, de Hulk of the Joker ofzo...
Ik daag mijn bloglezers uit om het ook eens te proberen!
Vandaag is de eerste "schooldag" voor onze nieuwe studentjes. Die van mij mochten deze middag naar de onthaaldag, waar onze decaan de faculteit voorstelde in een powerpointpresentatie. En in die presentatie kwam ik ook voor, met naam en foto . Benieuwd wat de nieuwe lichting er van vond. Ondertussen ben ikzelf alweer een jaar afgestudeerd. Ongeveer een jaar geleden had de laatste lichting Germaanse Taal- en Letterkunde plechtige proclamatie. Daarna was het over and out. Ik ben echter zo'n beetje op deze unief blijven hangen. Ik heb sinds juni 2007 bijna constant voor de UA gewerkt, ik kén gewoon geen andere werkgever . Eerst enkele studentenjobs, en eind oktober ben ik dan begonnen als part-time administratief assistent Internationalisering op de faculteit Geneeskunde. Iemand van de Germaanse op de Geneeskunde, klinkt wel een beetje raar, maar administratie kan je natuurlijk overal doen. Ik vond het contact met de studentjes tof, leerde veel bij, en mijn part-time werd algauw omgezet naar een voltijdse job. De studenten leken tevreden over mij, en vonden het jammer toen ik wegging omdat ik de prachtige kans had gekregen om stafmedewerker onderwijs te worden. Na een officieel examen te hebben gedaan voor deze functie, ben ik momenteel stafmedewerker onderwijs op een aanverwante faculteit (Farmacie, Biomedische wetenschappen en Diergeneeskunde). Allemaal nogal wetenschappelijk, en ik het middelbaar was ik juist zo slecht in chemie en fysica. Maar de collega's vallen mee en da's toch ook belangrijk. En mijn kennis van de vakken zal ik op termijn wel bijgespijkerd krijgen. Ik heb al heel wat contact gehad met de proffen en die lijken ook wel mee te vallen. Zolang er maar geen gestoorde professor mijn kantoor binnen komt vallen om gevaarlijke chemische experimenten uit te halen, is alles goed. Ik heb ondertussen zelfs al wat studenten over de vloer gehad, en da's altijd leuk. Alleen jammer dat ze meestal verkeerd verbonden zijn en eigenlijk een collega van mij zoeken.
Ik wil nog even wat duidelijkheid scheppen over bepaalde zaken. Ik doe géén administratief werk. Ik heb mensen die ik kan "bevelen" dat voor mij te doen. Ik ben dus geen administratieve kracht zoals sommige mensen mij afschilderen. Ik heb een belangrijke taak op deze faculteit en op de universiteit. Ik ben er mede-verantwoordelijk voor dat onze studentjes kwalitatief goed onderwijs krijgen en dat de docenten meegaan met de tijd. Verder ben ik een ambtenaar, vastbenoemd dan nog wel. Heel wat mensen hebben mij al proficiat gewenst met mijn benoeming, maar enkele anderen waren zo (on)sympathiek om dit de grond in te boren en te doen alsof ik nu een saaie kantoortrut ben. Hopelijk ben ik dat niet. In ieder geval: ik heb voor mijn leeftijd een mooi loon, na de proefperiode zit ik relatief "safe", heb vrij veel vakantiedagen en als ik dit blijf verderdoen, heb ik een goed pensioen. Wat hebben jullie?
Er is eigenlijk heel wat gebeurd en veranderd in dat ene jaartje, zeg. Ik sta er zelf nog steeds van versteld. Dit is in feite al mijn derde job. Dit jaar voelde echt véél langer aan! Gewoon geschift. Ik vraag me af welke verrassingen het leven als werkmens nog voor me in petto heeft !
Senegal is geen safariland, wat niet wil zeggen dat er helemaal geen interessante fauna is. Hieronder kunnen jullie kennismaken met enkele leden van het Senegalese dierenrijk waarmee ik kennis gemaakt heb.
Zeboe-vee langs de kant van de weg.
Schildpadden in alle soorten en maten.
Hagedis.
Ooi die gauw kleintjes gaat krijgen.
Over enkele dagen deel 2 van de beestenboel! Overigens, mijn blogje bestaat vandaag 2 jaar! Ook proficiat aan Roedi wiens blog vandaag toevallig ook 2 jaar wordt.11 september blijft een heuglijke dag ...
Vannacht ben ik moe en koud maar voldaan teruggekeerd van de Vredefeesten (aka Ballonfeesten) in St-Niklaas. Het was plezant om nog eens aan deze kant van 't water weg te gaan, misschien moet ik dat maar eens meer doen. Aangezien ik St-Niklaas niet zo goed ken, hadden we afgesproken aan een voor mij makkelijk te vinden punt, standbeeld Het Woord (wie wil weten waarom dat voor mij makkelijk te vinden is, moet het standbeeld maar eens gaan checken op de grootste markt van het land ). Een vreemde observatie: ik was degene die het verst van St-Niklaas woont, en toch was ik het eerst op de plaats van afspraak. Ik moet eens leren om minder stipt te zijn, meer op zijn Afrikaans dus (daar kom ik toch net vandaan). Afrikaans bleek ook een deel van de Vredefeesten te zijn, want rond het Castrohof stonden veel kraampjes met Senegalese vlaggen, gerechten en djembé's. Ik voelde me meteen thuis! Ik had best nog wel eens kip yassa willen eten, maar verkoos uiteindelijk toch Aziatisch voedsel (loempia's en gefrituurde banaan, in zoetzure saus, mmm ). Die kip yassa komt later nog wel eens. De ballonnenshow op de markt was, zoals steeds, spectaculair. Blikvanger dit jaar was de gigantische T-Rex, uit Canada (zie foto). Het beest kwam best wel geloofwaardig over, met zijn door de wind bewegende armpjes. Op een gegeven moment leek het wel alsof hij in het dak van het stadhuis ging bijten. That would have been fun Burgemeester Freddy Willockx dacht daar toch anders over, want hij keek maar zuur toen we hem tegenkwamen (hij lachte niet eens terug toen Huntak Clorian en ik hem vriendelijk begroetten, pfoe ). Daarna zijn we weer richting Castrohof gegaan, waar we midden in de Reggae-vibes (en weed ) terechtkwamen. Toch niet helemaal mijn ding, maar ik vond verstrooiing in een gele ballon en dat hebben Fré en Huntak geweten Vervolgens een van de hoogtepunten van de avond: het optreden van Hooverphonic. Het publiek was uitzinnig, het was dan ook een zeer goeie set. Zelf ben ik niet zo'n fan van de band, ik zou nooit naar een héle CD van hen kunnen luisteren, maar live zijn ze blijkbaar wel indrukwekkend! Alleen jammer dat ze na de bisnummers nóg eens terug opkwamen. Dat was er toch wat te veel aan. Zweverige muziek terwijl Alex Callier dingen mompelt over verdraagzaamheid, terwijl het begint te regenen...ik vond dat het toen de verkeerde kant uitging. Ik kon trouwens niet vluchten, want had toen juist vreselijk kramp in mijn voet . Het schitterende vuurwerk direct aansluitend op het optreden maakte echter veel goed. Om de avond af te sluiten (en mijn voet een beetje rust te gunnen) zijn we nog ene gaan drinken en heb ik fijn gebabbeld met Gregory's friends, om daarna richting laatste bus te hinken. Ik was blij dat ik thuis was, want het was best wel koud buiten, maar het was leuk om me nog eens te amuseren met toffe jonge mensen!
Nu de zomermaanden voorbij zijn, is het tijd om de toneelrepetites te hervatten. Ik was een beetje gestressd voor de repetitie van dinsdag, omdat ik de tekst van het eerste bedrijf nog niet vanbuiten had geleerd. Uiteindelijk bleek dat niemand heeft geoefend deze zomer, een hele opluchting. Op de repetitie hebben we trouwens heel wat afgelachen... En ook afgegild, want in de repetitieruimte bleek een nieuwe acteur te vertoeven: een vleermuis! Het beestje wou maar al te graag een prominente rol opeisen, en dat liet hij merken door voortdurend voor onze ogen langs te scheren. Iemand een suggestie voor een naam voor onze nieuwe ster?
Ik hoop alleen dat de kelder, waar wij ons omkleden, niet veranderd is in een heuse vleermuisgrot.
Nog nieuws: de flyer/affiche voor het toneelstuk!
Binnekort hangt heel Beveren er vol mee. Watch out!
Ik heb het telefoonnummer er af gehaald, want het is niet de bedoeling dat mensen nu al gaan bellen om kaarten. De volledige flyer volgt later nog wel!
Voila, ik ben een week terug in België, en nu wordt wel eens tijd om jullie een idee te geven van mijn reis. Hier hebben jullie alvast enkele indrukken van Senegal!
Onze groep sukkelt uit het blubberige water van Lac Rose...
(betaalde?) liefde in Senegal
Vrome moslimjongen in de moskee van de heilige stad Touba
In Senegal zijn er veel kinderen, maar het is helaas géén kindvriendelijk land...
Schildpadje in Village des Tortues, waar deze diertjes echt vertroeteld worden
) om het stokje op te rapen. Er zijn zoveel onbelangrijke dingen over mezelf, dus het was een harde selectie. Maar hopelijk leren jullie toch nog iets bij:
), Simple Minds en Prince. The Beatles, dat zal wel nooit meer gaan
En weet je hoe ik fan ben geworden van U2? Door de les godsdienst!
Obama, yes we can!!!
...
)
muhahahaa
Vandaag is de eerste "schooldag" voor onze nieuwe studentjes. Die van mij mochten deze middag naar de onthaaldag, waar onze decaan de faculteit voorstelde in een powerpointpresentatie. En in die presentatie kwam ik ook voor, met naam en foto 
...
Vannacht ben ik moe en koud maar voldaan teruggekeerd van de Vredefeesten (aka Ballonfeesten) in St-Niklaas. Het was plezant om nog eens aan deze kant van 't water weg te gaan, misschien moet ik dat maar eens meer doen. 
) terechtkwamen. Toch niet helemaal mijn ding, maar ik vond verstrooiing in een gele ballon en dat hebben Fré en Huntak geweten 
